Ο πανάγαθος και πολυέλεος Θεός, αδελφοί μου, έχει πολλά και
διάφορα ονόματα· λέγεται και φως, και ζωή, και ανάστασις. Όμως το κύριον
όνομα του Θεού μας είνε και λέγεται αγάπη.
Πρέπει ημείς,
ανίσως και θέλωμεν να περάσωμεν και εδώ καλά, να πηγαίνωμεν και εις τον
παράδεισον, και να λέγωμεν τον Θεόν μας αγάπην και πατέρα, πρέπει να έχωμεν δύο
αγάπας· αγάπην εις τον Θεόν μας, και εις τούς αδελφούς μας.
Φυσικόν μας είνε
να έχωμεν αυτάς τας δύο αγάπας· παρά φύσιν είνε να μη τας έχωμεν.
Και καθώς ένα
χελιδόνι χρειάζεται δύο πτερούγας δια να πετά εις τον αέρα, ούτω και ημείς
χρειαζόμεθα αυτάς τας δύο αγάπας, διότι χωρίς αυτών είνε αδύνατον να σωθώμεν.
Και πρώτον έχομεν
χρέος να αγαπώμεν τον Θεόν μας, διότι μας εχάρισε τόσην γην μεγάλην εδώ να
κατοικώμεν πρόσκαιρα, τόσες χιλιάδες φυτά, βρύσες, ποταμούς, θάλασσας, αέρα,
ημέραν, νύκτα, ουρανόν, ήλιον κ.λ.π.
Όλα αυτά δια
ποίον τα έκαμεν, ειμή δι’ ημάς; Τι μας εχρεώστει; Τίποτε.
Όλα χάρισμα· μας
έκαμεν ανθρώπους, δεν μας έκαμε ζώα· μας έκαμεν ευσεβείς ορθοδόξους
χριστιανούς, και όχι ασεβείς αιρετικούς· αν και αμαρτάνωμεν χιλιάδες φορές την
ώραν, μας ευσπλαγχνίζεται ωσάν πατέρας και δεν μας θανατώνει να μας βάλη εις
την κόλασιν, αλλά περιμένει την μετάνοιάν μας με τας αγκάλας ανοικτάς, πότε να
μετανοήσωμεν, να παύσωμεν από τα κακά , και να κάμωμεν τα καλά, να
εξομολογηθώμεν, να διορθωθώμεν, να μας εναγκαλισθή, να μας βάλη εις τον
παράδεισον να χαιρώμεθα πάντοτε.