ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ’ ΛΟΥΚΑ (ΑΝΔΡΕΟΥ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ)
ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ
«Ἔρχου καί ἴδε».
Τίποτε ἄλλο δέν φτερώνει τόσο τήν ψυχή
στόν ἔρωτα τοῦ Θεοῦ, ὅσον ἡ ἐπίγνωση τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως. Εἶναι
προφανές ὅτι αὐτό συμβαίνει στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου ὅταν αὐτός συναντηθεῖ μέ τόν ἀνώτατον
Λόγον πού καλεῖται ἀπό τούς Ὀρθοδόξους, Υἱός Ἐνανθρωπήσας, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου
καί Μαρίας τῆς Παρθένου. Ἡ συνάντηση αὐτή τελειοῦται καί φθάνει «εἰς πάντα πλοῦτον
τῆς πληροφορίας τῆς συνέσεως, εἰς ἐπίγνωσιν τοῦ μυστηρίου τοῦ Θεοῦ καί Πατρός
καί τοῦ Χριστοῦ»[1].
Ὁ Ἀπόστολος Ναθαναήλ ἕως τῆς
συνάντησής του μέ τόν Χριστόν, διετύπωσε τίς ἀμφιβολίες στό κατά πόσον «ἐκ
Ναζαρέτ δύναταί τι ἀγαθόν εἶναι»; Ἐν τούτοις, ἡ πανάγαθη καί ὑπεράγαθη Ἀγαθότης,
ὁ Χριστός, τοῦ φανέρωσε ὅτι ὁ Ἴδιος εἶναι ἡ πηγή κάθε ἀγαθότητος. Διότι τό ἀκρότατον
τῶν ἀγαθῶν, δέν εἶναι δυνατόν νά ἀπουσιάζει ἀπό τήν τελεία ἀγαθότητα, ἤτοι τόν Ἐνανθρωπήσαντα
Υἱόν τοῦ Θεοῦ.
Τί ἄλλο λοιπόν, σεβαστή γερόντισσα,
φτερώνει τήν ψυχή νά ἀποδεχτεῖ τήν πίστη εἰς τόν Βασιλέα Μεσσίαν, παρά ὅταν Αὐτός
ἀποκαλύπτει στόν ἄνθρωπο τά μύχια τῆς ψυχῆς, ὁδηγῶντάς τον στό βάθος τῆς
γνώσεως τῶν οὐρανίων πραγμάτων. Αὐτό ἀκριβῶς συνέβη σήμερα μέ τόν Ἀπόστολο
Ναθαναήλ: «ῥαββί, σύ εἶ ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ, σύ εἶ ὁ βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ».