Τα συμπεράσματα της σύσκεψης για το μάθημα των Θρησκευτικών

Τα συμπεράσματα της σύσκεψης για το μάθημα των Θρησκευτικών

Πραγματοποιήθηκε σήμερα στο Διορθόδοξο Κέντρο της Εκκλησίας της Ελλάδος μετά από απόφαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου ευρεία σύσκεψη με θέμα τις αλλαγές που ανακοινώθηκαν για το μάθημα των θρησκευτικών.

Στη σύσκεψη συμμετείχαν ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος και οι Σεβ. Μητροπολίτες Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος, Καισαριανής κ. Δανιήλ και Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος και εκπρόσωποι των Θεολογικών Σχολών Αθηνών και Θεσσαλονίκης, της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων και εκπρόσωποι άλλων θεολογικών συνδέσμων.

Στη σύσκεψη κατέληξαν ομόφωνα ότι::

- Ενώ αριθμητικά οι ώρες διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών στο Νέο Λύκειο φαίνεται να παραμένουν οι ίδιες, στην πράξη μειώνονται από πέντε σε τρεις υποχρεωτικές ώρες, καθότι προφανώς ο μαθητής της Γ’ Λυκείου θα προτιμήσει να επιλέξει κάποιο από τα μαθήματα αυξημένης βαρύτητας που τον ενδιαφέρει παρά το μάθημα των θρησκευτικών.

- Είναι τουλάχιστον παράδοξο το μάθημα των θρησκευτικών να μετατρέπεται σε μονόωρο στη Β΄ Λυκείου σε αντίθεση με την επίσημη πρόταση του Υπουργείου Παιδείας στην οποία επισημαίνεται ότι τα μονόωρα μαθήματα παύουν να υφίστανται για παιδαγωγικούς και διδακτικούς λόγους.

- Η διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών σχετίζεται με θεμελιώδεις μορφωτικές, παιδαγωγικές και ανθρωπιστικές ανάγκες του σύγχρονου μαθητή και πολίτη.

- Για τους παραπάνω λόγους θεωρείται απαραίτητη η υποχρεωτική διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών για όλους τους μαθητές και η δίωρη διδασκαλία του σε όλες τις τάξεις του Λυκείου στην γενική και τεχνική εκπαίδευση

Τέλος, εκφράστηκε η εμπιστοσύνη των εκπροσώπων των Θεολογικών Σχολών, Ενώσεων και Συνδέσμων στους χειρισμούς της Ιεράς Συνόδου και τις ενέργειές της προς την Πολιτεία για την προώθηση της ως άνω ομόφωνης θέσεως.

Αρχιεπισκοπή Αθηνών

Νίκος Παπαχρήστου, Όλοι μαζί για τη διατήρηση του μαθήματος των Θρησκευτικών

Όλοι μαζί για τη διατήρηση του μαθήματος των Θρησκευτικών

του Νίκου Παπαχρήστου

Αποφασισμένοι να αγωνιστούν ενωμένοι για τη διατήρηση της υποχρεωτικότητας του μαθήματος των θρησκευτικών σε κάθε τάξη του Λυκείου καθώς και των ωρών διδασκαλίας που προβλέπονταν μέχρι σήμερα εμφανίζονται η Ιερά Σύνοδος, οι Θεολογικές Σχολές καθώς και οι Θεολογικές Ενώσεις και Σύνδεσμοι. Η απόφαση αυτή ελήφθη κατά την σημερινή συνάντηση όλων των ενδιαφερομένων φορέων η οποία πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου και της ΔΙΣ στο Διορθόδοξο Κέντρο της Πεντέλης.

Πιο συγκεκριμένα οι συμμετέχοντες αποφάσισαν να εξουσιοδοτήσουν την ΔΙΣ προκειμένου να διατυπώσει επισήμως προς το υπουργείο Παιδείας και την κυρία Άννα Διαμαντοπούλου τις σχετικές θέσεις αναφορικά με την θέση του Θρησκευτικού μαθήματος στο «νέο Λύκειο»...

Ειδικότερα θα ζητείται η διατήρηση της υποχρεωτικότητας του μαθήματος και στις τρεις τάξεις του Λυκείου και για όλους τους μαθητές σε αντίθεση με τους σχεδιασμούς του Υπουργείου Παιδείας για την μετατροπή του μαθήματος σε προαιρετικό για την Γ τάξη του Λυκείου.

Επίσης οι συμμετέχοντες στην συνάντηση υπογράμμισαν την ανάγκη να διατηρηθούν οι ισχύουσες ώρες διδασκαλίας του μαθήματος (2 ώρες για Α’ και Β’ Λυκείου και 1 ώρα για Γ’ Λυκείου) και να εξετασθεί το ενδεχόμενο να ζητηθεί η αύξηση κατά μιας ώρας στην Γ’ Λυκείου στο πλαίσιο και σχετικής απόφασης που έλαβε το ΣτΕ το 1998.

Κοινή ήταν η θέση να μην αλλάξει η ονομασία του μαθήματος όπως σχεδιάζει το υπουργείο Παιδείας και να αυξηθούν οι ώρες διδασκαλίας του μαθήματος στα Επαγγελματικά και Τεχνικά Λύκεια.

Όπως είπε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος όλα τα θέματα που απασχολούν την Εκκλησία θα τεθούν στην συνάντηση που έχει ζητηθεί από τον Πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου.

Σύμφωνα με πληροφορίες η συνάντηση θα πραγματοποιηθεί στα τέλη της ερχόμενης εβδομάδας, πιθανότατα Πέμπτη ή Παρασκευή και ο Αρχιεπίσκοπος θα συνοδεύεται από Ιεράρχες-μέλη της ΔΙΣ.

Κοινός παρανομαστής η ΕΝΟΤΗΤΑ

Από την σύντομη εισαγωγική τοποθέτηση του Αρχιεπισκόπου μέχρι και την τελευταία ομιλία η λέξη «ενότητα» κυριάρχησε κατά την σύσκεψη στην Πεντέλη. Όλοι οι ομιλητές, παρά κάποιες επιμέρους διαφορές ή διαφωνίες, υπογράμμισαν πως στο θέμα της διατήρησης της υποχρεωτικότητας του μαθήματος των Θρησκευτικών και των ισχυουσών ωρών διδασκαλίας πρέπει ο αγώνας να είναι ενιαίος και χωρίς υποχωρήσεις.

«Πρέπει από την αίθουσα αυτή να στείλουμε μήνυμα ενότητας» τόνισε ο Μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος - επικεφαλής της σχετικής συνοδικής επιτροπής για το μάθημα των Θρησκευτικών, ο οποίος παρουσίασε όλες τις πτυχές του ζητήματος. «Το θέμα του μαθήματος των θρησκευτικών δεν είναι μια διεκδίκηση συνδικαλιστικών ή επαγγελματικών δικαιωμάτων αλλά συμβάλει στην οικοδόμηση του χαρακτήρα και της προσωπικότητας των νέων μας» πρόσθεσε ο κ.Ιγνάτιος.

Ο Κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ Καθηγητής Μιχάλης Τρίτος ζήτησε να όλοι να είναι μια «γροθιά». «Αν πετύχουμε τη διατήρηση των δύο ωρών διδασκαλίας του μαθήματος την εβδομάδα στη Β’ Λυκείου θα είμαι απόλυτα ικανοποιημένος» είπε ο κ.Τρίτος ο οποίος, μεταξύ άλλων, εκτίμησε ότι θα ήταν δυνατόν να ζητηθεί θεολόγοι να διδάσκουν το μάθημα των θρησκευτικών στο Δημοτικό Σχολείο.

Η Κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Αθήνας, καθηγήτρια Ελένη Χριστινάκη, στην σύντομη παρέμβασή της υπενθύμισε ότι το ΣτΕ είχε αποφανθεί πως το μάθημα των θρησκευτικών πρέπει να παραμείνει υποχρεωτικό γιατί είναι σημαντικό για τη διαπαιδαγώγηση των ελληνοπαίδων.

«Οι Έλληνες θεολόγοι πρέπει να αντιδράσουμε. Και θέλουμε, νομίζω, να αντιδράσουμε» τόνισε ο θεολόγος Ηλίας Φραγκόπουλος, αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων και εκτίμησε πως θα πρέπει να είναι «ενιαία αντίδραση όλου του θεολογικού κόσμου της Ελλάδας στη δραστική μείωση του θρησκευτικού μαθήματος, που γίνεται και με τη μονόωρη διδασκαλία και με την υπαγωγή του στα επιλεγόμενα».Ο κ.Φραγκόπουλος σημείωσε ότι τρία είναι τα θέματα στα οποία πρέπει να υπάρξει άμεση, ισχυρή, μαζική αντίδραση. «Η διατήρηση της δίωρης εβδομαδιαίας διδασκαλίας του μαθήματος των Θρησκευτικών σ’όλες τις τάξεις και τύπους σχολείων της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Η διατήρηση του υποχρεωτικού χαρακτήρα της διδασκαλίας του μαθήματος για όλα τα παιδιά των ορθοδόξων οικογενειών. Θα πρέπει να απορριφθεί με έντονο τρόπο ο χαρακτηρισμός του ως μαθήματος επιλογής. Η απόρριψη της μεταβολής του ονόματος του μαθήματος» είπε ο κ.Φραγκόπουλος.

Στη συνέχεια ανέβηκε στο βήμα η αντιπρύτανης του ΑΠΘ, καθηγήτρια στη Θεολογική Σχολή κυρία Δέσπω Λιάλιου η οποία και εκείνη ζήτησε την ενότητα όλων. «Ο Αρχιεπίσκοπος είναι ο εγγυητής αυτής της προσπάθειας» είπε η κυρία Λιάλιου και συνέχισε: «Δεν μας χωρίζει τίποτα. Μας ενώνει το γεγονός ότι είμαστε μέλη της Εκκλησίας. Όλοι μαζί μπορούμε να χειριστούμε πολλά πράγματα. Με την συζήτηση ακόμα και αν διαφωνούμε θα βρούμε λύση. Δεν πρέπει να υποχωρήσουμε απέναντι στο Υπουργείο. Αρκετά το παραχάιδεμα. Δεν χρωστάμε στην πολιτική ηγεσία. Είναι διάκονοι του λαού. Οφείλουν σε αυτούς που τους εξέλεξαν. Το μάθημα των θρησκευτικών να παραμείνει υποχρεωτικό. Να μην υποχωρήσουμε».

Στην ίδια κατεύθυνση κινήθηκε και στην παρέμβασή του ο αναπληρωτής Πρόεδρος του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ κ.Καραθανάσης.

Ο π.Νικόλαος Ιωαννίδης, καθηγητής στο Τμήμα Θεολογίας του Πανεπιστημίου της Αθήνας, σημείωσε -μεταξύ άλλων- ότι η Ιεραρχία πρέπει να επιμείνει για το διορισμό Θεολόγων στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση.

Υπέρ της διατήρησης της υποχρεωτικότητας του μαθήματος τάχθηκε και ο π.Κωνσταντίνος Καραχισαρίδης, καθηγητής στο Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας του ΑΠΘ.

Παρεμβαίνοντας στην συζήτηση ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος εξέφρασε τον προβληματισμό του εάν οι καθηγητές θεολογίας μπορούν να διδάξουν στο δημοτικό. «Παιδαγωγικά απαιτείται προετοιμασία» σημείωσε ο Αρχιεπίσκοπος.

Ο Καθηγητής Ηρακλής Ρεράκης, που στην συνάντηση βρέθηκε με την ιδιότητα του εκπροσώπου του Συνδέσμου Θεολόγων Μακεδονίας-Θράκης επέκρινε την επιχειρούμενη απαξίωση του μαθήματος των θρησκευτικών από την Πολιτεία.«Το νέο σχέδιο για το Λύκειο, ιδιαίτερα στην εποχή που διερχόμαστε, θα έπρεπε να ενισχύει την ανθρωπιστική κατάρτιση. Απορίας άξιον είναι ότι ενώ η Υπουργός μιλάει για ανθρώπινες αξίες και δημοκρατικά δικαιώματα, υποβαθμίζει και αποδυναμώνει το μάθημα των θρησκευτικών που αποτελεί βασικό ανθρωπιστικό μάθημα» επισήμανε ο κ.Ρεράκης. «Είναι παράδοξο να προσπαθούμε να πείσουμε για τον παιδαγωγικό χαρακτήρα του μαθήματος των θρησκευτικών» πρόσθεσε ο κ.Ρεράκης και χαρακτήρισε «αυθαίρετη» την ενέργεια του υπουργείου που προωθεί την αλλαγή του ονόματος του μαθήματος χωρίς να ρωτά κανένα ενδιαφερόμενο φορέα, «ούτε και την Εκκλησία».

«Φανερώνει διάθεση μη ειλικρινούς διαλόγου και κατανοήσεως της Πολιτείας έναντι της Εκκλησίας» πρόσθεσε.

Ο Λέκτορας του Τμήματος Θεολογίας του Πανεπιστημίου της Αθήνας κ.Μόσχος μετέφερε στην συνάντηση τις θέσεις του Συνδέσμου Θεολόγων «Ο ΚΑΙΡΟΣ». «Πάγια θέση του “ΚΑΙΡΟΥ” είναι το μάθημα των θρησκευτικών να είναι υποχρεωτικό για όλες τις βαθμίδες, για όλους τους μαθητές» είπε ο κ.Μόσχος και ζήτησε να υπάρξει παρέμβαση για τα Επαγγελματικά Λύκεια όπου συρρικνώθηκαν οι ώρες διδασκαλίας των θρησκευτικών.

Τις θέσεις του Παγκρητίου Συνδέσμου Θεολόγων μετέφερε ο Πρόεδρος του Γιώργος Στριλιγγάς επισημαίνοντας ότι το μείζον αυτή την στιγμή είναι να διασφαλιστεί η ύπαρξη του μαθήματος των θρησκευτικών. Υποστήριξε ότι οι Θεολογικές Σχολές θα πρέπει να προετοιμάζουν τους θεολόγους-υποψηφίους εκπαιδευτικούς για τα δημοτικά σχολεία.

Ο θεολόγος κ.Μπεϊνάς, εκπρόσωπος της ΠΕΘ Κατερίνης, τάχθηκε και αυτός υπέρ της διατήρησης της υποχρεωτικότητας του μαθήματος ενώ ο κ.Σπαλιώρας, εκπρόσωπος της ΠΕΘ Λαμίας, χαρακτήρισε απαξιωτική την στάση του Υπουργείου απέναντι στο μάθημα των Θρησκευτικών. «Υποβαθμίζοντάς το σε μονόωρο οδηγείται στην κατάργησή του. Θέλουν ένα μάθημα που δεν θα μιλάει για τον Χριστό» πρόσθεσε. Στο ίδιο πλαίσιο κινήθηκαν και οι θέσεις που διατύπωσε ο εκπρόσωπος της ΠΕΘ Λάρισας, κ.Στεργιούλης, ο οποίος ζήτησε να ξαναγίνει δίωρη η διδασκαλία του μαθήματος στη Γ’ Λυκείου.

Υπέρ της υποχρεωτικότητας του μαθήματος τάχθηκε και ο καθηγητής στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας κ.Δελικωνσταντής ο οποίος, όπως και ο Αρχιεπίσκοπος, εκτίμησε πως θα μπορούσαν θεολόγοι να διδάξουν θρησκευτικά στο δημοτικό σχολείο ύστερα όμως από παρακολούθηση παιδαγωγικών μαθημάτων.

«Υπάρχει μια περιφρόνηση και μια πολεμική εναντίον του μαθήματος των θρησκευτικών ακόμα και εναντίον της Εκκλησίας» παρατήρησε ο κ.Παγκράτης, εκπρόσωπος της ΠΕΘ Ηλείας. «Η Πολιτεία χωρίς συνεννόηση με κανένα, ούτε με την Εκκλησία, λαμβάνει σειρά αποφάσεων» είπε και συνέχισε: «Δεν μπορούμε να είμαστε ευχαριστημένοι με την τακτική της Υπουργού. Δύο βήματα εμπρός, ένα βήμα πίσω. Μας τρομοκρατούν, μετά μας δίνουν ψίχουλα και θέλουν να είμαστε ευχαριστημένοι. Ε, να ζητήσουμε εμείς τα περισσότερα».

«Εκκλησία, Ιεραρχία, Θεολόγοι δεν μπορούν να πιέσουν μια υπουργό;» διερωτήθηκε ο Τριαντάφυλλος Μπασιάς, εκπρόσωπος της ΠΕΘ Μαγνησίας ενώ ο κ.Αργυρόπουλος, εκπρόσωπος της ΠΕΘ Πειραιώς ζήτησε να διευρυνθεί η συζήτηση με την συμμετοχή περισσότερων θεολόγων.

Σύμφωνη με τη διατήρηση των ισχυουσών ωρών διδασκαλίας του μαθήματος δήλωσε και η κ.Παπαγεωργίου, καθηγήτρια στο Τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ.

Στην κατεύθυνση των προηγούμενων τοποθετήσεων κινήθηκαν και οι παρεμβάσεις του κ.Μπακού, Γραμματέα της ΠΕΘ και του κ.Αρβανιτάκη, εκπροσώπου της ΠΕΘ Κέρκυρας.

Ο Μητροπολίτης Καισαριανής Δανιήλ, στην παρέμβασή του, ζήτησε απ’ όλους να εμπιστευτούν τους χειρισμούς του Αρχιεπισκόπου και της Ιεράς Συνόδου.«Να εμπιστευτούμε τον Μακαριώτατο. Είμαστε εδώ για να κάνουμε αγώνα. Δεν φοβόμαστε. Ας εμπιστευτούμε τον Αρχιεπίσκοπο» είπε ο Καισαριανής Δανιήλ ενώ ο Μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος πρότεινε όπως οι συμμετέχοντες εξουσιοδοτήσουν τη ΔΙΣ να διαπραγματευτούν με το Υπουργείο στο πλαίσιο των θέσεων που διατυπώθηκαν. «Είμαστε όλοι μαζί, μπορούμε να συζητούμε, να αγωνιζόμαστε για κοινούς στόχους» είπε ο κ.Ιγνάτιος.

Δεν αποκλείεται τις επόμενες ημέρες, σε μια κίνηση ενίσχυσης της Ιεράς Συνόδου, να πραγματοποιηθούν Γενικές Συνελεύσεις στις Θεολογικές Σχολές και να εκδώσουν επίσημες ανακοινώσεις με τις θέσεις τους για το μάθημα των θρησκευτικών. Ανάλογες ανακοινώσεις, με τον ίδιο σκοπό, ενδέχεται να εκδώσουν οι Ενώσεις και οι Σύνδεσμοι Θεολόγων.

«Αυτή η συνάντηση είναι το ξεκίνημα, είναι το Α, η αρχή ενός αγώνα» είπε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος ευχαριστώντας όλους τους ομιλητές. Ο Αρχιεπίσκοπος σημείωσε ότι θα πρέπει να επικρατήσει ο ρεαλισμός και με νηφαλιότητα να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα. Διαβεβαίωσε δε ότι όλοι οι Ιεράρχες αισθάνονται την αγωνία των θεολόγων, όλων εκείνων που δεν έχουν δουλειά

«Η ΔΙΣ ζήτησε συνάντηση με τον Πρωθυπουργό για να συζητήσει όλα τα ζητήματα» ανέφερε ο Αρχιεπίσκοπος και πρόσθεσε: «Δεν πάμε για προσωπικά μας θέματα. Πάμε να μεταφέρουμε την αγωνία μας και να συνενοηθούμε».

Σημειώνεται ότι στην συνάντηση της Πεντέλης συμμετείχαν επίσης ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος, ο πρόεδρος του τμήματος Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών κ.Νικόλαος Ολυμπίου, ο καθηγητής Μάριος Μπέγζος, διευθυντής του Διορθοδόξου Κέντρου της Εκκλησίας της Ελλάδος, καθηγητές από τις δύο Σχολές, εκπρόσωποι Ενώσεων και Συνδέσμων Θεολόγων.

Amen.gr

O π. Γεώργιος Μεταλληνός για τον επίσκοπο Ράσκας Αρτέμιο και τα Θρησκευτικά (βίντεο)

O π. Γεώργιος Μεταλληνός, σε επίσκεψή του στην Ι. Μ. Μολυβδοσκεπάστου Κονίτσης, αναφέρθηκε στο θέμα του διωκομένου Σέρβου επισκόπου Αρτεμίου και στο επίκαιρο θέμα του μαθήματος των θρησκευτικών.

romaiikoodoiporiko

Στέργιος Ν. Σάκκος, Μια… ασυνήθιστη απιστία!

Μια… ασυνήθιστη απιστία!

Τοῦ κ. Στεργίου Ν. Σάκκου, Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Α.Π.Θ.

Καθολική η απιστία

«Τη μια των σαββάτων, και των θυρών κεκλεισμένων όπου ήσαν οι μαθηταί συνηγμένοι διά τον φόβον των Ιουδαίων, ήλθεν ο Ιησούς και έστη εις το μέσον» (Ιω 20,19). Ο Κύριος σ’ αυτή του την εμφάνιση πιστοποιεί στους μαθητές του την Ανάστασή του, συγχρόνως όμως τους οπλίζει μ’ ένα δικαίωμα αναφαίρετο, το δικαίωμα να συγχωρούν τις αμαρτίες των ανθρώπων. Αλλά την ώρα αυτή λείπει από ανάμεσά τους ο Θωμάς. Όταν επιστρέφει, στη συνταρακτική πληροφορία των μαθητών «εωράκαμεν τον Κύριον» παίρνει στάση εντελώς αρνητική. Θέτει ως όρο για να πιστέψει ένα τεκμήριο πολύ ορθολογιστικό· «εάν μη ίδω εν ταις χερσίν αυτού τον τύπον των ήλων, και βάλω τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων, και βάλω την χείρα μου εις την πλευράν αυτού, ου μη πιστεύσω» (Ίω 20,25). Ο Θωμάς απαιτεί όχι απλώς να δει τις πληγές του Ιησού, αλλά να βάλει και το ίδιο του το δάχτυλο για να ψηλαφήσει τα σημάδια των πληγών του. Και δεν αρκείται μόνο στην αφή του δαχτύλου του, αλλά ζητά ν’ αγγίξει τις πληγές με ολόκληρη την παλάμη του, για να σιγουρευτεί απόλυτα.

Πολλοί ταυτίζουν αυτή την απιστία του Θωμά με την αμαρτωλή απιστία των συγχρόνων άπιστων. Γι’ αυτό, θεωρούν την απιστία του μαθητή ως πτώση του και τον ονομάζουν άπιστο, αποδίδοντας στο χαρακτηρισμό αυτό σαφώς αμαρτωλή σημασία. Μάλιστα διάφορα απόκρυφα της αρχαιότητας ή σύγχρονα λογοτεχνικά έργα παρουσιάζουν το Θωμά να κλαίει, μετανιωμένος για την απιστία του.

Όλα αυτά, βέβαια, είναι παρανοήσεις ανθρώπων oι οποίοι ούτε το βαθύτερο νόημα αυτής της απιστίας αντιλήφθηκαν καλά ούτε και τις λεπτομέρειες της Αναστάσεως κατανόησαν. Διότι το πνεύμα των ευαγγελιστών είναι ότι όλοι οι μαθητές και οι μαθήτριες του Χριστού ήταν άπιστοι απέναντι στην Ανάσταση. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από τα παρακάτω περιστατικά:

•Πριν ακόμη σταυρωθεί ο Κύριος, ορίζει μελλοντική συνάντηση με τους μαθητές του· «μετά το εγερθήναί με προάξω υμάς εις την Γαλιλαίαν» (Μαρκ. 14,28). Επίσης, ο άγγελος του μνήματος και ο αναστημένος Κύριος παραγγέλλουν με τις μυροφόρες στους μαθητές «ίνα απέλθωσιν εις την Γαλιλαίαν» (Ματθ. 28,10). Αλλά οι μαθητές δεν τις πιστεύουν και δεν εκτελούν την πρόσκληση. Έτσι ο Ιησούς αναγκάζεται να τους συναντήσει εκεί που τους είχε αφήσει πριν από τη σύλληψή του, στα Ιεροσόλυμα. Κι όταν οι απόστολοι πληροφορούνται από τη Μαρία τη Μαγδαληνή, την Ιωάννα, τη Μαρία τη μητέρα του Ιακώβου κι από τις άλλες μυροφόρες ότι είδαν τον Κύριο αναστημένο, «εφάνησαν ενώπιον αυτών ωσεί λήρος το ρήματα αυτών, και ηπίστουν αυταίς» (Λουκ. 24,11).

•Άπιστοι αποδεικνύονται και οι δύο μαθητές που πορεύονταν προς Εμμαούς. Ύστερα από τόσες ειδήσεις που άκουσαν για την Ανάσταση, περίλυποι εγκαταλείπουν τη συντροφιά τους και απελπισμένοι πλέον ομολογούν στον άγνωστο συνοδοιπόρο τους^- «ημείς δε ηλπίζομεν ότι αυτός έστιν ο μέλλων λυτρούσθαι τον Ισραήλ» (Λουκ. 24,21). Ελπίζαμε· τώρα όχι, διότι όλες οι ελπίδες μας διαψεύστηκαν.

•Την ίδια νοοτροπία συναντούμε και στις μυροφόρες. Παρά τις προρρήσεις του Ιησού ότι «τη τρίτη ημέρα αναστήσεται» (Ματθ. 20,19), έρχονται στο μνήμα με μύρα, πρωί-πρωί, για να εκτελέσουν τα νεκρικά έθιμα της εποχής τους.

Ώστε απολύτως κανείς από τους μαθητές, ούτε γυναίκα ούτε άνδρας, δεν πιστεύει στην ανάσταση του Χριστού πριν να τον δει ο ίδιος προσωπικά αναστημένο. Κι ούτε κανείς δίνει βαρύτητα στις βεβαιώσεις των άλλων, ότι είδαν τον αναστάντα Κύριο. Αλλά και κανείς δεν αμφέβαλε ποτέ για την Ανάσταση μετά από την προσωπική συνάντησή του με τον αναστημένο Ιησού. Όλο αυτό έγινε για να είναι αιώνια μαρτυρία ότι η Ανάσταση είναι γεγονός αληθινό και ιστορικό. Σε κανέναν μαθητή αυτή η απιστία δεν έχει κάτι αμαρτωλό και δεν έχει καμιά σχέση με τη συνηθισμένη απιστία των ανθρώπων στα θεία. Όποιος μαθητής κι αν ήταν θα έδειχνε την απιστία του Θωμά, αν βρισκόταν στη θέση του. Επιπλέον η πίστη του Θωμά μετά από την αυτοψία δεν έχει καμιά σχέση με τη μετάνοια του αμαρτωλού. Απλώς πείστηκε, όπως κι οι άλλοι μαθητές όταν είδαν τον Κύριο ζωντανό ανάμεσά τους.

Η ομολογία του Θωμά

Μετά από οκτώ ήμερες, πάλι την πρώτη ημέρα της εβδομάδος, δηλαδή την Κυριακή, ο Ιησούς εμφανίστηκε και χαιρέτησε τους μαθητές του με τον ίδιο τρόπο. Και αμέσως, σαν να ήταν ενημερωμένος για τις αντιρρήσεις του Θωμά, απευθύνεται προς αυτόν «φέρε τον δάκτυλόν σου ώδε και ίδε τας χείρας μου, και φέρε την χείρα σου και βάλε εις την πλευράν μου, και μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός» (Ιωαν. 20,27). Η τελευταία έκφραση σημαίνει^· «και μην εξακολουθείς να απιστείς, αλλά πίστευε», ή «και βάλε τέρμα στην αμφιβολία σου». Ασφαλώς ο Θωμάς πίστεψε, μόλις είδε τον Ιησού. Αλλά ο Ιησούς του επέβαλε να κάνει, παρά τη θέλησή του, κι εκείνα που ο ίδιος ο Θωμάς έθετε ως όρο για να πιστέψει. Αυτό εκφράζουν τα ρήματα «φέρε» και «βάλε».

Και καθώς είναι απόλυτα πεπεισμένος πλέον, αναφωνεί· «ο Κύριος μου και ο Θεός μου». Η ονομαστική εδώ εκλαμβάνεται ως κλητική. Έτσι συνήθως συμβαίνει στα αγιογραφικά κείμενα που εβραΐζουν. Στην αποκαλυπτική ομολογία του Θωμά ο Ιησούς απαντά· «ότι εώρακάς με, πεπίστευκας· μακά­ριοι οι μη ιδόντες και πιστεύοαντες» (Ιωαν. 20,29). Το ότι είναι μακάριοι «οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες», δεν μειώνει καθόλου την πίστη των ένδεκα μαθητών και όλων των άλλων που υπήρξαν αυτόπτες της Αναστάσεως. Διότι οι αυτόπτες ούτε για την πίστη τους στην Ανάσταση είναι αξιέπαινοι ούτε για την απιστία τους αξιοκατάκριτοι. Ούτε η απιστία τους εκείνη είναι αμαρτία ούτε η πίστη τους θεωρείται σπουδαίο πράγμα. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία εδώ η πνευματική αξία του καθενός. Τώρα προέχει να θεμελιωθεί η αλήθεια της χριστιανικής πίστεως, της οποίας κέντρο είναι η Ανάσταση. Και το παράδοξο είναι ότι ο Χριστός πρώτα θεμελιώνει την αλήθεια αυτή ιστορικά κι έπειτα πνευματικά, αδιαφορώντας τελείως μήπως τυχόν μειωθεί το πρόσωπο των μαθητών του. Έχει στόχο του να εδραιώσει τα θεμέλια της Αναστάσεώς του ιστορικά και ας απαιτείται γι’ αυτό, ως πάρα πολύ χρήσιμο υλικό, η απιστία των μαθητών και η στενότητα της αντιλήψεώς τους.

Εφόσον, λοιπόν, η Ανάσταση είναι γεγονός αληθινό, θα ήταν πολύ ωραίο για τους μαθητές να πιστεύσουν από την αρχή σ’ αυτή. Σύμφωνα με τις προρρήσεις του Ιησού ότι «ο υιός του ανθρώπου θα παραδοθεί εκεί στους αρχιερείς και τους γραμματείς και θα τον καταδικάσουν σε θάνατο….και την τρίτη μέρα θ’ αναστηθεί» (Ματθ. 20,18-19), δεν έπρεπε οι μαθητές καθόλου να σκανδαλισθούν από το θάνατό του, ούτε να φοβηθούν, άλλα να τρέξουν στη Γαλιλαία και να περιμένουν τον Ιησού αναστημένο. Μια τέτοια συμπεριφορά θα ήταν μνημείο πίστεως, θά θύμιζε την πίστη του γενάρχη τους Αβραάμ και ουσιαστικά δεν θα έθιγε την αλήθεια της Αναστάσεως. Όμως ο Κύριος χρειαζόταν ιστορικά θεμέλια για την απιστία των ανθρώπων του μέλλοντος, γι’ αυτό του ήταν απαραίτητη όλη εκείνη η αθλιότητα των μαθητών, που κορυφώθηκε από τη στιγμή που έμαθαν ότι ο τάφος του Χριστού είναι άδειος. Φυσικά αυτή η άθλια εικόνα, που παρουσιάζουν οι μαθητές απέναντι στο γεγονός της Αναστάσεως, τους μειώνει στη συνείδηση κάποιου που δεν μπορεί να εμβαθύνει στα πράγματα. Ο Ιησούς όμως φροντίζει πρώτα να θεμελιώσει την αλήθεια για την έγερσή του και έπειτα να διορθώσει τους ανθρώπους του. Η πνευματική προκοπή των προσώπων εξαρτάται πάντοτε από τη γενική θεμελίωση και προκοπή της Εκκλησίας. Πολλά και μεγάλα διδάγματα βγαίνουν από την τακτική αυτή του Ιησού.

Η ομολογία του Θωμά «ο Κύριος μου και ο Θεός μου» είναι από τις μεγαλύτερες αποδείξεις της θεότητας του Χριστού. Η ονομασία «ο Κύριος μου και ο Θεός μου» στην Παλαιά Διαθήκη αποδίδεται στον Γιαχβέ. Αλλά στη Καινή Διαθήκη ο Χριστός είναι ο Γιαχβέ και η Ανάσταση η ισχυρότερη απόδειξη αυτής της αλήθειας. Γι’ αυτό ο Θωμάς μόλις είδε ζωντανό το Χριστό, με την αναφώνησή του τον ταυτίζει με τον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης.

Ο Χριστός κι άλλες φορές εμφανίζεται αναστημένος «τη μια των σαββάτων». Κι αυτή τη μέρα αποφασίζει να στείλει το άγιο Πνεύμα στους αποστόλους του. Έμμεσα τους δηλώνει πως αυτή η μέρα είναι δική του, την έχει σφραγίσει για τον εαυτό του και του ανήκει ολόκληρη. Από την ιστορική συνέχεια φαίνεται πως οι μαθητές αυτό το πρόγραμμα του Κυρίου το αντιλαμβάνονται σωστά. Διότι αυτή τη μέρα ορίζουν ως ημέρα αργίας και λατρείας, ημέρα εκκλησιασμού και κλάσεως του άρτου και την ονομάζουν Κυριακή. Έτσι καινή διαθήκη, καινή ζωή, καινή πίστη, καινό πάσχα, καινή εντολή, καινό σαββατισμό έχουμε κατά την πρώτη και όχι την τελευταία ημέρα της εβδομάδας. Τερματίζεται πλέον η μωσαϊκή θρησκεία και εγκαινιάζεται η χριστιανική πίστη.

(Από το βιβλίο του κ. Στεργ.Ν.Σάκκου, «Αληθώς Ανέστη ο Κύριος»)

Ολοκληρώνεται η Ημερίδα για τα Θρησκευτικά στο Λύκειο στο Διορθόδοξο Κέντρο

Ολοκληρώνεται αυτή την ώρα η Ημερίδα για τις ώρες των Θρησκευτικών στο Λύκειο. Στην Ημερίδα συμμετέχουν ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, οι Μητροπολίτες Δημητριάδος Ιγνάτιος, Μεσσηνίας Χρυσόστομος, Καισαριανής Δανιήλ και Θερμοπυλών Ιωάννης, οι Κοσμήτορες των Θεολογικών Σχολών και άλλοι καθηγητές, οι Ηλίας Φραγκόπουλος, Ηλίας Μπάκος και Απόστολος Κατωπόδης εκπροσωπώντας την Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων, εκπρόσωποι του Συλλόγου Θεολόγων Μακεδονίας - Θράκης και ο καθηγητής Ηρακλής Ρεράκης, εκπρόσωποι του ΚΑΙΡΟΥ (Ανδρέας Αργυρόπουλος και Δημήτρης Μόσχος) και των τοπικών ενώσεων Θεολόγων (ο Παναγιώτης Τσαγκάρης της ενώσεως Θεολόγων νομού Λέσβου, ο Ιωάννης Μπεϊνάς της ενώσεως Θεολόγων νομού Πιερίας, ο Κωνσταντίνος Σπαλιώρας της ενώσεως Θεολόγων νομού Φθιώτιδας, ο Δημήτριος Πασσιάς της ενώσεως Θεολόγων νομού Μαγνησίας και άλλοι πολλοί).

Άπαντες οι συμμετέχοντες συμφώνησαν στην ανάγκη για διατήρηση υποχρεωτικού μαθήματος Θρησκευτικών σε όλες τις τάξεις του Λυκείου και μάλιστα διδασκόμενου για 2 ώρες σε κάθε τάξη (κάποιοι θεώρησαν αρκετή τη διατήρηση της μίας ώρας διδασκαλίας του μαθήματος στη Γ΄ Λυκείου).

Θρησκευτικά

Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης, Σαν τον Θωμά

Σαν τον Θωμά

Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

Την περασμένη Κυριακή εορτάσαμε την ένδοξη του Κυρίου Ανάσταση. Ο απόηχος της μεγάλης εορτής παραμένει.

Το λαμπρό φως της μας λούζει. Ο αναστημένος Χριστός επισκέπτεται τον δύσπιστο Θωμά κι εμάς. Συγκαταβαίνει στην αδυναμία μας. Καταδέχεται να μας επισκεφθεί για να μας διώξει λογισμούς απιστίας, αμφιβολίας και φόβου.

Τα μεσάνυχτα του Πάσχα γεννήθηκε η χαροποιός ελπίδα, η αφοβία του θανάτου, ο θάνατος του θανάτου, ο θάνατος της απελπισίας. Υποχωρεί το φοβερό και κουραστικό σκοτάδι. Έρχεται δυνατό φως, που φωτίζει τα πάντα. Τίποτε δεν μπορεί να κρυφτεί. Όλα τώρα γίνονται φανερά. Ο κόσμος παύει να είναι άκοσμος. Με την Ανάσταση του Χριστού έπνευσε άλλος άνεμος, μεταμορφωτικός, ήλθε η αναγέννηση του ανθρώπου, η αρχή μιας νέας ζωής, ένας άλλος τρόπος βιοτής. Μεταστοιχειώθηκε η φύση μας.

Με την Ανάσταση ο άνθρωπος ξαναβρίσκει τη αξία του, τη θέση του, τον προορισμό του. Φωτίζεται, φωταγωγείται, φεγγοβολά, ειρηνεύει και χαίρεται αληθινά και δυνατά. Θα διερωτηθεί εύκολα κανείς πώς αυτό μπορεί να γίνει όταν καθημερινά μειώνεται το εισόδημά του, δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα, στενοχωρείται και θλίβεται από έξοδα, ανάγκες, δόσεις, υποχρεώσεις, χρέη και τόκους; Στις τόσο πονηρές μέρες μας που η κρίση γονατίζει πολλούς πώς να χαρεί κανείς Ανάσταση; Η καχυποψία, δυσπιστία, αμφιβολία και φοβία του Θωμά επανέρχεται. Μήπως ξεγελασθήκαμε που ακολουθούμε έναν Σταυροαναστηθέντα;

Την παρελθούσα Μεγάλη Εβδομάδα ο απαθής Χριστός έπαθε για μας τους εμπαθείς, ο αναμάρτητος για μας τους αμαρτωλούς. Πήρε στον σταυρό τα πάθη μας και τα σταύρωσε. Πάθη πολλά, φοβερά και διάφορα, θανάσιμα μίση, εωσφορική υπερηφάνεια, απύθμενο ατομισμό, ζηλοφθονία ασίγαστη, φιλαυτία αχαλίνωτη, φιλοχρηματία απεριόριστη, φιλοσαρκία μανιώδη, φιλοδοξία ανίκητη, κακία άφθονη και περισσή. Τα πάθη έφεραν φοβίες, μειονεξίες, ταραχές, νευρικότητες, ανισορροπίες, ψυχολογικές αναστατώσεις και εσωτερικά κενά.

Εναγώνια ο Νεοέλληνας πάσχει κάπου να πιαστεί, σαν τον Θωμά, να ψηλαφήσει την αλήθεια, να βεβαιωθεί τέλος πάντων για του λόγου το αληθές. Τον απογοήτευσαν πολλοί. Δεν μπορεί πια να τους πιστέψει. Η σοβαρή οικονομική κρίση, η ανεργία, το άφωτο μέλλον, οι σκληρές καθημερινές ειδήσεις μάλλον απογοητεύουν. Νέοι άνθρωποι με κομμένα φτερά δυσκολεύονται να δουν μακριά, βλέπουν τα ωραία τους όνειρα να πνίγονται, οι επιδιώξεις τους να αποτυγχάνουν, οι ελπίδες τους να σβήνουν τόσο γρήγορα.

Σαν τον Θωμά ας ζητήσουμε να δούμε τον Χριστό, ακόμα και να τον ψηλαφίσουμε, για να πειστούμε καλά. Είναι ο μόνος που δεν θα μας απογοητεύσει, δεν θα μας αποθαρρύνει ποτέ. Αρκεί να παραδεχθούμε ελεύθερα και αβίαστα τα πάθη - λάθη μας, την απιστία μας, την επιφυλακτικότητά μας, την κρύα πίστη μας, την αδιαφορία μας, τη λαθεμένη εκτίμηση για τον εαυτό μας και τον πολύ ορθολογισμό μας. Η πάλη για τη μεταποίηση των αντίθεων παθών σε ένθεες αρετές δεν εμποδίζεται ποτέ από κανέναν και από καμία οικονομική κρίση. Αρκεί πράγματι εμείς οι ίδιοι να θέλουμε πολύ. Η παθοκτονία θα φέρει απάθεια, η λύπη χαρά, η απελπισία ελπίδα, σε ένα άλλο βέβαια επίπεδο και μέγεθος.

Τότε κι εμείς, σαν τον συμπαθή και φίλο μας Θωμά θα αναφώνησουμε ολόκαρδα, ολόψυχα και ολόθερμα. «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου, δόξα σοι»! Αδελφικά, ταπεινά και φιλικά εύχομαι να ’χουμε όλοι μια προσωπική συνάντηση με τον Σταυροαναστηθέντα Χριστό, όπως αυτήν την εξαίσια που είχε ο Θωμάς, που τελικά δεν ήταν τέλεια άπιστος, αλλά πιστός που ζητούσε κάποια τεκμήρια, λίγες αποδείξεις για να βεβαιωθεί. Ο Χριστός βέβαια είπε πως πιο ευλογημένοι είναι αυτοί που θα πιστέψουν σε Αυτόν δίχως να τον δουν και δίχως να ζητούν σημεία όπως ο Θωμάς. Ας μη το λησμονούμε και αυτό, γιατί νομίζουμε είναι αρκετά σημαντικό.

«Μακεδονία»30/04/2011

Φιλορθόδοξος Ένωσις“Κοσµάς Φλαµιάτος”, Η σταδιακή επικράτηση του Οικουμενισμού με απτά παραδείγματα

Η ΣΤΑΔΙΑΚΗ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΜΕ ΑΠΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ

Τὸ 1975 ὁ νῦν ἐπίσκοπος Μπάτσκας Εἰρηναῖος Μπούλοβιτς

Ξόρκιζε τὶς συμπροσευχές, ἑπόμενος τῷ ἁγίῳ Ἰουστίνῳ Πόποβιτς.

Σήμερα τὶς προωθεῖ καὶ πρωτοστατεῖ σ’ αὐτές!

Στὸ περιοδικὸ «Κοινωνία» δημοσιεύτηκε τὸ 1975 (τ. 2^ο, σελ. 95-101) κείμενο μὲ τίτλο «Ὀρθοδοξία καὶ “Οἰκουμενισμός”. Μιὰ ὀρθόδοξος Γνωμάτευσις καὶ Μαρτυρία». Τοῦ κειμένου αὐτοῦ (ποὺ ἐγράφη ἀπὸ τὸν ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς, κατόπιν παρακλήσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας), προηγεῖται μιὰ εἰσαγωγὴ τοῦ ἀρχιμανδρίτου τότε, καὶ νῦν ἐπισκόπου Μπάτσκας, κ. Εἰρηναίου Μπούλοβιτς. Ἐκεῖ ὁ ὀρθόδοξος τότε κ. Εἰρηναῖος, συντασσόταν μὲ τὸν π. Ἰουστῖνο, πνευματικό του πατέρα, καὶ καυτηρίαζε τὶς συμπροσευχὲς μὲ τοὺς αἱρετικοὺς παπικούς, ὡς ἐνέργειες αὐστηρῶς ἀπαγορευμένες ἀπὸ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, ἀπορρίπτοντας τὸ σχετικὸ αἴτημα τῶν παπικῶν γιὰ «κοινὰς συμπροσευχάς».

Τότε, λοιπόν, θεωροῦσε ὁ κ. Εἰρηναῖος ἀπαράδεκτες τὶς συμπροσευχὲς καὶ θεωροῦσε ὡς δογματικὲς ὑποχωρήσεις τὶς θεωρίες τῶν “κλάδων” καὶ τὰ περὶ “διαιρέσεως τῆς Ἐκκλησίας”· ἔγραφε: «εἶναι ἐξώφθαλμον ὅτι τὸ ὑπόβαθρον τῆς “οἰκουμενικῆς συνεργασίας” καὶ τῆς “οἰκουμενικῆς κοινῆς προσευχῆς” ἀποτελεῖ ἡ δυτικὴ ἐκκλησιολογία μετὰ τῆς ἐξ αὐτῆς προκυπτούσης θεωρίας περὶ τῶν “κλάδων”, ἤτοι περὶ “διαιρέσεως τῆς Ἐκκλησίας”, μετὰ τοῦ δογματικοῦ minimum καὶ τῶν δογματικῶν ὑποχωρήσεων μεταξὺ Ρώμης καὶ Γενεύης. Ὅτι δὲ ταῦτα πάντα, εἶναι ἀπαράδεκτα, διὰ τὸν π. Ἰουστῖνον, ὡς καὶ διὰ πάντα ὀρθόδοξον, εἶναι περιττὸν καὶ νὰ λεχθῇ».

Σήμερα, ὅμως, ποὺ ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐπικρατεῖ, ἄλλαξε θέση, «προσαρμόστηκε» ὡς ψευδεπίσκοπος, προσχώρησε στὶς θέσεις τῶν Παπικῶν καὶ τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ ἐγκατέλειψε τὶς θέσεις τοῦ πνευματικοῦ του, (ὅπως καὶ ὁ γνωστός μας ἐπίσκοπος π. Ἀθανάσιος Γιέφτιτς)· καὶ δυστυχῶς ἔμεινε ἕνας καὶ διωκώμενος (ἐκ τῶν μαθητῶν τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου) ποὺ ἀκολουθοῦν τὴν διδασκαλία του, μόνον ὁ μητροπολίτης Ράσκας κ. Ἀρτέμιος. Ἀντίθετα, ὁ κ. Εἰρηναῖος Μπούλοβιτς ἐναντιώνεται συνειδητῶς στὸν πνευματικό του πατέρα π. Ἰουστῖνο καὶ σήμερα Ἅγιο καὶ προωθεῖ ἀνενδοιάστως τὶς θέσεις τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τὸ ἴδιο πράττουν καὶ οἱ ἄλλοι μαθητὲς —ἐπίσκοποι τώρα— τοῦ Ἁγίου καὶ μὲ τὸ μέρος τους, ἐλαφρᾶ τῇ καρδίᾳ, συντάχθηκε καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐναντίον τοῦ ἀγωνιζόμενου κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στὶς νέες «κατακόμβες» καὶ ἀναποδείκτως καὶ ἀντικανονικῶς διωκομένου, μητροπολίτου Ράσκας π. Ἀρτεμίου.

Ἂς τὰ βλέπουν αὐτὰ ἐκεῖνοι πού, στὴν μακαριότητά τους, θεωροῦν ὅτι ὅλα πᾶνε καλά, ἐκεῖνοι ποὺ —ἂν καὶ πολεμοῦν τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ— διασποῦν τὸ μέτωπο τοῦ ἀγῶνα καὶ διδάσκουν ὅτι τάχα ὁ Οἰκουμενισμὸς ὑποχωρεῖ, ὅτι δὲν ἀποτελοῦν μέρος τῆς αἱρέσεως οἱ συμπροσευχές, ὅτι μόνο τὴν καλλιέργεια τῆς ψυχῆς μας πρέπει νὰ κοιτᾶμε, λὲς καὶ τὴν ὑπεράσπιση τῆς Πίστεως ὁ Χριστὸς ἔχει ἀναθέσει σὲ ἐξωγήϊνους καὶ ὄχι στὰ πιστὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας Του.

Στὴ συνέχεια τὸ εἰσαγωγικὸ κείμενο τοῦ κ. Εἰρηναίου Μπούλοβιτς (Οἱ ὑπογραμμίσεις δικές μας):

Ἡ ρωμαιοκαθολικὴ Ἱεραρχία τῆς Γιουγκοσλαβίας ὑπὸ τὸ ἐπίσημον ὄνομα αὐτῆς «Ἡ διάσκεψις τῶν ἐπισκόπων τῆς Γιουγκοσλαβίας» (Biskupska Kouferencija Jugoslavije) ἀπέστειλε προσφάτως ἐπιστολὴν πρὸς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὑπογεγραμμένην ὑπ’ ἀμφοτέρων τῶν κορυφαίων ρωμαιοκαθολικῶν ἱεραρχῶν τῆς Γιουγκοσλαβίας —τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Φραγκίσκου (Franjo) Kuharic ὡς προκαθημένου τῶν Κροατῶν ρωμαιοκαθολικῶν καὶ προέδρου τῆς εἰρημένης «Διασκέψεως τῶν ἐπίσκοπων» τῆς χώρας ὁλοκλήρου καὶ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Drzecnik ὡς προκαθημένου τῶν ἐν Σλοβενίᾳ ρωμαιοκαθολικῶν καὶ ὡς προέδρου τῆς ἐπὶ Οἰκουμενισμοῦ Ἐπιτροπῆς τῆς «Διασκέψεως τῶν ἐπισκόπων τῆς Γιουγκοσλαβίας», ἥτις ἀντιστοιχεῖ πρὸς τὴν παρ' ἡμῖν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας. Ἐν ὀνόματι λοιπὸν καὶ ἐκ προσώπου αὐτῆς προτείνουν οἱ δύο παπικοὶ ἀρχιεπίσκοποι, ὁ Κροάτης κ. Vuharic καὶ ὁ Σλοβένος κ. Drzecnik, ἐπισήμως πρὸς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς ἐν Σερβίᾳ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἵνα ἐπιτρέψῃ αὕτη καὶ εἰς τοὺς Ὀρθοδόξους κληρικοὺς νὰ συμμετάσχουν εἰς τὰς κοινὰς συμπροσευχὰς καὶ «οἰκουμενικὰς ἀκολουθίας», τὰς ὁποίας διοργανοῖ ἡ ἐν Γιουγκοσλαβίᾳ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς «ἑβδομάδος τῶν προσευχῶν ὑπὲρ τῆς ἑνώσεως τῶν Χριστιανῶν», ἀπὸ τῆς 18ης ἕως τῆς 25ης Ἰανουαρίου 1975. Καθὼς ἀφήνει νὰ ἐννοηθῇ ἡ ἐπιστολὴ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς ἱεραρχίας, τὸ πρόγραμμα καὶ τὸ περιεχόμενον τούτων τῶν «διομολογιακῶν» συμπροσευχῶν καὶ ἀκολουθιῶν διὰ τὸ ἔτος 1975 συνετάγη καὶ καθωρίσθη ἀπὸ κοινοῦ ὑπὸ τῆς ἐν Βατικανῷ «Γραμματείας ἐπὶ ἑνώσεως τῶν Χριστιανῶν» καὶ τοῦ ἐν Γενεύῃ ἑδρεύοντος «Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν». Σημειωθήτω ἐπίσης, ὅτι ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ ἱεραρχία δὲν παρεσιώπησεν ἐν τῇ ἐπιστολῇ αὐτῆς τὸ γεγονός, ὅτι κατόπιν τῆς λήξεως τῆς Ἑβδομάδος τῶν οἰκουμενικῶν συμπροσευχῶν θὰ σταλῇ εἰς τὸ Βατικανὸν σχετικὴ ἀναφορὰ περὶ τῆς πορείας καὶ τῆς ὅλης διεξαγωγῆς τοῦ «οἰκουμενικοῦ προγράμματος» τῆς Ἑβδομάδος. Τὸ δὲ πρόγραμμα τοῦτο προβλέπει καὶ προδιαγράφει:

1. Τὸ εἰσαγωγικὸν «σύνθημα» (εἰλημμένον ἐκ τῆς Γραφῆς καὶ μάλιστα τὸ χωρίον Ἐφ. 1, 3-10), προσεπισυναπτομένης αὐτῷ καὶ ἐπεξηγήσεως, ἤτοι διδαχῆς περὶ τοῦ τί ἐστι καὶ ἐν τίνι συνίσταται ἡ «ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας» καὶ πῶς πρέπει να δρῶμεν πρὸς ἐπίτευξιν καὶ πραγμάτωσιν αὐτῆς.

2. Τὰ Βιβλικὰ ἀναγνώσματα, τὰ κατὰ τὴν κρίσιν τῶν ἐκ τῆς Ρώμης καὶ Γενεύης συντακτῶν τοῦ «προγράμματος» σχετιζόμενα καὶ σχετιστέα πρὸς τὸ πρόβλημα τῆς ἑνότητος καὶ τῆς ἑνώσεως τῶν Χριστιανῶν, καὶ

3. (καὶ τὸ σπουδαιότερον!), τὸ λεπτομερὲς καὶ ἀναλυτικὸν διάγραμμα τοῦ περιεχομένου τῶν «κοινῶν οἰκουμενικῶν ἀκολουθιῶν», ἔχον ὡς ἑξῆς: α) ἡ κοινὴ λατρεία καὶ προσκύνησις, β) ἡ κοινὴ μετάνοια, γ) «ἡ ἑνότης ἐν τῷ λόγῳ» εἴτ' οὖν τὸ κοινὸν κήρυγμα καὶ δ) ἡ κοινὴ προσευχή, τ.ἔ. ἡ καθ’ ἑαυτὴν συμπροσευχή.

Πρὶν ἢ ἀποκριθῇ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς ἐν Σερβίᾳ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὴν ὡς ἄνω πρότασιν τῶν ἐπισήμων ὀργάνων τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς ἱεραρχίας ἐν Γιουγκοσλαβίᾳ (ὅπου ἡ πλειοψηφία, τὸ Σερβικὸν ἔθνος, εἶναι ὀρθόδοξος, καὶ ἡ μειοψηφία, οἱ Κροάται δηλαδὴ καὶ οἱ Σλοβένοι, εἶναι ρωμαιοκαθολική), ἐζήτησε παρὰ τοῦ π. Ἰουστίνου Πόποβιτς γνωμάτευσιν ἐπὶ τοῦ προκειμένου. Αἱ κάτωθι ἀκολουθοῦσαι γραμμαὶ εἶναι ἀκριβῶς ἡ γνωμοδότησις αὕτη τοῦ π. Ἰουστίνου πρὸς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον. Καθὼς ἐγνώσθη ἔπειτα, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας, συνεδριάσασα, συζητήσασα ἐπὶ τοῦ ζητήματος καὶ λαβοῦσα ὑπ' ὄψιν τὴν θεολογικωτάτην γνωμάτευσιν τοῦ π. Ἰουστίνου, ἴσως δὲ καί τινα ἄλλα στοιχεῖα καὶ δεδομένα, ἀπήντησεν ἀρνητικῶς πρὸς τοὺς ρωμαιοκαθολικοὺς ἐπισκόπους τῆς χώρας ἐπὶ τῆς προσκλήσεως αὐτῶν, ὅπως συμμετάσχῃ καὶ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Σερβίας ἐνεργῶς ἐν ταῖς συμπροσευχαῖς καὶ ταῖς καθόλου ἐκδηλώσει τῆς ὑπὸ Ρώμης καὶ Γενεύης καθιερωθείσης «ἑβδομάδος τῆς ἑνότητος».

Ἐνταῦθα δὲν παρατίθεται τὸ προοίμιον τῆς γνωμοδοτήσεως τοῦ π. Ἰουστίνου, διαλαμβάνον τὰ ἐξωτερικὰ στοιχεῖα, ἅτινα ἐπεσημάναμεν ἀνωτέρω, ἀλλὰ τὸ κύριον καὶ καθαρῶς θεολογικὸν μέρος αὐτῆς. Ὅμως καὶ ἐν τῷ προοιμίῳ τονίζει ὁ π. Ἰουστῖνος τὸ παρά τισιν ὀρθοδόξοις τόσον παραθεωρούμενον γεγονός, ὅτι ἡ Δύσις συνηθίζει νὰ ἐπιβάλλῃ ἐντέχνως καὶ ἐπιδεξίως ἓν ἴδιον αὐτῆς «πρόγραμμα», ἓν «ἰδιάζον πλαίσιον», τὸ ὁποῖον ἐπιβάλλεται διὰ τῆς νοοτροπίας αὐτοῦ καὶ ἐκ τῶν προτέρων προσδιορίζει τοὺς ὅρους διὰ τὴν συμμετοχὴν ἐν τῇ «οἰκουμενικῇ συνεργασίᾳ» καὶ ἐν τῇ «οἰκουμενικῇ κοινῇ προσευχῇ». Τυπικὸν παράδειγμα τούτου εἶναι τὸ προαναφερθὲν πρόγραμμα συμπροσευχῶν καὶ «οἰκουμενικῆς ἀκολουθίας». Εἶναι ἐξώφθαλμον, ὅτι τὸ ὑπόβαθρον αὐτοῦ ἀποτελεῖ ἡ δυτικὴ ἐκκλησιολογία μετὰ τῆς ἐξ αὐτῆς προκυπτούσης θεωρίας περὶ τῶν «κλάδων», ἤτοι περὶ «διαιρέσεως τῆς Ἐκκλησίας», μετὰ τοῦ δογματικοῦ minimum καὶ τῶν δογματικῶν ὑποχωρήσεων μεταξὺ Ρώμης καὶ Γενεύης. Ὅτι δὲ ταῦτα πάντα, εἶναι ἀπαράδεκτα, διὰ τὸν π. Ἰουστῖνον, ὡς καὶ διὰ πάντα ὀρθόδοξον, εἶναι περιττὸν καὶ νὰ λεχθῇ. Διὰ τοῦτο σχολιάζει, ὁ π. Ἰουστῖνος ἕκαστον σημεῖον τοῦ προγράμματος τῆς «οἰκουμενικῆς ἀκολουθίας», χαριτολογῶν μέν, ἄλλα μετὰ λύπης, ὅπως φανερώσῃ τὸ ἀσυμβίβαστον τοῦ ἐν λόγῳ προγράμματος καὶ τῶν στοιχειωδῶν ὀρθοδόξων προϋποθέσεων. Οὕτω, λόγου χάριν, ἐπὶ τῆς προτεινομένης «κοινῆς λατρείας» παρατηρεῖ ὁ π. Ἰουστῖνος, ὅτι τὸ ρωμαιοκαθολικὸν ἔγγραφον δὲν διευκρινίζει, ἂν πρόκειται περὶ τῆς «ἐν Πνεύματι καὶ Ἀλήθειᾳ» προσκυνήσεως ἢ περὶ ἑτέρας τινός. Ἐπὶ τῆς προτεινομένης, «κοινῆς μετανοίας» διερωτᾶται, ἂν κατὰ τὴν ἀντίληψιν τῶν «διισταμένων ἀδελφῶν ἡμῶν», τῶν Δυτικῶν, πρέπει νὰ μετανοῆ τις μόνον διὰ τὸ ψεῦδος ἢ καὶ διὰ τὴν ἀλήθειαν. Ἐπὶ τοῦ προταθέντος πάλιν κοινοῦ κηρύγματος: ἐρωτᾶ: «Τίνος πράγματος κηρύγματος; Τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἑρμηνεύει αὐτὸν ὁ Πάπας; ἢ ὅπως ὁ Λούθηρος; ἢ ὅπως οἱ Ἅγιοι Πατέρες καὶ αἱ ἅγιαι Σύνοδοι; Καὶ συνελόντ' εἰπεῖν, διὰ τὸν π. Ἰουστῖνον τυγχάνει ἀδύνατος πᾶσα συμπροσευχὴ ὀρθοδόξων καὶ ἑτεροδόξων, ἐφ' ὅσον οὗτοι διαφοροτρόπως πιστεύουν εἰς τὸν Θεόν. Διὰ τὸν π. Ἰουστῖνον, τὸ μόνον θεμέλιον τῆς ἐν λατρείᾳ κοινωνίας τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἡ αὐτὴ πίστις, καὶ δὴ ἡ ὀρθόδοξος ἀμώμητος πίστις. Ἀλλ' ἂς ἴδωμεν τί λέγει ὁ ἴδιος περὶ τῶν ζητημάτων τούτων, ἅτινα, καθὼς λέγει, «θέτει πρὸ ἑαυτῆς ἡ ὀρθόδοξος Χριστιανική, πολλῷ δὲ μᾶλλον ἢ ἱερατικὴ καὶ ἡ θεολογικὴ συνειδησις».

Θεσσαλονίκη, 30 Ἀπριλίου 2011

Γιὰ τὴν «Φιλορθόδοξο Ἕνωσι “Κοσµᾶς Φλαµιᾶτος”»

Ὁ Πρόεδρος Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο

Ὁ Γραµµατέας Παναγιώτης Σηµάτης

Φιλορθοδοξος Ενωσις «Κοσμας Φλαμιατος»

Εδρα: Βασ. Ηρακλειου 30, 546 24 Θεσσαλονικη, Τηλ. 697-2176314

E-Mail: kflamiatos@yahoo.gr ― Ενημερωτικο Δελτιο 12/2011

Κυριακή του Θωμά (Αντίπασχα), «Ότι εώρακάς με πεπίστευκας· μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες» (Ιωάν. κ΄ 20).

Απόστολος: Πράξ. ε΄ 12 – 20

Ευαγγέλιο: Ιωάν. κ΄ 19 – 31

«Ότι εώρακάς με πεπίστευκας· μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες» (Ιωάν. κ΄ 20).

Κυριακή του Αντίπασχα ή του Θωμά η σημερινή Κυριακή. Κυριακή του Αντίπασχα, γιατί και σήμερα δεσπόζει το γεγονός της Αναστάσεως του Κυρίου. Μάλιστα το πρώτο μέρος του Ευαγγελίου είναι επανάληψη του Ευαγγελίου της Κυριακής του Πάσχα. Όμως, η σημερινή Κυριακή λέγεται και Κυριακή του Θωμά, γιατί σ’ αυτήν δεσπόζει όχι μόνο η απιστία του Θωμά, αλλά και η θαυμαστή ομολογία του ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριος και Θεός του. Μια ομολογία η οποία θεραπεύει την απιστία του Θωμά και ισχυροποιεί στο εξής την πίστη των ανθρώπων στο γεγονός της Αναστάσεως του Κυρίου.

Ο Κύριος, λοιπόν, θέλοντας να τιμήσει την πρώτη ημέρα της εβδομάδος, οικονομεί, συγκαταβαίνει, ούτως ώστε η Ανάσταση, αλλά και οι δύο εμφανίσεις του στους μαθητές του, να γίνουν αυτή την ημέρα. Με τον τρόπο αυτό ευλογεί και αγιάζει αυτή την ημέρα. Έτσι, «η μιά των σαββάτων» θα γίνει στο εξής ημέρα «κλητή και αγία ... εορτών εορτή και πανήγυρις πανηγύρεων», κατά την οποία θα ευλογούμε και θα δοξολογούμε το Χριστό δια μέσου των αιώνων. Για τούτο και στο εξής η ημέρα αυτή θα ονομαστεί Κυριακή, προς τιμήν αλλά και ανάμνηση της Αναστάσεως του Κυρίου.

Ιδιαίτερα σημαντική η σημερινή ημέρα, γιατί δια της Αναστάσεως του Κυρίου έχουμε νέκρωση του θανάτου, καθαίρεση του Άδου και την απαρχή της αιώνιας ζωής. Ιδιαίτερα σημαντική, γιατί σήμερα ο Κύριος μεταφέρει στους ανθρώπους τους καρπούς και τα αποτελέσματα του θανάτου και της Αναστάσεώς του. Μέσα από το χαιρετισμό «ειρήνη υμίν» ο Ιησούς μεταφέρει στους μαθητές του, και μέσω αυτών σε όλους τους ανθρώπους, το μήνυμα της συμφιλίωσης με το Θεό και τους ανθρώπους, καθώς και με την ίδια τη συνείδησή τους.

Η Ανάσταση του Κυρίου, η παρουσία του «των θυρών κεκλεισμένων» και ο χαιρετισμός «ειρήνη υμίν», γίνονται πρόξενος μεγάλης χαράς. Χαράς για το ίδιο το γεγονός της Αναστάσεως και της παρουσίας του Κυρίου. Χαράς για το γεγονός της συμφιλίωσής του με το Θεό. Χαράς, γιατί δεν τους ελέγχει για λάθη τους, για το φόβο τους ή για την ολιγοπιστία τους και το διασκορπισμό τους την ώρα του πάθους του.

Όλα διαγράφονται με τον χαιρετισμό «ειρήνη υμίν». Και όχι μόνο αλλά, επαναλαμβάνοντας αυτό το χαιρετισμό, προχωρεί σε νέες δωρεές στους μαθητές του. Πρώτον, τους καλεί να γίνουν συνεχιστές του έργου του για τη σωτηρία των ανθρώπων. Δεύτερον, τους προσφέρει το Άγιο Πνεύμα και όχι απλά τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος. Και τρίτον, τους προσφέρει την εξουσία που έχει ο ίδιος ως Θεός «αφιέναι αμαρτίαις» να συγχωρούν αμαρτίες.

Επειδή δε κατά την πρώτη, μετά την Ανάσταση, εμφάνιση στους μαθητές του απουσίαζε ο Θωμάς, ο Ιησούς, οκτώ μέρες μετά, εμφανίζεται και πάλιν ενώπιον των μαθητών του, παρόντος τώρα και του Θωμά, επαναλαμβάνοντας τον ίδιο χαιρετισμό, «ειρήνη υμίν». Τόσο η νέα εμφάνιση, όσο και η επανάληψη του χαιρετισμού της ειρήνης, ήταν η ένδειξη ότι πρόσφερε και στο Θωμά τη συγχώρηση, καθώς και τη συμφιλίωση με το Θεό, παρά τη δυσπιστία του. Παράλληλα με τη συγκατάβασή του στο Θωμά, του προσφέρει και τη δυνατότητα της αποκατάστασης μέσα από μια δυνατή ομολογία: «ο Κύριός μου και ο Θεός μου».

Υποκλινόμαστε με θαυμασμό στον Κύριο για τις δωρεές του προς τους μαθητές Του. Υποκλινόμαστε με θαυμασμό στο έργο της Θείας Οικονομίας, της Θείας συγκατάβασης. Δηλαδή, η απομάκρυνση του Θωμά κατά την πρώτη εμφάνιση, με στόχο να του προξενήσει περισσότερη ασφάλεια και βεβαιότητα, «Γιατί, κατά τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο, αν ήταν μαζί ο Θωμάς, δε θα είχε βέβαιη αμφιβολία· κι αν δεν είχε αμφιβολία, δε θα ζητούσε μ’ επιμονή. Και αν δε ζητούσε, δε θα ψηλαφούσε· Αν όμως δεν ψηλαφούσε, δε θα ομολογούσε τον Κύριο και Θεό, κι αν δεν ομολογούσε Κύριο και Θεό, το Χριστό, δε θα είχαμε εμείς διδαχθεί να τον δοξολογούμε μ’ αυτό τον τρόπο. Ώστε με την απουσία του μας ποδηγέτησε προς την αλήθεια κι όταν ήρθε σταθεροποίησε την πίστη μας».

Ο Θωμάς, λοιπόν, μέσα από την επίμονη άρνησή του να δεχθεί ότι ο Διδάσκαλός του Αναστήθηκε, και μάλιστα για τη διάλυση και της πιο μικρής αμφιβολίας του, ότι θα έπρεπε να δει με τα μάτια του τις πληγές από τα καρφιά και να βάλει το χέρι στη λογχισμένη πλευρά, ζει ένα δράμα για οχτώ ημέρες. Σ’ αυτό το χρονικό διάστημα παλεύει ανάμεσα στην αμφιβολία και την πίστη. Σ’ αυτό το μαρτύριο των οκτώ ημερών φαίνεται ότι η ζυγαριά έκλινε προς την πλευρά της πίστης. Έτσι, με τη νέα εμφάνιση του Ιησού, και ιδιαίτερα με την προτροπή «φέρε τον δάκτυλόν σου ώδε και ίδε τας χείρας μου, και φέρε την χείρα σου και βάλε εις την πλευράν μου, και μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός», ο Θωμάς αντέδρασε με τη θαυμαστή ομολογία: «ο Κύριός μου και ο Θεός μου». Ω Κύριε και Θεέ μου. Πιστεύω στην οικονομία και τη συγκατάβασή σου. Και όχι απλά πιστεύω στην Ανάστασή σου, αλλά αναγνωρίζω ότι Εσύ είσαι ο Κύριός μου και ο Θεός μου.

Η ομολογία του Θωμά ξεπερνά την ομολογία του Ναθαναήλ ο οποίος είχε πει: «Ραββί συ ει ο Υιός του Θεού, συ ει ο βασιλεύς του Ισραήλ» (Ιωάν. α΄ 49). Η ομολογία του Θωμά εκφράζει μια από τις σημαντικότερες αλήθειες του Χριστιανισμού, που είναι η πίστη στη θεότητα του Ιησού και την οποία επιβεβαιώνει και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, λέγοντας στην αρχή του Ευαγγελίου «και Θεός ην ο λόγος» (Ιωάν. α΄ 1).

Ιδιαίτερα σημαντική η ομολογία του Θωμά γιατί προέρχεται από δύσπιστα χείλη στα οποία προσφέρθηκαν όλες οι αποδείξεις που ζητούσαν. Αυτή την ομολογία οφείλουμε να εκφράζουμε κι εμείς για το Χριστό. Ότι δηλαδή είναι ο Θεός μας που έγινε άνθρωπος για τη δική μας σωτηρία και όχι άνθρωπος που έγινε Θεός.

Αδελφοί μου, μεγάλη η δύναμη της πίστης. Η πίστη ανυψώνει τον άνθρωπο στον ουρανό και τον κάνει να βλέπει ξεκάθαρα όχι μόνο τα ορατά, αλλά και τα αόρατα. Για τούτο λέει σήμερα ο Κύριος στο Θωμά: «Ότι εώρακάς με πεπίστευκας· μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες». Πείστηκες επειδή με είδες με τα μάτια σου. Μακάριοι εκείνοι που χωρίς να με έχουν δει πιστεύουν. Ιδιαίτερα σημαντική η προτροπή του Κυρίου και για μας σήμερα. Αν θέλουμε να προβάλει μέσα μας η ανάσταση, θα πρέπει να μας διακρίνει η βαθιά και ξεκάθαρη πίστη που θα μας συνδέσει προσωπικά με το Χριστό. Αν αναζητούμε την πληρότητα, αυτή βρίσκεται στη συνειδητή ομολογία στο πρόσωπο του Ιησού: «Εσύ είσαι ο Κύριος και ο Θεός μου». Ας αναζητήσουμε αυτή την πληρότητα. Αμήν.

Θεόδωρος Αντωνιάδης- Μητρόπολη Πάφου

Κυριακή του Θωμά (Αντίπασχα), Έλεγχος της γνησιότητος

Απόστολος: Πράξ. ε΄ 12 – 20

ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΟΤΗΤΟΣ

"Διά χειρών των αποστόλων έγίνετο σημεία κοί τέρατα έν τω Λαώ"

Ή σημερινή αποστολική περικοπή παρουσιάζει μια ζωντανή εικόνα από τη ζωή και τη δράση της πρώτης Εκκλησίας. Ό ιερός ευαγγελιστής Λουκάς που έγραψε τις «Πράξεις των Αποστόλων», ζωγραφίζει με υπέροχο τρόπο τα βασικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα της πρώτης Εκκλησίας του Χρίστου. Μια λεπτομερέστερη εξέταση των γνωρισμάτων αυτών πολλά έχει να πει και σε μάς σήμερα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΑ ΧΕΡΙΑ

Ή περικοπή μιλάει πρώτα για την εξαιρετική και θαυματουργό δράση των Αποστόλων. «Δια των χειρών των αποστόλων έγίνετο σημεία και τέρατα έν τω λαω πολλά». Τα αποστολικά χέρια σκορπούσαν πλούσια τις ευλογίες και τις δωρεές του Θεού στον λαό. Από τα άγια αυτά χέρια οι νεοβαπτιζόμενοι Χριστιανοί έπαιρναν τα χαρίσματα του Άγιου Πνεύματος, οι διάκονοι, οι πρεσβύτεροι, οι επίσκοποι, το χάρισμα της ίερωσύνης, οι πτωχοί, τα ορφανά, οι χήρες, τροφή και ενδύματα, οι άρρωστοι τη θεραπεία και την υγεία. Και όχι μόνο τα χέρια. Και αύτη ακόμα ή σκιά του αποστόλου Πέτρου θεράπευε τους ασθενείς από όπου περνούσε. Έτσι οι Απόστολοι αποδεικνύονταν γνήσιοι συνεχιστές του έργου του Κυρίου Ιησού όχι μόνο με το κήρυγμα, αλλά και με τα έργα. Εργάζονταν το έργο του Θεού ως πραγματικοί ποιμένες και διδάσκαλοι, όπως ό Κύριος.

Μπροστά στην εικόνα αυτή, ας βάλουν τον εαυτό τους οι σημερινοί ποιμένες της Εκκλησίας. Ή σύγκριση αυτή θα τους πει πολλά. Θα τους πει ότι πρέπει να είναι συνεχιστές των Αποστόλων όχι μόνο με τα λόγια, αλλά και με τα έργα τους. Ότι τα χέρια τους πρέπει να είναι γνήσια αποστολικά χέρια. Χέρια που δεν θα διστάζουν να θεραπεύουν τις πληγές πού αφήνει ή αμαρτία. Χέρια πού δεν θα σταματούν να δίνουν τη χάρη της αφέσεως στους μετανοούντας και το χάρισμα της ίερωσύνης στους εκλεκτούς του Θεού. Χέρια πού δεν θα κουράζονται σε έργα αγάπης και φιλανθρωπίας. Θα τους πει, ότι ή σκιά της στοργής τους πρέπει να σκεπάζει κάθε κατατρεγμένο. Το φώς και ή φλόγα της ψυχής τους να φωτίζει και να θερμαίνει όλους,

ΜΙΑ ΚΑΡΔΙΑ

Στη συνέχεια ή περικοπή σημειώνει ένα δεύτερο χαρακτηριστικό της πρώτης Εκκλησίας: «Ήσαν ομοθυμαδόν άπαντες». Μαζεύονταν όλοι μαζί και με μια καρδιά σ' ένα μέρος, σε μια "στοά" του Ναού του Σολομώντος. Όλοι μαζί. Οι Απόστολοι, αλλά και οι πιστοί, άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Κι αυτό για να ακούσουν το λόγο του Θεού και να λατρεύσουν τον ουράνιο Πατέρα. Και με μια καρδιά: Ενωμένοι, όσοι πίστευαν στον Κύριο Ιησού, με το δεσμό της αγάπης. Είχαν μια καρδιά και μια ψυχή. Ήταν ζωντανά μέλη της νέας κοινωνίας της χριστιανικής, της κοινωνίας της αγάπης.

Ας κάνουμε πάλι τη σύγκριση. Εμείς οι σημερινοί Χριστιανοί, ανήκουμε στην ίδια Εκκλησία. Μάς χαρακτηρίζουν όμως τα δυο αυτά στοιχεία, το «όλοι μαζί» και ή «μια καρδιά»; Μαζευόμαστε με ζήλο και πόθο στο ναό του Θεού για να ακούσουμε το λόγο Του και να λατρεύσουμε το άγιο όνομα Του; Είμαστε όλοι οι πιστοί ενωμένοι και αγαπημένοι, με μια ψυχή και με μια καρδιά;

ΩΡΑΙΟΙ ΠΟΔΕΣ

Υπάρχει όμως και ένα τρίτο χαρακτηριστικό. Το είπε ό άγγελος προς τούς φυλακισμένους Αποστόλους:«Πορεύεσθε και σταθέντες λαλείτε... τω λαω πάντα τα ρήματα της ζωής ταύτης». Πρόκειται για τη σαφή εντολή του Θεού προς τούς Αποστόλους για το έργο της διαδόσεως του Ευαγγελίου, το έργο της Ιεραποστολής.

Πόση ανάγκη έχει και σήμερα ή Εκκλησία μας απ' αυτό! Για να είναι γνήσια, πρέπει να είναι ευαγγελιζομένη, ιεραποστολική.Να προσφέρει στο σημερινό ταλαιπωρημένο και κουρασμένο κόσμο «τα ρήματα της ζωής» του Χρίστου.

«ΖΩΗ», 21/04/2011

Λάμπρος Κ. Σκόντζος, Ο Απόστολος Θωμάς

Ο Απόστολος Θωμάς

Λάμπρου Κ. Σκόντζου, Θεολόγου - Καθηγητού

Το όνομά του στην αραμαϊκή γλώσσα «Τέομα» σημαίνει δίδυμος. Στο ιερό Ευαγγέλιο του δίδεται όντως η προσωνυμία «Δίδυμος» (Ιωάν.11,16). Οι αγιογραφικές πληροφορίες για το Θωμά είναι σχετικά λίγες και γι' αυτό έχουν εγερθεί κατά καιρούς αυθαίρετες ερμηνείες για το πρόσωπό του. Προσπάθησαν να εντοπίσουν τίνος δίδυμος αδελφός ή αδελφής υπήρξε. Κάποιοι τον ταυτίζουν με τον αναφερόμενο από τον Ματθαίο (13,55) αδελφόθεο Ιούδα. Μάλιστα οι πολέμιοι του Χριστού συγγραφείς υποστηρίζουν ότι αυτός υπήρξε δίδυμος αδελφός του Κυρίου, παρά τις αντίθετες μαρτυρίες των Ευαγγελίων, θέλοντας να πλήξουν την υπερφυσική ενανθρώπηση του Θεού Λόγου! Αρχαία παράδοση, την οποία αποδέχεται η Εκκλησία μας ο Θωμάς ήταν δίδυμος αδελφός κάποιας Λυδίας ή Λυσίας. Κάποιοι άλλη παράδοση αναφέρει ότι ήταν δίδυμος αδελφός κάποιου Ελεάζαρου.

Ο Θωμάς καταγόταν από την Αντιόχεια, σε αντίθεση με την πλειοψηφία των μαθητών, που ήταν Γαλιλαίοι (Ιωάν.21,2). Κλήθηκε από τον Κύριο να τον ακολουθήσει και αυτός υπάκουσε (Ματθ.10,3.Μάρκ.3,18.Λουκ.6,15). Γενικά υπήρξε από τους πιο αφοσιωμένους μαθητές, τον οποίο διέκρινε το θάρρος. Όταν οι άλλοι μαθητές προσπαθούσαν να αποτρέψουν το Χριστό να μεταβεί στη Βηθανία να αναστήσει το Λάζαρο, για το φόβο κακοποιήσεώς τους από τους φανατικούς Ιουδαίους, ο Θωμάς αψηφώντας τον κίνδυνο τους είπε: «άγωμεν και ημείς ίνα αποθάνωμεν μετ΄ αυτού» (Ιωάν.11,16). Ταυτόχρονα υπήρξε και σχετικά ορθολογιστής. Στο Μυστικό Δείπνο δε δίστασε να ρωτήσει τον Κύριο: «Κύριε, ουκ οίδαμεν που υπάγεις και πως δυνάμεθα την οδόν ειδέναι;» (Ιωάν.14,5). Επίσης ήταν και σκεπτικιστής και δύσπιστος. Για να πιστέψει στην Ανάσταση του Κυρίου ζήτησε να έχει απτή βεβαίωση, να ψηλαφίσει με τα ίδια του τα χέρια τις πληγές του διδασκάλου του. Μετά την ψηλάφηση ομολόγησε με ενθουσιασμό και αυθορμητισμό: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου» (Ιωάν.20,28).

Αρχαία παράδοση αναφέρει ότι κήρυξε το Ευαγγέλιο στην Περσία και την αχανή χώρα των Ινδιών. Ως τα σήμερα θεωρείται ο φωτιστής των χωρών αυτών. Το τέλος της ζωής του υπήρξε μαρτυρικό. Οι φανατικοί ειδωλολάτρες τον θανάτωσαν δια λογχισμού. Η μνήμη του εορτάζεται στις 6 Οκτωβρίου.

Στο όνομα του Θωμά έχουν διασωθεί τρία απόκρυφα κείμενα του 2ου μ. Χ. αιώνα. Πρόκειται αναμφίβολα για ψευδεπίγραφα κείμενα αρχαίων αιρετικών γνωστικών, οι οποίοι θέλοντας να δώσουν κύρος στις αιρετικές τους δοξασίες, τις απέδωσαν στον απόστολο Θωμά.

Αποστολική Διακονία - Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΘΩΜΑΣ