Νὰ γίνωμε φιλόθεοι καὶ φιλάδελφοι
Σοφία Μπεκρῆ,
φιλόλογος – θεολόγος
Κατὰ
τὴν ΙΓ’ Κυριακὴ Λουκᾶ, τὸ Εὐαγγέλιο μᾶς παρουσιάζει τὴν περίπτωση ἑνὸς ἄρχοντος,
ποὺ προσέρχεται στὸν Κύριο, «λέγων: διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;»
(Λουκ. ιη’ 18). Τὸ ἴδιο περίπου περιστατικὸ ἀφηγοῦνται καὶ οἱ ἄλλοι δύο Εὐαγγελιστές,
ὁ Ματθαῖος καὶ ὁ Μάρκος, μόνον ποὺ αὐτοὶ μιλοῦν για ἕναν «νεανίσκο», ποὺ πλησιάζει
τὸν Κύριο μὲ τὴν ἴδια ἀπορία (Ματθ., ιθ’ 16-22, Μάρκ., ι’ 17-25). Ὅλοι οἱ ἑρμηνευτὲς
Πατέρες, πάντως, τονίζουν ὅτι ὁ νεαρός - ἄρχων πλησιάζει τὸν Κύριο μὲ γνήσιο ἐνδιαφέρον,
καὶ ὄχι μὲ διάθεση νὰ τὸν «ἐκπειράσῃ», ὅπως ὁ νομικός, ποὺ τοῦ ἀπευθύνει τὸ ἴδιο
ἐρώτημα (Λουκ., ι’ 25).
Ἔχει
ἐνδιαφέρον, μάλιστα, νὰ δοῦμε τί προηγεῖται τοῦ διαλόγου τοῦ Κυρίου μὲ τὸν νεαρὸ
ἄρχοντα. Ὁ Κύριος ἔχει μόλις εὐλογήσει μικρὰ παιδιὰ ποὺ τὰ ὡδήγησαν μπροστά Του
καὶ ἔχει πεῖ μὲ νόημα ὅτι «τῶν τοιούτων (δηλ. τῶν παιδιῶν) ἐστὶν ἡ βασιλεία τοῦ
Θεοῦ … ὃς ἐὰν μὴ δέξηται τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ὡς παιδίον, οὐ μὴ εἰσέλθῃ εἰς αὐτήν.»
(Λουκ., ιη’ 15-17).
Στὴν
οὐσία, ὁ Κύριος ἀπαντάει στὸ ἐρώτημα τοῦ πλουσίου νέου «τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον
κληρονομήσω;» πρὶν ἀκόμη ἐκεῖνος τὸ διατυπώσῃ. Λέει, δηλαδή, στὸν νεαρὸ καὶ σὲ ὅλους
ὅσους τὸν ἀκοῦν ὅτι ἐὰν δὲν ἔχει κανεὶς τὴν ἁπλότητα, τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ἄδολη
συμπεριφορὰ ἑνὸς παιδιοῦ, δὲν μπορεῖ νὰ εἰσέλθῃ στὴν βασιλεία Του.