Πατριαρχική αντίδραση στην «Ομολογία Πίστεως»

Ο Οικ. Πατριάρχης φαίνεται να ενοχλήθηκε από την αντίδραση κληρικών και λαϊκών στα ασυλόγιστα οικουμενιστικά ανοίγματα .
Κατά την άποψή μας, το πρόβλημα δεν θα λυθεί με δηλώσεις, αλλά με την εγκατάλειψη της οικουμενιστικής γραμμής και την επιστροφή στη γραμμή των πατέρων και των ιερών κανόνων.
Το πρακτορείο amen.gr αναφέρει:

Κωνσταντινούπολη, ρεπορτάζ: Νίκος Μαγγίνας

Ως «απαράδεκτα πράγματα» χαρακτήρισε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος την «Ομολογία Πίστεως» επισημαίνοντας ότι σύντομα «οι αδελφοί μας που διαπνεόνται από υπερβάλλοντα ζήλο», θα πάρουν την δέουσα απάντηση από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Σε ομιλία του, την Κυριακή, μετά την Θεία Λειτουργία στο Ναό του Ιωάννου Προδρόμου στην Ξηροκρήνη του Βοσπόρου, όπου χοροστάτησε , ο Οικουμενικός Πατριάρχης σημείωσε:
«Ευγνωμονούμε τον Θεό των μας πατέρων μας διότι μας αξίωσε να γεννηθούμε μέσα σ’αυτήν την Εκκλησία και να βαπτισθούμε μέσα στην κολυμβήθρα της Ορθοδόξου Εκκλησίας και διατηρούμε αυτή την σώζουσαν πίστιν της Ορθοδόξου Εκκλησίας ακαινοτόμητον και ακατάτμητον. Πολλές φορές, όπως γνωρίζετε, υπάρχουν οι εντός εισαγωγικών «υπερ-Ορθόδοξοι», οι οποίοι κατηγορούν το Πατριαρχείο μας και τας άλλας Ορθοδόξους Εκκλησίας διότι διεξάγουν διαλόγους με τους μη Ορθοδόξους Αδελφούς μας, διότι έχουμε διαφόρους επικοινωνίας και ανταλλαγές επισκέψεων.
Και πως θα γινόταν διαφορετικά στον 21ο αιώνα, να μέναμε απομονωμένοι μέσα στο κέλυφος μας ο καθένας με αυτάρκειαν και αυταρέσκειαν, χωρίς να επικοινωνούμε, χωρίς να διαλεγόμεθα, χωρίς να δίδουμε μαρτυρία της Ορθοδόξου Πίστεως μας;
Τελευταίως αυτοί οι αδελφοί μας, οι οποίοι διαπνέονται από υπερβάλλοντα ζήλον, εκυκλοφόρησαν μιαν «Ομολογίαν Πίστεως» στην Ελλάδα, εις την οποίαν, ούτε λίγο ούτε πολύ, λένε ότι αυτοί που δεν υπογράφουν αυτήν την Ομολογίαν, αυτοί που έχουν διαλόγους και επικοινωνίαν με τους ετεροδόξους, αυτομάτως θέτουν εαυτούς εκτός Εκκλησίας. Τους ευχαριστούμε πολύ διότι μας εξωεκκλησιάζουν. Προσεχώς θα πάρουν την δέουσαν απάντησιν από το Οικουμενικό Πατριαρχείον, διότι αυτά τα πράγματα είναι απαράδεκτα.
Όταν όλη η Ορθόδοξος Εκκλησία και όχι μόνον το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, αλλά εν Πανορθοδόξω Συνόδω, αποφασίζει να διεξάγει θεολογικούς διαλόγους και να έχει επικοινωνία με τους ετεροδόξους για να βρούμε που συναντώμεθα και πως μπορούμε να επανέλθουμε εις την ενότητα της πίστεως της πρώτης χιλιετίας, όταν-λέγω-όλοι οι Ορθόδοξοι, οι επίσημες Εκκλησίες, εν Συνόδω αποφασίζουν υπέρ αυτών των διαλόγων, πως μπορεί ένα άτομο ή πλείονα άτομα να διαφοροποιούνται από τας αποφάσεις των Συνόδων των Εκκλησιών των και να επικρίνουν τας Συνόδους και τους Προκαθημένους ότι έχουν αποκλίνει από την Ορθόδοξον πίστιν;».

Γεύση από Λονδίνο. Ο χριστιανισμός και το ευαγγέλιο στο περιθώριο

Η κατάσταση στους κόλπους της Αγγλικανικής «εκκλησίας» έχει φθάσει στο απροχώρητο.
Μέχρι τώρα έχουμε ακούσει για πολιτικούς γάμους μεταξύ ομοφυλόφιλων αλλά για γάμο σε «εκκλησία» μεταξύ gay ιερέων, πρώτη φορά ακούμε. Πρωτοπόροι είναι ένα ζευγάρι Βρετανών παπάδων, που παντρεύτηκαν σε Αγγλικανική «εκκλησία» και μάλιστα αντάλλαξαν όρκους και βέρες, όπως συμβαίνει στους γάμους μεταξύ ετερόφυλων.
Το θέμα που έφερε στη δημοσιότητα η αγγλική εφημερίδα, The Sunday Telegraph, έχει διχάσει και προκάλεσε πολλές διαμάχες.
Αυτό που εξόργισε τους Αγγλικανούς «ιερείς», δεν είναι τόσο ο ίδιος ο γάμος μεταξύ των συναδέλφων τους, όσο το γεγονός ότι έκαναν κανονική θρησκευτική τελετή, κατά την οποία διαβάστηκε το Ευαγγέλιο, ακούστηκαν ύμνοι, ανταλλάχθηκαν βέρες και όρκοι αιώνιας αγάπης.
Η τελετή έγινε στο ναό του Αγίου Βαρθολομαίου στο Λονδίνο, σε μία από τις παλιότερες «εκκλησίες» της πόλης.
Μάλιστα σαν να μην έφτανε η αδιαφορία που επιδεικνύει για τα θεία μεγάλο ποσοστό των Βρετανών και το σχίσμα που απειλεί τα ανώτερα κλιμάκιά της Αγγλικανικής «εκκλησίας» (λόγω των διαφωνιών σε σχέση με την αντιμετώπιση του ζητήματος της ομοφυλοφιλίας), πρόσφατες στατιστικές προβλέπουν ότι μέσα σε μια γενιά οι μουσουλμάνοι που πηγαίνουν τακτικά σε τζαμιά στη Βρετανία θα είναι περισσότεροι από τους χριστιανούς που πηγαίνουν στις "εκκλησίες", απειλώντας την ίδια τη βιωσιμότητά της.
Η έρευνα που δημοσιοποιήθηκε σε χριστιανικό περιοδικό προβλέπει ότι εάν συνεχιστούν οι σημερινές τάσεις, μέχρι το 2050 οι χριστιανοί θα αποτελούν μειονότητα στη Βρετανία.
Συγκεκριμένα, οι χριστιανοί που πηγαίνουν τουλάχιστον μια φορά το μήνα στην "εκκλησία", από τέσσερα εκατομμύρια που είναι σήμερα, θα έχουν μειωθεί σε 900.000. Αντίθετα, οι μουσουλμάνοι θα έχουν υπερδιπλασιαστεί· από ένα εκατομμύριο που είναι σήμερα σε 2.660.000 το 2050.
Ακόμα και οι ινδουιστές θα φτάσουν πολύ κοντά στον αριθμό των χριστιανών - από 400.000 θα έχουν αυξηθεί σε 855.000.
Εντυπωσιακά είναι και τα ποσοστά αθεΐας. Παρ' όλο που τέτοιου είδους ζητήματα είναι πολύ δύσκολο να αποτυπωθούν σε στατιστικές, δημοσκόπηση που έγινε πριν από τρία χρόνια έδειχνε ότι μόλις το 40% των Βρετανών πιστεύει στον Θεό, ενώ το 35% αρνείται την ύπαρξή του. Εξάλλου, τους τελευταίους μήνες τα βιβλία που επιτίθενται στη θρησκεία (και τα οποία, σύμφωνα με τους επικριτές τους, προωθούν την αθεΐα ως μία μορφή θρησκείας) φιγουράρουν στις λίστες με τα μπεστ σέλερ.
Όλη αυτή η κατάσταση λέγεται ότι ξεκίνησε κατά τη δεκαετία του '60 όταν «μαρξιστές φοιτητές προώθησαν μια σεξουαλική και κοινωνική επανάσταση», στην οποία οι εκκλησιαστικοί ηγέτες δεν αντιστάθηκαν.
Η κυριαρχία μιας κουλτούρας ηδονισμού, έχει δημιουργήσει «ηθικό κενό», το οποίο, προσπαθεί να αναπληρώσει το ακραίο Ισλάμ. (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 31/05/2008)
Δείτε που έφθασε η κατάσταση όταν η δήθεν «εκκλησία» κατάντησε ξέφραγο αμπέλι.
Στην Κορνουάλλη της Μ. Βρετανίας στον Αγγλικανικό ναό του St Michael Penkivel έγινε μεγάλη βλασφημία από κάποιον φωτογράφο. Μάλιστα ο εν λόγω «καλλιτέχνης» ισχυρίζεται: «ότι είναι παράλογο να ενοχλείται η "εκκλησία"…». (Πατήστε πάνω στην υπερσύνδεση για να δείτε αναλυτικά την είδηση)

Ρόουαν Ουΐλλιαμς, Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρυ και Δρυϊδης-Βάρδος

Ο Δρυϊδισμός είναι μια σύγχρονη μορφή νεοπαγανιστικής λατρείας και ένα από τα πολλά κομμάτια του ευρύτερου νεο-παγανιστικού κινήματος.Άλλες γνωστές μορφές νεοπαγανιστικών λατρειών είναι ο Οντινισμός, η Wicca, ο Σαμανισμός κ.α.

Διαχριστιανικός και διαθρησκειακός συγκρητισμός (του Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ιεροθέου)

Στην εποχή μας επικρατεί σε μεγάλο βαθμό ο λεγόμενος συγκρητισμός και αυτός είναι που δημιουργεί τεράστια σύγχυση στο Χριστεπώνυμο πλήρωμα. Σε εποχές διωγμού της Εκκλησίας ξεκαθαρίζονται τα πράγματα, εμφανίζονται οι μάρτυρες και οι ομολογητές της πίστεως, ενώ σε εποχές εξωτερικής ηρεμίας καλλιεργείται σε πολλά επίπεδα η λεγόμενη εκκοσμίκευση.
1. Η λέξη συγκρητισμός αναφέρεται από τον Πλούταρχο και λέγεται ότι αποδίδεται στην ένωση των Κρητών, παρά τις διαφορές, μπροστά σε ένα κίνδυνο. Τον δέκατο ένατο αιώνα ο όρος συγκρητισμός προσέλαβε και θρησκευτική σημασία και με τον όρο αυτό εννοείται η ανάμειξη μερικών θρησκευτικών ιδεολογικών απόψεων, και τρόπου ζωής. Σήμερα η λέξη συγκρητισμός σήμερα αποδίδεται και με πολλούς άλλους όρους, όπως την μετανεωτερικότητα ή μεταμοντερνισμό, τον οικουμενισμό, την νέα εποχή, την ολιστική θεωρία, την πολιτισμική παγκοσμιοποίηση, την νέα τάξη πραγμάτων κ.λ.π. Αναλύοντας περισσότερο τον όρο συγκρητισμό, με τα σύγχρονα δεδομένα, μπορούμε να πούμε ότι με τον όρο αυτόν εννοείται η προσπάθεια να εντοπίζουμε τα κοινά σημεία μεταξύ των διαφόρων Χριστιανικών ομολογιών και των διαφόρων θρησκειών και να παραθεωρούμε τις διαφορές μεταξύ των ομολογιών και θρησκειών. Οι συγκρητιστές βλέπουν τα κοινά σημεία, τα οποία υπάρχουν ούτως ή άλλως σε όλες τις θρησκείες και δεν βλέπουν τις θεολογικές διαφορές.
2. Υπάρχουν άνθρωποι σήμερα που έχουν παντελή άγνοια των αληθειών της πίστεως και ισχυρίζονται ότι ένας Θεός υπάρχει και όλοι οι άνθρωποι πιστεύουν στον ένα και μοναδικό Θεό, αλλά ο καθένας του δίνει διαφορετική ερμηνεία. Βεβαίως ένας είναι ο Θεός, που δημιούργησε τον κόσμο και τον άνθρωπο, αλλά διαφορετική είναι η προσέγγιση που κάνουν οι άνθρωποι σε αυτόν τον Θεό. Μερικοί άνθρωποι, αυτήν την κίνηση της ψυχής του ανθρώπου προς τον Θεό την στρέφουν εσφαλμένα στα κτίσματα και τα πιστεύουν ως θεούς. Μπορεί ακόμη κανείς να θεοποιήση και τον ίδιο του τον εαυτό. Η άποψη πού έχει κανείς για τον Θεό είναι πολύ σημαντική, γιατί δείχνει την ποιότητα του προσώπου και του ιδίου και του Θεού. Γιά παράδειγμα, εάν κανείς δεν ταυτίζει ένα συγκεκριμένο όνομα με ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, τότε είναι δυνατόν να σκέπτεται ένα όν, να φαντάζεται κάποιο άλλο πρόσωπο πού δεν έχει αυτό το όνομα και έτσι η αγάπη του στρέφεται σε ένα φάντασμα του αληθινού προσώπου. Αυτό λέγεται και σχιζοφρένεια. Πρόκειται για μιά σχιζοφρενική κατάσταση. Τό παράδειγμα αυτό εάν μεταφερθή στον θρησκευτικό και θεολογικό χώρο, δείχνει το μεγάλο πρόβλημα πού έχουν εκείνοι, πού ισχυρίζονται ότι όλοι πιστεύουν στον ίδιο Θεό. Εάν δεν υπάρχει αληθινή μέθοδος προσεγγίσεως του Θεού, τότε η γνώση αυτή είναι εσφαλμένη με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να λατρεύη φάσματα της αληθείας, φανταστικούς θεούς, τα ίδια τα πάθη και τον ίδιο αρρωστημένο εαυτό, κλείνεται στον κόσμο της φαντασίας, πού οδηγεί σε μιά εσφαλμένη πνευματικότητα και τελικά σε μιά θρησκευτική σχιζοφρένεια. Τότε αναδεικνύονται ψευδοπροφήτες με έντονες κοινωνικές διαστάσεις.
3. Η Ορθόδοξη Εκκλησία διαθέτει την αληθινή γνώση του Θεού, γιατί οι άγιοι Πατέρες ακολούθησαν την αληθινή μέθοδο γνώσεως του Θεού και στην συνέχεια αυτή την γνώση την διετύπωσαν με όρους για να την διαφυλάξουν από τα αποτελέσματά της, ήτοι την παραχάραξή της. Καί η αληθινή γνώση του Θεού χαρακτηρίζεται από την ειρήνη πού δημιουργεί, την εσωτερική πληρότητα, την αγάπη, την υπαρξιακή αναγέννηση, τις κοινωνικές και κτισιολογικές αλλαγές. Στην εποχή μας υπάρχει ο λεγόμενος διαχριστιανικός συγκρητισμός, σύμφωνα με τον οποίο θεωρείται ότι όλες οι χριστιανικές ομολογίες πιστεύουν στον ίδιο Ιησού Χριστό. Όμως αν μελετήσουμε καλά την παπική θεολογία θα διαπιστώσουμε ότι έχει εσφαλμένη και πεπλανημένη Τριαδολογία, αφού εισήγαγε μέσα στον Θεό την διαρχία, επίσης έχει και εσφαλμένη Χριστολογία. Τό ίδιο παρατηρούμε και στις άλλες χριστιανικές προτεσταντικές θεολογίες, οι οποίες φθάνουν στο σημείο να αρνηθούν ακόμη και την ανάσταση του Χριστού. Επομένως, όταν κάνουμε συγκρίσεις μεταξύ Ορθοδοξίας και άλλων Χριστιανικών Ομολογιών, για να μη υποπέσουμε στον πειρασμό του συγκρητισμού, δεν πρέπει να εξετάζουμε τα κοινά τους σημεία, αλλά τις διαφορές τους. Γιατί στον τονισμό των διαφορών φαίνεται η αλήθεια και η πληρότητα. Τον συγκρητισμό όμως τον παρατηρούμε και στον θρησκειακό χώρο. Υπάρχουν μερικοί, που ισχυρίζονται ότι υπάρχουν κοινά σημεία μεταξύ του Χριστιανισμού και των άλλων θρησκειών. Αλλά και εδώ μπορεί να υπάρχουν κοινά σημεία, όμως εμείς πρέπει να βλέπουμε τις διαφορές.
4. Τελευταία, διάβασα το βιβλίο ενός θεολόγου, που δημιουργεί αυτή την σύγχυση. Ο συγγραφεύς ισχυρίζεται ότι υπάρχουν συγκλίσεις μεταξύ όλων των θρησκειών και δίνει μερικα παραδείγματα. Θα αρκεσθώ στην υπογράμμιση μερικών από αυτά. Ισχυρίζεται ότι ο Χριστιανισμός είναι κοντά στον Ιουδαϊσμό, αφού και στις δύο αυτές θρησκείες γίνεται λόγος για την υπεροχή του προσώπου έναντι της νοητής ουσίας, για το ότι το όνομα του Θεού έχει ενέργεια, για το ότι ο Θεός δεν θεωρείται μόνον ως η αιτία της δημιουργίας, αλλά ενεργεί ως παρουσία κ.λ.π. Επίσης, ισχυρίζεται ότι ο Χριστιανισμός συγκλίνει με τον Μουσουλμανισμό, αφού στο Κοράνιο γίνεται λόγος για τον Ιησού, που είναι ο Προφήτης του Θεού, είναι ο λόγος του Θεού, που το πνεύμα τον έριξε στην Μαρία, ομολογεί την παρθενική σύλληψη και γέννηση του Χριστού, αλλά παραγνωρίζει την σταύρωσή Του. Ακόμη ισχυρίζεται ότι ο Χριστιανισμός συγγενεύει, ιδίως στην ασκητική ζωή, με τον Ινδουϊσμό και τον Βουδισμό. Όμως το θέμα είναι ότι δεν πρέπει να υπογραμμίζουμε τα κοινά σημεία, αλλά να βλέπουμε τις διαφορές. Αυτό έχει μεγάλη σημασία γιατί η διαφορά έγκειται κυρίως στο πρόσωπο του Χριστού, που είναι Υιός Θεού και Υιός ανθρώπου, Θεάνθρωπος. Σε αυτό το πρόσωπο του Χριστού, όπως το ομολογεί, το πιστεύει και το ζη η Ορθόδοξη Εκκλησία, φαίνεται όλη η διαφοροποίηση μεταξύ των θρησκειών. Οι Ιουδαίοι τον περιμένουν ακόμη, οι Μουσουλμάνοι δεν τον θεωρούν ως Υιό του Θεού - Θεάνθρωπο και οι Ινδουϊστές τον θεωρούν έναν από τους κατώτερους θεούς, αφού λατρεύουν πολλούς θεούς, ως ειδωλολάτρες.
5. Θα ήθελα να χρησιμοποιήσω ένα «χοντρό» παράδειγμα, για να φανή ότι στα θεολογικά θέματα μεταξύ των Χριστιανικών Ομολογιών και Θρησκειών δεν πρέπει να βλέπουμε τα κοινά σημεία, τα οποία ούτως ή άλλως υπάρχουν, αλλά τις διαφορές. Μεταξύ του ανθρώπου και των ζώων υπάρχουν πολλά κοινά σημεία. Έχουν το ίδιο πεπτικό σύστημα, τις ίδιες αντιδράσεις του οργανισμού, αφού μάλιστα στα ζώα γίνονται διάφορα πειράματα και στην συνέχεια εφαρμόζονται στους ανθρώπους, τον ίδιο τρόπο αναπαραγωγής. Μάλιστα, όπως απεκάλυψε η σύγχρονη γενετική τα ποντίκια έχουν 300 γονίδια λιγότερα από τον άνθρωπο. Όμως, παρά τα κοινά σημεία υπάρχουν χαώδεις και τεράστιες διαφορές, που φαίνονται στο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση, αφού ο άνθρωπος έχει νοερό - λογικό και αυτεξούσιο, που δεν έχουν τα ζώα. Αν, λοιπόν, βλέπουμε μόνον τα κοινά σημεία μεταξύ ζώων και ανθρώπων και παραγνωρίζουμε τις διαφορές, τότε μπορούμε να καταλήξουμε στο εσφαλμένο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι και τα ζώα είναι το ίδιο. Αυτό είναι το μεγάλο σφάλμα. Είναι το ίδιο σφάλμα πού δημιουργεί ο διαχριστιανικός και διαθρησκευτικός συγκρητισμός.
6. Η πρόσφατη έλευση του Πάπα στην Ελλάδα συνετέλεσε και στην ανάδειξη μιας τραγικής πραγματικότητος στο ότι, δηλαδή, μερικοί εκκλησιαστικοί άρχοντες διακρίνονται από τον τραγικό αυτό διαχριστιανικό και διαθρησκειολογικό συγκρητισμό. Αυτή είναι η μεγαλύτερη πλάνη της εποχής μας, ο μεγαλύτερος και ισχυρότερος πειρασμός. Γι’ αυτό και είναι ανάγκη να μελετούμε τα έργα των αγίων Πατέρων και να δεχόμαστε πνευματική καθοδήγηση από τους αγίους, ώστε να αποκτήσουμε ορθόδοξη θεολογική εκκλησιαστική συνείδηση για να ορθοτομούμε τον λόγο της αληθείας, ιδιαιτέρως εμείς οι Κληρικοί και μάλιστα οι Επίσκοποι, διότι με τον τρόπο αυτό θα ξεχωρίσουμε την αλήθεια από την πλάνη.
«Εκκλησιαστική Παρέμβαση», Δεκέμβριος 2002

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης στην Επιτροπή «Πίστις και Τάξις»

Γενεύη - Από τις 6 έως 14 προσεχούς Οκτωβρίου, συνέρχεται η Ολομέλεια της Επιτροπής «Πίστεως και Τάξεως» του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών στην Ορθόδοξη Ακαδημία Κρήτης.
Η Ολομέλεια της Πίστεως και Τάξεως, αποτελούμενη από εκατόν είκοσι μέλη, συνέρχεται μόνο μία φορά μεταξύ δύο Γενικών Συνελεύσεων του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών.
Τριάντα μέλη της Ολομελείας αποτελούν τη Διαρκή Επιτροπή, η οποία συνέρχεται ανά δέκα οκτώ μήνες και με τις διάφορες υποεπιτροπές διεξάγει τις θεολογικές συζητήσεις και προετοιμάζει τα κείμενα των διαφόρων θεολογικών προγραμμάτων.
Στην επίσημη έναρξη των εργασιών της Ολομελείας της Επιτροπής θα παραστεί ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, ο οποίος θα αναπτύξει το κεντρικό θέμα της συναντήσεως, «Κεκλημένοι εις μίαν Εκκλησίαν».
Η «Πίστις και Τάξις» είναι η Επιτροπή στην οποία διεξάγονται οι θεολογικές συζητήσεις και πολυμερείς διάλογοι.
Στη συνάντηση αυτή θα εξετασθεί η ιστορική πορεία των συζητήσεων για την ενότητα των Εκκλησιών καθώς και το ερώτημα κατά πόσον οι Εκκλησίες σήμερα έχουν το ίδιο θεολογικό ενδιαφέρον για την ενότητα μεταξύ τους και αν η ενότητα είναι δυνατή υπό τα σημερινά δεδομένα.
Έτσι, η εκκλησιολογία, δηλαδή το ζήτημα της εκκλησιολογικής δομής των κατά τόπους εκκλησιών και της περί Εκκλησίας διδασκαλίας τους θα έχει κεντρική θέση στις συζητήσεις της Ολομελείας.
Η «Πίστις και Τάξις» έχει ιδρυθεί μετά τη συνάντηση του Εδιμβούργου το 1910 και είχε την πρώτη της Παγκόσμια Διάσκεψη το 1927 στη Λωζάννη της Ελβετίας Το 1948, έτος ιδρύσεως του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών έγινε Επιτροπή του Διεκκλησιαστικού αυτού Οργανισμού.
Για την τρέχουσα περίοδο, από την τελευταία Γενική Συνέλευση του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών στο Πόρτο Αλέγρε της Βραζιλίας το 2006 μέχρι την επόμενη Γενική Συνέλευση το 2013, Πρόεδρος της Επιτροπής είναι ο Μητροπολίτης Κωνσταντίας – Αμμοχώστου Βασίλειος. Στην Ολομέλεια εκπροσωπούνται όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ROMFEA.GR: Σύμφωνα με τον επίσημο κατάλογο συμμετεχόντων δε συμμετέχουν οι Εκκλησίες Βουλγαρίας και της Γεωργίας, οι οποίες έχουν αποσυρθεί από όλες τις δραστηριότητες του Π.Σ.Ε, αλλά και η Εκκλησία της Σερβίας.
Πηγή:romfea

Από την επίσκεψη του Πάπα στην Κωνσταντινούπολη

Πρόγραμμα Α' Συνεδρίου Συνδέσμου Κληρικών Χίου

Το Α' Συνέδριο του Συνδέσμου Κληρικών Χίου έχει γενικό τίτλο - θέμα : «Οι Κολλυβάδες Πατέρες και η σχέση τους με τη Χίο, επ’ ευκαιρία της συμπληρώσεως 200 ετών από την κοίμηση του Οσίου Νήφωνα του εκ Χίου» και ο τόπος διεξαγωγής του είναι το Ομήρειο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Χίου.
Το Συνέδριο θα διεξαχθεί από την Πέμπτη 3 ως την Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2009.
Δείτε το πρόγραμμα του Α' Συνεδρίου Κληρικών Χίου αναλυτικά εδώ

Ο Γκλιγκόροφ για την ελληνικότητα της Μακεδονίας.

Πιστεύει στο Θεό ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρυ Ρόουαν Ουΐλλιαμς ;

Ο Ρόουαν Ουΐλλιαμς ενθρονίζεται 104ος Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρυ το Φεβρουάριο του 2003
Έδωσε το «πράσινο φως» στους γάμους των γκέι, λέγοντας ότι πρέπει η Αγγλικανική “Εκκλησία” να αποδεχθεί διεθνώς ένα σύστημα «δύο ταχυτήτων» για να μπορέσει να συστεγάσει τις διαφορετικές απόψεις σχετικά με τους γκέι κληρικούς και τους γάμους ομοφυλοφίλων.
Ακόμη ‘ευλογεί’ την χειροτονία των γυναικών και είναι επίτιμο μέλος της «Αδελφότητας των Δρυίδων της Ούαλλίας».
Σε χριστουγεννιάτικη συνέντευξη στο BBC δήλωσε: «Το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο αναφέρει μόνο για τρεις σοφούς αστρολόγους, ιερείς, που ήλθαν έξω από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ολα τα υπόλοιπα είναι μύθος. Οπως είναι απίθανο το άστρο να στάθηκε πάνω από τη σπηλιά. Συνήθως τα άστρα δεν έχουν τέτοια συμπεριφορά...". "Η πίστη στον Θεό είναι κάτι βαθύτερο και μεγαλύτερο από την πίστη στον Αγιο Βασίλη ή τους καλικάντζαρους".

Δρυίδες και 'χριστιανοί' σε "διάλογο" και όχι μόνο...

Ο 59χρονος αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρυ Ρόουαν Ουΐλλιαμς(Rowan Williams) (στην φωτογραφία μαζί με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο) θεωρείται άνθρωπος «χωρίς ταμπού».
Έχει δώσει το «πράσινο φως» για τους γάμους μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλλου, ‘ευλογεί’ την χειροτονία των γυναικών, ενώ πρόσφατα έκανε την απίστευτη πρόταση να ενσωματωθούν στη βρετανική νομοθεσία «κάποιες διατάξεις» του ισλαμικού θρησκευτικού νόμου της ‘Σαρίας’!!!Τον Αύγουστο του 2002, δυο μόλις μήνες πριν από την επίσημη ανάληψη των νέων καθηκόντων του ως Αρχιεπίσκοπος, με μία κίνηση που προκάλεσε «θύελλα διαμαρτυριών», έγινε επίτιμο μέλος της «Αδελφότητας των Δρυίδων της Ούαλλίας» σε μια μεγάλη τελετή στο Σαίντ Νταίηβιτς της Ούαλλίας. Εχρίσθη Δρυϊδης-Βάρδος από τον Αρχιδρυΐδη της Βρετανίας Δρα Ρόμπυν Λιούζ.Το 2005 άλλο "σκάνδαλο" σχετιζόμενο με τους δρυίδες ξέσπασε, όταν ένας ιερέας της Επισκοπικής εκκλησίας, ο W. William Melnyk, προσχώρησε επίσημα στο ‘Δρυιδικό Τάγμα του Yew’ και πήρε το νέο του δρυιδικό όνομα ‘OakWyse’.
Οι σχέσεις του ιερέα με τον δρυιδισμό άρχισαν να έρχονται στο φως ύστερα από ένα άρθρο της γυναίκας του επίσης ιέρειας στην Επισκοπική Εκκλησία, της Rev. Glyn Ruppe-Melnyk, που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα της Επισκοπικής Εκκλησίας των ΗΠΑ και αφορούσε μία ‘φεμινιστική λειτουργία’.
Στην λειτουργία της Ruppe-Melnyk, γίνεται λόγος για ‘τον Θεό Μητέρα’. Κάποιοι ανακάλυψαν ότι το άρθρο δημοσιεύθηκε και σε φιλοπαγανιστικές ιστοσελίδες.

Τι ήταν οι Δρυίδες.

Οι Δρυίδες ήσαν μέλη ιερατικού σωματείου των αρχαίων Κελτών. Δεν είχαν ναούς, συνέρχονταν μέσα στα δάση και τελούσαν τις πανθεϊστικές λατρείες τους μέσα σε σπηλιές, προσέφεραν δε και ανθρωποθυσίες.
Στην Βρετανία θυσίαζαν στη «θεά» Ανδράστη τις γυναίκες αιχμάλωτες ως εξής. Έκοβαν τα στήθη τους, τα έβαζαν στα στόματά τους επάνω, τις διαπερνούσαν με πασσάλους και κρεμούσαν τα άψυχα κορμιά τους σε δέντρα του ιερού άλσους (Διών ο Κάσσιος, LXII 6).
Τις ανθρωποθυσίες των Δρυίδων αναφέρουν και οι Πλίνιος ο Πρεσβύτερος (Historia Naturalis XXX) και Τάκιτος (Annales XIV.28-30, Germania IX και ΧΧΧΙΧ), μεταξύ πολλών συγγραφέων. «Και αυτοί οι Γαλάτες που εξευμενίζουν με ανθρωποθυσίες τους ανελέητους θεούς Τεύτα, Έσο και Τάρανη...» (Λουκανός, Φαρσάλια Ι, 422-465).
Είχαν αιρετό, ισόβιο αρχηγό, τον «Μεγάλο Δρυΐδη» και ασκούσαν εξουσία. Όταν οι Ρωμαίοι τους έδιωξαν από τη Γαλατία, κατέφυγαν στη Βρετανία. Καταδιώχθηκαν όμως και από εκεί και τελικά εξαφανίστηκαν κατά τον α΄ μ. Χ. αιώνα. Τα τελευταία χρόνια, με τα κινήματα της ‘νεοειδωλολατρίας’ και του ‘νεοπαγανισμού’, άρχισαν να αναβιώνουν..
Το 2000 σύμφωνα με άρθρο του Jonatan Petre για την ‘London Telegraph’, επρόκειτο να λάβει χώρα η λεγόμενη διάσκεψη, «Το Πνεύμα του Τόπου 2000», ('Spirit of the Land'), η οποία παρουσιάστηκε ως «συνεδρίαση του χριστιανικού-δρυιδικού διαλόγου και συμφιλίωσης για τη νέα χιλιετία» και στην οποία είχαν προσκληθεί να πάρουν μέρος ανώτεροι κληρικοί της Εκκλησίας της Αγγλίας μαζί με Δρυίδες και παγανιστές με σκοπό να βοηθήσουν στην «συμφιλίωση» των παραδόσεων.
Σύμφωνοι με το ‘πνεύμα της εποχής’, όπου το ενδιαφέρον για τις δοξασίες του κινήματος της Νέας Εποχής (New Age), της νεοειδωλολατρείας και της ‘λευκής μαγείας’ είναι αυξημένο, οι διοργανωτές της διάσκεψης προσκάλεσαν την Emma Restall Orr, , ηγέτη του βρετανικού Τάγματος των Δρυίδων, τον αιδ. Marcus Small, εφημέριο του Hertfordshire και τον κοσμήτορα του Guildford, τον αιδ.Alexander Wedderspoon.
Σύμφωνα με έναν από τους ομιλητές, ένας αριθμός αγγλικανών κληρικών συμμετείχε ήδη στις «κοινές χριστιανικές και ειδωλολατρικές λειτουργίες», αλλά, όπως δήλωσε με στόμφο, υπάρχει ακόμα πάρα πολλή άγνοια και εχθρότητα...
Ο Mark Graham, της Παγανιστικής Ομοσπονδίας, που αντιπροσωπεύει τον Δρυιδισμό, την wicca (μάγοι) και τον Σαμανισμό (πνευματιστές) είπε: «Μερικοί παγανιστές πιστεύουν στη μαγεία, ακριβώς όπως μερικοί Χριστιανοί πιστεύουν στη δύναμη της προσευχής και των θαυμάτων».
«Γιορτάζουμε τη συνεκτικότητά μας στη φύση. Θα χορέψω μερικές φορές γυμνός γύρω από μια φωτιά. Δεν χορεύουν πολύ γύρω από μια φωτιά γυμνοί στους όρθρους ή στους εσπερινούς αλλά ίσως θα έπρεπε. Ίσως να τους αρέσει».
Ο επίσκοπος του Λίνκολν, αιδ. Robert Hardy, προειδοποίησε για την αύξηση του παγανισμού, σε μια συζήτηση της Γενικής Συνόδου, θεωρεί την εκδήλωση «πολύ αμφίβολη» και προειδοποίησε ότι μπορεί να προσδώσει αξιοπιστία σε αμφισβητήσιμες πεποιθήσεις. «Δεν νομίζω ότι υπηρετούμε τον σκοπό του χριστιανισμού, προσπαθώντας να τα αραιώσουμε όλα ή λέγοντας δεν πειράζει. Δεν μπορώ να σκεφτώ πώς είναι δυνατό να συμμετέχω στον διάλογο όταν δεν ξέρετε τι πιστεύουν.»
Η εκδήλωση στο Amesbury, με προεδρεύουσα την Rosemary Hartill, πρώην ανταποκρίτρια θρησκευτικών ζητημάτων του BBC και ομιλητές τους Martin Palmer, πρώην σύμβουλο του πρίγκιπα Φιλίππου και Ronald Hutton, καθηγητή Ιστορίας του Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, είχε προγραμματιστεί να τελειώσει με χριστιανική λειτουργία μαζί με δρυιδική τελετή, στην οποία μια ντυμένη στα πράσινα ιέρεια θα έκανε τις προσφορές του ψωμιού και του υδρομελιού.
Αντιδρώντας στην εκδήλωση ο κανονικός Michael Cole, του καθεδρικού ναού του Chelmsford, μελετητής του κινήματος της Νέας Εποχής, είπε: «Οι παγανιστές δεν κάνουν καμία διάκριση μεταξύ του Θεού ως δημιουργού και όλων όσων δημιούργησε ο Θεός.
Ένα φυτό και ένας πλανήτης είναι εξίσου «Θεός» για αυτούς, κάτι το οποίο είναι παρανοϊκό. «Αυτού του είδους οι εκδηλώσεις τους δίνουν την αξιοπιστία, την οποία δεν δικαιούνται να έχουν. Είναι επικίνδυνο να δίνεται η εντύπωση ότι είναι εντάξει για τους Χριστιανούς να αναμιγνύονται σε τέτοια πράγματα.»
Πηγή:Κόκκινος Ουρανός

Ο δαιμονικός Δρυϊδισμός

(Στη φωτογραφία ο αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρυ Ρόουαν Ουΐλλιαμς ντυμένος Δρυϊδης)

Δεν έχουμε μόνο στην Ελλάδα γραφικούς αρχαιοπλήκτους. Υπάρχουν και σε άλλες χώρες. Όμως σε κάθε χώρα, ο Παγανισμός ήταν και είναι το ίδιο φρικτός και δαιμονικός!

Στο εξωτερικό, ο νεοπαγανισμός συνήθως εκφράζεται ως συνέχεια της Κέλτικης θρησκείας των Δρυίδων. Η σύχρονη θρησκεία Wicca, επιδιώκει την επιστροφή στην ειδωλολατρεία των Κελτών, ιδίως εκείνων της Μεγάλης Βρετανίας. Σύγχρονοι Δρυίδες είναι και η κεφαλή της Αγγλικανικής «Εκκλησίας», η βασίλισσα Ελισάβετ η Β’, αλλά και ο αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρυ...
Ας δούμε όμως το πραγματικό πρόσωπο αυτής της αρχαίας θρησκείας που, σύμφωνα με τα λεγόμενα των οπαδών της, υποστηρίζει την επιστορφή στη "μητέρα φύση" κλπ...«Και αυτοί οι Γαλάτες που εξευμενίζουν με ανθρωποθυσίες τους ανελέητους θεούς Τεύτα, Έσο και Τάρανη...» (Λουκανός, Φαρσάλια Ι, 422-465)
«Και αυτοί που με καταραμένο αίμα ειρηνεύουν τον άγριο Τευτάτη, τα φριχτά ιερά του Έσου, και οι βωμοί του Τάρανη στυγεροί όπως εκείνοι που αγαπήθηκαν από την Άρτεμη... Και εσείς, ω Δρυίδες, όταν τελείωσε αυτός ο πόλεμος, σε περίεργα μυστήρια και μισητές τελετές γυρίσατε...» (Λουκανός, Φαρσάλια Ι, 495-510)
«Ήταν εκεί ένα άλσος [στη Γαλατία] που από την αρχαιότερη εποχή κανένας άνθρωπος δεν τόλμησε να συλήσει, κρυμμένο από τον ήλιο, με κρύα ανοίγματα... Καμμιά συλβανή νύμφη δεν βρήκε κατοικία εδώ, ούτε ο Πάνας, παρά μόνο άγριες τελετές και βάρβαρη λατρεία, απαίσιοι βωμοί... Κάθε δέντρο είχε καθαγιαστεί με αίματα ανδρών... Αν μπορούμε να πιστέψουμε τον αρχαίο θρύλο, κανένα πουλί δεν τόλμησε ποτέ να καθήσει πάνω σε αυτά τα κλαδιά, και κανένα θηρίο δεν έφτιαξε από κάτω φωλιά...» (Λουκανός, Φαρσάλια ΙΙΙ, 453-464)
Οι Δρυίδες στη Βρεττανία θυσίαζαν στη «θεά» Ανδράστη τις γυναίκες αιχμάλωτες ως εξής. Έκοβαν τα στήθη τους, τα έβαζαν στα στόματά τους επάνω, τις διαπερνούσαν με πασσάλους και κρεμούσαν τα άψυχα κορμιά τους σε δέντρα του ιερού άλσους (Διών ο Κάσσιος, LXII 6). Τι το φεμινιστικό βρίσκουν τόσες γυναίκες σε αυτή τη φρικτή θρησκεία;
Θα μπορούσε να υπάρξει πιο κραυγελέα απόδειξη ότι οι "θεοί" αυτοί ήταν στην πραγματικότητα δαίμονες; Τις ανθρωποθυσίες των Δρυίδων αναφέρουν και οι Πλίνιος ο Πρεσβύτερος (Historia Naturalis XXX) και Τάκιτος (Annales XIV.28-30, Germania IX και ΧΧΧΙΧ), μεταξύ πολλών συγγραφέων.
Να σε τι κόσμο ονειρεύονται να ζήσουν οι σύγχρονοι Παγανιστές, Έλληνες και Ξένοι!
Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας

Υπάρχουν ταυτότητες στις οποίες αναγράφεται το Θρήσκευμα;

ΚΙ ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΑΝΑΓΡΑΦΕΤΑΙ ΤΟ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑ
Φυσικά δεν αφορά τον Έλληνα Ορθόδοξο Χριστιανό πολίτη.Στον Έλληνα πολίτη , με νόμο του απαγορεύθηκε να κατέχει ταυτότητα στην οποία θα αναγράφεται το θρήσκευμά του ακόμα και αν το επιθυμεί ο ίδιος και αυτό για να μην αισθάνεται ...άβολα το 1-2% των μη Ορθοδόξων συμπολιτών μας.
Φυσικά αυτό δεν ισχύει στην περίπτωση έκδοσης ταυτότητας του αλλοδαπού πολιτικού πρόσφυγα στον οποίο ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ αναγράφεται το θρήσκευμα όπως φαίνεται στην φωτογραφία .
Προσέξτε, η ταυτότητα εκδόθηκε το 2008!
Από:Κλασσικοπερίπτωση

ΠΑΤΗΣΤΕ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΜΕΓΕΘΥΝΣΗ

ΚΥΠΡΟΣ,Διαδήλωση ισλαμιστών στα Κατεχόμενα

Ηταν ζήτημα χρόνου, με τους χιλιάδες εποίκους που κουβάλησε η Τουρκία στα Κατεχόμενα, να σημειωθεί ισλαμική έξαρση. Τόση που άρχισε να προβληματίζει και το κατοχικό καθεστώς, αλλά και την τουρκική κυβέρνηση, καθώς και τις τουρκικές Ενοπλες Δυνάμεις που παρουσιάζονται θεματοφύλακες του κοσμικού χαρακτήρα της Τουρκίας: «Ο Αλλάχ ήρθε εδώ» και «Ο Αλλάχ είναι μεγάλος» ήταν τα συνθήματα που ακούστηκαν από χιλιάδες ισλαμιστές διαδηλωτές (κατά σύμπτωση όλοι έποικοι) στους δρόμους της κατεχόμενης Λευκωσίας, που ζητούσαν τη διδασκαλία του Κορανίου στα σχολεία.
Στη διαδήλωση συμμετείχαν και συντεχνίες εκπαιδευτικών, μαθητών και μαθητριών (με μαντίλες) καθώς και ιμάμηδες και όπως σημειώνει η εφημερίδα «Πολίτης», κινήθηκαν προς τη λεγόμενη «πρεσβεία» της Τουρκίας και επέδωσαν σχετικό ψήφισμα.
Κατά τη διάρκεια της πορείας, που έγινε με τηλεοπτική κάλυψη, ακούστηκε και το απειλητικό σύνθημα προς την ψευδοκυβέρνηση του Μεχμέτ Αλί Ταλάτ «ας σπάσουν τα χέρια που απλώνονται πάνω στο Κοράνι», ενώ πολλοί από τους συμμετέχοντες διάβαζαν αποσπάσματα από το Κοράνι.
Γρήγορα η διαδήλωση εξελίχθηκε σε πολιτική με τους διαδηλωτές να φωνάζουν συνθήματα κατά της Αγκυρας και της κυβέρνησης του κ. Ταγίπ Ερντογάν.
«Ο Αλλάχ ήρθε για να μείνει» φωνάζουν εδώ και δύο εβδομάδες οι διαδηλωτές, που ζητούν όχι μόνον τη διδασκαλία του Κορανίου στα σχολεία, αλλά και να σταματήσει το κατοχικό καθεστώς να είναι κοσμικό.
Η τουρκοκυπριακή εφημερίδα «Αφρικα» επισημαίνει μάλιστα ότι οι ισλαμιστές διαδηλωτές φώναξαν και το σύνθημα «Τερματίστε την κατοχή» και απειλήθηκαν και επεισόδια, ενώ η εφημερίδα «Ορτάμ» αναφέρεται στο θέμα με τίτλο «Είμαστε εγγόνια των Οθωμανών».
Οι εφημερίδες που πρόσκεινται στο κατοχικό καθεστώς χαρακτήρισαν προβοκάτορες τους διαδηλωτές, αφού φώναξαν και συνθήματα για τερματισμό της κατοχής.
ΤΟ ΒΗΜΑ – 28/08/2009

Σημάτης Παναγιώτης, Το μόλυσμα του Οικουμενισμού στην πράξη

Γράφει ο Σημάτης Παναγιώτης, θεολόγος

Η παρακάτω Γνωμοδότηση του Μητροπολίτη Ηλείας Γερμανού ήταν γνωστή από καιρό. Την κοινοποιώ, όμως, τώρα, γιατί ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων βρήκε την ημέρα της Παναγίας (15 Αυγούστου) με Εγκύκλιο που διαβάστηκε στους ναούς του Αιγίου, να διδάξει «απ’ άμβωνος» εμμέσως πλην σαφώς, ότι ο Παπισμός δεν είναι αίρεση, συνεχίζοντας με εμμονή την ετεροδιδασκαλία του. Κι αυτό, παρόλο που γνώριζε ότι ο Μητροπολίτης Ηλείας γνωμοδότησε στην Νομοκανονική Επιτροπή της Ι. Συνόδου εναντίον της ετεροδιδασκαλίας του αυτής και εναντίον της πρακτικής του να αφορίζει τους ελέγχοντας∙ παρόλο που του υποδείχτηκε δια πολλών η θέση της Εκκλησίας ότι ο Παπισμός είναι αίρεση, ο κ. Αμβρόσιος επανέρχεται στις θέσεις του και μας αναγκάζει να προχωρήσουμε στην δημοσίευση αυτή.
Γιατί, είναι πλέον φανερό, ότι οι θέσεις του αυτές και η τακτική της Ι. Συνόδου όχι μόνο να μην ελέγχει, αλλά και να επαινεί τις παραθεολογίες του, επιτείνουν την σύγχυση στους πιστούς και διευκολύνουν τις οικουμενιστικές προσπάθειες -που τελευταία έχουν ενταθεί- για την επίσημη πλέον αναγνώριση της αιρέσεως του Παπισμού ως Εκκλησίας και του Πάπα ως έχοντος το Πρωτείο, που θα μετονομαστεί (για να γίνει αποδεκτό από τους παραπληροφορημένους Ορθόδοξους) από Πρωτείο εξουσίας σε Πρωτείο τάχα «διακονίας»!
Αυτή, λοιπόν, την κρίσιμη ώρα -πριν τις αποφάσεις του Οκτωβρίου στην Κύπρο για την έμμεση αναγνώριση του Παπικού Πρωτείου- προσθέτω και τη δική μου φωνή, στις φωνές των Πατέρων που αγωνίζονται εναντίον της αιρέσεως του Οικουμενισμού, γνωστοποιώντας προς ενημέρωση: Ι) τμήμα της Γνωμοδότησης του Ηλείας Γερμανού, ΙΙ) απόσπασμα της Εγκυκλίου του κ. Αμβροσίου, προσθέτοντας έτσι στο παζλ του δρώντος οικουμενισμού ένα ακόμα κομμάτι, που κάνει πιο ευδιάκριτη τη σύγχυση και το χάος, που η οικουμενιστική λαίλαπα έχει επιφέρει στην Εκκλησία μας και το μέγεθος της ευθύνης εκείνων που συνεχίζουν να σιωπούν.

Ι) «ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΝΟΜΟΚΑΝΟΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΔΟΓΜΑΤΙΚΩΝ ΖΗΤΗΜΑΤΩΝ

Συνεδρία 8-2-2007, Θέμα 2ον, Γνώμη Σεβ. Ηλείας Γερμανού:

1. …Θεολόγος Καθηγητής ισχυρίζεται ότι ο Μητροπολίτης κ. Αμβρόσιος έχει δημοσίως υποστηρίξει, ότι: “1. Το αν είναι αίρεση ο παπισμός είναι από τα λεγόμενα θεολογούμενα. Δεν υπάρχει απόφασις τοπικής η Οικουμενικής Συνόδου που να λέει, πως οι ΡΚαθολικοι δεν έχουν βάπτισμα και μυστήρια… Ο Καθολικισμός δεν είναι αίρεση μ’ αυτήν την έννοια, είναι σχίσμα. Και γι’ αυτό έχουν μυστήρια…”.
Εν τέλει δε “παρακαλεί να ευαρεστηθεί η Ι. Σύνοδος να απαντήσει…:
α. Οι θεολογικές αυτές θέσεις του Σεβ/του συμφωνούν με τις δογματικές θέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας; Αν όχι, ποια είναι η θέσις της Ι. Συνόδου;”
2. …Άποψίς μου είναι ότι η ΔΙΣ δέον με σαφήνεια να απαντήσει εις τον αιτούντα:
Α΄. Ότι η περί FILIOQUE διδασκαλία των Παπικών είναι αίρεσις και επομένως όποιος την αποδέχεται και την διδάσκει είναι αιρετικός…
Β΄. Έχω την γνώμην: Ότι ο επιβληθείς υπό του Σεβ. Μητροπολίτου Καλαβρύτων κ. ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ …αφορισμός, υπήρξεν εκκλησιαστικόν επιτίμιον υπερβολικόν και ότι επεβλήθη βιαστικώς και ακαίρως…

Πύργος 9-2-2007 † Ο Ηλείας ΓΕΡΜΑΝΟΣ».

Αυτή η γνωμοδότηση του Μητροπολίτη Ηλείας, όπως αντιλαμβάνεστε, δεν μέτρησε για την Ι. Σύνοδο. Επελέγησαν άλλες γνώμες (όπως η γνωμοδότηση καθηγητή Πανεπιστημίου) που, αν και αντίθετες με την Παράδοση και τους Ι. Κανόνες της Εκκλησίας, «κάλυπταν» τον Καλαβρύτων. Έτσι, η Ι. Σύνοδος ούτε απάντησε στον αιτούντα καθηγητή, που ρωτούσε αν ο Παπισμός είναι αίρεση, ούτε καταδίκασε την εσφαλμένη αυτή θεολογικά θέση και πράξη του κ. Αμβροσίου, αλλ’ αντίθετα, η Ιερά Σύνοδος του έστειλε έγγραφο με το οποίο του έλεγε ότι για όλα έπραξε καλώς!!!
ΙΙ) Το τμήμα -τώρα- της Εγκυκλίου (υπ’ αριθ. 961/15-8-09) του Μητροπολίτου κ. Αμβροσίου είναι το εξής:
«Οι Αγγλικανοί και οι Ρωμαιοκαθολικοί για προληπτικούς λόγους, αποφάσισαν την διακοπή της μεταδόσεως της Θ. Κοινωνίας. Βεβαίως αυτό δεν μας εκπλήσσει, διότι οι μεν προτεστάντες, δεν έχουν την χάριν της ιερωσύνης και επομένως δεν μπορούν να μετουσιώσουν τον άρτον και τον οίνον εις Σώμα και Αίμα Χριστού. Οι λατρευτικές τους πράξεις είναι απογυμνωμένες από την σώζουσαν θείαν χάριν. Άρα δεν μεταλαμβάνουν Σώμα και Αίμα Χριστού και δικαιολογημένως εκφράζουν φόβους μεταδόσεως του ιού.
Ο δε Ρωμαιοκαθολικοί, παρουσιάζουν έλλειμμα πίστεως. Όταν, επί παραδείγματι, χρησιμοποιούν τον αγιασμό και δεν πιστεύουν εις την ευεργετικήν αξίαν και σημασίαν του, τότε ένα από τα δύο πρέπει να συμβεί, ή να καταργήσουν τον αγιασμό ή να αυξήσουν την πίστη τους.

† Ο Μητροπολίτης Ο Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος».

Το συμπέρασμα είναι, ότι ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων έχει την άνεση να διδάσκει εκ του προχείρου, κατά το δοκούν και ανάλογα με τις περιστάσεις αντικρουόμενες απόψεις.
Παλαιότερα δίδαξε ότι οι Προτεστάντες δεν είναι αιρετικοί. Τώρα παραδέχεται πως είναι αιρετικοί, πως δεν έχουν μυστήρια, χωρίς να ζητήσει συγγνώμη από όσους έβλαψε με την προηγούμενη τοποθέτησή του.
Επιμένει, όμως, στη θέση ότι οι Παπικοί έχουν μυστήρια και αγιάζουσα χάρι, -άρα δεν είναι αιρετικοί- αλλά για να δείξει την ορθοδοξία του, έκρινε αναγκαίο ότι έπρεπε να τους αποδώσει και κάποιο ψεγάδι και το επινόησε: έχουν -λέγει- «έλλειμμα πίστεως»!
Μερικά σχόλια:
1) Αφού ο Καλαβρύτων μετ’ εμφάσεως και επιμόνως στο παρελθόν ισχυρίστηκε πως το λατινικό Filioque δεν είναι αίρεση, οι Παπικοί και οι Προτεστάντες δεν είναι αιρετικοί, οι Παπικοί έχουν μυστήρια, δεν υπάρχει Οικουμενική ή τοπική Σύνοδος που να τους έχει καταδικάσει κ.λπ., μπορεί να μας πει τώρα, τι τον έκανε να αλλάξει γνώμη ως προς τους Προτεστάντες Αγγλικανούς; Ανακάλυψε κάποια Σύνοδο, η οποία να τους χαρακτηρίζει αιρετικούς;
2) Από ποια στατιστική έβγαλε το συμπέρασμα ότι οι Παπικοί δεν έχουν πίστη; Μια ολόκληρη «Εκκλησία» με «μυστήρια», είναι δυνατόν να είναι «άπιστη»; Και ποιοι από τους Παπικούς δεν έχουν πίστη; Μόνο ο Πάπας και οι Καρδινάλιοι, οι οποίοι και αποφασίζουν αν θα δοθεί ή όχι η «θ. κοινωνία» στους πιστούς; ή μόνο οι απλοί πιστοί; Κι αν αυξήσουν την πίστη τους, δεν θα υπάρχει πρόβλημα, είναι εντάξει και εξομοιώνονται πλέον με τους Ορθόδοξους; Μήπως η ηγεσία τους, επειδή γνωρίζει ότι έχουν ψευδο-μυστήρια, φοβάται ότι η μετάδοση του ιού της γρίπης, δια των «μυστηρίων» και του αγιασμού, θα φανερώσει την αλήθεια;
3) Ακόμα: γιατί στους Ορθόδοξους δεν μεταδίδεται η ασθένεια; επειδή έχουν πίστη ή επειδή είναι έγκυρα τα μυστήρια μας; Κι αν κάποιος ορθόδοξος δεν έχει πίστη, είναι δυνατόν να κολλήσει τον ιό, λαμβάνοντας τον αγιασμό ή μεταλαμβάνοντας; Αν όχι, προς τι το επιχείρημα της έλλειψης πίστεως των Παπικών; Και επίσης, από ποια, στατιστική έβγαλε το συμπέρασμα ότι οι ορθόδοξοι έχουν περισσότερη πίστη από τους Παπικούς;
4) Η Ι. Σύνοδος συνεχίζει να αποφεύγει να πάρει θέση, σ’ αυτά τα κρίσιμα θέματα Πίστεως, ακόμα και τώρα που οι δραστηριότητες του Οικουμενιστών βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο της υλοποιήσεως των μακροχρόνιων σχεδίων τους. Δραστηριοποιούνται πλέον όχι μόνο ύπουλα και κρυφά, αλλά και φανερά, αφού -σοβαρής αντιστάσεως μη ούσης- έχουν πλήξει την αυτοσυνειδησίας των Ορθοδόξων πιστών, ότι είναι μέλη της μοναδικής Εκκλησίας, της ΜΙΑΣ Εκκλησίας του Συμβόλου της Πίστεως και όχι των ΠΟΛΛΩΝ Εκκλησιών του Οικουμενισμού. Της ΜΙΑΣ, ΑΓΙΑΣ Εκκλησίας, της οποίας αποτελούμε μεν αμαρτωλά μέλη, αλλά αγιαζόμενα, εφ’ όσον μένουμε σ’ αυτή αγωνιζόμενοι κατά των παθών, ομολογούντες και προασπιζόμενοι την ορθόδοξη πίστη μας.
Έχει ερωτηθεί, λοιπόν, η Ι. Σύνοδος επίσημα τέσσερις ή πέντε φορές να πει ξεκάθαρα: πώς πρέπει να βλέπουμε τον Παπισμό, ως Εκκλησία ή ως αίρεση; Και οι πνευματικοί μας ηγέτες κωφεύουν. Αποφεύγουν την απάντηση, αποφεύγουν τον έλεγχο των Επισκόπων που οικουμενίζουν, αποφεύγουν την εφαρμογή των Ι. Κανόνων, που αποσκοπούν στην υπεράσπιση της Πίστεως. Ενδιαφέρονται, όμως, για δευτερότερα πράγματα, τη «φιλανθρωπία» και την αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας και άλλα τινά, όχι και πολύ διαφορετικά από τα ενδιαφέροντα των άλλων ομολογιών.
Με την τακτική της «μη ομολογίας» της αλήθειας για το θέμα, δεν παραπληροφορείται και το πιστό τμήμα του λαού από τους Επισκόπους, δεν αδρανοποιείται, δεν τίθεται εν αμφιβόλω και αυτή η σωτηρία μας;
Ζητάμε επί επτά χρόνια απάντηση, παρακλητικά στην αρχή, επίμονα στην συνέχεια και φορτικά πλέον. Μα η Ι. Σύνοδος μας αγνοεί επιδεικτικά, πιστεύοντας ότι θα επέλθει κόπωση και θα αναγκαστούμε να σταματήσουμε. Συν Θεώ, όμως, θα συνεχίσουμε.

Η ολλανδική κοινωνία αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν να υπάρχει μια τέτοια κουλτούρα εφηβικής πορνείας!!!!

Η ολλανδική κοινωνία έχει ανεχθεί εδώ και χρόνια τη σεξουαλική αγωγή στα σχολεία και τους γάμους ομοφυλοφίλων.
Όσον αφορά τις εκτρώσεις έκανε και εξαγωγή με το «Αurora». Το πλοίο των αμβλώσεων.
Η Ολλανδική Κυβέρνηση έφθασε μάλιστα στο σημείο να αναγνωρίσει και επίσημα το νεοϊδρυθέν Κόμμα των Παιδοφίλων (PNVD) του οποίου οι βασικοί στόχοι είναι:
1. Η νομιμοποίηση της σεξουαλικής επαφής μεταξύ ενηλίκων και ανηλίκων από 12 ετών
2. Η νομιμοποίηση της κατοχής παιδικού πορνογραφικού υλικού για προσωπική χρήση
3. Επίσης, κάθε νομοθεσία, που απαγορεύει την σεξουαλική επαφή μεταξύ ανθρώπων και ζώων, τους βρίσκει ρητά αντίθετους.
Τελευταία η εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ – 21/08/2009 έγραψε:

Από τα μαθητικά θρανία σε κύκλωμα πορνείας

Η ιστορία ενός 12χρονου κοριτσιού που έγινε βιβλίο και γυρίζεται ταινία συγκλονίζει την Ολλανδία

ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ Η ιστορία μιας έφηβης μαθήτριας που οδηγήθηκε σε κύκλωμα πορνείας και ναρκωτικών ταράζει την ολλανδική κοινωνία. Το βιβλίο που έγραψε η 20χρονη σήμερα Μαρία Μόστερντ έχει γίνει μπεστ σέλερ και γυρίζεται ταινία.
Την πρώτη ημέρα της στο Γυμνάσιο η 12χρονη Μαρία γνώρισε ένα πολύ μεγαλύτερό της αγόρι από τεχνική σχολή. «Ηταν μεγαλόσωμος και άσχημος, αλλά όλα τα αγόρια τον σέβονταν» λέει. «Εγώ τον φοβόμουν λίγο. Ολα τα κορίτσια ήθελαν να μιλήσουν μαζί του. Χαιρέτησε όμως μόνο εμένα, και αισθάνθηκα ότι ήμουν κάτι ιδιαίτερο».
Δύο εβδομάδες αργότερα ο Μάνου την έπεισε να το σκάσει από το σχολείο, την πήγε στο διαμέρισμά του, της έδωσε ένα τσιγαριλίκι και κοιμήθηκε μαζί της. Εκείνη δεν ήθελε, αλλά της είπε ότι όλα τα κορίτσια πρέπει να μάθουν πώς να το κάνουν. Λίγες ημέρες αργότερα την οδήγησε σε άλλο διαμέρισμα, όπου βρίσκονταν δύο άνδρες. «Θα κάνεις σεξ μαζί τους, αγάπη» της είπε.
Νεαροί Ολλανδοί, συχνά όχι πάνω από 20-25 ετών, διαλέγουν άπειρα και ανασφαλή κορίτσια σε σχολεία ή καφέ και τους υπόσχονται έρωτα, ρούχα, κύρος και συναρπαστική ζωή. Υστερα τις εκπορνεύουν ή τις εκβιάζουν, απομονώνοντάς τες από τις οικογένειες και τους φίλους τους.
Το πρόβλημα ήλθε πάλι στο προσκήνιο με αφορμή το βιβλίο που έγραψε η Μαρία με τίτλο «Οι πραγματικοί άνδρες δεν τρώνε τυρί».
Η ολλανδική κοινωνία αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν να υπάρχει μια τέτοια κουλτούρα εφηβικής πορνείας σε μια χώρα όπου η πορνεία μετά τα 18 χρόνια είναι νόμιμη και ελεγχόμενη. Η μητέρα της Μαρίας έχει μηνύσει το σχολείο επειδή δεν ενδιαφέρθηκε για τους λόγους των συχνών απουσιών της.
«Κάθε χρόνο εκατοντάδες κορίτσια πέφτουν στα δίχτυα τέτοιων ανθρώπων» λέει η Τζαμίλα Γιαχιαούι από το Ολλανδικό Σοσιαλιστικό Κόμμα.
Η Μαρία αφηγήθηκε στη βρετανική εφημερίδα «Τhe Guardian» την καθημερινή ρουτίνα της εκείνα τα μαύρα χρόνια. «Πήγαινα στο σχολείο με το ποδήλατό μου. Εκείνος με περίμενε. Μου έδινε άλλα ρούχα να φορέσω. Κανόνιζε τα πάντα. Φρόντιζε να είμαι πίσω στις 5 το απόγευμα» λέει.
Ο Μάνου την πήγαινε σε διαμερίσματα όπου κοιμόταν με άνδρες, συχνά δύο και τρεις μαζί. Δεν έλειπαν οι βιασμοί και το ξύλο. Ηταν αναγκασμένη να υποδεικνύει και άλλα κορίτσια γι΄ αυτή τη δουλειά, αλλά και να μεταφέρει στην τσάντα της ναρκωτικά και όπλα. Η αστυνομία δεν θα υποπτευόταν ποτέ αυτό το «γλυκό κορίτσι».
Υστερα από τέσσερα χρόνια συχνών απουσιών, ένας δάσκαλος ενδιαφέρθηκε να τη ρωτήσει αν συνέβαινε κάτι. Του είπε ένα μέρος της αλήθειας. «Τότε δεν κατάλαβα γιατί πρώτα ο δάσκαλοςκαι στη συνέχεια η μητέρα μου έκαναν τόση φασαρία» λέει. «Είχαν γίνει όλα τόσο φυσιολογικά για μένα...».
==== ===== ===== ===== ==== =
Για πόσο χρονικό διάστημα ακόμα η ολλανδική κοινωνία θα αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν να υπάρχει μια τέτοια κουλτούρα εφηβικής πορνείας ;

Μητροπολίτης Ιταλίας Γεννάδιος: Προτιμώ να μην φάγω αλλά να είμαι παρών στους διαλόγους.

Η Μητρόπολη Ιταλίας, Μελίτης και Νήσων έχει την έδρα της στην Βενετία και στην Ρώμη.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιταλίας κ. Γεννάδιος κατά κόσμον Τσαμπίκος Ζερβός γεννήθηκε στην Κρεμαστή Ρόδου στις 8 Ιουλίου του 1937. Στις 26 Αυγούστου 1996 εξελέγη Μητροπολίτης Ιταλίας.
Σε συνέντευξη του στο πρακτορείο ειδήσεων «romfea» μεταξύ άλλων αναφέρει:

Ερώτηση: -Μιλήστε μας λίγο για την Μητρόπολή σας.

Είναι μια από τι σπουδαιότερες Μητροπόλεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Έχει την ιδιαιτερότητά της που βρίσκεται στο κέντρο του Ρωμαιοκαθολικισμού και μπορούμε με πούμε ότι εμείς είμαστε σαν ένα 'φρούριο' που φυλάσσουμε όλους τους άλλους.
Η Μητρόπολη αποτελεί ένα μεγάλο έργο για το οποίο εργάστηκαν πολλοί. Από 5-6 ιερείς που είχαμε κάποτε, τώρα έχουμε 58 ιερείς και από 6 ενορίες, σήμερα έχουμε 70 σε όλη την Ιταλία, Μάλτα και στις νήσους Σαρδηνία και Σικελία.
Το σπουδαιότερο είναι ότι καταφέραμε να συγκεντρώσουμε όλους τους Έλληνες οι οποίοι κάποτε πήγαιναν σε Καθολικές Εκκλησίες –αφού δεν υπήρχαν εκκλησίες. Τώρα και με τους μετανάστες, δημιουργούμε συνεχώς.
Δυστυχώς, το πρόβλημά μας παραμένει οικονομικό. Άλλοι Ορθόδοξοι έχουν οικονομική ενίσχυση και φτιάχνουν δικές τους ενορίες. Εμείς, έχουμε σοβαρό πρόβλημα. Εκτός του ότι πρέπει να δημιουργήσουμε ενορίες για να βοηθήσουμε όλους τους Ορθόδοξους, πρέπει να διαδώσουμε και να σταθεροποιήσουμε την Οικουμενικότητα του Πατριαρχείου.
Αυτή την Οικουμενικότητα την αρνούνται όχι μόνο οι γείτονές μας, αλλά και πολλοί Ορθόδοξοι. Το Πατριαρχείο, ξέρετε, είναι εναντίον του φυλετισμού, του εθνικισμού και του ρατσισμού (πραγματικότητες που καταδικάστηκαν σε Συνόδους) και το έργο του είναι πολύ δύσκολο.
Εμείς προσπαθούμε το Πατριαρχείο να είναι αναγνωρισμένο στις ‘καρδιές’ των Ορθόδοξων και του λαού, ότι αποτελεί την Μητέρα Εκκλησία της Ορθοδοξίας. Αυτό είναι και το πνεύμα της Μητρόπολης.

Ερώτηση:-Περιγράψτε μας το ποίμνιό σας. Σας στηρίζουν οι Έλληνες εκεί;

Ο δικός μας ο λαός στην Ιταλία είναι εργάτες οι οποίοι έχουν ανάγκη από εμάς. Έπειτα, έχουμε και τους Έλληνες φοιτητές που πρέπει να στηρίξουμε. Γι’ αυτό και η Μητρόπολή μας έχει οικονομικό πρόβλημα. Εμείς, δεν παίρνουμε ούτε ένα Ευρώ από τις ενορίες μας, διότι έχουν ανάγκες συντήρησης.
Πιστεύω όμως, ότι όπως είπα και για το μέλλον του Φαναρίου, έτσι και θα πω για την Μητρόπολή μας: ‘Ο Θεός είναι μεγάλος’! Και σ’ αυτή την πορεία προχωρεί και η Ορθόδοξη Μητρόπολη Ιταλίας.
Ορισμένοι θα πρέπει να καταλάβουν ότι ο ρόλος μας σε αυτή την θέση, είναι μεγάλος και σημαντικός.
Αν εγώ δεν είμαι παρών στις μεγάλες εκπροσωπήσεις και στον διάλογο μεταξύ των Εκκλησιών, θα πάει κάποιος άλλος (Ρουμάνος, Ρώσος κ.λπ.).
Προτιμώ να μην φάγω αλλά να είμαι παρών! Δυστυχώς υπάρχει έντονο το θέμα του ανταγωνισμού μεταξύ των Ορθοδόξων στην Ιταλία όπου είναι σχετικά νέα Μητρόπολη και τώρα παρουσιάζεται τόσο μεγάλο μεταναστευτικό πρόβλημα.
Στη Γαλλία ή τις άλλες χώρες, οι Μητροπόλεις έχουν ιδρυθεί από πολλά χρόνια και δεν αντιμετωπίζουν τα ίδια οικονομικά προβλήματα. Η δική μας Μητρόπολη είναι νεότερη, γι’ αυτό και δεν έχει περιουσία.
Στη Γερμανία, Γαλλία ή Αγγλία είναι παλαιότερες, έχουν κληροδοτήματα και στήριξη με δωρεές. Εμείς δεν έχουμε τίποτε τέτοιο.

Ο «άληπτος λόγος και ενωτικός» (Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου)

Στην Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας, που άρχισε στην Φερράρα την 9η Απριλίου 1438, για την «ένωση των Εκκλησιών» ο Αυτοκράτωρ Ιωάννης Η Παλαιολόγος στην σύναξη της ορθοδόξου αντιπροσωπείας, προκειμένου να τους πείση ότι πρέπει να αγωνισθούν για την ένωση, αναφέρθηκε σε έναν λόγο που φέρεται να του είπε ο Ιωσήφ Βρυέννιος για την ένωση των Εκκλησιών.
Σύμφωνα με όσα είπε ο αυτοκράτωρ, ο Ιωσήφ του είπε ότι, εάν ποτέ συνέλθη η Σύνοδος «έχω τινά λόγον ειπείν εκείσε, όστις αναμφιβόλως και αναντιρρήτως ενώσει ημάς• έστι δε άληπτος».
Και πιο κάτω ο αυτοκράτωρ, αναφερόμενος σε αυτό το θέμα και στην συνάντηση που είχε με τον Ιωσήφ Βρυέννιο στο κελλί του, ενώ στο δοκάρι κρεμόταν «σφαιροειδές κάτοπτρον», δήλωσε ότι ο Ιωσήφ ο Βρυέννιος του είπε ότι όπως το κάτοπτρο αυτό είναι άληπτο, αφού δεν μπορεί κανείς να το πιάση με την αφή του και να το κρατήση «ούτως εστί και ο λόγος εκείνος άληπτος και ενωτικός».
Από τον λόγο αυτόν φέρεται ότι ο Ιωσήφ Βρυέννιος, κατά τον αυτοκράτορα, ήταν αισιόδοξος για την ένωση, γιατί ο ίδιος είχε το μυστικό της ενώσεως, που ήταν ένας λόγος άληπτος, δηλαδή απόκρυφος, ακατάλητπος, ακατανόητος από τους πολλούς, αλλά αυτός ο λόγος ήταν και ενωτικός. Και αν θα βρισκόταν ο ίδιος στην Σύνοδο, τότε, κατά την μαρτυρία του αυτοκράτορος, θα έλεγε τον λόγο αυτόν και έτσι ευελπιστούσε ότι θα πραγματοποιόταν η ένωση των Εκκλησιών.
Αυτή η μαρτυρία του αυτοκράτορος κίνησε το ενδιαφέρον πολλών επιστημόνων-ερευνητών για να διακριβώσουν ποιός τελικά ήταν αυτός ο άληπτος λόγος του Ιωσήφ Βρυεννίου, που θα έφερνε την πολυπόθητη ένωση, και γιατί τελικά δεν χρησιμοποιήθηκε στην Σύνοδο της Φερράρας-Φλωρεντίας, που συνεκλήθη λίγο μετά την κοίμηση του μεγάλου αυτού διδασκάλου, τον οποίο σέβονταν και ευλαβούνταν όλοι την εποχή εκείνη.
Ο Ιωσήφ Βρυέννιος ήταν μια εξέχουσα φυσιογνωμία της εποχής εκείνης και προκαλούσε τον σεβασμό όλων. Είναι αξιοπρόσεκτοι οι χαρακτηρισμοί που του προσδίδει ο ομολογητής της πίστεως, άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, ο οποίος χρημάτισε μαθητής του, σε στίχους που εγράφησαν στο τάφο του διδασκάλου του. Κατά τον άγιο Μάρκο Ευγενικό ο Ιωσήφ Βρυέννιος ήταν «πυρίπνους», «θεηγόρος βρύσις», «ο του Λόγου πρόμαχος ενθέοις λόγοις», «ο στερρότατος της αληθείας στύλος», ο «φανότατος ορθοδοξίας λύχνος», «ο λαμπρότατος των αγαθών εργάτης και τερπνότατος των καλών επαινέτης, ο δογματιστής ακριβής πλανωμένοις».
Και καταλήγει: «Αλλ’ ω, Πάτερ μέγιστε, Πατέρων κλέος, μέμνησο και νυν των ποθεινών σου τέκνων, Θεώ παρεστηκώς, τη μεγάλη Τριάδι».
Μάλιστα δε εκπονήθηκε και μια διδακτορική διατριβή από τον Ion Chivu με τίτλο «Η ένωσις των Εκκλησιών κατά τον Ιωσήφ Βρυέννιον» στην οποία προσκομίζονται και αναλύονται πολλά ενδιαφέροντα σημεία για την όλη δράση του και για τις προσπάθειές του για την ένωση των Εκκλησιών.

1. Ο Ιωσήφ ο Βρυέννιος

Ο Ιωσήφ Βρυέννιος ήταν μοναχός που διέθετε μεγάλη μόρφωση και εξασκούσε επιρροή στα τελευταία χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και της Βασιλεύουσας, στην Κωνσταντινούπολη. Διάφοροι χαρακτηρισμοί που του αποδόθηκαν δείχνουν την μεγάλη αξία του.
Μια ανώνυμη μαρτυρία τον χαρακτηρίζει «πατέρα κοινόν εν πάσι της πίστεως», αφού τον συμβουλεύονταν ο Πατριάρχης Ιωσήφ και ο αυτοκράτορας Ιωάννης Η’ Παλαιολόγος.
Ήταν «διδάσκαλος της Ιεράς των χριστιανών θεολογίας…. και διδάσκαλος των Επιστημών εκ Βασιλέως κεχειροτονημένος». Ήταν επίσημος ιεροκήρυξ του Πατριαρχείου. Διορίσθηκε «διδάσκαλος των διδασκάλων», δηλαδή πρύτανις της Πατριαρχικής Σχολής Κωνσταντινουπόλεως και ήταν γνώστης της ελληνικής και ιταλικής γλώσσης.
Είναι δε γνωστόν ότι ο άγιος Μάρκος Εφέσου ο Ευγενικός και ο Γεννάδιος Σχολάριος, πρώτος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως μετά την Άλωση, και οι δύο ομολογητές της πίστεως, ήταν μαθητές του.
Διαβάζοντας κανείς τα έργα του, που εκδόθηκαν σε τρεις τόμους από τον εκδοτικό οίκο Βασιλείου Ρηγοπούλου, παρατηρεί την σοφία του, τις γνώσεις του, καθώς επίσης ότι η διδασκαλία του είναι επιτομή της διδασκαλίας των αγίων Πατέρων, περί των θεολογικών και ησυχαστικών θεμάτων.
Στην εισαγωγή της εκδόσεως των έργων του, που έγραψε ο Αρχιμ. Ειρηναίος Δεληδήμος, φαίνεται ότι ο Ιωσήφ Βρυέννιος γεννήθηκε περί το 1350 μ.Χ. και κοιμήθηκε περί το 1431, μόλις επτά χρόνια πριν συνέλθη η Σύνοδος στην Φερράρα για να συζητήση για την ένωση των Εκκλησιών.
Ο ίδιος γνώριζε επαρκώς τα θέματα της διαφοράς μεταξύ Ρωμαίων και Λατίνων, όπως φαίνεται στα κείμενά του, γιατί είχε συζητήσει με τους αντιπροσώπους των Λατίνων στην Κρήτη, αντιμετώπισε το πρόβλημα που ανέκυψε στην Κύπρο, με την υποταγή των Κυπρίων στον Πάπα και εξακολουθούσε να ασχολήται με τον τρόπο με τον οποίο θα επέλθη η ένωση, μέχρι το τέλος της ζωής του, στην Κωνσταντινούπολη όπου ζούσε.
Ο ίδιος ο Ιωσήφ Βρυέννιος ήταν ομολογητής της πίστεως και αυτός είπε τον γνωστό λόγο: «ουκ αρνησόμεθά σε φίλη ορθοδοξία• ου ψευδόμεθά σε, πατροπαράδοτον σέβας• ουκ αφιστάμεθά σου, μήτερ ευσεβεία• εν σοι εγεννήθημεν, και σοι ζώμεν, και εν σοι κοιμηθησόμεθα• ει δε καλέσει καιρός, και μυριάκις υπέρ σου τεθνηξόμεθα».
Γνώριζε τις διαφορές μεταξύ Ρωμαίων και Λατίνων, Ορθοδόξων και Παπικών και είχε ακράδαντη πεποίθηση ότι η ένωση μπορεί να γίνη μόνον όταν στηριχθή στην ενότητα της πίστεως, στην διαφύλαξη της δογματικής αληθείας της Εκκλησίας.
Δεν δεχόταν ένωση στον τύπο της ουνίας, γιατί σε μια τέτοια ένωση υπάρχει κίνδυνος «εις το παντελώς λατινίζειν αυτούς τε και άλλους μυρίους». Βεβαίως, όπως θα δούμε στην συνέχεια, ο Ιωσήφ Βρυέννιος χρησιμοποιούσε και την οικονομία προκειμένου να επιτευχθή η ένωση.
Ο Ιωσήφ Βρυέννιος συμμετείχε στις συζητήσεις που προηγήθηκαν της Συνόδου Φερράρας-Φλωρεντίας και υπεστήριξε την άποψη ότι η Σύνοδος για την ένωση των Εκκλησιών έπρεπε να γίνη στην Βασιλεύουσα.
Την γνώμη αυτήν ασπάσθηκαν και ο Πατριάρχης και ο αυτοκράτωρ, αλλά στην συνεδρία ο αυτοκράτωρ υπεχώρησε ως προς τον τόπον της συγκροτήσεως της Συνόδου, αποδεχθείς τις απόψεις των Λατίνων.
Σε μυστική σύσκεψη που έγινε το 1430, στην οποία έλαβε μέρος και ο Ιωσήφ Βρυέννιος, λίγο πριν τον θάνατό του, επικράτησε η γνώμη του αυτοκράτορος. Ο Ιωσήφ αισθάνθηκε μεγάλη πικρία, προβλέποντας τα δεινά που θα προέλθουν από την Σύνοδο που θα γίνη σε «χώρο» του Πάπα, και είπε: «Εγώ γαρ αφ’ ούπερ ήκουσα, όσα εν τη παλατινή ακήκοα, και επί τούτοις εκπληκτικόν τι βοήσας, και την χείρα κατά το στόμα θέμενος, έκτοτε έγνων… ως ουδέν τι αγαθόν ενταύθα γενήσεται• αντέστην γαρ… προς εκείνο το βούλευμα καθώς ηδυνάμην• ως δε είδον προβαίνον και τελειούμενον, είπον προς εμαυτόν… ποιησάτωσαν ως βούλονται».
Από τα αποτελέσματα των αποφάσεων της Συνόδου Φερράρας-Φλωρεντίας φαίνεται ότι δικαιώθηκε ο Ιωσήφ Βρυέννιος, και αυτό δείχνει την σοφία του, αλλά και την διάκρισή του.

2. Ο «άληπτος και ενωτικός λόγος»

Όταν διαβάζη κανείς την διδασκαλία, αλλά και την δράση του Ιωσήφ Βρυεννίου, βλέπει ότι ο διδάσκαλος δεν ήταν εναντίον της ενώσεως, μάλιστα ετοιμάσθηκε ποικιλοτρόπως για τον διάλογο με σκοπό την ένωση, αλλά ήθελε η ένωση αυτή, όποτε κι αν γινόταν, να στηριζόταν σε ασφαλή και γερά θεμέλια, στην δογματική αλήθεια της Εκκλησίας και στον «πλούτο» της, που είναι «η πατροπαράδοτος κληρονομιά». Αισθανόταν ότι κάθε άλλη ένωση δεν θα ήταν ένωση, αλλά μια σαθρά συμφωνία.
Μάλιστα κατά την μαρτυρία του αυτοκράτορος που είδαμε πιο πάνω, ο Ιωσήφ Βρυέννιος υποστήριζε ότι, όταν θα γινόταν η Σύνοδος και θα ήταν παρών, θα είχε να προσφέρη τον «άληπτον και ενωτικόν λόγον», δηλαδή τον απόκρυφο, τον ακατάληπτο και ακατανόητο λόγο στους πολλούς, αλλά όμως και ενωτικό λόγο.
Όπως είδαμε προηγουμένως ο Ιωσήφ είχε καταναλώσει όλες τις δυνάμεις του στον αγώνα αυτόν, γνώριζε πολύ καλά την ορθόδοξη θεολογία, αλλά και των Λατίνων και επομένως γνώριζε πως μπορούσε να χειρισθή τα θέματα, αν βέβαια θα συναντούσε ειλικρίνεια και από την άλλη πλευρά.

Ποιός ήταν αυτός «ο άληπτος και ενωτικός λόγος»;

Διάφοροι επιστήμονες προσπάθησαν να ανεύρουν αυτόν τον άληπτον και ενωτικόν λόγο του Ιωσήφ Βρυεννίου. Ο Ion Chivu στην διατριβή του ασχολείται και με το θέμα αυτό. Σε ένα κεφάλαιό της καταγράφει τις τρεις επικρατέστερες απόψεις των ερευνητών.
Κατά την πρώτη άποψη δεν υπήρχε κάποιος άληπτος λόγος του Ιωσήφ Βρυεννίου, ούτε ποτέ ο διδάσκαλος υπεστήριξε κάτι παρόμοιο, αλλά αυτό ήταν εφεύρεση του αυτοκράτορος Ιωάννη Η’.
Με τον τρόπο αυτόν προσπαθούσε να πείση τους Ορθοδόξους στο να ψηφίσουν υπέρ της ενώσεως των Εκκλησιών, αφού ο ίδιος είχε συζητήσει τον θέμα με τον Ιωσήφ Βρυέννιο, που συμφωνούσε. Έπρεπε, λοιπόν, να επιδιώξουν και εκείνοι την ένωση, αφού είχαν απέραντο σεβασμό στον μεγάλο αυτόν διδάσκαλο.
Η άποψη αυτή δεν μπορεί να πείση, γιατί αν ο αυτοκράτωρ έπλασε έναν τέτοιον μύθο, τότε θα προκαλούσε τις διαμαρτυρίες των παρόντων, ιδίως του αγίου Μάρκου του Ευγενικού που ήταν μαθητής του Ιωσήφ Βρυεννίου και τον οποίον σεβόταν υπερβολικά.
Από το γεγονός ότι όλοι εδέχθηκαν αυτήν την εξιστόρηση του αυτοκράτορος σημαίνει ότι ο Ιωσήφ Βρυέννιος είχε διατυπώσει τους ισχυρισμούς του για τον άληπτο λόγο της ενώσεως.
Κατά την δεύτερη άποψη ο Ιωσήφ Βρυέννιος κατείχε τον λόγο της ενώσεως, αλλά δεν τον διατύπωσε ποτέ, ούτε έγραψε για τον τρόπο αυτόν. Κατά συνέπεια, οι υποστηρικτές της απόψεως αυτής ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει άληπτος λόγος.
Όμως και αυτή η άποψη δεν μπορεί να ευσταθή, διότι ο Ιωσήφ Βρυέννιος σε όλη του την ζωή αγωνίσθηκε για την ένωση των Εκκλησιών με σταθερές βάσεις και ορθόδοξες προϋποθέσεις και θα ήταν αδύνατον να μη είχε διατυπώσει τον τρόπο με τον οποίο θα γινόταν αυτή η ένωση. Άλλωστε ο ίδιος είχε πη: «εγώ γαρ και προ του απελθείν με προνοήσομαι όπως έχητε ο λέγω».
Κατά την τρίτη άποψη ο λεγόμενος άληπτος και ενωτικός λόγος της ενώσεως του Ιωσήφ Βρυεννίου υπήρχε και μπορεί κανείς να τον βρη μέσα στα κείμενά του. Ο Ion Chivu υποστηρίζει την άποψη αυτή.
Πράγματι, στον «λόγον Συμβουλευτικόν περί της ενώσεως των Εκκλησιών», ο οποίος ελέχθη από τον μεγάλο διδάσκαλο στο Συνοδικό της του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, το έτος 1419, καθώς αναμενόταν να έλθη στην Βασιλεύουσα από την Ρώμη «ο τοποτηρητής του Ρώμης και των Εκκλησιών μεσίτης», ο Ιωσήφ αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο πρέπει να γίνη η συνάντηση και τα όσα πρέπει να λεχθούν κατ’ αυτήν. Έπειτα, αναφέρεται στο θέμα της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος, παρουσιάζοντας την διδασκαλία των αγίων Πατέρων για τον Τριαδικό Θεό.
Στην συνέχεια για εκείνους που συνηθίζουν να χρησιμοποιούν συλλογισμούς –«προς τους μέγα θαρρούντας επί τοις οικείοις συλλογισμοίς»– προφανώς αναφέρεται κυρίως στους Λατίνους, που αρέσκονταν σε τέτοιες συλλογιστικές αποδείξεις, με την σχολαστική θεολογία, παραθέτει ένα «τοιούτον θεώρημα» και μίαν «απόδειξιν» που συνέταξε «ο ιερός Ιερόθεος ο του εξ Αρείου Πάγου Διονυσίου διδάσκαλος».
Προφανώς όμως δεν πρόκειται για τον Ιερόθεο, πρώτον Επίσκοπο Αθηνών, αλλά για τον ιερομόναχο Ιερόθεο τον Κωνσταντινουπολίτη, που έζησε το β μισό του ιγ αιώνα και αντέδρασε στην ψευδοσύνοδο της Λυών (1274).
Η ταύτιση μεταξύ των δύο Ιεροθέων είναι λαθεμένη και ενδεχομένως οφείλεται στις πηγές που είχε ο Ιωσήφ, κυρίως στα τροπάρια της ακολουθίας του αγίου Ιεροθέου.
Το «θεώρημα» αυτό θεωρείται από τον Ιωσήφ Βρυέννιο «συγκεκροτημένον αυτό καθ’ αυτό, και αήττητον• δια τοι τούτο και των θεολογικών πάντων θεωρημάτων θεώρημα έγωγε τούτο καλώ».
Δια του «θεωρήματος» αυτού παρουσιάζεται κατά τον καλύτερο τρόπο η αλληλοενοίκηση, η αλληλοσυσχέτιση και η αλληλεξάρτηση των Προσώπων της Αγίας Τριάδος, και έτσι απορρίπτεται το δόγμα των Λατίνων περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού.
Ο Ιωσήφ Βρυέννιος θεωρεί ότι με την συλλογιστική αυτή απόδειξη –«θεώρημα»– αποδεικνύεται η ορθότητα του ορθοδόξου δόγματος περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος. Μάλιστα χρησιμοποιεί την εικόνα της σφαίρας η του κύκλου για να εξεικονίση την σχέση των υποστάσεων του Τριαδικού Θεού.
Ο Ιωσήφ Βρυέννιος θεωρεί ότι η θεολογία της περιχωρήσεως, της αεικινησίας και της ισότητος η παραλληλισμού των σχέσεων των θείων υποστάσεων, που εκφράζεται με τα διαγράμματα των κύκλων, αποτελεί το «άληπτον» η τέλειον, το οποίο αναγνωρίζεται από όλους.
Ο ίδιος ο Ιωσήφ Βρυέννιος γράφει: «είπερ ευδοκήσει ο Θεός συστήναι σύνοδον, έχω τινα λόγον ειπείν εκείσε, όστις αναμφιβόλως και αναντιρρήτως ενώσει ημάς». Και ο Ion Chivu δια μακρών αναλύει αυτό το «θεώρημα», σύμφωνα με την ορθόδοξη θεολογία περί των θείων υποστάσεων, όπως το αναλύει στα έργα του ο Ιωσήφ Βρυέννιος.
Ο Θεός, όμως, δεν επέτρεψε για τους λόγους που Εκείνος γνωρίζει να ζήση ο Ιωσήφ Βρυέννιος μερικά ακόμη χρόνια η να γίνη νωρίτερα η Σύνοδος εκείνη και να ακουσθή ο λόγος του που θα μπορούσε να συντελέση στην ένωση των Εκκλησιών. Αυτό ανήκει στις βουλές του Θεού και δεν είμαστε εμείς εκείνοι που μπορούμε να στοχασθούμε πάνω σε αυτό, γιατί, δηλαδή, επέτρεψε ο Θεός να γίνη η Σύνοδος αυτή χωρίς την παρουσία του μεγάλου αυτού διδασκάλου.
Το ότι δεν χρησιμοποιήθηκε ο συλλογισμός αυτός, «ο άληπτος και ενωτικός λόγος» του Ιωσήφ Βρυεννίου πιθανώς οφείλεται, κατά τον Ion Chivu, στο ότι ήταν πράγματι ακατανόητος και ακατάληπτος για τους θεολόγους που παρευρέθηκαν στην Σύνοδο εκείνη, διότι με την μορφή που παρουσιάσθηκε το «θεώρημα» αυτό δεν ήταν επαρκώς ανεπτυγμένο, αλλά ήταν μια σύντομη περίληψη της ορθοδόξου θεολογίας περί του Τριαδικού Θεού.

3. Η άποψη του Ιωσήφ Βρυεννίου για την ένωση

Ο Ιωσήφ Βρυέννιος, όπως είδαμε προηγουμένως, δεν μπορεί να χαρακτηρισθή ως ανθενωτικός, αφού σε όλη του την ζωή αγωνίσθηκε για την ένωση. Αν διαβάση κανείς όλα τα κείμενά του, θα διαπιστώση ότι ποθούσε την ένωση των Εκκλησιών.
Θα παρατηρήση ακόμη κανείς ότι ο μεγάλος διδάσκαλος όχι μόνον διακρινόταν για την θεολογική του γνώση, αλλά διέθετε και την αρετή της διάκρισης, μπορούσε να διακρίνη μεταξύ ακριβείας και οικονομίας, όση οικονομία του επιτρεπόταν να κάνη σε δογματικά ζητήματα.
Στα έργα του υποστηρίζει ότι ο Θεός που είναι ένας κατά την φύση Του, συνέστησε κατ' αρχάς στον ουρανό μία Εκκλησία αγγέλων, έναν παράδεισο εφύτευσε και έναν άνθρωπο έπλασε.
Με την ενανθρώπηση του Χριστού επήλθε η ένωση των πάντων στο Σώμα Του και έτσι μία είναι η Εκκλησία, γιατί ένα είναι το Σώμα του Χριστού. «Η ακροτάτη ένωσις» πραγματοποιείται εις «την μίαν εν ουρανοίς εκκλησίαν», στην οποία ο Χριστός «σύνεστι τοις αγίοις».Όμως, ο Χριστός άφησε στην γη τις Εκκλησίες, στις οποίες τον τόπο Του κατέχουν οι ορθόδοξοι αρχιερείς «ων πρώτος εν τοις ζώσιν ο νυν οικουμενικός», ο οποίος συνάπτει στην ενότητα της πίστεως «άπαντας όσον αυτώ δυνατόν».
Βεβαίως, υπάρχει η τραγική πραγματικότητα των αιρέσεων και των σχισμάτων, όταν μερικές Τοπικές Εκκλησίες αποχωρίζονται από την Ορθόδοξη Εκκλησία και γι' αυτό πρέπει να γίνεται προσπάθεια για την ένωση, την οποία εννοεί ως επιστροφή των πεπλανημένων, και δη των Λατίνων στην Ορθόδοξη Εκκλησία των Ρωμαίων.
Ο Ιωσήφ Βρυέννιος υπήρξε σε όλη του την ζωή αγωνιστής αυτής της ενώσεως την οποία θεωρούσε «δευτέραν οικονομίαν». Η πρώτη οικονομία είναι η ενανθρώπηση του Χριστού με την οποία θεώθηκε η ανθρώπινη φύση και ενώθηκε με την θεία και όλοι ενώθηκαν με τον Χριστό, και η δεύτερη οικονομία είναι η επαναφορά όλων των πεπτωκότων στην αληθινή Εκκλησία του Χριστού, που είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια κάνει λόγο για την ένωση. Ο Ιωσήφ Βρυέννιος γνωρίζει την ορθόδοξη θεολογία, και στα έργα του, όπως παρατηρεί κανείς, κάνει λόγο και για την ακρίβεια και την οικονομία. Δηλαδή, όπου είναι δυνατόν προσπαθεί να οικονομήση τα πράγματα, και νομίζω ότι στο σημείο αυτό φαίνεται κυρίως ο «άληπτός και ενωτικός λόγος» του.Γιατί, θα ήταν αδύνατον ένας τέτοιος σοφός και άγιος ασκητής, να πιστεύη ότι η ένωση θα επιτυγχανόταν μόνο με συλλογισμούς και με λογικά επιχειρήματα σε ένα θεωρητικό επίπεδο.
Οι συλλογισμοί ήταν απαραίτητοι για τους Λατίνους που έδιναν μεγάλη σημασία σε αυτούς, αφού είχαν αναπτύξει την σχολαστική θεολογία, και θα τους παρακινούσαν να αποδεχθούν την πλάνη τους για την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού.
Θα δούμε μερικά συγκεκριμένα σημεία, για να διαπιστώσουμε πως έβλεπε την ένωση ο μεγάλος αυτός διδάσκαλος και ομολογητής της πίστεως του οποίου ο λόγος είναι αποδεκτός και από αυτόν τον πλέον απαιτητικό Χριστιανό.

α) Αληθής ένωση

Ο Ιωσήφ Βρυέννιος ήθελε την ένωση κυρίως από χριστιανικής και όχι τόσο από πολιτικής πλευράς, γιατί έβλεπε την τραγικότητα της καταστάσεως. Στον «συμβουλευτικόν λόγον περί της ενώσεως των Εκκλησιών», επικαλούμενος τον Θεό ως μάρτυρα, διαβεβαιώνει ότι για την ένωση αγωνίζεται. Λέγει: «Και με μηδείς υποπτεύση των υπ' εμού λαλουμένων άλλο τι φρονείν, αλλά τα την ένωσιν της Χριστού Εκκλησίας ράστα ποιήσονται…».
Στην εποχή του επικρατούσε η άποψη των Λατίνων και λατινοφρόνων ότι οι Ορθόδοξοι θα μπορούσαν να διαφυλάξουν απαράτρεπτα τα δόγματά τους και τις γραπτές και άγραφες παραδόσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας και να ομολογήσουν ότι όλα τα δικά μας «και πατροπαράδοτα και άγια είναι», «πλην εν τούτο και μόνον παρ’ ημών απαιτούσι, το μνημονεύειν τον Ρώμης ως άγιον εν ταις αγίαις ημών τελεταίς».
Δηλαδή, επέτρεπαν οι Λατίνοι στους Ορθοδόξους να διατηρήσουν όλα τα δόγματά τους, αρκεί μόνον να μνημονεύουν τον Πάπα. Αυτό επιχείρησαν να κάνουν και στην Κύπρο και αντέδρασε ο Ιωσήφ Βρυέννιος.
Το σημαντικό είναι ότι ο Ιωσήφ Βρυέννιος δεν κάνει λόγο για ένωση των Ορθοδόξων με τους Λατίνους, αλλά για ένωση και επαναφορά των Λατίνων στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αφού αποβάλουν και διορθώσουν την προσθήκη του Filioque από το Σύμβολο της Πίστεως.
Ερωτά: «τούτω τω τρόπω σκέπτεσθε (εννοεί τους Λατίνους) δήθεν ημίν ενωθήναι, της προσθήκης αδιορθώτου μενούσης, και απάντων αμετατρέπτων, α το μακρόν και επάρατον σχίσμα προυξένησεν;».
Αλλά με μια τέτοια νοοτροπία των Λατίνων ούτε διόρθωση γίνεται ούτε ένωση των Εκκλησιών. Μάλλον θα είναι χειρότερο σχίσμα από το προηγούμενο «και διαίρεσις, και κατατομή, και απάτη και ημών προς υμάς προφανής συγκατάβασις, και προς βρόχον δεσμός, και απαγωγή και κατάγνωσις των αγίων Πατέρων, και ουδέν υγιές».
Και καταλήγει με ένα επιγραμματικό τρόπο: «Πως γαρ ένωσις έσται υμίν, μυρίων μεσεμβολούντων δογμάτων ημών μεταξύ;».
Ο Ιωσήφ Βρυέννιος δεν δέχεται μέσες καταστάσεις και λύσεις, γιατί αυτό το θεωρεί απάτη και ασθένεια. Η αληθινή ένωση πρέπει να γίνη με την αποδοχή των δογμάτων της πίστεως.

β) Το Filioque

Το μεγαλύτερο εμπόδιο για την ένωση είναι η αίρεση του Filioque, ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται και από τον Υιό, οπότε καταργούνται τα υποστατικά ιδιώματα των προσώπων της Αγίας Τριάδος και υποβιβάζεται το Πρόσωπο του Αγίου Πνεύματος. Ο Ιωσήφ Βρυέννιος συνέταξε πολλούς λόγους «περί της Αγίας Τριάδος», στους οποίους αναφέρεται στην αίρεση των Λατίνων με το Filioque.
Είναι σημαντικό ότι στον «συμβουλευτικόν λόγον περί της ενώσεως των Εκκλησιών» γράφει ότι διψούσε να παραστή στην Σύνοδο που προετοιμαζόταν να γίνη «και των τότε λεγομένων, ακούειν, και οράν τα γινόμενα, και τη αληθεία συνηγορείν». Επειδή, όμως, έβλεπε το τέλος της ζωής του που θα συνέβαινε, ίσως πριν την σύγκληση της Συνόδου, λέγει «τον τηνικαύτα εσόμενον πατριάρχην ημών, ταύτην αφ’ εαυτού τελευταίαν την γνώμην προς την σύνοδον ούτως ειπείν αξιώ». Άφηνε παρακαταθήκες για το πως θα πρέπη να χειρισθούν τα θέματα και από αυτό φαίνεται πόσο μεγάλο κύρος είχε ο Ιωσήφ Βρυέννιος.
Η συμβουλή του ως προς το θέμα του Filioque ήταν να επιλέξουν μεταξύ τριών προτάσεων που τίθενται κατά ιεραρχική τάξη.
Η πρώτη είναι «κατ’ ευδοκίαν Θεού γενομένη» που είναι και «η πρώτη και σωτήριος και κρείττων γνώμη». Θα πρέπη να γίνη αποδεκτή η διδασκαλία των επτά Οικουμενικών Συνόδων και να απαλειφθή από το Σύμβολο της Πίστεως η φράση «και εκ του Υιού» (Filioque) που προκάλεσε τέτοια αναστάτωση στην Εκκλησία του Χριστού. «Είτα ούτε προσθήκη εστίν αύτη, ούτε εναλλαγή, ούτε αφαίρεσις, αλλά του πατροπαραδότου μόνου τήρησις απαράβατος».
Η δεύτερη πρόταση είναι «καθ’ ημετέραν οικονομίαν ενεργουμένην». Σύμφωνα με αυτήν θα πρέπη να αντικατασταθή από το Σύμβολο της Πίστεως των Λατίνων η συλλαβή «ΕΚ» με την συλλαβή «ΔΙΑ» «και πάντα ευθύς λυθήσεται τα δεινά».
Δηλαδή, ενώ οι Λατίνοι ομολογούν στο Σύμβολο της Πίστεως ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται «εκ του Πατρός και εκ του Υιού» να γραφή ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται «εκ του Πατρός δια του Υιού».
Και η τρίτη πρόταση, εάν δεν προτιμηθούν οι δύο προηγούμενες, είναι η «κατά συγχώρησιν άλλως, επ’ ελπίδι τελείας ενώσεως πραττομένη». Η κατά συγχώρηση αυτή λύση συνίσταται στο, εάν δεν διαγραφή το Filioque από το Σύμβολο της πίστεως, να γίνη αποδεκτή από τους Λατίνους η ορθόδοξη ερμηνεία.
Δηλαδή, θα πρέπη να γραφή ένας τόμος στον οποίο θα υπάρχη όρος που θα υπογραφή από τους Λατίνους ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται υποστατικώς εκ μόνου του Πατρός, ότι δοξάζουμε το Άγιον Πνεύμα «ουσιωδώς εκ του Πατρός και του Υιού», ότι το Άγιον Πνεύμα υπάρχει από την ουσία των άλλων Προσώπων, και ότι στην κτίση χορηγείται «εκ του Πατρός δι’ Υιού κατ' ενέργειαν».
Στην πραγματικότητα εδώ ο Ιωσήφ Βρυέννιος χρησιμοποιεί την πατερική διδασκαλία περί της υπαρκτικής (κατ' ουσίαν) εκ μόνου του Πατρός προαιωνίου εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος και της κατ ?νέργειαν εν χρόνω αποστολής του Αγίου Πνεύματος εκ του Πατρός και δια του Υιού.
Φαίνεται εδώ πως ο Ιωσήφ Βρυέννιος, ο ακραιφνής θεολόγος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, γνωρίζει να οικονομή τα πράγματα μέχρι το σημείο που οικονομούνται, χωρίς να αλλοιώνεται το δόγμα, για το καλό της Εκκλησίας.

γ) Τα μυστήρια

Ο Ιωσήφ Βρυέννιος θεωρεί ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η πραγματική Εκκλησία του Χριστού μέσα στην οποία τελούνται τα μυστήρια, αλλά σε επιστολή του φαίνεται ότι αντιμετωπίζει και το θέμα των μυστηρίων των Λατίνων.
Συγκεκριμένα, γράφοντας προς τον ευλαβέστατο και λογιώτατο ιερέα Νικήτα Μυρσιδιώτη, στην Ρόδο, και απαντώντας σε σχετικές ερωτήσεις του, συσχετίζει τα τελούμενα μυστήρια από τους Λατίνους με τα τελούμενα μυστήρια από τους καθηρημένους Κληρικούς.
Όπως είναι ενδεχόμενο οι καθηρημένοι ορθόδοξοι Κληρικοί να τελέσουν μυστήρια τα οποία αναγνωρίζονται συγκαταβατικώς από την Εκκλησία, έτσι και οι Λατίνοι Κληρικοί είναι καθηρημένοι, προ πάντων δε ο Πάπας, αλλά τα μυστήρια που τελούν μπορεί να γίνουν αποδεκτά κατ ο?κονομίαν από την Εκκλησία. Γράφεται:
«Προς πάντων πατέρων καθαιρεθέντας τους των Ιταλών ιερείς ηγού, και προ γε πάντων, τον εαυτόν πρόκριτον (δηλαδή τον Πάπα). Τα μέντοι παρ’ αυτών ιερουργούμενα άγια, άγια πάντα και τέλεια νόμιζε, καθάπερ άρα και τα προς των εν ημίν καθηρημένων τελούμενα».
Το πρόβλημα που τίθεται εδώ είναι με ποιό τρόπο θεωρεί ο Ιωσήφ Βρυέννιος τα μυστήρια των Λατίνων «άγια πάντα και τέλεια» και τι εννοεί με αυτήν την έκφραση. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην επιστολή αυτή εκθέτει τις απόψεις του σε διάφορα ερωτήματα, που του ετέθησαν, «ανεπεργάστως» και «όσον οίον τε κατά σύνοψιν» και έτσι δεν μπορούμε να έχουμε αναλυμένη την άποψή του.
Πράγματι είναι περίεργος αυτός ο λόγος του Ιωσήφ Βρυεννίου, ότι δηλαδή όλα τα μυστήρια των Λατίνων είναι «άγια και τέλεια», αφού ήταν ομολογητής της πίστεως και δεν επρόκειτο να κάνη συμβιβασμό στην πίστη, όπως φαίνεται και από άλλα κείμενά του και πηγές και αφού ήταν διδάσκαλος του αγίου Μάρκου του Ευγενικού, ο οποίος αποκαλούσε τους Λατίνους αιρετικούς και ευρισκομένους εκτός της Εκκλησίας.
Συζήτησα το θέμα αυτό με τον μελετητή των έργων του Ιωσήφ του Βρυεννίου, τον π. Ion Chivu που αναφέραμε και πιο πάνω, και μου έδωσε σοβαρές εξηγήσεις που ερμηνεύουν το θέμα αυτό.
Κατ' αρχάς δεν έχει ευρεθή μέχρι σήμερα κάποιο ιδιόχειρο χειρόγραφο του Ιωσήφ Βρυεννίου για να δούμε καθαρά τις απόψεις του στα διάφορα θέματα. Έπειτα, η χειρόγραφη παράδοση των έργων του δεν είναι πλήρης. Τα εκδοθέντα έργα του στηρίζονται στον Κώδικα της Βενετίας που χρονολογείται τον 15ο-16ο αιώνα, στον οποίο παρατηρούνται σημαντικές ελλείψεις, τις οποίες συμπληρώνουν κατά εικασίαν οι εκδότες των έργων του.
Εκτός όμως από τον Κώδικα της Βενετίας, διασώζεται και ο Κώδικας της Σόφιας, που εκλάπη από την Ιερά Μονή Εικοσιφοινίσσης και είναι αρχαιότερος της Βενετίας, ήτοι 14-15ο αιώνα. Παρατηρούνται δε διαφορές μεταξύ των δύο κωδίκων σε πολλά σημεία γραφής. Όμως, η συγκεκριμένη επιστολή του Βρυεννίου προς τον Ιερέα Νικήτα Μυρσιδιώτη, στην Ρόδο, ενώ περιλαμβάνεται στον Κώδικα της Βενετίας απουσιάζει από τον Κώδικα της Σόφιας.
Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούμε να συγκρίνουμε την γραφή του Ιωσήφ Βρυεννίου στο συγκεκριμένο σημείο και έτσι εικάζεται ότι η φράση ότι τα μυστήρια των Λατίνων είναι «άγια πάντα και τέλεια» είναι αλλοίωση της επιστολής του Ιωσήφ Βρυεννίου. Δεν ήταν δυνατόν ο Ιωσήφ Βρυέννιος να πιστεύη ότι οι Λατίνοι Κληρικοί είναι καθηρημένοι, αλλά όλα τα μυστήριά τους είναι άγια και τέλεια.
Λαμβάνοντας αφορμή από το θέμα αυτό, θα ήθελα να κάνω μια σύντομη ανάλυση του θέματος του βαπτίσματος που γίνεται εκτός της Εκκλησίας.
Στις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων και στα πατερικά κείμενα γίνεται λόγος ότι η σωτηρία επιτυγχάνεται στην Εκκλησία, ότι συνδέονται μεταξύ τους η Ορθοδοξία, η Εκκλησία και η θεία Ευχαριστία και δεν νοείται το ένα εκτός των άλλων, και ακόμη διαγράφονται το πως γίνονται αποδεκτοί οι διάφοροι αιρετικοί, όταν έρχονται στην Εκκλησία.
Δηλαδή, η Εκκλησία άλλους αποδέχεται ως «έλληνας»- ειδωλολάτρας, τους οποίους και βαπτίζει, και άλλους αποδέχεται με το να δίδουν «λιβέλλους» και να αναθεματίζουν «πάσαν αίρεσιν μη φρονούσαν, ως φρονεί η αγία του Θεού καθολική και αποστολική Εκκλησία» και στην συνέχεια τους σφραγίζει, ήτοι τους χρίει με το άγιον Μύρον.
Όμως θα πρέπη να σημειωθή ότι η Εκκλησία μπορεί να δεχθή κατ’ οικονομία μερικούς αιρετικούς, και όταν η ίδια αποφασίζη, τότε το βάπτισμα αποκτά εγκυρότητα, και όχι ότι αναγνωρίζει ότι τα μυστήρια που τελούνται από τους καθηρημένους Κληρικούς είναι έγκυρα. Δηλαδή, το άκυρο βάπτισμα εκτός της Εκκλησίας θεραπεύεται από την Εκκλησία, όταν η ίδια αποδέχεται τους αιρετικούς με λίβελλο και χρίσμα, διότι η Εκκλησία εκφράζει και βιώνει το μυστήριο της θείας Οικονομίας. Αυτή είναι και η αληθινή έννοια της οικονομίας.
Αυτό το έκανε η Εκκλησία κατά καιρούς, όπως το καθόρισε η Α Οικουμενική Σύνοδος (η Κανών) για την χειροτονία των Καθαρών, η Β Οικουμενική Σύνοδος (ζ Κανών) και επανέλαβε η Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος (ιε , 95, Κανών) για το βάπτισμα των Αρειανών, των Μακεδονιανών, των Σαββατιανών, των Ναυατιανών, των Απολλιναριστών, των Νεστοριανών, Ευτυχιανιστών, Σεβηριανών κ.α.
Άλλωστε με την ανάλυση που κάνει ο άγιος Διονύσιος Αρεοπαγίτης φαίνεται ότι το βάπτισμα είναι το τέλος της καθάρσεως του ανθρώπου και το άγιον Χρίσμα, με την δωρεά του Αγίου Πνεύματος, είναι η επιβεβαίωση ότι ο άνθρωπος, με την Χάρη του Θεού, είναι ναός του Αγίου Πνεύματος και έχει φθάσει στον φωτισμό του νοός, γι’ αυτό και στην λατινική γλώσσα το χρίσμα λέγεται confirmatio.
Βέβαια, το θέμα της «αναγνωρίσεως» των μυστηρίων των ετεροδόξων, κυρίως το Βάπτισμα –ουσιαστικά της θεραπείας και της αποδοχής του ακύρου Βαπτίσματος εκτός της Εκκλησίας– δεν είναι απλό, αλλά μεγάλο και έχει πολλές παραμέτρους, ήτοι συνδέεται με την δογματική και θεολογική αλήθεια, αλλά και την κανονική δομή των διαφόρων μερίδων και παρατάξεων, όπως αναλύει διεξοδικά ο Σεβ. Μητροπολίτης Εφέσου κ. Χρυσόστομος.
Έτσι, τα όσα γίνονται έξω από τον «χώρο» της Εκκλησίας αντιμετωπίζονται με την ακρίβεια και την οικονομίαν, όταν κάποιος αιρετικός η σχισματικός αποφασίση να προσέλθη στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
Κατ' ακρίβειαν δεν υπάρχουν μυστήρια έξω της Εκκλησίας και σε αυτό αναφέρεται ο μς Αποστολικός Κανόνας, αλλά κατ' οικονομίαν η Εκκλησία αποδέχεται το βάπτισμα, όταν υπάρχουν μερικές δογματικές και κανονικές προϋποθέσεις, όπως φαίνεται στους Κανόνας των Οικουμενικών Συνόδων που αναφέραμε προηγουμένως. Πρέπει να σημειωθή ότι συνήθως η Εκκλησία χρησιμοποιεί την ακρίβεια (αναβάπτιση, αναμύρωση, λίβελλο) σε περιόδους που υπήρχε σφοδρή επίθεση εκ μέρους των Λατίνων, όπως κατά τις Σταυροφορίες και με την επίθεση των Ουνιτών, και την οικονομία (λίβελλο) σε περιόδους ειρηνικής διαβίωσης.
Επίσης, πρέπει να εξετασθή «η διττή θεώρηση των έξω της ορθοδοξίας μυστηρίων», δηλαδή άλλο είναι το «πως δει εισδέχεσθαι τους προσιόντας τη ορθοδοξία ετεροδόξους», και άλλο είναι το «πως δει αποδέχεσθαι (και αναγνωρίζειν) τα αυτών μυστήρια».
Την όλη εξέλιξη επί του θέματος της «εισδοχής των Ρωμαιοκαθολικών» στην Ορθόδοξη Εκκλησία, άλλοτε δια της ακριβείας και άλλοτε δια της οικονομίας, όπως συνοπτικά αναφέραμε πιο πάνω, αναλύει με ενάργεια ο αείμνηστος Καθηγητής Ιωάννης Καρμίρης και παραθέτει τα σχετικά κείμενα.
Πάντως, το σημαντικό εδώ είναι ότι ο Ιωσήφ Βρυέννιος τους Λατίνους Κληρικούς και προ πάντων τον Πάπα τους θεωρεί ως καθηρημένους.
Στο βάπτισμα υπάρχει διαφορά μεταξύ Ρωμαίων και Λατίνων, γιατί η βάπτιση με μια κατάδυση αντιβαίνει στην παράδοση της Εκκλησίας, καθώς επίσης αντιβαίνει στο ότι ο ιερουργός δεν τελεί ο ίδιος το μυστήριο, αλλά γίνεται διάκονος του Χριστού στον οποίο δανείζει την χείρα του, γι’ αυτό δεν μπορεί να πη «βαπτίζω εγώ τον δείνα», αλλά «βαπτίζεται ο δείνα».
Η χρήση των αζύμων στην θεία Λειτουργία αντιβαίνει στις διατάξεις των Κανόνων των Οικουμενικών Συνόδων και των αγίων Πατέρων.
Ο Ιωσήφ Βρυέννιος κατηγορεί τους Λατίνους διότι στην εκλογή των εκκλησιαστικών αρχόντων (Ιερωσύνη) εφαρμόζουν τις αρχές του «φεουδαλισμού» και έτσι οι Κληρικοί μετατράπηκαν σε φεουδάρχες. Βεβαίως ο Ιωσήφ Βρυέννιος δεν χρησιμοποιεί τους όρους φεουδαλισμό και φεουδάρχες, που είναι μεταγενέστεροι, αλλά έχει υπ’ όψη του Λατίνους Κληρικούς που ζούσαν ως ιππότες με ξίφη και σπαθιά.
Έτσι για τον Πάπα λέγει ότι δεν είναι άγιος, όπως αποκαλείται, αλλά «ο καθηράμενος την ψυχήν και το σώμα», είναι ένας «φεουδάρχης» που οργανώνει πολιτικές σκευωρίες και λαμβάνει μέρος σε πολεμικές εκστρατείες κατά των ομοπίστων, ώστε «αμετανοήτως παρά πάντα το της Ιερατείας αυτού χρόνον Χριστιανικοίς αίμασιν χραίνεται». Εάν, λέγει, κάποιος που διαπράττει ένα έγκλημα εκβάλλεται του ιερού περιβόλου, πως μπορεί να συγκαταλέγεται μεταξύ των αγίων «ο μυρίους δρων φόνους, και μέγα τω μιάσματι επιχαίρων...;».
Η διδασκαλία των Λατίνων για το καθαρτήριο πυρ συγγενεύει με την αίρεση της αποκαταστάσεως των πάντων που καταδικάσθηκε εμμέσως από την Ε΄ Οικουμενική Σύνοδο.
Με τα όσα εγράφησαν δεν εξαντλείται το θέμα για την άποψη του Ιωσήφ Βρυεννίου για τον τρόπο της ενώσεως των Εκκλησιών, αλλά αναλύθηκε και μάλιστα με μεγάλη συντομία ο λόγος του για τον «άληπτον και ενωτικόν λόγο» με τον οποίο επιθυμούσε να επιτευχθή η πολυπόθητη ένωση.
Σε κάθε θεία Λειτουργία και σε κάθε ακολουθία προσευχόμαστε στον Θεό «υπέρ της των πάντων ενώσεως». Φυσικά, αυτό εννοείται ορθοδόξως από την άποψη ότι οι πεπτωκότες από την Εκκλησία πρέπει να επιστρέψουν σε αυτήν. Η ένωση δεν είναι μια απλή ένωση μεταξύ διαφόρων «συνεργαζομένων σωματείων», αλλά ενότητα της πίστεως.
Όταν κάνουμε λόγο για ενότητα της πίστεως, εννοούμε την ενότητα στις αποφάσεις των Τοπικών και των Οικουμενικών Συνόδων που οριοθέτησαν την αποκεκαλυμμένη αλήθεια, αλλά και στην ενότητα στον ορθόδοξο ησυχασμό, που είναι η βάση και η έκφραση των δογμάτων. Δηλαδή, δια της καθάρσεως της καρδίας και του φωτισμού του νοός, που είναι η βάση και η ουσία του ησυχασμού, έφθασαν οι Πατέρες στην θεωρία-εμπειρία του Θεού και στην συνέχεια θεολόγησαν απλανώς μέσα στην Εκκλησία, διετύπωσαν αυτήν την εμπειρία με όρους για να διασφαλίσουν και τον τρόπο που φθάνει κανείς στην θεωρία του Θεού, αλλά και την αποκεκαλυμμένη αλήθεια που βιώνει κατά την θεωρία του Θεού.
Αυτό σημαίνει ότι η ένωση δεν είναι μια συμφωνία σε θεωρητικές αλήθειες, αλλά κυρίως η επάνοδος της ησυχαστικής–νηπτικής παραδόσεως. Το να γίνωνται μερικές συμφωνίες και να καταρτίζωνται μερικά κείμενα δεν είναι εχέγγυο της ενώσεως.
Το εχέγγυο είναι η βίωση της ησυχαστικής παραδόσεως που περιλαμβάνεται στους όρους: κάθαρση, φωτισμός, θέωση. Μόνον οι ησυχαστές και οι θεούμενοι γνωρίζουν σε ποιά σημεία θα ασκήσουν την ακρίβεια και σε ποιά σημεία θα κάνουν οικονομία.
Πέρα από τα ορθόδοξα και σημαντικά που λέγει ο Ιωσήφ Βρυέννιος για τον «άληπτο και ενωτικό λόγο» θεωρώ ότι ο πραγματικός τρόπος της ενώσεως είναι η βίωση του ησυχασμού.
Εκείνος που δια της ησυχαστικής παραδόσεως φθάση στην νοερά προσευχή και στην θέα του ακτίστου Φωτός γνωρίζει εκ πείρας το τριαδικό του Θεού και την σχέση μεταξύ των Προσώπων της Αγίας Τριάδος. Όσοι δεν διαθέτουμε τέτοια εμπειρία, εμπιστευόμαστε στους θεόπτες αγίους.
Επειδή έγινε πολύς λόγος για τον Ιωσήφ Βρυέννιο στο κείμενο αυτό, θα πρέπη να τελειώσω με έναν λόγο του που δείχνει ποιό είναι το «είναι» της πίστεώς μας:
«Ημίν γαρ τουτ’ έστι το είναι ημίν, η πίστις ημών, η πατροπαράδοτος κληρονομία• αύτη πλούτος ημών, αύτη δόξα, αύτη γένος, αύτη στέφανος, αύτη καύχημα• εν βάπτισμα, μία πίστις ημίν, Εκκλησία μία, και Θεός εις δοξάζεται τρισυπόστατος• πάντες οι μη ούτω πιστεύοντες απολέσθωσαν».–
ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ - ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2006 - ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2007

Εκκλησία ή τζαμί; Το δίλημμα των κατοίκων ενός χωριού στην Τουρκία

Επίκεντρο αντιπαράθεσης έγινε το μικρό εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου στο Ορτάκιοϊ του δήμου Σιλιβρί της Κωνσταντινούπολης. Όπως μεταδίδει η Χουριέτ πολλοί κάτοικοι της περιοχής αντιδρούν στα σχέδια του δήμου να μετατρέψει τον ναό, που χτίσθηκε πριν 180 χρόνια, σε τζαμί.
Μέχρι το 1850, το Ορτάκιοϊ, που στους Βυζαντινούς χρόνους ονομαζόταν Άγιος Φωκάς, κατοικούνταν αποκλειστικά από Έλληνες και Αρμένιους. Σήμερα είναι ένα θερινό θέρετρο για τους Κωνσταντινοπολίτες. [Πατήστε εδώ για περισσότερες πληροφορίες για την ιστορία του χωριού]
Ο Αγ. Δημήτριος βρίσκεται στο κέντρο του χωριού αλλά για δεκαετίες είχε αφεθεί στη τύχη του. Στην νεότερη ιστορία είχε χρησιμοποιηθεί ως φυλάκιο του στρατού, ως σχολείο και αργότερα ως τζαμί μέχρι να χτισθεί ένα σύγχρονο τζαμί λίγο πιο πέρα. Μετά εγκαταλείφθηκε τελείως και έγινε αχυρώνας, σημειώνει η Χουριέτ.
Η εφημερίδα μεταφέρει δήλωση ενός κατοίκου της περιοχής που λέει ότι "δεν υπάρχει κανείς πια για να εκκλησιασθεί...Ο πληθυσμός του χωριού αυξάνεται μέρα με την μέρα...Κανείς συγχωριανός μου δεν θέλει την εκκλησία".
Πριν έξι μήνες ο δήμος ξεκίνησε έργα για την αναστύλωση της εκκλησίας και την μετατροπή της σε τζαμί. Τα έργα όμως έχουν διακοπεί. Αφενός ο δήμος αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες και αφετέρου υπάρχουν αντιδράσεις όχι μόνο από αρχιτέκτονες και το Πατριαρχείο αλλά και από πολλούς κατοίκους.
Ακόμη και ο μοναδικός φύλακας στο γιαπί, που δεν θέλησε να δώσει το όνομα του, εξέφρασε την άποψη ότι ο ναός θα πρέπει να αναστηλωθεί και να γίνει ένα Ορθόδοξο μνημείο, σημειώνει η Χουριέτ.
Πολλοί νέοι στο χωριό συμφωνούν με τον φύλακα. Ένας 21χρονος προτιμά να αναστηλωθεί η εκκλησία για να αυξηθεί ο τουρισμός: "Όλοι οι φίλοι μου, που είναι μεταξύ 20-25 ετών, θέλουν να αναστηλωθεί η ιστορική αυτή εκκλησία...Έχουμε ήδη αρκετά τζαμιά στο Ορτάκιοϊ", τόνισε.Ενας μεσόκοπος κάτοικος συμφωνεί: "Θα πρέπει να την αναστυλώσουν όπως ακριβώς ήταν παλιά. Θα θέλαμε να ερχόταν τουρίστες στο χωριό μας".
Σε ένα από τα παλιά σπίτι γύρω από την εκκλησία ζει η 82χρονη Fikriye Eldeniz, πρόσφυγας από την Βόρειο Ελλάδα. Δεν θυμάται καν πότε ήρθε στην περιοχή αλλά θυμάται ότι η εκκλησία τότε δεν χρησιμοποιούνταν.
"Είμαι πολύ μεγάλη για να σχολιάσω, αλλά τις παλιές, καλές εποχές υπήρχαν εκκλησίες, υπήρχαν τζαμιά και όλοι ζούσαν ευτυχισμένοι είτε ήταν Ορθόδοξοι είτε Μουσουλμάνοι".
foreignpress

Ο καθηγητής , οι απόψεις του και η Διαρκής Ιερά Σύνοδος

Ο ομότιμος καθηγητής κ. Βλάσιος Φειδάς σε άρθρο του στο περιοδικό του Οικουμενικού Πατριαρχείου «Επίσκεψις» Αρ. 699- 30 -4- 2009, με τίτλο : "Τό ζήτημα της συμπροσευχής μετά των έτεροδόξων κατά τους Ιερούς κανόνας” ανάμεσα στα άλλα αναφέρει:
- Οι ιεροί κανόνες…….. «ανεφέροντο εις επισήμως κατεγνωσμένους υπο της Εκκλησίας αιρετικούς, ενώ οι Ρωμαιοκαθολικοί, οι Παλαιοκαθολικοί, οι Αγγλικανοί και οι Προτεστάντες δεν έχουν καταδικασθή υπό της Ορθοδόξου Εκκλησίας δι΄επισήμου εκκλησιαστικής πράξεως ως αιρετικοί…………»
- «…..Συνεπώς η αληθής έννοια των ανωτέρω κανόνων αναφέρεται είς μόνην την εύλογον και αυτονόητον απαγόρευσιν της συλλειτουργίας ορθοδόξων κληρικών μετά των ετεροδόξων και όχι βεβαίως εις την συμμετοχήν αυτών εις πάσαν άλλην προσευχήν……»
Τον κ. Φειδά η Διαρκής Ιερά Σύνοδος στην πρώτη Συνεδρία Της, 25/08/2009, διώρισε μαζί με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομο, ως Εκπροσώπους της Εκκλησίας της Ελλάδος στο Ανώτατο Επιστημονικό Συμβούλιο του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων.

Η ένωση των εκκλησιών (Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος)

Η ένωση των Εκκλησιών είναι αδύνατη, διότι οι Παπικοί είναι ενάντιοι στο Ευαγγέλιο του Χριστού και στις Πατερικές Παραδόσεις

(απαντητική επιστολή προς τον Καθολικό κ. Morello, Μάρτιος 1964)

Αγαπητέ κ. Morello,

Έλαβα την επιστολή σας και τη διάβασα με προ­σοχή. Μας γράφετε να μην εμποδίζουμε την ένωση με τον Τοποτηρητή του θρόνου του Πρωτοκορυφαίου Πέτρου, Πάπα Παύλο τον ΣΤ', διότι θα μετανιώσουμε αιωνίως. Σας απαντούμε ότι δε λέει την αλήθεια.
Ε­μείς θέλουμε την ένωση και ευχόμαστε διαρκώς «υπέρ της των πάντων ενώσεως». Ουσιαστικά την εμποδίζε­τε σεις οι Παπικοί. Και αν δε μετανοήσετε εδώ, στην πρόσκαιρη ζωή, θα μετανοήσετε στον Αδη, όπου ό­μως «ουκ έστι μετάνοια»!
Εμείς οι Ορθόδοξοι Έλληνες θέλουμε την ένω­ση όπως ορίζει ο Χριστός, ενώ εσείς, οι Λατίνοι, την θέλετε όπως ορίζει ο Πάπας. Εάν ο Πάπας ήταν σύμ­φωνος με το Χριστό, να μην αμφιβάλλετε ότι κι εμείς οι Ορθόδοξοι, που έχουμε την ορθή πίστη του Χριστού, θα δεχόμασταν την ένωση.
Εφόσον όμως ο Πά­πας δε συμφωνεί με το Χριστό, δεν είναι δυνατό ποτέ, ποτέ, να συμφωνήσουμε με τον Πάπα. Όταν ακούσεις και γνωρίσεις και δεχθείς την αλήθεια, θα την ομολο­γήσεις και τότε θα χωριστείς από τον Πάπα και θα ε­νωθείς με το Χριστό, με μας τους Ορθόδοξους Χρι­στιανούς, που φρονούμε όπως ορίζει ο Χριστός.
Ο Χριστός παρήγγειλε στους Μαθητές Του και, μέσω αυτών, σε μας και σε όλους τους Χριστιανούς: Όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας πρέπει να γίνει υπηρέτης σας΄ και όποιος από σας θέλει να είναι πρώτος πρέπει να γίνει δούλος όλων. Γιατί και ο Υιός του Ανθρώπου δεν ήρθε για να τον υπηρετή­σουν, αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή του λύτρο για όλους (Μάρκ. 10, 43-5).
Δεν εξαί­ρεσε τον Πέτρο από τους άλλους Μαθητές, ούτε τους Πάπες. Δεν είπε: Συ, Πέτρε, και οι διάδοχοί σου Πά­πες να είστε πρώτοι και να λέτε ότι είστε μεγάλοι!Βλέπεις, αγαπητέ μου, ότι ο Πάπας δε συμφωνεί με το Χριστό;
Γιατί ο Πάπας, ενάντια στο λόγο του Χριστού, λέει: Εγώ είμαι πρώτος. Όλοι οι άλλοι εί­ναι κατώτεροί μου και πρέπει να με αναγνωρίζουν ως πρώτο!
Ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος γράφει: Αν ισχυρι­στούμε πως είμαστε αναμάρτητοι, εξαπατούμε τον ε­αυτό μας και δε λέμε την αλήθεια.... Αν ισχυριστούμε πως δεν έχουμε ποτέ αμαρτήσει, βγάζουμε ψεύτη το Θεό, και ο λόγος του δε ζει μέσα μας (1 Ιω. 1, 8.10). Βλέπεις, αγαπητέ, ότι ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος καθαρά λέει ότι, εάν πούμε ότι δεν είμαστε αμαρτω­λοί, πλανιόμαστε και δε λέμε την αλήθεια; Ο Πάπας όμως, όλοι οι μαθητές και οι οπαδοί του, λέτε ότι εί­ναι αλάθητος!
Πώς είναι δυνατό, αγαπητέ, να δεχθούμε ένωση, ε­φόσον ο Πάπας και σεις οι Παπικοί είστε ασύμφωνοι και αντίθετοι στη διδασκαλία του Ευαγγελίου τού Σω­τήρα μας Ιησού Χριστού και των αγίων Αποστόλων;
Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός έδωσε εντολή στους Μαθητές του: Πηγαίνετε και κάνετε μαθητές μου όλα τα έθνη, βαπτίζοντάς τους στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος (Ματθ. 28, 19), και΄ Όποιος πιστέψει και βαπτιστεί θα σωθεί (Μάρκ. 16, 16).
Και αυτή την εντολή τού Κυρίου μας ο Πάπας και σεις οι οπαδοί του την αθετήσατε και αντί να βα­πτίζετε, ραντίζετε. Ο Χριστός δεν είπε «ραντίζοντες αυτούς», αλλά είπε «Βαπτίζοντες»΄ ούτε είπε «ο ραντι­σθείς σωθήσεται», αλλ' «ο βαπτισθείς σωθήσεται».Ο οικουμενικός διδάσκαλος, ο θεοκήρυκας Από­στολος των εθνών Παύλος, το στόμα τού Χριστού, γρά­φει: Ένας Κύριος, μία πίστη, ένα βάπτισμα (Εφ. 4, 5).
Και η πρώτη αγία Οικουμενική Σύνοδος -στην οποία ο Πάπας Ρώμης Σίλβεστρος είχε αποστείλει αντιπρο­σώπους του τον Επίσκοπο Κορδούης και τους Πρεσβυ­τέρους Βίκτορα και Βικέντιο- ακολουθώντας τον Από­στολο Παύλο δογμάτισαν στο Σύμβολο της Πίστεως μία πίστη και ένα βάπτισμα: «Πιστεύω εις ένα Θεόν, πατέρα, Παντοκράτορα... και εις ένα Κύριον Ιησούν Χριστόν .... και εις το Πνεύμα το Αγιον, το Κύριον, το Ζωοποιόν, το εκ του Πατρός εκπορευόμενον... Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν. Ομολογώ εν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών».
Τούτο το άγιο Σύμβολο της Πίστεως δέχθηκαν και κατείχαν όλοι οι Πάπες και όλοι οι Χριστιανοί της Δύσης μέχρι το δέκατο αιώνα. Τότε αποχώρησαν και αποσχίστηκαν από τη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, καταφρόνησαν τον κορυ­φαίο θεοκήρυκα Απόστολο Παύλο, τις επτά άγιες Οι­κουμενικές Συνόδους και τους αγίους Πατέρες που τις συγκρότησαν.
Τότε ίδρυσαν δεύτερη, νέα Εκκλησία, την οποία ψευδώς ονόμασαν Καθολική. Έκαμαν προ­σθήκη στο Σύμβολο της Πίστεως και αντικατέστησαν το «εν βάπτισμα» με «ράντισμα» και επίχυση νερού στο κεφάλι τού βαπτιζόμενου. Στη συνέχεια οι κατά καιρούς Πάπες έκαμαν αλλαγές σε όλα σχεδόν τα μυστήρια και καταφρόνησαν τους Ιερούς Κανόνες και τις Ιερές Παραδόσεις, που παραλάβαμε από τους α­γίους Αποστόλους και τους αγίους Πατέρες.
Βλέποντας ο Λούθηρος τις καταφρονήσεις και τις καινοτομίες που εισήγαγαν οι κατά καιρούς Πάπες, διαμαρτυρήθηκε, αλλά δεν εισακούστηκε. Τότε απο­χώρησε από τη Δυτική Εκκλησία και, αντί να επιστρέψει και αυτός στην πρώτη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, ίδρυσε δική του, την Εκ­κλησία των Προτεσταντών - Διαμαρτυρομένων. Οι διάδοχοί του και οι διάδοχοι του μεταρρυθμιστή Καλβίνου, ίδρυσαν πολλές Εκκλησίες και εξακολουθούν συνέχεια να ιδρύουν.
Έτσι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία έγινε πολλές, η μία πίστη πολλές, και το ένα Βάπτισμα πολλά βαπτίσματα! Ό­λες αυτές -και άλλες- αταξίες, πλάνες και αιρέσεις επήγασαν από τη Δυτική Εκκλησία, από τους Πάπες, οι οποίοι ξέσχισαν σε πολλά κομμάτια τον μονοκόμ­ματο, άρραφο χιτώνα της Εκκλησίας, που ύφανε ο Θεός. Στη συνέχεια οι Πάπες δε σταμάτησαν τις καινο­τομίες. Έφτασαν σε σημείο να καινοτομήσουν και στα σώματά τους. Διότι, ενώ ο Θεός τους έπλασε άνδρες, αυτοί ξύρισαν τα γένεια και το μουστάκι και άλ­λαξαν την ανδρική τους μορφή. Όλοι οι άγιοι: Προ­φήτες, Απόστολοι, Όσιοι, ήταν με γένεια.
Ο Μονο­γενής Υιός και Λόγος του Θεού και Πατρός, που κα­τέβηκε από τους ουρανούς στη γη και έγινε ολόιδιος άνθρωπος με εμάς εκτός από την αμαρτία, για την σω­τηρία μας, με γένεια ήταν. Αλλά και οι Πάπες στην Ιταλία πριν από το σχίσμα με γένεια ήταν, και οι Α­γιοι της Ιταλίας στους παλιούς ναούς φαίνονται αγιο­γραφημένοι με γένεια.
Βλέπεις, αγαπητέ, σε πόσα λάθη και πλάνες γκρέμισε τους Πάπες η υπερηφάνεια; Με το που ύψωσαν τον εαυτό τους και φαντάστηκαν ότι είναι ανώτεροι ό­λων, συμπαρέσυραν και σας και όλους τους Δυτικούς στην πλάνη να τους παραδέχεστε ως αλάθητους! Πώς είναι δυνατό να δεχτούμε ένωση με εκείνους, που μι­λούν και φρονούν και ενεργούν εναντίον του Θεού, ε­ναντίον των Πατερικών Παραδόσεων;
Ο θεοκήρυκας Απόστολος Παύλος γράφει: Να είστε σταθεροί και να μένετε πιστοί στις διδασκαλίες που σας παραδώσα­με είτε προφορικά είτε με επιστολή μας (2 Θεσσ. 2, 15). Και πάλι: Αλλά κι αν εμείς ή ακόμη κι ένας άγ­γελος από τον ουρανό σας κηρύξει ένα ευαγγέλιο δια­φορετικό από το ευαγγέλιο που σας κηρύξαμε, να εί­ναι ανάθεμα! (Γαλ. 1, 8).
Το ίδιο, και ο θεοφόρος Ι­γνάτιος λέει: «Όποιος μιλάει ή κάνει ενάντια σ' αυτά που διαταχτήκαμε, κι αν ακόμη είναι αξιόπιστος άν­θρωπος, κι αν νηστεύει, κι αν ζει στην παρθενία, κι αν κάνει θαυμαστά σημεία, να τον βλέπεις σαν λύκο με προβειά προβάτου, που ετοιμάζει με τα έργα του τη φθορά των προβάτων».
Αλλά και η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος ορίζει: «Τρεις φορές αναθεματίζουμε όλες τις καινοτομίες που έγιναν, και που μέλλουν να γίνουν, ε­νάντια στην Εκκλησιαστική Παράδοση και στη διδα­σκαλία και στο παράδειγμα των αγίων και αειμνή­στων Πατέρων» (Συνοδικό της Ζ' Οικουμενικής Συνό­δου υπέρ της Ορθοδοξίας, Τριώδιο. Κυριακή Ορθοδοξίας).
Επίσης ο σοφός Βρυέννιος λέει: «Αν κά­ποιος σαλεύει κάτι από τις διδασκαλίες των θεοφόρων Πατέρων, αυτό να μην το πούμε κατ' οικονομία πα­ρέκκλιση, αλλά παράβαση και προδοσία της πίστης και ασέβεια προς το Θεό».
Όμως μας κάνει ακόμη πιο διστακτικούς το λυπη­ρό γεγονός ότι ανάμεσα σε μας τους Ορθοδόξους βρίσκεται η ΟΥΝΙΑ χωρίς καμία δικαιολογία. Γιατί αυτή (η ουνία) λειτουργεί σαν χοάνη, που καταπίνει τις ορθόδοξες ψυχές, ή σαν προβατόσχημη αρπακτική και χωρίς έλεος λύκαινα, που «ζητεί δολίως -κατά τον αείμνηστο Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο Παπαδό­πουλο- να υπαγάγη τους λαούς υπό τον παπισμόν και βαθμιαίως και ανεπαισθήτως να τους εκλατινίση».
Σε μας τους Ορθοδόξους λοιπόν η ουνία προκαλεί πάντοτε φρίκη, διότι αντιπροσωπεύει δόλο και απάτη στα ζητήματα της θρησκείας. Γι’ αυτό σωστά γράφη­κε (Εστία 14.9.63) ότι «ο Ουνιτισμός αποτελεί θεμε­λιώδη αιτία διαμάχης μεταξύ Ανατολικής και Δυτι­κής Εκκλησίας΄ διαμάχης η οποία ευρύνει το χάσμα του χωρισμού και προφανώς δεν επιτρέπει την έναρξη διαλόγου μεταξύ τους για συμφιλίωση και, πολύ πε­ρισσότερο, για ενότητα».
Ακριβώς, επειδή με την απατηλή τους στάση οι Ουνίτες δηλητηριάζουν τις σχέσεις των δύο Εκκλη­σιών, θα έπρεπε να τεθεί ως πρωταρχικός όρος για την ένωση ή άμεση διάλυση της Ουνίας. Παράλληλα ο Πάπας πρέπει να πάψει να θεωρεί τους αρχηγούς των Ανατολικών Ορθοδόξων Εκκλησιών ως άσω­τους υιούς, που δέχεται ευχαρίστως την ...επάνοδό τους στους κόλπους της Ρώμης!! Χωρίς την αποδοχή αυτών των δύο όρων είναι περιττό να μιλούν για την «ποθητή ένωση των Εκκλησιών»!

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης και ο Πάπας

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας και ο Πάπας Παύλος αν είχαν λίγο φόβο Θεού, αν είχαν λί­γη ταπείνωση, έπρεπε να ντυθούν τρίχινους σάκους, να κλάψουν τις αμαρτίες τους, να μετανοήσουν και να ομολογήσουν τις αμαρτίες τους και να ζητήσουν το έ­λεος από τον Κύριο... και όχι να ζητούν γιορτές και τελετές, επαίνους και εγκώμια για τη μεγάλη κατα­φρόνηση που κάνουν στο Θεό, στις Αποστολικές Πα­ραδόσεις και στους Ιερούς Κανόνες.
Ο Αθηναγόρας κολακεύοντας τον Πάπα του είπε: Συ είσαι πρώτος. Ενώ έπρεπε να του πει: Συ είσαι πρώτος στην υπερηφάνεια, διότι λέγεσαι αλάθητος, και δεύτερος εγώ, που λέγομαι παναγιώτατος.
Ούτε συ είσαι αλάθητος, ούτε εγώ είμαι παναγιώτατος. Είμα­στε και οι δύο αμαρτωλοί και ενάντιοι στη διδασκα­λία και την εντολή του Κυρίου, που είπε: Όποιος θέ­λει να γίνει πρώτος, να είναι ο τελευταίος όλων (Μάρκ. 10, 44), και΄ όταν κάμετε όλα όσα σας προστά­ζει ο Θεός, να λέτε: "είμαστε ανάξιοι δούλοι' κάναμε αυτό που οφείλαμε να κάνουμε" (Λουκ. 17, 10).
Παρακαλείτε το Θεό να φυλάξει την Ορθόδοξη Εκκλησία και τους πιστούς από τις αιρέσεις και τους λυσσώδεις λύκους. Εμείς πρέπει να πιστεύουμε ότι ο Κύριος δε θα αφήσει, δε θα εγκαταλείψει την Εκκλη­σία του, αλλά θα την υπερασπισθεί, θα την προστατέ­ψει και θα συντρίψει τους εχθρούς της ως σκεύη κεραμέως. Να έχετε θάρρος και πίστη και ελπίδα και, περισσότερο, αγάπη στο Θεό, και ο Θεός θα είναι πάντα μαζί σας.

Τους Παπικούς να ευχόμαστε να τους φωτίσει ο Θεός

Σηκωθείτε από τον τάφο Χρυσόστομοι, Γρηγόριοι, Γερμανοί, Μεθόδιοι, Ταράσιοι, Νικηφόροι, Φώτιοι και όλοι οι αρχαίοι και νεώτεροι άγιοι Πατριάρχες της Κωνσταντινούπολης, που θυσιάσατε τη ζωή σας για τα πρόβατά σας, να δείτε ποιοι κατέχουν σή­μερα το θρόνο σας!
Εσείς σαν καλοί ποιμένες θυσιά­σατε τις ψυχές σας για τα πρόβατά σας΄ οι σημερινοί θυσιάζουν τα πρόβατα για τον εαυτό τους και ανοί­γουν τις θύρες και φωνάζουν τους λύκους να μπούνε μέσα και να κατασπαράξουν τα πρόβατα.
Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, ο καλός ποιμένας, που θυσίασε τον εαυτό του για τα πρόβατα, λέει: Ο καλός ποιμέ­νας θυσιάζει τη ζωή του για χάρη των προβάτων. Ο μισθωτός όμως, που δεν είναι αληθινός βοσκός, που δεν είναι δικά του τα πρόβατα, όταν βλέπει το λύκο να έρχεται, αφήνει τα πρόβατα και φεύγει. Έτσι ο λύ­κος τα αρπάζει και τα διασκορπίζει. Ο μισθωτός φεύ­γει, γιατί είναι μισθωτός και δε νοιάζεται για τα πρό­βατα (Ιω. 10, 11-3).
Γιατί ο Πατριάρχης έχει εκπέσει σε τέτοιο ολί­σθημα, ώστε με τη θέλησή του να αγωνίζεται να πα­ραδώσει το ποίμνιό του στους λύκους να το κατασπαράξουν; Η αιτία είναι η υπερηφάνεια, η ρίζα και η αι­τία όλων των αμαρτιών, όλων των κακών, όλων των αιρέσεων, των συμφορών και των θλίψεων, και κυ­ρίως, η στέρηση της Χάρης του Θεού. Ο Κύριος εναντιώνεται στους υπερήφανους, όμως δίνει τη χάρη του στους ταπεινούς (Ιακ. 4, 6).
Ωστόσο, δικαιολογεί τον εαυτό του και λέει ότι έ­χει αγάπη και θέλει να ενωθούμε όλοι, διότι τούτο εδίδαξε ο Θεός. Ναι, αυτό είναι σωστό. Ο Θεός μας έ­δωσε την πρώτη εντολή της αγάπης και η Εκκλησία εύχεται «υπέρ της των πάντων ενώσεως».Ο Θεός όμως μας δίδαξε την αγάπη την αληθινή, όχι την ψεύτικη.
Την αγάπη όχι με τα χείλη και το στόμα, αλλά την αγάπη με όλη μας την ψυχή και την καρδιά΄ όχι την αγάπη την επιφανειακή, αλλά την ε­σωτερική.
Ο Κύριος μας δίδαξε την αληθινή αγάπη, αλλά συγχρόνως μας δίδαξε και μας παρήγγειλε, για να μας προφυλάξει, να προσέχουμε από τους ψευδοπροφήτες, τους ψευδόχριστους, τους ψευδοδιδασκάλους, τους λυκοποιμένες, τους λύκους, τους σκύλους, τους υποκριτές, αρχιερείς, ιερείς, γραμματείς και φαρισαίους.
Αυτούς ο Κύριος καυτηρίασε με τα φοβερά και φριχτά εκείνα «ουαί», χαρακτηρίζοντάς τους υπο­κριτές, ανόητους, τυφλούς, οδηγούς τυφλών, άρπαγες, άδικους, τάφους ασβεστωμένους, φίδια, γεννήματα εχιδνών. Από τέτοιους ανθρώπους μας παρήγγειλε ο Κύριος να προσέχουμε, να μην τους πλησιάζουμε, να μην έχουμε καμιά επικοινωνία΄ μόνο να ευχόμαστε να τους φωτίσει ο Κύριος να μετανοήσουν.
Πώς φέρθη­καν απέναντι σε τέτοιους ανθρώπους (λυκοποιμένες, ψευδοδιδασκάλους, ψευδοπροφήτες, ψευδόχριστους αιρετικούς) οι άγιοι Πατέρες; Αυτοί λοιπόν, οι άγιοι Πατέρες, οι μιμητές του Αρχιποίμενος Χριστού και διάδοχοι των Μαθητών του... οι θείοι ποιμένες, που θυσίασαν τη ζωή τους για τα λογικά τους πρόβατα, που συγκρότησαν τις σεπτές και άγιες Επτά Οικουμε­νικές Συνόδους, όλους αυτούς τους αιρετικούς που α­νέφερα τους εκσφενδόνισαν με τη σφενδόνη του Α­γίου Πνεύματος μακριά από το ποίμνιο του Χριστού΄ τους έδιωξαν μακριά και τους παρέδωσαν, ως αμετα­νόητους, στο αιώνιο ανάθεμα.
(Από το βιβλίο "Διδαχές πατρικές και θαυμαστά γεγονότα του γέροντος Φιλόθεου Ζερβάκου", Σελ. 103-111, Εκδόσεις "Ορθόδοξη Κυψέλη")
Ορθόδοξη Πορεία