Αν προσέχαμε τα παιδιά, όπως τα σκυλιά, θα ήμασταν πολύ
καλύτερα
Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς
Η σκηνή στο Κιλκίς, έξω από τράπεζα, σφίγγοντας υπομονετικά τα δόντια, τους «τραπεζίτες» μου, και περιμένοντας την σειρά μου. Δίπλα μου δύο «λαδικά», ηλικιωμένες, πάνω από τα 70, παντελονοφορούσες, με ξεχειλισμένα και κρεμασμένα τα «στεατοπυγικά» τους, κρατώντας στο χέρι τους ένα λουρί που καταλήγει σε σκυλί. Άθελα ακούω. «Τι είναι το δικό σου, αγοράκι ή κοριτσάκι; Τι όμορφο! τι χαριτωμένο! Πώς το βάφτισες;». (Δεν θυμάμαι τα …βαφτιστικά τους). Αν δεν τις έβλεπα, θα νόμιζα ότι μιλούν για τα εγγονάκια τους. Δίπλα μου μια νεαρή γυναίκα με το όντως χαριτωμένο παιδάκι της. Τα «λαδικά» σημασία. Μπερδευόταν στα ποδάρια τους το μικρό παιδί και αυτές το μάτι τους, με λαγνεία και θαυμασμό, στα τετράποδα ζώα. Και δώσ’ του οι αγκαλιές και τα χαϊδέματα και τα φιλιά και οι φιλοφρονήσεις για τα αξιολάτρευτα «αγοράκια» και «κοριτσάκια» τους. Έφυγα, γιατί άρχισαν «να καπνίζουν τα μάτια μου» από οργή.