Ὁ
μοναχισμὸς φῶς τοῦ κόσμου
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας ἀγαποῦν ἰδιαίτερα τούς
μοναχοὺς καὶ τὶς μοναχὲς καὶ θαυμάζουν τὸ μοναχικό τους φρόνημα. Ἀποδέχονται τὰ
πνευματικά τους λόγια, χαίρονται τὴν ἔκφραση τοῦ προσώπου τους καὶ ἐντυπωσιάζονται
ἀπὸ τὴ φιλοξενία ποὺ προσφέρουν στοὺς ἐπισκέπτες καὶ προσκυνητές.
Ἐκδηλώνουν ἐπίσης τὴν ἀγάπη τους πρὸς τοὺς μονάζοντες
καὶ ἔμπρακτα, ὅταν ἀντιμετωπίζουν προβλήματα ἐπιβίωσης ἢ ἀνάγκες ἀνακαίνισης τῶν
μονῶν τους. Συμπαρίστανται μὲ χρηματικὰ ποσά, προσωπικὴ ἐργασία, διάφορες ἐκδουλεύσεις
καὶ μὲ προμήθεια διαφόρων προϊόντων.
Ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς ἐντυπωσιάζει μὲ τὸ ἐγκώμιο
ποὺ πλέκει στοὺς μοναχοὺς μιᾶς ἁγιορειτικῆς μονῆς, ἀλλὰ καὶ μὲ τὶς παραινέσεις
του νὰ εἶναι ζηλωτὲς τῆς ὀρθόδοξης πίστης καὶ νὰ ἔχουν σταθερὴ πεποίθηση ὅτι
κανένας δὲν ἐξουσιάζει τὴν πίστη μας. Γράφει στὸν ἡγούμενο: «Ἐγὼ ὅταν ἀποφάσισα
νὰ ἔλθω πρὸς ἐσᾶς, εἶχα τὴν αἴσθηση ὅτι ἀνέβαινα στὸν ἴδιο τὸν οὐρανό, μὲ τὴν
προσδοκία νὰ συναντήσω ἀνθρώπους ποὺ τηροῦν μὲ τὸ σῶμα τους ἀγγελικὴ
συμπεριφορά, ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν κατεβάσει στὸν κόσμο τὴν ὑπερκόσμιο φιλοσοφία,
ἀνθρώπους ποὺ συνεχῶς ἔχουν στὸ στόμα τους τὶς ἀναβάσεις πρὸς τὸν Θεό, καὶ ποὺ
κρατοῦν στὰ πρακτικὰ χέρια τους τὶς δίστομες ρομφαῖες, τῆς θεωρίας καὶ πράξης
καὶ τὶς καταφέρουν ἐναντίον τῶν παθῶν». Ὁ Ἑωσφόρος ὅμως ματαίωσε τὸ προσκύνημά
του στὴν ἁγιορειτικὴ μονή, γι’ αὐτὸ συμβουλεύει μὲ τὴν ἐπιστολὴ του τοὺς
μοναχούς: «Νὰ φυλάγετε ὡς καλὴ παρακαταθήκη μὲ σιγουριὰ τὴν πατροπαράδοτη πίστη
μας, χωρὶς τίποτε νὰ προσθέτετε καὶ τίποτε νὰ μὴν ἀφαιρεῖτε. Διότι μέχρι τώρα οὔτε
λειψὴ πίστη ἔχουμε, οὔτε ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ σύνοδο καὶ ὅρο νὰ μάθουμε κάτι
καινούριο». Καὶ τοὺς διαβεβαιώνει μὲ σαφήνεια: «Κανένας δὲν ἐξουσιάζει τὴν
πίστη μας, οὔτε βασιλεύς, οὔτε ἀρχιερεύς, οὔτε ψευδοσύνοδος, οὔτε κανένας ἄλλος,
διότι μόνον ὁ Θεὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ μᾶς τὴν παρέδωσε, ὁ ἴδιος καὶ οἱ μαθητές
του».