Το Παπικό Πανεπιστήμιο Fordham ιδρύθηκε το 1841 σύμφωνα με τη ρωμαιοκαθολική ιησουϊτική παράδοση.
Το Πανεπιστήμιο απένειμε στον Οικουμενικό Πατριάρχη το απόγευμα της 27ης Οκτωβρίου 2009 Τιμητικό Διδακτορικό Δίπλωμα Νομικής για την προσπάθειά του στους τομείς του περιβάλλοντος και του διαθρησκειακού και διαπολιτισμικού διαλόγου.
Άρθρο που έγραψε ο Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Ιδεοδείκτης, ένθετο της εφημερίδας ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, 23-7-2006, Αρ. φύλλου 927,4 [40]
Το Παπικό [*] τάγμα των Ιησουιτών γιόρτασε το 2006 τα ιωβηλαία τού ιδρυτή και των πρώτων μοναχών του.
Συγκεκριμένα είναι τα 450 χρόνια από το θάνατο τού ιδρυτή τού τάγματος Ιγνατίου Λογιόλα (πέθανε στις 31 Ιουλίου τού 1556 στη Ρώμη) και τα 500 από τη γέννηση τού Φρανσουά Ξαβιέ (γεννήθηκε την 7η Απριλίου στη Ναβάρα) και τού Πιέρ Φάβρ (γεννήθηκε την 13η Ιουλίου 1506 στη Σαβοΐα). Οι Ιησουίτες είναι το τάγμα που από όλα τ' άλλα ίσως επέδειξε τη μεγαλύτερη δραστηριότητα υπέρ της παποσύνης και κατά των προτεσταντών και των ορθοδόξων. Ήσαν οι αρχιτέκτονες της αντι-μεταρρύθμισης και της Ουνίας, για την προστασία της παποσύνης με την πρώτη από το κύμα των διαμαρτυρομένων και για τη διείσδυση στους ορθοδόξους με τη δεύτερη. Και στις δύο περιπτώσεις χρησιμοποίησαν μέσα εντελώς κοσμικά, μεταξύ τών οποίων και τη βία, και προκάλεσαν και αυτοί αντιδράσεις και πολυετείς αιματηρούς πολέμους.
Σήμερα οι Ιησουίτες είναι περίπου 20.000 σε όλο τον κόσμο, από τους οποίους πάνω από 6.000 είναι στην Ευρώπη και από αυτούς 15 (14 ιερείς και ένας μοναχός) ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα και ειδικότερα στην Αθήνα. Από αυτούς ένας είναι Γάλλος, τρεις Πολωνοί και έντεκα Έλληνες. Το Κέντρο τους είναι στην οδό Μιχαήλ Βόδα και εξυπηρετούν πλην των Ελλήνων καθολικών και τους Πολωνούς μετανάστες. Διαθέτουν κατάλυμα για 34 σπουδαστές, πνευματικό κέντρο, και βιβλιοθήκη με περισσότερους από 30.000 τόμους.
Εκδίδουν δυο περιοδικά, το ένα από τα οποία συμπλήρωσε τα 100 του χρόνια. Η ισχύς των Ιησουιτών στο Βατικανό εξακολουθεί και σήμερα να είναι μεγάλη. Ενδεικτικό τού γεγονότος αυτού είναι ότι την περασμένη εβδομάδα (από τη συγγραφή του άρθρου), ο Πάπας Βενέδικτος διόρισε τον ιησουίτη ιερομόναχο Φεντερίκο Λομπάρντι γενικό υπεύθυνο της επικοινωνίας τού Βατικανού, δηλαδή διευθυντή τού γραφείου Τύπου, τού Ραδιοφώνου και της Τηλεόρασής του.
Το αρνητικό με το Βατικανό, και ειδικότερα με τους Ιησουίτες, είναι ότι δεν μετανιώνουν για τα πολλά λάθη τους, που έχουν φέρει σε μεγάλη δυσκολία το Χριστιανισμό. Ουσιαστικά το Βατικανό δεν απαρνείται την εκκοσμίκευσή του. Ακόμα και σ' αυτή τη συγγνώμη τού Πάπα προβάλλονται δικαιολογίες που αίρουν την όποια αξία της. Για τους Ιησουίτες είναι γνωστά τα σφάλματά τους και η πορεία τους.
Κι όμως από τους σημερινούς Ιησουίτες και με την ευκαιρία των ιωβηλαίων των ιδρυτών τους προβάλλονται τα θετικά τους, που δεν λείπουν, και αποσιωπούνται τα πολλά αρνητικά τους.
Το αρνητικό
Ο ιησουίτης ιερομόναχος Θεόδωρος Κοντίδης, εκδότης - διευθυντής τού περιοδικού «Σύγχρονα βήματα», ιδιοκτησίας της Μονής Πατέρων Ιησουιτών, γράφει, μεταξύ άλλων, για το τάγμα του το εξής μόνο αρνητικό: «Σίγουρα υπήρξαν περιπτώσεις όπου άνθρωποι περιορίστηκαν, αλλοτριώθηκαν ή συνετρίβησαν μέσα στη λειτουργία των μοναχικών ταγμάτων λόγω υπακοής κ.λπ.». Και από εκεί και πέρα αρχίζει ο ύμνος του για τις γνώσεις και την προσφορά των Ιησουιτών.
Επίσης αναφέρεται στην πνευματικότητα των Ιησουιτών, η οποία, όπως σημειώνει, «διαρθρώνεται και εμπνέεται από τις λεγόμενες Πνευματικές Ασκήσεις» τού Ιγνατίου Λογιόλα. Σημειώνει επίσης ότι στην πίεση που δέχθηκε από τον Προτεσταντισμό η Καθολική Εκκλησία ανταποκρίθηκε με νέα ρεύματα πνευματικότητας, ένα από τα οποία ήταν τού Λογιόλα, με το οποίο «ανοίγονται και υποστηρίζονται ευρύτερες δυνατότητες πρωτοβουλίας και δημιουργικότητας στον πιστό». Και σε άλλο σημείο επισημαίνει ότι ο Λογιόλα επιμένει στην υπακοή και στη διαθεσιμότητα στο Χριστό και στην Εκκλησία, αλλά τονίζει ότι παράλληλα έδειχνε υπομονή, καρτερικότητα και ανεκτικότητα στην άλλη άποψη («Σύγχρονα Βήματα», τ. 114, Απρίλιος - Ιούνιος 2000, σ. 118-120).
Αλλά τα πράγματα δεν είναι απολύτως έτσι και ορισμένοι λένε ότι η μισή αλήθεια είναι χειρότερη από το ψέμα. Κι άλλοι υποστηρίζουν ότι όταν λέει κάποιος ψέματα ή δικαιολογίες για μία πράξη τού αυτός ποτέ δεν θα μετανιώσει γι' αυτήν. Και δεν υπάρχει αγάπη, καταλλαγή, ενότητα και «καινή ζωή» χωρίς αναγνώριση των λαθών και ειλικρινή μετάνοια, που οδηγεί και στην ταπείνωση. Η λήθη δεν είναι η λύση.
Πρώτα πρέπει να μετανιώσει κανείς και να συγχωρεθεί και ύστερα να ξεχάσει. Ο Ζάν - Κλόντ Ντοτέλ σημειώνει ότι ένα από τα διδάγματα τού Λογιόλα στις Πνευματικές του Ασκήσεις ήταν: «Όλη σου τη δραστηριότητα... όλα τα μέσα, ακόμα και την πολιτική (να χρησιμοποιείς), υπό τον όρο όμως ότι η πρωτοβουλία θα συζητηθεί πριν από όλα με το Θεό» («Ιγνάτιος Ντε Λογιόλα, ο ιδρυτής των Ιησουιτών», Μετάφραση στα ελληνικά από «Ομάδα πατέρων τάγματος Ιησουιτών», Έκδ. «Πίστη και Ζωή», Αθήνα 1982, σελ. 123).
Αλλά γι' αυτό ακριβώς κατηγορούνται οι Ιησουίτες και ο ιδρυτής τους, αυτό δηλαδή που λέει ο λαός ότι πρώτοι εφηύραν το σύνθημα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», που δεν είναι δυνατό να υπάρχει άνθρωπος και μάλιστα χριστιανός που να το υποστηρίζει ως έντιμο και ηθικό. Κι όταν ο Λογιόλα αναφέρεται στο Θεό, εννοεί τον Πάπα, που είναι ο διάδοχος τού Αποστόλου Πέτρου, ο οποίος «είναι ο πρίγκιπας των Αποστόλων, ο οποίος ανέλαβε από τον ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ (έτσι τονίζεται στο Ποντιφίκιο Ημερολόγιο) την υπέρτατη Ποντιφίκια Εξουσία και τη μεταδίδει στους διαδόχους του». Ο Πάπας είναι ο απόλυτος κοσμικός και πνευματικός ηγεμόνας τού Βατικανού στον οποίο οι Ιησουίτες υπόσχονται τυφλή υποταγή και υπακοή κι εξυπηρέτηση των σχεδίων του, ως σχεδίων τού Θεού. Η υποταγή αυτή τους οδήγησε και στα πολλά λάθη τους.
Η από την ίδρυσή τους εκκοσμίκευση των Ιησουιτών τους οδήγησε στα πολλά λάθη τους. Ο προαναφερθείς Γάλλος συγγραφέας γράφει ως προσόν τού Λογιόλα ότι ασχολήθηκε με αυτό που ονομάζεται «μεγάλη πολιτική». Έτσι πρότεινε στον Κάρολο τον 5ο να εξοπλίσει στόλο στη Μεσόγειο και έγραψε στον ιησουίτη «ιεραπόστολο» (στους χριστιανούς προτεστάντες...) Πέτρο Κανίσιο για το πώς θα τακτοποιηθεί η γερμανική υπόθεση... Και σημειώνει ο Ντοτέλ: «Να αντιμετωπίσεις την κατάσταση, να ξαναπάρεις στα χέρια την πρωτοβουλία, να διαλέξεις τα μέσα, να επιμένεις θαρραλέα, όλα αυτά είναι, το βλέπουμε ξεκάθαρα, οι ίδιες συμβουλές των Ασκήσεων» (αυτ. σελ. 124-125).
Παρεμβάσεις
Τα λόγια αυτά ταιριάζουν περισσότερο στον Κλαούζεβιτς ή στον Μακιαβέλι παρά σε ένα διανοούμενο κληρικό, που τα έγραψε μάλιστα στις «πνευματικές ασκήσεις» του... Η ανάμιξη και οι παρεμβάσεις των Ιησουιτών στα πολιτικά πράγματα ήσαν συνεχείς και πολλές φορές βίαιες, από το 16ο αιώνα έως και τον 20ό.
Ο επίσης καθολικός ιερομόναχος π. Μάρκος Φώσκολος γράφει σε βιβλίο του ότι στα 1540 ο Πάπας αναγνώρισε το τάγμα τού Λογιόλα με την ονομασία «Συντροφιά τού Ιησού» που θα εξαρτιόταν απευθείας από τον γενικό ηγούμενο και τον ίδιο τον Πάπα. Κι ενώ ως σκοποί τού τάγματος αναφέρονται το κήρυγμα, η εξομολόγηση και τα φιλανθρωπικά έργα δηλώνεται και «η προαγωγή κέντρων μελέτης στην υπηρεσία της πίστης», που είναι παράλληλό με την «congregatio della propaganda fidei». Και επιλέγει ο π. Φώσκολος: «Το έμβλημα τού τάγματος μιλούσε καθαρά: όλα για τη μεγαλύτερη δόξα τού Θεού». Το «όλα» αφήνει πολλά περιθώρια στα μέσα που χρησιμοποιούνται από τους Ιησουίτες στην υπηρεσία τού Θεού και τού Πάπα.
Ο Λογιόλα έχει κατηγορηθεί ότι ανέχθηκε την Ιερά Εξέταση και γενικότερα τη βία, γιατί πίστευε ότι οι πράξεις αυτές βοηθούσαν στην προστασία της ορθής πίστης και οδηγούσαν στη σωτηρία των διωκομένων. Ο Ντοτέλ το σοβαρό αυτό αμάρτημα τού Λογιόλα το χειρίζεται ως εξής: «Άλλοι πάλι στενοχωρούνται επειδή δεν βρίσκουν στο έργο τού Ιγνατίου την ηχώ ενός αγώνα ενάντια στις μορφές καταπίεσης τού καιρού του. Αν, από μία πλευρά, είναι αλήθεια ότι δεν μπόρεσε να θέσει ορισμένα προβλήματα (σ.σ.:!!!) που μόνο πολύ αργότερα θα συνειδητοποιήσει η ανθρωπότητα (σ.σ.:!!!) πρέπει εντούτοις να σημειώσουμε ότι η επιμονή του να μιλά για τα εκκλησιαστικά προνόμια, στο βιβλίο των Ασκήσεων, δεν είναι κάτι το τυχαίο ούτε ένα παράδειγμα αδιάφορο.
Ο Ιγνάτιος γνώριζε καλά (σ.σ.:!!!), γιατί το έζησε στην ίδια του την οικογένεια, πώς οι κάτοχοι αυτών των ευεργετημάτων σχημάτιζαν μία τάξη προνομιούχων, που καταπίεζαν τους μικρούς» (αυτ. σελ. 124). Γνώριζε, αλλά υπηρετούσε και προσέφερε υπηρεσίες στους προνομιούχους, όπως κάνουν μέχρι σήμερα οι Ιησουίτες.
Εξωστρέφεια
Οι Ιησουίτες από την εποχή τού ιδρυτή τους έως σήμερα έχουν μία εξωστρέφεια και μία τάση ανάμιξής τους στην πολιτική. Ως παράδειγμα μπορεί να αναφερθεί ότι στη Γαλλία οι ιησουίτες εκδίδουν το μηνιαίο περιοδικό «Ετιιάοδ», που έχει ιδρυθεί το 1856. Το τυχαίο τεύχος τού Φεβρουαρίου τού 2004 περιέχει τις ακόλουθες ρουμπρίκες και τα αντίστοιχα θέματα:
-Κύριο άρθρο - Μέση Ανατολή: η αμερικανική φιλοδοξία
-Διεθνή γεγονότα - Η σαουδαραβική διπλωματία στη δοκιμασία των αναταράξεων
-Κοινωνικά - Οι δυσκολίες τού αστικού πολιτισμού. Η απουσία κοινωνικής ανάμιξης στα μεγάλα αστικά σύνολα είναι αιτία γκετοποίησης
-Η δημοκρατία απέναντι στην ομαδοποίηση των ανθρώπων
-Δοκίμιο - Υπάρχει το δικαίωμα τού ψεύδους; (σ.σ.: Αναφέρεται στον πόλεμο τού Ιράκ και στο τι είπαν Αμερικανοί και Άγγλοι)
-Θρησκεία - Πώς βλέπουν οι ινδουιστές τον Χριστό
-Τέχνες, Λογοτεχνία - Η ζωή και ο θάνατος τού πίνακα
- Θέμα - Η ηθική των δημοσιογράφων
-Σημειωματάριο - Ενημέρωση για θέατρο, κινηματογράφο, τηλεόραση, μουσική
Βιβλιοκρισία
Όπως γίνεται αντιληπτό, τα θέματα αφορούν στην πολιτική, κοινωνική και πνευματική ζωή, στα οποία, κατά τις επιταγές τού Λογιόλα, πρέπει να έχουν άποψη οι Ιησουίτες.
Στην Ελλάδα το περιοδικό των Ιησουιτών «Σύγχρονα Βήματα» ασχολείται και αυτό με σύγχρονα θέματα, διεθνή και ελληνικά. Ως προς την ελληνική πραγματικότητα είχε ταυτιστεί με την ομάδα των αυτοαποκαλουμένων «εκσυγχρονιστών», που πολέμησαν με τη χρησιμοποίηση και της κρατικής εξουσίας την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος. Αυτό εν ονόματι των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», που είναι η σύγχρονη μέθοδος περιθωριοποιήσεως της Εκκλησίας.
Ήταν ένας τρόπος πολεμικής κατά των ορθοδόξων από τους Ιησουίτες της Ελλάδας, που έρχεται μέσα από την παράδοσή τους. Υποστήριξαν και ταυτίστηκαν με τους αντιπάλους της Ορθόδοξης Εκκλησίας, που αντικειμενικά είναι απολύτως αντίθετοι ως προς την πίστη και την ιδεολογία τους. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Αντίπαλοι τού Ελληνισμού
Αν διαβάσει κανείς την ιστορία των Ιησουιτών και τη δράση τους έναντι των ορθοδόξων, τόσο στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη όσο και έναντι των Ελλήνων ορθοδόξων που ζούσαν υπό την Οθωμανική Αυτοκρατορία θα καταλάβει ότι η «αγιότητά» τους εξηρτάτο από τον με οποιοδήποτε τρόπο προσηλυτισμό των ορθοδόξων και κηδεμόνευσή τους από τον Πάπα.
Η καθηγήτρια κ. Ελ. Κούκου στη μελέτη της «Αι διομολογήσεις και η γαλλική προστασία εις την ανατολήν 1535-1789» (Αθήναι 1967) γράφει: «Το προνομιακό καθεστώς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προς τη Γαλλία ευνόησε την εγκατάσταση στην ορθόδοξη Ανατολή ενός μεγάλου αριθμού Γάλλων μισιοναρίων κυρίως ιησουιτών και καπουκίνων, κύρια αποστολή των οποίων υπήρξε, εκτός από τη χρησιμοποίησή τους για την προώθηση τού γαλλικού εμπορίου και της γαλλικής πολιτικής επιρροής μέσα στην οθωμανική αυτοκρατορία, ο με κάθε τρόπο προσηλυτισμός των «σχισματικών» Ελλήνων στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και ιδιαίτερα μέσα από τη διάδοση της γαλλικής κουλτούρας και τού γαλλικού πολιτισμού».
Οι Ιησουίτες στη συνείδηση των Ελλήνων βαρύνονται, πέραν των άλλων, με την άγρια πολεμική τους και με τις πολλές και ύπουλες ενέργειές τους εις βάρος τού μαρτυρικού Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Κυρίλλου Λουκάρεως, που τελικά δολοφονήθηκε, το 1638. Ο Κύριλλος ήταν ικανότατος και πολύ μορφωμένος και αγωνίστηκε εξίσου υπέρ της Εκκλησίας και τού Ελληνισμού, τού οποίου την τύχη την έβλεπε συνυφασμένη με την Ορθοδοξία. γι' αυτό και αγωνίστηκε με όλες του τις δυνάμεις κατά τού Παπισμού.
Το Βατικανό και οι Ιησουίτες τον διέβαλαν με κάθε μέσο στον κλήρο και στο λαό, αλλά και τον δυσφήμησαν στην Υψηλή Πύλη, χρησιμοποίησαν ψέματα, κατασκεύασαν μυθεύματα, συνεργάστηκαν με κυβερνήσεις, κυρίως της Γαλλίας, χρημάτισαν ανθρώπους και διέφθειραν συνειδήσεις και όλα αυτά για να εξοντώσουν τον «επικίνδυνο» γι' αυτούς Πατριάρχη. Συζητάμε να αναγνωρίσουν οι Τούρκοι τη γενοκτονία των Αρμενίων ή των Ποντίων.
Οι καθολικοί, και ειδικότερα οι Ιησουίτες, δεν πρέπει να αναγνωρίσουν τα εγκλήματα τους έναντι των Ελλήνων ορθοδόξων, όπως αυτό εναντίον τού Λουκάρεως;
Οι Ιησουίτες χρησιμοποίησαν ακόμη, όπου μπορούσαν, την κρατική εξουσία για να προωθήσουν την Ουνία. Παράδειγμα η Πολωνία, η Ουκρανία, η Μέση Ανατολή. Παντού ωμή βία για την υποταγή των ορθοδόξων. Όπως γράφει ο Κοραής, οι Ιησουίτες ηδονίζονταν όταν με κάθε τρόπο πετύχαιναν να προσηλυτίσουν έναν ορθόδοξο: «Οι εχθροί τού Ιησού Ιησουίται ενόμιζαν και νομίζουν την επιστροφήν ενός Γραικού εις την εκκλησίαν των πολύ πλέον αξιόμισθον έργον παρά να κατηχήσωσι δέκα Τούρκους ή δέκα ειδωλολάτρες».
Οι Ιησουίτες στην Ελλάδα βρίσκονται σήμερα σε παρακμή. Είναι χαρακτηριστικό ότι επί χρόνια ουδείς Έλληνας έχει προσχωρήσει στο τάγμα τους. Ο νεότερός τους στην Ελλάδα πλησιάζει τα σαράντα και οι υπόλοιποι είναι πολύ μεγαλύτεροι. Και έπειτα από τα τόσα που έκαναν και 450 χρόνια προσπαθειών υπό την καθοδήγηση τού Βατικανού και τη συνεργασία των άλλων ταγμάτων - κυρίως των καπουκίνων - και των κυβερνήσεων των καθολικών κρατών, δεν πέτυχαν να προσηλυτίσουν τους Έλληνες ορθοδόξους. Σήμερα αυτοί ξεπερνούν τα 10.000.000 και οι καθολικοί είναι λιγότεροι από 50.000.
* Με τον συνήθη, αλλά ατυχή όρο "καθολικοί", το άρθρο εννοεί τους παπικούς.
πηγή:Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας
Εκατοντάδες άνθρωποι στη Σομαλία παρέστησαν σε γάμο ανάμεσα σε έναν υπεραιωνόβιο, ο οποίος ισχυρίζεται ότι είναι 112 ετών, και μια κοπέλα μόλις 17 ετών. « Ο Αλλάχ με βοήθησε να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα» δήλωσε ο γαμπρός Αχμέντ Μουχαμέντ Ντορ, ο οποίος έχει ήδη παντρευτεί άλλες πέντε γυναίκες (οι τρεις έχουν πεθάνει) και έχει 18 παιδιά και έναν «στρατό» από εγγόνια, δισέγγονα και τρισέγγονα.
Η νύφη δεν έκανε καμία δήλωση, ωστόσο μέλη της οικογένειάς της διαβεβαίωσαν ότι « είναι πολύ ευτυχισμένη». Ο γάμος έγινε στο χωριό Γκουρισέελ στην Κεντρική Σομαλία, και ο γαμπρός επιμένει ότι «δεν την πίεσε». «Απλώς περίμενα να μεγαλώσει και χρησιμοποίησα την εμπειρία μου για να την κάνω να με αγαπήσει» είπε.
«ΤΟ ΒΗΜΑ» - 30/10/2009
Ο αγιατολάχ Μοχάμεντ Αλί Τασκιρί είναι ένας από τους στενούς συνεργάτες του αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ, πνευματικού ηγέτη της ιρανικής επανάστασης.
Ποια είναι τα όρια; Εάν γράψω σε μια εφημερίδα του Ιράν ότι μια γυναίκα δεν πρέπει να υποχρεώνεται να φοράει μαντίλα, θα δικαστώ;
«Αυτό είναι κατά του συστήματος. Πάνω από το 98% του λαού έχει εγκρίνει το σύστημα διοίκησης της χώρας».
Οι μουσουλμάνοι που ζουν σε χώρες της Δύσης, πρέπει να ζουν διαφορετικά από εκείνους που ζουν σε μουσουλμανικές χώρες;
«Αυτό είναι κάτι που αντιλαμβανόμαστε ότι πρέπει να γίνει. Όσοι ζουν σε μουσουλμανικές χώρες ζουν βάσει του δικού τους πολιτισμού. Οι μουσουλμάνοι που ζουν στις δυτικές χώρες έχουν άλλες υποχρεώσεις.
Αυτοί είναι αναγκαίο να διατηρούν την πίστη τους, αλλά συγχρόνως να συνεργάζονται αρμονικά με την κοινωνία στην οποία βρίσκονται και να ζουν ως πολίτες της χώρας που τους φιλοξενεί. Να συνεργάζονται για την πρόοδο της κοινωνίας στην οποία ζουν.
Καθήκον τους είναι να συμπεριφέρονται στο πλαίσιο του Ισλάμ, στη γνήσια διδασκαλία της θρησκείας τους. Και το Ισλάμ είναι η θρησκεία του διαλόγου, της ειρήνης και της αδελφικής συμβίωσης, με σκοπό την πρόοδο και τη δημιουργικότητα.
Οι μουσουλμάνοι που ζουν στις ισλαμικές χώρες και οι μουσουλμάνοι που ζουν στη Δύση έχουν διαφορετικές υποχρεώσεις. Στις ισλαμικές χώρες είναι υποχρεωμένοι να εφαρμόζουν τους νόμους και την παράδοση του Ισλάμ, αλλά στις χώρες της Δύσης πρέπει να αναζητούν ισορροπία».
Υπάρχουν όμως προβλήματα. Για παράδειγμα στο Ιράν υπάρχουν γυναίκες που δεν επιθυμούν να φορούν μαντίλα. Το διαπίστωσα σε μια επίσκεψη που έκανα πέρυσι.
«Το Ισλάμ δέχεται και σέβεται όχι μόνο τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και κάτι περισσότερο. Σέβεται την ελευθερία του λόγου, της πίστης και της συμπεριφοράς. Με μία προϋπόθεση. Ο καθένας είναι ελεύθερος, αρκεί να μην πειράζει την ελευθερία του άλλου. Η κοινωνία του Ιράν διέπεται από το πνεύμα του Ισλάμ και η μαντίλα είναι απαραίτητη. Είναι μία από τις προϋποθέσεις για να γίνει ο άνθρωπος τέλειος. Αυτός είναι ο στόχος της επανάστασης εξάλλου, η τελειότητα του ανθρώπου».
Κράνος και μαντίλα
Αυτό είναι θέμα του κράτους; Στο Ιράν οι γυναίκες υποχρεώνονται να βάλουν μαντίλα, θέλουν δεν θέλουν, και στη Γαλλία να μη φορούν, ανεξάρτητα από το εάν το επιθυμούν. Είναι θέμα του κράτους ή ενός νόμου πώς θα ντυθεί κάποιος;
«Είναι φυσικό μια ισλαμική δημοκρατία, όπως αυτή του Ιράν, να βασίζεται στους ισλαμικούς νόμους και μία από τις ελευθερίες είναι αυτή της συμπεριφοράς. Το να υποχρεώνει όμως κάποιος μια μουσουλμάνα να μη φοράει μαντίλα είναι εναντίον των δικαιωμάτων και της ελευθερίας του καθενός. Στην περίπτωση της Γαλλίας, νομίζω ότι είναι αντίθετη με την ελευθερία του ανθρώπου. Αυτή είναι η διαφορά. Το Ιράν εφαρμόζει αυτά που πιστεύει. Στο Ιράν εφαρμόζονται οι νόμοι εκ μέρους της πίστης».
Και οι νόμοι της πίστης «προστατεύουν» κάποιον ακόμη και αν δεν το θέλει;
«Κάποιος που οδηγεί τη μοτοσικλέτα του είναι υποχρεωμένος να φοράει κράνος. Τον προστατεύει, άρα πρέπει να το φοράει. Το ίδιο ισχύει και για την ισλαμική ενδυμασία».
Ελευθεροτυπία, Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009
Οι ελβετικές αρχές ανακοίνωσαν την Τετάρτη πως προτίθενται να θέσουν αυστηρούς περιορισμούς στη μέθοδο της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας που εφαρμόζεται από εξειδικευμένες κλινικές στα περισσότερα Καντόνια της χώρας, με σκοπό να μην παρατηρηθούν φαινόμενα αυτοκτονικού τουρισμού.
Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση σκοπεύει να ξεκινήσει διαβουλεύσεις με τους εμπλεκόμενους φορείς, όπως κλινικές, καθηγητές πανεπιστημίου και την Ομοσπονδιακή Επιτροπή Βιοηθικής, ώστε οι περιορισμοί που θα υφίστανται μελλοντικά να μην εμποδίζουν αυτή καθαυτή τη μέθοδο της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας
Σύμφωνα με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση «η υποβοηθούμενη αυτοκτονία πρέπει να επιτρέπεται σε ένα φιλελεύθερο κράτος, αλλά παράλληλα να διέπεται από συγκεκριμένους κανόνες».
Στην Ελβετία η υποβοηθούμενη αυτοκτονία εφαρμόζεται εδώ και χρόνια σε περιπτώσεις όπου η κατάσταση του ασθενούς κρίνεται ανίατη. Πάρα ταύτα, οι περιπτώσεις αλλοδαπών και κυρίως Βρετανών πολιτών που επισκέπτονται την Ελβετία για να θέσουν τέρμα στη ζωή τους αυξάνονται διαρκώς και έχουν προκαλέσει τη διεθνή κατακραυγή.
Οι νέοι περιορισμοί που σκοπεύει να επιβάλει η ομοσπονδιακή κυβέρνηση θα αφορούν στη σύσταση μιας επιτροπής από ειδικούς ιατρούς που θα κρίνουν κατά περίπτωση αν ο ασθενής έχει την απαραίτητη ευθυκρισία και αν η ασθένειά του είναι όντως ανίατη. Στη συνέχεια θα του συνταγογραφούν ένα θανατηφόρο ενέσιμο διάλυμα….
Εντός Ευρωπαϊκής Ενωσης η τακτική αυτή επιτρέπεται μόνο στις Κάτω Χώρες, στο Βασίλειο του Βελγίου και στο Μεγάλο Δουκάτο του Λουξεμβούργου.
«ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ»- 29 Οκτωβρίου 2009
Η Εφημερίδα της Μεσσηνίας «Ελευθερία» 30 Οκτωβρίου 2009 γράφει σε πρωτοσέλιδο άρθρο της:«Σκληρές ποινές του μητροπολίτη Μεσσηνίας στη Μονή Καλογραιών Καλαμάτας. Τιμώρησε τις μοναχές γιατί δεν πειθαρχούν»
ΕΠΙΤΙΜΙΟ ΑΚΟΙΝΩΝΗΣΙΑΣ
Κατά τήν πρόσφατη ἐπίσκεψή του στή Θεσσαλονίκη ὁ Πρωθυπουργός κ. Γεώργιος Παπανδρέου ἐπισκέφθηκε τόν 104 ἐτῶν ὁμότιμο Καθηγητή τῆς Μεσαιωνικῆς Φιλολογίας κ.Ἐμμανουήλ Κριαρᾶ. Ἐκεῖ ὁ παλαίμαχος φιλόλογος δήλωσε ὅτι πρέπει νά καταργηθεῖ ἡ διδασκαλία τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν στά ἑλληνικά Γυμνάσια καί Λύκεια. Σεβόμεθα τήν ἡλικία καί τό ἔργο τοῦ ὑποεραιωνόβιου καθηγητοῦ, ἀλλά ὀφείλουμε νά ἐκφράσουμε σοβαρές ἐνστάσεις γιά τήν πρότασή του. Ἄλλωστε δέν λησμονοῦμε παλιότερες ἄστοχες προτάσεις του, ὅταν τοῦ παρεῖχε τακτικό βῆμα ἡ κρατική τηλεόραση καί ἐκεῖνος μᾶς δίδασκε ὅτι τό θηλυκό τοῦ «γραμματέως» εἶναι ἡ « γραμμάτισσα» καί ὄχι ἡ γραμματεύς! Φυσικά ἡ πρότασή του αὐτή ἀπερρίφθη ἀπό τήν κοινωνία, ἡ ὁποία ἀπορρίπτει κάθε ἀκρότητα καί ὑπερβολή.
Ἐλπίζω ὁ Πρωθυπουργός νά μήν παρασυρθεῖ ἀπό τόν κ. Κριαρᾶ καί νά μήν ἔχουμε πάλι προβλήματα, ἀναθεωρήσεις καί προβληματισμούς πού θά βλάψουν τήν παιδεία καί τά παιδιά μας. Τό 1976 ὁ ἀείμνηστος Γεώργιος Ράλλης κατήργησε ὡς Ὑπουργός Ἐθνικῆς Παιδείας καί Θρησκευμάτων τά Ἀρχαῖα Ἑλληνικά στό Γυμνάσιο. Τά ἐπανέφερε ὁ Γεώργιος Μπαμπινιώτης τό 1991 ὡς Πρόεδρος τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου. Ὁ Ράλλης ἀργότερα παραδέχθηκε τό λάθος του. Ὅμως μία γενιά Ἑλληνοπαίδων ἐπί 15 χρόνια ἀπεκόπη ἀπό τήν συνέχεια καί τή διαχρονία τῆς ἑνιαίας ἑλληνικῆς γλώσσας. Θυμοῦμαι ὅτι λίγο μετά τή μεταρρύθμιση τοῦ 1976 εἶχε ἔλθει στή χώρα μας ὁ λόγιος Πρόεδρος τῆς Σενεγάλης Λεοπόλντ Σεγκόρ, ὁ ὁποῖος γνώριζε ἄριστα τά Ἀρχαῖα Ἑλληνικά. Μόλις ἔμαθε ὅτι δέν διδάσκονται ἀπό τό πρωτότυπο στίς τρεῖς τάξεις τῶν ἑλληνικῶν Γυμνασίων ἐξέφρασε τήν δυσάρεστη ἔκπληξή του για τήν ἀσέβεια τῶν Νεοελλήνων πρός τή γλωσσική μας κληρονομιά.
Ἐπανειλημμένως ἡ Ἐπιτροπή Πολιτισμοῦ καί Παιδείας τοῦ Εὐρωκοινοβουλίου μέ ψήφισματά της ἔχει ζητήσει ἀπό ὅλες τίς χῶρες –μέλη τῆς Εὐρ. Ἑνώσεως νά ἐμπλουτίσουν τά σχολικά προγράμμτα μέ τά Ἀρχαῖα Ἑλληνικά καί τά Λατινικά κείμενα. Ἰδιαιτέρως δέ γιά ἐμᾶς τούς Ἕλληνες τά Ἀρχαῖα Ἑλληνικά δέν εἶναι μία νεκρή γλῶσσα, ἀλλά ἡ παλαιότερη μορφή τῆς μιᾶς καί ἑνιαίας ἑλληνικῆς. Εἶναι τιμή γιά μᾶς ὅτι μιλοῦμε μέ μικρές γραμματικές διαφοροποιήσεις τή γλῶσσα τοῦ Ὁμήρου, τοῦ Πλάτωνος, τῶν Εὐαγγελίων καί τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Σήμερα ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Θεολόγοι τῶν Βαλκανικῶν χωρῶν μαθαίνουν τά Ἀρχαῖα Ἑλληνικά γιά νά διαβάσουν τήν Καινή Διαθήκη καί τούς Πατέρες ἀπό τό πρωτότυπο. Καί ἐμεῖς θά ἀποφασίσουμε νά αὐτοκτονήσουμε ὡς Ἔθνος; Θά καταργήσουμε κάθε δεσμό μέ τή γλωσσική μας παράδοση γιά νά φανοῦμε δῆθεν «προοδευτικοί»;
Ἡ κατάργηση τῶν τόνων καί τῶν πνευμάτων (τό 1982) ὁδήγησε σέ πνευματική ὀκνηρία καί σέ μεγαλύτερη ἀνορθογραφία τούς μαθητές . Ἡ πιθανή -ὅ μή γένοιτο- κατάργηση τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν θά ἀπονευρώσει τελείως τό ἤδη προβληματικό γλωσσικό αἰσθητήριο τῶν νέων μας. Τή σημερινή γλωσσική σύγχυση θά ἀκολουθήσει ὁ γλωσσικός ἀφελληνισμός. Θά ντρεπόμαστε νά μαθαίνουμε Ἀρχαῖα Ἑλληνικά, ἀλλά θά εἴμαστε ὑπερήφανοι ἄν τά παιδιά μας μιλοῦν ξένες γλῶσσς ἀπό τά βρεφικά τους χρόνια. Αὐτή δέν εἶναι πρόοδος, εἶναι ξενομανία καί πιθηκισμός. Ναί, νά μαθαίνουμε ξένες γλῶσσες, ἀλλά πρωτίστως νά μαθαίνουμε τήν ἀπαρχή τῆς δικῆς μας γλώσσας. Τήν παιδαγωγική ἀξία τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν ἀπέδειξαν τά μακροχρόνια πειράματα τοῦ Ἀνοικτοῦ Ψυχοθεραπευτικοῦ Κέντρου Ἀθηνῶν. Ὅπως γράφει ὁ Ψυχίατρος Ἰωάννης Τσέγκος στό βιβλίο του «Ἡ Ἐκδίκηση τῶν Τόνων» (Ἐναλλακτικές Ἐκδόσεις, Ἀθήνα 2005) μαθητές Δημοτικοῦ πού διδάχθηκαν Ἀρχαῖα Ἑλληνικά βελτίωσαν τίς ὀπτικοαντιληπτικές τους ἱκανότητες καί μείωσαν τά ποσοστά δυσμαθιῶν καί δυσλεξιῶν.
Τά Ἀρχαῖα Ἑλληνικά, τά ὁποῖα ἀπετέλεσαν καί ἀποτελοῦν πηγή γλωσσικοῦ πλούτου γιά ὅλους τούς πολιτισμένους λαούς. Ἡ Ἀρχαία Ἑλληνική εἶναι ἡ πηγή πού τροφοδοτεῖ μέχρι σήμερα ὅλες τίς εὐρωπαϊκές γλῶσσες ( βλέπε γιά παράδειγμα τή λέξη: Τηλεματική). Ἀπό τή γλῶσσα τοῦ Ὁμήρου χρησιμοποιοῦμε σήμερα τό 70% τῶν λέξεων. Γιατί, λοιπόν, μᾶς καλεῖ ὁ κ. Κριαρᾶς νά γίνουμε πατροκτόνοι; Ὄχι, λοιπόν, κ. Κριαρᾶ. Σᾶς σεβόμαστε, ἀλλά θά ἀντισταθοῦμε σθεναρῶς μέ κάθε νόμιμο μέσο σέ ὅποιον ἐπιχειρήσει νά ἐπιβάλει τίς ἀντιπαιδαγωγικές ἀπόψεις σας. Ἄς μή στερήσουμε ἀπό τούς νέους μας αὐτόν τόν τεράστιο γλωσσικό πλοῦτο!
Κωνσταντίνος Χολέβας
Πολιτικός επιστήμων
Πηγή: antibaro.gr
Ό,τι γίνεται με τον Οικουμενισμό : Αγαπολογικοί διάλογοι και μετά "παρόντες" οι δικοί μας παπάδες στις λειτουργίες των παπικών, γίνεται τώρα και με το ΡΣ της υπερ-εκσυγχρονισμένης νεοορθόδοξης Ορθοδοξίας.
Οι νέοι πνευματικοί και άλλοι τροφοδότες, μας ταΐζουν καλά καλά με Τέχνη, μπουζουκοτράγουδο και υψηλή θεολογία - κατάλληλη μόνο γι΄ αυτούς που τη γράφουν αν φυσικά την καταλαβαίνουν.
Έπειτα, έρχονται να μας σερβίρουν το επιδόρπιο με τον π. Μεταλληνό, τον π. Στρατηγόπουλο και δεν ξέρω ποιον άλλο θα σκεφθούν στο μεταξύ να ενσωματώσουν στον ανανεωμένο ΡΣ σταθμό της Εκκλησίας.
Η συνταγή της "ρωσικής σαλάτας" είναι έτοιμη και η αποβλάκωση πάντων ομοίως. Γιατί;
Διότι οι απλοί άνθρωποι, που παραμένουν σκόπιμα ακατήχητοι, βλέπουν τους δικούς μας ιερείς να συνεκκλησιάζονται με τους παπικούς. Δεν τρέχει τίποτα, θα σκεφθούν.
Μήπως δεν είμαστε το ίδιο; θα αναρωτηθούν. Κατά τον ίδιο τρόπο θα ακούσουν και τις ανοησίες των νεοορθοδόξων, θα απολαύσουν μετά και λίγο μπουζούκι, ανακατεμένο με κλασική μουσική ή αρχαιολογία, αν η περίπτωση το απαιτεί, και σαν επιστέγασμα, κάτι θα πει ο π. Μεταλληνός ή όποιος άλλος κληθεί, για να τηρηθούν τα προσχήματα της "παραδοσιακότητας".
Η πνευματική σαλάτα είναι έτσι κι αυτή στο πιάτο, μπροστά μας, και θα τη φάμε. Τι να κάνουμε; Διψάμε και πεινάμε για τα πνευματικά. Αυτά όμως βρίσκονται στα χέρια των (αποκληθέντων) "νταβατζήδων" και των συνεργαζόμενων νεοορθοδόξων.
Αν γράφω αυτά τα πράγματα, είναι για να συστήσω σε μερικούς, που νομίζουν ότι κάτι έχουν να δώσουν, ότι η παρουσία τους ανάμεσα σε αυτό τον συμφυρμό κάνει κακό και στους ίδιους, αλλά και σε όσους τους ακούν.
Αυτοί που ελέγχουν τα πάντα τους χρησιμοποιούν για να μην καταλαβαίνουμε στο τέλος τι μας γίνεται. Όλα τα μέσα στην ενημέρωση είναι κατειλημμένα από εκσυγχρονιστές, που πήραν ήδη στα χέρια τους και το τιμόνι του ΡΣ της Εκκλησίας.
Όλα και όλοι, είναι συντονισμένοι στα κύμβαλά που κτυπούν οι (αποκληθέντες) "νταβατζήδες", που διεκπεραιώνουν με το αζημίωτο το έργο της υποταγής μας στην παγκοσμιοποίηση και στον οικουμενισμό.
Το να συμμετέχει κάποιος, με σκοπό να δώσει μια διαφορετική διάσταση των πραγμάτων μέσα από τα άντρα της συστηματικής έκπλυσης εγκεφάλων σημαίνει δυο πράγματα: Ή ότι δεν ξέρει που βρίσκεται ή ότι πηγαίνει εκεί για να αναμορφώσει τα του εγκεφάλου του.
Προσωπικά κλήθηκα κι εγώ δυο φορές να δώσω το παρόν, μέσα από τα όργανα της παραπληροφόρησης. Αλλά με αυτά που είπα, υπέγραψα την οριστική διαγραφή μου. Αυτός όμως ήταν και ο σκοπός μου.
Η μόνη και αποτελεσματική αντίδραση που μπορεί να κάνουν οι φερόμενοι υποστηρικτές της Παράδοσης, είναι να απέχουν πλήρως από τα μέσα της κατευθυνόμενης ενημέρωσης.
Μόνον έτσι μπορεί να καταλάβει ο κόσμος την υπάρχουσα άλλη διάσταση, την αντίσταση και τη διαφοροποίηση, από τον πολτό που μας ετοιμάζουν οι νεοορθόδοξοι και ο διεθνισμός που υπηρετούν. Ας το τολμήσουν, τουλάχιστον, μια φορά.
Η ανάδειξη νέων Επισκόπων ευαρεστεί υπερβολικά το σώμα των Αρχιερέων....
Εγκλωβισμένη και αγκιστρωμένη στις γνωστές πλέον νοσηρές νοοτροπίες του παρελθόντος παρουσιάστηκε για άλλη μία φορά η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας, η οποία αφιέρωσε τον περισσότερο χρόνο των συνεδριάσεών της στην εκλογή νέων Αρχιερέων κατά τη συνήθη πλέον τακτική των τελευταίων δεκαετιών.
Οι αποφάσεις –αν και φαναριώτικες στη δομή τους- περί της θέσης της έναντι του θεολογικού διαλόγου με τους Ρωμαιοκαθολικούς αποτέλεσαν τη μοναδική εξαίρεση, ενώ σημαντικές και ουσιαστικές εισηγήσεις για την αναδιάρθρωση του Συνοδικού συστήματος διοίκησης, την απονομή εκκλησιαστικής δικαιοσύνης, τη διαχείριση της εκκλησιαστικής περιουσίας και άλλες πέρασαν «επί τροχάδην» και παραπέμφθηκαν στην οδό των δήθεν διερευνητικών επιτροπών!
Ως εκ τούτου και αυτές οι συνεδριάσεις της Ιεραρχίας πέραν των βαρύγδουπων διακηρύξεων στο όνομα του φθηνού λαϊκού εντυπωσιασμού και της εκλογής και πρόσθεσης νέων Επισκόπων θα λέγαμε μετά λόγου γνώσεως πως κινήθηκαν στα γνωστά λιμνάζοντα ύδατα της απραξίας.
Και αυτό ακριβώς φανερώνει την ανασφάλεια με την οποία διακατέχονται οι έχοντες τα σκήπτρα. Ανασφάλεια που εκδηλώνεται ως παντελή αδυναμία στη συντριπτική πλειονότητα των ανώτατων κατά κόσμο ρασοφόρων μας να ορθοτομήσουν τον λόγο της αληθείας, δηλαδή να κηρύξουν Ιησού Χριστό.
Έτσι, δεν αποτέλεσε έκπληξη η συνειδητή επιλογή του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου να ακολουθήσει την πεπατημένη των προκατόχων του και να προβεί στην γνωστή δια τηλεφώνου πιεστική -για ευνόητους, ως καταλαβαίνει ο κοινός νους, λόγους- υπόδειξη των υποψηφίων για τις Μητροπόλεις Διδυμοτείχου και Κιλκισίου...
Υπέκυψε και αυτός στις αφόρητες παρασκηνιακές πιέσεις αυλικών παρατρεχάμενων που δέχθηκε αθετώντας στην κυριολεξία το λόγο που έδωσε αμέσως μετά την εκλογή του έναντι Θεού και ανθρώπων, πως δεν θα αναμιγνύεται στην εκλογή Επισκόπων!
Και οι λοιποί όμως Ιεράρχες, στην πλειονότητά τους κινήθηκαν στις επιλογές τους, όχι με γνώμονα το συμφέρον της Εκκλησίας αλλά με στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους πολιτικάντηδες Μαυρογιαλούρους περί της τακτοποίησης των ημετέρων... Θα μου πείτε «ποιός λογάριασε και λογαριάζει σήμερα τον Παράκλητο» μπροστά στο βόλεμα των «δικών μας παιδιών»;
Και πιθανόν να επιστρατεύσετε την άποψη μακαριστού Αρχιεπισκόπου που υποστήριζε πως όλη αυτή η διαδικασία ακόμη και η παράνομη πλαστογραφία σε αρκετές περιπτώσεις εκλογής Μητροπολιτών αποτελούν μία απλή πνευματική διεργασία και κινούνται από τον Παράκλητο!!! Αλήθεια τι μεγάλη ύβρη, ούτε ο μιαρός Σατάν θα μπορούσε να τη σκεφθεί..
Ως διαπιστώνεται λοιπόν παρά τα κατά καιρούς μηνύματα του ουρανού πολλοί ρασοφόροι μας εμμένουν να λησμονούν ότι ο «τριαδικός Θεός δεν εμπαίζεται».
Παρακολουθεί τα τεκταινόμενα ως στοργικός Πατέρας και θλίβεται με την κατάντια των εκπροσώπων του... Επεμβαίνει μάλιστα τώρα δυναμικά καθαρίζοντας το τοπίο και επιφέροντας τις αναγκαίες αλλαγές, ώστε να λάβει και πάλι τους καρπούς που προσδοκά από τον Αμπελώνα Του.
Συντάκτης: Δ.ΜΑΚΡΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2009
ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ από το Παρίσι ο Αρχιεπίσκοπος Μαρωνιτών Κύπρου Γιούσεφ Σουέηφ όπου έλαβε μέρος, ως Προκαθήμενος της μαρωνιτικής Εκκλησίας της Κύπρου, στη Γενική Συνέλευση των Προέδρων των Συνόδων Ιεραρχίας Ευρώπης, που συνεκλήθη στο Παρίσι, από 1 μέχρι 4 Οκτωβρίου 2009.
Η Κύπρος ήταν παρούσα για πρώτη φορά διά του Μακαριοτάτου Αρχιεπισκόπου Μαρωνιτών κ.κ. Γιούσεφ Σουέηφ και έγιναν όλες οι απαιτούμενες από το κανονικό δίκαιο διαδικασίες για την εκλογή της ως μέλος του CCΕΕ.
Κατά την έναρξη των εργασιών της, ο πρόεδρος της συνέλευσης Καρδινάλιος Ρeter Εrdo επεξήγησε τη νενομισμένη διαδικασία προσκαλώντας τα μέλη να ψηφίσουν για την ένταξη της Κύπρου.
Όλοι ψήφισαν υπέρ και τώρα η Κύπρος είναι πλήρες μέλος και επίσημα παρούσα στο CCΕΕ. Στην ομιλία του ο Αρχιεπίσκοπος Σουέηφ ευχαρίστησε τους αρμοδίους τονίζοντας τον ρόλο που η Κύπρος μπορεί να διαδραματίσει με τη συμμετοχή της σε επίπεδο εκκλησιαστικής εμπειρίας και ιδιαίτερα στο καθημερινό βίωμα του οικουμενισμού μέσα στην κοινωνία η οποία χαρακτηρίζεται από τον πολυπολιτισμό.
Με την έννοια αυτή ενισχύεται ο θρησκευτικός διάλογος με όλα τα δόγματα αφού είναι η μόνη οδός για την επίλυση των προβλημάτων που ονομάζουμε «σύγκρουση πολιτισμών».
Έτσι διαμέσου της εκκλησιαστικής περιφέρειας των Μαρωνιτών, η Κύπρος εισέρχεται στο Συμβούλιο των Καθολικών Επισκόπων της Ευρώπης και η παρουσία της θα είναι μια αμοιβαία βοήθεια και μια ευκαιρία για να παρουσιάσει και να συζητήσει θέματα που έχουν σχέση με την κοινωνία και την Εκκλησία.
«Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ»- Παρασκευή, 30 Οκτωβρίου 2009
ΣΧΟΛΙΟ ΑΚΤΙΝΩΝ
Τι είναι ο Μαρωνιτισμός
Οι Μαρωνίτες είναι κάτι παρόμοιο με τους Ουνίτες. Ιδρυτής του Μαρωνιτισμού είναι ο Μάρωνας (Αραβικά: Μαρ Μαρούν), που έζησε στα μέσα του 4ου αιώνα με αρχές του 5ου μ.χ. στην περιοχή της Κύρου του σημερινού Λιβάνου.
Στις αρχές του 7ου αιώνα, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία κλυδωνίζεται από τη διαμάχη γύρω από την αίρεση του Μονοθελητισμού, που υποστήριζε ότι ο Χριστός είχε μόνο μία θέληση.
Οι Μαρωνίτες θα υποστηρίξουν από την αρχή την αίρεση του Μονοθελητισμού.
Λόγω της σύγκρουσης που είχαν με την Ορθόδοξια, απεδέχθησαν το πρωτείο του Πάπα τον 12ο αιώνα και το 1736 προσχώρησαν στο Ρωμαιοκαθολικισμό, αποδεχόμενοι τον καταστατικό του χάρτη, διατηρώντας όμως τις τυπικές διαφορές τους με τους Παπικούς.
Μετά τον Πάπα της Ρώμης, επικεφαλής των Μαρωνιτών είναι ο Πατριάρχης που εδρεύει στον Λίβανο, όπου βρίσκεται εγκατεστημένο και το μεγαλύτερο μέρος των Μαρωνιτών,
Του αγιορείτου Μοναχού Μωϋσέως
Εἶναι γεγονός πώς οἱ, ἀπό τίς ἀρχές τοῦ μηνός Ὀκτωβρίου, ἀλλαγές τοῦ προγράμματος τοῦ Ραδιοφωνικοῦ Σταθμοῦ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (Ρ.Σ.Ε.Ε) δημιούργησαν πολλές ἐρωτήσεις, ἀπορίες, προβληματισμούς καί δυσαρέσκειες, γιά νά χρησιμοποιήσουμε ἤπιες ἐκφράσεις.
Στό φιλόδοξο πρόγραμμα, γιά μεγαλύτερη ἀκροαματικότητα τῶν ὑπευθύνων τοῦ ΡΣΕΕ, ἐπῆλθε μία ἄμικτη μίξη• Χρυσοστόμου (καί ὄχι Ἁγίου), Παϊσίου (καί ὄχι Γέροντος), μέ Σ.. Καζαντζίδη καί Ρ. Σακελλαρίου… Οἱ ἀπορημένοι ἀκροατές νομίζουν ὅτι ἄλλαξε θέση στά ραδιοκύματα ὁ σταθμός. Δέν εἶναι πλέον "ἡ ἄλλη φωνή στά FM".
Κανείς δέν μπορεῖ ν᾽ ἀρνηθεῖ τό δικαίωμα τοῦ κάθε διευθυντῆ καί ὑπευθύνου γιά ἀλλαγές καί ἀνανεώσεις, ἀλλά νομίζουμε πρός τό καλύτερο. Ὁ σταθμός ἔχει μεταβληθεῖ ἐν πολλοῖς σε ὑψηλό σεμινάριο Θεολογίας. Μίας Θεολογίας ὅμως νεορθόδοξης, κουλτουριάρικης, στοχαστικῆς, ἀσαφοῦς καί νεφελώδους. Πολλή λογοτεχνία, οἰκολογία καί τέχνη. Κανείς δέν λέγει νά μη ὑπάρχει ποικιλία καί ὅτι δέν ὑπάρχουν καί καλές ἐκπομπές.
Οἱ περισσότεροι τῶν ἀκροατῶν εἶναι ἡλικιωμένοι, ἀσθενεῖς, ἀνήμποροι, ἁπλοί, στίς ἐπαρχίες καί στίς πόλεις. Δέν θά πρέπει νά ἀγνοηθοῦν. Ζητοῦν κατήχηση, διδαχή, παραμυθία, ἐνίσχυση, λύση ἀποριῶν. Μέ τό νέο πρόγραμμα δημιουργοῦνται ἀπορίες καί δέν λύνονται.
Παλαιότερα εἶχα γράψει ἕνα ἄρθρο• "ἡ θεολογία τῆς γκρίνιας". Αὐτή ἡ συνεχής κριτική περί πάντων ὅσων συμβαίνουν μέσα στήν Ἐκκλησία εἶναι ἀρκετά κουραστική. Ἄς διατηρηθεῖ σέ κάποια περιοδικά, ἄν εἶναι τόσο ἀπαραίτητη, καί ὄχι στόν ΡΣΕΕ, πού ταπεινά φρονοῦμε θά πρέπει ν᾽ ἀποτελεῖ προέκταση τοῦ ἱεροῦ ἄμβωνος.
Στίς συνόψεις ἤ τούς συνέκδημους τό Εὐαγγέλιο τῆς Ἀγάπης τοῦ Πάσχα γράφεται σέ διάφορες γλῶσσες μέ ἑλληνικούς χαρακτῆρες. Κάπως ἔτσι διαβάζουν κάποιες νεαρές κυρίες κείμενα Πατέρων καί Γερόντων τίς μεταμεσονύκτιες ὧρες, μεταξύ λαϊκῶν ἀσμάτων καί μάλιστα μπουζουκιῶν.
Ὁ πολύς κ. Χ. Γιανναρᾶς, ὁ κριτής τῆς οἰκουμένης, σέ μιά πρώτη του συνέντευξη στόν μεταλλαγμένο σταθμό εἶπε πώς, οἱ ἀντιδράσεις τῶν ἀντίοικουμενιστῶν εἶναι καραγκιοζιλίκια. Οἱ λόγοι τοῦ κάθε ἀνθρώπου τόν χαρακτηρίζουν.
Σέ μιά ἐλεύθερη καί ζωντανή Ἐκκλησία καί σέ μιά δημοκρατική χώρα ἔχουν νομίζουμε λόγο οἱ πάντες. Γιατί οἱ οἰκουμενιστές μποροῦν ἄνετα νά μιλοῦν και οἱ ἀντιοικουμενιστές νά φιμώνονται, τρομοκρατοῦνται καί ἀπειλοῦνται;
Ὅσο καί ἀν θέλουν νά δικαιολογήσουν οἱ πρῶτοι τά πράγματα καί νά σταθοῦν σέ ὁρισμένες ἐκφράσεις καί τακτικές, δέν ἀπαντοῦν ἐπί τῆς οὐσίας τοῦ λίαν σοβαροῦ θέματος. Ὁ οἰκουμενισμός εἶναι γεγονός πώς ἀποτελεῖ, κατά τόν Ὅσιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς, παναίρεση.
Ἀλήθεια σᾶς λέγω καί μάρτυς μου ὁ Θεός. Οἱ χριστιανοί μας αἰσθάνονται προδομένοι, ἐγκαταλελειμένοι, συγχυσμένοι και λυπημένοι. Σταμάτησαν ν᾽ ἀκοῦν τόν ΡΣΕΕ. Ἀκοῦνε, ὅπου μποροῦν, τόν σταθμό τῆς "Πειραϊκῆς Ἐκκλησίας". Ἱερές Μητροπόλεις σκέφτονται νά αὐξήσουν τίς ὧρες τῶν δικῶν τους προγραμμάτων καί νά δημιουργήσουν νέους σταθμούς.
Παρακαλῶ ἐπ᾽ οὐδενί μή θεωρηθεῖ ὅτι τά γράφω αὐτά ἐπειδή διεκόπη ἡ δική μου ἐκπομπή στόν ΡΣΕΕ. Δέν γράφω με καμμία χαρά. Γράφω μέ πόνο μεταφέροντας τήν ἔντονη διαμαρτυρία πολλῶν.
Ὑπάρχει μᾶλλον μία καί μόνη ἑρμηνεία στό ἀπρόσμενο αὐτό γεγονός. Στήν ὅλη ὑπόθεση κρύβεται ἕνας κρυφός, λεπτός και βαθύς βαθμός ἐκκοσμικεύσεως. Ἡ μεγάλη ἀγωνία γιά ὑψηλή ἀκροαματικότητα ὁδηγεῖ στην ἀπώλεια τοῦ ἐκλεκτοῦ λήμματος τῶν πιστῶν. Ἴσως ποῦν οἱ ὑπεύθυνοι πώς τώρα αὐξήθηκαν τά ποσοστά ἀκροαματικότητας.
Μειώθηκαν ὅμως τά ποσοστά ὀρθοδόξου παραδοσιακότητος καί εὐαισθησίας. Τά λόγια μου αὐτά μεταφέρουν, ὅπως ἀνέφερα, τή λύπη πολλῶν πιστῶν, πού δέν περίμεναν ποτέ μία τέτοια στροφή τοῦ ΡΣΕΕ.
Ἄς ἀναλογισθοῦν καλά οἱ ὑπεύθυνοι τήν ἀποκαρδίωση τόσων πιστῶν. Τώρα πλέον δέν μιλᾶμε γιά μια "ἄλλη φωνή στά FM". Οἱ ὑπεύθυνοι φέρουν ἰδιαίτερα μεγάλη εὐθύνη γιά τήν ἔμπνευση αὐτῆς τῆς σοκαριστικῆς ἀλλοτριώσεως, πού προβληματίζει καί σκανδαλίζει…
πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 30/10/2009
Από: Θρησκευτικά
Γυναίκα επικεφαλής των γερμανών λουθηρανών.
ΒΕΡΟΛΙΝΟ.Μια γυναίκα και μάλιστα διαζευγμένη και μητέρα τεσσάρων παιδιών, την επίσκοπο του Ανοβέρου Μαργκότ Κέσμαν, εξέλεξαν οι γερμανοί προτεστάντες ως επικεφαλής της Λουθηρανικής Εκκλησίας τους. Είναι η πρώτη φορά που αναδεικνύεται γυναίκα στην κεφαλή της Λουθηρανικής Προτεσταντικής Εκκλησίας και η τρίτη που γυναίκα τίθεται επικεφαλής σε μεγάλη Χριστιανική Εκκλησία.
Η ηλικίας 51 ετών Κέσμαν εμφανιζόταν συχνά σε τηλεοπτικά τοκ σόου και την αποκαλούσαν στον χώρο των ΜΜΕ «η ποπ επίσκοπος» . Ορισμένοι επικριτές της έσπευσαν να σχολιάσουν πικρόχολα ότι « πρόκειται για κάτι μεταξύ Μητέρας Τερέζας και Ντεμί Μουρ».
Πολλοί συντηρητικοί τη θεωρούσαν αμφιλεγόμενη υποψήφια για την πνευματική ηγεσία των 25 εκατομμυρίων γερμανών προτεσταντών και καλβινιστών, θέτοντας ζήτημα «ηθικής», ακριβώς λόγω του διαζυγίου της.
Κατάφερε όμως να συγκεντρώσει 132 επί συνόλου 142 ψήφων στη Σύνοδο των εκπροσώπων 22 Λουθηρανικών Εκκλησιών, η οποία έγινε για την αντικατάσταση του αποχωρήσαντος επισκόπου του Βερολίνου Βόλφγκανγκ Χούμπερ , ηλικίας 67 ετών. « Επιθυμώ πάρα πολύ να ενισχύσω τον οικουμενισμό » δήλωσε η κυρία Κέσμαν.
Η Λουθηρανική Παγκόσμια Ομοσπονδία (LWF) χαιρέτισε την εκλογή της. « Στέλνει ένα σήμα στην Εκκλησία, σε όλον τον κόσμο πως ο Θεός μάς καλεί χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το φύλο, το χρώμα ή η καταγωγή » λέει ο αιδεσιμότατος Ισμαελ Νόκο, γενικός γραμματέας της Ομοσπονδίας. Το έργο που αναλαμβάνει η επίσκοπος Κέσμαν, η θητεία της οποίας είναι εξαετής, δεν είναι εύκολο: θα πρέπει να διευρύνει τη συρρικνούμενη απήχηση της Εκκλησίας, η οποία χάνει πιστούς τα τελευταία χρόνια. Εχει τη φήμη της εκσυγχρονίστριας, ενώ υποστηρίζει τον στενότερο διάλογο μεταξύ καθολικών και προτεσταντών.
Η μεταρρυθμιστική οργάνωση καθολικών «Εμείς είμαστε Εκκλησία» εκτιμά πως η εκλογή της στέλνει ένα σήμα για την αποδοχή και από τους καθολικούς γυναικών ιερωμένων.
Ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣτ΄, ο οποίος είναι Γερμανός, έχει δηλώσει την πλήρη αντίθεσή του στην είσοδο γυναικών στον κλήρο των καθολικών. Προσφέρθηκε μάλιστα να δεχθεί στους κόλπους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας τους συντηρητικούς εκείνους αγγλικανούς κληρικούς οι οποίοι αντιτίθενται τόσο στη χειροτονία γυναικών όσο και ομοφυλοφίλων κληρικών.
Οι δυο άλλες γυναίκες που ηγούνται μεγάλων χριστιανικών εκκλησιών είναι η προεδρεύουσα επίσκοπος Κάθριν Τζέφερς Σκόρι της Επισκοπικής Εκκλησίας των Ηνωμένων Πολιτειών και η επίσκοπος Σούζαν Τζόνσον της Ευαγγελικής Λουθηρανικής Εκκλησίας του Καναδά.
«ΤΟ ΒΗΜΑ»- Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ:
Γερμανία: Μία 50χρονη, διαζευγμένη μητέρα τεσσάρων παιδιών, αναλαμβάνει επικεφαλής της Γερμανικής Προτεσταντικής "Εκκλησίας".
Όπως έγινε γνωστό από τα δημισιεύματα στον Τύπο και στο Διαδίκτυο, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ εξέδωσε κι εφέτος την ετήσια έκθεση για τις θρησκευτικές ελευθερίες στις διάφορες χώρες. Μεταξύ αυτών η Ελλάδα και είδαμε ότι μας έβαλαν καλό βαθμό. Στα αξιολογικά κριτηρία συμπεριλαμβάνεται ως γνωστόν και η συνδρομή κάθε χώρας στις κατ΄ έτος εκδηλώσεις προς μνήμην των θυμάτων του ολοκαυτώματος.
Συγκεκριμένα διαβάσαμε: "Για την αντιμετώπιση του αντισημιτισμού στην Ελλάδα κρίνεται θετικά και εφέτος η επίσημη υποστήριξη εκδηλώσεων και εκδόσεων για την μνήμη του Ολοκαυτώματος, ωστόσο επισημαίνεται αύξηση των κρουσμάτων αντισημιτισμού και βανδαλισμών μετά τις ισραηλινές επιθέσεις στη Γάζα και συνέχιση κοινωνικών εκφάνσεων αντισημιτισμού (δικαστική δίωξη και αθώωση του συγγραφέα Κ. Πλεύρη για το βιβλίο του, αντισημιτικές απόψεις ηγέτη του ΛΑΟΣ Γ. Καρατζαφέρη, και γελοιογραφίες στις εφημερίδες Ελευθεροτυπία και Ριζοσπάστης)."
Νομίζω, ένα θέμα που τίθεται εντελώς στο περιθώριο, αφού το επικαλύπτει η εξιχνίαση, ο εντοπισμός και η περιγραφή των κρουσμάτων της αντισημιτικής έκφανσης, είναι ότι δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς καλούμαστε να τιμήσουμε με την επιβεβλημένη, πλέον, συμμετοχή των περισσότερων χωρών στην "ημέρα μνήμης του Ολοκαυτώματος". Τι μας θυμίζει ; Μόνο ότι κάποιες χιλιάδες άνθρωποι δολοφονήθηκαν εντελώς αναίτια λόγω της φυλής τους; Ότι τα θύματα αυτά θυσιάστηκαν στο βωμό τις ελευθερίας ή μήπως επειδή είχαν διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις;
Τα ερωτήματα θα μπορούσαν να είναι περισσότερα. Προτίμησα αυτά, διότι δεν βρίσκω άλλα ικανότερα να στοιχειοθετούν τον όρο "Ολοκαύτωμα". Δεν θα διαφωνούσε κανείς, μου φαίνεται, αν υποστήριζε ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι θανατώθηκαν χωρίς λόγο.
Ούτε και ότι "ήχθησαν προς σφαγήν" λόγω διαφορετικών θρησκευτικών πεποιθήσεων. Αλλά δεν θα έλεγα ότι θυσιάστηκαν για την ελευθερία και παραπέρα για την Δημοκρατία. Μια άλλη παράμετρος της ελευθερίας πρέπει να αναζητήθεί, αν πραγματικά οφείλουμε τιμή στη μνήμη αυτών των ανθρώπων.
Ποια είναι αυτή η παράμετρος δεν είναι δύσκολο να τη βρούμε. Οι άνθρωποι αυτοί υπήρξαν θύματα μιας αδίστακτης πολιτικής - διπλωματικής ραδιουργίας και μιας ανατριχιαστικής επιστημονικής ανοησίας. Η μεν διπλωματία γνώριζε πολύ καλά τις επεκτατικές / κυριαρχικές βλέψεις του ολοκληρωτικού γερμανικού καθεστώτος- με δήθεν έμβλημα εθνικό - που είχε κάνει την εμφάνισή του εκείνα τα χρόνια. Αλλά δεν αντέδρασε ή τουλάχιστον, δεν προσπάθησε να αποδυναμώσει τον πανίσχυρο στρατιωτικό μηχανισμό που είχε αρχίσει να σχηματίζεται και να επανδρώνει το πολιτικό προσωπο της Γερμανίας. Το τραγικό είναι ότι τον ενίσχυσε.
Από την άλλη μεριά, είχαμε και τις τερατώδεις επιστημονικές θεωρίες που σχετίζονταν με την κληρονομικότητα. Οι μάγοι των εργαστηρίων (Mendel 1822-1884) ανακάλυψαν τους νόμους της κληρονομικότητας και νόμισαν ότι έλυσαν πολλά, αν όχι όλα, από τα προβλήματα που αντιμετώπιζε η Ιατρική. Ο εικοστός αιώνας, ήταν ο αιώνας που οι ανακαλύψεις θα εφαρμόζονταν στην πράξη με την τραγική κατάληξη των θαλάμων αερίων.
Φορείς των παθολογικών γονιδίων θεωρήθηκαν φυλές με παρελθόν, που ανάγοντο στα βάθη των αιώνων, λόγω των συχνών φαινομένων ενδογαμίας. Αυτές ήταν υπεύθυνες για την μεταδοτικότητα πληθώρας νοσημάτων και έπρεπε ή να εγκαταλείψουν το έδαφος της Γερμανίας, όπου ένα νεο είδος ανθρώπου θα έκανε την εμφάνισή του, ή να εξοντωθούν. Και εξοντώθηκαν επειδή παρέμειναν. Ο πόλεμος δεν τους άφησε να φύγουν.
Ποιοι επιστήμονες εκείνο τον καιρό όρθωσαν ανάστημα, ώστε όλες αυτές οι ανοησίες για νέους υγιείς ανθρώπους, να λάβουν την άγουσα για απόρριψη ή έστω αναθεώρηση. Αναφέρομαι βέβαια στις 2 με 3 πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Ουδείς αντέδρασε. Διότι ενδόμυχα όλοι περίμεναν να δουν το "θαύμα" των διασταυρώσεων υγιών γονιδίων.
Αν λοιπόν οφείλουμε να θυμόμαστε το Ολοκαύτωμα, θα πρέπει εκεί να δώσουμε τη βαρύτητα και όχι στα φαινόμενα αντισημιτισμού. Που τα αναπαράγει ανόητα η επισταμένη εξιχνίαση παντός μη αποδίδοντος την οφειλομένη "μνήμη θανάτου".
Η μνήμη θανάτου αυτών των ανθρώπων, είναι μνήμη μιας εγκληματικής διπλωματίας, και ενός εξίσου απάνθρωπου επιστημονισμού, πράγματα που δυστυχώς κάνουν πάλι την εμφάνισή τους σήμερα.
Απόδειξη η πλανητική επικράτηση ενός κυρίαρχου πολιτικού δόγματος, που μας επιβάλλει τις δικές του δημοκρατικές συντεταγμένες σκέψης, έκφρασης και συμπεριφοράς. Το ίδιο δόγμα επικρατεί και στο χώρο της επιστήμης και δεν νομίζω ότι υπάρχουν αμφιβολίες.
πηγή: resaltomag
Στην Αυστραλία ναός του 1898 μετατράπηκε σε σπίτι με τέσσερα υπνοδωμάτια και άλλα τόσα μπάνια και πουλήθηκε για 3,4 εκατομμύρια Αυστραλιανά δολάρια, δηλαδή για 1,77 εκ. ευρώ.
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΠΩΣ ΕΧΕΙ ΜΕΤΑΤΡΑΠΕΙ Ο ΝΑΟΣ ΣΗΜΕΡΑ
Πολλοί προτεσταντικοί ναοί στην Ολλανδία πωλούνται λόγω έλλειψης πιστών και της ανεπανάληπτης πληθυσμιακής αλλοίωσης που υπέστη η χώρα.
Ολλανδικό αρχιτεκτονικό γραφείο αγοράζει ναούς και τους μετατρέπει σε σπίτια.
Πολλοί ναοί έχουν ήδη πουληθεί και έχουν μετατραπεί εκτός από σπίτια σε μουσουλμανικά τζαμιά ή ακόμη και σε καφετέριες.
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΟΛΛΑΝΔΙΚΟ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ
ΔΕΙΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ :
Ο «εκβουδισμός» των Κάτω Χωρών
του Σ. Χατζημανώλη
Σε νέα φάση αναμένεται να εισέλθει το λεγόμενο "εκκλησιαστικό" της ομογένειας της Αυστραλίας, μετά την ετήσια γενική συνέλευση της Ομοσπονδίας Ελληνικών Ορθοδόξων Κοινοτήτων Αυστραλίας, που πραγματοποιήθηκε στην πόλη της Αδελαΐδας.
Οι Κοινότητες-μέλη της Ομοσπονδίας αποφάσισαν, μεταξύ άλλων, ότι "οι εκκλησίες που ανήκουν στην Αυτοκέφαλη Εκκλησία Αμερικής και Αυστραλίας, όπως αναγνωρίσουν σαν Εκκλησιαστική αρχή την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας των Γνήσιων Ορθοδόξων Xριστιανών της Ελλάδος, αφού πρώτα ακολουθήσουν τις νόμιμες καταστατικές διαδικασίες που διέπουν τις Κοινότητές μας".
Έως τώρα η λεγόμενη Αυτοκέφαλη Εκκλησία Αμερικής και Αυστραλίας δεν αναγνωρίζεται από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και χαρακτηρίζεται "σχισματική" από την Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας.
Η Ομοσπονδία Κοινοτήτων προσπάθησε να ξεπεράσει το πρόβλημα αυτό με την ένταξη των εκκλησιών της στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας των Γνήσιων Ορθοδόξων Χριστιανών (Γ.Ο.Χ.) της Ελλάδας, κυρίως για να πετύχει την αναγνώριση των μυστηρίων που γίνονται στις εκκλησίες της από την ελληνική πολιτεία.
Πάντως, στις εκκλησίες της στην Αυστραλία δεν θα ακολουθείται το παλαιό ημερολόγιο, όπως γίνεται με τους Γ.Ο.Χ. στην Ελλάδα.
Μέχρι στιγμής δεν έχει υπάρξει αντίδραση από την Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας.
πηγή: omogeneia.ana-mpa.gr
ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΔΙΑ ΤΟΝ Α.Μ.Κ.Α
Από καιρού γινόμεθα αποδέκται εναγωνίων ερωτημάτων αδελφών μας ( εκ του κόσμου αλλά και εκ των Αγιορειτών) σχετικώς με την στάσιν τους απέναντι στον Α.Μ.Κ.Α (Αριθμόν Μητρώου Κοινωνικής Ασφαλίσεως).
Η απάντησίς μας ήταν : επιφυλακτικότης και εν προσευχή αναμονή του καθοδηγητικού λόγου των θεσμικών οργάνων της Εκκλησίας μας.Αυτόεφαρμόζαμε άλλωστε και εμείς.
Αναμέναμε από τους επισκόπους και την Ιεράν Σύνοδον,αφού ερευνήσουν επισταμένως να μας καθοδηγήσουν σχετικώς.Αλλά δυστυχώς,ενώ τείνει να εκπνεύση η υπο της Πολιτείας ορισθείσα προθεσμία και παρά τας γενομένας επανειλημμένως υπο αδελφών προφορικώς και γραπτώς ερωτήσεις,ουδεμίαν καθοδηγητικήν ενημέρωσιν ελάβομεν.Το δε πλέον αποκαρδιωτικόν: Η υπο ιεράρχου απαξιωτική δήλωσις: «Το θέμα δεν αφορά την Εκκλησίαν,αλλά μόνον την Πολιτείαν»!
Κατόπιν των ανωτέρω αναγκαζόμεθα να εκθέσωμεν τους λογισμούς μας,τους προβληματισμούς μας και την εναντι του Α.Μ.Κ.Α στάσιν μας, ως απάντησιν προς τους ερωτώντας αδελφούς μας,αλλά και δια επικύρωσιν ή διόρθωσιν της από τους έχοντας μείζονα διάκρισιν και Θείον φωτισμόν Πατέρας μας:
Ίσως θα μπορούσε να ισχυρισθή κάποιος ότι ο Α.Μ.Κ.Α είναι ένας απλός αριθμός,αντίστοιχος του αριθμού κατόχων «βιβλιαρίου υγείας»,και ότι συνεπώς δεν δημιουργείται κανέναν πρόβλημα από την αποδοχήν του. Αλλ΄ο ισχυρισμός αυτός,όπως προκύπτει από τας υπευθύνους δηλώσεις και ανακοινώσεις των αρμοδίων,εμπεριέχει-αν όχι δολιότητα-τουλάχιστον αρκετήν δόσιν αγνοίας ή αφελείας.
Καθ΄όσον:
1. Ο αριθμός αυτός δεν είναι και τόσον απλός…Είναι ενιαίος αριθμός ταυτότητος εργασίας,ταυτότητος ασφαλίσεως και ταυτότητος υγείας, «μοναδικός για κάθε πολίτη,που θα τον συνοδεύη σε όλη του τη ζωή».Θα είναι υποχρεωτικός και χωρίς αυτόν ο πολίτης δεν θα έχη δικαίωμα «να εργασθή,να ασφαλισθή,να έχη ιατροφαρμακευτικήν και νοσοκομειακήν περίθαλψιν,να συνταξιοδοτηθή και να έχη οιανδήποτε άλλην παροχήν,επίδομα ή βοήθημα».
2. Και τόσον μεν «απλός» θα παραμείνη ο Α.Μ.Κ.Α μόνον κατά το αρχικόν διάστημα της εφαρμογής του σχετικού νόμου.Σύντομα όμως,συμφώνως προς τους αρμοδίους-και όχι τους αφελείς κινδυνολόγους και φανατικούς συνωμοσιολόγους- θα αναβαθμισθή σε «έξυπνη κάρτα» (Κάρτα Κοινωνικής Ασφαλίσεως),περιέχων bar-code και τσίπ μεγάλης χωρητικότητος,δι αποθήκευσιν προσωπικών στοιχείων.
Επί πλέον, εν συνεχεία –όπως κατά δημοσιογραφικάς πληροφορίας, σχεδιάζεται από το Υπουργείον Εσωτερικών- ο αριθμός της κάρτας θα γενικευθή στο έπακρον,γενόμενος και αριθμός ταυτότητος και διαβατηρίου και ΑΦΜ.Έτσι ο αριθμός αυτόςθα καταστή δια τον κάθε πολίτην προσωπκός και ισόβιος. Ουσιαστικώς το πρόσωπον υποβιβάζεται, απαξιούται, αριθμοποιείται, γίνεται νούμερο, αντικείμενο, res (=πράγμα)!Το βαπτιστικόν (ή το μοναχικόν) όνομα εξαφανίζεται!
3. Η συσσωρευτική ηλεκτρονική καταγγραφή-αποθήκευσις πλήθους προσωπικών στοιχείων (ευαισθήτων δεδομένων) συνιστά πρόκλησιν και απειλήν δια την Θεόσδοτον ελευθερίαν,αλλά και την ασφάλειαν του προσώπου,η οποία (απειλή) μεγιστοποιείται αν ληφθούν υπ΄όψιν:
α)Ότι το έργον το έχει αναλάβει ιδιωτική εταιρεία (ΕΠΑΦΟΣ Ε.Π.Ε)
β)Ότι το απόρρητον είναι σχεδόν αδύνατον να διασφαλισθή (την στιγμή που οι χάκερς «κτυπάνε» και το Αμερικανικό Πεντάγωνο)
γ)Ο φόβος αναλήψεως της εξουσίας από μίαν δικτατορικήν-πολλώ μάλον αντίχριστον-εξουσίαν
4. Υπο ειδικών έχει αποδειχθεί αναλυτικώς η -προφανής άλλωστε- αντισυντγματικότης, όπως και η αντίθεσις προς το Ευρωπαϊκόν δίκαιον, των ανωτέρω (υποβιβασμός του προσώπου, περιορισμός ελευθερίας κ.α),ιδίως όταν συνεξετάζονται μετά της επαπειλουμένης υπο του εν λόγω Νόμου στερήσεως θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων(όπως του δικαιώματος προς εργασίαν, κοινωνικήν ασφάλειαν,συνταξιοδότησιν,προστασίαν υγείας κ.λ.π)
5.Το κυριώτερον: Υπάρχει σχεδόν βεβαιότης, απορρέουσα από επανειλημμένας δηλώσεις αρμοδίων* (υπουργών, υφυπουργών, βουλευτών και δημοσιογράφων), γενομένας προ ετών,εξ αφορμής συζητήσεων δια την Συνθήκην Σέγκεν,ότι εις τας κάρτας αυτάς,που θα έχουν κατασταθή πλέον ισοβαρείς-ή μάλλον υπερβαρείς-της ταυτότητος ,θα εμπλακή ο δυσώνυμος αριθμός 666.
Ούτως πλήττεται κυριώτατα η θρησκευτική συνείδησις,πράγμα το οποίον έχει επικαλεσθή η Ιερά Σύνοδος δια της υπ αριθμόν 2641/1998 ομοφώνου εγκυκλίου της,συστείνουσα εις τους πιστούς την μη παραλαβήν των ταυτοτήτων εις την ανωτέρω περίπτωσιν.Ολίγον δε προγενεστέρως δια της υπ΄αριθμ. 2626/1997 εγκυκλίου της είχεν απειλήσει ότι είς περίπτωσιν εμμονής της Πολιτείας θα μετεβάλλετο «ένα τμήμα του Ορθοδόξου λαού,αν μη ολόκληρος,σε αντιρρησίες συνειδήσεως».Ο δε μακαριστός Γέρων Παϊσιος εχαρακτήριζε την παραλαβήν ταύτην ως «εισαγωγή στο σφράγισμα του Αντιχρίστου» και ως «άρνησιν του Χριστού».
Ασφαλώς δεν είναι δυνατόν να υποστηρίξη κάποιος ότι η απλή παραλαβή του αριθμού (κατά το αρχικόν στάδιον εφαρμογής του Νόμου) συνιστά άρνησιν του Χριστού,εφ΄όσον κατ΄αυτή δεν εμπλέκεται το 666.Και, ίσως, θα μπορούσε να γίνη ανεκτή κατ οικονομίαν η παραλαβή του,εάν δεν είχαν προηγηθή αι «επαγγελίαι» περί αναβαθμίσεως,και εάν αντ΄αυτών εδίδετο γραπτή υπεύθυνος διαβεβαίωσις περί του αντιθέτου.
Τώρα όμως, παραλαμβάνοντες τον αριθμόν (έστω και μόνον αυτόν),καταφάσκομε και συνεργούμεν εις τας προδρομικάς δια το χάραγμα διαδικασίας.
ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ:
Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι εξαιτούμεθα την διατήρησιν του μέχρι τούδε συμβατικού τρόπου συναλλαγής μας δια του παραδοσιακού βιβλιαρίου υγείας,δια λόγους θρησκευτικής, κυρίως,αλλά και δημοκρατικής συμειδήσεως.Πιστεύομεν ότι θα τύχωμεν ικανοποιήσεως της αιτήσεώς μας,βασιζόμενοι-πέραν των άλλων-και εις την σχετικήν δέσμευσιν του υφυπουργού Εσωτερικών κ.Χρήστου Ζώη,κατά την απάντησίν του προς τους βουλευτάς κ.κ Μ. Βορίδην και Αθ. Πλεύρην ,ερωτώντας δια εναλλακτικήν τακτοποίησιν των αρνουμένων την παραλαβήν ηλεκτρονικών καρτών,δια λόγους θρησκευτικής συνειδήσεως.
Οι αιτούντες:
.Ο Γέρων του Ιερού Κελλίου «Άγιος Νικόλαος-Μπουραζέρη» (Ι.Μ Χιλανδαρίου):Ιερομόναχος Κύριλλος και η συνοδεία
. Ο Γέρων του Ιερού Κελλίου «Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος-Σισώη» (Ι.Μ Κουτλουμουσίου):Ιερομόναχος Γρηγόριος και η συνοδεία
. Ο Γέρων του Ιερού Κελλίου «Άγιος Χριστόδουλος ο εν Πάτμω» (Ι.Μ Κουτλουμουσίου):Μοναχός γαβριήλ και η συνοδεία
. Ο Γέρων του Ιερού Κελλίου «Γενέθλιον της Θεοτόκου-Παναγούδα» (Ι.Μ Κουτλουμουσίου):Ιερομόναχος Αρσένιος και η συνοδεία
. Ο Γέρων του Ιερού Κελλίου «Ανάστασις του Χριστού» (Ι.Μ Σταυρονικήτα):Ιερομόναχος ευθύμιος και η συνοδεία
. Ο Γέρων του Ιερού Κελλίου «Τίμιος Πρόδρομος» (Ι.Μ Κουτλουμουσίου):Μοναχός Ευφρόσυνος και η συνοδεία.
*Αναφέρομε μερικά ονόματα:Θεόδωρος Πάγκαλος,Λάμπρος Παπαδήμας,Γ.Πασχαλίδης,Η. Παπαδόπουλος,Παύλος Σαρλής,Ιωάν. Λοβέρδος.Έχομε κρατήσει τα σχετικά αποσπάσματα,καθώς και την ημερομηνίαν και το Μ.Μ.Ε που έγινε η δήλωσις.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο έγκριτο περιοδικό «ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ» (τεύχος 67)
πηγή: Ορθόδοξο Παρατηρητήριο
Της Σ. Αραβοπούλου
Και το όνομα αυτού «Μέγας Αλέξανδρος»: Ένα χαμηλό κτίσμα από κοκκινωπή πέτρα με εξωτερικούς θόλους στην οροφή και μπλε πόρτες και παράθυρα. Είναι το «Ελληνικό» νηπιαγωγείο στη Σίουα.
Μια ξεχωριστή πινελιά σε ένα τοπίο πρωτόγονο, σημαδεμένο σήμερα από τη φτώχια, σε μια μακρινή όαση της αιγυπτιακής ερήμου, 800 χιλιόμετρα από το Κάιρο, όπου ο μακεδόνας στρατηλάτης άφησε τα ίχνη του από το πέρασμά του αιώνες πριν, αναζητώντας εκεί τον χρησμό από το Μαντείο του Άμμωνα Ρα και βρίσκοντας, όπως ισχυρίζονται μερικοί, τόπο ανάπαυσης για το άψυχο σώμα του.
Ηταν ημέρα γιορτής για την τοπική κοινωνία η ημέρα των εγκαινίων του σχολείου που χάρισε η Ελλάδα. Η Μόνα και η Φάτμα φορούν το γιορτινό παραδοσιακό άσπρο φουστάνι, φορτωμένο με το χρωματιστό κέντημα, ο Άχμαντ, η Μποσάϊνα, η Σάφα, ο Μοχάμαντ, η Νεάμα, ένα τσούρμο 4χρονα-5χρονα παιδιά, ντυμένα γιορτινά, κάθονται συνεσταλμένα υπακούοντας στις τρεις δασκάλες τους την 20χρονη Αζίζα, την 19χρονη Χόντα και την 43χρονη Φάιζα, τρεις γυναικείες φιγούρες που για τον έξω κόσμο έχουν ακάλυπτα μόνο τα μάτια.
Παρών είναι και ο δήμαρχος της πόλης-όασης, ταξίαρχος Σαμίρ Μαχμούντ Μπιλάλ και ο υπεύθυνος εκπαίδευσης Αμντάλα Μπάγκι, 11 αρχηγοί φυλών της περιοχής όπως και το προεδρείο και πολλά μέλη και φίλοι της HEDA, της ελληνικής Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης που με συχρηματοδότηση κατά 75% του Υπουργείου Εξωτερικών έκτισε το νηπιαγωγείο, καθώς επίσης και ο Βασίλης Φιλιππάτος, ο διευθυντής μέχρι προ εξαμήνου του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού στην Αλεξάνδρεια και ένας από τους πρωτεργάτες του εγχειρήματος.
«Είμαστε ευτυχείς και υπερήφανοι που παραδίδουμε σήμερα αυτό το σχολείο, εργαστήκαμε σκληρά γι αυτό και θέλουμε να προσπαθήσουμε και στο μέλλον για ένα άλλο σχολείο, εξατάξιο δημοτικό αυτή τη φορά» θα πει στην τελετή των εγκαινίων ο Αιγυπτιώτης πρόεδρος της HEDA και καθηγητής στο τμήμα της συντήρησης αρχαιοτήτων των ΤΕΙ, Ηλίας Νομπιλάκης.
Για την μεγάλη φιλία που συνδέει από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου μέχρι σήμερα την Αίγυπτο με την Ελλάδα θα μιλήσει στην τελετή ο δήμαρχος της Σίουα εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη του προς το ελληνικό κράτος και τους συντελεστές του έργου αλλά και την ελπίδα του για νέα έργα που θα βελτιώσουν την εκπαίδευση και τον πολιτισμό στη παραμεθόρια αυτή όαση.
Η ιδέα του νηπιαγωγείου στη Σίουα, όπως θα μας πει ο κ. Β. Φιλιππάτος ξεκίνησε πριν από τρία χρόνια όταν ο τότε πρέσβης της Ελλάδας Παναγιώτης Βλασσόπουλος-όπως και ο διάδοχός του Αλέξιος Ιωάννης Ζέππος- ζήτησε την βοήθειά του για να κτίσει η Ελλάδα ένα νηπιαγωγείο στη Σίουα. Έναν τόπο που ο ίδιος γνώριζε πολύ καλά εδώ και μία περίπου 20ετία καθώς αγόρασε εδώ ένα κτήμα και έφτιαξε ένα σπίτι από λάσπη, όπως είναι και τα περισσότερα κτίσματα της μικρής πόλης. Ενός μοναδικού υπέροχου χώρου στην έρημο, σχεδόν βιβλικού, όπως λέει, ενός τόπου ειρήνης που δεν μπορείς να συναντήσεις πουθενά αλλού.
Το σχολείο ξεκίνησε να κτίζεται πριν από ένα χρόνο σε οικόπεδο 500 τμ που παραχώρησε ο Δήμος. Έχει εμβαδόν 130 τμ και δύο τάξεις, βοηθητικούς χώρους, πλήρη εξοπλισμό και πολλά παιχνίδια από την Ελλάδα. Σε αυτό από φέτος θα πάνε 80 παιδιά την ημέρα σε δύο βάρδιες.
Απώτερος σκοπός του έργου είναι η απασχόληση του γυναικείου πληθυσμού της Σίουα. Γυναίκες που σπανίως βλέπει κανείς να κυκλοφορούν στους αμμώδεις δρόμους της πόλης και που σχεδόν πάντα έχουν καλυμένο όλο το πρόσωπό τους.
Η απουσία τους είναι αισθητή και στα εγκαίνια του σχολείου, αφού όπως ορίζουν τα τοπικά ήθη και έθιμα πρέπει να μένουν στο σπίτι και η μόνη διέξοδος εργασίας είναι η οικοτεχνία, και ειδικότερα τα υπέροχα παραδοσιακά κεντήματα με φανταχτερά χρώματα που πουλούν τα τουριστικά μαγαζιά.
Τα τελευταία χρόνια ανάσα στην φτωχή οικονομία του μεγάλου αυτού "χωριού" με τους 23.000 κατοίκους, που παράγει χουρμάδες, ορυκτό αλάτι, ελιές και εμφιαλωμένο νερό, δίνει δειλά ο τουρισμός.
Η μοναδικότητα του τοπίου στην έρημο, κυρίως στα 60 χιλιόμετρα που χωρίζουν την όαση από τη Λιβύη, η εντυπωσιακή αρχαιολογική κληρονομιά, η πρωτόγονη ζωή στην χουρμαδούπολη που σπάει μόνο ο θόρυβος από τα φτηνά κινέζικα μηχανάκια, τα οποία δεν αντικατέστησαν τα παλιά καλά αμαξάκια με τα γαιδούρια, συνιστούν πόλο έλξης για μια κατηγορία τουριστών που αναζητούν κάτι διαφορετικό.
Κάτι που δεν έχει όμοιό του πουθενά αλλού, και σε πάει πίσω στο χρόνο παντρεύοντας το σήμερα με ένα πολύ μακρινό χθές που αγγίζει τα όρια του πρωτόγονου σε βασικές αστικές υποδομές, αλλά και σε αρχαίες συνήθειες, όπως οι σκηνές που στήνονται ανάμεσα στα σπίτια είτε για να συσκεφθούν, μια μέρα με πανσέληνο οι αρχηγοί των φυλών σχετικά με τα προβλήματά τους, είτε για να γιορτάσουν ένα γάμο που διαρκεί μια βδομάδα.
Ένας κόσμος μοναδικός που ζει ανάμεσα στο χθές και το σήμερα με μία δική του ισορροπία, που κτίζει ακόμη τα σπίτια του με λάσπη και ξύλο χουρμαδιάς- παρότι η παλιά οχυρωμένη πόλη, η Σάλι, που δεσπόζει στο κέντρο, έχει λιώσει από την τριήμερη νεροποντή του 1920, παίρνοντας θέση μνημείου- και ελπίζει σε ένα καλύτερο αύριο. Ένα καλύτερο αύριο στο οποίο η Ελλάδα, μέσω της HEDA, έβαλε το δικό της λιθαράκι.
πηγή: omogeneia.ana-mpa.gr
Αν τελικά υποστούμε μία εθνική ταπείνωση στη σύγχρονη φάση του Μακεδονικού ζητήματος, τούτο θα οφείλεται στις συνεχείς και αδικαιολόγητες ελληνικές υποχωρήσεις. Οι φοιτητές διεθνών σχέσεων σε πανεπιστήμια του εξωτερικού θα μελετούν τη λανθασμένη συμπεριφορά μας σαν «μελέτη περιπτώσεως-case study), όπου μία χώρα σαφώς ισχυρότερη πολιτικά, οικονομικά, στρατιωτικά και πολιτιστικά διολισθαίνει σε θέσεις ενδοτικές επί σειρά ετών απέναντι σε ένα κράτος, το οποίο έχει εμφανή προβλήματα συνοχής και βιωσιμότητας.
Τον Δεκέμβριο του 1991, στην σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών των χωρών της Ευρ. Ένωσης στις Βρυξέλλες ο τότε υπουργός Εξωτερικών Αντώνης Σαμαράς κέρδισε με δυσκολία μία εθνική επιτυχία, για την οποία τον συνεχάρησαν κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι. Στο επίσημο ανακοινωθέν υπήρχε η ομόφωνη δήλωση ότι δεν επιτρέπεται σε μία βαλκανική χώρα να χρησιμοποιεί όνομα, το οποίο υποκρύπτει εδαφικούς αλυτρωτισμούς. Στο ίδιο πνεύμα ήταν και η ανακοίνωση των ηγετών της Ε.Ε. τον Ιούνιο του 1992 στη Λισσαβόνα. Αυτές τις δύο επιτυχίες όχι μόνο δεν τις αξιοποιήσαμε, αλλά τις υπονομεύσαμε και τις απεμπολήσαμε.
Πρώτα η λογική του ενδοτισμού ανακάλυψε το επιχείρημα Πινέϊρο. Ότι δήθεν τα Σκόπια είχαν αποδεχθεί την πρόταση του Πορτογάλου υπουργού για όνομα «Σλαβομακεδονία», αλλά η δική μας αδιαλλαξία το απέρριψε. Διπλή αναλήθεια: Πρώτον, διότι η κυβέρνηση της ΠΓΔΜ ουδέποτε δέχθηκε να συζητήσει την πρόταση Πινέϊρο, όπως παραδέχεται ο τότε πρόεδρος Κίρο Γκλιγκόροφ στα Απομνημονεύματά του. Δεύτερον, διότι δεν υπήρχε πιθανότητα να δεχθούν κάτι τέτοιο οι ηγέτες των Σκοπίων, αφού ο όρος Σλαβο-μακεδονία θα προκαλούσε την έντονη αντίδραση των Αλβανών, που δεν είναι Σλάβοι και αποτελούν το θορυβώδες 30% του πληθυσμού.
Στη συνέχεια η λογική των υποχωρήσεων ανακάλυψε πόσο κακό έκαναν τα συλλαλητήρια στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Κι όμως προσωπικά άκουσα με τα αυτιά μου σε ομιλία του στη Αθήνα τον υπεύθυνο της Ε.Ε. για τα Βαλκάνια, τον Βρετανό Ντέϊβιντ Όοουεν, να δηλώνει ότι μόνον όταν είδε μια τέτοια κοσμοπλημύρα να διαδηλώνει συνειδητοποίησε ότι υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα, το οποίο ενοχλεί ένα κράτος-μέλος της Ένωσης. Από τον Σεπτέμβριο του 1995 παρακολουθούμε τα Σκόπια να παραβιάζουν ποικιλοτρόπως την ενδιάμεση συμφωνία ενώ εμείς τους παρέχουμε καλόπιστα κάθε πολιτική και οικονομική υποστήριξη. Η περίφημη επιχειρηματική μας διείσδυση δεν απέδωσε πολιτικά οφέλη. Αντί να πιέσουμε τα Σκόπια σε υποχωρήσεις τα καταστήσαμε πιο αδιάλλακτα ... με τα δικά μας χρήματα. Και όταν έληξε η επταετής διάρκεια της συμφωνίας το 2002, την αφήσαμε να παρατείνεται σιωπηρά με αποτέλεσμα να τη χρησιμοποιούν σήμερα οι κυβερνώντες της ΠΓΔΜ και να μας ενάγουν στο Δικαστήριο Διεθνούς Δικαίου. Η κατηγορία είναι ότι βάσει της συμφωνίας δεν επιτρέπεται να θέτουμε βέτο για την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε.
Το καλοκαίρι του 2001 οι Αλβανοί των Σκοπίων εξεγέρθησαν ενόπλως και παρά την συνθηκολόγηση της Αχρίδας έδωσαν το μήνυμα και για το μέλλον ότι θα επιδιώξουν σε πρώτη φάση μία μορφή αυτονομίας και σε δεύτερη φάση ίσως και την απόσχιση. Το παράδειγμα του Κοσσόβου ενθαρρύνει μελλοντικές αλβανικές κινήσεις για διάλυση της ΠΓΔΜ, ενώ και η Βουλγαρία με κάθε τρόπο υπενθυμίζει τη βασική της θέση: Δεν υπάρχουν «μακεδόνες» παρά μόνο Βούλγαροι, των οποίων άλλαξε βιαίως η ταυτότητα. Αντί, λοιπόν, να αξιοποιήσουμε τα διαλυτικά και αποσχιστικά φαινόμενα και να πιέσουμε καταλυτικά τους ηγέτες των Σκοπίων, εμείς κατασκευάσαμε τη θεωρία ότι μας είναι απαραίτητη η ύπαρξη και η βιωσιμότητα αυτού του τεχνητού κράτους. Δεν μπορώ να καταλάβω τί φοβούνται ορισμένοι συμπολίτες μας από την πιθανότατη διάλυση της ΠΓΔΜ. Ένας αλυτρωτισμός λιγότερος στην περιοχή! Ούτως ή άλλως τον αλβανικό εθνικισμό τον έχουμε παρόντα. Με τη στήριξη των ισχυρών στη δημιουργία ανεξαρτήτου Κοσσόβου η Μεγάλη Αλβανία - ή η Φυσική Αλβανία όπως ηπιότερα λέγεται - είναι γεγονός. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε ως Ελλάδα είναι να κόψουμε με αυστηρότητα κάθε συζήτηση για τους Τσάμηδες εγκληματίες πολέμου.
Και η διολίσθηση των θέσεών μας συνεχίζεται. Αποδεχόμαστε ακόμη ως μεσολαβητή τον Μάθιου Νίμιτς, ο οποίος προσπαθεί να πιέσει περισσότερο την Ελλάδα παρά τα Σκόπια. Και αποδεχόμαστε δυστυχώς να συζητούμε επί προτάσεων αρνητικών για τα εθνικά μας συμφέροντα, όπως η «Άνω Μακεδονία», η «Βόρεια Μακεδονία» κ.λπ. Το 2007 διέρρευσε στον αθηναϊκό Τύπο μία πρωτοφανής πρόταση του Νίμιτς, ότι δηλαδή πρέπει να περιορίσει και η Ελλάδα τη χρήση του όρου Μακεδονία. Πόσο μεγάλη απόσταση από την απόφαση της Ευρ. Ένωσης του 1991! Από εκεί που όλοι πίεζαν τους πλαστογράφους της ιστορίας, τώρα πιέζουν τους νομίμους κατόχους! Και δυστυχώς η κατάργηση του Υπουργείου Μακεδονίας-Θράκης από τη νέα κυβέρνηση (Οκτώβριος 2009) στέλνει νέα μηνύματα υποχωρητικότητας σε κάθε κατεύθυνση.
Η λογική των συνεχών υποχωρήσεων ενισχύεται δυστυχώς και από αστοχίες Ελλήνων αρθρογράφων. Στις 18-10-2009 διαβάσαμε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ μία ανάλυση του Φίλιου Στάγκου περί Μακεδονικού, η οποία μάλλον θα έκανε τα Σκόπια να πανηγυρίζουν. Ο αρθρογράφος προτείνει στους Έλληνες Μακεδόνες - δηλαδή και στον υπογράφοντα - να ονομαζόμαστε «Παλαιομακεδόνες» για να διευκολύνουμε την ΠΓΔΜ να αποδεχθεί το όνομα Νέα Μακεδονία! Καλεί επίσης την Ελλάδα να αναγνωρίσει «σλαβομακεδονική ταυτότητα» σε πολλούς κατοίκους της Δυτικής Μακεδονίας. Την ώρα που η Ευρώπη εορτάζει τα 20 χρόνια από την πτώση του τείχους του Βερολίνου και του κομμουνισμού, κάποιοι συμπατριώτες μας προτείνουν να νομιμοποιήσουμε ένα κατασκεύασμα του κομμουνιστικού καθεστώτος του Τίτο!
Κωνσταντίνος Χολέβας
Πολιτικός επιστήμων
ΚΑ΄ Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη Εντεταλμένων Ορθοδόξων Εκκλησιών και Ιερών Μητροπόλεων για θέματα αιρέσεων και παραθρησκείας
Με απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος πραγματοποιείται, υπό την αιγίδα του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου και με την φιλοξενία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ, από 2 έως 4 Νοεμβρίου 2009, στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου Πειραιώς, η «ΚΑ Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη Εντεταλμένων Ορθοδόξων Εκκλησιών και Ιερών Μητροπόλεων για θέματα αιρέσεων και παραθρησκείας», με θέμα: «Σύγχρονες αιρέσεις - προέλευση, εκδηλώσεις, κατανόησή τους».
Στην Συνδιάσκεψη συμμετέχουν Ορθόδοξες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες και οι Μητροπόλεις της Εκκλησίας της Ελλάδος, της Κρήτης και της Δωδεκανήσου, με ειδικούς Εντεταλμένους για θέματα αιρέσεων.
Οι Συνδιασκέψεις αυτές αποτελούν μια υπερεικοσαετή πρωτοβουλία της Εκκλησίας της Ελλάδος με Πανορθόδοξη απήχηση, για την ενημέρωση πάνω σε θέματα της σύγχρονης ποικιλόμορφης πλάνης.
Μετά τον χαιρετισμό του φιλοξενούντος την Συνδιάσκεψη Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ, θα κηρύξει την έναρξη των εργασιών ο Πρόεδρος της Συνδιασκέψεως, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Νικοπόλεως και Πρεβέζης κ. Μελέτιος. Εν συνεχεία, θα αναγνωστούν τα Μηνύματα των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών και θα πραγματοποιηθούν δύο Εισηγήσεις: του Αιδεσιμολογιωτάτου Πρωτοπρεσβυτέρου κ. Βασιλείου Γεωργόπουλου, Λέκτορος της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ. με θέμα: «Η προέλευση των Προτεσταντικών αιρέσεων» και του Θεολόγου Καθηγητού κ. Λάμπρου Σκόντζου με θέμα: «Σύγχρονες μορφές ποιμαντικής αντιμετωπίσεως των νεοφανών αιρέσεων».
Εκ του Γραφείου Τύπου της Ιεράς Συνόδου
του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη
Φθάσαμε ήδη σε μια κρίσιμη καμπή. Επίκειται –αν δεν αντιδράσουμε με σθένος όλοι οι πιστοί– ο χωρισμός της Πολιτείας από την Εκκλησία.
Δυστυχώς, μεθοδεύεται συστηματικά αυτός ο χωρισμός, ενώ εμείς, κληρικοί και λαϊκοί κοιμώμαστε. Μερικοί, μάλιστα, φαίνονται και ευχαριστημένοι, βλέποντας με τα αφελή τους κριτηρια ότι αυτός ο χωρισμός θα είναι απελευθερωτικός και, τελικά, ωφέλιμος για τον ορθόδοξο λαό μας!
Εκείνοι, όμως, που βλέπουν τα πράγματα με σοβαρότητα, διαπιστώνουν ότι ο επικείμενος χωρισμός της Πολιτείας από την Εκκλησία είναι το αναμενόμενο αποτέλεσμα, το τελικό Διαζύγιο μετά από μια πολυχρόνια διάσταση της Πολιτείας από την Εκκλησία, που άρχισε δειλά-δειλά πριν διακόσια χρόνια και κορυφώνεται στις μέρες μας με την τυπική πια έκδοση και του νομικού Διαζευκτηρίου.
Πρόκειται για μια μεθοδευμένη και συστηματική προσπάθεια της πολιτικής ηγεσίας του τόπου μας με επιδίωξη την μετάθεση των στόχων και της προοπτικής του λαού μας σε διεύθυνση αντίθετη από τους στόχους και το πνεύμα της Εκκλησίας μας.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.
Πριν διακόσια χρόνια, οι πυροβολισμοί, που έθεσαν τέρμα στην επίγεια ζωή του μαρτυρικού Κυβερνήτου Ιωάννη Καποδίστρια, αντί να προκαλέσουν την αντίδραση του ιερού κλήρου ώστε να κατονομάση και να στιγματίση τους δολοφόνους της πνευματικής προοπτικής του έθνους μας, επτόησε και κατατρόμαξε τους Ποιμένες της Εκκλησίας και τους έκαμε να “λουφάξουν” περιδεείς στους τέσσερις τοίχους των εκκλησιών και να απεμπολήσουν την ποιμαντική τους ευθύνη, που υπαγορεύει στους κληρικούς να εποπτεύουν και να κατευθύνουν την καθημερινή ζωή των πιστών, αφού για τον χριστιανό δεν υπάρχει χωρισμός πνευματικής και καθημερινής ζωής.
Έτσι, αυτό που μέχρι πριν 200 χρόνια ήταν αυτονόητο, δηλαδή ότι σε ένα πιστό λαό κορυφαίος ηγέτης είναι ο ιερός κλήρος και οι πολιτικοί άρχοντες μέρος του ορθοδόξου ποιμνίου, σταδιακά, με το πέρασμα του χρόνου, επεβλήθη το αδιανόητο και κατεστάθησαν ως υπερτάτη αρχή οι πολιτικοί άρχοντες, ενώ ο ιερός κλήρος ετέθη –υπαιτιότητί του– στο περιθώριο, σαν μια ασήμαντη μερίδα μέσα στην Ελληνική επικράτεια.
Είναι ενδεικτικό το ότι οι κυβερνώντες –ιδίως κατά την τελευταία τριακονταετία– αναφερόμενοι στην Εκκλησία και στις θέσεις που εκφράζει Εκείνη σε πνευματικά ζητηματα, απαντούν ότι «θα μελετησουμε τις απόψεις της Εκκλησίας όπως και των λοιπών φορέων»!...
Πρέπει κανείς να γράψη πολλά ακόμη –ήδη έχουμε τόσα και τόσα γράψει μέχρι πρόσφατα και όμως φαντάζουν πολύ λίγα– για να επαναφέρη στη συνείδηση των πιστών την αληθινή θεολογία, η οποία κραυγάζει ότι σε ένα ορθόδοξο κράτος η Πολιτική είναι ουσιαστικά Ποιμαντική και, εφ’ όσον είναι Ποιμαντική, πρέπει απαραιτητως να έχη την πνευματική εποπτεία της Εκκλησίας.
Το έθνος μας από την αρχαιότητα ταύτιζε την πίστη με την ζωή και, όταν «ήλθε το πλήρωμα του χρόνου» εβίωσε απόλυτα αυτην την ταυτότητα χωρίς να επιτρέψη σε κανέναν να αμφισβητηση αυτη την ταύτιση από το γεγονός ότι οι κληρικοί παρέδωσαν στους λαϊκούς πιστούς την διακυβέρνηση των πολιτειακών υποθέσεων και αρνήθηκαν να ασκήσουν παράλληλα με την ιερατική τους διακονία την κοσμική εξουσία.
Η ορθόδοξη συνείδηση, από τις πρώτες κιόλας μέρες της χριστιανικής ζωής, κατάλαβε το βαθύτατο νόημα της επιμονής των αγίων Αποστόλων να μη ασχοληθούν οι ίδιοι με την διευθέτηση των βιωτικών πραγμάτων αλλά να την αναθέσουν ως διακόνημα σε πιστούς ανθρώπους οι οποίοι θα εκλέγοντο μεν από τον λαό αλλά η επικύρωση της εγκαταστάσεώς τους και η εποπτεία της διαχειρίσεώς τους θα εγίνετο από την Εκκλησία.
Η ορθόδοξη συνείδηση ουδέποτε δέχθηκε ότι αυτη η παραχώρηση της κοσμικής εξουσίας στους λαϊκούς σημαίνει και την αναγόρευση των λαϊκών αρχόντων σε υπέρτατη εξουσία, διότι μια τέτοια αντίληψη θα εσήμαινε ότι η ορθόδοξη θεολογία δίδει προτεραιότητα στο σώμα και αναγνωρίζει την υπεροχή του σώματος επί της ψυχής, εφ’ όσον η κοσμική εξουσία έχει αποκλειστική αρμοδιότητα την διευθέτηση των βιωτικών, δηλαδή των υλικών πραγμάτων.
Από τις πρώτες μέρες της χριστιανικής ζωής –σε πείσμα κάποιων σημερινών ονειροταξιδεμένων θεολόγων, οπαδών του «αγγελισμού»– οι πιστοί κατενόησαν ότι δεν είναι δυνατόν να ζήσουν διπλή ζωή και γι’ αυτό «έθεσαν παρά τους πόδας των Αποστόλων» και τους εαυτούς τους αλλά και τις περιουσίες τους, με τις οποίες περιουσίες δεν αντιμετωπίσθηκαν μόνο οι βιωτικές ανάγκες των χριστιανών αλλά δημιουργηθηκε το μέγα και εξαίσιο αρχιτεκτονικό θαύμα των Κατακομβών, των οποίων η διαρρύθμιση εστέγασε τις περισσότερες δραστηριότητες της καθημερινής ζωής, μηδέ της ταφής εξαιρουμένης. Οι Κατακόμβες δεν ήσαν μόνο χώροι για την λατρεία και την ταφή των χριστιανών, όπως θέλουν πολλοί προχειρολόγοι να τις παρουσιάζουν, αλλά και τόποι παιδείας και ψυχοσωματικής καλλιεργείας των ανθρώπων, από την νηπιακή έως την γεροντική τους ηλικία.
Οι Κατακόμβες ήσαν ο τρόπος ζωής των χριστιανών, γιατί ήταν γι’ αυτούς αδιανότητο να χωρίσουν την πίστη τους από την καθημερινή τους ζωή. Τους ήταν αδύνατον να ζήσουν μέσα σε ένα αλλόφρονα κόσμο και σ’ ένα σχιζοφρενικό περιβάλλον, που διχάζει τον άνθρωπο και τον βυθίζει στη δυστυχία.
Πέρασαν τρακόσια χρόνια ζωής των χριστιανών σε επίπεδο κάτω από τη γη αλλά σε πνευματικό επίπεδο ουράνιο και ασύγκριτα ανώτερο από το επίπεδο της γης, που ζούσαν οι ειδωλολάτρες, έως ότου ο Μέγας αυτός Νούς και Μέγας άγιος, ο Άγιος Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος εκάλεσε τους χριστιανούς να βγούν από τις Κατακόμβες και να αγιάσουν τη γη φέρνοντας στην επιφάνεια την υπόγεια αλλά ένθεη ζωή τους, ως ζωή της Αυτοκρατορίας του.
* * *
Έτσι έζησε ο πιστός λαός μέχρι την Άλωση της Πόλεως από τους Τούρκους. Αλλά και μετά την Άλωση, και αυτός ακόμη ο αλλόθρησκος Μωάμεθ κατενόησε ότι η υπερτάτη αρχή του Γένους είναι η Εκκλησία και παρέδωσε όλη την επιστασία των χριστιανών στα χέρια του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.
Το ορθόδοξο έθνος μας διατηρήθηκε αλώβητο τετρακόσια χρόνια με την Εκκλησία εθναρχούσα έως ότου –και πάλι με την πρωτοστασία των κληρικών– απέκτησε την ελευθερία του.
Ο πρώτος Κυβερνήτης μετά την απελευθέρωση, ο Ιωάννης Καποδίστριας, φορέας της ορθοδόξου πίστεως συνέχισε με χριστιανικό ήθος την Παράδοση και πολιτεύθηκε ως πιστό τέκνο της Εκκλησίας και όχι σαν αφεντικό Της, ορίζοντας ότι «η εκπαίδευση των ελληνοπαίδων πρέπει να γίνεται όμοια με την εκπαίδευση των υποψηφίων κληρικών», δείχνοντας με αυτό ότι μεταξύ κληρικών και λαϊκών υπάρχουν μεν διαφορετικά διακονήματα ή διαφορετικοί ρόλοι, όπως επικρατεί να λέγεται με την σημερινή διαλεκτική, αλλά όχι διαφορετική πίστη, ήθος και ζωή.
Τελικά, οι πυροβολισμοί, που έπεσαν και θανάτωσαν τον Καποδίστρια τραυμάτισαν βαρειά και την ορθόδοξη θεολογία! Οι πυροβολισμοί έπληξαν καίρια την ορθόδοξη θεολογία ως Ποιμαντική, και την μετέτρεψαν σε προτεσταντική θεολογία, όπου η κοσμική εξουσία είναι το αφεντικό και του λαού και της Εκκλησίας.
Έρχονται, βέβαια, πολλοί προχειρολόγοι σήμερα και ισχυρίζονται ότι δεν είναι δυνατόν να επανέλθουμε στα χρόνια του Βυζαντίου, δεν κάνουν όμως τον κόπο να μας πληροφορήσουν για το ποιός ευθύνεται για την αλλοίωση αυτη, η οποία δεν άρχισε πριν από είκοσι ή τριάντα χρόνια με την άνθηση της τεχνολογίας, αλλά άρχισε αμέσως μετά τους πυροβολισμούς εναντίον του Καποδίστρια. Δεν είναι, λοιπόν, αποκλειστικά υπεύθυνος για το κατάντημα αυτό ο κλήρος, που σκιάχτηκε με τους πυροβολισμούς κατά του Καποδίστρια και κιότεψε, προδίδοντας με τη δειλία του και τον Χριστό και την Εκκλησία Του και τον λαό Του;
Κι αν τότε κιότεψε ο Κλήρος από τους πυροβολισμούς και επακολούθησαν λάθη επί λαθών και προσετέθη στην κακή και η κάκιστη νοοτροπία, τι είναι, άραγε, αυτό που μας κρατάει δέσμιους σήμερα εμάς τους κληρικούς, σε εποχή που απίθανες μειοψηφίες διεκδικούν απίστευτα και ανήκουστα δικαιώματα, τι μας κρατάει δέσμιους και βραχυκυκλωμένους και δεν αντιδρούμε ώστε να επαναφέρουμε το ήθος και την Ορθόδοξη θεολογία μας Αφέντη και Κυβερνήτη της ζωής του Ποιμνίου μας;
Δεν μιλώ για τους κληρικούς –μεγαλόσχημους και μικρόσχημους– που ήσαν, είναι και θα είναι συμπαίκτες και διαπλεκόμενοι με τους απογόνους των Κοτζαμπάσηδων πολιτικών, αλλά μιλώ για τους αγνούς και άδολους και ιεραποστολικούς Ποιμένες της Εκκλησίας, οι οποίοι φαίνονται παγιδευμένοι σε μια αντορθόδοξη Θεολογία, την οποία θεωρούν μάλιστα και ως την πεμπτουσία της πνευματικότητος!
Μιλώ για εκείνους που, ενώ έχουν πατρικό ενδιαφέρον για την πνευματική προκοπή των ανθρώπων, αδυνατούν να καταλάβουν ότι είναι προδοσία του λαού μας το να τον εγκαταλείπουμε εμείς οι Ποιμένες σε άρχοντες που περιθωριοποιούν την Εκκλησία, για να έχουν αυτοί εν συνεχεία την ευχέρεια να διαστρέφουν το λαό του Θεού καθημερινά και επί εικοσιτετραώρου βάσεως μέσω των τηλεοράσεων, των ραδιοφωνικών σταθμών, των περιοδικών και των εφημερίδων.
Απορώ. Πως δεν βλέπουν οι Ιερείς μας ότι ο λαός μας μέρα με την ημέρα αποχριστιανίζεται με αυτη την τακτική; Πως δεν βλέπουν ότι δεν μπορεί να προχωρήσει άλλο έτσι η ζωή μας; Αν οι πρώτοι Ποιμένες κάλεσαν τους πιστούς να δημιουργησουν μια νέα κοινωνία «εν ταις οπαίς της γης», μακριά από την αλλοτρίωση του κόσμου, αφού τότε δεν είχαν δικαιωμα να ψηφίζουν τους άρχοντές τους αλλά τους επιβάλλονταν με τη βία, πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη μας, που, ενώ έχουμε δικαίωμα να εκλέγουμε τους πολιτικούς μας άρχοντες, δεν καλούμε τους πιστούς να πάψουν να στηρίζουν πολιτικές παρατάξεις που δεν ταυτίζονται απόλυτα με το πνεύμα και τη θεολογία της Εκκλησίας μας; Καί πόσο αξιοθρήνητοι είμαστε που δεν αποδοκιμάζουμε και δεν στιγματίζουμε τους πολιτικούς που, όχι μόνο δεν αισθάνονται υπηρέται του Θεού και της Εκκλησίας Του αλλά και παρεμβαίνουν προκλητικά και αφαιρούν ακόμη και τον λόγο από τους κληρικούς, παρασύροντας τον λαό να πιστεύη πως, όταν οι κληρικοί ελέγχουν τους πολιτικούς για τις παρεκκλίσεις τους από την Ορθοδοξία τότε παίρνουν τον ρόλο του πολιτικού;
Είναι απελπιστικά εντυπωσιακό ότι η αλλοίωση του ορθοδόξου φρονήματος στον τομέα της Ποιμαντικής έχει τόσο πολύ κορυφωθεί, ώστε και εκλεκτοί ακόμη κληρικοί ανατριχιάζουν και μόνο στο άκουσμα της λέξεως πολιτική, μη μπορώντας να διακρίνουν ότι, άλλο πράγμα είναι να ασχοληθούν οι κληρικοί με τα υπάρχοντα κόμματα της Βουλής που είναι όλα ανεξαιρέτως αλλότρια της Εκκλησίας (οι ελάχιστοι πιστοί βουλευτές είναι χρήσιμοι στις παρατάξεις τους μόνο για τα πανηγύρια), και άλλο πράγμα είναι να επιδοθούμε όλοι μαζί οι Πνευματικοί σε έναν άνισο μεν αλλά επιβαλλόμενο αγώνα, ώστε να απαρτισθή μια πολιτική Παράταξη που σαν Καταστατικό της, έμπνευσή της, οδηγό και στόχο της θα έχη τη βίωση και την επικράτηση της Ορθοδόξου Πίστεως στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων.
Είναι υπέρτατο χρέος των κληρικών να καλέσουμε τον πιστό λαό να πάψη να σχετίζεται με τους εχθρούς του θελήματος του Θεού, με αυτούς που πολεμούν με λύσσα ώστε να μη πραγματοποιηθή η ευχή της Κυριακής Προσευχής «ελθέτω η Βασιλεία Σου ως εν ουρανώ και επί της γης».
Πρέπει, επί τέλους, να καταλάβουμε εμείς οι κληρικοί ότι είναι άλλο πράγμα το να τοποθετούμεθα υπέρ της μιας ή της άλλης από τις υπάρχουσες παρατάξεις της Βουλής, που έχουν όλες ανεξαιρέτως κοσμικό και αντιεκκλησιαστικό φρόνημα και άλλο πράγμα είναι να εργασθούμε όλοι οι κληρικοί για να απαρτιστεί μια ορθόδοξη παρεμβολή πνευματικών ανθρώπων που θα πολιτευθούν για να συμβάλλουν στην υλοποίηση της Ποιμαντικής της Εκκλησίας μας.
Είναι αδιανόητο να παραδέχονται ορθόδοξοι κληρικοί ότι, επειδή η πατρίδα μας έγινε πολυπολιτισμική πρέπει να ξεχάσουμε το ήθος της ορθοδόξου πολιτικής και να “κλειστούμε στο καβούκι μας”. Έχουν πολύ μεγάλο λάθος να πιστεύουν ότι έγινε πολυπολιτισμική χώρα η Ελλάδα επειδή κατακλύσθηκε –με ευθύνη των αμοραλιστών πολιτικών– η χώρα μας από ορδές απολίτιστων ανθρώπων, που την μετέτρεψαν σε γιουσουρούμ και αλλαλούμ.
Πολυπολιτισμική ήταν η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, στην οποία περιλαμβάνοντο και άνθρωποι άλλων πολιτισμών εκτός της Ορθοδόξου Πίστεως, ουδέποτε όμως αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να συρρικνωθή η Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή χάριν των άλλων πολιτισμών ή για να μήν προσβληθούν οι άλλοι πολιτισμοί. Εν εναντία περιπτώσει –με τη λογική αυτών των κληρικών– εν μέσω τόσων “πολιτισμών” και τόσων αλλοθρήσκων τι ρόλο έχει τότε η Εκκλησία πάσης Ελλάδος; Ρόλο διακοσμητικό;
Ποιόν μη παράφρονα πιστό ενδιαφέρει αν θα δυσαρεστηθούν κάποιοι άλλοι πολιτισμοί από την ορθόδοξη πίστη μας μέσα στην ίδια την ορθόδοξη Ελλάδα μας; Κι αν αυτό ενδιαφέρη τους πολιτικούς μας, γιατί εμάς πρέπει να μας ενδιαφέρουν αυτοί οι πολιτικοί;
Ποιός είναι, τελικά, αυτός που μας βραχυκυκλώνει και μας υποχρεώνει να ανήκουμε, “σώνει και καλά”, σε κόμματα που αρνούνται να υποταχθούν στο πνεύμα της Εκκλησίας; Ποιός, επιτέλους, θα μας εξηγήση γιατί πρέπει εμείς οι κληρικοί να αποφεύγουμε την πολιτική, που είναι για τη θεολογία μας Ποιμαντική, αντί να αποφεύγουμε τα πολιτικά κόμματα που δεν είναι καρποί της Εκκλησίας μας;
* * *
Είναι, λοιπόν, ή δεν είναι αποκλειστική ευθύνη των κληρικών ο επικείμενος χωρισμός Πολιτείας και Εκκλησίας;
Αφού εμείς οι κληρικοί χωρίσαμε την πολιτική από την πνευματική ζωή και καυχώμεθα γι’ αυτό και το ανακηρύξαμε ως ορθόδοξη θεολογία, τότε, γιατί τώρα μυξοκλαίμε και οδυρόμεθα για τον επικείμενο χωρισμό; Διακόσια χρόνια οι πολιτικοί πορεύονται χωρίς την Εκκλησία, είναι σε διάσταση με την Εκκλησία. Τώρα εκδίδεται το Διαζύγιο.
Η ώρα είναι κρίσιμη.
Ή θα αναμετρήσουμε τις ευθύνες μας και θα καλέσουμε τον πιστό λαό σε επάνοδο στη σωστή θεώρηση της Πολιτικής, ως συνάρτηση της πνευματικής του ζωής, αποδεικνύοντες ότι είμαστε αληθινοί Ποιμένες του, ή εντός ολίγου θα φανή περίτρανα ότι είμαστε πολύ κατώτεροι των περιστάσεων, όπως ο αξιοθρήνητος Λουδοβίκος, που όταν έπεφτε η Βαστίλλη στα χέρια των επαναστατών και εσείετο ο κόσμος ολόκληρος εκείνος έγραφε στο ημερολόγιό του: «Σήμερα έβρεχε και δεν πήγα για κυνήγι. Πολύ ανιαρή ημέρα»!...
ΙΕΡΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΑΘΗΝΩΝ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΕΥΚΑΚΙΩΝ
«Το μάθημα των Θρησκευτικών σήμερα - προοπτικές»
Ανακοίνωση – Πρόσκληση για Εκπαιδευτική - Θεολογική Ημερίδα
Ένωση Θεολόγων Νομού Λέσβου
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΘΕΟΛΟΓΩΝ
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΝΟΜΟΥ ΛΕΣΒΟΥ
Πρόσκληση
Σας προσκαλούμε στην Εκπαιδευτική Ημερίδα με θέμα:
«Το μάθημα των Θρησκευτικών σήμερα - προοπτικές»
Συμμετέχουν οι:
Κωνσταντίνος Κορναράκης,
Επίκουρος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών,
με θέμα: «Η εφηβική κρίση και ο ρόλος του μαθήματος των Θρησκευτικών».
&
Ηλίας Φραγκόπουλος,
Αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων, Θεολόγος - Φιλόλογος,
με θέμα: «Τα προβλήματα του μαθήματος των Θρησκευτικών».
Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009 και ώρα 09:00
στην αίθουσα Φιλολόγων της Δ/νσης Δ.Ε Λέσβου
(κτίριο πρώην Παιδαγωγικής Ακαδημίας),
Μετά τιμής
το Διοικητικό Συμβούλιο
***
Μετά το πέρας της εκδήλωσης θα πραγματοποιηθεί η εκλογο-απολογιστική Συνέλευση και θα διενεργηθούν οι εκλογές της Ένωσης Θεολόγων Νομού Λέσβου για την ανάδειξη του νέου Διοικητικού Συμβουλίου της.
Πηγή: Ζωηφόρος
