Γιατί
συμβαίνουν οἱ θεομηνίες;
Δέν γνωρίζουμε ἐάν ὑπάρχει κάποιο νόημα νά προσπαθοῦμε νά ὁμιλοῦμε μέ τούς πνευματικῶς κωφούς! Κυρίως, ὅταν ὁ λόγος δέν εἶναι δικός μας, ἀλλά εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Βασιζόμαστε στήν ἐλπίδα, μήπως ὑπάρξει ἀνάμεσά μας κάποιος βαρήκοος, ὁ ὁποῖος ἔχει ἄγνοια καί ὄχι ἀδιαφορία καί ἔστω ἀντιληφθεῖ κάτι τήν «ἐνδεκάτη» ὥρα. Μήπως πιστέψει τήν πραγματική αἰτία ὅλων αὐτῶν τῶν θεομηνιῶν πού βιώνουμε καί συνεχίζουμε ἀκάθεκτοι τήν κατώτερη ζωώδη συμπεριφορά. Ἀλλά νά ἀκούσουμε καί ἐμεῖς, πού τά γνωρίζουμε καί δέν ἀποφασίζουμε νά βάλουμε ἀρχή μετανοίας. Πού συνεχίζουμε νά αὐτοκτονοῦμε τήν ψυχή, ὅπως θά ἔλεγε καί ὁ μεγάλος Σέρβος ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, καί τή συνείδησή μας κομμάτι - κομμάτι, μέ κάθε ἁμαρτία πού διαπράττουμε.
Σύμφωνα λοιπόν μέ τόν
πνευματικό πατέρα τοῦ ἀνωτέρῳ ἁγίου, μεγάλου καί αὐτοῦ Σέρβου, τοῦ Νικολάου
Βελιμίροβιτς, ἡ αἰτία γιά τίς θεομηνίες «εἶναι πάντα ἡ ἴδια. Ἡ αἰτία γιὰ τὶς
ξηρασίες, τὶς πλημμύρες, τὶς ἐπιδημίες καὶ ἄλλα μαστιγώματα τῆς γενιᾶς τῶν
ἀνθρώπων εἶναι ἡ αἰτία καὶ γιὰ τὴν τωρινὴ κρίση. Ἡ ἀποστασία τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ
τὸν Θεό. Μὲ τὴν ἁμαρτία τῆς Θεό-ἀποστασίας οἱ ἄνθρωποι προκάλεσαν αὐτὴ τὴν
κρίση, καὶ ὁ Θεὸς τὴν ἐπέτρεψε, ὥστε νὰ ξυπνήσει τοὺς ἀνθρώπους, νὰ τοὺς κάνει
ἐνσυνείδητους, πνευματικοὺς καὶ νὰ τοὺς γυρίσει πρὸς Ἐκεῖνον. ... Προκάλεσε
σύγχυση καὶ φόβο. Ὅλα αὐτὰ τὰ ἔκανε γιὰ νὰ ξυπνήσουν τὰ ὑπερήφανα κεφαλάκια τῶν
σοφῶν τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἀμερικῆς, γιὰ νὰ ἔλθουν εἰς ἑαυτοὺς καὶ νὰ
πνευματικοποιηθοῦν. Καὶ ἀπὸ τὴν ἄνεση καὶ τὸ ἀγκυροβόλημα στὰ λιμάνια τῆς
ὑλικῆς σιγουριᾶς νὰ θυμηθοῦμε τὶς ψυχές μας, νὰ ἀναγνωρίσουμε τὶς ἀνομίες μας
καὶ νὰ προσκυνήσουμε τὸν ὕψιστο Θεό, τὸν ζωντανὸ Θεό.»[1].
Ἡ δεύτερη καταστροφική
θεομηνία, μετά τίς φονικές πυρκαγιές (πού ἔπληξαν καί τή Μητρόπολη
Δημητριάδος), ἦταν οἱ πλημμύρες. Ξεκίνησαν ἀπό τόν Βόλο, ἀπό τήν ἴδια
Μητρόπολη, ὅπου ἐπίσκοπος εἶναι ἕνας μειλίχιος, πρᾶος (ὄχι σάν αὐτούς πού περιγράφει
ὁ Κύριος, «ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δέ εἰσι λύκοι ἅρπαγες»[2],
ἀλλά ποιμένας ἐν ἐγρηγόρσει, ποιμένας πραγματικός), δεκτικός, φιλικός,
πατερικός, «μετά τῶν Πατέρων» ὅπως εἶχε δηλώσει ὁ ἴδιος, ἄνθρωπος πού ἀγαπᾶ
ὅλον τόν κόσμο. Ἀπό τόν ζῆλο του νά διδάξει καί νά ὁμολογήσει Χριστό, ἵδρυσε
τήν «Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου» καί καλεῖ αἱρετικούς καί ἀλλοθρήσκους
νά μαθητεύσουν στήν Ὀρθόδοξη Πίστη! Περιφέρει δέ, ἀπό ναό σέ ναό τῆς Μητρόπολής
του τόν ψευδεπίσκοπο Ὀλβίας[3] (ὁ ὁποῖος χειροτονήθηκε «στόν Ἱερό
Καθεδρικό Ναό τοῦ Ἁγίου Μιχαήλ στό Κίεβο»[4] οὐσιαστικά, ἀπό
«λαϊκούς μέ ράσα»[5] πού ἐμπαίζουν τήν Ἱερωσύνη), γιά νά τόν
γνωστοποιήσει στό ποίμνιό του μέ σκοπό νά τόν ἀποφεύγουν. Τό ἴδιο συμβαίνει καί
μέ τούς Μητροπολῖτες τῆς Λαρίσης καί τῆς Θεσσαλιώτιδος. Εἶναι ἄνθρωποι πού
πρωτοστατοῦν στήν Ὀρθόδοξο Πίστη. Ἄνθρωποι ταπεινοί, ἐπί σκοπόν, πού
ἀνθίστανται στήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί κηρύττουν Χριστό καί Πατρίδα
καί ἀναχαιτίζουν κάθε τί τό ἐξω-ορθόδοξο.
Ἑπόμενο εἶναι νά μήν ἀναζητοῦμε σέ αὐτούς καί τούς
ὑπάκουους ἱερεῖς τους τίς πνευματικές εὐθύνες τῆς ἀποστασίας τῶν ἀνθρώπων. Δέν μποροῦμε ὅμως καί νά ἀκυρώσουμε τά προαναφερθέντα λόγια
τοῦ Ἁγίου Νικολάου, πού εἶναι καί λόγια τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ἄρα ὁ «κλῆρος» πέφτει
στόν λαό, σέ ἕναν λαό ἀμετανόητο, ἀδιάφορο, σκληρόκαρδο. Ἕναν λαό πού δέν ἀκούει τό κήρυγμα μετανοίας τῶν μητροπολιτῶν του, ἕνα λαό
ἀποστατημένο. Μακάρι νά μετανοήσουμε
καί νά ἐφαρμόσουμε τήν ἄσκηση στίς
ἀρετές τοῦ Εὐαγγελίου. Ὁ προαναφερθείς ἅγιος Ἰουστῖνος τονίζει ὅτι ἀπό «τήν κάθε εὐαγγελική ἄσκηση βλασταίνει
μέσα στήν ψυχή καί ἀπό ἕνα μάτι, καί
ἀπό πολλές ἀσκήσεις πολλά μάτια, μέ τά ὁποία ἡ ψυχή κοιτάζει καί βλέπει τό
ἀόρατο, καί μέ τή θεανθρώπινη κρίση ἐκτιμᾶ ὅλα τά γεγονότα μέσα στόν ἑαυτό της
καί στόν κόσμο γύρω της.»[6]. Μακάρι νά πλημμυρίσουμε ὅλοι (ὅσοι
θέλουν), μέ πολλά τέτοια μάτια, γιά νά μπορέσουμε νά δοῦμε τό Φῶς!
[1] ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΟΤΣ, «Δρόμος δίχως Θεὸ δὲν ἀντέχεται...», Ἐκδόσεις «Ἐν πλῷ»
[2] Ματθ. 7,
15
[3] «Ὁ σχισματικός Ὀλβίας
ὀργώνει τήν Λήμνο… ἀλλά οὐδείς γνωρίζει!», https://www.ekklisiaonline.gr/nea/o-schismatikos-olvias-orgoni-tin-limno-alla-oudis-gnorizi/
[4] «Χειροτονήθηκε ὁ
πρῶτος Ἕλληνας Ἐπίσκοπος τῆς Οὐκρανίας (ΦΩΤΟ)», https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/29393-xeirotonithike-o-protos-ellinas-episkopos-tis-oukranias-foto
[5] «‘‘Οἱ λαϊκοί μέ ράσα
πού παριστάνουν τούς ἱερεῖς καί ἐπισκόπους, δέν ἐπιτρέπεται νά εἰσέλθουν στό
Μοναστήρι’’. Στήν Ἑλλάδα ἀρνήθηκαν νά συμπροσευχηθοῦν μέ σχισματικούς.», https://gr.pravoslavie.ru/125425.html
[6] ΟΣΙΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ
ΠΟΠΟΒΙΤΣ, «ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟΙ ΚΡΗΜΝΟΙ», ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΧΙΛΑΝΔΑΡΙΟΥ
1 σχόλιο:
Ο Θεός «μιλάει» με πολλούς τρόπους όταν κορυφώνεται η αποστασία μας από Αυτόν και η ανταρσία μας και η αυτονόμησή μας.
Ένας από αυτός είναι και οι διάφορες θεομηνίες. Ειδικά, όταν το μέγεθος των τελευταίων προκαλεί τεράστιες καταστροφές.
Δυστυχώς, ο διαβρωμένος από το δηλητήριο του επιστημονισμού σύγχρονος άνθρωπος έχει ερμητικά κλειστά τα αυτιά του στα ουράνια μηνύματα και αποδίδει τα πάντα στα λεγόμενα φυσικά φαινόμενα.
Λες και τα τελευταία είναι αδέσποτα και αυτόνομα και εκδηλώνονται χωρίς τη θέληση, την παραχώρηση και την ανοχή του δημιουργού τους.
Και εκδηλώνονται κάποιες φορές με βιαιότητα και σφοδρότητα για λόγους παιδαγωγίας, σωφρονισμού και ταπεινώσεως της επηρμένης οφρύος, ημών των αποστατών και ανταρτών και εγωπαθών δημιουργημάτων Του. Ως εγερτήρια, προς μετάνοια και επιστροφή των ασώτων υιών στον Πατρικό οίκο, σαλπίσματα.
Ειδικά στις ημέρες μας, έχουμε υπερβεί κάθε όριο. Δεν αμαρτάνουμε από αδυναμία και συναρπαγή αλλά «μελέτην ποιούμεθα την αμαρτίαν».
Δεν συναισθανόμαστε ότι αμαρτάνουμε και στεφανώνουμε την πολυποίκιλη αμαρτία με άνθη….
Τη βαφτίζουμε «πρόοδο», «εξέλιξη», «απελευθέρωση» από τις προκαταλήψεις του παρελθόντος…
Δυστυχώς ο σύγχρονος «εκκλησιαστικός» λόγος έχει, εν πολλοίς, συντονισθεί με τις επιταγές της σύγχρονης θεότητας, της «πολιτικής ορθότητας» τουτέστιν, και δεν προβάλλει τη μετάνοια και την οργή του Θεού ως κεντρικά στοιχεία του αλλά την περιβαλλοντο-λογία και την αναφορά στη φύση που εκδικείται.
Κλασσική περίπτωση τέτοιου είδους λόγου αποτελεί η ρήση του μητροπολίτη Δημητριάδος «Πρέπει να προφυλάξουμε το περιβάλλον μας, για να μην ξανα συμβούν τέτοιες τραγωδίες» αλλά και εκείνη του μητροπολίτη Χαλκίδος που περιόρισε το όλο πρόβλημα στη μετατροπή του συγχρόνου ανθρώπου από διαχειριστή σε δυνάστη της φύσεως λέγοντας χαρακτηριστικά «»Η φύση επαναστατεί απέναντι στον αποστάτη εκ του Θεού και δυνάστη της άνθρωπο και τον εχθρεύεται» … (τουλάχιστον ο συγκεκριμένος επίσκοπος μίλησε για αποστάτη εκ του Θεού άνθρωπο).
Δεν αρνούμαστε ότι η ανεξέλεγκτη χρήση του φυσικού περιβάλλοντος και η μετατροπή του ανθρώπου από διαχειριστή και οικονόμο σε ανεξέλεγκτο εκμεταλλευτή της φύσεως και χριστιανικώς καταδικαστέα είναι (αυτό μας ενδιαφέρει ως χριστιανούς και όχι ως άθεους ουμανιστές) και δεν συντελείται χωρίς συνέπειες (στο σημείο αυτό θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι η φύση δόθηκε από το Δημιουργό της στην υπηρεσία του ανθρώπου ούτως ώστε με την ορθή από μέρους του χρήση της να δοξάζεται ο Θεός και όχι για να την καπηλεύονται οι διάφορες προβληματικές οικολογικές και περιβαλλοντικές οργανώσεις, ούτε και για να γυρνοβολούν εν πλω σε θάλασσες και ποτάμια κάποιοι λεγόμενοι «πράσινοι πατριάρχες» ή να φύονται κάποια καινοφανή φρούτα -«πράσινες ενορίες» και ο νοών νοείτω…).
Αγαπούμε, σεβόμαστε και προστατεύουμε τη φύση ως δημιούργημα του Θεού και ως δώρο Του στον άνθρωπο και όχι εν ονόματι μιας νεφελώδους και μεταφυσικά αστήρικτης και αθωράκιστης «αγάπης προς τη φύση», όπως οι άθεοι ουμανιστές, πολλοί οικολόγοι και περιβαλλοντολόγοι και οι φυσιολάτρες-νεοειδωλολάτρες της δαιμονικής εποχής μας.
Η φύση δεν είναι αυτόνομη αλλά κτίσμα του Θεού στην υπηρεσία του ανθρώπου προς δόξαν Του. Τα υπόλοιπα αποτελούν ουμανιστικές α-νοησίες.
Και δεν μπορούμε να αποδίδουμε κάθε θεομηνία είτε στο περιβάλλον το οποίο δεν προφυλάσσουμε ούτε στην επανάσταση και αντίδραση της φύσεως επειδή από διαχειριστές μετατραπήκαμε σε δυνάστες της.
Όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με σειρά τόσο μεγάλου μεγέθους και ισχύος θεομηνιών πρωτίστως θα πρέπει να αφυπνιζόμαστε, αναλογιζόμενοι το μέγεθος της αποστασίας μας από το Θεό και να εγειρόμαστε προς μετάνοια.
Και οι ποιμένες, αυτήν την αλήθεια θα πρέπει να προβάλλουν, πρωτίστως και κυρίως, και να κηρύττουν συλλογική μετάνοια και αναστροφή της κατά κρημνών πορείας μας.
Δημοσίευση σχολίου