Ἡ δυνατότητα γνώσεως τῆς αἰωνίου ἀληθείας, τῆς ὀντολογικῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἀληθινῆς ἑνότητος

Ἡ δυνατότητα γνώσεως τῆς αἰωνίου ἀληθείας, τῆς ὀντολογικῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἀληθινῆς ἑνότητος

Ἀρχιμ. Κυρίλλου Κωστοπούλου, Ἱεροκήρυκος Ἱ. Μ. Πατρῶν -Δρος Θεολογίας

       Ἑορτάζει σήμερα πανηγυρίζουσα ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία τὴν κάθοδο τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Δὲν εἶναι, βεβαίως, ἡ ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ἡ γενέθλιος ἡμέρα της. Καὶ τοῦτο διότι δὲν γεννᾶται κατὰ τὴν ἡμέρα αὐτή ἡ Ἐκκλησία, ἀφοῦ οἱ ρίζες της εἶναι βαθειές. Εὑρίσκονται μέσα στὸν χῶρο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, μέσα στὴν κοινωνία Αὐτοῦ μετὰ τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων καὶ τοῦ πρώτου δημιουργηθέντος ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Τριαδικὸ Θεό. Ὅμως, διὰ τῆς παρακοῆς τοῦ ἀνθρώπου διεσπάσθη ἡ πρώτη Ἐκκλησία καὶ ἔτσι ἔχουμε κατόπιν τὴν στροφὴ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς κτίσεως ὁλοκλήρου κατὰ τοῦ Θεοῦ. Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, ὅταν λέγη καὶ ὑπόσχεται ὁ Θεὸς στὸν ἄνθρωπο ὅτι θὰ κατέλθη ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ Πατρός, γιὰ νὰ σώση καὶ λυτρώση τὸν ἄνθρωπο, τίθενται καὶ πάλι τὰ θεμέλια τῆς νέας Ἐκκλησίας. Καὶ ὄντως κατέβηκε ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ Πατρός, γιὰ νὰ σώση καὶ νὰ λυτρώση τὸν πεπτωκότα ἄνθρωπο. Πάνω σὲ αὐτὴ τὴν βάση τῆς Ἐνανθρωπήσεώς Του ἔφτιαξε καὶ πάλι τὸ σκάφος τῆς Ἐκκλησίας, τὸ ὁποῖο ὁδήγησε στὸν χῶρο τῆς σωτηρίας καὶ λυτρώσεως, ἀφοῦ κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ἔρχεται τὸ τρίτο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τὸ Πανάγιο Πνεῦμα, τὸ ἐκπορευόμενο ἐκ τοῦ Πατρὸς καὶ ἀποστελλόμενο ὑπὸ τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ Πατρὸς καὶ γίνεται ἡ ψυχὴ τοῦ μυστικοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἐκκλησίας.

      Ὡς ἀποτέλεσμα τούτου τοῦ κοσμοσωτηρίου γεγονότος ἐξέλιπε ἡ σύγχυση. Τώρα ὑπάρχει ἕνωση. Τὸ Πανάγιο Πνεῦμα ἕνωσε τοὺς πάντες. Ὑπάρχει μία γλῶσσα, ἡ ὁποία γίνεται κατανοητὴ ἀπὸ ὅλους. Κι αὐτὴ εἶναι ἡ γλῶσσα τῆς ἀληθείας καὶ τῆς ἀγάπης. «Ὅταν δὲ  ἔλθῃ ἐκεῖνος, τὸ πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς ἐν τῇ ἀληθείᾳ πάσῃ» (Ἰωάν. 16, 13) καὶ «ἐντολὴν καινὴν δίδωμι ὑμῖν, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰωάν. 13, 34).

     Μέσα στὴν Ἐκκλησία ἀποκαλύπτεται ὁλόκληρη ἡ ἀλήθεια. Ὁ ἄνθρωπος πλέον γνωρίζει τί εἶναι ἀλήθεια καὶ συνεπῶς ὅποιος θέλει νὰ λυτρωθῆ καὶ νὰ σωθῆ μόνον μέσα στὸν χῶρο τῆς ἀληθείας, ποὺ εἶναι ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, θὰ ἠμπορέση νὰ τὸ ἐπιτύχη, γιατὶ μόνον ἐκεῖ θὰ ἠμπορέση νὰ καταξιωθῆ ὡς ὀντότητα καὶ ἄρα νὰ ἐπιτύχη τὴν λύτρωση καὶ τὴν σωτηρία του.

     Ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἀγάπη συμβαίνει τὸ ἴδιο. Ὅπου κι ἂν στραφῆ ὁ ἄνθρωπος, ὅποια μορφὴ ἀγάπης κι ἂν ζήση, δὲν θὰ ἠμπορέση νὰ βιώση τὴν ἀγάπη τοῦ Δημιουργοῦ Του, δηλαδὴ τὴν ὀντολογικὴ ἀγάπη. Τοῦτο θὰ συμβῆ μόνον μέσα στὸν χῶρο τῆς ἀληθείας ποὺ προαναφέραμε, μέσα στὸν χῶρο τῆς Τριαδικῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας.

      Στὴν σύγχρονη κοινωνία ἐπικρατεῖ καὶ κυριαρχεῖ, δυστυχῶς, ἡ σύγχυση. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι διηρημένος, εἶναι διεσπασμένος - διχασμένος ὡς πρόσωπο, ὡς προσωπικότητα. Δὲν ἠμπορεῖ νὰ «μαζέψη» τὸν ἑαυτό του, τὸν νοῦ του, τὴν διάνοιά του, τὸ θέλω του. Δὲν γνωρίζει τί θέλει, τί σκέπτεται, τί λέει, τί θέλει νὰ πῆ. Ὑπάρχει μέσα σὲ μία παντελῆ σύγχυση. Ἐνῶ, ἂν τὸ θελήση, ἠμπορεῖ νὰ ζήση ἐν κοινωνίᾳ, ἠμπορεῖ νὰ ἀντιλαμβάνεται καὶ νὰ ἐπικοινωνῆ μὲ τὸν συνάνθρωπό του. Ἠμπορεῖ νὰ ζήση ἑνωμένα, κάτω ἀπὸ μία καταληπτὴ γλῶσσα. Κι αὐτὴ ἡ δυνατότητα, ὅπως τονίσαμε πιὸ πάνω, δίνεται μέσα στὸν Ἐκκλησιαστικὸ χῶρο, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ χῶρος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει ἡ γλῶσσα τῆς ἀληθείας, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἑνότητος.

      Ἔτσι αὐτὲς τὶς ἡμέρες ποὺ ἑορτάζει καὶ πανηγυρίζει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς δίδει μία εὐχή: Νὰ μᾶς ἀξιώση ὁ Τριαδικὸς Θεὸς διὰ τῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος νὰ γνωρίσουμε τὴν ἀλήθεια, τὴν ἀγάπη, τὴν ἑνότητα μέσα στὸν χῶρο ποὺ ὑπάρχει τὸ Πανάγιο Πνεῦμα, μέσα στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας μας.