Κυριακή ΣΤ ' Λουκά - Πρόσωπο και κοινωνία

(Λουκ. η΄ 26-39)                              (Β΄ Κορ. στ΄ 16-18, ζ΄  1)

Πρόσωπο και κοινωνία
«ιματισμένον και σωφρονούντα»

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή που αναφέρεται στο θαύμα του δαιμονισμένου των Γαδαρηνών, αποκαλύπτει μια τραγική πτυχή στη ζωή του ανθρώπου, αλλά ταυτόχρονα μεταγγίζει το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα στη ζωή του. Η τραγικότητα εστιάζεται στο θέμα της κυριαρχίας του Σατανά, η οποία αποτυπώνει μια ακαταστασία στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου που έχει να κάνει με τον εγκλωβισμό του στα δεσμά της δουλείας και του θανάτου. Από την άλλη αποκαλύπτεται ο Χριστός, ως ο μεγάλη μας ελπίδα γιατί  είναι εκείνος που μάς ελευθερώνει από τα έργα και τις δυνάμεις του σατανά και αποκαθιστά την ύπαρξή μας στο αληθινό της μεγαλείο. Η Εκκλησία δεν σταματά να διακηρύσσει διά στόματος του αποστόλου Παύλου  ότι ο Κύριος ήλθε στον κόσμο «ίνα καταργήση τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τούτ΄ έστι  τον διάβολον». Ο Χριστός είναι τελικά ο μεγάλος ελευθερωτής.

Η μεταμόρφωση

Ο δαιμονισμένος που παρουσιάζει η ευαγγελική περικοπή ελευθερώθηκε από την παρουσία των σατανικών δυνάμεων μόλις συνάντησε τον Χριστό. Η αλλαγή ήταν ριζική. Έγινε νέα και χαριτωμένη ύπαρξη. Όπως πληροφορούμαστε, από γυμνός έγινε «ιματισμένος» και από αλλοπρόσαλλος «σωφρονών». Περιπλανιόταν προηγουμένως σε μνήματα και έρημους τόπους. Μετά όμως που συναντήθηκε με τον Χριστό τον βλέπουμε να μεταμορφώνεται ως ύπαρξη και να είναι καθ’ όλα κοινωνικότατος. Επικοινωνεί πλέον με τους γύρω του και μάλιστα με τον πιο αυθεντικό τρόπο. Η επιθετικότητα που εκδήλωνε πριν και τρόμαζε τους γύρω του, η καταστροφική μανία που τον καταλάμβανε με τον πιο απαίσιο και απεχθή τρόπο, μεταβάλλονται τώρα σε ορμή κοινωνικότητας και σχέσης. Σε μια εντελώς διαφορετική όσμωση των πραγμάτων.

Η κοινωνικότητα

Έμφυτο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης είναι βέβαια η κοινωνικότητα. Αυτό το αναγνώρισε από την αρχή και η φιλοσοφική σκέψη. Η κοινωνικότητα που εκδηλώνει ο άνθρωπος κινείται σ’ ένα τελειότερο ορίζοντα σε σχέση με τα άλλα δημιουργήματα. Στην ανώτερη μορφή της και στην κάθετη διάστασή της εκφράζεται ως θρησκευτικότητα. 

Η Πατερική σκέψη σαφώς επισημαίνει ότι η κοινωνικότητα του ανθρώπου εκδηλώνεται στην πιο αυθεντική της μορφή με την υπέρβαση της ατομικότητάς του.  Αυτό επιτυγχάνεται με την έκφραση της ανιδιοτελούς αγάπης προς τον Θεό και τον πλησίον. Η αγάπη πραγματικά ξεπερνά τα όρια του ατόμου. Είναι εκείνη που σπρώχνει τον άνθρωπο με ορμή σε μια συνάντηση με τον άλλο, χωρίς οποιεσδήποτε προϋποθέσεις και με πλήρη αποδοχή.

Ειδικότερα ο χριστιανός εκδηλώνει αυθεντικά την κοινωνικότητά του σ’ ένα πολύ πιο υψηλό επίπεδο. Στον Θεό και με τον Θεό ανακαλύπτει την αληθινή αγάπη και κοινωνεί με όλο τον κόσμο. Όπως ο Χριστός, αφήνει τον εαυτό του να γίνει πλησίον για κάθε άνθρωπο. Ο χριστιανός δεν μπορεί να αισθάνεται πληρότητα όταν κλείνεται στον εαυτό του και αδιαφορεί για τις ανάγκες του πλησίον του. Ιδιαίτερα στις μέρες μας που η οικονομική κρίση αφήνει πίσω της ανθρώπους  που στοιβάζονται στους δρόμους χωρίς εργασία, ανέστιους, πεινώντες και διψώντες, η αδιαφορία και το προσπέρασμά τους δεν είναι καθόλου συμβατά με την ευαγγελική αλήθεια. Η Εκκλησία, όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, είναι τύπος και εικόνα «του σύμπαντος κόσμου». Αυτό φανερώνει σίγουρα όχι μόνο τη θέση των χριστιανών μέσα στην κοινωνία, αλλά και την αποστολή της Εκκλησίας στον κόσμο.

Η θεραπεία

Η ανύψωση του ανθρώπου στον χώρο της αληθινής κοινωνίας που υπόσχεται η Εκκλησία, προϋποθέτει την απελευθέρωσή του αλλά και τη γιατρειά του από τις λογής ασθένειες που τον προσβάλλουν καθημερινά. Ο δαιμονισμένος θεραπεύθηκε από το μεγάλο γιατρό, τον Χριστό. Η Εκκλησία μέσα από την εμπειρία της διαβεβαιώνει ότι καμιά ασθένεια δεν μένει αθεράπευτη. Ο άνθρωπος γιατρεύεται εν Χριστώ από όλες τις «ασθένειες» που τόσο βασανιστικά τον καθηλώνουν στην τραγικότητα της μοναξιάς και της ακοινωνησίας. Αυτό αποτυπώνεται μεταμόρφωση του δαιμονισμένου νέου μετά το θαύμα της θεραπείας του. Η παρουσία της αγάπης του Χριστού έδινε πληρότητα στον εαυτό του ώστε το μόνο που φοβόταν ήταν ο κίνδυνος μήπως περιπέσει στην προηγούμενη κατάστασή του.

Αγαπητοί αδελφοί, ο άνθρωπος μπορεί και σήμερα να δεχθεί στη ζωή του τον ελευθερωτή Χριστό. Είναι ο μόνος που δύναται να τον απαλλάξει από κάθε καταλυτική δύναμη του κακού και τις δυνάμεις του. Ο Χριστός με την αλήθεια του διασώζει στον άνθρωπο όλα τα χαρακτηριστικά της κατ’ εικόνα Θεού δημιουργίας του. Τον αποκαθιστά στην πιο αυθεντική κοινωνικότητα «ιματισμένον και σωφρονούντα».

 Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος. – Εκκλησία Κύπρου