Ο Χριστός και οι σβήστρες του!

Ο Χριστός και οι σβήστρες του!

Δημήτρης Κοσκινιώτης

      Η Θεανώ είναι ένας από τους μικρούς αγγέλους που στέλνει ο Θεός στον κόσμο για να ομορφαίνει τη ζωή μας. Αυτούς τους αγγέλους που τους όρισε ως μέτρο της ταπεινώσεως όλων μας. «Όστις ούν ταπεινώσει εαυτόν ως το παιδίον τούτο, ούτος έστιν ο μείζων εν τη βασιλεία των ουρανών» (Μτ. Ιη4). Κοντεύει στα πέντε της και όπως συμβαίνει με όλους τους μπόμπιρες, συνήθως εκπλήσσεσαι απ’ την απλοϊκή λογική τους.

      Κάποιο βράδυ, εκεί κοντά στις αποκριές βλέπει η γιαγιά Γαλήνη τη Θεανώ ντυμένη με τα καλά της και της λέει: «τί ωραία ρούχα Θεανώ;», για να λάβει αυτόματα την απάντηση, «δεν έχουν αξία τα ρούχα γιαγιά, αξία έχουν τα λουλούδια, οι σβήστρες…!».

     Φαντάζει πράγματι παράξενη η απάντηση, αλλά έχετε σκεφτεί ποτέ, πόση αξία έχουν οι σβήστρες στη καθημερινή ζωή των παιδιών; Πώς θα μπορούσαν να λειτουργήσουν χωρίς τις σβήστρες τους, τώρα που μαθαίνουν να γράφουν, που ζωγραφίζουν διαρκώς, που η ζωή τους είναι όλο σχέδια;

      Βλέπετε πόσο διαφορετικός είναι ο αξιακός κώδικας των παιδιών; Ποιός από εμάς τους πιο μεγάλους θα έδινε τέτοια απάντηση; Γιατί να δώσουμε σημασία στις σβήστρες;  

      Αλήθεια, μπορείτε να διανοηθείτε πόση αξία έχουν οι σβήστρες; Έχετε φανταστεί ποτέ, πόσο δύσκολη ήταν η ζωή παλαιότερα, όταν δεν υπήρχαν σβήστρες; Τότε που δεν ήταν χρόνια αφθονίας, όταν και τα πιο ασήμαντα πράγματα ήταν δυσεύρετα, τότε που ακόμη και τα αναγκαία ήταν δυσπρόσιτα.

      Σκεφτήκατε ποτέ πόση αγωνία θα προκαλούσε, σε όποιον ήθελε να γράψει, η σκέψη και μόνο ότι, μπορούσε να κάνει λάθος και πως θα έπρεπε να ξαναπροσπαθήσει από την αρχή;

      Πάρτε για παράδειγμα, αυτούς που στην αρχαιότητα χάραζαν στίχους στις επιτύμβιες στήλες. Πόση αγωνία θα πρόσθετε άραγε στον καλλιτέχνη η σκέψη ότι, χαράζοντας κάθε επόμενο γράμμα θα μπορούσε να κάνει λάθος; Πώς θα διορθωνόταν μια αδεξιότητα; Κι αυτοί που έγραφαν στις περγαμηνές ή στους παπύρους, πώς σβήναν άραγε τα λάθη τους;

     Βάλτε με το νου σας πόση σιγουριά, πόση άνεση δίνει στον καθένα μας, η σκέψη ότι έχουμε τη δυνατότητα να διορθώσουμε τα λάθη μας.

      Ας αφήσουμε τη διάνοιά μας να τρέξει στο παρελθόν και ας απαντήσουμε ειλικρινά, πόσα λάθη στη ζωή μας θα θέλαμε να διορθώσουμε; Πόσα πράγματα θα κάναμε αλλιώς αν μπορούσαμε να σβήσουμε τις κακές στιγμές μας;

      Πώς να γίνει όμως αυτό, αφού δεν έχουμε εκείνη τη «μαγική» σβήστρα; Πώς μπορούμε να κάνουμε διορθώσεις αφού λέει πως «ό,τι γράφει, δεν ξεγράφει»;

      Μα για δείτε. Λέει σ’ εκείνο το πολυδιαβασμένο αλλά και συνάμα πολυκατηγορημένο βιβλίο: «όσα αν λύσητε επί της γης έσται λελυμένα εν τω ουρανώ» (Μτ. Ιη18). Μας το είπε λοιπόν, ο Μεγαλομάρτυρας του Γολγοθά ότι, όταν καθένας μας θα ανεβαίνει προς τον ουρανό, μαζί του θα πάρει όσα δεν σβήστηκαν όσο ήμασταν εδώ στη γη. Μας άφησε δηλαδή συνταγή σωτηρίας. Σίγουρα θα κάνουμε λάθη, θα κάνουμε παραβάσεις, υπάρχει όμως μια σβήστρα νοητή που τα σβήνει όλα, αρκεί να γίνουμε σαν τα παιδιά, αρκεί να γονατίσουμε κάτω απ’ το πετραχήλι του πνευματικού.

      Θυμάμαι μια από ραδιοφώνου αφήγηση της σπουδαίας Γαλάτειας Γρηγοριάδου-Σουρέλη για την περίπτωση μιας νεαρής κοπέλας, η οποία την αναγνώρισε ένα βράδυ κάποιας Σαρακοστής σ’ ένα φαρμακείο στο Χαλάνδρι και της ζήτησε να της προτείνει έναν πνευματικό για να εξομολογηθεί κι ενώ οι φίλες της την τράβαγαν για να προλάβουν τα καταστήματα ανοικτά, λέγοντάς της πως θα έβρισκε χρόνο αργότερα να τακτοποιήσει το θέμα της, εκείνη επέμεινε, και πως μετά από λίγο καιρό ρωτώντας από ενδιαφέρον στο ίδιο φαρμακείο για εκείνη, έμαθε ότι είχε πεθάνει αιφνίδια, αλλά πρόλαβε να συναντηθεί με τον πνευματικό που αναζητούσε. Και το πιθανότερο, θα πρόλαβε να «σβήσει» ό,τι δεν ήθελε να πάρει μαζί της φεύγοντας.

      Τρέξτε λοιπόν αδελφοί, προλάβετε τη «σβήστρα» που μας άφησε ο Πλάστης μας παρακαταθήκη.

      Κι αν νομίζετε ότι πέρασε η ώρα, υπάρχει και άλλη ευκαιρία. Αδράξτε την ευκαιρία της Αναστάσεως που ζυγώνει και χαρείτε με την ψυχή σας. Το λέει και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στον κατηχητικό του λόγο: «Πάντες απολαύσατε του συμποσίου της πίστεως˙ πάντες απολαύσατε του πλούτου της χρηστότητος. ……..…. Μηδείς οδυρέσθω πταίσματα˙ συγνώμη γάρ εκ του τάφου ανέτειλε. ………… Μηδείς φοβείσθω θάνατον˙ ηλευθέρωσε γάρ ημάς ο του Σωτήρος θάνατος. Έσβεσεν αυτόν, υπ’ αυτού κατεχόμενος.»

      Μας δίνεται ευκαιρία και τούτη την ώρα λοιπόν, να αλλάξουμε πορεία, να κάνουμε επανεκκίνηση, να δώσουμε στον εαυτό μας τη δυνατότητα να γίνει η Ανάσταση του Χριστού «σβήστρα» του κακού μας εαυτού, των λαθών και των παθών μας, να κάνουμε μια καινούρια αρχή.

      Καλή Ανάσταση αδέλφια!