Γιορτάζετε για Μένα χωρίς Εμένα

Γιορτάζετε γιά Μένα χωρίς Ἐμένα

(Ἀληθινή Χριστουγεννιάτικη Ἱστορία)

   Ὅπως θά ξέρεις, πλησιάζουμε ξανά στήν ἡμερομηνία τῶν γεννεθλίων μου. Κάθε χρόνο γίνεται γιορτή πρός τιμήν μου, ἔτσι καί φέτος.

   Αὐτές τίς μέρες ὁ κόσμος κάνει πολλά ψώνια, γίνονται διαφημίσεις μέχρι καί στό ράδιο, τήν τηλεόραση καί παντοῦ κανείς δέν μιλᾶ γιά κάτι ἄλλο ἐκτός ἀπό τό τί λείπει μέχρι νά ἔρθη ἐκείνη ἡ ἡμέρα. Εἶναι εὐχάριστο νά ξέρω ὅτι τουλάχιστον μία μέρα το χρόνο κάποιοι μέ σκέφτονται.

   Ὅπως θά γνωρίζεις πρίν ἀπό πολλά χρόνια ξεκίνησαν νά γιορτάζουν τά γεννέθλιά μου. Στήν ἀρχή φαινόντουσαν νά καταλαβαίνουν καί μέ εὐχαριστούσαν γι΄ αὐτό πού ἔκανα γιά ἐκείνους. Ὅμως σήμερα κανείς δέν γνωρίζει τί γιορτάζουν. Οἱ ἄνθρωποι συναντῶνται καί περνοῦν πολύ καλά, ὅμως κανείς δέν ξέρει περί τίνος πρόκειται.

   Θυμᾶμαι πέρυσι, τήν ἡμέρα τῶν γεννεθλίων πού ἔκαναν μία μεγάλη γιορτή πρός τιμήν μου. Στό τραπέζι ὑπῆρχαν τά πάντα, ὅλα ἦταν διακοσμημένα ὄμορφα καί ὑπῆρχαν πολλά δῶρα, ἀλλά ...; Ξέρεις τί;... Οὔτε πού μέ κάλεσαν, ἐνῶ ἤμουν ὁ ἐπίσημος καλεσμένος κανείς δέν θυμήθηκε νά μέ καλέση. Καί ἡ γιορτή γινόταν γιά μένα...

   Καί ὅταν ἔφτασε ἡ μεγάλη μέρα..., μέ ἄφησαν ἀπ΄ ἔξω, μοῦ ἔκλεισαν τήν πόρτα ... ἐγώ ἤθελα νά βρεθῶ στό τραπέζι μαζί τους ... Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι δέν ἐξεπλάγην, γιατί τά τελευταῖα χρόνια ὅλοι μοῦ κλείνουν τήν πόρτα. Μιᾶς καί δέν μέ κάλεσαν, σκέφτηκα νά παραβρεθῶ χωρίς νά κάνω θόρυβο κι ἔτσι μπῆκα καί στάθηκα σέ μία γωνίτσα.

   Διασκέδαζαν ὅλοι, κάποιοι ἔλεγαν ἱστορίες, γελοῦσαν, πέρναγαν πολύ καλά, μέχρι πού ἔφτασε ἕνας γέρος χοντρός, ντυμένος στά κόκκινα μέ ἄσπρα γένια ... καί φώναζε χό, χό, χό!, λές καί εἶχε πιεῖ λίγο παραπάνω ... κάθισε βαριά-βαριά σέ μία πολυθρόνα καί ... Ὅλοι ἔτρεξαν καταπάνω του, λέγοντας ... «Ἅγιε Βασίλη!» ... λές καί ἡ γιορτή ἦταν γι΄ αὐτόν. Ἦρθαν τά μεσάνυχτα καί ὅλοι ἄρχισαν νά ἀγκαλιάζονται, ἅπλωσα κι ἐγώ τά χέρια μου ἐλπίζοντας πώς κάποιος θά μέ ἀγκαλιάση. Καί ξέρεις; Κανείς δέν μέ ἀγκάλιασε.

   Ξαφνικά ἄρχισαν ὅλοι νά ἀνταλλάσσουν  δῶρα, ἕνας-ἕνας τά ἄνοιγαν μέχρι πού τελείωσαν ὅλα ... Πλησίασα νά δῶ μήπως παρ΄ ἐλπίδα ὑπῆρχε κάποιο γιά μένα, ἀλλά δέν ὑπῆρχε τίποτα. Πῶς θά αἰσθανόσουν, ἄν τήν ἡμέρα τῶν γεννεθλίων σου ἀντάλλασσαν δῶρα ὅλοι μεταξύ τους κι ἐσένα δέν σοῦ δώριζαν τίποτα;

   Τότε κατάλαβα ὅτι Ἐγώ περίσσευα σέ ἐκείνη τή γιορτή, βγῆκα χωρίς νά κάνω θόρυβο, ἔκλεισα τήν πόρτα κι ἀποσύρθηκα ... Κάθε χρόνος πού περνάει εἶναι χειρότερα, ὁ κόσμος θυμᾶται μόνο τό δεῖπνο, τά δῶρα καί τίς γιορτές. Κανείς δέν θυμᾶται Ἐμένα.

   Θά ἤθελα αὐτά τά Χριστούγεννα νά ἐπιτρέψεις νά ἔρθω στή ζωή σου, νά ἀναγνωρίσεις ὅτι πρίν ἀπό δύο χιλιάδες χρόνια ἦρθα σέ αὐτόν τόν κόσμο, γιά νά δώσω τή ζωή Μου για σένα, στόν σταυρό, καί νά σέ σώσω.

   Τό μόνο πού θέλω σήμερα εἶναι νά τό πιστέψεις μέ ὅλη σου τήν καρδιά.

Πηγή : agiameteora.net