Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Βίος καὶ λόγος

Βίος καὶ λόγος

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ τοῦ Θεοῦ ἐπηρεάζει τούς ἀδελφούς του ἄλλοτε μέ τό φωτεινό του παράδειγμα καί ἄλλοτε μέ τούς λόγους του. Τά δύο αὐτά ἔχουν στενότατη σχέση. Ἡ συνέπεια καί εἰλικρίνεια στήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ καί στόν ἀγώνα γιά τήν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν ἀποτελοῦν τήν πηγή τῶν λόγων του. Δέν ἐννοοῦμε τήν εὔκολη ἠθικολογία, ἀλλά τή βιωματική διδασκαλία πού πείθει καί μεταβάλλει τούς ἀνθρώπους.

Ὁ ὅσιος Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης λέει ὅτι «ὁ βίος χωρίς λόγο ὠφελεῖ περισσότερο, παρά ὁ λόγος δίχως βίο.

Γιατί ὁ πρῶτος ὠφελεῖ ἀκόμα καί μέ σιγή, ἐνῶ ὁ δεύτερος καί μέ βοή ἐνοχλεῖ. Ἄν δέ συνδυαστοῦν ὁ βίος καί ὁ λόγος, τότε καί τά δύο αὐτά μα- ζί φτιάνουν ἕνα κόσμημα ὅλης τῆς φιλοσοφίας». 

Συνήθως οἱ ἐνάρετοι μιλοῦν λίγο ἕως ἐλάχιστα, γιατί δέν θέλουν νά φανερώσουν τό παραμικρό ἀπό τόν πνευματικό τους ἀγώνα, οἰκοδομοῦν ὅμως τούς ἀνθρώπους πού τούς πλησιάζουν μέ τήν παρουσία τους καί τή λαμπερή εἰκόνα τοῦ προσώπου τους, τήν ὁποία δέν μποροῦν νά κρύψουν ἤ νά μειώσουν.

Οἱ ἄνθρωποι πού ἔχουν τό χάρισμα τοῦ λόγου, ἀλλά ὑστεροῦν στήν τήρηση τῶν ἐντολῶν, δέν ὠφελοῦν πνευματικά τούς ἄλλους. Ἁπλῶς τούς ἐνημερώνουν γιά μερικά θέματα πού ἀφοροῦν τήν Ἐκκλησία. Ἡ τακτική τους εἶναι κοσμική καί ὁ θόρυβος πού δημιουργοῦν μέ τίς κραυγές τους εἶναι ἐνοχλητικός καί προκλητικός.

Ἡ εὐχέρεια τῆς ματάδοσης τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι κάτι κακό. Μακάρι νά τήν εἶχαν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πού ἐργάζονται στό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας. Πρωτίστως ὅμως χρειάζεται τό προσωπικό βίωμα, γιά νά εἶναι ὁ λόγος τους πειστικός. Ἡ εὐχέρεια μετάδοσης τοῦ λόγου μπορεῖ νά παρομοιαστεῖ μέ τό μηχανισμό ἑνός πηγαδιοῦ, πού διευκολύνει στήν ἄντληση τοῦ νεροῦ ἀπό τό πηγάδι, τό ὁποῖο ὅμως πρέπει νά ἔχει νερό, δηλαδή νά ὑπάρχει ἡ προσωπική ἐμπειρία τοῦ ὁμιλοῦντος.

Σέ πολλές περιπτώσεις τό κήρυγμα ἐνοχλεῖ. Δέν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι πού δυσανασχετοῦν μόλις βλέπουν τόν ἱεροκήρυκα στόν ἄμβωνα, ἄλλοι δέ βγαίνουν ἀμέσως ἔξω ἀπό τό ναό. Αὐτό βέβαια δείχνει ἀσέβεια. Ὅμως καί ὁ ἱεροκήρυκας πρέπει νά εἶναι προσεκτικός. Τό κήρυγμά του νά εἶναι ὀλιγόλεπτο, προσεγμένο καί μονοθεματικό. Νά μή θέλει σέ ἕνα κήρυγμα νά μιλήσει γιά ὅλα τά θέματα, ἐπιδεικνύοντας τίς ἱκανότητές του, ἀλλά καί τή σοφία του. Νά ἔχει σαφῆ καί καθαρό λόγο, χωρίς ρητορισμό καί περιττές ἀναλύσεις. Οὔτε πάλι νά περιέχει σχολιασμό τῆς ἐπικαιρότητας καί ἀναφορές σέ κοσμικούς ἀνθρώπους πού εἶναι ἄσχετοι μέ τήν Ἐκκλησία. Νά εἶναι ἀμιγῶς θεολογικό, ἀλλά καί πρακτικό, γιατί δέν πρέπει νά ξεχνάει ὁ ἱεροκήρυκας ὅτι ὁ σκοπός του εἶναι νά παρακινήσει τούς ἀκροατές στή συνεπῆ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ.

Ὁ λόγος λοιπόν πρέπει νά εἶναι ἔκφραση τοῦ προσωπικοῦ βιώματος τοῦ ἱεροκήρυκα, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀδιανόητο νά μή ἔχει πνευματική ζωή.

Ορθόδοξος Τύπος, 27/03/2015