Η υφαρπαγή δεκάδων στρεμμάτων και η αποίκηση του χώρου της Ε. Ε. Μειονότητας, πλήγματα που μεγαλώνουν

Δε λένε να κοπάσουν δύο μεγάλα πλήγματα, που εδώ και χρόνια,  πλήττουν την Ελληνική Κοινότητα. Αν και πέρασαν κοντά δυόμισι δεκαετίες από την πτώση του δικτατορικού συστήματος  και η χώρα πάει να εγκαθιδρύσει το Κράτος Δικαίου, δυστυχώς, εσκεμμένα ή μη, το Κράτος  Δικαίου δεν βλέπουμε να ορθοποδεί στην Ελληνική Κοινότητα.

Σαν τα μανιτάρια και τα σαλιγκάρια, μετά την βροχή,εμφανίζονται οι «ιδιοκτήτες» και ζητούν από τις δικές μας επαρχίες να τους παραδώσουν δεκάδες εκατοντάδες στρέμματα λιβαδικών και δασικών εκτάσεων.

Οι έπαρχοί μας αρνούνται να συμβιβαστούν με τέτοιου είδους απαιτήσεις, απλώς από το γεγονός διότι τα έγγραφα αυτά είναι πλαστά, είναι έγγραφα που έχουν προδιαγραφτεί  και διατυπωθεί σε σκοτεινές υπόγειες αίθουσες, γεμάτες ανθελληνισμό για την συρρίκνωση και αφομοίωση, με απώτερο στόχο, την απογύμνωση των κοινοτήτων από τα περιουσιακά τους στοιχεία και τον διωγμό των κατοίκων τους.

Τέτοιου είδους φαινόμενα είδαμε να εξελίσσονται στη Δρόβιανη, στη Λύβενα, στο Καινούργιο και Φανάρι, τελευταία στο Κώσταρι, σε πολλές άλλες κοινότητες και επαρχίες, με αποκορύφωμα το Πωγώνι, νομό Αργυροκάστρου, που ζητούν ούτε λίγο, ούτε πολύ έξι και κάτι εκατομμύρια τετραγωνικά μέτρα. Το μισό το Πωγώνι, συμπεριλαμβανόμενες, ακόμα, και  κοινότητες μέσα.

Αυτό κι αν δεν λέγεται τρέλα. Αυτό κι αν δεν ξεπερνά τα όρια μιας πραγματικότητας για την απογύμνωση μιας Εθνικής Μειονότητας, η οποία είναι ταυτισμένη με αυτά τα μέρη εδώ και εκατονταετίες. Αυτό κι αν δεν κρύβει μέσα του άλλους σκοτεινούς, ανθελληνικούς, εθνικιστικούς σκοπούς και στόχους.

Συναρμολογητής και συνεγγυητής των «νέων ιδιοκτητών» τα δικαστήρια, η διεφθαρμένη δικαιοσύνη, καλυμμένη, δυστυχώς,  με το μανδύα του εθνικισμού.

Ένα άλλο πλήγμα, που κι αυτό μεγαλώνει όπως η χιονοστιβάδα, είναι η αποίκηση  των δικών μας κοινοτήτων με ξενόφερτους. Μερικοί με το πρόσχημα της εργασίας στα πλαίσια μιας ελεύθερης μετακίνησης μέσα  στην αλβανική επικράτεια, άλλοι σαν μεροκαματιάρηδες, άλλοι σαν «τσέλιγκες»  με τεράστια αιγοπρόβατα και άλλοι ως «ιδιοκτήτες» κάποιου τεμαχίου γης, κτιρίου ή ακόμα σπιτιού.

Σε πολλά χωριά μπήκε στην αρχή μία οικογένεια και κουβάλησε όλο της το συγγενολόι. Άνοιξαν και αλβανικό σχολείο. Τελευταία στο Πωγώνι δέκα άτομα έγιναν μόνιμοι κάτοικοί του. Ως βοσκοί, λένε, για να βοσκήσουν τα κοπάδια τους. Αντέδρασε ο έπαρχος. Με γραπτή εντολή και την πίεση της Περιφέρειας Αργυροκάστρου τους νομιμοποίησε η ληξίαρχος.

Με Διεθνείς Συμβάσεις απαγορεύεται η δημογραφική αλλοίωση  των Εθνικών Μειονοτήτων. Το γνωρίζουν αυτό οι κρατικές και δικαστικές αρχές; Σίγουρα που το γνωρίζουν, αλλά μπροστά στα μεθοδευμένα, μοχθηρά σχέδια τους μένουν αγνώριστα. Επισκιάζονται.

Έντονη ήταν η διαμαρτυρία του Πρόεδρου της Ομόνοιας Λεωνίδα Παπά στην επιστολή του προς τον Υπουργό Εσωτερικών και κοινοποίηση προς όλους τους ιθύνοντες της χώρας: «Η  αλλοίωση του μειονοτικού πληθυσμού απαγορεύεται ρητά από τη Σύμβαση Πλαίσιο του Συμβουλίου της Ευρώπης, σύμφωνα με το άρθρο 16. Συγκεκριμένα,  η ως άνω Σύμβαση, που υπογράφηκε και εγκρίθηκε από το Αλβανικό Κοινοβούλιο το 1999 και αποτελεί νόμο του κράτους, στο Άρθρο 16 αναφέρει: “Τα Μέρη απέχουν από τη λήψη μέτρων, τα οποία, μεταβάλλοντας τις πληθυσμιακές αναλογίες σε μία γεωγραφική περιοχή που κατοικούν πρόσωπα που ανήκουν σε εθνικές μειονότητες…”»

Η κάθε κοινότητα, η κάθε επαρχία, ήρθε η στιγμή ν’ αντιδράσουν. Και πρόσφατο παράδειγμα έχουμε αυτό του Κώσταρι στην επαρχία Μεσοποτάμου όπου όλοι σύσσωμοι σήκωσαν την φωνή τους, σήκωσαν το ανάστημα τους προαναγγέλλοντας πως «εμείς ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε εδώ».

Ας τους ακολουθήσουμε!

(από συνεργάτη της ΣΦΕΒΑ  στη Β. Ήπειρο)