Γιορτάζοντας την επέτειο του ΟΧΙ.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΟΥ «ΟΧΙ»

«Ο ΘΕΟΣ ΣΩΖΟΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ»

Βροντοῦν τῆς Πίνδου οἱ κορφὲς κι ἀντιλαλοῦν τὰ καταρράχια...»,  τραγουδούσαμε ἐνθουσιαστικὰ πρὶν λίγα χρόνια γιορτάζοντας  τὴν ἐπέτειο τοῦ ΟΧΙ. Τὸ ΟΧΙ τῶν πατέρων μας στὸ ἰταμὸ τελεσίγραφο τῆς φασιστικῆς Ἰταλίας,  ποὺ ἀπαιτοῦσε νὰ τῆς παραδώσουμε ἀμαχητὶ τὴ γῆ μας, ἦταν τὸ καμάρι καὶ ἡ δόξα μας. Μιὰ δόξα ὁλόφωτη, ποὺ τὴν ἔπλεξαν  σὰν μὲ ἄλλα ἀμάραντα ἄνθη οἱ ἔπαινοι καὶ τὰ ἐγκώμια ὅλου τοῦ τότε πολιτισμένου κόσμου γιὰ τὴν ἡρωικὴ ἀπάντηση καὶ στάση τῆς μικρῆς Ἑλλάδος στὴν ὑβριστικὴ πρόκληση τῆς βίας καὶ τῆς ὑλικῆς δυνάμεως.

Τὰ δημοσιογραφικὰ σχόλια πολλῶν ἐφημερίδων τῆς Εὐρώπης τὴ δεύτερη μέρα τοῦ πολέμου, τὴν 29η Ὀκτωβρίου 1940, γιὰ τὴν ἀπόφαση τῆς Ἑλλάδος νὰ πολεμήσει καὶ νὰ ἀντισταθεῖ στὸν πανίσχυρο τότε Ἄξονα (Γερμανίας - Ἰταλίας) εἶναι ἀνεξίτηλες μαρτυρίες γιὰ τὸ ἑλληνικὸ θαῦμα ποὺ λέγεται ΟΧΙ.

Ἀδιάψευστο δεῖγμα τοῦ ἐνθουσιασμοῦ μὲ τὸν ὁποῖο ριχτήκαμε στὴν περιπέτεια τοῦ πολέμου τοῦ ’40 ἀποτελοῦν τὰ κείμενα τῶν Διαγγελμάτων καὶ τῶν Ἡμερησίων Διαταγῶν τῶν τότε ἡγετῶν τοῦ Ἔθνους μας. Στὸ τέλος τῆς πρώτης μέρας τοῦ πολέμου ὁ πρωθυπουργὸς τῆς Ἑλλάδος στὸ Διάγγελμά του πρὸς τὸν «κατὰ ξηράν, θάλασσαν καὶ ἀέρα ἑλληνικὸν στρατὸν» ἔλεγε καὶ τὰ ἑξῆς: «Ὁλόκληρον τὸ ἔθνος, ἀπὸ τοῦ ἀνωτάτου ἄρχοντος μέχρι τοῦ τελευταίου πολίτου, ἄνδρες, γυναῖκες, παιδιά, σᾶς σκέπτονται μὲ στοργὴν καὶ ὑπερηφάνειαν, καὶ αἱ εὐχαί των, μαζὶ μὲ τὴν εὐλογίαν τοῦ Θεοῦ, σᾶς παρακολουθοῦν...

Ἐμπρός, στρατιῶται τῆς Ἑλλάδος, μὲ τὸ ἴδιον πάντοτε θάρρος, μὲ τὴν ἰδίαν καὶ ἀδάμαστον θέλησιν. Συντρίψατε τὸν ἐχθρόν, ὁ ὁποῖος ἐτόλμησε νὰ θίξῃ τὴν τιμὴν τῆς χώρας μας. Ἡ νίκη εἶναι μαζί σας, ἡ δόξα σᾶς περιμένει».

Τὸ ἴδιο ἐνθουσιαστικὸ πνεῦμα διακρίνει καὶ τὴν Ἡμερήσια Διαταγὴ ποὺ ἀπηύθυνε πρὸς τὸν στρατὸ τὴν ἴδια μέρα ὁ ἀρχιστράτηγος Ἀλέξανδρος Παπάγος: Ἰδοὺ ἕνα μικρὸ ἀπόσπασμά της: «Θὰ πολεμήσουμε μὲ πεῖσμα, μὲ ἀδάμαστον ἐγκαρτέρησιν, μὲ ἀμείωτον μέχρι τελευταίας πνοῆς ἐνεργητικότητα. Ἔχω ἀκράδαντον τὴν πεποίθησιν ὅτι ὁ Ἑλληνικὸς Στρατὸς θὰ γράψῃ νέας λαμπρὰς σελίδας εἰς τὴν ἔνδοξον ἱστορίαν τοῦ Ἔθνους. Μὴ ἀμφιβάλλετε ὅτι τελικῶς θὰ ἐπικρατήσωμεν. Μὲ τὴν εὐλογίαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὰς εὐχὰς τοῦ Ἔθνους, Ἕλληνες ἀξιωματικοὶ καὶ ὁπλῖται, φανῆτε ἥρωες».

Ἀξίζει νὰ ἀναφέρουμε καὶ πῶς τελείωνε ἡ Ἡμερήσια Διαταγὴ τοῦ ὑφυπουργοῦ τῶν Ναυτικῶν: «Πέποιθα ὅτι πάντες οἱ ἀνήκοντες εἰς τὸ Ἑλληνικὸν Βασιλικὸν Ναυτικόν, ἀπὸ τοῦ ναυάρχου μέχρι τοῦ τελευταίου ναύτου, θέλουσιν ἐκτελέσει πιστῶς τὸ καθῆκον των μετὰ θάρρους καὶ αὐτοθυσίας ἀκολουθοῦντες πι-στῶς τὰς παραδόσεις τοῦ ἐνδόξου ναυτικοῦ μας, τὸ ὁποῖον δὲν ἡττήθη ποτέ. Ἔμβλημά μας ἔστω ἡ περιφρόνησις τοῦ θανάτου. Νικᾷ μόνον ἐκεῖνος ποὺ δὲν φοβεῖται τὸν θάνατον.

Ὁ Θεὸς μαζί μας».Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι σὲ ὅλα τὰ Διαγγέλματα καὶ τὶς Ἡμερήσιες Διαταγὲς τῶν τότε ἡγετῶν τοῦ Ἔθνους γινόταν ἀναφορὰ στὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἡ πίστη καὶ βεβαιότητα στὴν εὐλογία του γιὰ τὸν δίκαιο ἀγώνα μας ἦταν ἡ πηγὴ τοῦ ἐνθουσιασμοῦ τους.

Ἀπὸ τὰ χαράματα τῆς 28ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940, ὅταν ὁ πρωθυπουργὸς Ἰωάννης Μεταξᾶς ὑπογράφοντας τὸ πρῶτο Διάταγμα Γενικῆς Ἐπιστρατεύσεως ἔκανε τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ λέγοντας «Ὁ Θεὸς σώζοι τὴν Ἑλλάδα», δηλαδὴ «εἴθε νὰ σώσει τὴν Ἑλλάδα ὁ Θεός», καὶ σ’ ὅλη τὴ διάρκεια τοῦ τιτάνιου ἐκείνου ἀγώνα μας, ἡ πίστη στὸ Θεὸ ἦταν ἡ ἐλπίδα καὶ τὸ στήριγμά μας. Ἄρχοντες καὶ λαός, στρατιῶτες στὸ μέτωπο καὶ ἄμαχος πληθυσμὸς στὰ μετόπισθεν δείχναμε μὲ πολλοὺς τρόπους τὴν πίστη μας στὸν Παντοδύναμο. Εἶχε ἐξαφανιστεῖ ἡ βλασφημία ἀπὸ τοὺς στρατιωτικοὺς καταυ- λισμοὺς στὰ βορειοηπειρωτικὰ βουνά.

Καὶ οἱ Nαοί μας σὲ πόλεις καὶ χωριὰ γέμιζαν ἀπὸ τοὺς γέροντες, τὶς γυναῖκες καὶ τὰ παιδιὰ ποὺ ἔψαλλαν μὲ πίστη τὴν Παράκληση στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο, τὴν Ὑπέρμαχο Στρατηγὸ τοῦ Γένους μας, ἱκετεύοντάς την νὰ μᾶς προστατεύσει μὲ τὴν «ἀκαταίσχυντον προστασίαν» της.

Καὶ ἔγινε τὸ ἀπίστευτο θαῦμα. Ὁ μικρὸς Δαβὶδ νίκησε καὶ πάλι τὸν γίγαντα Γολιάθ. Ὁ νεαρὸς Νέστωρ συνέτριψε καὶ ἐξευτέλισε καὶ πάλι τὸν ἀγέρωχο Λυαῖο. Οἱ σχεδὸν ἄοπλοι καὶ λίγοι στρατιῶτες μας ἀπέκρουσαν τὶς ἀναρίθμητες μηχανοκίνητες στρατιὲς τῶν Ἰταλῶν καὶ παρὰ λίγο νὰ τὶς ρίξουν πίσω στὴ θάλασσα, στὴν Ἀδριατική. Ἡ νίκη μας, τὸ ὁμολογοῦσαν ὅλοι, ἦταν νίκη καὶ θαῦμα τῆς Πίστεως.

❁ ❁ ❁

Πέρασαν ὅμως ἀπὸ τότε ἑξήντα ὀκτὼ χρόνια ( το άρθρο γράφτηκε το 2008) καὶ φαίνεται νὰ ξεθώριασε τὸ θαῦμα. Ἄλλος ἄνεμος ἔπνευσε  στὴ χώρα μας. Ἄνεμος ὑλοφροσύνης,  εὐδαιμονισμοῦ, φιληδονίας, σαρκολατρίας καὶ ἀμφισβητήσεως τῶν παρα- δοσιακῶν ἀξιῶν καὶ ἰδανικῶν· καὶ ἄνεμος ἀθεΐας σὰν ἄλλος «λίβας ποὺ καίει τὰ σπαρτὰ» πνέει ἀπ’ ἄκρη σ’ ἄκρη τῆς  Πατρίδος μας. Κάποια Μέσα Μαζικῆς Ἐνημερώσεως δὲν ἐκφράζονται τιμητικὰ γιὰ τὴ σημασία τῆς φιλοπατρίας καὶ τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν.

Ὁρισμένοι πολιτικοὶ ἡγέτες ἀποφεύγουν νὰ ἀναφέρουν στὶς δηλώσεις καὶ στὰ μηνύματά τους γιὰ τὶς ἐθνικὲς ἐπετείους τὴ συμβολὴ τῆς πίστεως στὸ  Θεὸ κατὰ τοὺς ἀγῶνες τοῦ Ἔθνους μας.

Ἀρκετοὶ Νεοέλληνες δὲν ὑψώνουν τὴν ἔνδοξη ἑλληνικὴ σημαία στὰ σπίτια  τους. Καὶ στὰ σχολεῖα μας οἱ ἐθνικὲς ἑορτὲς γίνονται ὑποτονικά. Πολλοὶ νέοι μας μιμοῦνται ξενόφερτες συμπεριφορὲς καὶ βυθίζονται στὴ νάρκη τῆς δια- φθορᾶς. Καὶ ἡ οἰκογένεια, τὸ κύτταρο αὐτὸ τῆς κοινωνίας μας, διέρχεται  σήμερα μεγάλη κρίση καὶ μάλιστα μὲ  ἐπίσημα βουλεύματα. Οἱ ἄνθρωποι  τῶν ἐθνικῶν καὶ θρησκευτικῶν παραδόσεών μας θεωροῦνται «παλαιῶν ἀρχῶν».

Βεβαίως δὲν χάθηκε τὸ πᾶν. Ὑπάρχουν οἱ θύλακες τῆς ἀντιστάσεως τοῦ  Ἔθνους. Μπορεῖ νὰ ὑπάρχει ἐθνικὴ ἀσθένεια, ὑπάρχει ὅμως καὶ ἡ ἐθνικὴ  ὑγεία. Ὑπάρχει κακότης, ὑπάρχει ὅμως καὶ ἀρετὴ καὶ τιμὴ πρὸς τὶς ἠθικὲς  ἀξίες καὶ ἀρετὲς ποὺ δόξασαν τὸ Γένος μας. Στὰ βάθη τῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς σιγοκαίει τὸ ἡρωικὸ φρόνημα, ποὺ ἐκδηλώνεται στὶς κρίσιμες ἐθνικὲς στιγμές. Αὐτὰ τὰ θετικὰ ἀποτελοῦν τὴν ἐλπίδα μας γιὰ τὸ μέλλον.

Χρειάζεται λοιπὸν προσπάθεια γιὰ νὰ μὴν κυριαρχήσει τὸ κακό. Χρειάζεται ἀναβαπτισμὸς στὰ ἐθνικὰ ἰδανικὰ τῶν πατέρων μας. Γιατί, ἂν κυριαρχήσει τὸ κακό, θὰ ἰσχύει ἀπὸ ἄλλη ἄποψη ἡ εὐχὴ ἐκείνη τοῦ Μεταξᾶ «ὁ Θεὸς σώζοι τὴν Ἑλλάδα», ὁ Θεὸς νὰ σώσει τὴν Ἑλλάδα.

Μὴ λησμονοῦμε τὰ θεόπνευστα καὶ αἰώνια λόγια «ἐλασσονοῦσι φυλὰς ἁμαρτίαι» (Παρ. ιδ΄ 34). Ἀδυνατίζουν τὶς φυλὲς οἱ ἁμαρτίες τους. Καὶ ὅσοι ἀπο-μακρύνονται ἀπὸ τὸν Θεό, «ἀπολοῦνται»· θὰ χαθοῦν (Ψαλ. οβ΄ [72] 27).

Μετάνοια λοιπὸν καὶ ἀναβαπτισμὸς στὶς ἀξίες ποὺ δόξασαν στὸ παρελθὸν  τὴν Πατρίδα μας, γιὰ νὰ μᾶς σώσει ὁ Θεὸς ὡς ἄτομα καὶ ὡς Ἔθνος.

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”