Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος: «Μήπως ἀποτύχαμε;»! Σημάδι αὐτομεμψίας;

 

 Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος ἐδημοσίευσε κείμενον μὲ ἀφορμὴν τὰ 50 ἔτη Δημοκρατικοῦ Πολιτεύματος. Τρία χαρακτηριστικά: πρῶτον, κανένα ἴχνος αὐτοκριτικῆς, δεύτερον, κανένα συγκεκριμένον σχέδιον διὰ τὰ ἐκκλησιαστικά, τρίτον, καμία οὐσιώδης παρέμβασις, παρὰ μόνον λόγια. Θὰ ἀπομείνη, δυστυχῶς, ὡς συνεισ­φορά του εἰς τὴν ἱστορίαν τῆς μεταπολιτεύσεως τὸ ἀμίμητον «ἐδῶ εἶναι τὸ ἐμβόλιο, ἐκεῖ εἶναι ὁ τάφος, διάλεξε καὶ πάρε»… Οὐκ ἀνέγνω τὸ «οὐκ ἔστιν ὁ Θεὸς Θεὸς νεκρῶν, ἀλλὰ ζώντων» (Ματθ. 22,32)! Δημοσιεύομεν ἀποσπάσματα:

  «Ἡ συμπλήρωση πεντηκονταετίας (1974 – 2024) ἀπὸ τὴν ἀποκατάσταση τοῦ κοινοβουλευτισμοῦ καὶ τῆς δημοκρατίας στὴν Πατρίδα μας ἀποτελεῖ δίχως ἄλλο ἐξαιρετικὴ εὐκαιρία καὶ ὑποχρέωση ἀναστοχασμοῦ μας ἀτομικοῦ καὶ συλλογικοῦ, μὲ αἴσθηση καλοπροαίρετης καὶ ἐμπεριστατωμένης κριτικῆς, ἀλλὰ καὶ αὐτοκριτικῆς, πάντοτε δύσκολης, ἀλλὰ καὶ πάντοτε τόσο ἀναγκαίας, γιὰ νὰ προοδεύσουμε. Χωρὶς ἀναγνώριση λαθῶν, ἐλλείψεων καὶ ἀποτυχιῶν, ἀναζήτηση αἰτιῶν, θέση στόχων γιὰ τὸ ἐφ’ ἑξῆς δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ ἐπιθυμητὴ πρόοδός μας.

  …Μήπως ἀποτύχαμε; Ὑπάρχουν σήμερα σημαντικὰ προβλήματα σὲ διαφόρους τομεῖς: πολιτικῆς (ποιότητα πολιτικοῦ λόγου καὶ συμπεριφορᾶς, διαφάνεια, ἀξιοκρατία), θεσμῶν (θεσμικῆς ἐπάρκειας καὶ ἀποτελεσματικότητας), οἰκονομίας (ἀντιμετώπισης τῶν οἰκονομικῶν ἀνισοτήτων, ὑπερσυγκέντρωσης πλούτου, φορολογικῆς δικαιοσύνης, συμφεροντολογικῆς συντεχνιακῆς νοοτροπίας), ἐξωτερικῆς πολιτικῆς καὶ ἄμυνας (Κυπριακό, ἑλληνοτουρκικά, ἐθνικὰ θέματα), κοινωνικῆς πολιτικῆς (κοινωνικὴ δικαιοσύνη, μεταναστευτικό, πληθυσμιακὴ καὶ πολιτιστικὴ συνοχή), παιδείας (προσανατολισμός, ταυτότητα, ποιότητα), ὑγείας (πρόσβασης σὲ ὑπηρεσίες ὑγείας), περιβάλλοντος (περιβαλλοντικῆς προστασίας, πολεοδομικῆς ἰσορροπίας), πολιτισμοῦ (πολιτιστικῆς ποιότητας), δικαιοσύνης (ἀπονομὴ δικαιοσύνης) καὶ ἀσφάλειας (ἐγκληματικότητα).

  …Εἰδικότερα, ὡς πρὸς τὴν Ἐκκλησία: Ἡ Μεταπολίτευση ὑπῆρξε καὶ γιὰ τὴν Ἐκκλησία ἡ «ὁμαλότερη» περίοδος τῆς σύγχρονης ἐκκλησιαστικῆς πρα-γματικότητας (ἂν καὶ ὄχι πάντοτε ἀνέφελη). Ἡ Ἐκκλησία «ἐπέτυχε» ὥς ἕνα βαθμὸ – ἀτελῶς ἀκόμη – τὴ διασφάλισή Της ἀπὸ τὴν κρατικὴ αὐθαιρεσία, τὶς συνεχεῖς κρατικὲς ἐπεμβάσεις στὰ ἐσωτερικά Της, τὶς συνεχεῖς ἀπαλλοτριώσεις, ἄνευ τιμήματος ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, τὴν γενικότερη ἐπιβολὴ τοῦ Κράτους ἐπὶ τῆς Ἐκκλησίας…

  Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἡ ὅποια ἀποτυχία τῆς Μεταπολίτευσης καὶ ἡ μερικὴ ἐπιτυχία της μπορεῖ νὰ συμπυκνωθεῖ μεταξὺ ἄλλων στὸ ἑξῆς: Ἀντὶ νὰ ἐπενδύσουμε στὴν συνεργασία Πολιτείας καὶ Ἐκκλησίας μὲ ὅρους «συναλληλίας», ὅπως ὁρίζει ἡ ἑλληνικὴ καὶ ὀρθόδοξη παράδοσή μας, ἡ κοινωνικὴ πραγματικότητα, οἱ κοινωνικὲς ἀνάγκες, ἐξαντλήσαμε τὴν ἐνέργειά μας σὲ ἀλυσιτελεῖς καὶ ἀτελέσφορες μάχες περὶ «διαχωρισμοῦ Κράτους καὶ Ἐκκλησίας», ἐκτὸς τῆς παραδόσεώς μας καὶ χωρὶς νὰ ὑπάρχει οὐσιαστικὰ ἀποχρῶν πρὸς αὐτὸ λόγος, μιμούμενοι ἐν πολλοῖς ξένα ἑρμηνευτικὰ σχήματα καὶ ξένα προτάγματα καὶ πρότυπα, τὰ ὁποῖα δὲν ἀντέχουν τὴν βάσανο μιᾶς ἀντικειμενικῆς ἱστορικῆς ἀνάλυσης τῶν ἑλληνικῶν ἱστορικῶν δεδομένων, πραγματικοτήτων καὶ ἀναγκαιοτήτων…

  Ἡ Ἐκκλησία ἀπαιτεῖ νὰ συμμετέχει στὸν εὐρύτερο κοινωνικὸ διάλογο μὲ τοὺς λοιποὺς συμμετέχοντες (θεσμούς, κοινωνία τῶν πολιτῶν), ὅπως ἐπιτάσσει ὁ δημοκρατικὸς διάλογος, καὶ ὄχι νὰ περιφρονεῖται ἢ νὰ ἀποκλείεται, ἐπειδὴ δὲν «ἀρέσει» ὁ λόγος Της. Ἡ Ἐκκλησία ζεῖ «συνοδικῶς», ἐμπνεόμενη ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἀφουγκραζόμενη τὸν Λαό…

  Τί στόχους θὰ θέσουμε γιὰ τὸ μέλλον; Θὰ ὑπογραμμίσω μερικούς: Ἡ δημιουργία μιᾶς εὐνομούμενης Πολιτείας καὶ μιᾶς ὑγιοῦς Κοινωνίας, χωρὶς ὑλιστικὴ μονομέρεια μὲ πνευματικὲς καὶ πολιτισμικὲς ἀναφορές, μὲ ἐθνικὸ ὅραμα μιᾶς ὁλιστικῆς καὶ ὄχι μονάχα ὑλιστικῆς προόδου· ἡ βελτίωση τῆς ποιότητας τῆς δημοκρατίας μας, ἡ ὁποία ὀφείλει νὰ μὴ περιορίζεται στὴν ἁπλὴ ἐπιτέλεση ἐκλογῶν καὶ ἐναλλαγὴ κυβερνήσεων, ἀλλὰ νὰ ἐμβαθύνει σὲ οὐσιαστικὰ ζητήματα δημοκρατίας μὲ διάλογο, χωρὶς ἀποκλεισμούς· ἡ ἐμπέδωση ἑνὸς οὐσιαστικοῦ κράτους δικαίου· ἡ ἄμεση ἀντιμετώπιση τοῦ δημογραφικοῦ (τόσον ὡς πρὸς τὴν πραγματικὴ αἰτιολογία του, ὅσο καὶ ὡς πρὸς τὴν «θεραπεία» του) καὶ ὄχι μονάχα ἡ οἰκονομιστικὴ προσέγγισή του· ἡ ἀποτελεσματικὴ διαχείριση τοῦ προσ­φυγικοῦ καὶ μεταναστευτικοῦ καὶ ἡ διαφύλαξη τῆς πολυδιάστατης κοινωνικῆς συνοχῆς· ἡ βελτίωση τῆς παιδείας σὲ ὅλες τὶς βαθμίδες καὶ κυρίως στὴν πρωτοβάθμια καὶ δευτεροβάθμια καὶ ὄχι μονάχα στὴν τριτοβάθμια, ὅπου παρατηρεῖται μία ὑπερβολικὴ ἔμφαση· ἡ διάσωση τῆς ἱστορικῆς ἐθνικῆς μνήμης μας· ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ ἐξ Ἀνατολῶν (καὶ ἐκ Βορρᾶ;) ἀναθεωρητισμοῦ καὶ ἐπεκτατισμοῦ («γαλάζια πατρίδα» κλπ.), ἡ προστασία τῆς μαρτυρικῆς Κύπρου καὶ τὸ τέλος τῆς ξενικῆς κατοχῆς της (φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια ἀπὸ τὴν τουρκικὴ εἰσβολή), ἡ ἐμπέδωση πραγματικῶν καὶ εἰλικρινῶν σχέσεων φιλίας καὶ καλῆς γειτονίας μὲ τὶς ὅμορες χῶρες, μὲ συνεργασία καὶ ἐντιμότητα· ἡ ἐπωφελὴς συμμετοχή μας στὴν Ε.Ε., χωρὶς συμπλεγματισμό· ἡ βιώσιμη ἀνάπτυξη μὲ σεβασμὸ στὸ περιβάλλον καὶ στὸν τόπο μας χωρὶς ὑπερβολὲς καὶ ἀπληστία. Πρὸς τὴν κατεύθυνση αὐτὴ σημαντικὴ εἶναι ἡ λειτουργία τοῦ κράτους καὶ τῶν μηχανισμῶν του, ἀλλὰ καὶ τῆς δικαιοσύνης, καθὼς καὶ ὁ ρόλος τῶν Μ.Μ.Ε. καὶ τῶν προτύπων, ποὺ αὐτὰ προβάλλουν.

  …Ἡ ἐποχή μας χρειάζεται ἠθική, καὶ μάλιστα θεολογικὴ ἠθική, ὄχι μόνον ἀπὸ τοὺς κυβερνῶντες, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς κυβερνωμένους· ὁ θεῖος νόμος ἐλέγχει κάθε ἀνθρώπινη ἐνέργεια καὶ νομιμότητα… Εἰδικότερα ὡς πρὸς τὴν Ἐκκλησία: Στόχος εἶναι ἡ πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ ἀναγέννηση τοῦ ἑλληνικοῦ Λαοῦ καὶ ὁ ἀναβαπτισμός του στὰ νάματα τῆς Πίστεώς μας· ἡ προβολὴ τοῦ πλούτου τῆς Ὀρθοδοξίας στοὺς ἐγγὺς καὶ στοὺς μακράν, στοὺς συνανθρώπους μας, ἀσχέτως προέλευσης, ὡς ἐλευθέρα ἐπιλογὴ «φωτὸς» καὶ «ὕδατος ζῶντος»· ἡ ἐπίτευξη δηλαδὴ πραγματικῆς συναλληλίας μεταξὺ Πολιτείας καὶ Ἐκκλησίας μὲ τὴν ἀναγκαία ἐμπέδωση εἰλικρινοῦς σεβασμοῦ τῆς Πολιτείας πρὸς τὴν Ἐκκλησία…».

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος