Δὲν εἶναι πρέπον νὰ δίδεται ὡς δῶρον εἰς αἱρετικὸν ἐπιτραχήλιον ἢ ἀρχιερατικὸν ἐγκόλπιον

 

Δὲν εἶναι πρέπον νὰ δίδεται ὡς δῶρον εἰς αἱρετικὸν ἐπιτραχήλιον ἢ ἀρχιερατικὸν ἐγκόλπιον

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

 Τὸ ἐπιτραχήλιο δίνεται σὲ Ἱερεῖς καὶ Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας καὶ δὲν δωρίζεται σὲ λαϊκοὺς αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι καλοῦνται “ἐπίσκοποι”. Ἐκτὸς Ἐκκλησίας δὲν χειροτονοῦνται Ἱερεῖς καὶ Ἐπίσκοποι.

 Δωρίζοντας ἕνα ἐπιτραχήλιο ἢ ἕνα ἀρχιερατικὸ ἐγκόλπιο σὲ αἱρετικὸ “ἐπίσκοπο”, παρεπόμενα ὑπάρχει ἔμμεση ἀναγνώριση τῆς “ἀρχιερωσύνης” του. Γιὰ τὴν Ἐκκλησία ἕνας αἱρετικὸς “ἐπίσκοπος”, ὁ ὁποῖος δὲν ἀνήκει στὴν Ἐκκλησία, εἶναι λαϊκὸς καὶ μάλιστα αἱρετικὸς λαϊκός.

 Εἶναι μεγάλο ἀτόπημα νὰ δωρίζεται ἐπιτραχήλιο σὲ αἱρετικοὺς “ἐπισκόπους”. Τὸ ἐπιτραχήλιο συμβολίζει τὴν ἄνωθεν δοθεῖσαν χάριν τῆς ἱερωσύνης. Γιὰ ποιὰ δοθεῖσαν χάριν τῆς ἱερωσύνης μποροῦν νὰ ὁμιλήσουν, γιὰ κάποιον πού ἀνήκει σὲ αἱρετικὴ κοινότητα; Δὲν μειώνεται μὲ αὐτὴ τὴν ἀπαράδεκτη “προσφορά”, ἡ λειτουργικὴ σπουδαιότητα τοῦ ἐπιτραχηλίου;  Τὰ κρόσσια τὰ ὁποῖα φέρει ἕνα ἐπιτραχήλιο, ἀποτελοῦν σύμβολο τῶν ποιμαινομένων ψυχῶν, γιὰ τοὺς ὁποίους θὰ δώσει λόγο ὁ Ἱερέας ἢ ὁ Ἀρχιερέας, κατὰ τὴ φοβερὴ ἡμέρα τῆς μέλλουσας Κρίσης. Ἕνας αἱρετικὸς “ἐπίσκοπος”, ὁ ὁποῖος ἀνήκει σὲ μία αἱρετικὴ κοινότητα, θὰ δώσει λόγο γιὰ τὴν παραμονὴ στὴν αἵρεση τῶν συνανθρώπων μας, οἱ ὁποῖοι τὸν ἀκολουθοῦσαν στὴν αἱρετικὴ διδασκαλία του.

Γιατί νὰ δίδεται ἐπιτραχήλιο σὲ αἱρετικό, μὴ ἔχοντα τὴν τῆς “ἱερατείας χάριν”; “Τὰ ἱερὰ ἄμφια χάριν ἔχουσιν θεία”, ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Συμεὼν Θεσσαλονίκης (P.G.155). Γιατί παραθεωρεῖται τὸ γεγονὸς ὅτι, ἡ Θεία Χάρις εἶναι ἡ καταβαίνουσα “ἐπὶ τὴν ᾤαν τοῦ ἐνδύματος” τοῦ Ἱερέως ἢ τοῦ Ἀρχιερέως; Ποιὰ ἡ χρεία μίας τέτοιας πράξης, ἐκτός τῆς ἀνθρωπάρεσκης ἀγάπης, γιὰ νὰ χρησιμοποιήσουμε τὴν ὁμολογιακὴ ἔκφραση τοῦ Ἁγίου Παϊσίου;

Ὅταν ὁ Ἱερεὺς ἐνδύεται τὸ ἄμφιό του ἀπαγγέλλει, “Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς ὁ ἐκχέων χάριν ἐπὶ τοὺς Ἱερεῖς αὐτοῦ”. Ἕνας αἱρετικὸς “ἱερέας”, ὁ ὁποῖος ἀνήκει σὲ αἱρετικὴ κοινότητα, δὲν ἔχει τὴ χάρη τῆς ἱερωσύνης.

Ὁ συμβολισμὸς ἐπίσης ἑνὸς ἀρχιερατικοῦ ἐγκολπίου, γιατί παραθεωρεῖται; Γιατί νὰ δωρίζεται ἀρχιερατικὸ ἐγκόλπιο σὲ αἱρετικό, ὁ ὁποῖος δὲν ἔχει τὴν χάρη τῆς Ἀρχιερωσύνης; Αὐτὴ ἡ πράξη “δώρου”, δὲ ἀποτελεῖ ἔμμεση ἀναγνώριση ἀρχιερωσύνης;  Θὰ μποροῦσε νὰ δοθεῖ ὡς δῶρο ἀρχιερατικὸ ἐγκόλπιο σὲ Ὀρθόδοξο λαϊκό; Πολὺ δὲ περισσότερο δὲν μπορεῖ νὰ δοθεῖ σὲ αἱρετικὸ μὴ ἔχοντα τὴ χάρη τῆς ἀρχιερωσύνης, γιατί τὸ ἀρχιερατικὸ ἐγκόλπιο συμβολίζει καὶ τὴν ὁμολογία τῆς Πίστης.

Τὸ συμβολισμὸ τὸν ὁποῖο ἔχει ἕνα ἐπιτραχήλιο ἢ ἕνα ἀρχιερατικὸ ἐγκόλπιο, γιατί τὸν παραθεωροῦν; Αὐτὰ δυστυχῶς ἐπιτάσσει ἡ κακῶς νοούμενη συνύπαρξη στὸν αἰῶνα τῆς σύγχυσης ὅπου ζοῦμε. Δὲν εἶναι ὅμως αὐτὰ ποὺ γνωρίζει ἡ Ἐκκλησία μας.

Ἡ παρουσία ἐπίσης Ἱεραρχῶν τῆς Ἐκκλησίας μας σὲ “χειροτονίες”, οἱ ὁποῖες γίνονται σὲ αἱρετικὲς κοινότητες, ποιὰ ἔννοια ἔχει; Ὅταν στὸ τέλος εὔχονται κιόλας στὸν “χειροτονηθέντα”, ὡσὰν νὰ πρόκειται γιὰ κανονικὸ ἐπίσκοπο, “καλὴ ἐκκλησιαστικὴ διακονία”, ποιὰ ἔννοια ἔχει μία τέτοια εὐχή; Πότε στὴν Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας ἔχουν ἐπισυμβεῖ τέτοια ἄτοπα; Εἶναι πρωτόγνωρα καὶ ἀπαράδεκτα αὐτὰ ποὺ γίνονται στὶς μέρες μας.