Ο 18χρονος ήρωας του Κυπριακού Αγώνα, Πετράκης Γιάλλουρος δεν βρίσκει ηρεμία ούτε μετά τη θυσία του

Το όνομά του Πετράκης Γιάλλουρος. Δεν πρόλαβε να γίνει… Πέτρος, να μεγαλώσει! Το νήμα της ζωής του κόπηκε ξαφνικά το πρωινό της 7ης Φεβρουαρίου 1956 σε μια μαθητική διαδήλωση στην Αμμόχωστο. Ήταν εγγλέζικη η σφαίρα που τον βρήκε και του πήρε τη ζωή. Ήταν ο πρώτος μαθητής που έδινε τη ζωή τους στον Κυπριακό Απελευθερωτικό Αγώνα.

Ο Σημαιοφόρος του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου, ψηλός, λεπτός, με σγουρά μαλλιά και γαλανά μάτια ήταν πάντα πρώτος στα μαθήματά του, αυτός που κρατούσε την ελληνική σημαία στις εκδηλώσεις του σχολείου του.

Είχε γεννηθεί στις 29 Αυγούστου 1938 στο Ριζοκάρπασο. Παιδί του Ζαχαρία και της Αννεζούς Γιάλλουρου,. Είχε πέντε αδέλφια, τους Λευτέρη, Μαρία, Καίτη, Νίκο και Γιάννη.

Από το 1955 εντάχθηκε στη νεολαία της ΕΟΚΑ. Μοίραζε προκηρύξεις κατά της Αγγλικής Κατοχής, μετέφερε όπλα και οργάνωνε αντικατοχικές εκδηλώσεις στο σχολείο του.

Την εποχή της θυσίας του στο Λονδίνο ο Μακάριος είχε συνομιλίες με τον Άγγλο κυβερνήτη του νησιού Τζον Χάρντιγκ στο Λονδίνο. Ο Γρίβας από τη μια δεν ήθελε να τορπιλίσει τις συνομιλίες, από την άλλη διάλεξε τον δικό του τρόπο να ασκήσει πίεση. Ζήτησε να γίνουν μαθητικές εκδηλώσεις.

Στο κέντρο κρατώντας την ελληνική σημαία

Οι μαθητές της Κύπρου ανταποκρίθηκαν με το παραπάνω. Στις 6 Φεβρουαρίου ξέσπασαν διαδηλώσεις στην Αμμόχωστο. Οι αρχές έκλεισαν τα σχολεία. Την επόμενη μέρα έγινε διαδήλωση των μαθητών. Άρχισαν συμπλοκές. Απέναντι στους μαθητές ήταν ο Αγγλικός αποικιακός Στρατός. Κάποια στιγμή ο επικεφαλής διέταξε να ανοίξουν πυρ. Στη συμβολή των οδών Κυπριανού και Ερμού έπεσε νεκρός.

Η Ελλάδα εκείνη την εποχή βρισκόταν σε προεκλογική περίοδο. Ο θάνατος του 18χρονου Πετράκη καλύφθηκε στα… πεταχτά. Στην τελευταία σελίδα των εφημερίδων, χωρίς ιδιαίτερα σχόλια.

Το τραγικό στην περίπτωση αυτή είναι ότι ένα χρόνο νωρίτερα, τον Αύγουστο του 1955, ο ίδιος ως ηγετικό στέλεχος της ΑΝΕ (Άλκιμος Νεολαία ΕΟΚΑ), είχε πάρει μέρος σε μαθητική εκδρομή – προσκύνημα στην Ελλάδα μαζί με το σχολείο του. Κατέθεσε στεφάνι στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη κι έγραψε στον πατέρα του όλο χαρά:

«Μόλις πάτησα το Άγιο χώμα της Ελλάδος, μια βαθειά συγκίνησις με κατακυρίευσε και δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια μου, αφ’ ενός λόγω του ότι πατούσα στην Ελεύθερη Πατρίδα, αφ’ ετέρου διότι σκέφτηκα ότι η ιδιαιτέρα μας πατρίς Κύπρος έμενε υπόδουλη κάτω από τον βαρύ ζυγό των Άγγλων, ενώ έπρεπε να είναι κι αυτή ένα κομμάτι της Ελεύθερης Ελλάδος».

Τη δολοφονία του ακολούθησαν απεργιακές κινητοποιήσεις, μαθητές κατέστρεψαν στα σχολεία τους βρετανικές σημαίες και εικόνες της βρετανικής βασιλικής οικογένειας, ενώ τέσσερις μέρες αργότερα, μια ομάδα της ΕΟΚΑ πήρε εκδίκηση εκτελώντας στη Λευκωσία τρεις αδειούχους άνδρες των βρετανικών δυνάμεων.

Όμως τα βάσανα του ήρωα συνεχίστηκαν και μετά θάνατο. Στο Ριζικάρπασο αναγέρθηκε Μνημείο που έφερε το όνομά του. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974 και την κατάληψη της περιοχής το Μνημείο καταστράφηκε. Ακόμα και ο τάφος του στο νεκροταφείο της ίδιας περιοχής διασώζεται σε κακή κατάσταση.

newsbreak,7-02-2023