Ἔκδοσις Τόμου εἰς «Ἐκκλησίαν» μέ ἀνύπαρκτον ὄνομα!

Ἔκδοσις Τόμου εἰς «Ἐκκλησίαν» μέ ἀνύπαρκτον ὄνομα!

Γράφει ὁ κ. Μίλοσλαβ Ράγικοβιτς (Милослав Рајковић)

Ὡς εἰδικὸς καὶ ἔμπειρος στὴ δουλειά του, ὁ σεβαστὸς συντάκτης τῆς δικτυακῆς πύλης «Стање ствари» ἔκανε πολὺ σωστὴ δουλειὰ πρὸς ὄφελος τῶν ἀναγνωστῶν τῆς πύλης του, ποὺ μαζὶ μὲ τὸ ἄρθρο τοῦ κ. Μ. Πέτροβιτς ἐπισύναψε τὴν πολὺ λεπτομερῆ ἀνασκόπηση τοῦ ἴδιου ἀπὸ τὸ 2020, ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ, ΜΟΝΗ ΧΙΛΑΝΔΑΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΙΤΛΟΣ «ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ».

Ἡ ἴδια ἀνασκόπηση δημοσιεύτηκε στὰ ἑλληνικὰ (Ὀρθόδοξος Τύπος, 31. Ἰανουαρίου τοῦ 2020). Ὅσοι δὲν ἔχουν χρόνο νὰ διαβάσουν τὶς ἐπιστημονικὲς ἐργασίες τοῦ κ. Πέτροβιτς σχετικὰ μὲ αὐτὸ τὸ θέμα, σὲ αὐτὴ τὴν ἀνασκόπηση θὰ βροῦν τὶς γνώσεις του γιὰ τὸ ἔτος τῆς χειροτονίας τοῦ Ἀρχιμανδρίτη Σάββα σὲ Ἐπίσκοπο καὶ τὸ ἔτος τῆς αὐτοκεφαλίας τῆς Ἐκκλησίας στὴ Σερβία τῶν Νέμανιτς (ἔτος 1220).

Ὁ βυζαντινολόγος Μπόζιδαρ Φέργιαντσιτς (Божидар Ферјанчић) ἐπίσης πιστεύει ὅτι τὸ ἔτος τῆς αὐτοκεφαλίας ἦταν τὸ ἔτος 1220. Θὰ μάθει ἐπίσης λεπτομερῶς τοὺς λόγους γιὰ τοὺς ὁποίους τὴν χειροτονία τοῦ Ἁγίου Σάββα σὲ Ἀρχιεπίσκοπο μνημόνευσαν στὸ Ἅγιο Ὄρος καὶ ὄχι τούς ὀκτὼ αἰῶνες αὐτοκεφαλίας τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὴ ἡ πράξη δέν συνέβη μόνο στὸ Χιλανδάρι καὶ μποροῦμε μόνο νὰ ἐλπίζουμε ὅτι δὲν θὰ ξανὰ συμβεῖ στὸ μέλλον, ὅτι αὐτὴ ἦταν μόνο μία ἐξαίρεση ποὺ ἐπιβλήθηκε ἀπὸ τὰ γεωπολιτικὰ καὶ στρατηγικὰ συμφέροντα τῶν ΗΠΑ καὶ ἀπὸ τὶς παπικὲς φιλοδοξίες τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στὴν παγκόσμια Ὀρθοδοξία. Δυστυχῶς, τρεφόμενοι ἀπὸ τὸν ἐθνοφυλετισμό τους, οἱ Ἕλληνες ἐπιστήμονες ἀκολούθησαν τὴν ἴδια γραμμὴ σὲ μικρότερο ἢ μεγαλύτερο βαθμό. Ὡστόσο, δὲν πρέπει νὰ παραβλέπεται αὐτὴ ἡ παλιὰ σύνδεση (ξεκινώντας ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Μελέτιο Δ΄) αὐτῶν τῶν δύο βασικῶν παραγόντων στὴ σημερινὴ διάρρηξη τῆς δογματικῆς-κανονικῆς ἑνότητας τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καὶ ὅτι ἡ καταστροφική τους δράση δὲν θὰ σταματήσει ἐκεῖ. Ὁ στόχος τους εἶναι τὸ ἴδιο τὸ Ἅγιο Ὄρος, μὲ τὴ χιλιόχρονη μοναστικὴ κοινότητα καὶ ὀργάνωση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἦταν ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων.

Σημειωτέον ὅτι καὶ ἡ САНУ (Σερβικὴ Ἀκαδημία Ἐπιστημῶν καὶ Τεχνῶν) παρέμεινε στὸ ἐξωτερικὰ καθορισμένο πλαίσιο τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς μεγάλης ἑορτῆς μόνο μὲ ἕνα σεμνὸ ἐπιστημονικὸ φόρουμ (στὶς 12 Δεκεμβρίου τοῦ 2019) μὲ θέμα: «Μοναχὸς Σάββας τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ τοῦ Χιλανδάριου. 800 χρόνια ἀπὸ τὴ χειροτονία τοῦ πρώτου Σέρβου Ἀρχιεπισκόπου». Ἡ Αὐτοκεφαλία δὲν ἦταν κἄν στὸν τί­τλο. Δυστυχῶς, οὔτε τὸ κράτος τῆς Σερβίας, οὔτε ἡ Σερβικὴ Ἐκκλησία δὲν στάθηκαν στὸ ὕψος τῆς ἑορτῆς. Σὰν νὰ μὴ τοὺς ἐνδιέφερε πιὰ ἡ πιὸ σημαντικὴ ἐπέτειος τῆς κρατικοποίησης, τῆς πνευματικῆς καὶ ἐθνικῆς μας ταυτότητας. Ἦταν σὰν νὰ ἔγινε σέ λάθος χρονικὴ συγκυρία, σὰν νὰ εἴχαμε πιὸ σημαντικὰ πράγματα νὰ κάνουμε ἀπὸ τὸ νὰ σηματοδοτήσουμε ἕνα τόσο σημαντικὸ γεγονὸς στὴν ἱστορία μας. Δεῖτε σχετικά: Δρ. Δράγγισα Μπόγιοβιτς (Др.Драгиша Бојовић), Ἡ στάση τῶν ἐπιστημονικῶν ἱδρυμάτων ἀπέναντι στὴ μεγάλη ἑορτὴ τῆς Σερβικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, 800 χρόνια αὐτοκεφαλίας τῆς Σερβικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, Косовска Митровица 2020.

Κατὰ τὴν ταπεινή μου γνώμη, ὁ συγγραφέας στὸ ἐν λόγῳ ἄρθρο ἐπεσήμανε τρία οὐσιώδη πράγματα: 1) τὴν ἔκδοση ἑνὸς Τόμου γιὰ τὴν αὐτοκεφαλία σὲ Ἐκκλησία μὲ ἀνύπαρκτο ὄνομα, 2) τὴν ἀγνόηση τῆς παρακαταθήκης τοῦ ἐκλιπόντος Πατριάρχου Παύλου στὸν Μητροπολίτη Ἰωάννη ὅτι ἐξελέγη «κανονικὸς καὶ νόμιμος ἐπικεφαλῆς τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀχρίδος, τῆς αὐτόνομης Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἐντὸς Σερβικοῦ Πατριαρχείου», τὸν ὁποῖον ὅλοι θὰ πρέπει «νὰ τὸν ἀναγνωρίσουν καὶ νὰ τὸν σέβονται ὡς τέτοιο», μὲ τίτλο Ἀρχιεπίσκοπος Ἀχρίδος καὶ Μητροπολίτης Σκοπίων καὶ 3) ὅτι ἡ λεγόμενη «Μακεδονικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία», ἡ ὁποία εἶναι μὴ κανονικὴ ἐδῶ καὶ δεκαετίες, ὡς διὰ μαγείας ἐν μιᾷ νυκτί, σχεδὸν στὰ κρυφά, ἀναγνωρίζεται ὡς ἀνεξάρτητη καὶ κανονικὴ ἐκκλησιαστικὴ ὀργάνωση.

Θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι ἡ παροχὴ τῆς αὐτοκεφαλίας στὴν «ἐκκλησία» τῶν Σκοπίων, μία περιοχὴ ὑπὸ τὴ δικαιοδοσία τῆς Σερβικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἀπὸ παλαιὰ χρόνια, ἐκτὸς ἀπὸ κάποιες περιόδους ποὺ ἀποσχίστηκε ἀντικανονικά, δὲν ἔγινε σύμφωνα μὲ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιατί εἶχε ὡς γνώμονα τὴν ἀντιεκκλησιαστικὴ καὶ ἀντικρατικὴ λογική. Ποιὸς συγκέντρωνε καὶ συμμάζευε τὸν σερβικὸ λαὸ ἀνὰ τοὺς αἰῶνες, ἂν ὄχι ὁ θρόνος τοῦ Πατριαρχείου τοῦ Πεκίου (Πέτς); Δὲν ξέρουμε τί εἶναι ἀσαφὲς καὶ ἀκατανόητο στὴν πρόταση: «Κατὰ τὴ Δογματικὴ διδασκαλία οἱ ἐπίσκοποι στή συνείδηση τῆς Συνόδου λαμβάνουν ἀποφάσεις μὲ ἔμπνευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Ἐρωτήσεις ὅπως: “Σὲ ποιὰ «Σύνοδο»;… εἶναι βάσιμη μιά τέτοια θέση;” εἶναι εἴτε ἄγνοια, εἴτε βλασφημία κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶναι μία ἀσυγχώρητη ἁμαρτία (Ματθ. 12, 31) («Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, Πᾶσα ἁμαρτία καὶ βλασφημία ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις, ἡ δὲ τοῦ Πνεύματος βλασφημία οὐκ ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις·»).

Ἡ βασικὴ γνώση μου τῆς ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας μοῦ ὑπενθυμίζει μόνο ἕνα πρᾶγμα: ἐὰν ἡ Ἀποστολικὴ Σύνοδος (Πράξ., κεφ. 15) εἶναι πρότυπο, καὶ εἶναι, γιὰ ὅλες τὶς ἑπόμενες ἐπισκοπικὲς συνόδους στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία (Οἰκουμενικές, τοπικὲς ἢ σύγχρονες τοπικὲς ἐθνικὲς Ἐκκλησίες), καὶ ὅλες οἱ ἀποφάσεις λαμβάνονται σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τότε οἱ σύγχρονοι ἀρχιεπίσκοποί μας, ὡς ἀποστολικοὶ διάδοχοι (ὅπως εὐχαρίστως ἐπισημαίνουν!) θὰ πρέπει νὰ λαμβάνουν τὶς ἀποφάσεις τους σύμφωνα μὲ τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Πράξ. 15,28 «ἔδοξε γὰρ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καὶ ἡμῖν μηδὲν πλέον ἐπιτίθεσθαι ὑμῖν βάρος πλὴν τῶν ἐπάναγκες τούτων»), καὶ ὄχι σύμφωνα μὲ τὴν ἀνθρώπινη ἐπιθυμία καὶ σύμφωνα μὲ κάποιο πολιτικὸ σχέδιο. Χωρὶς αὐτό, δὲν ὑπάρχει Μία Ἁγία Συνοδικὴ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Τὸ νόημα «Μιᾶς» χάνεται, ἂν δὲν ὑπάρχει ἀπόλυτη συμφωνία. Χωρὶς τὴ δράση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δὲν ὑπάρχει Ἐκκλησία, χάνεται ἡ συγκρότηση τοῦ θείου θεσμοῦ καὶ ἡ Ἐκκλησία ὑπηρετεῖ τὸν ἄρχοντα αὐτοῦ τοῦ κόσμου.

Δὲν εἶναι ἡ εἰσαγωγὴ τῆς ἐπιστολῆς πρὸς Ἐφεσίους ὕμνος εὐχαριστίας πρὸς τὸν Θεὸ γιὰ τὴν ἐν Χριστῷ καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα χάρη (Ἐφ. 3,5 – ὃ ἑτέραις γενεαῖς οὐκ ἐγνωρίσθη τοῖς υἱοῖς τῶν ἀνθρώπων ὡς νῦν ἀπεκαλύφθη τοῖς ἁγίοις ἀποστόλοις αὐτοῦ καὶ προφήταις ἐν Πνεύματι); Καὶ τὸ δεύτερο καὶ τὸ ὄγδοο κεφάλαιο τῆς Πρώτης πρὸς Κορινθίους Ἐπιστολῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου! Ἡ κάθε Σύνοδος τῶν ἐπισκόπων μίας τοπικῆς Ἐκκλησίας ξεκινᾶ μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Στὴν περίπτωση ἔκδοσης Τόμου περὶ αὐτοκεφαλίας, στὴν λεγόμενη «Μακεδονικὴ Ἐκκλησία» ὑποψιαζόμασθε ὅτι δὲν ὑπῆρξε τέτοια ἐπίκληση, ὅλα ἔγιναν σύμφωνα μὲ τὴ θέληση τῶν ἀρχόντων αὐτοῦ τοῦ κόσμου.

Φαίνεται νὰ ξεχνοῦν οἱ ἱεράρχες μας ὅλους ἐκείνους τοὺς πολλοὺς στίχους στὴν Καινὴ Διαθήκη, ἰδιαίτερα στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων καὶ στὶς Ἐπιστολὲς τοῦ Παύλου, ποὺ δοξάζουν τὴ δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τὴν ἄνωθεν ἐπιφοίτηση. Στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων διαβάζουμε: «καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου, καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι.» (Πράξ. 2,4), «Αἱ μὲν οὖν ἐκκλησίαι καθ’ ὅλης τῆς Ἰουδαίας καὶ Γαλιλαίας καὶ Σαμαρείας… τῇ παρακλήσει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπληθύνοντο.» (Πράξ. 9,31), «λειτουργούντων δὲ αὐτῶν τῷ Κυρίῳ καὶ νηστευόντων εἶπε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον· ἀφορίσατε δή μοι τὸν Βαρνάβαν καὶ τὸν Σαῦλον εἰς τὸ ἔργον ὃ προσκέκλημαι αὐτούς» (Πράξ. 13,2), «Οὗτοι (ὁ Βαρνάβας καὶ ὁ Σαούλ), μὲν οὖν ἐκπεμφθέντες ὑπὸ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου κατῆλθον εἰς τὴν Σελεύκειαν, ἐκεῖθέν τε ἀπέπλευσαν εἰς τὴν Κύπρον,» (Πράξ. 13,4), «καὶ ἐπιθέντος αὐτοῖς τοῦ Παύλου τὰς χεῖρας(στὴν Ἔφεσο) ἦλθε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐπ’ αὐτούς, ἐλάλουν τε γλώσσαις καὶ προεφήτευον». (Πράξ. 19,6), «καὶ ἀνευρόντες τοὺς μαθητάς ἐπεμείναμεν αὐτοῦ ἡμέρας ἑπτά· οἵτινες τῷ Παύλῳ ἔλεγον διὰ τοῦ Πνεύματος μὴ ἀναβαίνειν εἰς Ἱεροσόλυμα» (Πράξ. 21,4), «καλῶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐλάλησε διὰ Ἡσαΐου τοῦ προφήτου πρὸς τοὺς πατέρας ἡμῶν» (Πράξ. 28,25).

Μεταξὺ ἄλλων γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὶς Ἐπιστολές: «Ἀλήθειαν λέγω ἐν Χριστῷ, οὐ ψεύδομαι, συμμαρτυρούσης μοι τῆς συνειδήσεώς μου ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ» (Ρμ Θ-1). «καὶ ὁ λόγος μου καὶ τὸ κήρυγμά μου οὐκ ἐν πειθοῖς ἀνθρωπίνης σοφίας λόγοις, ἀλλ’ ἐν ἀποδείξει Πνεύματος καὶ δυνάμεως» (Α΄ Κορ. 2,4), «ἡμῖν δὲ ὁ Θεὸς ἀπεκάλυψε διὰ τοῦ Πνεύματος αὐτοῦ· τὸ γὰρ Πνεῦ­μα πάντα ἐρευνᾶ, καὶ τὰ βάθη τοῦ Θεοῦ» (Α΄ Κορ. 2, 10), «ἡμεῖς δὲ οὐ τὸ Πνεῦμα τοῦ κόσμου ἐλάβομεν, ἀλλὰ τὸ Πνεῦμα τὸ ἐκ τοῦ Θεοῦ, ἵνα εἰδῶμεν τὰ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ χαρισθέντα ἡμῖν» (Α΄ Κορ. 2, 12). Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς λέει: «τὸ γὰρ Ἅγιον Πνεῦμα διδάξει ὑμᾶς ἐν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἃ δεῖ εἰπεῖν» (Λουκ. 12,12), καὶ ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης: «ὅταν δὲ ἔλθῃ ἐκεῖνος, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν· οὐ γὰρ λαλήσει ἀφ’ ἑαυτοῦ, ἀλλ’ ὅσα ἂν ἀκούσῃ λαλήσει…» (Ἰω. 16, 13).

* Τὸ σχόλιο δημοσιεύτηκε σὲ μία συντομότερη ἔκδοση, χωρὶς τὶς δύο τελευταῖες παραγράφους, στὴν διαδικτυακὴ πύλη «Стање ствари» στὶς 8 Ὀκτωβρίου 2022, καὶ ὡς ἀπάντηση σὲ ὁρισμένους σχολιαστὲς τοῦ ἄρθρου τοῦ κ.Petrovic.

Ορθόδοξος Τύπος