Θεϊκὴ καὶ σατανικὴ ἑνότης (Α΄)

Θεϊκὴ καὶ σατανικὴ ἑνότης  Α΄

Γεώργιος Κ. Τζανάκης.  Ἀκρωτήρι Χανίων.

Τὸ τελευταῖο διάστημα, ἰδιαιτέρως στὴν τελευταία περίοδο τῆς λεγομένης «Ὑγειονομικῆς κρίσεως», κάποιοι, κυρίως ἐπίσκοποι κατ᾿ ἀρχήν, καὶ ὁμόφρονές ἤ μιμητές τους παπάδες-πνευματικοὶ στὴν συνέχεια, ὅλο ἀναφέρονται στὴν ἑνότητα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος. Τὴν ὥρα ποὺ διαρηγνύουν μὲ τὶς πράξεις τους αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἑνότητα συνεχῶς μιλοῦν καὶ «ἀνησυχοῦν» γιὰ τὴν ἑνότητα.

Ἡ ἑνότης τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος φυσικά, δὲν εἶναι μία «διοικητικὴ διευθέτησις, ἕνα ἀνθρώπινο κατόρθωμα», ἐπειδὴ καὶ ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι μιὰ ὁμάδα ἀνθρώπων συνεργαζομένων καὶ ὁμοφρόνων χάριν ἁπλῶς κάποιου ἀγαθοῦ ἐπιγείου σκοποῦ. Δὲν εἶναι ἡ ἐκκλησία θρησκεία, πολὺ δὲ παρισσότερο ὁργάνωσις, σύλλογος , κόμμα  ὥστε ἡ ἑνότης της νὰ ἐξαρτᾶται ἀπλῶς ἀπὸ ἔνταξι, ἀποδοχή θέσεων, ὑπακοή σὲ ἀνωτέρους, καὶ ἐφαρμογή τῶν συμφωνημένων. (Αὐτὰ εἶναι γνωστὰ τοῖς πᾶσι καὶ συγνώμη ποὺ τὰ ἀναφέρω, ἀλλὰ ὑπενθυμίζω ὁρισμένα στοιχειώδη ὥστε νὰ συνεχίσουμε στὰ ὅσα συμβαίνουν). Ἡ ἑνότης τῆς ἐκκλησίας εἶναι ἕνα φρικτὸ μυστήριο ποὺ ξεπερνάει καὶ τὸν νοῦ καὶ τὸν λόγο μας. («Τὸ φρικτὸν ἐκεῖνο τῆς ὑπὲρ νοῦν καὶ λόγον ἑνότητος μυστήριον ἐπιτελεῖται» ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ, ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ. PG 91 681 ) Ὡς ἐκ τούτου δὲν ἔχει νόημα νὰ ποῦμε δικὲς μας σκέψεις καὶ στοχασμοὺς καὶ γνῶμες γιὰ τὴν ἐκκλησιαστική ἑνότητα. Ὁλίγα θὰ ἐπισημάνουμε ἀπὸ τοὺς ἁγίους μας (ἐπίσης γνωστὰ τοῖς πάσι, ὅπως εἶπα παραπάνω) μήπως μπορέσουμε νὰ καταλάβουμε τί περίπου ἐπιδιώκουν οἱ σημερινοὶ διάδοχοι τῶν ἐκκλησιαστικῶν θρόνων καὶ τῆς ἱερωσύνης τοῦ Χριστοῦ, ὅταν μιλοῦν γιὰ ἑνότητα.

Δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξῃ ἐπίγνωσις τοῦ Θεοῦ καὶ ἑνότης τῆς πίστεως χωρὶς ὀρθοδοξία στὰ δόγματα καὶ πραγματικὴ ἀγάπη.

«Τότε γὰρ ἡ ἀληθὴς ἑνότης τῆς πίστεως, τότε ἐπιγινώσκομεν τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, ὅταν καὶ ἐν τοῖς δόγμασιν ὀρθοδοξῶμεν καὶ τῆς ἀγάπης σύνδεσμον συντηρῶμεν. Ἀγάπη γὰρ ὁ Χριστός». ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΟΣ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ PG124 1088

Τώρα πῶς τὰ καταφέρνουν οἱ ἡγέτες τῆς ἐκκλησίας μας (ἐννοῶ τοὺς οἰκουμενιστὲς ποὺ ἐλέγχουν πλέον τὴν διοίκησι τῆς ἐκκλησίας) καὶ ἐνῷ πάνω ἀπὸ 100 χρόνια περιφρονοῦν καὶ διαστρέφουν τὰ δόγματα τῆς πίστεως καὶ δείχνουν πλήρη ἔλλειψι ἀγάπης πρὸς ὀρθοδόξους καὶ αἱρετικούς -ἐνῷ μιλοῦν καὶ ἐπικαλοῦνται συνεχῶς τὴν ἁγάπη καὶ λένε ὅτι ἐργάζονται γιὰ τὴν τῶν πάντων ἑνότητα- εἶναι ἐπίσης ἕνα μυστήριο πράγμα. 

Ὅπου βρεθοῦν καὶ ὅπου σταθοῦν τοὺς ἀκοῦς νὰ ἐπικαλοῦνται τὸ «ἵνα ὧσιν ἕν» καὶ ἐννοοῦν μιὰ συγκόλησι ὀρθοδόξων, αἱρετικῶν καὶ κάθε ἄλλου δόγματος, τρόπου, ἐπιλογῆς καὶ διαφορετικότητος (γιὰ τὶς θρησκευτικὲς διαφορετικότητες ἐννοῶ, ὄχι ὅτι ὑστεροῦν καὶ στὶς ἄλλες καὶ δὴ τὶς σεξουαλικές, ὅπως συνεχῶς μᾶς ὑπενθυμίζουν μὲ λόγια καὶ ἔργα) ἡ ὁποία θὰ ἀποκαταστήσῃ τὴν ἔνωσι καὶ τὴν ἐνότητα τῶν πάντων, ὅπως λένε.

Λένε ὅτι ἔτσι ἐφαρμόζουν τὴν ἐντολή τοῦ Κυρίου γιὰ ἑνότητα. Μόνο ποὺ φαίνεται ὅτι ξεχνοῦν ὅτι αὐτὸ δὲν εἶναι ἐντολὴ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους. Εἶναι προσευχὴ τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὸ Θεό Πατέρα. Καὶ τὸ κυριώτερο εἶναι ὅτι αὐτὴ ἡ ἔγνοια δὲν ἀφορᾶ τὸν κόσμο, οὔτε καὶ τὸν τρόπο, τὸ «καθὼς», τοῦ κόσμου, γιατὶ τὰ τοῦ Θεοῦ δὲν μοιάζουν μὲ τὰ τοῦ κόσμου. «Εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν, οὐ καθὼς ὁ κόσμος δίδωσι ἐγὼ δίδωμι ὑμῖν»(Ἰω. 14,27) Αὐτὸ τὸ «καθὼς» εἶναι τὸ οὐσιῶδες καὶ τὸ «φρικτὸν» καὶ τὸ «ὑπὲρ νοῦν καὶ λόγον». «Ἵνα πάντες ἕν ὦσι, καθὼς σὺ Πάτερ ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί» (Ἰω. 17,21). Ἐδὼ εἶναι τὸ σημαντικό. Δὲν εἶναι ἀπλῶς ἡ ἑνότητα, μιὰ ἐμφανὴς ἐξωτερικὴ ἑνότητα, μιὰ ὁμοιόμορφη καὶ ἀπόλυτη καὶ ἀδιατάρακτη ὁμοφωνία καὶ πειθαρχία καὶ ὑπακοή σὲ κάποιο ὁρατὸ κέντρο ἀποφάσεων. Σημασία ἔχει τὸ «καθώς», τὸ ὁποίο ξεπερνᾶ κάθε νοῦν καὶ λόγον, διότι εἶναι τὸ καθὼς τῆς Τριάδος. Αὐτὸ γιὰ μᾶς δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι στόχος, σχέδιο, ἀξία, κατόρθωμα ἀποκλειστικὸ τῶν ἐνεργειῶν μας καὶ τῶν μεθοδειῶν μας, λόγῳ τῆς φύσεώς του. Ἐπειδὴ εἶναι προϋπόθεσι γιὰ νὰ προχωρήσουμε στὴν ἀγάπη ἀλλὰ καὶ πόθος κάθε ψυχῆς, ἀπλησίαστος ἀνθρωπίνως, γι᾿ αὐτὸ εἶναι ἀντικείμενο προσευχῆς καὶ θείας βοηθείας. Δὲν λέει συνέχεια ὁ ἱερεῦς: «Τὴν ἐνότητα τῆς πίστεως καὶ τὴν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνευματος αἰτησάμενοι ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πάσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα»;. Ζητοῦμε τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως. Δὲν τὴν ἀποκαθιστοῦμε ὅταν ἐπιβάλλουμε μιὰ σταλινικοῦ τύπου πειθαρχία σὲ κάποιο διοικητικό κέντρο, ἀνεξαρτήτως τοῦ τί λέγει καὶ πράττει τὸ κέντρο αὐτό. Εἴτε εἶναι ὁ ἱερεῦς τῆς ἑνορίας, εἴτε ὁ ἐπίσκοπος, εἴτε ἡ Σύνοδος μιᾶς ἐκκλησίας, εἴτε ὁ Πατριάρχης, εἴτε ἀκόμη καὶ πραγματικὴ Σύνοδος τῶν ἐπισκόπων (σὲ ἀντιδιαστολὴ μὲ τὴν ψευδοσύνοδο προκαθημένων ποὺ στήθηκε στὸ Κολυμπάρι) ἄν δὲν ὑπάρχει τὸ καθὼς τῆς προσευχῆς τοῦ Ἱησοῦ, ἔστω καὶ σὰν πόθος καὶ ἀγωνία, λόγῳ τῆς ἀναξιότητός μας, ὅλα εἶναι μάταια, μισὰ καὶ ἄκρως ἐπικίνδυνα. 

Τὰ ἴδια καὶ χειρότερα διαπιστώνουμε ὅταν ἀκοῦμε νὰ μιλοῦν γιὰ παγχριστιανικὴ ἑνότητα καὶ κατασκευάζουν μὲ ἀγαπολογικὰ τεχνάσματα ἕνα τερατούργημα σὰν πάζλ ἤ κολλάζ ὅπου κάθε (θρησκευτικῆς) καρυδιᾶς καρύδι ἀνακατέβεται στὸ ἴδιο τσουβάλι μὲ τὴν μία καὶ μοναδικὴ ἑκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τὴν ἁγία ὀρθοδοξία τῶν Πατέρων μας καὶ ὅλο αὐτὸ ἀποτελεῖ, γι᾿ αὐτοὺς, ἑνότητα....

Τὸ δικό τους τὸ «καθὼς» ὅλοι βλέπουμε τί ποιότητος εἶναι. Δεῖτε τὴν «ἑνότητα» ποὺ ἔφεραν στὴν Οὐκρανία  καὶ δὲν θὰ χρειαστεῖ νὰ πολυσκεφτεῖτε γιὰ τὴν ποιότητά της καὶ τὴν σχέσι ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχῃ μὲ τὸ «καθὼς» τῆς ἐν Θεῷ ἑνότητος. Βία, σφαγὲς, διαίρεσις, πολιτικὲς ἐπιδιώξεις καὶ μεθοδεῖες, σύγχισις, σχίσματα καὶ περιφόρνησις τῶν πάντων μὲ τὸ πατριαρχικό «σκασίλα μου». Δεῖτε τὴν «ἑνότητα» ποὺ προκάλεσαν στὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα μὲ τοὺς χειρισμούς τους κατὰ τὴν κρίσι τοῦ κορωνοϊοῦ καὶ τὴν χρησιμοποίησί του ἀπὸ τοὺς δημιουργούς της.  

Ἡ ἑνότης δὲν ἐπιβάλεται στα(λι)νικὰ οὔτε ἐπιτυγχάνεται μαγικά. Κάνω ὅτι μοῦ λένε, λέω σὲ ὅλα ναί, τὸ κάνουν ὅλοι αὐτό καὶ  -μπράβο μας!- πετύχαμε τὴν ἑνότητα. Αὐτὸ λένε, αὐτὸ θέλουν νὰ ἐπιβάλλουν. Προχωρᾶς πρὸς τὴν ἑνότητα ὅσο προχωρᾶς στὴν κατὰ Χριστὸν ἁγιότητα καὶ στὴν ἐπίγνωσι τῆς ἀπλησίαστης δόξας τοῦ Θεοῦ, ἄν ἀγωνίζεσαι γι᾿ αὐτό ὅπως πρέπει, καὶ ἀπαραίτητη προϋπόθεσι γι᾿ αὐτὸ εἶναι ἡ συναίσθησις τῆς προστασίας, τῆς περιφρουρήσεως καὶ τῆς καθοδηγήσεως τοῦ Θεοῦ διὰ τῶν ἁγίων ἀγγέλων του καὶ ὄχι ἀπλῶς ἡ ὑπακοὴ στὶς ἐντολὲς τοῦ κάθε παπάρα (ἄλλα λέμε, ἄλλα κάνουμε· ἄλλα διδάσκουν οἱ ἅγιοι,  ἄλλα διδάσκουμε ἐμεῖς) ἀσχέτως ἄν ἔχει τιμηθῇ ἀπὸ τὴν ἐκκλησία μὲ ἱερατικά ἀξιώματα. Μὰ κάθε μέρα στὸ Ἀπόδειπνο αὐτὰ δὲν λέμε;

«Τείχισον ἡμᾶς ἁγίοις σου Ἀγγέλοις, ἵνα τῇ παρεμβολῇ αὐτῶν φρουρούμενοι καὶ ὁδηγούμενοι, καταντήσωμεν εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ εἰς τὴν ἐπίγνωσιν τῆς ἀπροσίτου σου δόξης»

Τὰ ἴδια λένε ὅλοι οἱ ἅγιοι τῆς ἐκκλησίας μας. (Δὲν θέλω νὰ γίνωμαι κουραστικὸς , ἀλλὰ δὲν βλέπω ἄλλον τρόπο νὰ ξυπνήσουμε λίγο ἀπὸ τὴν ἀποχαύνωσι καὶ τὴν διαστροφὴ ποὺ μᾶς ἔχουν ὁδηγήσει οἱ ποιμένες μας καὶ ἡ δική μας ἀκηδία. Γι᾿ αὐτὸ παραθέτω κάποια πατερικὰ λόγια γιὰ  νὰ δοῦμε ὅτι ὅσα λέμε δὲν εἶναι αὐθαίρετες ἀπόψεις ἀνυπάκουων ψεκασμένων. Ἀντιθέτως αὐτὰ ποὺ λένε καὶ πράττουν αὐτοί, εἶναι αὐθαίρετες γνῶμες τῆς ἐθελοθρησκείας τους, τὴν ὁποία θέλουν νὰ ἐπιβάλλουν στὴν ἐκκλησία)

Λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης: «Ἡ ἑνότης τῆς πίστεως προϋποθέτει τὸν ἀγῶνα καὶ τὴν προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου νὰ τελειωθῇ ἐν Χριστῷ ὥστε νὰ φτάσῃ στὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ νὰ μὴν μένει ὡς νήπιον κλυδωνιζόμενος ἀπὸ τὸν ἄνεμο κάθε διδασκαλίας ποὺ γίνεται μὲ πανουργία καὶ μὲ τὶς μεθοδείες τῆς πλάνης».

«Χρὴ οὖν ἀεὶ προάγειν ἑαυτὸν εἰς ἄνδρα τέλειον κατὰ τὸν ἀπόστολον Μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ υἱοῦ τοῦ θεοῦ εἰς ἄνδρα τέλειον εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ, ἵνα μηκέτι ὦμεν νήπιοι, κλυδωνιζόμενοι καὶ περιφερόμενοι παντὶ ἀνέμῳ τῆς διδασκαλίας ἐν πανουργίᾳ πρὸς τὴν μεθοδείαν τῆς πλάνης ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ PG 46 289 καὶ TLG 8,1, 45

Δὲν εἶναι δηλαδὴ μιὰ ἀπλὴ ἐξωτερικὴ εὐταξία καὶ μιὰ συμμόρφωσι πρὸς ἀποφάσεις προϊσταμένων ἤ ὀργάνων ὥστε νὰ φαίνεται μιὰ ἐξωτερικὴ ἑνότης, ὅπως συμβαίνει σὲ ὁμάδες ἀνθρώπων ποὺ τοὺς συνδέει μιὰ ἰδεολογία ἤ ἕνας κοινὸς στόχος. Εἶναι αὔξησις ἐν Χριστῷ καὶ ὄχι φάσκιωμα καὶ ντάντεμα θρησκευομένων βρεφῶν ποὺ ἀρνοῦνται νὰ ἀντικρύσουν τὴν πραγματικότητα καὶ τὶς εὐθῦνες τους, ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Παΐσιος. Ἐπίσης εἶναι ἀπαραίτητος ὅρος γιὰ νὰ μὴν κλυδωνιζόμαστε σὲ κάθε ψευδοδιδασκαλία ποὺ γίνεται μὲ πονηριὰ καὶ ὁδηγούμαστε  στὴν πλάνη, ὅπως συμβαίνει σήμερα ποὺ πᾶμε ὅπου φυσάει (διδάσκει) ὁ κάθε δέσποτας ἤ ὁ κάθε νεοεποχίτης νεοπατερικὸς προπαγανδιστής...

Ἀλλὰ ἐπίσης ἡ ἑνότης εἶναι ὑπόθεσις προαιρέσεως τοῦ ἀνθρώπου καὶ ὄχι ἐπιβολῆς ἀπὸ ἄλλους ἤ ὑποταγῆς σὲ ἄλλους.

«Ἄνθρωπος πρὸς ἄνθρωπον ἓν γίνεται, ὅταν διὰ προαιρέσεως, καθὼς εἶπεν ὁ Κύριος, τελειωθῶσιν εἰς τὸ ἕν, τῆς φυσικῆς συναφείας τὴν κατὰ προαίρεσιν ἑνότητα προσλαβούσης». ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ PG 45 405

Δὲν γίνεται μὲ τὸ ζόρι καὶ μὲ ἀπειλὲς καὶ τιμωρίες καὶ διωγμούς. Γιατὶ συνδετικὸ στοιχεῖο ποὺ ἑνώνει τοὺς ἀνθρώπους εἶναι τὸ ἴδιο τὸ ἅγιο Πνεῦμα καὶ μόνο τὸ ἅγιο Πνεῦμα.

 «Ἵνα πάντες ἕν ὦσι, καθὼς σὺ Πάτερ ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί· ἵνα καὶ αὐτοὶ ἕν ὧσι. Τὸ δὲ συνδετικὸν τῆς ἑνότητος ταύτης ἡ δόξα ἐστίν· δόξαν δὲ λέγεσθαι τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον» ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ PG 44 1117
 Χωρὶς αὐτὸ οὔτε ἑνότης ὑπάρχει οὔτε εἶναι κἄν χριστιανοὶ (τοῦ Χριστοῦ) ὅσοι ἔτσι νομίζουν, ἄς εἶναι πατριάρχες ἤ δεσπότες ἤ ὅτιδήποτε ἄλλο.

«Oὐ γὰρ ἔστιν ἄλλως ἑνωθῆναι τοὺς ἀπ᾿ ἀλλήλων διεστηκότας μὴ τῇ ἑνότητι τοῦ πνεύματος συμφυομένους· Εἰ γάρ τις πνεῦμα Χριστοῦ οὐκ ἔχει, οὗτος οὐκ ἔστιν αὐτοῦ». ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ PG 44 1320

Καὶ ἐνῷ λένε αὐτὰ οἱ ἅγιοι –δὲν τὰ λέγει μόνον ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης, ὅλοι τὰ ἴδια λένε, ἀλλὰ αὐτὰ εἶχα πρόχειρα καὶ τὰ παρέθεσα- φτάσαμε σήμερα στὸ σημεῖο νὰ λένε δεσπότες δημοσίως ὅτι «λυδία λίθος τῆς ἑνότητος» εἶναι κάποιο πρόσωπο, κάποιος πατριάρχης ἤ ἄρχιεπίσκοπος. Καὶ ὅτι σὲ ὅποιον δὲν ἀρέσουν οἱ ἴδιοι καὶ οἱ πράξεις τους εἶναι ἐκτὸς ἐκκλησίας καὶ νὰ σηκωθῇ νὰ φύγῃ, γιατὶ διαταράσσει τὴν ἑνότητα τῶν ὑπολοίπων!!!

Μπορεῖ νὰ φαίνονται ἀπίθανα ὅλα αὐτὰ, ἀλλὰ αὐτὰ ἀκριβῶς λέγονται δημοσίως. Τέτοια συναίσθησις ὑπάρχει, τέτοια βίωσις τῆς ἐκκλησίας, τέτοια σχέσις μὲ τοὺς  ἁγίους καὶ τὴν διδασκαλία τους. Ἐντάξει καὶ μεῖς δὲν εἴμαστε τίποτε καλοὶ ἄνθρωποι καὶ χριστιανοί, ἀλλὰ ὄχι καὶ αὐτὸ τὸ ρεζιλίκι, τὴν κακομοιρία μας -ἵνα μὴ ἄλλο τι εἴπω- νὰ τὴν κάνουμε σημαία καὶ ἱδεολογία καὶ νὰ θέλουμε νὰ τὴν ἐπιβάλλουμε σὲ ὅλους. Αὐτὸ ὁ διάολος τὸ ξεκίνησε καὶ συνεχίζει ἀπτόητος καὶ ἀμετάτρεπτος καὶ ἀμετανόητος καὶ ἀκολουθοῦν οἱ δικοί του. Ὄντως ἐδὼ ὑπάρχει ἑνότης, ἀλλὰ δαιμονική.

Ἄς μὴν συνεχίσουμε γιατὶ αὐτὴ ἡ ντροπὴ καὶ ὁ ξεπεσμὸς δύσκολα θὰ ξεπλυθῇ ἀπὸ μᾶς, τὰ σημερινὰ μέλη τῆς ἐκκλησίας μας. Δυστυχῶς.

Ἄς προσγειωθοῦμε στὴν οἰκτρὴ πραγματικότητα ποὺ ζοῦμε. Ἄς προσπαθήσουμε, λοιπόν,  νὰ ψηλαφίσουμε τὴν ἑνότητα γιὰ τὴν ὁποία μιλοῦν οἱ ποιμένες μας καὶ νὰ δοῦμε ποὺ τὸ πᾶνε.

Γιὰ νὰ μὴν χάνουμε χρόνο ἄς ἀντιληφθοῦμε  ἐξ ἀρχῆς ὅτι ἡ ἑνότητα γιὰ τὴν ὁποία ὁμιλοῦν καὶ νοιάζονται δὲν ἔχει καμμία σχέσι μὲ τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως, ὅπως ὁρίζετε ἀπὸ τὶς Γραφὲς καὶ τοὺς Πατέρες. Πολὺ ἀπλά, σύμφωνα μὲ τὸ παραπάνω χωρίον τοῦ ἁγίου Θεοφυλάκτου Βουλγαρίας, ἄνθρωποι ποὺ οὔτε στὰ δόγματα ὀρθοδοξοῦν, οὔτε στοιχειώδη ἀγάπη ἔχουν γιὰ πιστοὺς ἤ ἀπίστους, δὲν ἔχουν σχέσι μὲ τὴν ἀληθὴ ἑνότητα τῆς πίστεως. Αὐτοὶ θεωροῦν τοὺς ἐγνωσμένους αἱρετικοὺς πάσης φύσεως, (παπιστὲς, προτεστάντες, μονοφυσῖτες κλπ.) χρόνια τώρα ὡς ἐκκλησίες μὲ ἱερωσύνη τοῦ Χριστοῦ, μυστήρια καὶ δυνατότητα κοινωνίας (κατὰ περίπτωσι βέβαια, ἰδιαιτέρως μὲ τὶς ἄπειρες προτεσταντικὲς «ὁμολογίες»). Τελευταία ἔκαμαν καὶ τὴν ψευδοσύνοδο στὸ Κολυμπάρι γιὰ νὰ δώσουν καὶ συνοδικὴ ἐγκυρότητα στὶς ἐνέργειες καὶ τὶς πλάνες τους.  Συμπροσεύχονται, συναγελάζονται, χτίζουν ναοὺς κοινῆς προσευχῆς μὲ κάθε αἱρετικό (ἅγιος Νικόλαος στὴν Νέα Ὑόρκη), καὶ ὅτι ἄλλο δὲν συνάδει μὲ τὴν πίστι τῶν Πατέρων καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοσι. Νομίζω ὅτι τὸ σκέλος «ἐν τοῖς δόγμασιν ὀρθοδοξῶμεν» εἶναι εὐκόλως ἀντιληπτὸν ὅτι δὲν ὑπάρχει. Τὸ ἄλλο σκέλος « τὸν τῆς ἀγάπης σύνδεσμον συντηρῶμεν» ὑπάρχει; Ἀγάπη; Ἀγάπη ἐν Χριστῷ; «Καθὼς σὺ Πάτερ ὲν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί»; Ὅταν ὄχι μόνον δὲν συμπαρίστανται στοὺς διωκομένους ἀπὸ τὴν σατανικὴ πολιτεία ἀδελφοὺς ἐπισκόπους ἱερεῖς καὶ λαϊκούς, ἀλλὰ καὶ οἱ ἴδιοι τοὺς διώκουν. Ὅταν ἐξαναγκάζουν τοὺς ἀνθρώπους νὰ γίνουν πειραματόζωα στὰ πειράματα τῶν διαφόρων δαιμονανθρώπων καὶ ἐκτὸς ἀπὸ τὴ ζωή τους νὰ χάσουν καὶ τὴν ψυχή τους. Ὅταν ὄχι μόνον ἀδιαφοροῦν γιὰ τὸν διωγμὸ καὶ τὶς παράνομες καὶ παράλογες τιμωρίες ποὺ ὑφίστανται ὁμάδες ἀνθρώπων, ὅπως οἱ ὑγειονομικοί, ἀλλὰ τοὺς βρίζουν καὶ ἀπὸ πάνω (δηλώσεις λαμπρῶν ἀρχιερέων τύπου Δωδώνης) χρειάζεται νὰ ψάχνουμε ἄν ὑπάρχει ἀγάπη ὅπως αὐτὴ ποὺ ἀναφέρει ὁ Χριστὸς καὶ οἱ ἅγιοί μας;

Ὁπότε γιὰ κάτι ἄλλο ἐνδιαφέρονται καὶ χρησιμοποιοῦν τὴν λέξι «ἑνότητα».

Θυμηθεῖτε ὅτι ἐνῷ προχωροῦσαν στὸ διὰ τῶν ἐνεργειῶν τους γκρέμισμα τῆς πίστεως σχεδὸν ἐπὶ ἕνα χρόνο, ξαφνικὰ ἄρχισαν ἐν χορῷ νὰ μιλοῦν γιὰ ἑνότητα. Ὅσο περνοῦσε ὁ καιρὸς, μεγάλωνε ἡ πίεσις ἀπὸ τὴν μερηὰ τῆς πολιτείας καὶ ἡ ὑποχωρητικότητα ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς ἱεραρχίας, τὰ προβλήματα ποὺ ὅλο ὑπόσχονταν ὅτι σὲ λίγο θὰ τελειώσουν μεγάλωναν,  τότε ἄρχισαν νὰ ἀνησυχοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα. Λέγαν ὅτι φοβόταν γιὰ σχίσματα. Ἀκουγόταν λογικό στοὺς πολλούς. Ἦτο αὐτὸ ἀληθές; Τὸ ὅτι δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει οὔτε ἡ ἑνότης, οὔτε καὶ κάποιο σχίσμα εἶναι δεδομένο. Τὰ γεγονότα τῆς Οὑκρανίας καὶ ἡ στάσις ποὺ κράτησαν τὸ ἀποδεικνύουν. Τὸ παλαιοημερολογήτικο ζήτημα καὶ τελικῶς σχίσμα, τὸ ὁποῖο οἱ ἴδιοι δημιούργησαν μὲ ἀντίστοιχες μὲ τὶς σημερινὲς ἐνέργειες τους, καὶ τὸ ὁποῖο ποτὲ δὲν ἐνδιαφέρθηκαν νὰ θεραπεύσουν τὸ ἵδιο δείχνει.  Μιὰ ὅμως γενικευμένη ἀντίδρασις τοῦ πιστοῦ λαοῦ, ἡ ὁποία πιθανῶς θὰ ἀφύπνιζε σὲ κάποιο βαθμὸ τοὺς ἀδιάφορους ἤ τοὺς συγχισμένους θὰ ἦταν πρόβλημα, ὄχι γιὰ τὴν ἑνότητα, ἀλλὰ γιὰ τὴν εἰκόνα τους, τὴν ἐξουσία τους, αὐτὸ ποὺ πουλοῦν στὰ ἀφεντικά τους. Χρησιμοποίησαν λοιπὸν τὸν ὅρο «ἑνότητα» (νὰ μείνουμε ἐνωμένοι, νὰ μὴν κινδυνεύσῃ ἡ ἑνότητα) γιὰ νὰ φοβίσουν καὶ νὰ ἐξαπατήσουν τοὺς ἤδη φοβισμένους καὶ ἐξαπατημένους καὶ συγχισμένους  ἀνθρώπους. Νὰ τοὺς ἐνοχοποιήσουν καὶ γιὰ τοῦτο. Ὅτι εἶναι ὑπεύθυνοι καὶ γιὰ τὴν διάσπασι τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος. Αὐτοὶ ποὺ ἤδη ἔχουν διαλύσει τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἑνότητα καὶ ὁδηγοῦν τὸ σῶμα τῶν πιστῶν στὴν ἀποστασία ἐπισείουν τὸν κίνδυνο τῆς διασπάσεως γιὰ νὰ κρατήσουν τὸν λαό ὑποταγμένο καὶ ἀδρανὴ στὰ σημερινὰ καὶ αὐριανά –καὶ αὐτὰ θὰ εἶναι τὰ χειρότερα- σχέδιά τὰ ὁποία ὑπηρετοῦν.

Ἡ φόρτισις ποὺ δίνουν στὸν ὅρο ἑνότητα εἶναι ἡ ἀπόλυτη ὑποταγὴ καὶ ὑπακοὴ σὲ ὁτιδήποτε πράττει καὶ λέγει ἡ ἱεραρχία. Ὅποιος καθ᾿ οἰονδήποτε τρόπο δὲν ὑπακούει  σὲ ὅτι ὁρίζουν, ἀκόμα καὶ ἄν εἶναι ὀφθαλοφανῶς ἀντίθετο μὲ τὰ θεμελιώδη τῆς πίστεως θέτει, κατ᾿ αὐτούς, σὲ κίνδυνο τὴν «ἑνότητα». Δὲν τὴν θέτουν αὐτοὶ ποὺ ἐνεργοῦν τὰ ἀλλότρια καὶ καινὰ καὶ ἀπαγορευμένα. Ἔτσι φτάνουμε στὰ παρανοϊκὰ νὰ θεωροῦν ὅτι τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως δὲν τὴν διαρηγνύουν αὐτοὶ ποὺ κουβαλοῦν στὴν χῶρα τὸν ψευδεπίσκοπο Ἐπιφάνιο Ντουμένκο καὶ συλλειτουργοῦν καὶ συναγελάζονται μαζί του, ἀλλὰ ὅσοι δικαίως διαμαρτύρονται.

Ἐπειδὴ μπορεῖ κάποιος νὰ νομίσῃ ὅτι ὅλα αὐτὰ εἶναι θεωρίες καὶ ἱδέες καὶ ἀπόψεις ἀβάσιμες, στὸ ἑπόμενο (γιατὶ ἡ πολυλογία ἔκανε ἀνοικονόμητο τὸ κείμενο αὐτό), πρώτα ὁ Θεός, θὰ παραθέσω συγκεκριμένα παραδείγματα ἀπὸ τὰ πολλὰ ποὺ διαδραματίζονται γύρω μας καὶ δημοσιοποιοῦνται ἀπὸ τοὺς ἴδιους ποὺ τὰ πράττουν καὶ τὰ λένε.

Γεώργιος Κ. Τζανάκης.  Ἀκρωτήρι Χανίων. 28 Σεπτεμβρίου 2022

Δείτε σχετικά και: Θεϊκὴ καὶ σατανικὴ ἑνότης (Β΄)