Κυριακή Ζ΄Ματθαίου

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Πίστις, Χριστός Μεσσίας, ἀγαθή προαίρεσις, ὁμολογία τυφλῶν, ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱός τοῦ Θεοῦ « Υἱέ Δαβίδ ἐλέησον ἡμᾶς».

Τό θαῦμα τελεῖται, ἡ ἴασις γίνεται, ἡ θεραπεία πραγματοποιεῖται. Οἱ δύο πρώην τυφλοί, ἀπέκτησαν τώρα τό φῶς τους. Ἔγνωσαν ἐμπειρικά τόν ἀνεξερεύνητο πλοῦτο τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ, ἐγεύθηκαν δέ, ὅτι χρηστός ὁ Κύριος. Ἀποκαλύπτεται ἔτσι στόν κόσμο ἀνά τούς αἰῶνες, ὅτι πίστις εἶναι νά ἐμπιστεύεται κανείς κατά πάντα καί διά πάντα, ὑπακούοντας στόν Ἰησοῦν, ἄν χρειαστεῖ καί ἀς πεθάνει γιά χάρη τῶν ἐντολῶν Του, πιστεύοντας ὅτι ἡ θυσία αὐτή θά τοῦ γίνει πρόξενος ζωῆς αἰωνίου καί θεώρηση τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος τοῦ Κυρίου. Διότι ἡ πίστις καί ἡ ἐμπιστοσύνη στόν Χριστόν, τόν ἀληθινόν Θεόν, γεννᾶ τήν ἐπιθυμία τῶν καλῶν  καί τῶν ὡραίων, ἀλλά καί τήν ἀπαλλαγή ἀπό τήν φοβερή ἄγνοια, πού καταντᾶ τό ἄτομο ἄ-λογο καί ἀ-νόητο.

Σήμερα, σεβαστή γερόντισσα, στήν ἴαση τῶν δύο ἀσθενῶν τυφλῶν διακρίνουμε τήν θέα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ. Ἀντίθετα, θά λέγαμε, μαθαίνουμε ὅτι τό πάθος τῆς βλασφημίας εἶναι φοβερό. Ἔχει τήν ἀρχή του ἀπό τήν ὑπερήφανη διάνοια τοῦ Σατανᾶ, πού καθαρά βλέπουμε νά ξετυλίγεται καί νά καταγγέλεται στό Εὐαγγέλιο σήμερα. Γι’ αὐτό πρέπει μέ κάθε προσοχή, νά φυλάγουμε τίς αἰσθήσεις καί νά ἀντιμετωπίζουμε μέ εὐλάβεια, ὅλα τά φριχτά μυστήρια τοῦ Θεοῦ, τά σημεῖα καί τά ἱερά σύμβολα καί τούς λόγους καί τά θαυμαστά πού τελοῦνται διά τῶν λόγων τοῦ Ἰησοῦ καί Θεοῦ. Εἰδάλλως τό πονηρό πνεῦμα καιροφυλαχτεῖ καί κάνει ἔφοδο ἐναντίον μας καί μέ τό ἀπαίσιο κεντρί του, ἐμβολιάζει τούς άπρόσεκτους καί ἀπρόθυμους στό νά ποιοῦν τό ἀγαθόν καί δίκαιον θέλημα τοῦ Χριστοῦ μέ συνέπεια νά ξεστομίζει ὁ πονηρός ἀλλόκοτες βλασφημίες κατά τοῦ Ὑψίστου Θεοῦ καί ἐναντίον τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Οἱ ἀλαζόνες Ἰουδαῖοι σήμερα, σύναψαν διαθήκη αἰσχρῆς βλασφημίας, μέ τά δαιμόνια μέσῳ τοῦ τριπτύχου δόλος- ὕβρις- ἀπρέπεια.

Μέ περισσή δυσωδία καί σατανοκίνητη κακία ἀπέδωσαν τά θαυμαστά σημεῖα καί τίς ἰάσεις πού ἀκούσαμε στό σημερινό Εὐαγγέλιο, στήν ἐνέργεια τοῦ Σατανᾶ καί ἀρνήθηκαν ἔτσι τήν Ἄκτιστον Χάριν τῆς Ἁγίας Τριάδος πού ὁ Χριστός Ἰησοῦς διαχειρίζεται μέ ἀπόλυτη ἐξουσία, κατ’ εὐδοκίαν τοῦ Πατρός καί τῇ συνεργείᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Λέμε δηλαδή ὅτι ἡ ἁμαρτία αὐτή τυγχάνει ἀσυγχώρητος καί ἐν τῷ νῦν ἀιῶνι καί ἐν τῷ μέλλοντι.

Ἐντούτοις ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, ἀς μάθουμε σήμερα εἰς τέλος ὅτι : Ἡ ψυχή πού ξεφορτώθηκε μιά γιά πάντα τήν πονηρία καί τό άλλόκοτο φρόνημα τῆς κάκιστης άλαζονίας καί ἀπέκτησε τόν πλοῦτο τῆς ἁπλῆς καί ἄκακης καρδιᾶς ἀπό τήν ἐπίσκεψη σ’ αὐτήν, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εὐθύς πλησιάζει τόν Θεόν καί ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, τόν ἑαυτό της. Συνέπεια, ὅσα ἔργα τοῦ Ἰησοῦ [1]βλέπει καί άκούει, τά θεωρεῖ ἀξιόπιστα καί άληθινά , χωρίς κανέναν δισταγμό, γιατί ξεπέρασε τά τρομερά βάραθρα τῆς ἀπιστίας καί κινεῖται πάνω ἀπό τόν Ἄδη τοῦ φθόνου.

Τέλος ἀδελφοί μου, ἀς γνωρίσουμε σήμερα, πολύ καθαρά τήν πρώτη ἀπ’ ὅλες τίς ἀρετές, δηλαδή τήν πίστιν στόν Χριστό μας, πιστεύοντες ἀκράδαντα  στόν γλυκύτατον Ἰησοῦν. Αὐτήν δηλαδή τήν ὀρθόδοξον πίστιν  πού εἶναι ριζωμένη βαθιά καί δέν ἀμφιβάλλει διόλου, ὅτι εἷς Ἅγιος, εἷς Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός. Ἀμήν.

---

[1] «… ὁ Πατήρ μου ἕως ἄρτι ἐργάζεται , κἀγώ ἐργάζομαι.» (Ἰωάν, ε’ 17)