Ζάχαρη στα απόνερα – η συνταγή του πατριάρχη Βαρθολομαίου στην Ουκρανία και ο ύποπτος ρόλος της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Πριν λίγες ημέρες είδαμε έναν Έλληνα κληρικό να «χειροτονείται» «επίσκοπος» στην σχισματική θρησκευτική οργάνωση των Ουκρανών. Η δικαιολογία που έδωσε το Φανάρι για αυτήν την «χειροτονία» ήταν ότι έγινε για να έχει πνευματική καθοδήγηση το ποίμνιο των Ελλήνων που ζει γύρω από την περιοχή της Μαριούπολης. 

Σύμφωνα με αυτό το άρθρο, η τελευταία απογραφή έδειξε ότι οι Έλληνες ανέρχονται στους 21,923 και αποτελούν το 4.3% του εκεί τοπικού πληθυσμού. Με αυτόν τον αριθμό φαίνεται λογικό να σταλθεί ένας Έλληνας επίσκοπος. Όμως, οι Έλληνες αυτοί, όπως αναφέρει το άρθρο, βρίσκονται στην Ουκρανία εδώ και αιώνες και έχουν «σλαβοποιηθεί» και η απόλυτη πλειοψηφία των Ελλήνων που ζουν στην Μαριούπολη και στις γύρω περιοχές ανήκουν στην κανονική Εκκλησία της Ουκρανίας. Ποιός λοιπόν είναι ο πραγματικός λόγος που το πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως ‘δανείστηκε’, προς μεγάλη μας ντροπή, Έλληνα κληρικό για να «χειροτονηθεί» «επίσκοπος» στους σχισματικούς και ακοινώνητους; 

Η ερώτηση «φωτογραφίζει» και την απάντηση. Υπάρχει όμως και η πραγματική φωτογραφία του Μητροπολίτη Γαλλίας Εμμανουήλ στην παρουσίαση του αντικανονικώς «χειροτονημένου» ηγέτη των σχισματικών «Μητροπολίτη» Επιφανίου την επομένη της «ενωτικής συνόδου». 

Οι Φαναριώτες καιγόντουσαν να εκλεχθεί ο κανονικά χειροτονημένος Συμεών (τον οποίον είχαν φροντίσει να αποσπάσουν από την κανονική Εκκλησία της Ουκρανίας μαζί με τον Αλέξανδρο) για να προσδώσουν μία επίφαση κανονικότητας στην όλη απάτη και να «σπρώξουν» τους σχισματικούς στις Τοπικές Εκκλησίες με γύψους, πατερίτσες, τσιρότα και επιδέσμους.

Ο πατριάρχης Βαρθολομαίος άλλωστε είναι δεσμευμένος να το κάνει, αφού για όποια «ανταλλάγματα» υπέγραψε με αυτόν τον άνθρωπο στο Σύμφωνο Συνεργασίας μεταξύ Ουκρανίας και πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως να φέρει σε επαφή (δηλαδή σε κοινωνία) τους σχισματικούς με τις Τοπικές Εκκλησίες· με εμάς δηλαδή. 

Η «Μήτηρ» Εκκλησία αποφάσισε με το έτσι θέλω και με μυστικά ανταλλάγματα να βγάλει τις «θυγατέρες» της στην «Συγγρού» και δεν κουνιέται φύλλο. Για τον Ποροσένκο τώρα ετοιμάζονται ποινικές διώξεις για εγκληματικές ενέργειες. Για τον Βαρθολομαίο πότε θα ετοιμαστεί Πανορθόδοξη Σύνοδος να τον στείλει σπίτι του;

Για να προσδώσουν ακόμη περισσότερη επίφαση κανονικότητας, είχαν στην «χειροτονία» και τους Γαλλίας Εμμανουήλ και Αδριανουπόλεως Αμφιλόχιο.

Το προαναφερθέν άρθρο σε αυτό το σημείο θέτει δύο ερωτήματα:

α) Μπορεί να αναγνωριστεί μία σχισματική «χειροτονία» ως έγκυρη εάν συμμετέχει σε αυτήν κανονικός επίσκοπος; (οι Φαναριώτες θεολόγοι πιστεύουν ότι μπορεί).

β) Μπορεί όμως η παρανομία να γίνει νόμιμη εάν συμμετέχει σε αυτήν ένας νόμιμος επίσκοπος; (η ερώτηση είναι ρητορική).

Ένας μοναδικός όμως Έλληνας «επίσκοπος» στην σχισματική OCU δεν αρκεί για να την «κανονικοποιήσει» στα μάτια των Τοπικών Εκκλησιών, συνεχίζει το άρθρο, πράγμα που σημαίνει ότι ο πρώτος αυτός διορισμός Έλληνα «επισκόπου» στους σχισματικούς έγινε για να μετρήσουν αντιδράσεις (στην νέα Ουκρανική κυβέρνηση, στην «επισκοπή» της σχισματικής OCU, σε εμάς) και εάν η αντίδραση αυτή δεν είναι πολύ αρνητική θα προχωρήσουν σε περισσότερους διορισμούς. Υπολογίζει μάλιστα το άρθρο, εάν το σχέδιο προχωρήσει, να ανέβουν αυτοί οι διορισμοί στους 20 με 30, όσα και τα Σταυροπήγια (ένα από τα ανταλλάγματα) που αναμένει ο πατριάρχης Βαρθολομαίος από τους Ουκρανούς για να τα στελεχώσει με αυτούς τους «κανονικούς επισκόπους», αντί για ηγούμενους με τον βαθμό του αρχιμανδρίτη.

Η κόντρα Φιλαρέτου-Επιφανίου έχει τα αρνητικά της και τα θετικά της για τους Φαναριώτες. Υπάρχουν και ευνοϊκά σημεία για το πατρ. Κωσνταντινουπόλεως με την απομάκρυνση του «επίτιμου Πατριάρχη». Στα προφανή αρνητικά είναι ότι αποδεικνύεται και εμπράκτως το φιάσκο της «ενωτικής συνόδου», το οποίο δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η «νομιμοποίηση» δύο σχισματικών ομάδων -που σχίζονται πάλι- απέναντι στην κανονική Εκκλησία της Ουκρανίας η οποία διώκεται με την συγκατάθεση της «Μητρός» Εκκλησίας. Ο Φιλάρετος όμως είναι απείθαρχος· ονομάζει τους υποστηρικτές του Επιφάνιου «Νεότουρκους» διότι είναι πολύ ενδοτικοί στις οδηγίες των «Τούρκων υπηκόων», όπως αποκαλεί τους Φαναριώτες· δεν θέλει να προσχωρήσουν στο πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως οι ενορίες στο εξωτερικό· προβάλλει εμπόδια στην παραχώρηση Σταυροπηγίων στο πατρ. Κωνσταντινουπόλεως· παραμένει πιστός στο όνειρο ενός «Πατριαρχείου» με αυτόν αρχηγό, και, -ας προσέξουμε αυτό το σημείο- δεν συζητά με τίποτα την «νομιμότητα» και «εγκυρότητα» των θρησκευτικών του τελετών. 

Το θέμα της αναχειροτονίας των σχισματικών έχει απασχολήσει ιδιαιτέρως τις Τοπικές Εκκλησίες και, όπως ισχυρίζεται το άρθρο, μία OCU χωρίς τον Φιλάρετο θα μπορούσε να πειστεί ακόμη και να αναχειροτονηθεί για να την δεχτούν οι Τοπικές Εκκλησίες. Γράφει:

«Αλλά οι «Νεότουρκοι» σε αυτό το θέμα [σ.σ. αναχειροτονίες] μπορεί να αποδειχθούν πολύ λιγότερο σχολαστικοί. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι στις συνομιλίες που ανοιχτά προωθούν οι εκπρόσωποι του Αμερικανικού Υπ. Εξ. και οι Φαναριώτες με τις Τοπικές Εκκλησίες για το «Ουκρανικό ζήτημα», συζητείται μυστικά και αυτό το ενδεχόμενο: οι ιεράρχες του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ήσυχα και χωρίς δημοσιότητα αναχειροτονούν τους «ιεράρχες» της OCU και το αφήνουν να διαρρεύσει ως «κοινό μυστικό». Εκείνοι που θέλουν να γνωρίζουν θα γνωρίζουν, ενώ για όλους τους υπόλοιπους οι «χειροτονίες» των «ιεραρχών» της OCU θα αναγνωριστούν αρχικά ως κανονικές. Σε αυτήν την περίπτωση, κάποιες τουλάχιστον Τοπικές Εκκλησίες θα δύνανται να αναγνωρίσουν την OCU. Προκειμένου να εφαρμοστεί αυτό το σενάριο, οι ενσωματωμένοι Έλληνες «επισκόποι» στην οργάνωση της OCU μπορούν να αποβούν χρήσιμοι.»

Σε αυτό ακριβώς το σημείο θυμήθηκα την Επιστολή Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου στην Ιερά Σύνοδο, ο οποίος είχε την «ευλογία» να συναντηθεί και ιδιαιτέρως με τον Τζέφρυ Πάιατ, και ο οποίος φυσικά «συμβούλευσε» την Εκκλησία της Ελλάδος να αναγνωρίσει την αυτοκεφαλία των σχισματικών. Στην επιστολή του είχε δώσει μία παράλογη βαρύτητα στον «τρόπο εκδόσεως του Πατριαρχικού Τόμου για την Αυτοκεφαλία της Ουκρανίας», εξισώνοντας τους σχισματικούς με την Εκκλησία της Ελλάδος και άλλες 7 Τοπικές Εκκλησίες. 

Ποτέ δεν κατάλαβα πως ξεπερνούσε τόσο επιπόλαια το θέμα της ιεροσύνης. Τώρα όμως αρχίζω να καταλαβαίνω ότι εκείνος απλά… «γνώριζε».

«Πέμπτον. Ὡς πρός τό θέμα τοῦ πῶς ἔγινε ἀποδεκτή ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἡ «Ἀρχιερωσύνη» τῶν Ἐπισκόπων πού «χειροτονήθηκαν» ἀπό τούς καθηρημένους Ἀρχιερεῖς καί τούς σχισματικούς ἤ «αὐτοχειροτονήτους», ἡ Ἐκκλησία μας πρίν λάβη κάποια ἀπόφαση, θά πρέπει νά ἐρωτήση τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο γιά τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖον ἀποκατέστησε τούς «Ἀρχιερεῖς» αὐτούς.» 

Αυτές είναι οι απατεωνιές και οι πονηριές που μας κάνουν ολοένα και περισσότερο μισητούς στον Ορθόδοξο κόσμο. Ο πατριάρχης Βαρθολομαίος έφτιαξε μία γαβάθα και την γέμισε με απόνερα. Για να μας κάνει να την πιούμε διαλύει τα απόνερα με ζάχαρη. Όση ζάχαρη όμως και να βάλει, η γαβάθα παραμένει γαβάθα και τα απόνερα παραμένουν απόνερα. 

Εάν η Εκκλησία της Ελλάδος είχε τοποθετηθεί εγκαίρως στο ζήτημα αυτό, όπως έκαναν και οι περισσότερες (αν όχι όλες) Εκκλησίες, ο Δημητριάδος Ιγνάτιος δεν θα μπορούσε να αποδεσμεύσει τον Επιφάνιο (Δημητρίου). Θα βρισκόταν εκτεθειμένος απέναντι σε ολόκληρη την Ιεραρχία. Η κωλυσιεργία της Εκκλησίας της Ελλάδος απεδείχθη «σωτήρια λέμβος» για τον πατριάρχη Βαρθολομαίο, πράγμα που εγείρει εύλογα ερωτήματα αν εδώ έχουμε να κάνουμε μόνο με διαπραγματεύσεις κάτω από το τραπέζι ή αν δρομολογείται και συγκεκριμένο σχέδιο. 

Η Εκκλησία της Ελλάδος δεν έχει μάθει από τα ολέθρια λάθη του παρελθόντος. Είναι η ηθική αυτουργός του ημερολογιακού σχίσματος, η «σιγουράντζα» και η σερβιτόρα του αμερικανοτουρκικού πρακτορείου στον Βόσπορο. Η αρρωστημένη σχέση της Εκκλησίας της Ελλάδος με το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως αποτυπώνεται στον χάρτη των διαιρεμένων Μητροπόλεων της Ελλάδος. Όσο υπάρχει αυτή η αρρωστημένη σχέση και αυτός ο χάρτης, θα δημιουργείται και ένας αντίστοιχος διαιρεμένος χάρτης στον υπόλοιπο Ορθόδοξο κόσμο.

Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσὶ μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν καὶ στραφέντες ρήξωσιν ὑμᾶς.

Φαίη. Τας Θύρας Τας Θύρας