Λύσαμε...όλα τα άλλα και πιάσαμε την ιστορία

Λύσαμε...όλα τα άλλα και πιάσαμε την ιστορία

Δημήτρης Ριζούλης

Τι νόημα έχει το 2017 να διεξάγεται στην τραυματισμένη από τα Μνημόνια Ελλάδα, επί τόσες ημέρες, ένας δημόσιος διάλογος για την εξίσωση ναζισμού - κομμουνισμού, και μάλιστα να μονοπωλεί την επικαιρότητα;

Τι έχουμε πάθει, επιτέλους, σε αυτόν τον τόπο και ψάχνουμε ευκαιρία να ξεθάψουμε τα μαχαίρια του πολέμου, αντί να αναζητούμε τρόπους για να κλείσουμε τις πληγές μας; Και, σε τελική ανάλυση, πόσο αποπροσανατολιστικές είναι οι γενικεύσεις και οι μισές αλήθειες που καθημερινά ακούμε...

Η αποχή της Ελλάδας από το συνέδριο του Ταλίν ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους ιδεολογικούς «τραμπούκους» κάθε πλευράς να επιβάλουν τις εντυπώσεις που τους βολεύουν, προχωρώντας σε ιστορικά ανεπίτρεπτες εξομοιώσεις και σε διασπορά προπαγάνδας. Κυρίως, όμως, βρήκαν την ευκαιρία φανατισμένοι ημιμαθείς να ξεσπαθώσουν για ζητήματα που απαιτούν βαθιά ιστορική γνώση και ανάλυση, σε βαθμό που ακόμα και οι ειδικοί του είδους (αυτοί που εξ επαγγέλματος μελετούν την Ιστορία) δυσκολεύονται να διατυπώσουν ξεκάθαρη γνώμη.

Ολη αυτή η δημόσια συζήτηση επαναφέρει ένα μεγάλο πρόβλημα της χώρας μας: Ποιοι, πώς και με ποιον τρόπο «γράφουν» την Ιστορία και αναλαμβάνουν να τη μεταβιβάσουν στις επόμενες γενιές. Η Ελλάδα έχει πέσει ουκ ολίγες φορές θύμα μιας περίεργης κατάστασης, όπου την Ιστορία «έγραψαν» (στην πραγματικότητα, παραποίησαν) μειοψηφίες που είχαν τα «μέσα». Για παράδειγμα, οι γιορτές του ΚΚΕ στον Γράμμο παρουσιάζονται έως σήμερα ως «δημοκρατικές συγκεντρώσεις», ενώ οι αντίστοιχες εκδηλώσεις της «άλλης» πλευράς ως «γιορτές μίσους». Στην πραγματικότητα, οι νέες γενιές ελάχιστα γνωρίζουν για τον Εμφύλιο και απλώς γίνονται δέκτες των συνθημάτων που τους σερβίρονται ως «πολιτικά ορθές» απόψεις. 

Μην ξεχνάμε ότι φτάσαμε στο σημείο να υποβαθμίζεται από την ίδια τη χώρα μας (στα σχολικά βιβλία!) η σφαγή της Σμύρνης, επειδή ορισμένοι «νεωτεριστές» ιστορικοί ήθελαν, μέσω της διαγραφής της μνήμης, να κάνουν πολιτική και να προωθήσουν τις ιδέες της παγκοσμιοποίησης. Επομένως, πού βρίσκεται η αλήθεια, αν ακόμα και τα βιβλία μας γράφουν κατά καιρούς ιστορικά ψέματα υπό την καθοδήγηση συμφερόντων;

Ασφαλώς κάποιος μπορεί ορθά να παρατηρήσει ότι πάντα η Ιστορία έχει δύο όψεις. Στην Ελλάδα, όμως, σκοπίμως πολλές φορές επιχειρείται να παρουσιαστεί μόνο η μία... Ενώ συμβαίνει και το παγκοσμίως παράδοξο να μη «γράφουν» την Ιστορία οι νικητές, αλλά οι ηττημένοι, και μάλιστα κατά το δοκούν!

Επανερχόμενος στο θέμα των ημερών, χωρίς καμία διάθεση υποκατάστασης των ειδικών και όσων πραγματικά γνωρίζουν, επισημαίνω απλώς ορισμένα δεδομένα, που λογικά θα έπρεπε να βρίσκουν τους πάντες σύμφωνους (αρκεί να μη φορούν παρωπίδες). Δεν είναι δυνατόν να εξισωθεί μια ιστορική περίοδος με μια άλλη και, κυρίως, δεν μπορεί να μπαίνουν στο ζύγι εγκλήματα που έκαναν διάφορα καθεστώτα.

Ο Χίτλερ ήταν ο σατανικότερος άνθρωπος του εικοστού αιώνα, ένας παρανοϊκός δολοφόνος. Ο Στάλιν, από την άλλη, ήταν ένας αδίστακτος εγκληματίας, που σφαγίαζε ακόμα και τους δικούς του. Είναι δυνατόν να τους εξισώσουμε ή να τους «μετράμε» για να βγάλουμε τον... χειρότερο; Είναι σαν να συγκρίνουμε τον Νέρωνα με τον Τζένγκις Χαν! Εχει κανένα νόημα; Ή, μήπως, αυτός που έσφαξε λιγότερους είναι... καλύτερος; 

Επίσης, όλες αυτές τις ημέρες επικρατεί ακόμα μία σύγχυση. Αλλο πράγμα είναι η δολοφονική εκδικητικότητα του Στάλιν και άλλο ζήτημα τα δεινά του κομμουνιστικού καθεστώτος. Οποιος όμως αρνείται ότι στην Ανατολική Ευρώπη είχε εγκαθιδρυθεί μια δικτατορία, που καταπίεζε και εξόντωνε τους λαούς, μάλλον βλέπει την Ιστορία με κόκκινα γυαλιά.

Σε κάθε περίπτωση, οι πολιτικοί μας καλό θα είναι να αφήσουν την Ιστορία στην ησυχία της. Οποιος πραγματικά θέλει να μάθει μπορεί να διαβάσει και να μελετήσει. Δόξα τω Θεώ, η εποχή μας προσφέρει όλα τα μέσα. Ο πολιτικός κόσμος έχει άλλα, πολύ πιο καυτά προβλήματα να λύσει, από το να στήνει καβγάδες για όσα έγιναν πριν από 70 και πλέον χρόνια.

dimokratianews,25.08.2017