ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΟΧΗ
Η έννοια του έθνους είναι πανάρχαια. Συναντάται ήδη κατά τον 6ο αι.
π.Χ. στα «Ορφικά» ως «οθνία». Αιώνα αργότερα ο Ηρόδοτος δίνει τα χαρακτηριστικά
του: Το «όμαιμον», το «ομόγλωσσον», το «ομόθρησκον» (κοινοί ναοί και θυσίες), το
«ομότροπον» (κοινά ήθη). Στο διάβα των αιώνων δείχθηκε ότι τα τέσσερα αυτά
γνωρίσματα δεν έχουν την ίδια βαρύτητα. Ας τα εξετάσουμε με τη σειρά του
Ηροδότου. Πόσο αρχαιοελληνικό αίμα ρέει στις φλέβες των Νεοελλήνων και πόσο
τουρκικό σ’ αυτό των Τούρκων; Από τη χώρα μας πέρασαν λαοί και λαοί ως
καταστροφείς ή κατακτητές. Κάθε φορά κάποιοι πληθυσμοί έμεναν και στη συνέχεια
αφομοιώνονταν. Οι λίγοι Τούρκοι που εισέβαλαν στη Μικρά Ασία γιγαντώθηκαν με
τους αθρόους εξισλαμισμούς Ρωμηών, εκούσιους ή ακούσιους.
Κάποιοι νεότεροι
ιστορικοί, στα πλαίσια της ιδεολογικής ερμηνείας της ιστορίας, έφθασαν να
υποστηρίξουν, μάλιστα πριν ακόμη γεννηθεί η επιστήμη της γενετικής και
ανακαλυφθεί το DNA,
ότι δεν υπάρχουν πλέον Έλληνες. Εμείς καταγγέλλουμε, ευκαίρως ακαίρως, τους
Τούρκους ως βάρβαρους Ανατολίτες αντί να τους αποκαλούμε καρντάσια! Συμπέρασμα
πρώτον: Το «όμαιμον» είναι ασθενέστατο στοιχείο προσδιορισμού του έθνους. Κατά
την ανταλλαγή των πληθυσμών μετά τη συμφορά του ελληνισμού στη Μικρασία οι
ηγέτες των δύο χωρών, έχοντας ελάχιστο σεβασμό στην πίστη των λαών τους,
συμφώνησαν εν τούτοις αυτή να γίνει με βάση το θρήσκευμα. Έτσι τουρκόφωνοι της
Καππαδοκίας, του Πόντου και της Βιθυνίας, ως χριστιανοί, πήραν τον δρόμο προς
την Ελλάδα και ελληνόφωνοι Βαλαάδες της Δ. Μακεδονίας και Κρητικοί, ως
μουσουλμάνοι, μετακινήθηκαν στην Τουρκία. Συμπέρασμα δεύτερο: Και το ομόγλωσσο
είναι ασθενές σημείο. Κατά την επανάσταση του 1821 οι ρωμαιοκαθολικοί των
νησιών μας απείχαν από τον αγώνα κατ’ επιθυμία του Βατικανού. Σε κάποιες περιπτώσεις
μάλιστα επέχαιραν για τις συμφορές των ορθοδόξων επαναστατών. Βέβαια το
«ομόθρησκον» του Ηροδότου δεν ταυτίζεται εννοιολογικά με το της νεοελληνικής,
καθώς το δόγμα δεν ήταν ουσιώδες συστατικό της πίστης των προγόνων μας. Το
έγραψα για να τονίσω ότι ακόμη και το «ομόθρησκον» δεν είναι ισχυρό, παρά μόνο
το «ομόδοξον». Το «ομόδοξον», ως γενεσιουργός αιτία ήθους και φρονήματος, είναι
το πλέον σημαντικό καθώς εξασφαλίζει το «ομότροπον».
Το έθνος απαρτίζουν σύνολο προσώπων,
τα οποία έχουν δεσμό θυσιαστικής (του εγώ όχι των άλλων) αγάπης με γεωγραφική
έκταση, άσχετα αν δεν διαμένουν εντός αυτής, άσχετα αν οι «ομότροποι»
διαμένοντες εντός αυτής αυτοδιοικούνται ή βρίσκονται υπό καθεστώς δουλείας. Οι
«ομότροποι» έχουν κοινή παράδοση, κοινό πολιτισμό, κοινά ιδανικά και κοινά
οράματα. Πώς μπορούν να ταυτίζονται οι απαρτίζοντες το έθνος στο πλήθος των
χαρακτηριστικών υπό τον όρο «ομότροπον» χωρίς το «ομόδοξον»; Είναι άκρως
σημαντικό πλην μη τιθέμενο ερώτημα.
Ας πάψουμε όμως να λογαριάζουμε τα
πράγματα με βάση νομικούς, διοικητικούς ή στατιστικούς όρους. Στη χώρα μας καλά
κρατεί το ιδεολόγημα ότι είμαστε ο πλέον συνεκτικός λαός της Ευρώπης με
συντριπτική την πλειοψηφία των ορθοδόξων χριστιανών (95%!). Αγκιστρωμένοι στο
ιδεολόγημα αυτό κάποιοι κύκλοι κρούουν τον κώδωνα προς επισήμανση του κινδύνου,
από τον οποίο απειλείται η εθνική μας ομοιογένεια εκ της αθρόας αφίξεως
προσφύγων και μεταναστών. Στο παρελθόν είχε θεωρηθεί μείζον ζήτημα η μη
αναγραφή του θρησκεύματος στο δελτίο ταυτοτήτων και η διοικούσα Εκκλησία με κινητοποίηση
είχε συγκεντρώσει περί τα 3.000.000 υπογραφές διαμαρτυρίας (ούτε το 50%),
μεταξύ των οποίων αρκετές από αντιπολιτευτική προς την τότε κυβέρνηση διάθεση
και μάλιστα και εκείνη μετέπειτα πρωθυπουργού. Η τύχη των υπογραφών εκείνων
αγνοείται. Κατά καιρούς εμφανίζονται δημοσιεύματα σχετικά με τη θρησκευτικότητα
των Ελλήνων. Μεταξύ των άλλων στοιχείων δίδεται και ο αριθμός των τακτικά
εκκλησιαζομένων. Βρήκα αλλού το ποσοστό αυτό να υπερβαίνει το 20% (το θεωρώ
άκρως υπερβολικό) ή να καταπίπτει στο 1% (ενδεχομένως να εκφράζει τον ενδόμυχο
πόθο του «στατιστικολόγου»). Πάντως η κατάσταση κατά το «ομόδοξον» στη χώρα μας
φαίνεται αποκαρδιωτική. Κάποιοι μη θέλοντας να απολέσουν την αισιοδοξία τους
κάνουν διαρκώς λόγο για την, παρά ταύτα, πηγαία θρησκευτικότητα του λαού μας.
Κάποιοι άλλοι παρηγορούνται με το γεγονός ότι στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης,
των «φίλων», «συμμάχων» και «εταίρων» λαών η κατάσταση από πλευράς θρησκευτικής
πίστεως είναι τραγική καθώς η λαίλαψ της «διαφωτιστικής» αθεΐας έχει σαρώσει
σχεδόν τα πάντα!
Ποιοι είναι αυτοί που έχουν
αποποιηθεί το «ομόδοξον» και εμμένουν να αυτοαποκαλούνται Έλληνες. Είναι οι
άθεοι οπαδοί του δυτικού «διαφωτισμού», τους οποίους ο Παπαδιαμάντης είχε
αποκαλέσει ήδη κατά το τέλος του 19ου αιώνα γραικύλους. Αυτοί οι εκ
του παρασκηνίου (αστοί «υπέρμαχοι» της παράδοσης!) ή εμφανώς (μαρξιστές)
δρώντες κατά της πίστεως του λαού από την παλιγγενεσσία υπό την καθοδήγηση των
«προστατών» μας εκπαραθύρωσαν από την εκπαίδευση τον νοσταλγό της Σκιάθου μαζί
με τη γλώσσα του, ώστε ο ελληνισμός των μελλοντικών γενεών να μετακινηθεί στο
«ομόγλωσσο» των greeklish. Στην αποδόμηση της πίστης συμβάλλουν τελευταία και οι
οπαδοί κάποιας θολής νεοειδωλολατρείας, οι οποίοι, ως νέοι Ιουλιανοί,
εκτοπίζουν από τον χώρο του ελληνισμού τους χριστιανούς ως ιουδαΐζοντες! Αν
είναι δύσκολο το «ομότροπον» υπό την προϋπόθεση του «ομοδόξου», καθώς
εμφιλοχωρούν πλείστα όσα ανθρώπινα πάθη και αδυναμίες, τα οποία αποφεύγουν να
αναλύσουν εκείνοι που αποτάσσονται τον Χριστό, πώς θα εξασφαλιστεί αυτό μεταξύ
πιστών, απίστων, ετεροθρήσκων; Εγείρεται μείζον πρόβλημα νεοελληνικής
ταυτότητας ήδη πριν από τη διόγκωση των του κύματος των ετεροθρήσκων προσφύγων
και μεταναστών.
Θα προβληθεί το επιχείρημα: «Το
ομότροπον» είναι εξασφαλισμένο, καθώς η μεγάλη πλειοψηφία του λαού έχει
αποδεχθεί τις ευρωπαϊκές καλούμενες αξίες και έχει ως όραμα την κοινή πορεία
των λαών της Ευρώπης στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό είναι αληθές.
Χωρίς να εισβάλουν ως βάρβαροι κατακτητές μας έχουν αλώσει τόσο οικονομικά όσο
και πολιτιστικά, ενώ οι εγχώριοι ομοϊδεάτες τους έπαιξαν αριστοτεχνικά το
παιχνίδι τους βοηθώντας να κυριευθεί για μία ακόμη φορά η «Πόλη» από τους
Φράγκους! Όμως οφείλει να γνωρίζει ο κάθε υποταγμένος στη σαγήνη του
καταναλωτικού «ομοτρόπου», δηλαδή στον πρακτικό υλισμό, που επαίρεται
υιοθετώντας το λάγνο σύνθημα «ανήκομεν εις την Δύσιν» ότι επωμίζεται κατ’ αυτόν
τον τρόπο την ευθύνη για: τη φεουδαρχία, την «Ιερή» εξέταση, την εξόντωση των
ινδιάνων, το δουλεμπόριο των νέγρων, την αποικοκρατία, τους μεγάλους
φονικότατους πολέμους του 20ου αιώνα, τη νεοαποικοκρατία, την
καταλήστευση των λαών των φτωχών χωρών, τους τοπικούς πολέμους για άθλια
οικονομικά συμφέροντα των πλουτοκρατών, την επακόλουθη προσφυγιά. Τέλος
αποδέχεται τη διάλυση του κοινωνικού ιστού και της οικογένειας και το πλήθος
των διαστροφών, η νομιμοποίηση των οποίων λογίζεται ως κατάκτηση από τον δυτικό
άνθρωπο! Αν παρ’ όλα αυτά εμμένει στα ευρωπαϊκά «ιδεώδη» και μόνο η αίσθηση της
ανασφάλειας τον ωθεί να φωνάξει «έξω οι ξένοι», ας αναλογισθεί: Κατήγγειλε ποτέ
το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, που έχουν αναλάβει την εκτέλεση του σχεδίου του αφανισμού
της ιδιοπροσωπείας των λαών στα πλαίσια της νέας τάξης πραγμάτων;
Συνειδητοποίησε ότι κατά τα 40 έτη της πλαστής ευμάρειας υποστήκαμε αλλοίωση
φοβερότερη απ’ όποια πιθανόν να υποστούμε από τη μετατροπή της χώρας μας σε
απέραντο καταυλισμό προσφύγων και μεταναστών με τις «ευλογίες» των «ομοτρόπων»
δυτικών «εταίρων» μας;
Ο Λουκάς Νοταράς που ξεστόμισε το
«προτιμώ τουρκικόν φακιόλιον παρά παπικήν τιάραν» δέχθηκε λυσσαλέες τις επικρίσεις
όχι μόνο από δυτικούς, αλλά και από δικούς μας «ομότροπούς» τους. Όμως τον
δικαίωσε ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός στις διδαχές του, ο φωτιστής των σκλαβωμένων
και συμβαλών τα μέγιστα στην ανάσχεση των εξισλαμισμών. Η Δύση ήταν και
παραμένει ο μεγαλύτερος εχθρός του ορθοδόξου ελληνισμού. Αναμένω τις λοιδορίες
των υποταγμένων στη Δύση. Στόχος μου είναι όμως να προφυλάξω κάποιους πράγματι
πιστούς από την συμπόρευση με τον ολοκληρωτικό εθνικισμό, αρρωστημένο γέννημα
κι αυτό της Δύσης. Ας μην επαναληφθεί το τραγικό σφάλμα της εξύμνησης της
«Ελλάδος των Ελλήνων χριστιανών», εξ αιτίας της οποίας η Εκκλησία δέχθηκε
λυσσαλέα την επίθεση κατά τη μεταπολίτευση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου