Το α - Λογον και το παράλογο των χιλιαστών (Ε΄μέρος)

Το α - Λογον και το παράλογο των χιλιαστών

Σχετικά με την τιμή στους Αγίους και στις Εικόνες τους

Του  Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου

Α΄ Τιμή στους Αγίους – Θαύματα – Μεσιτείες – Αγ. Λείψανα

Οι Μ.τ.Ι. απορρίπτουν τους Αγίους της Εκκλησίας μας, αρνούνται την τιμή σ' αυτούς, δεν πιστεύουν ότι πρεσβεύουν για μας στον Κύριο, δεν αναγνωρίζουν Ιερά Λέιψανα, δεν πιστεύουν σε θαυματουργικές θεραπείες, δεν ... δεν ... δεν. Φυσικά για όλα αυτά που αρνούνται, λένε ότι βασίζονται σε σχετικά αγιογραφικά χωρία. Ας τα δούμε όμως ένα-ένα, όπως εμφανίζονται στους “κύκλους των σεμιναρίων” τους, και όπως τα αλιεύσαμε από τις τελευταίες σελίδες του βιβλίου τους “Χριστιανικές Γραφές”, σελίδες 434-447:

1. “Κύριον τὸν Θεόν σου φοβηθήσῃ καὶ αὐτῷ μόνῳ λατρεύσεις καὶ πρὸς αὐτὸν κολληθήσῃ καὶ ἐπὶ τῷ ὀνόματι αὐτοῦ ὀμῇ.” (Δευτ. στ΄ 13).

Ορθόδοξη ερμηνεία-διευκρίνιση: Στην Αγία Γραφή γίνεται λόγος για δύο ειδών “προσκύνηση”: 1ο) την απόλυτη προσκύνηση, που ανήκει μόνο στο Θεό, και 2ο) τη σχετική προσκύνηση, που ανήκει σε κάθε σεβαστό-άγιο πρόσωπο. Σε μια εργασία του κορυφαίου, ίσως, πολεμίου των αιρέσεων, θεολόγου κ. Ν. Σωτηρόπουλου υπάρχει συγκεντρωτικός πίνακας χωρίων, της Καινής αλλά και της Παλαιάς Διαθήκης που αναφέρονται, άλλα σε λατρευτική προσκύνηση (στο Θεό), και άλλα σε τιμητική προσκύνηση (σε σεβαστά πρόσωπα, αγγέλους, κ. ά.). Ας τα δούμε λοιπόν:

α) για την τιμητική προσκύνηση

α΄1: “ καὶ ἰδὼν προσέδραμεν εἰς συνάντησιν αὐτοῖς ἀπὸ τῆς θύρας τῆς σκηνῆς αὐτοῦ καὶ προσεκύνησεν ἐπὶ τὴν γῆν.” (Γεν. ιη΄2). Πρόκειται για την εμφάνιση των τριών αγγέλων στον Αβραάμ.

α΄2: “ Ηλθον δὲ οἱ δύο ἄγγελοι εἰς Σόδομα ἑσπέρας· Λὼτ δὲ ἐκάθητο παρὰ τὴν πύλην Σοδόμων. ἰδὼν δὲ Λώτ, ἐξανέστη εἰς συνάντησιν αὐτοῖς καὶ προσεκύνησε τῷ προσώπῳ ἐπὶ τὴν γῆν.” (Γεν. ιθ΄1). Είναι το περιστατικό με την εμφάνιση των ιδίων αγγέλων στον Λωτ.

α΄3: “ἀναστὰς δὲ Ἁβραὰμ προσεκύνησε τῷ λαῷ τῆς γῆς, τοῖς υἱοῖς τοῦ Χέτ,” (Γεν. κγ΄7). Εδώ ο Αβραάμ προσκυνεί τους Χετταίους άρχοντες.

α΄4: “καὶ δουλευσάτωσάν σοι ἔθνη, καὶ προσκυνησάτωσάν σοι ἄρχοντες·” (Γέν. κζ΄29). Εδώ ο Ισαάκ προφητεύει το σεβασμό που θα απολαμβάνει ο Ιακώβ.

α΄5: “αὐτὸς δὲ προῆλθεν ἔμπροσθεν αὐτῶν καὶ προσεκύνησεν ἐπὶ τὴν γῆν ἑπτάκις ἕως τοῦ ἐγγίσαι τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ. ....καὶ προσήγγισε Λεία καὶ τὰ τέκνα αὐτῆς καὶ προσεκύνησαν.” (Γέν. λγ΄3,7). Είναι η συνάντηση της οικογένειας του Ιακώβ μα τον Ησαύ.

α΄6: “Ἰωσὴφ δὲ ἦν ὁ ἄρχων τῆς γῆς, οὗτος ἐπώλει παντὶ τῷ λαῷ τῆς γῆς· ἐλθόντες δὲ οἱ ἀδελφοὶ Ἰωσὴφ προσεκύνησαν αὐτῷ ἐπὶ πρόσωπον ἐπὶ τὴν γῆν.” (Γέν. μβ΄ 6). Τα αδέλφια του Ιωσήφ προσκυνούν τιμητικά τον αδελφό τους, πριν τον αναγνωρίσουν, ως ανώτατο άρχοντα της Αιγύπτου.

α΄7: “Εἰσῆλθε δὲ Ἰωσὴφ εἰς τὴν οἰκίαν, καὶ προσήνεγκαν αὐτῷ τὰ δῶρα, ἃ εἶχον ἐν ταῖς χερσὶν αὐτῶν, εἰς τὸν οἶκον καὶ προσεκύνησαν αὐτῷ ἐπὶ πρόσωπον ἐπὶ τὴν γῆν.” (Γέν. μγ΄25). Η δεύτερη συνάντηση Ιωσήφ-αδελφών του.

α΄8: “καὶ ἐξήγαγε αὐτοὺς Ἰωσὴφ ἀπὸ τῶν γονάτων αὐτοῦ, καὶ προσεκύνησαν αὐτῷ ἐπὶ πρόσωπον ἐπὶ τῆς γῆς.” (Γέν. μη΄ 12). Ξανά προσκύνηση στον Ιωσήφ.

α΄9: “ἐξῆλθε δὲ Μωυσῆς εἰς συνάντησιν τῷ γαμβρῷ καὶ προσεκύνησεν αὐτῷ καὶ ἐφίλησεν αὐτόν, καὶ ἠσπάσαντο ἀλλήλους· καὶ εἰσήγαγεν αὐτοὺς εἰς τὴν σκηνήν.” (Έξ. ιη΄7). Ο Μωυσής τιμά τον πεθερό του ( γαμβρῷ) με προσκύνηση.

α΄10: “ἀπεκάλυψε δὲ ὁ Θεὸς τοὺς ὀφθαλμοὺς Βαλαάμ, καὶ ὁρᾷ τὸν ἄγγελον Κυρίου ἀνθεστηκότα ἐν τῇ ὁδῷ καὶ τὴν μάχαιραν ἐσπασμένην ἐν τῇ χειρὶ αὐτοῦ καὶ κύψας προσεκύνησε τῷ προσώπῳ αὐτοῦ.” (Αριθμ. κβ΄31). Ο μάντης Βαλαάμ προσκυνεί τον άγγελο Κυρίου μετά το θαύμα του όνου.

α΄11: “ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· ἐγὼ ἀρχιστράτηγος δυνάμεως Κυρίου νυνὶ παραγέγονα. καὶ Ἰησοῦς ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον ἐπὶ τὴν γῆν καὶ εἶπεν αὐτῷ· δέσποτα, τί προστάσσεις τῷ σῷ οἰκέτῃ;” (Ιησ. Ν. ε΄ 14). Ο Ιησούς του Ναυή τιμητικά προσκυνεί τον άγγελο.

α΄12: “καὶ ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον αὐτῆς καὶ προσεκύνησεν ἐπὶ τὴν γῆν καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· τί ὅτι εὗρον χάριν ἐν ὀφθαλμοῖς σου τοῦ ἐπιγνῶναί με, καὶ ἐγώ εἰμι ξένη;” (Ρουθ β΄10). Η Ρουθ τιμητικά προσκυνά τον Βοόζ.

α΄13: “καὶ ὡς εἰσῆλθε τὸ παιδάριον, καὶ Δαυὶδ ἀνέστη ἀπὸ τοῦ ἐργὰβ καὶ ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον αὐτοῦ καὶ προσεκύνησεν αὐτῷ τρίς,” (Α΄ Βασ. κ΄ 41). Συνάντηση δύο φίλων, Δαβίδ-Ιωνάθαν.

α΄14: “ καὶ εἶδεν Ἀβιγαία τὸν Δαυὶδ καὶ ἔσπευσε καὶ κατεπήδησεν ἀπὸ τῆς ὄνου καὶ ἔπεσεν ἐνώπιον Δαυὶδ ἐπὶ πρόσωπον αὐτῆς καὶ προσεκύνησεν αὐτῷ ἐπὶ τὴν γῆν” (Α΄ Βασ. κε΄23). Εδώ η Αβιγαία τιμητικά προσκυνά τον Δαβίδ.

α΄΄15: “καὶ παραγίνεται Μεμφιβοσθὲ υἱὸς Ἰωνάθαν υἱοῦ Σαοὺλ πρὸς τὸν βασιλέα Δαυὶδ καὶ ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον αὐτοῦ καὶ προσεκύνησεν αὐτῷ.” (Β΄Βασ. θ΄6). Εδώ ο Μεμφιβοσθέ, γιος του Σαούλ, προσκυνά και ικετεύει για έλεος από τον βασιλιά, πλέον, Δαβίδ.

α΄16: “καὶ εἰσῆλθεν ἡ γυνὴ ἡ Θεκωῖτις πρὸς τὸν βασιλέα καὶ ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον αὐτῆς εἰς τὴν γῆν καὶ προσεκύνησεν αὐτῷ καὶ εἶπε· σῶσον, βασιλεῦ, σῶσον.” (Β΄Βασ. ιδ΄4) Μια γυναίκα προσκυνά τιμητικά το Δαβίδ.

α΄17: “καὶ ἔπεσεν Ἰωὰβ ἐπὶ πρόσωπον αὐτοῦ ἐπὶ τὴν γῆν καὶ προσεκύνησε καὶ εὐλόγησε τὸν βασιλέα,” (Β΄Βασ. ιδ΄ 22). Ο Ιωάβ προσκυνά τον Δαβίδ.

α΄18: “καὶ προσεκύνησε Χουσὶ τῷ Ἰωὰβ καὶ ἐξῆλθε.” (Β΄ Βασ. ιη΄21β).

α΄19: “καὶ ἐξῆλθεν Ὀρνὰ καὶ προσεκύνησε τῷ βασιλεῖ ἐπὶ πρόσωπον αὐτοῦ ἐπὶ τὴν γῆν.” (Β΄ Βασ. κδ΄ 20).

α΄20: “καὶ ἔκυψε Βηρσαβεὲ καὶ προσεκύνησε τῷ βασιλεῖ· καὶ εἶπεν ὁ βασιλεύς· τί ἔστι σοι;” (Γ΄ Βασ. α΄16).

α΄21: “καὶ ἀπέστειλεν ὁ βασιλεὺς Σαλωμὼν καὶ κατήνεγκαν αὐτὸν ἀπάνωθεν τοῦ θυσιαστηρίου· καὶ εἰσῆλθε καὶ προσεκύνησε τῷ βασιλεῖ Σαλωμών,” (Γ΄ Βασ. α΄53). Εδώ ο Αδωνίας προσκυνά τιμητικά το βασιλιά Σολομώντα.

α΄22: “καὶ εἶδον αὐτὸν οἱ υἱοὶ τῶν προφητῶν οἱ ἐν Ἱεριχὼ ἐξεναντίας καὶ εἶπον· ἐπαναπέπαυται τὸ πνεῦμα Ἠλιοὺ ἐπὶ Ἑλισαιέ· καὶ ἦλθον εἰς συναντὴν αὐτοῦ καὶ προσεκύνησαν αὐτῷ ἐπὶ τὴν γῆν.” (Δ΄ Βασ. β΄15). Εδώ οι νέοι Προφήτες, αφού διαπίστωσαν ότι ο Πρ. Ελισσαίος ήταν διάδοχος του Πρ. Ηλία, τον προσκυνούν.

α΄23: “ καὶ εἰσῆλθεν ἡ γυνὴ καὶ ἔπεσεν ἐπὶ τοὺς πόδας αὐτοῦ καὶ προσεκύνησεν ἐπὶ τὴν γῆν καὶ ἔλαβε τὸν υἱὸν αὐτῆς καὶ ἐξῆλθε.” (Δ΄Βασ. δ΄37). Εδώ η Σωμανίτις τιμητικά προσκυνά τον Πρ. Ελισσαίο μετά το θαύμα της ανάστασης του γιου της.

α΄24: “καὶ εὐλόγησε πᾶσα ἡ ἐκκλησία Κύριον τὸν Θεὸν τῶν πατέρων αὐτῶν, καὶ κάμψαντες τὰ γόνατα προσεκύνησαν τῷ Κυρίῳ, καὶ τῷ βασιλεῖ.” (Α΄ Παραλ. κθ΄ 20β). Εδώ ο λαός του Ισραήλ προσκυνά λατρευτικά τον Κύριο και τιμητικά το βασιλιά.

α΄ 25: “σὺ πάντα γινώσκεις· σὺ οἶδας, Κύριε, ὅτι οὐκ ἐν ὕβρει οὐδὲ ἐν ὑπερηφανίᾳ οὐδὲ ἐν φιλοδοξίᾳ ἐποίησα τοῦτο, τὸ μὴ προσκυνεῖν τὸν ὑπερήφανον Ἀμάν, ὅτι ηὐδόκουν φιλεῖν πέλματα ποδῶν αὐτοῦ πρὸς σωτηρίαν Ἰσραήλ·” (Εσθ. δ΄ 17δ). Ο Ισραηλίτης Μαρδοχαίος αρνείται να προσκυνήσει τον πρωθυπουργό του Πέρση βασιλιά, έστω και τιμητικά, για τον απλούστατο λόγο ότι η προσκύνηση σήμαινε περίπου “θεοποίηση” του τιμώμενου (σχετικά Εσθήρ, κεφ. α΄,β΄, γ΄) πράγμα που ερχόταν σε αντίθεση με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του Μαρδοχαίου.

α΄ 26: “τότε ὁ βασιλεὺς Ναβουχοδονόσορ ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον καὶ τῷ Δανιὴλ προσεκύνησε” (Δαν. β΄46).

α΄ 27: “λέγοντες· Ποῦ ἐστιν ὁ τεχθεὶς βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων; εἴδομεν γὰρ αὐτοῦ τὸν ἀστέρα ἐν τῇ ἀνατολῇ καὶ ἤλθομεν προσκυνῆσαι αὐτῷ.” (Μτθ. β΄2). Έλεγαν οι μάγοι για το Χριστό, μη γνωρίζοντας βέβαια ότι πρόκειται για το Θεό.

α΄28: “Πορευθέντες ἐξετάσατε ἀκριβῶς περὶ τοῦ παιδίου· ἐπὰν δὲ εὕρητε ἀπαγγείλατέ μοι, ὅπως κἀγὼ ἐλθὼν προσκυνήσω αὐτῷ.” (Μτθ. β΄8). Απαντά πονηρά ο Ηρώδης στους μάγους.

α΄29: “καὶ ἐλθόντες εἰς τὴν οἰκίαν εἶδον τὸ παιδίον μετὰ Μαρίας τῆς μητρὸς αὐτοῦ, καὶ πεσόντες προσεκύνησαν αὐτῷ, καὶ ἀνοίξαντες τοὺς θησαυροὺς αὐτῶν προσήνεγκαν αὐτῷ δῶρα, χρυσὸν καὶ λίβανον καὶ σμύρναν·” (Μτθ. β΄11). Η προσκύνηση των μάγων.

α΄30: “Ταῦτα αὐτοῦ λαλοῦντος αὐτοῖς ἰδοὺ ἄρχων εἷς προσελθὼν προσεκύνει αὐτῷ λέγων ὅτι η θυγάτηρ μου ἄρτι ἐτελεύτησεν· ἀλλὰ ἐλθὼν ἐπίθες τὴν χεῖρά σου ἐπ' αὐτήν καὶ ζήσεται.” (Μτθ. θ΄18). Ο Ιάειρος τιμά με προσκύνηση τον Κύριο.

α΄31: “ἡ δὲ ἐλθοῦσα προσεκύνησεν αὐτῷ λέγουσα· Κύριε, βοήθει μοι.” (Μτθ. ιε΄25). Η Χαναναία της γνωστής περικοπής.

α΄32: “πεσὼν οὖν ὁ δοῦλος προσεκύνει αὐτῷ λέγων· κύριε μακροθύμησον ἐπ' ἐμοί, καὶ πάντα σοι ἀποδώσω.” (Μτθ. ιη΄26). Ο δούλος, στην παραβολή των ταλάντων, προσκυνά τιμητικά τον κύριό του.

α΄33: “καὶ ἔτυπτον αὐτοῦ τὴν κεφαλὴν καλάμῳ καὶ ἐνέπτυον αὐτῷ, καὶ τιθέντες τὰ γόνατα προσεκύνουν αὐτῷ.” (Μάρκ. ιε΄19). Οι στρατιώτες ειρωνεύονται το Χριστό.

α΄34: “ἰδοὺ δίδωμι ἐκ τῆς συναγωγῆς τοῦ σατανᾶ τῶν λεγόντων ἑαυτοὺς Ἰουδαίους εἶναι, καὶ οὐκ εἰσὶν, ἀλλὰ ψεύδονται· ἰδοὺ ποιήσω αὐτοὺς ἵνα ἥξουσι καὶ προσκυνήσουσιν ἐνώπιον τῶν ποδῶν σου, καὶ γνῶσιν ὅτι ἐγὼ ἠγάπησά σε.” (Αποκ. γ΄9). Αναφέρεται στον επίσκοπο Φιλαδελφείας.

α΄35: “Κἀγὼ Ἰωάννης ὁ ἀκούων καὶ βλέπων ταῦτα. καὶ ὅτε ἤκουσα καὶ ἔβλεψα, ἔπεσα προσκυνῆσαι ἔμπροσθεν τῶν ποδῶν τοῦ ἀγγέλου τοῦ δεικνύοντός μοι ταῦτα.” (Αποκ. κβ΄8). Εδώ ο Ιωάννης γνωρίζοντας ότι μπροστά του είναι ένας άγγελος, εντούτοις, τον προσκυνά (τιμητικά).

Όλα αυτά τα χωρία δείχνουν ΞΕΚΑΘΑΡΑ ότι υπάρχει και τιμητική προσκύνηση (σχετική προσκύνηση). Όμως οι “εταιρείες του Μπρούκλιν” όλους αυτούς τους ρηματικούς τύπους του ρήματος “προσκυνώ” τους μεταφράζουν ως “κάμπτω, υποκλίνομαι και ξαπλώνω” !!! Ενώ στα επόμενα εδάφια που καταγράφουμε στη δεύτερη κατηγορία πιο κάτω, το ρήμα “προσκυνώ” το μεταφράζουν “προσκυνώ”. Λέτε να πρόκειτε για λάθος; Όχι βέβαια. Πρόκειται για σατανική διαστρέβλωση.

β΄για την (απόλυτη) λατρευτική προσκύνηση – χωρία

β΄1: “καὶ ἔπεσαν ἐπὶ πρόσωπον αὐτῶν καὶ εἶπαν· Θεός, Θεὸς τῶν πνευμάτων καὶ πάσης σαρκός, εἰ ἄνθρωπος εἷς ἥμαρτεν, ἐπὶ πᾶσαν τὴν συναγωγὴν ὀργὴ Κυρίου;” (Αριθ. ιστ΄22). Ενώπιον Μωυσή και Ααρών ο Ισραήλ προσκυνεί τον Κύριο.

β΄2: “τότε λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ· γέγραπται γάρ, Κύριον τὸν Θεόν σου προσκυνήσεις καὶ αὐτῷ μόνῳ λατρεύσεις.” (Μτθ. δ΄10). Ο Ιησούς απαντά στο διάβολο ότι μόνο το Θεό προσκυνούμε λατρευτικά.

β΄3: “καὶ ἀποκριθεὶς αὐτῷ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς· Ὕπαγε ὀπίσω μου σατανᾶ γέγραπται γὰρ, Κύριον τὸν Θεόν σου προσκυνήσεις καὶ αὐτῷ μόνῳ λατρεύσεις.” (Λουκ. δ΄8). Όπως και στο προηγούμενο.

β΄4: “καὶ ἀνελάβετε τὴν σκηνὴν τοῦ Μολὸχ καὶ τὸ ἄστρον τοῦ θεοῦ ὑμῶν Ρεμφάν, τοὺς τύπους οὓς ἐποιήσατε προσκυνεῖν αὐτοῖς· καὶ μετοικιῶ ὑμᾶς ἐπέκεινα Βαβυλῶνος.” (Πράξ. ζ΄43). Εδώ ο Πρωτομάρτυρ Στέφανος θυμίζει τα λάθη των Ισραηλιτών, επι προκειμένω τη λατρεία και την προσκύνηση ειδώλων.

β΄5: “καὶ οὕτω τὰ κρυπτὰ τῆς καρδίας αὐτοῦ φανερὰ γίνεται· καὶ οὕτω πεσὼν ἐπὶ πρόσωπον προσκυνήσει τῷ Θεῷ, ἀπαγγέλλων ὅτι ὁ Θεὸς ὄντως ἐν ὑμῖν ἐστι.” (Α΄ Κορ. ιδ΄25).

β΄6: “ὅταν δὲ πάλιν εἰσαγάγῃ τὸν πρωτότοκον εἰς τὴν οἰκουμένην, λέγει· καὶ προσκυνησάτωσαν αὐτῷ πάντες ἄγγελοι Θεοῦ.” (Εβρ. α΄6). Ο Θεός Πατέρας ομιλούσε για τη λατρευτική προσκύνηση του Υιού του.

β΄7: “πεσοῦνται οἱ εἴκοσι τέσσαρες πρεσβύτεροι ἐνώπιον τοῦ καθημένου ἐπὶ τοῦ θρόνου, καὶ προσκυνήσουσι τῷ ζῶντι εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων,” (Αποκ. δ΄10).

β΄8: “καὶ τὰ τέσσαρα ζῷα ἔλεγον· Ἀμήν· καὶ οἱ πρεσβύτεροι ἔπεσαν καὶ προσεκύνησαν.” (Αποκ. ε΄14).

β΄9: “Καὶ ἐδόθη μοι κάλαμος ὅμοιος ῥάβδῳ, λέγων· Ἔγειρε καὶ μέτρησον τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ θυσιαστήριον καὶ τοὺς προσκυνοῦντας ἐν αὐτῷ·” (Αποκ. ια΄1). Λέει “προσκυνοῦντας” τους πιστούς στο Χριστό.

β΄10: “καὶ οἱ εἴκοσι τέσσαρες πρεσβύτεροι οἱ ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ, οἳ κάθηνται ἐπὶ τοὺς θρόνους αὐτῶν, ἔπεσαν ἐπὶ τὰ πρόσωπα αὐτῶν καὶ προσεκύνησαν τῷ Θεῷ” (Αποκ. ια΄16). Πάλι οι 24 πρεσβύτεροι. [Αξίζει να σημειώσουμε ότι το ιγ΄κεφάλαιο της Αποκαλύψεως ομιλεί για λατρευτική προσκύνηση και του Αντιχρίστου!].

β΄11: “τίς οὐ μὴ φοβηθῇ, Κύριε, καὶ δοξάσῃ τὸ ὄνομά σου; ὅτι μόνος ὅσιος, ὅτι πάντα τὰ ἔθνη ἥξουσι καὶ προσκυνήσουσιν ἐνώπιόν σου, ὅτι τὰ δικαιώματά σου ἐφανερώθησαν.” (Αποκ. ιε΄4).

β΄12: “Καὶ ἔπεσα ἔμπροσθεν τῶν ποδῶν αὐτοῦ προσκυνῆσαι αὐτῷ. καὶ λέγει μοι· Ὅρα μή· σύνδουλός σού εἰμι καὶ τῶν ἀδελφῶν σου τῶν ἐχόντων τὴν μαρτυρίαν Ἰησοῦ· τῷ Θεῷ προσκύνησον· ἡ γὰρ μαρτυρία τοῦ Ἰησοῦ ἐστι τὸ πνεῦμα τῆς προφητείας. (Αποκ. ιθ΄10).

β΄13: “καὶ λέγει μοι· Ὅρα μή· σύνδουλός σού εἰμι καὶ τῶν ἀδελφῶν σου τῶν προφητῶν καὶ τῶν τηρούντων τοὺς λόγους τοῦ βιβλίου τούτου· τῷ Θεῷ προσκύνησον.” (Αποκ. κβ΄9).

Όλα αυτά τα χωρία μαρτυρούν ότι υπάρχει και η λατρευτική προσκύνηση (απόλυτη), προς το Θεό και μόνο. Όμως οι Μ.τ.Ι. Μόνον αυτή την προσκύνηση – σκόπιμα – ερμηνεύουν κυριολεκτικά.

Γενικά αυτή τηναλήθεια, ότι δηλαδή εκτός της προσκυνήσεως προς το Θεό, υπάρχει και η σχετική ή τιμητική προς αγγέλους και ανθρώπους – άρα και προς τους Αγίους – δεν την δέχονται οι Χιλιαστές αλλά ούτε και διάφορα παρακλάδια αιρέσεων “διαμαρτυρόμενου τύπου”.

Σε άλλα διαστρεβλωμένα χωρία αναφέρουν:

2. “οὐ γὰρ μὴ προσκυνήσητε θεοῖς ἑτέροις· ὁ γὰρ Κύριος ὁ Θεὸς ζηλωτὸν ὄνομα, Θεὸς ζηλωτής ἐστι.” (Έξ. λδ΄14). Οι χιλιαστές λένε ότι, με βάση αυτό το χωρίο, δεν πρέπει να προσκυνάμε άλλους. Είπαμε πως αγνοούν ή θέλουν ν' αγνοούν την τιμητική προσκύνηση. Όμως ..

Απαντητικό χωρίο: “ἐξομολογεῖσθε ἀλλήλοις τὰ παραπτώματα, καὶ εὔχεσθε ὑπὲρ ἀλλήλων, ὅπως ἰαθῆτε· πολὺ ἰσχύει δέησις δικαίου ἐνεργουμένη.” (Ιακ. ε΄16). Άρα λοιπόν μπορούμε να καταφεύγουμε στη μεσιτεία και τη συμπαράσταση των Αγίων (όχι βέβαια να τους λατρεύουμε).

3. “οἱ δὲ ὄχλοι ἰδόντες ὃ ἐποίησεν ὁ Παῦλος ἐπῆραν τὴν φωνὴν αὐτῶν Λυκαονιστὶ λέγοντες· Οἱ θεοὶ ὁμοιωθέντες ἀνθρώποις κατέβησαν πρὸς ἡμᾶς· ἐκάλουν τε τὸν μὲν Βαρνάβαν Δία, τὸν δὲ Παῦλον Ἑρμῆν, ἐπειδὴ αὐτὸς ἦν ὁ ἡγούμενος τοῦ λόγου. ὁ δὲ ἱερεὺς τοῦ Διὸς τοῦ ὄντος πρὸ τῆς πόλεως αὐτῶν, ταύρους καὶ στέμματα ἐπὶ τοὺς πυλῶνας ἐνέγκας, σὺν τοῖς ὄχλοις ἤθελε θύειν. ἀκούσαντες δὲ οἱ ἀπόστολοι Βαρνάβας καὶ Παῦλος, διαρρήξαντες τὰ ἱμάτια αὐτῶν εἰσεπήδησαν εἰς τὸν ὄχλον κράζοντες καὶ λέγοντες· Ἄνδρες, τί ταῦτα ποιεῖτε; καὶ ἡμεῖς ὁμοιοπαθεῖς ἐσμεν ὑμῖν ἄνθρωποι, εὐαγγελιζόμενοι ὑμᾶς ἀπὸ τούτων τῶν ματαίων ἐπιστρέφειν ἐπὶ τὸν Θεὸν τὸν ζῶντα, ὃς ἐποίησε τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν καὶ τὴν θάλασσαν καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτοῖς·” (Πράξ. ιδ΄11-15). Πρόκειται για τη συνάντηση των Αποστόλων Παύλου και Βαρνάβα με τους Λυκάονες. Εκεί λοιπόν οι Απόστολοι αποτρέπουν τους ντόπιους από το να πέσουν και να τους προσκυνήσουν λατρευτικά (ως θεούς του δωδεκαθέου). Άρα λένε οι Μ.τ.Ι. -”αφοπλιστικά”- δεν πρέπει κανέναν να προσκυνούμε.

Ορθόδοξη ερμηνεία: Το κείμενο ομιλεί για καθαρή παρανόηση των Λυκαόνων. Νόμισαν τους Αποστόλους για τους Θεούς Δία και Ερμή. Μάλιστα ήθελαν να τους προσφέρουν και θυσία! Ήθελαν, με λίγα λόγια, να τους λατρέψουν, γι' αυτό και τους απάντησαν έτσι οι Απόστολοι: “Ἄνδρες, τί ταῦτα ποιεῖτε; καὶ ἡμεῖς ὁμοιοπαθεῖς ἐσμεν ὑμῖν ἄνθρωποι,”, δηλαδή: “είμαστε ίδιοι με σας, γιατί θέλετε να μας λατρέψετε;”. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, οι Λυκάονες θέλουν να προσκυνήσουν λατρευτικά τους Αποστόλους, πράγμα που τους το απαγορεύουν οι τελευταίοι.

4. “Ὡς δὲ ἐγένετο τοῦ εἰσελθεῖν τὸν Πέτρον, συναντήσας αὐτῷ ὁ Κορνήλιος πεσὼν ἐπὶ τοὺς πόδας προσεκύνησεν¹. ὁ δὲ Πέτρος αὐτὸν ἤγειρε λέγων· Ἀνάστηθι· κἀγὼ αὐτὸς ἄνθρωπός εἰμι.” (Πράξ. ι΄25,26). Οι Μ.τ.Ι. Λένε: εφόσον δε δέχτηκε προσκύνηση ο ίδιος ο Πέτρος, άρα πρέπει μόνο το Θεό να προσκυνούμε!!

Ορθόδοξη ερμηνεία: Και εδώ ισχύει αυτό που είπαμε για διαχωρισμό προσκύνησης τιμητικής και λατρευτικής. Επιπλέον:

- Γνωρίζετε, υπερήφανοι “ερμηνευτές των Γραφών”, τι σημαίνει ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ; Εδώ ο Απ. Πέτρος δίνει ένα καθαρό παράδιεγμά της. Η ταπείνωση είναι η υψηλοτέρα, ίσως, των αρετών: “Εκείνος που φοβάται τον Κύριο έχει πάντοτε σύντροφό του την ταπεινοφροσύνη ... φέρνει στο νου του τη ζωή που έκανε πρωτύτερα (ο Πέτρος ίσως την τριπλή άρνηση, και πώς τον γλίτωσε ο Κύριος) ... ταπεινοφροσύνη είναι μια ακατάπαυστη προσευχή με δάκρυα και κακοπάθεια ...” (Άγ. Μάξιμος ο Ομολογητής, α' -γ΄ “εκατοντάδες περί αγάπης”).

5. “εἷς γὰρ Θεός, εἷς καὶ μεσίτης Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, ἄνθρωπος Χριστὸς Ἰησοῦς,” (Α΄ Τιμ. β΄5). Άρα λένε οι χιλιαστές, ερμηνεύοντας κατά λέξη διότι έτσι τους βολεύει, δεν υπάρχει άλλος μεσίτης στο Θεό πλησίον του Χριστού.

Ορθόδοξη ερμηνεία: Κι εδώ έχουμε το απόλυτο και το σχετικό. Απόλυτα μεσίτης νοείται μόνον ο Χριστός, αλλά σχετικά μεσίτες υπάρχουν πολλοί άγιοι, μάρτυρες, προφήτες, ομολογητές, κ.λπ². Άλλωστε σε πολλά σημεία των Γραφών ο Χριστός χαρακτηρίζεται σαν ένας και μοναδικός. Όμως σε άλλα χωρία εμφανίζονται πολλοί με τον ίδιο χαρακτηρισμό του Κυρίου. Να μια αντιπαραβολή σχετικών, μεταφρασμένων, χωρίων:

“Ένας Κύριος” (Α΄Κορ. η΄6) - “Πολλοί κύριοι” (Εφεσ. στ΄5-10).

“Ένας Πατέρας” (Μτθ. κγ΄9) - “Πολλοί πατέρες” (Λουκ. α΄55).

“Ένας ποιμένας” (Ιωάν. ι΄16) - “Πολλοί ποιμένες” (Εφεσ. δ΄11).

“Ένας διδάσκαλος” (Μτθ. κγ΄8) - “Πολλοί διδάσκαλοι” (Εφεσ. δ΄ 11).

“ Ένας αγαθός” (Μτθ. ιθ΄ 17) - “Πολλοί αγαθοί” (Μτθ. ε΄45) κ.λπ.

Απαντητικά χωρία που ομιλούν για μεσιτείες και θαύματα αγίων:

Α.Χ. 1: “καὶ ἐδεήθη Μωυσῆς ἔναντι Κυρίου τοῦ Θεοῦ καὶ εἶπεν· ἱνατί, Κύριε, θυμοῖ ὀργῇ εἰς τὸν λαόν σου, οὓς ἐξήγαγες ἐκ γῆς Αἰγύπτου ἐν ἰσχύϊ μεγάλῃ καὶ ἐν τῷ βραχίονί σου τῷ ὑψηλῷ;” (Έξ. λδ΄11). Ο Μωυσής μεσιτεύει προσευχόμενος για όλο τον ισραηλιτικό λαό.

Α.Χ. 2: “Ἰὼβ δὲ ὁ θεράπων μου εὔξεται περὶ ὑμῶν, ὅτι εἰ μὴ πρόσωπον αὐτοῦ λήψομαι· εἰ μὴ γὰρ δι᾿ αὐτόν, ἀπώλεσα ἂν ὑμᾶς· οὐ γὰρ ἐλαλήσατε ἀληθὲς κατὰ τοῦ θεράποντός μου Ἰώβ.” (Ιώβ μβ΄ 8β). Ο Θεός ζητά από τον Ιώβ να μεσιτεύσει για τους φίλους του.

Α.Χ. 3: “καὶ σύ μὴ προσεύχου περὶ τοῦ λαοῦ τούτου καὶ μὴ ἀξιοῦ τοῦ ἐλεηθῆναι αὐτοὺς καὶ μὴ εὔχου καὶ μὴ προσέλθῃς μοι περὶ αὐτῶν, ὅτι οὐκ εἰσακούσομαι.” (Ιερ. ζ΄16).

Α.Χ. 4: “ἐξομολογεῖσθε ἀλλήλοις τὰ παραπτώματα, καὶ εὔχεσθε ὑπὲρ ἀλλήλων, ὅπως ἰαθῆτε· πολὺ ἰσχύει δέησις δικαίου ἐνεργουμένη.” (Ιακ. ε΄16). Ίσως η σπουδαιότερη περικοπή για το θέμα της εισακούσεως από το Θεό των προσευχών των πιστών υπέρ των αδελφών των.

ΑΧ. 5: “Παρακαλῶ δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ διὰ τῆς ἀγάπης τοῦ Πνεύματος, συναγωνίσασθαί μοι ἐν ταῖς προσευχαῖς ὑπὲρ ἐμοῦ πρὸς τὸν Θεόν” (Ρωμ. ιε΄30). Εδώ ο Απ. Παύλος ζητεί τη μεσιτεία και τη συναντίληψη της προσευχής των άλλων χριστιανών.

Α.Χ 6: “καὶ προσθήσω ἐπὶ τὰς ἡμέρας σου πεντεκαίδεκα ἔτη καὶ ἐκ χειρὸς βασιλέως Ἀσσυρίων σώσω σε καὶ τὴν πόλιν ταύτην καὶ ὑπερασπιῶ ὑπὲρ τῆς πόλεως ταύτης δι᾿ ἐμὲ καὶ διὰ Δαυὶδ τὸν δοῦλόν μου.” (Δ΄Βασ. κ΄6). Εδώ ο Κύριος υπόσχεται, δια του Προφ. Ησαϊα, στο βασιλιά Εζεκία ότι θα υπερασπιστεί ο ίδιος το κράτος του Ιούδα, λόγω της μεσιτείας του νεκρού από αιώνων Δαβίδ.

Α.Χ. 7: “καὶ ἀνέβη ὁ καπνὸς τῶν θυμιαμάτων ταῖς προσευχαῖς τῶν ἁγίων ἐκ χειρὸς τοῦ ἀγγέλου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.” (Αποκ. η΄4). Εδώ μεσιτεύει άγγελος Κυρίου μεταφέροντας τις προσευχές των αγίων προς το Θεό.

Για το ότι οι Άγιοι θαυματουργούν είτε εν ζωή είτε μετά θάνατον, δια των ιερών λειψάνων τους, φαίνεται από τα επόμενα αγιογραφικά εδάφια:

1. “καὶ ἐνεφύσησε τῷ παιδαρίῳ τρὶς καὶ ἐπεκαλέσατο τὸν Κύριον καὶ εἶπε· Κύριε ὁ Θεός μου, ἐπιστραφήτω δὴ ἡ ψυχὴ τοῦ παιδαρίου τούτου εἰς αὐτόν. καὶ ἐγένετο οὕτως, καὶ ἀνεβόησε τὸ παιδάριον.” (Γ΄ Βασ. ιζ΄22). Ο Προφ. Ηλίας ανασταίνει το μοναχογιό της χήρας από τα Σαρεπτά.

2. “καὶ εἰσῆλθεν Ἑλισαιὲ εἰς τὸν οἶκον καὶ ἰδοὺ τὸ παιδάριον τεθνηκὸς κεκοιμισμένον ἐπὶ τὴν κλίνην αὐτοῦ. (...) καὶ ἀνέβη καὶ ἐκοιμήθη ἐπὶ τὸ παιδάριον καὶ ἔθηκε τὸ στόμα αὐτοῦ ἐπὶ τὸ στόμα αὐτοῦ καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ καὶ τὰς χεῖρας αὐτοῦ ἐπὶ τὰς χεῖρας αὐτοῦ καὶ διέκαμψεν ἐπ᾿ αὐτόν, καὶ διεθερμάνθη ἡ σάρξ τοῦ παιδαρίου.(...) καὶ ἤνοιξε τὸ παιδάριον τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ.” (Δ΄Βασ. δ΄32-35). Θαύμα ανάστασης νεκρού από τον Προφ. Ελισσαίο.

3. “Διὰ δὲ τῶν χειρῶν τῶν ἀποστόλων ἐγίνετο σημεῖα καὶ τέρατα ἐν τῷ λαῷ πολλὰ· καὶ ἦσαν ὁμοθυμαδὸν ἅπαντες ἐν τῇ στοᾷ Σολομῶντος·(...) μᾶλλον δὲ προσετίθεντο πιστεύοντες τῷ Κυρίῳ πλήθη ἀνδρῶν τε καὶ γυναικῶν, ὥστε κατὰ τὰς πλατείας ἐκφέρειν τοὺς ἀσθενεῖς καὶ τιθέναι ἐπὶ κλινῶν καὶ κραβάττων, ἵνα ἐρχομένου Πέτρου κἂν ἡ σκιὰ ἐπισκιάσῃ τινὶ αὐτῶν. συνήρχετο δὲ καὶ τὸ πλῆθος (...) φέροντες ἀσθενεῖς καὶ ὀχλουμένους ὑπὸ πνευμάτων ἀκαθάρτων, οἵτινες ἐθεραπεύοντο ἅπαντες.” (Πράξ. ε΄11-16).

4. “Δυνάμεις τε οὐ τὰς τυχούσας ἐποίει ὁ Θεὸς διὰ τῶν χειρῶν Παύλου, ὥστε καὶ ἐπὶ τοὺς ἀσθενοῦντας ἐπιφέρεσθαι ἀπὸ τοῦ χρωτὸς αὐτοῦ σουδάρια ἢ σιμικίνθια καὶ ἀπαλλάσσεσθαι ἀπ' αὐτῶν τὰς νόσους, τά τε πνεύματα τὰ πονηρὰ ἐξέρχεσθαι ἀπ' αὐτῶν.” (Πράξ. ιθ΄11-12).

5. “καθήμενος δέ τις νεανίας ὀνόματι Εὔτυχος ἐπὶ τῆς θυρίδος, καταφερόμενος ὕπνῳ βαθεῖ (...) ἔπεσεν ἀπὸ τοῦ τριστέγου κάτω καὶ ἤρθη νεκρός. καταβὰς δὲ ὁ Παῦλος ἐπέπεσεν αὐτῷ καὶ συμπεριλαβὼν εἶπε· Μὴ θορυβεῖσθε· ἡ γὰρ ψυχὴ αὐτοῦ ἐν αὐτῷ ἐστιν. (...) ἤγαγον δὲ τὸν παῖδα ζῶντα, καὶ παρεκλήθησαν οὐ μετρίως.” (Πράξ. κ΄9-12).

6. “ καὶ ἐγένετο αὐτῶν θαπτόντων τὸν ἄνδρα, καὶ ἰδοὺ εἶδον τὸν μονόζωνον καὶ ἔρριψαν τὸν ἄνδρα ἐν τῷ τάφῳ Ἑλισαιέ, καὶ ἐπορεύθη καὶ ἥψατο τῶν ὀστέων Ἑλισαιὲ καὶ ἔζησε καὶ ἀνέστη ἐπὶ τοὺς πόδας αὐτοῦ.” (Δ΄ Βασ. ιγ΄21). Θαύμα των Ιερών Λειψάνων του Προφ. Ελισσαίου.

Συμπέρασμα: Πρέπει να τιμούμε τους Αγίους της Εκκλησίας μας και να ζητούμε τη μεσιτεία τους σε κάθε αίτημά μας προς τον Κύριο Ιησού Χριστό και Θεό μας. Ας μην ξεχνάμε πως η πίστη στη δύναμη του Κυρίου μας καθώς και στις μεσιτείες των Αγίων Του, φέρνει ακόμα και το θαύμα.

Β΄ Η δύναμη των αγίων εικόνων και η τιμή σ' αυτές

Το βιβλίο τους “Πάντα δοκιμάζετε”, το έχουν οι χιλιαστές σαν “βίβλο” τους. Σ' αυτό λοιπόν λένε μεταξύ άλλων: “Οι εικόνες δεν έχουν μέσα τους ζωή ούτε δύναμη για να βοηθήσουν” (σελ. 123). Αλλού λένε: “μόνο οι απ' ευθείας προσευχές επιτρέπονται, εικόνες δε χρειάζονται” (σελ. 127).

Σ' αυτό το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας, αγαπητοί αναγνώστες, συναντήσαμε χιλιαστικές διαστρεβλώσεις και πλάνες που αναφέρονται σε κάθε άλλη αίρεση. Μόνο που οι απλές αιρέσεις έχουν 2, 3, 10, 30 πλάνες. Οι χιλιαστές όμως είναι πρωταθλητές! Μόνο μια αίρεση τους έλειπε και να που τη βρίσκουμε εδώ: την ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑ¹. Πού λοιπόν ¨βασίζονται” και ισχυρίζονται αυτά τα πράγματα;

Διαστρεβλωμένα χωρία:

α) “οὐ ποιήσεις σεαυτῷ εἴδωλον, οὐδὲ παντὸς ὁμοίωμα, ὅσα ἐν τῷ οὐρανῷ ἄνω καὶ ὅσα ἐν τῇ γῇ κάτω καὶ ὅσα ἐν τοῖς ὕδασιν ὑποκάτω τῆς γῆς. οὐ προσκυνήσεις αὐτοῖς, οὐδὲ μὴ λατρεύσεις αὐτοῖς· ἐγὼ γάρ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου, Θεὸς ζηλωτής, ἀποδιδοὺς ἁμαρτίας πατέρων ἐπὶ τέκνα, ἕως τρίτης καὶ τετάρτης γενεᾶς τοῖς μισοῦσί με” (Έξ. κ΄ 4-5).

Ορθόδοξη ερμηνεία: Αυτό το χωρίο δεν λέει να μην κατασκευάζουν ομοιώματα του Θεού, αλλά είδωλα ψεύτικων θεών (ζώων, δαιμόνων, άστρων, κ.ά.) και να μην τα λατρεύουν. Έτσι λοιπόν και η Εκκλησία μας δεν έχει είδωλα, αλλά εικόνες που απεικονίζουν-ιστορούν τον Ιησού Χριστό και τους Αγίους. Επιπλέον, οι εικόνες αυτές δεν λατρεύονται, αλλά τιμώνται από τους πιστούς.

β) “Θεὸν οὐδεὶς ἑώρακεν πώποτε· ὁ μονογενὴς υἱὸς ὁ ὢν εἰς τὸν κόλπον τοῦ πατρὸς ἐκεῖνος ἐξηγήσατο.” (Ιωάν. α΄18). Άρα, λένε οι Μ.τ.Ι. Γιατί εικονίζουμε το Θεό;

Ορθόδοξη ερμηνεία: Είναι βέβαια αλήθεια ότι ο Θεός είναι Πνεύμα και δεν μπορούμε να τον εικονίσουμε. Όμως έχουμε κάποιες εμφανίσεις Του στην Παλαιά Διαθήκη:

Απαντητικά χωρία:

1. “Και ἐγένετο τοῦ ἐνιαυτοῦ, οὗ ἀπέθανεν Ὀζίας ὁ βασιλεύς, εἶδον τὸν Κύριον καθήμενον ἐπὶ θρόνου ὑψηλοῦ καὶ ἐπῃρμένου, καὶ πλήρης ὁ οἶκος τῆς δόξης αὐτοῦ.” (Ησ. στ΄1).

2. “ἐθεώρουν ἕως ὅτου οἱ θρόνοι ἐτέθησαν, καὶ παλαιὸς ἡμερῶν ἐκάθητο, καὶ τὸ ἔνδυμα αὐτοῦ λευκὸν ὡσεὶ χιών, καὶ ἡ θρὶξ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ ὡσεὶ ἔριον καθαρόν, ὁ θρόνος αὐτοῦ φλὸξ πυρός, οἱ τροχοὶ αὐτοῦ πῦρ φλέγον·” (Δαν. Ζ΄9). Βλέπουμε λοιπόν ότι έχουμε κάποιες περιγραφές εμφανίσεων του Θεού. Σ' αυτές βασίστηκαν οι αγιογράφοι αλλά και οι υμνωδοί της Εκκλησίας μας.

Όμως και στην Παλαιά Διαθήκη έχουμε κατασκευές ομοιωμάτων αγγέλων. Μάλιστα την εντολή τη κατασκευής των δίνει ο ίδιος ο Θεός.

3. “καὶ ποιήσεις δύο Χερουβὶμ χρυσοτορευτὰ καὶ ἐπιθήσεις αὐτὰ ἐξ ἀμφοτέρων τῶν κλιτῶν τοῦ ἱλαστηρίου.” (Έξ. κε΄17). Εδώ έχουμε κατασκευή ομοιωμάτων Χερουβίμ, τα οποία είναι πνευματικά όντα, κύριοι του Μπρούκλιν!

4. “ καὶ ἐχρύσωσε τὸν οἶκον καὶ τοὺς τοίχους αὐτοῦ καὶ τοὺς πυλῶνας καὶ τὰ ὀροφώματα καὶ τὰ θυρώματα χρυσίῳ καὶ ἔγλυψε Χερουβὶμ ἐπὶ τῶν τοίχων. καὶ ἐποίησε τὸν οἶκον τοῦ ἁγίου τῶν ἁγίων, (...) καὶ ἐχρύσωσεν αὐτὸν χρυσίῳ καθαρῷ εἰς Χερουβὶμ εἰς τάλαντα ἑξακόσια. (...) καὶ ἐποίησεν ἐν τῷ οἴκῳ τῷ ἁγίῳ τῶν ἁγίων Χερουβὶμ δύο, ἔργον ἐκ ξύλων καὶ ἐχρύσωσεν αὐτὰ χρυσίῳ.” (Β΄ Παρ. γ΄ 8-10). Στα χρόνια του βασιλιά Σολομώντα.

5. “καὶ πάντας τοὺς τοίχους τοῦ οἴκου κύκλῳ ἐγκολαπτὰ ἔγραψε γραφίδι Χερουβίμ, καὶ φοίνικες τῷ ἐσωτέρῳ καὶ τῷ ἐξωτέρῳ.” (Γ΄ Βασ. στ΄ 29). Εδώ έχουμε περιγραφή γλυπτών Χερουβίμ.

6. “καὶ ἐπὶ τὰ συγκλείσματα αὐτῶν ἀνὰ μέσον τῶν ἐξεχομένων λέοντες καὶ βόες καὶ Χερουβίμ, καὶ ἐπὶ τῶν ἐξεχομένων οὕτως· καὶ ἐπάνωθεν καὶ ὑποκάτωθεν τῶν λεόντων καὶ τῶν βοῶν χῶραι, ἔργον καταβάσεως” (Γ΄ Βασ. ζ΄ 16).

Συμπέρασμα: Ομοιώματα υπάρχουν και στην Παλαιά Διαθήκη. Πρέπει λοιπόν να τιμούμε τις εικόνες των Αγίων και να τις έχουμε στους ιερούς Ναούς μας ως βιβλία αγραμμάτων, όπως τονίζει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός.

Όμως ακόμη δεν απαντήσαμε στη χιλιαστική άποψη περί “μη δύναμης” των ιερών εικόνων ή αντικειμένων που έχουν ή είχαν στην κατοχή τους Άγιοι. Έχουν λοιπόν οι άγιες εικόνες και τέτοια αντικείμενα θαυματουργική δύναμη; Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, πραγματικά αυτά μπορούν να θαυματουργήσουν με τη βοήθεια του Αγίου Τριαδικού Θεού:

Απαντητικά χωρία:

1. “εἶπε δὲ αὐτῷ Κύριος· τί τοῦτό ἐστι τὸ ἐν τῇ χειρί σου; ὁ δὲ εἶπε· ράβδος. καὶ εἶπε· ρίψον αὐτὴν ἐπὶ τὴν γῆν. καὶ ἔρριψεν αὐτὴν ἐπὶ τὴν γῆν, καὶ ἐγένετο ὄφις· καὶ ἔφυγε Μωυσῆς ἀπ᾿ αὐτοῦ. καὶ εἶπε Κύριος πρὸς Μωυσῆν· ἔκτεινον τὴν χεῖρα καὶ ἐπιλαβοῦ τῆς κέρκου· ἐκτείνας οὖν τὴν χεῖρα ἐπελάβετο τῆς κέρκου, καὶ ἐγένετο ράβδος ἐν τῇ χειρὶ αὐτοῦ·” (Έξ. δ΄2-4). Βλέπουμε ότι η ράβδος του Μωυσή θαυματουργεί. Για την ίδια ράβδο λέει η Αγία Γραφή αλλού:

2. “καὶ ἐγένετο τῇ ἐπαύριον καὶ εἰσῆλθε Μωυσῆς καὶ Ἀαρὼν ἐν τῇ σκηνῇ τοῦ μαρτυρίου, καὶ ἰδοὺ ἐβλάστησεν ἡ ράβδος Ἀαρὼν εἰς οἶκον Λευὶ καὶ ἐξήνεγκε βλαστὸν καὶ ἐξήνθησεν ἄνθη καὶ ἐβλάστησε κάρυα.” (Αριθ. ιζ΄23).

3. “καὶ εἶπε Κύριος πρὸς Μωυσῆν· ποίησον σεαυτῷ ὄφιν καὶ θὲς αὐτὸν ἐπὶ σημείου, καὶ ἔσται ἐὰν δάκῃ ὄφις ἄνθρωπον, πᾶς ὁ δεδηγμένος ἰδὼν αὐτὸν ζήσεται. καὶ ἐποίησε Μωυσῆς ὄφιν χαλκοῦν καὶ ἔστησεν αὐτὸν ἐπὶ σημείου, καὶ ἐγένετο ὅταν ἔδακνεν ὄφις ἄνθρωπον, καὶ ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὸν ὄφιν τὸν χαλκοῦν καὶ ἔζη.” (Αριθ. κα΄ 8,9). Ο χάλκινος όφις θεραπεύει.

4. “καὶ ἔλαβεν Ἠλιοὺ τὴν μηλωτὴν αὐτοῦ καὶ εἵλησε καὶ ἐπάταξε τὸ ὕδωρ, καὶ διῃρέθη τὸ ὕδωρ ἔνθα καὶ ἔνθα, καὶ διέβησαν ἀμφότεροι ἐν ἐρήμῳ.” (Δ΄Βασ. β΄8). Η μηλωτή (κάπα) του Προφ. Ηλία χωρίζει τον Ιορδάνη ποταμό.

5. “Δυνάμεις τε οὐ τὰς τυχούσας ἐποίει ὁ Θεὸς διὰ τῶν χειρῶν Παύλου, ὥστε καὶ ἐπὶ τοὺς ἀσθενοῦντας ἐπιφέρεσθαι ἀπὸ τοῦ χρωτὸς αὐτοῦ σουδάρια ἢ σιμικίνθια καὶ ἀπαλλάσσεσθαι ἀπ' αὐτῶν τὰς νόσους, τά τε πνεύματα τὰ πονηρὰ ἐξέρχεσθαι ἀπ' αὐτῶν.” (Πράξ. ιθ΄11,12). Εδώ βλέπουμε ότι διάφοροι άρρωστοι γίνονται καλά με την απλή και μόνο επαφή τους με αντικείμενα (πετσέτες) του Απ. Παύλου.

Συμπέρασμα: όλα αυτά φανερώνουν ότι ο Θεός μπορεί να φανερώσει τη δύναμή Του και διαμέσου εικόνων ή άλλων ιερών αντικειμένων.

………………………………………………………………………..

1. Η Εικονομαχία ήταν μια αίρεση που ταλάνισε τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία για περισσότερο από 100 χρόνια. Έγινε αιτία να χυθεί άφθονο αίμα μαρτύρων.

2. Ο Πέτρος εδώ εξεπλάγη. Ενόμισε ότι ίσως ο εκατόνταρχος εξέλαβε αυτόν σαν υπερφυσικό ον. (Β. Π.)

3. “ ὅτι προφήτης ἐστὶ καὶ προσεύξεται περὶ σοῦ καὶ ζήσῃ” (Γέν. κ΄7). Εδώ, κύριοι ψευδομάρτυρες, δεν ομιλεί η Αγία Γραφή για μεσιτεία Προφήτου;

Δείτε και:

-Το α - Λογον και το παράλογο των χιλιαστών (Δ΄μέρος)

-Το α - Λογον και το παράλογο των χιλιαστών (Γ΄μέρος)

-Το α- Λογον και το παράλογον των Χιλιαστών (β΄ μέρος)

-Το α-λογον και το παράλογον των Χιλιαστών