Η αγάπη προς τους εχθρούς
Έχοντας
επιλέξει ο Κύριος τους μαθητές και μετέπειτα αποστόλους Του, με την «επί του
όρους ομιλία» Του, στη Γαλιλαία, τους διδάσκει όλα όσα θα πρέπει να γνωρίζουν
σχετικά με τον τρόπο ζωής που καλούνται πλέον να ακολουθήσουν.
Εκεί,
τους μιλά περί της αγάπης εκείνης που είναι αρεστή στο Θεό: «και καθώς θέλετε
ίνα ποιώσιν υμιν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοις ομοίως». Τα λόγια του
σύντομα, μα και τόσο περιεκτικά σε έννοιες και νοήματα. «Όπως θέλετε να σας
συμπεριφέρονται έτσι κι εσείς να συμπεριφέρεστε».
Η
προτροπή του Κυρίου είναι ταυτόχρονα και μια πρόκληση. Τους καλεί κατ’ αυτόν
τον τρόπο να αγωνιστούν και να κάνουν την υπέρβαση εκείνη που θα τους
διαχωρίσει από το υπόλοιπο ανθρώπινο γένος, από την αμαρτία, από τον πνευματικό
θάνατο, και θα τους καταστήσει κοινωνούς των «επηγγελμένων αγαθών» της Παναγίας
Τριάδος.
Τους
ζητά ο Χριστός αρχικά να αποτάξουν κάθε ανθρώπινο συναίσθημα, να αποστρέψουν το
πρόσωπό τους από τον ανθρώπινο εγωισμό και ότι εκείνος γεννά, όπως η αδιαφορία
για τον πάσχοντα άνθρωπο, από την ανθρώπινη αντίληψη της αγάπης εκείνης που
απευθύνεται μόνο σε όσους φροντίζουν να την ανταποδώσουν, και έπειτα,
ανακαινισμένοι και αγιοποιημένοι από το Πνεύμα το Άγιο, να συνταχθούν μαζί Του,
γεμίζοντας την καρδιά τους με ενδιαφέρον πραγματικό, με απόλυτη και ανιδιοτελή
αγάπη για τον άνθρωπο, όχι όμως αυτόν που θα δώσει τα ίσα, αλλά γι’ αυτόν τον
άνθρωπο εκείνο που σκοπό έχει με οποιονδήποτε τρόπο να βλάψει και να κάνει
κακό.
«Πλήν
αγαπάτε τους εχθρούς υμών», τους λέγει, «και έσται ο μισθός υμών πολύς». Η
αγάπη προς τον εχθρό είναι εκείνη που θα τους χαρίσει μεγάλο μισθό και
ανταπόδοση τέτοια που θα τους αξιώσει να γίνουν κατά χάριν παιδιά του Θεού και
όμοιοί Του.
Αυτά
τα χαρίσματα που προκύπτουν από μια τέτοια αγάπη όμως, δεν αφορούν αποκλειστικά
τους Μαθητές αλλά ξεκινούν από εκείνους και φτάνουν έως και τον σύγχρονο
άνθρωπο.
Πολλοί
είναι οι λόγοι εξαιτίας των οποίων αυτός αδυνατεί να αισθανθεί μια, τέτοιου
είδους αγάπη. Βρίσκεται εγκλωβισμένος στα ανθρώπινα αισθήματα, του εγωισμού,
της αδιαφορίας, του ατομισμού, της φυλαργυρίας, της πλεονεξίας, και πολλών
άλλων.
Μία
αγάπη, όπως την ορίζει και την εφαρμόζει στο ακέραιο ο Χριστός, επάνω στο
Σταυρό, παρακαλώντας τον Ουράνιο Πατέρα να συγχωρήσει τους σταυρωτές Του,
φαντάζει ιδεολόγημα ανέφικτο και αφηρημένο. Δε ταιριάζει η ανιδιοτελής αγάπη
στη σύγχρονη εποχή. Πώς είναι δυνατόν να αγαπήσουμε τον εχθρό μας; Πώς θα
μπορούσαμε να επιζητήσουμε το καλό εκείνου που μας βλάπτει; Πώς είναι δυνατόν
να κάνουμε καλό δίχως να είμαστε υστερόβουλοι;
Το
να αποδεικνύεται όμως η αγάπη διαρκώς προς τον συνάνθρωπο και δι’ αυτού προς
τον Θεό, δίχως το στοιχείο της υστεροβουλίας, είναι δωρεά που χαρίζεται από τον
ίδιο τον Κύριο. Κι αυτή η δωρεά αποτελεί και την «ένδικο μισθαποδοσία», την
οποία θα απολαμβάνουν όλοι εκείνοι που θα κατορθώσουν να εφαρμόσουν την εντολή
του Κυρίου.
Μπροστά
στο μεγάλο δώρο της κατά χάριν ομοίωσης με τον Θεό, εφόσον κι εμείς χαρίσουμε
απλόχερα την ανιδιοτελή μας αγάπη πρωτίστως στους «μισούντας υμάς»,
αναλογιζόμενοι το μέγεθος της δωρεάς, ας εφαρμόσουμε την προτροπή του Κυρίου κι
ας μάθουμε να αγαπάμε, κι αυτή η αγάπη θα μας αγιάσει, θα μας σώσει, θα μας
δοξάσει.
Ιερά Μητρόπολη Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου