Ο ελληνορθόδοξος κόσμος στη Συρία στη δίνη των σφαγών

Ο ελληνορθόδοξος κόσμος στη Συρία στη δίνη των σφαγών

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου, συγγραφέα

ΠΡΟΛΟΓΟΣ: Μεταξύ σφύρας και άκμονος βρίσκονται οι Χριστιανοί στη Συρία και ειδικότερα οι Ελληνοχριστιανοί, που αποτελούν τη μεγάλη τους πλειονοψηφία. Είναι ενδεικτικό ότι όλο αυτόν τον καιρό της πολύμηνης αιματηρής εξέγερσης κατά του καθεστώτος του Προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ το Πατριαρχείο της Αντιοχείας, έχει μεταφέρει σημαντικές δραστηριότητες του από τη Δαμασκό στον Λίβανο. Ας δούμε συνοπτικά την Ιστορία αυτού του 'άγνωστου” στους Νεοέλλην ες Πατριαρχείου.

ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ [ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ]: Το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο της Μεγάλης Θεουπόλεως Αντιοχείας, τρίτο στην τάξη μετά από τα Πατριαρχεία Κων/λεως και Αλεξανδρείας, εκκλησίες είναι η μεγαλύτερη ελληνορθόδοξη και σήμερα αραβόφωνη χριστιανική Εκκλησία στη Μέση Ανατολή. Από το 1343 η έδρα του Πατριαρχείου βρίσκεται στη Δαμασκό της Συρίας.

Α΄περίοδος: (37 – 638): Η διασημότερη βιβλική αναφορά σχετικά με την Αντιόχεια είναι ότι ήταν σε αυτή την πόλη οι πιστοί του Χριστού, πρώτη φορά, χλευαστικά, αναφέρθηκαν ως «Χριστιανοί» (Πράξεις ια΄26). Στο βιβλίο των Πράξεων, η Αντιόχεια είναι η δεύτερη σε αναφορές πόλη. Κατά τη διάρκεια του διωγμού που προκάλεσε τον θάνατο του πρωτομάρτυρα Στεφάνου, διωκόμενα μέλη της πρώτης χριστιανικής κοινότητας των Ιεροσολύμων κατέφυγαν στην Αντιόχεια. Η εκκλησιαστική παράδοση υποστηρίζει ότι η Εκκλησία της Αντιοχείας ιδρύθηκε από τον Απ. Πέτρο, το 34. Ο Πέτρος με τους Αποστόλους Παύλο και Βαρνάβα κήρυξε στους ειδωλολάτρες και τους Εβραίους στην πόλη. Εκεί συγκλήθηκε η Αποστολική Σύνοδος της Αντιοχείας, υπό τον Ιάκωβο τον Αδελφόθεο. Μετάτην αναχώρηση του Πέτρου για τη Ρώμη, επίσκοπος της πόλης ορίστηκε ο Ευόδιςο, ο οποίος αριθμείται στους πρώιμους επισκοπικούς καταλόγους ως πρώτος διάδοχος του Πέτρου στον Αντιοχειανό Θρόνο. Η Έδρα της Αντιοχείας συνέχισε να συνεισφέρει στην Εκκλησία μέσω των σημαντικών προσωπικοτήτων που ανέδειξε. Ο Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας, δεύτερος διάδοχος του Αποστόλου Πέτρου στην επισκοπή, μαρτύρησε επί Τραϊανού.

Η απόδοση από τη Σύνοδο της Χαλκηδόνος (451) του τίτλου του «Πατριάρχη» προς τον επίσκοπο Αντιοχείας υπήρξε η τυπική αναγνώριση της ακολουθούμενης πρακτικής. Από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες η Αντιόχεια κατείχε σημαντική θέση. Ο Επίσκοπος της προήδρευσε στις τοπικές Συνόδους Αγκύρας (351) και Καισαρείας (316), ενώ η Α΄ΠΟικουμενική Σύνοδος της Νικαίας (325) αναγνώρισε τη δικαιοδοσία της Εκκλησίας της Αντιοχείας σε όλες τις επισκοπές της Ανατολής.

Β΄Περίοδος: Διάσπαση και αραβοκρατία: Η πρώτη διάσπαση προκλήθηκε το 498 με την αίρεση των Μονοφυσιτών. Αυτό ακολουθήθηκε από την αποχώρηση Συρίων και Αρμενίων, δεδομένου ότι αρνήθηκαν τα ψηφίσματα που εγκρίθηκαν από τη Σύνοδο της Χαλκηδόνος. Στη διάρκεια των Σταυροφοριών υπήρξε η επίσημη αποχώρηση των Μαρωνιτών από το σώμα της Αντιοχειανής Εκκλησίας, με την ανάδειξη του Ιωάννη Μαρούν ως Πατριάρχη τους το 685. Τον 7ο αιώνα κυριάρχησαν στη Συρία οι Άραβες (638) και οι Χριστιανοί καταδιώχθηκαν. Το 695 ο Πατριάρχης Αλέξανδρος Β' σκοτώθηκε και ο θρόνος έμεινε κενός για 40 χρόνια. Αυτό είχε δυσάρεστες συνέπειες, γιατί πολλοί χριστιανοί εξισλαμίστηκαν. Οι Άραβες ευνοούσαν τους Ιακωβίτες σε βάρος των Ορθοδόξων. Από τον 8ο αιώνα άρχισαν να γίνονται Πατριάρχες εντόπιοι που χρησιμοποιούσαν την αραβική γλώσσα. Το 969 ο Νικηφόρος Φωκάς ελευθέρωσε τη Συρία και οι Πατριάρχες εκλέγονταν στην Κωνσταντινούπολη ή την Αντιόχεια.

Σταυροφορίες και οθωμανική κυριαρχία: Με την έλευση των Σταυροφόρων ιδρύθηκε Λατινικό Πατριαρχείο. Ο Ορθόδοξος Πατριάρχης αναγκάστηκε να φύγει και έμενε συνήθως στην Κωνσταντινούπολη, έτσι ο θρόνος έμεινε κενός για 50 χρόνια. Το 1155 ο Μανουήλ Κομνηνός πήρε την Αντιόχεια από τους Λατίνους, μπήκε σ' αυτήν θριαμβευτικά και τους υποχρέωσε να δεχτούν Ορθόδοξο Πατριάρχη, τον Ιωάννη Θ' που είχε χειροτονηθεί στην Κωνσταντινούπολη, αργότερα όμως πάλι οι Πατριάρχες δεν έμεναν στην έδρα τους, όπως ο Θεόδωρος Βαλσαμών που χειροτονήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και δεν μετέβη ποτέ στην Αντιόχεια. Οι Πατριάρχες Αντιοχείας παρέμεναν στην Κωνσταντινούπολη έως την εκδίωξη των ευρωπαϊκών στρατών το 1268. Στα 1343 αποφασίστηκε η μεταφορά της έδρας του Πατριαρχείου στη Δαμασκό, τη σημαντικότερη πόλη στη Συρία. Την ίδια εποχή, η οθωμανική διοίκηση της Συρίας επέτρεψε την έντονη δράση του λατινικού προσηλυτισμού. Εξ αιτίας αυτού του γεγονότος υπήρξε εξασθένηση του Πατριαρχείου, γεγονός που ανάγκασε τους Πατριάρχες να ζητήσουν ενίσχυση και δωρεές από τον υπόλοιπο ορθόδοξο κόσμο. Λόγω της έντονης δράσης του καθολικισμού και του αντίκτυπου που είχε στις εκλογές Πατριαρχών, ο λαός και οι Επίσκοποι του Πατριαρχείου ζήτησαν από το Οικουμενικό Πατριαρχείο να τους στείλει Έλληνα Πατριάρχη, με σκοπό τη διατήρηση της ορθοδοξίας στην περιοχή. Η ελληνική παρουσία στην κεφαλή της Αντιοχειανής Εκκλησίας διήρκεσε από το 1724 έως το 1898. Το 1774 οι Παπικοί ίδρυσαν, με το γνωστό όπλο της Ουνίας, το «Πατριαρχείο των Γραικομελχιτών» για τους Ορθοδόξους που έγιναν Ρωμαιοκαθολικοί! Το Οικουμενικό Πατριαρχείο κάλεσε δυο αντιπαπικές συνόδους το 1722 και 1727 και με πολλούς άλλους τρόπους προσπαθούσε ν' αντιδράσει στις προσηλυτιστικές ενέργειες των Ρωμαιοκαθολικών. Ο Πορφύριος Ουσπένκη επισκέφθηκε Συρία και Παλαιστίνη και διαπίστωσε ότι μπορούσε να αναπτυχθεί εκεί ρωσόφιλη κίνηση. Ιδρύθηκε στη η «Ορθόδοξος Ρωσική Αυτοκρατορική Παλαιστίνειος Εταιρεία» (1882) με σκοπό να προωθήσει τα ρωσικά συμφέροντα στη Μέση Ανατολή, όπου ίδρυσαν σχολεία, νοσοκομεία και μοναστήρια.

Το τέλος της ελληνικής διοίκησης και οι Μεγάλες Δυνάμεις: Την αμέσως επόμενη περίοδο αναζωπυρώθηκε το αίτημα για Άραβα Πατριάρχη. Επί πατριαρχίας Ιεροθέου έγινε εμφύλιος πόλεμος και σφαγές χιλιάδων χριστιανών (1860). Οι σφαγές σταμάτησαν με την επέμβαση των Γάλλων, ενώ τότε ο Λίβανος κέρδισε την αυτονομία. Το 1899 ύστερα από παλινωδίες των Οθωμανών και επεμβάσεις των Ρώσων, εξελέγη Άραβας πατριάρχης ο Λαοδικείας Μελέτιος Ντουμάνι. Τα τέλη του 19ου αι. η Γερμανία, ελλείψει, στράφηκε στην αναζήτηση πρώτων υλών αλλά και αγορών για τα βιομηχανικά της προϊόντα. Η μεγαλύτερη αγορά της εποχής που ήταν πιο εύκολα προσεγγίσιμη για το Βερολίνο, ήταν αυτή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που αδύναμη πια αφού ήταν ήδη σε διαδικασία διάλυσης, βρήκε στο πρόσωπο της Γερμανίας τον ιδανικό σύμμαχο.Μάλιστα ο Γερμανός αυτοκράτορας Γουλιέλμος Β΄ επισκέφθηκε την Κωνσταντινούπολη δυο φορές υπογράφοντας σημαντικές συμφωνίες, με τις οποίες η Γερμανία αύξανε σε σημαντικό βαθμό την επιρροή της στην παραπέουσα Αυτοκρατορία. Η προσέγγιση αυτή εντάθηκε την περίοδο της ανάληψης της διακυβέρνησης από τους Νεοτούρκους, η ηγεσία των οποίων ήταν τυφλά όργανα του Βερολίνου. Ακολούθησε η αποστολή 42μελούς στρατιωτικής γερμανικής αποστολής στην Κωνσταντινούπολη, που αναδιοργάνωσε και προετοίμασε τον οθωμανικό στρατό για τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Μεγάλη Βρετανία, για να «εξισορροπήσει» την συμμαχική σχέση των Γερμανών με τους Οθωμανούς, στράφηκε στις μειονότητες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, διότι αυτές αποτελούσαν την αχίλλειο πτέρνα της. Έτσι η Βρετανία προσέγγισε Έλληνες, Αρμενίους, Ασσυρίους, Άραβες και όποιον άλλον ήταν κατάλληλο «εργαλείο» στους γεωπολιτικούς στόχους των Άγγλων. Η προσέγγιση όμως των χριστιανικών πληθυσμών με τη Βρετανία, ήταν μια σοβαρή απειλή για τα γερμανικά συμφέροντα, λίγο πριν τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στο μεταξύ οι Χριστιανοί της Ανατολής είχαν χαρακτηριστεί από τους Νεότουρκους «βλαβερά ζιζάνια» που απομυζούσαν το αίμα του τουρκικού λαού και είχαν μπει στο πρόγραμμα σφαγών από το 1910-11, για να οικοδομηθεί η «Καθαρή Τουρκία». Δυστυχώς, ο εναγκαλισμός των Χριστιανών από τους Άγγλους, που οδήγησε τους Γερμανούς στρατιωτικούς συμβούλους των Οθωμανών να τους χαρακτηρίσουν ως εν δυνάμει απειλή, εν όψει του μεγάλου πολέμου, διευκόλυνε τα γενοκτονικά σχέδια των Νεοτούρκων, με αποτέλεσμα τη Γενοκτονία εκατομμυρίων Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων [των αυτοχθόνων κατοίκων της Συρίας], που άρχισε το 1914, και ολοκληρώθηκε το 1924, με την Ανταλλαγή και την εξέγερση των Νεστοριανών, στο Χακιάρι! Αυτό είναι σε γενικές γραμμές το ιστορικό πλαίσιο της Γενοκτονίας και του αφανισμού των Χριστιανών της Ανατολής, στην οποία το ελληνικό κράτος, αν δεν συνέβαλλε με τις άφρονες πράξεις του, παρέμεινε απαθής θεατής!

ΣΗΜΕΡΑ: Τα δυο τελευταία χρόνια είναι σε εξέλιξη γεγονότα που μπορεί να οδηγήσουν στη γενοκτονία και τον αφανισμό τους Χριστιανούς της Συρίας, που αποτελούν, το ιστορικότερο τμήμα του Χριστιανισμού. Γεωπολιτικά συμφέροντα έχουν εναγκαλιστεί από τη μια πλευρά τους Σουνίτες μουσουλμάνους και από την άλλη πλευρά τον Άσαντ και τους Αλαουίτες, με τα 1,5-2 εκατομμύρια Χριστιανούς να είναι στη μέση, ανυπεράσπιστοι, αντιμέτωποι την απίστευτη αγριότητα των εγκληματικών συμμοριών ισλαμιστών, που εξοπλίζονται από την Άγκυρα, το Κατάρ, φανατικούς φονταμενταλιστές ισλαμιστές και το Ριάντ, υπό τον συντονισμό και την καθοδήγηση της Ουάσιγκτον! Όσο για την Ελλάδα, πνιγμένη στα οικονομικά προβλήματα που προήλθαν (εκτός της απίστευτης ανηθικότητας και οικονομικής ασωτίας) και εξ αιτίας της γεωπολιτής μυωπίας της πολιτικής, οικονομικής, πνευματικής, αλλά και θρησκευτικής ελίτ του τόπου, όχι μόνο παρακολουθεί απαθής τη σφαγή των Χριστιανών, αλλά δηλώνει -δια στόματος ΥΠΕΞ- τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη της στην Τουρκία, επειδή, “δέχτηκε στο έδαφός της εκατό χιλιάδες πρόσφυγες από τη Συρία”, τους οποίους εξεδίωξαν από τα σπίτια τους οι πολιτικές της ίδιας της Άγκυρας! Χωρίς να αναφέρει καν, ότι η Τουρκία, έστειλε στην Ελλάδα ένα εκατομμύριο μουσουλμάνους μετανάστες, για νάχουμε να πορευόμαστε και να γίνουμε κι εμείς κάποια στιγμή …Συρία!

Σήμερα κρεμώνται επί ξύλου οι Χριστιανοί της Συρίας, ενώ δεν είναι ακόμα γνωστή η τύχη των Μητροπολιτών του Χαλεπίου, που έχουν απαχθεί από συμμορία ισλαμιστών, κοντά στα τουρκικά σύνορα! Ας ελπίσουμε (χιούμορ κάνουμε) το ζήτημα της σφαγής των Χριστιανών της

Συρίας να απασχολήσει σοβαρά την ελληνική κυβέρνηση, η οποία θα αλλάξει στάση, μακριά από τους λεονταρισμούς του αντιπροέδρου της Κυβέρνησης, που υπερφαλλαγγίζει και τα γεράκια του Λονδίνου, και με τις ενέργειές της θα αποτρέψει τη σφαγή και τον αφανισμό τους και θα τους οδηγήσει στην Ανάσταση.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ: Οι Ελληνορθόδοξοι Χριστιανοί στη Συρία αποτελούν το 65% περίπου των Χριστιανών στη χώρα, που υπολογίζονται περίπου σε 1,5 εκατομμύριο. Θεωρούν τους εαυτούς τους απογόνους ντόπιου πληθυσμού (Ασσυρίων) και είναι υπερήφανοι που μιλάνε την αραμαϊκή, τη γλώσσα που μιλούσε ο Ιησούς Χριστός. Στη Συρία το 78% του πληθυσμού είναι αραβικής καταγωγής, το 9% Κούρδοι, το 8% ντόπιοι, Ασσυριακής καταγωγής χριστιανοί, και το υπόλοιπο 5% Κιρκάσιοι και Αρμένιοι. Οι Ελληνορθόδοξοι επί πολλούς αιώνες πέρασαν ποικίλους διωγμούς και προσηλυτιστικές επιθέσεις, αλλά άντεξαν και έμειναν ως σήμερα η μεγαλύτερη μη μουσουλμανική κοινότητα στη Συρία, παρά το ότι δεν είχαν κάποια ισχυρή δύναμη να τους προστατεύει. Αντίθετα ομάδες Μονοφυσιτών, για να αποφύγουν τον εξισλαμισμό και την καταπίεση, προσέφυγαν στον Πάπα, ασπάστηκαν τον Ρωμαιοκαθολικισμό και μετατράπηκαν σε Ουνίτες, μια από τις πολλές παραφυάδες των «Ανατολικών ή Ελληνοκαθολικών Εκκλησιών», όπως τις χαρακτηρίζουν στο Βατικανό. Σήμερα, εξακολουθούν να έχουν την υποστήριξη των μεγάλων δυνάμεων της Δύσης, ιδιαίτερα της Γαλλίας, που μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε αναλάβει τη διοίκηση της Συρίας. Σήμερα οι Ελληνορθόδοξοι υποφέρουν υπό το αιμοσταγές καθεστώς του Άσαντ, δυσπιστούν για τις έναντι τους προθέσεις των ισλαμιστών, που έχουν εξεγερθεί εναντίον του και ανησυχούν ζωηρά για το μέλλον τους. Η επίσημη στάση που διατηρεί το Πατριαρχείο Αντιοχείας στην εξέγερση είναι της ουδετερότητας και της μη ανάμιξης του σε πολιτικά ζητήματα, ενώ τονίζει ότι οι Ελληνορθόδοξοι προσεύχονται για την ειρήνη και την καταλλαγή.

Ανεπίσημα αναγνωρίζεται μεν ότι ο Άσαντ έχει επιβάλει ένα απολυταρχικό καθεστώς και ότι οι Χριστιανοί είναι δεύτερης κατηγορίας πολίτες, αλλά παράλληλα σημειώνεται ότι επέτρεπε στο Πατριαρχείο και γενικά στους Χριστιανούς να εκτελούν ελεύθερα τα καθήκοντα τους και να έχουν τα σχολεία τους και τα ιδρύματα τους. Σήμερα, διερωτώνται αν καταλάβουν την εξουσία οι ισλαμιστές θα έχουν την ίδια αντιμετώπιση, ή θα αρχίσουν οι σε βάρος τους διωγμοί που περνάνε οι Χριστιανοί σε Πακιστάν, Αίγυπτο, Σομαλία, Σουδάν, Νιγηρία, ακόμη και στις Ινδονησία και Τουρκία; Στη Συρία το 74% του συνολικού πληθυσμού είναι Σουνίτες Μουσουλμάνοι, μεταξύ των οποίων κυριαρχούν ακραίας θεοκρατικής και φασίζουσας ιδεολογίας στοιχεία, που διατηρούν ένα φανατισμό σε βάρος των Χριστιανών. Ελληνορθόδοξος Σύριος, κάτοικος σήμερα της Ελλάδας, χαρακτήρισε το Ισλάμ ως μια επιθετικής νοοτροπίας θρησκεία και σημείωσε ότι οι Ισλαμιστές χρησιμοποιούν τη δυτική δημοκρατία και ελευθερία για να επιβάλλουν σ’ αυτήν το θεοκρατικό καθεστώς της Σαρία και να εξοντώσουν τους «απίστους». «Διεκδικούν λ.χ. οι Σαουδάραβες θρησκευτικά δικαιώματα στην Ελλάδα και δεν διερωτώνται γιατί οι ίδιοι τα απαγορεύουν απολύτως στη χώρα τους;» μας είπε χαρακτηριστικά. Ο Πρόεδρος Άσαντ ανήκει στη θρησκευτική μειονότητα των Αλαουιτών, που είναι περίπου το 12% του συνολικού πληθυσμού που, πριν τους Άσαντ, καταπιέζονταν από τους Σουνίτες. Από το 1971, που ο πατήρ Άσαντ πήρε την εξουσία, αυτοί καταπιέζουν τους Σουνίτες. Οι Αλαουίτες είναι κλάδος των Σιιτών Μουσουλμάνων, μεγάλων αντιπάλων των Σουνιτών και αισθάνονται θρησκευτικά συγγενείς με τους Αλεβίτες της Τουρκίας και τους Σιίτες του Ιράν, του Λιβάνου, του Ιράκ και άλλων χωρών της Μέσης Ανατολής. Επειδή οι Αλαουίτες, ως καθεστώς στη Συρία, έχουν απέναντι τους τους Σουνίτες Μουσουλμάνους άσκησαν όλα αυτά τα χρόνια μια πολιτική «ουδετερόθρησκη», ώστε να μην έχουν απέναντι τους και τους πολυπληθείς Χριστιανούς. Για την κατάσταση των Ελληνορθοδόξων της Συρίας θα έπρεπε να δείξει ενδιαφέρον η Ελληνική Κυβέρνηση. Είναι θρησκευτικά και πολιτισμικά Ρωμιοί και είναι υπερήφανοι γι’ αυτό. Η Ελλάδα όμως τους άφησε μόνους και είναι ένα παράπονο τους. Οι μεμονωμένες προσπάθειες υπηρεσιών του Ελληνικού Υπουργείου των Εξωτερικών και διπλωματών στη Δαμασκό, που έβλεπαν ότι χάνεται ένα πολιτισμικό έρεισμα στη Μέση Ανατολή, δεν ήσαν επαρκείς. Η Εκκλησία της Ελλάδος, επί Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, έδωσε μια δυναμική παρουσία στη Συρία, αλλά αυτή ήταν φυσικά σε πνευματικό και κοινωνικό επίπεδο και όχι πολιτικό. Σήμερα οι Ελληνορθόδοξοι της Συρίας βρίσκονται σε μεγάλο κίνδυνο. Θα ενδιαφερθεί κανείς στην Ελλάδα γι’ αυτούς, ή επειδή εμείς ηθικά, πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά πνιγόμαστε καταργούμε πλήρως την εκ μέρους μας άσκηση εξωτερικής πολιτικής; Σημειώνουμε απλώς ότι το υφιστάμενο κενό στην υποστήριξη των Ελληνορθοδόξων της Συρίας προτίθεται να καλύψει η κυβέρνηση της Ρωσίας και το αρμονικά συνεργαζόμενο μαζί της Πατριαρχείο της Μόσχας, το οποίο επιδιώκει να αυξήσει την επιρροή του στον Ορθόδοξο χώρο.

ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΑ: Η Συρία είναι η Mεγάλη Eλλάδα της Aνατολής. Kοιτίδα σήμερα των σπαραγμάτων όλου του Eλληνισμού της Aσίας είναι η Συρία, η έδρα του ελληνικού βασιλείου των Σελευκιδών.Και η μεγάλη Aντιόχεια υπήρξε κάποτε η πρώτη πόλη του κόσμου, που το Eυαγγέλιο του Xριστού διδάχθηκε ανοιχτά στα έθνη. Έγινε αυτή η ελληνίδα μεγαλούπολη πατρίδα του πατέρα της θείας λειτουργίας, Iωάννη του Xρυσόστομου, το πρώτο εργαστήρι “χωνέματος” του Eλληνισμού με τον Xριστιανισμό. Σήμερα, βέβαια, ελέω Γάλλων και Kεμάλ, μέσα από ένα δημοψήφισμα-παρωδία, η Aντιόχεια, η Θεούπολη, όπως την ονομάζει το «Γεροντικό», και η επαρχία της αποκόπηκαν από τη Συρία και δόθηκαν στην Tουρκία. Oι ελληνορθόδοξοι Xριστιανοί της πόλης που απόμειναν είναι ελάχιστοι, μα η πίστη τους είναι μεγάλη κι εξακολουθούν να μένουν στην παλιά τους γειτονιά στο κέντρο, γύρω από το Ναό τους, των Aποστόλων Πέτρου και Παύλου. Πολλοί εν τω μεταξύ έχουν φύγει για την Eλλάδα. Ακόμη, οι άνθρωποι αυτοί πλήρωσαν ακριβά την εισβολή στην Kύπρο το ’74. Bλέπεις, ο τούρκικος όχλος, παρά την αραβική τους λαλιά, τους θεωρεί Ρωμιούς, Έλληνες! Άραγε θυμόμαστε ότι η κλήση και η μεταστροφή του Aποστόλου Παύλου έγινε καθ’ οδόν προς τη Δαμασκό, που είναι σήμερα στη Συρία, μαζί με τη Xομς (Έδεσσα) και την περιοχή της Λατάκειας οι κοιτίδες των γηγενών Eλληνορθοδόξων, των αρχαιότερων Xριστιανών, μετά τους Γαλιλαίους Aποστόλους και τους Iεροσολυμίτες; Mε τις περιπέτειες, βέβαια, της Aνατολής στον εικοστό αιώνα, λόγω της αντεκδίκησης του Iσλάμ προς τη Δύση, στους γηγενείς Eλληνορθόδοξους έχουν προστεθεί διωκόμενοι Xριστιανοί της Tουρκίας (Έλληνες) και της Mεσοποταμίας (Iράκ κυρίως). Όλοι βλέπουμε πως αυτοί οι αρχαίοι Xριστιανοί είναι τα πρώτα σφάγια του σημερινού εμφύλιου πολέμου στη Συρία, κάτι που διακρίνεται ξεκάθαρα και με τους Κόπτες Χριστιανούς στην Αίγυπτο. Kι εμείς δεν μπορούμε να ονομαζόμαστε Xριστιανοί σήμερα εάν τους ξεχάσουμε. Tο γιατί το λέει ο Eυαγγελιστής Λουκάς στις Πράξεις των Aποστόλων, στο ανάγνωσμα της περασμένης Kυριακής (Πρξ. ια’, 19-30): Στην Aντιόχεια, λέει, βρήκαν καταφύγιο οι Aπόστολοι από τη θλίψη (και το φόβο των Iουδαίων) μετά τον λιθοβολισμό του Στεφάνου. Kι όταν κάποιος Άγαβος, Iεροσολυμίτης, προφήτεψε την πείνα, που πράγματι έπεσε στα χρόνια του Kλαύδιου, οι καλοβαλμένοι και καλοστεκούμενοι τότε Xριστιανοί της Aντιόχειας, έστειλαν με τον Παύλο και τον Bαρνάβα τη “λογεία”, την έμπρακτη βοήθειά τους στους εμπερίστατους αδελφούς των Iεροσολύμων. Σήμερα, λοιπόν, που τα πράγματα αντιστράφηκαν, «της θλίψεως γενομένης» στη Συρία, εμείς οι καλοβαλμένοι Xριστιανοί θα τους ξεχάσουμε; Mα τότε εμείς θα είμαστε οι αποξεχασμένοι!