Σε μια θρησκευτικού περιεχομένου ιστοσελίδα είχε αναρτηθεί κάποιο θέμα, όπου μεταξύ άλλων μας πληροφορούσε : "Ήδη η θεολογία μας κατευθύνει την πορεία της προς τις πηγές της αρχαίας αδιαίρετης Εκκλησίας. Σε αυτό έχει συντελέσει τόσο η βαθμιαία εγκατάλειψη της ομολογιακής νοοτροπίας περασμένων γενεών, όσο και το γεγονός ότι αναγνωρίζεται η ανάγκη να μην αποτελεί η θεολογία μας απλώς έκφραση μιας ομολογίας, αλλά να φανερώνει τη μία αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία.".
Το αρχικό δικό μου σχόλιο ήταν : "Δηλαδή, κάθε ομολογία μας πισωγυρίζει στα μεσαιωνικά σκότη. Αλλά πού θέλουμε να βρεθούμε ανομολογήτως; Στην προ-αρειανική ενωμένη εκκλησία, στην προ-νεστοριανική ή στην προ-εικονομαχική;"
Ακολούθως, περιγράφεται ο διάλογος που αναπτύχθηκε μέσω ανταλλαγής μηνυμάτων.
Δεν θυμάμαι, έγραψα, αν ήταν δική σας η τοποθέτηση ή αναγραφόταν σαν σχόλιό σας, στην αρχική ανάρτηση που δημοσιεύσατε - από την "Φωνή των αποδήμων" και τον αρχιγραμματέα της αρχιεπισκοπής Αμερικής.
Στη συνέχεια, μου απαντήσατε:
"Εάν δεχόμεθα τις μετέπειτα εξελίξεις θα είχαμε απλά φαινόμενο πρώϊμου Προτεσταντισμού. Κάθε λοιπόν εξέλιξη ελέγχεται από την Εκκλησία των Μαρτύρων.
Άλλωστε ο Αρειανισμός είναι δημιούργημα της Ωριγενιστικής Φιλοσοφίας, ο Νεστοριανισμός του εθνικισμού και η Εικονομαχία των εξουσιαστών."
Παράλληλα, προσθέσατε και μια απάντηση του αρχιγραμματέα της αρχιεπισκοπής Αμερικής, η οποία δεν γνωρίζω αν αφορούσε εμένα, είχε δε ως κατωτέρω :
"Είναι η ιδεολογική και ιστορική ταυτότης της Εκκλησίας μας κάτι το στερεότυπον, το μονολιθικόν, το ανεξέλικτον; Εάν η απάντησις μας ήτο θετική, θα μας διέψευδεν η ιστορία της Εκκλησίας, η οποία μας διδάσκει ότι η θεολογική 'ταυτότης' της Εκκλησίας της Α' Οικουμενικής Συνόδου δεν είναι η αύτη με την της Γ΄, ούτε η ιστορική ταυτότης της Εκκλησίας επί Ιουστινιανού είναι η αυτή με την εμφανιζόμενη εις τας εποχάς του Φωτίου ...".
Συμπληρώσατε δε με το :
"Το θέμα μας δεν είναι δογματικό ή φιλοσοφικό ... Το θέμα μας είναι η συνταγή της αρχαίας Εκκλησίας η οποία μεταμόρφωνε τους ανθρώπους και δημιουργούσε αγίους και μάρτυρες."
Εφόσον μου υπενθυμίσατε τα όσα γράφει περί φρενίτιδος και μανίας ο αγ. Γρηγόριος Νύσσης (σημ. για να μην κουράζω τον αναγνώστη τα παραλείπω) και επειδή το θέμα μας είναι η "συνταγή" (sic) της αρχαίας Εκκλησίας, το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι αν η συνταγή, όπως την ονομάσατε, σφραγίσθηκε με το αίμα των Μαρτύρων. Κάτι το οποίο ουδείς θέλει σήμερα. Το δεύτερο είναι, αν η αιμάσσουσα μαρτυρία αυτών αποτελεί ή όχι ομολογία. Δεν τίθεται νομίζω ζήτημα. Τι χρειαζόμαστε, μας το είπε η επισκοπική γραφίδα των αποδήμων Αμερικής δια του αρχιγραμματέα. Θέλουμε να φανερώνει η θεολογία τη μία αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία και συμπληρώσατε σεις, θέμα μας είναι η συνταγή της αρχαίας Εκκλησίας η οποία μεταμόρφωνε τους ανθρώπους και δημιουργούσε αγίους και μάρτυρες. Ώστε, λοιπόν, χρειαζόμαστε μεταμορφωμένους ανθρώπους. Δεν μας χρειάζονται ούτε οι Μάρτυρες - είπαμε, δεν μας αρέσουν τα αίματα - ούτε οι Ομολογητές. Είμαστε πλήρεις και θα έλεγα χορτάτοι.
Τι όμως γίνεται σήμερα με τις αιρέσεις; Υπάρχουν ή δεν υπάρχουν; Φυσικά και υπάρχουν. Άλλωστε, ο κλήρος έχει ικανά στελέχη που αδιάλειπτα αρθρογραφούν και δίνουν την καλή ορθόδοξη μαρτυρία. Με μια και μόνη εξαίρεση. Όποιος εξ αυτών τολμήσει να κάνει λόγο για την παναίρεση του οικουμενισμού, τίθεται στο στόχαστρο του σχισματοαιρετικού. Αδυνατεί ο μύωψ να δει ότι άλλη ήταν η θεολογική ταυτότητα της Εκκλησίας στην Α' οικουμενική Σύνοδο, άλλη στην Γ' και πολύ διαφορετική εκείνης επί μεγάλου Φωτίου.
Άρα, μολονότι επισημαίνουμε τον κίνδυνο ενός πρώιμου προτεσταντισμού, σε περίπτωση που δεχόμαστε τις μετέπειτα εξελίξεις, όπως σημειώσατε, εντούτοις προσπαθούμε να αποφύγουμε το εμπόδιο επικαλούμενοι τον έλεγχο από την Εκκλησία των Μαρτύρων (: Κάθε λοιπόν εξέλιξη ελέγχεται από την Εκκλησία των Μαρτύρων και είναι δικά σας τα λόγια αυτά).
Καιρός είναι, νομίζω, να καταλάβουμε ότι άλλο είναι η εκκλησία, που διαρκώς εξελίσσεται, και εντελώς διαφορετική είναι εκείνη που αενάως αποκαλύπτεται. Δεν τίθεται θέμα εξέλιξης στα θεολογικά πράγματα. Το ζήτημα είναι αν είμαστε σε θέση να αντιλαμβανόμαστε την διαρκώς αποκαλυπτόμενη Εκκλησία. Όσο υπήρχαν άγιοι, αυτό δεν σταμάτησε να γίνεται και ποτέ δεν θα πάψει να συμβαίνει. Αλλά σήμερα τους αγίους δεν θα τους γνωρίζουμε, όπως δεν γνωρίζουμε πχ. και τους αγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρες προσωπικά. Λέξη, το προσωπικά, που έχει υποστεί τόσο μεγάλη κακοποίηση στις μέρες μας, ώστε είναι προτιμότερο να μη τη χρησιμοποιεί κανείς. Η μαρτυρία θα δίδεται, η ομολογία επίσης, αλλά κανείς δεν θα αφήνει πίσω του κηλίδες αίματος. Οι φύλακες έχουν γνώση, έχουν έτοιμη τη σφραγίδα του σχισματικού, του αιρετικού, και αυτό τους απαλλάσσει, από του να βάψουν τα χέρια τους με αίμα.
Το θέμα δεν είναι δογματικό ή φιλοσοφικό, μου υπενθυμίσατε. Ωστόσο, θα παρατηρούσα ότι το περιεχόμενο αυτής της συζήτησης (: η ανάγκη να μην αποτελεί η θεολογία μας απλώς έκφραση μιας ομολογίας, αλλά να φανερώνει τη μία αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία) δεν έχει καμία απολύτως συνάφεια με την εκκλησία, αν αυτή αρέσκεται να θεολογεί προσφεύγουσα επικυρωτικά και προσχηματικά σε μάρτυρες ή σε αγίους. Τι είδους όμως καθολική και αποστολική "φανέρωση" είναι αυτή, όταν η ομολογία καθίσταται περιττή και ο μάρτυρας εγκαυχάται "μνήμην ποιούμενος" απλώς αλλότριου αίματος; Πολύ φοβάμαι ότι δεν πρόκειται περί Εκκλησίας και για ένα ακόμη λόγο, ούτε καν μπορούμε να συζητάμε για θεολογία. Ο λόγος που αρθρώνεται μέσα από την Εκκλησία, και για την Εκκλησία, είναι λόγος Θεολογικός. Τον οποίο σφράγισαν οι Μάρτυρες δια του αίματος και αγίασαν. Αγίασαν δε είτε επιτελούντες θαύματα ή φωτίζοντας τον νουν των πιστών, για τα ορθά Δόγματα. Αλλά, τότε, είναι εντελώς άτοπο να αποσυνδέσουμε την εκκλησία από τη θεολογία. Το δε χειρότερο, να θεωρούμε ότι οι άγιοι Μάρτυρες δεν συνέβαλαν σε θέματα που αφορούν στο δόγμα. Ως προς το (τα) φιλοσοφικό σκέλος, που αποδώσατε στο αρχικό μου σχόλιο, είμαι εντελώς σύμφωνος. Ούτε καν υπαινίχθηκα ο,τιδήποτε το φιλοσοφικό.
Μετά τιμής
Κυπριανός Χριστοδουλίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου