Σημάτης Παναγιώτης, Το μόλυσμα του Οικουμενισμού στην πράξη

Γράφει ο Σημάτης Παναγιώτης, θεολόγος

Η παρακάτω Γνωμοδότηση του Μητροπολίτη Ηλείας Γερμανού ήταν γνωστή από καιρό. Την κοινοποιώ, όμως, τώρα, γιατί ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων βρήκε την ημέρα της Παναγίας (15 Αυγούστου) με Εγκύκλιο που διαβάστηκε στους ναούς του Αιγίου, να διδάξει «απ’ άμβωνος» εμμέσως πλην σαφώς, ότι ο Παπισμός δεν είναι αίρεση, συνεχίζοντας με εμμονή την ετεροδιδασκαλία του. Κι αυτό, παρόλο που γνώριζε ότι ο Μητροπολίτης Ηλείας γνωμοδότησε στην Νομοκανονική Επιτροπή της Ι. Συνόδου εναντίον της ετεροδιδασκαλίας του αυτής και εναντίον της πρακτικής του να αφορίζει τους ελέγχοντας∙ παρόλο που του υποδείχτηκε δια πολλών η θέση της Εκκλησίας ότι ο Παπισμός είναι αίρεση, ο κ. Αμβρόσιος επανέρχεται στις θέσεις του και μας αναγκάζει να προχωρήσουμε στην δημοσίευση αυτή.
Γιατί, είναι πλέον φανερό, ότι οι θέσεις του αυτές και η τακτική της Ι. Συνόδου όχι μόνο να μην ελέγχει, αλλά και να επαινεί τις παραθεολογίες του, επιτείνουν την σύγχυση στους πιστούς και διευκολύνουν τις οικουμενιστικές προσπάθειες -που τελευταία έχουν ενταθεί- για την επίσημη πλέον αναγνώριση της αιρέσεως του Παπισμού ως Εκκλησίας και του Πάπα ως έχοντος το Πρωτείο, που θα μετονομαστεί (για να γίνει αποδεκτό από τους παραπληροφορημένους Ορθόδοξους) από Πρωτείο εξουσίας σε Πρωτείο τάχα «διακονίας»!
Αυτή, λοιπόν, την κρίσιμη ώρα -πριν τις αποφάσεις του Οκτωβρίου στην Κύπρο για την έμμεση αναγνώριση του Παπικού Πρωτείου- προσθέτω και τη δική μου φωνή, στις φωνές των Πατέρων που αγωνίζονται εναντίον της αιρέσεως του Οικουμενισμού, γνωστοποιώντας προς ενημέρωση: Ι) τμήμα της Γνωμοδότησης του Ηλείας Γερμανού, ΙΙ) απόσπασμα της Εγκυκλίου του κ. Αμβροσίου, προσθέτοντας έτσι στο παζλ του δρώντος οικουμενισμού ένα ακόμα κομμάτι, που κάνει πιο ευδιάκριτη τη σύγχυση και το χάος, που η οικουμενιστική λαίλαπα έχει επιφέρει στην Εκκλησία μας και το μέγεθος της ευθύνης εκείνων που συνεχίζουν να σιωπούν.

Ι) «ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΝΟΜΟΚΑΝΟΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΔΟΓΜΑΤΙΚΩΝ ΖΗΤΗΜΑΤΩΝ

Συνεδρία 8-2-2007, Θέμα 2ον, Γνώμη Σεβ. Ηλείας Γερμανού:

1. …Θεολόγος Καθηγητής ισχυρίζεται ότι ο Μητροπολίτης κ. Αμβρόσιος έχει δημοσίως υποστηρίξει, ότι: “1. Το αν είναι αίρεση ο παπισμός είναι από τα λεγόμενα θεολογούμενα. Δεν υπάρχει απόφασις τοπικής η Οικουμενικής Συνόδου που να λέει, πως οι ΡΚαθολικοι δεν έχουν βάπτισμα και μυστήρια… Ο Καθολικισμός δεν είναι αίρεση μ’ αυτήν την έννοια, είναι σχίσμα. Και γι’ αυτό έχουν μυστήρια…”.
Εν τέλει δε “παρακαλεί να ευαρεστηθεί η Ι. Σύνοδος να απαντήσει…:
α. Οι θεολογικές αυτές θέσεις του Σεβ/του συμφωνούν με τις δογματικές θέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας; Αν όχι, ποια είναι η θέσις της Ι. Συνόδου;”
2. …Άποψίς μου είναι ότι η ΔΙΣ δέον με σαφήνεια να απαντήσει εις τον αιτούντα:
Α΄. Ότι η περί FILIOQUE διδασκαλία των Παπικών είναι αίρεσις και επομένως όποιος την αποδέχεται και την διδάσκει είναι αιρετικός…
Β΄. Έχω την γνώμην: Ότι ο επιβληθείς υπό του Σεβ. Μητροπολίτου Καλαβρύτων κ. ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ …αφορισμός, υπήρξεν εκκλησιαστικόν επιτίμιον υπερβολικόν και ότι επεβλήθη βιαστικώς και ακαίρως…

Πύργος 9-2-2007 † Ο Ηλείας ΓΕΡΜΑΝΟΣ».

Αυτή η γνωμοδότηση του Μητροπολίτη Ηλείας, όπως αντιλαμβάνεστε, δεν μέτρησε για την Ι. Σύνοδο. Επελέγησαν άλλες γνώμες (όπως η γνωμοδότηση καθηγητή Πανεπιστημίου) που, αν και αντίθετες με την Παράδοση και τους Ι. Κανόνες της Εκκλησίας, «κάλυπταν» τον Καλαβρύτων. Έτσι, η Ι. Σύνοδος ούτε απάντησε στον αιτούντα καθηγητή, που ρωτούσε αν ο Παπισμός είναι αίρεση, ούτε καταδίκασε την εσφαλμένη αυτή θεολογικά θέση και πράξη του κ. Αμβροσίου, αλλ’ αντίθετα, η Ιερά Σύνοδος του έστειλε έγγραφο με το οποίο του έλεγε ότι για όλα έπραξε καλώς!!!
ΙΙ) Το τμήμα -τώρα- της Εγκυκλίου (υπ’ αριθ. 961/15-8-09) του Μητροπολίτου κ. Αμβροσίου είναι το εξής:
«Οι Αγγλικανοί και οι Ρωμαιοκαθολικοί για προληπτικούς λόγους, αποφάσισαν την διακοπή της μεταδόσεως της Θ. Κοινωνίας. Βεβαίως αυτό δεν μας εκπλήσσει, διότι οι μεν προτεστάντες, δεν έχουν την χάριν της ιερωσύνης και επομένως δεν μπορούν να μετουσιώσουν τον άρτον και τον οίνον εις Σώμα και Αίμα Χριστού. Οι λατρευτικές τους πράξεις είναι απογυμνωμένες από την σώζουσαν θείαν χάριν. Άρα δεν μεταλαμβάνουν Σώμα και Αίμα Χριστού και δικαιολογημένως εκφράζουν φόβους μεταδόσεως του ιού.
Ο δε Ρωμαιοκαθολικοί, παρουσιάζουν έλλειμμα πίστεως. Όταν, επί παραδείγματι, χρησιμοποιούν τον αγιασμό και δεν πιστεύουν εις την ευεργετικήν αξίαν και σημασίαν του, τότε ένα από τα δύο πρέπει να συμβεί, ή να καταργήσουν τον αγιασμό ή να αυξήσουν την πίστη τους.

† Ο Μητροπολίτης Ο Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος».

Το συμπέρασμα είναι, ότι ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων έχει την άνεση να διδάσκει εκ του προχείρου, κατά το δοκούν και ανάλογα με τις περιστάσεις αντικρουόμενες απόψεις.
Παλαιότερα δίδαξε ότι οι Προτεστάντες δεν είναι αιρετικοί. Τώρα παραδέχεται πως είναι αιρετικοί, πως δεν έχουν μυστήρια, χωρίς να ζητήσει συγγνώμη από όσους έβλαψε με την προηγούμενη τοποθέτησή του.
Επιμένει, όμως, στη θέση ότι οι Παπικοί έχουν μυστήρια και αγιάζουσα χάρι, -άρα δεν είναι αιρετικοί- αλλά για να δείξει την ορθοδοξία του, έκρινε αναγκαίο ότι έπρεπε να τους αποδώσει και κάποιο ψεγάδι και το επινόησε: έχουν -λέγει- «έλλειμμα πίστεως»!
Μερικά σχόλια:
1) Αφού ο Καλαβρύτων μετ’ εμφάσεως και επιμόνως στο παρελθόν ισχυρίστηκε πως το λατινικό Filioque δεν είναι αίρεση, οι Παπικοί και οι Προτεστάντες δεν είναι αιρετικοί, οι Παπικοί έχουν μυστήρια, δεν υπάρχει Οικουμενική ή τοπική Σύνοδος που να τους έχει καταδικάσει κ.λπ., μπορεί να μας πει τώρα, τι τον έκανε να αλλάξει γνώμη ως προς τους Προτεστάντες Αγγλικανούς; Ανακάλυψε κάποια Σύνοδο, η οποία να τους χαρακτηρίζει αιρετικούς;
2) Από ποια στατιστική έβγαλε το συμπέρασμα ότι οι Παπικοί δεν έχουν πίστη; Μια ολόκληρη «Εκκλησία» με «μυστήρια», είναι δυνατόν να είναι «άπιστη»; Και ποιοι από τους Παπικούς δεν έχουν πίστη; Μόνο ο Πάπας και οι Καρδινάλιοι, οι οποίοι και αποφασίζουν αν θα δοθεί ή όχι η «θ. κοινωνία» στους πιστούς; ή μόνο οι απλοί πιστοί; Κι αν αυξήσουν την πίστη τους, δεν θα υπάρχει πρόβλημα, είναι εντάξει και εξομοιώνονται πλέον με τους Ορθόδοξους; Μήπως η ηγεσία τους, επειδή γνωρίζει ότι έχουν ψευδο-μυστήρια, φοβάται ότι η μετάδοση του ιού της γρίπης, δια των «μυστηρίων» και του αγιασμού, θα φανερώσει την αλήθεια;
3) Ακόμα: γιατί στους Ορθόδοξους δεν μεταδίδεται η ασθένεια; επειδή έχουν πίστη ή επειδή είναι έγκυρα τα μυστήρια μας; Κι αν κάποιος ορθόδοξος δεν έχει πίστη, είναι δυνατόν να κολλήσει τον ιό, λαμβάνοντας τον αγιασμό ή μεταλαμβάνοντας; Αν όχι, προς τι το επιχείρημα της έλλειψης πίστεως των Παπικών; Και επίσης, από ποια, στατιστική έβγαλε το συμπέρασμα ότι οι ορθόδοξοι έχουν περισσότερη πίστη από τους Παπικούς;
4) Η Ι. Σύνοδος συνεχίζει να αποφεύγει να πάρει θέση, σ’ αυτά τα κρίσιμα θέματα Πίστεως, ακόμα και τώρα που οι δραστηριότητες του Οικουμενιστών βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο της υλοποιήσεως των μακροχρόνιων σχεδίων τους. Δραστηριοποιούνται πλέον όχι μόνο ύπουλα και κρυφά, αλλά και φανερά, αφού -σοβαρής αντιστάσεως μη ούσης- έχουν πλήξει την αυτοσυνειδησίας των Ορθοδόξων πιστών, ότι είναι μέλη της μοναδικής Εκκλησίας, της ΜΙΑΣ Εκκλησίας του Συμβόλου της Πίστεως και όχι των ΠΟΛΛΩΝ Εκκλησιών του Οικουμενισμού. Της ΜΙΑΣ, ΑΓΙΑΣ Εκκλησίας, της οποίας αποτελούμε μεν αμαρτωλά μέλη, αλλά αγιαζόμενα, εφ’ όσον μένουμε σ’ αυτή αγωνιζόμενοι κατά των παθών, ομολογούντες και προασπιζόμενοι την ορθόδοξη πίστη μας.
Έχει ερωτηθεί, λοιπόν, η Ι. Σύνοδος επίσημα τέσσερις ή πέντε φορές να πει ξεκάθαρα: πώς πρέπει να βλέπουμε τον Παπισμό, ως Εκκλησία ή ως αίρεση; Και οι πνευματικοί μας ηγέτες κωφεύουν. Αποφεύγουν την απάντηση, αποφεύγουν τον έλεγχο των Επισκόπων που οικουμενίζουν, αποφεύγουν την εφαρμογή των Ι. Κανόνων, που αποσκοπούν στην υπεράσπιση της Πίστεως. Ενδιαφέρονται, όμως, για δευτερότερα πράγματα, τη «φιλανθρωπία» και την αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας και άλλα τινά, όχι και πολύ διαφορετικά από τα ενδιαφέροντα των άλλων ομολογιών.
Με την τακτική της «μη ομολογίας» της αλήθειας για το θέμα, δεν παραπληροφορείται και το πιστό τμήμα του λαού από τους Επισκόπους, δεν αδρανοποιείται, δεν τίθεται εν αμφιβόλω και αυτή η σωτηρία μας;
Ζητάμε επί επτά χρόνια απάντηση, παρακλητικά στην αρχή, επίμονα στην συνέχεια και φορτικά πλέον. Μα η Ι. Σύνοδος μας αγνοεί επιδεικτικά, πιστεύοντας ότι θα επέλθει κόπωση και θα αναγκαστούμε να σταματήσουμε. Συν Θεώ, όμως, θα συνεχίσουμε.