Γιὰ νὰ ἀλλάξει ὁ κόσμος…

Γιὰ νὰ ἀλλάξει ὁ κόσμος…

Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

Εἶναι καὶ ἐπιστημονικὰ ἐξακριβωμένο, καλοί μου φίλοι. Ἡ γέννηση τοῦ Θεανθρώπου, συμπίπτει ἱστορικὰ μὲ μία ἀπὸ τὶς πιὸ κρίσιμες καὶ τὶς πιὸ δραματικὲς στιγμὲς τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου.

Τὸ θαῦμα τῶν Χριστουγέννων τελεσιουργεῖται σὲ μία περίοδο ἐκφυλισμοῦ τῆς θρησκείας, χρεωκοπίας τῆς φιλοσοφίας, ἀνατροπῆς τῆς ἠθικῆς, ξεπεσμοῦ τῆς κοινωνικῆς ζωῆς.

*   *   *

  Χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα τῆς κοινωνίας ποὺ γεννήθηκε ὁ Χριστὸς ἦταν ἡ βαρβαρότητα, ἡ ἀκολασία, ἡ διαστροφή, τὸ ἔγκλημα, ἡ διαφθορά, ἡ δουλεία, ἡ καταπίεση, ἡ πλήρης ἐκμετάλλευση τῶν ἀδυνάτων ἀπὸ τοὺς ἰσχυρούς, οἱ διαμάχες, οἱ πόλεμοι, ἡ κατάπτωση σὲ ὅλα.

   Ὁπότε, ὅταν ἡ ἐξαχρείωση, ὁ πόνος καὶ ἡ ἀγωνία τοῦ ἀνθρώπου εἶχαν φθάσει πλέον στὸ ἀπροχώρητο, τότε ὁ Θεὸς ἔρχεται ὁ Ἴδιος στὴ γῆ. Ντύνεται τὴν ἀνθρώπινη σάρκα καὶ μοιράζεται τὴ ζωὴ τῶν σκλάβων.

 Γεύεται τοὺς πόνους τους, νοιώθει τὶς στερήσεις τους, ἀγκαλιάζει τὶς ἐλπίδες τους, γίνεται βάλσαμο στὰ σώματα καὶ στὶς ψυχές τους.

Ξένος μέσα στοὺς ξένους, πτωχὸς μέσα στοὺς πτωχούς, πονεμένος  μὲ τοὺς  πονεμένους,  διω­γμένος μὲ τοὺς διωγμένους.

 Ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς παίρνει ἀπὸ τὸν κόσμο ὅ,τι εἶναι ἀνθρώπινο καὶ τοῦ δίνει ὅ,τι εἶναι θεϊκό. Τοῦ δίνει τὴν ἀλήθεια, τὴν ἐλευθερία, τὴν ἀγάπη, τὴν εἰρήνη, τὴν ἐλπίδα, τὴν καλωσύνη, τὴν εὐπρέπεια, τὴ χαρά, τὴν ἀρετή.

Ἀντιτάσσει τὴ συγγνώμη στὴ βία, τὴ δικαιοσύνη στὴν ἐκμετάλλευση, τὴν ἁγνότητα στὴν ἀκολασία, τὴν ἐγκράτεια στὴν κραιπάλη, τὴν ἰσότητα καὶ τὴν ἀδελφοσύνη στὶς κοινωνικὲς διακρίσεις.

Ἐπέρχεται ἔτσι μία ἀλλαγὴ ποὺ ποτὲ ἄλλοτε δὲν εἶχε γνωρίσει ὁ κόσμος. Μοναδικὴ καὶ ἀνεπανάληπτη. Ἁπλὴ καὶ ὑπέροχη. Καθ’ ὅλα ἐπαναστατική.

 Ὁ ἄνθρωπος βγαίνει ἀπὸ τὸ τέλμα, σηκώνεται ὀρθός, ἀποκτᾶ ἀξία ἀνυπολόγιστη καὶ ὑψώνεται ὥς τὰ οὐράνια. Τί μεγαλεῖο!

Ὁ πολιτισμὸς σαφῶς περνάει πλέον ἀπὸ τὸ σκοτάδι στὸ φῶς. Ὅσο ποτὲ ἄλλοτε!

*   *   *

  Ναί! Δύο χιλιάδες χρόνια πέρασαν ἀπὸ τότε …

Ἂν ἡ σύγχρονη κοινωνία ἔφθασε νὰ μὴ διαφέρει καὶ πολὺ ἀπὸ αὐτὴν ποὺ κατέλυσε ὁ Χριστὸς …

Ἂν ἡ βία, ἡ ἀδικία, ἡ ἀκολασία, ἡ διαφθορά, ἡ ἔκλυση τῶν ἠθῶν, τὸ μῖσος, ἡ ἐκμετάλλευση, ἡ τυραννία, οἱ πόλεμοι, τὸ ἔγκλημα, ἡ κατάπτωση κυριαρχοῦν καὶ πάλι στὴ γῆ …

Ἂν ἡ ἀνθρώπινη ζωὴ κατάντησε νὰ εἶναι τὸ εὐτελέστερο εἶδος στὴ «διεθνῆ ἀγορά» …

Ἂν ὁ πολιτισμὸς ἀπειλεῖται ἀπὸ τὰ ἴδια του τὰ ἐπιτεύγματα …

Ἂν ξεπερασμένες προλήψεις, δεισιδαιμονίες, ἰδεολογικὰ καὶ θρησκευτικὰ μορφώματα ξαναβγαίνουν στὸ φῶς …

  Σαφῶς, γιὰ ὅλα αὐτά, δὲν εὐθύνεται ὁ ἀναγεννητικὸς χαρακτήρας τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης. Δὲν εἶναι ὀρθὸ νὰ ἐπιρρίπτουμε στὸν Θεὸ τὶς εὐθύνες ποὺ ὁπωσδήποτε βαραίνουν τὸν ἀποστάτη καὶ ἀνυπάκουο ἄνθρωπο. Οὔτε καὶ τίμιο!

  Ἂν σήμερα ἑορτάζουμε τὰ Χριστούγεννα μέσα σ’ ἕνα κόσμο φθορᾶς, διαφθορᾶς καὶ κατάπτωσης, εἶναι γιατί ἀρνηθήκαμε μὲ πεῖσμα Ἐκεῖνον ποὺ ἦλθε, γιὰ νὰ μᾶς λυτρώσει.

   Καὶ ποιὸ εἶναι τὸ τραγικότερο;

Ὅτι ἐπιμένουμε νὰ ἑορτάζουμε τὸν ἐρχομό Του ἀνάμεσά μας μὲ τὸν (κατὰ)δικό μας τρόπο. Τὸν τόσο ἁμαρτωλό!

 Ἐπιμένουμε νὰ τὸν ἑορτάζουμε, ὅπως ἐμεῖς θέλουμε καὶ ὄχι ὅπως Ἐκεῖνος μᾶς ἔδειξε καὶ ἐπιθυμεῖ.

 Ἐπιμένουμε νὰ τὸν ἑορτάζουμε, ἀκόμη καὶ τότε ποὺ κάνουμε τόσα πολλά, γιὰ νὰ μὴ εἶναι καθόλου στὴ ζωή μας. Τί ἀντίφαση!

Καὶ τί ἑορτασμὸς μπορεῖ νὰ εἶναι αὐτός; Ἂς τὸ σκεφτοῦμε! Ὅπως καὶ τοῦτο τὸ ἁπλό: Μήπως ἐδῶ ἀκριβῶς βρίσκεται τὸ πρόβλημα καὶ ἡ αἰτία ὅλων τῶν κρίσεων ποὺ μᾶς συγκλονίζουν καὶ πασχίζουμε νὰ τὶς ξεπεράσουμε σήμερα, ἀλλὰ χωρὶς ἀποτελέσματα;

*   *   *

  Λοιπόν, γιὰ νὰ δοῦμε καλύτερες μέρες, γιὰ νὰ ἔχουμε «αὔριο», δὲν ἀρκεῖ νὰ βελτιώσουμε τὰ ὅποια οἰκονομικά, τεχνολογικὰ ἢ καὶ ὅποια ἄλλα συστήματά μας. Αὐτὰ – τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν – γίνονταν καὶ στὴν πρὸ Χριστοῦ ἐποχή. Πάνω ἀπ’ ὅλα πρέπει νὰ διορθώσουμε τὸν ἑαυτό μας. Γιὰ νὰ ἀλλάξει ὁ κόσμος, δηλαδή, σαφῶς πρέπει νὰ ἀλλάξει ὁ ἄνθρωπος. Ὁ καθένας μας. Ναί!

Βλέπετε ὁ Χριστὸς δὲν φιλοδοξεῖ νὰ ἀλλάξει τὸ σχῆμα τῆς κοινωνίας μας, ὅπως κάνουμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι μὲ τὶς θεωρίες καὶ τὶς ἰδεολογίες μας, θέλει νὰ ἀλλάξει τὸ κύτταρό της, τὸν ἄνθρωπο δηλαδή. Καὶ τότε ἡ κοινωνία μας θὰ πάρει ἀπὸ μόνη της τὸ σχῆμα ποὺ τῆς πρέπει.

 Ὅμως γιὰ νὰ ἀλλάξει ὁ ἄνθρωπος, ὅπως καὶ νὰ τὸ κάνουμε, πρέπει νὰ ξαναγεννηθεῖ ὁ Χριστός. Ὄχι ἱστορικά, ἀλλὰ βιωματικά. Ὄχι στὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, ἀλλὰ στὶς ψυχές μας.

Καὶ τότε θὰ ἀκουστεῖ καὶ πάλι θριαμβευτικὰ ὁ ὕμνος τῶν ἀγγέλων, πάνω ἀπὸ τὸν θόρυβο τῶν μηχανῶν καὶ τὶς κλαγὲς τῶν ὅπλων: «Ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία…».

orthodoxostypos