Χριστοφόροι ἐργάται εἰς την Ἐκκλησίαν

 

Χριστοφόροι ἐργάται εἰς την Ἐκκλησίαν

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

   Πόσο ἐνδιαφέρον πρέπει νὰ δείχνουν οἱ συνειδητοὶ χριστιανοὶ γιὰ διάφορα θέματα καὶ τρέχοντα προβλήματα τῆς σύγχρονης κοινωνίας; Μήπως ἀρεσκόμαστε νὰ συζητοῦμε γιὰ ὅσα συμβαίνουν στοὺς ἄλλους καὶ ἀφήνουμε στὴν ἄκρη τὰ προσωπικὰ θέματα ποὺ πρέπει νὰ ἀντιμετωπίσουμε, ἀλλὰ καὶ νὰ σταθεροποιήσουμε μερικές μας ἀποφάσεις; 

Μήπως κάνουμε θόρυβο γιὰ τὴν καθαριότητα τοῦ δρόμου τῆς γειτονιᾶς, ἐνῶ ἡ αὐλὴ τοῦ σπιτιοῦ μας ἔχει χορταριάσει καὶ φιλοξενεῖ πολλὰ σκουπίδια καὶ πολλὰ ἄχρηστα πράγματα; Μήπως εὔκολα βρίσκουμε λύσεις γιὰ ὅσα ἀπασχολοῦν τοὺς ἄλλους, τὶς ὁποῖες ὅμως δὲν ἐφαρμόζουμε στὸν ἑαυτό μας, ἀλλὰ οὔτε καὶ στὸ χῶρο πού ἔχουμε ἁρμοδιότητα; Μήπως μᾶς ἀπασχολοῦν οἱ θεωρίες καὶ οἱ πράξεις τῶν ἄλλων καὶ βρίσκουμε ἱκανοποίηση νὰ σχολιάζουμε καὶ νὰ συμπεραίνουμε ἐσφαλμένα, ἀρκεῖ νὰ ἐξουθενώσουμε ἀνθρώπους πού δὲν γνωρίζουμε καλά; Μήπως ἔχουμε ἐπιπολαιότητα, ὅταν προτείνουμε εὔκολες λύσεις σὲ δύσκολα προβλήματα, ὅταν καί οἱ εἰδικοὶ ἀντιμετωπίζουν ἀνυπέρβλητα ἐμπόδια; Μήπως τελικὰ «οἱ πάντες ἀσχολούμαστε μὲ τὰ πάντα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ λησμονήσουμε τὸ Χριστό;»

  Μὲ νηφαλιότητα, πέρα ἀπὸ πρόχειρες σκέψεις, ἂν θελήσουμε νὰ ἀπαντήσουμε στοὺς παραπάνω προβληματισμούς, θὰ λέγαμε «ναί». Ὅλα αὐτὰ συμβαίνουν καὶ ἄλλα περισσότερα. Ὅπως καὶ ἡ διαπίστωση ὅτι λείπει ὁ Χριστὸς ἀπὸ τὴ ζωή μας. Γιὰ τὴν ἀπουσία αὐτὴ ἐλάχιστα ἀνησυχοῦ­με. Ὅμως ἀνησυχοῦμε ἀπὸ τὰ ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς ἀπουσίας.

  Ἂν πραγματικὰ πιστεύαμε στὸ Χριστὸ καὶ τηρούσαμε τὶς ἐντολές του, πολλὰ ἀπὸ ὅσα συμβαίνουν στὸν κόσμο δὲν θὰ ὑπῆρχαν. Ἀλλὰ καὶ πολλὰ προσωπικὰ προβλήματά μας θὰ λύνονταν πιὸ εὔκολα καὶ οἱ μαῦρες σκέψεις γιὰ τὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον δὲν θὰ βασάνιζαν τὸ νοῦ μας, δὲν θὰ ὑπῆρχαν θλιβερὰ λόγια. Ἀντίθετα, ἡ πίστη στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ θὰ ἐκφραζόταν μὲ δοξολογίες καὶ εὐχαριστίες πρὸς τὸν οὐράνιο Πατέρα.

   Οἱ ἀντιδράσεις τῶν χριστιανῶν στὰ ὅσα ἀντιχριστιανικὰ συμβαίνουν στὴν κοινωνία, δὲν πρέπει νὰ ἐξαντλοῦν τὶς ψυχικές τους δυνάμεις, ποὺ πρέπει νὰ στοχεύουν στὸν κύριο σκοπὸ ποὺ εἶναι ἡ προσέγγιση τοῦ Χριστοῦ. Δὲν πρέπει νὰ γίνονται αὐτοσκοπός. Ἀτυχῶς, παρατηροῦμε τέτοιες καταστάσεις καὶ μέσα στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, οἱ ὁποῖο ἀπολυτοποιοῦν μερικὲς ἐπιλογὲς καὶ δραστηριοποιοῦνται μὲ οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν ζῆλο, σὲ θέματα θεολογικά, διοικητικά, σχέσεων μεταξὺ τῶν «ἐκκλησιῶν», μοναχισμοῦ, γεροντισμοῦ, ἱεραποστολῆς, συμμετοχῆς σὲ πολιτικὰ κόμματα, σὲ κοινωνικοὺς ἀγῶνες, σὲ πρωτοβουλίες ἀντιμετώπισης αἱρετικῶν καὶ σὲ πολλὰ ἄλλα.

   Πρέπει νὰ ἔχουμε ἐνδιαφέρον γιὰ ὅλα τὰ παραπάνω. Νὰ μὴ γίνονται ὅμως τὸ κύριο ἔργο μας. Νὰ μὴ γίνονται αὐτοσκοπός. Ἤ γιὰ νὰ μὴ πελαγοδρομοῦμε, καὶ ἔχουμε πάντα μνήμη Θεοῦ, δίψα γιὰ προσευχὴ καὶ εὐαισθησία γιὰ τὴν ἀκριβῆ τήρηση τῶν ἐντολῶν. Μὲ τὶς προϋποθέσεις αὐτὲς καλλιεργεῖται ἀλληλοσεβασμός, ἡ ἀνοχή, ἡ ὑπομονή, ἡ ἀναγνώριση τοῦ πνευματικοῦ ἔργου τῶν ἄλλων, ἡ ἀμοιβαιότητα, ἡ καταπολέμηση τῆς ἀμφισβήτησης, ἡ ἑνότητα στὴ διαφορετικότητα, ἡ ἄρνηση τῶν διαχωρισμῶν, τὰ θετικὰ συναισθήματα γιὰ τοὺς ἄλλους, ὁ σκληρὸς ἀγώνας κατὰ τοῦ φοβεροῦ πάθους τοῦ φθόνου, ἡ ἀγάπη σὲ ὅλους, ἡ ἀγάπη ἀπὸ ὅλους, ὅλοι κοντὰ στὸ Χριστό, ὅλοι ἕνα γιὰ τὸ Χριστό.

   Στὴν Ἐκκλησία δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχουν διαχωρισμοί, ὅπως καλοί, καλύτεροι ἢ κακοί. Αὐτὸ εἶναι στὴν κρίση τοῦ Κυρίου. Ἐμεῖς πρέπει νὰ ἔχουμε καλὴ καὶ καθαρὴ προαίρεση καὶ ἀνάλογα μὲ τὸ ζῆλο του ὁ καθένας νὰ δραστηριοποιεῖται σὲ κάποιο τομέα τοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας, ἀνεχόμενοι ὁ ἕνας τὸν ἄλλο.

orthodoxostypos