Σχολείο ή συμμορίες;

 

Σχολεῖο ἢ συμμορίες;

Ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

    Παιδιά καὶ παιδεία. Τὰ παιδιὰ καὶ παίζουν καὶ ἐκπαιδεύονται. Ἡ πιὸ ὄμορφη ἡλικία φιλοξενεῖται στὰ σχολεῖα. Τὰ μικρὰ παιδιὰ τοῦ νηπιαγωγείου καὶ τοῦ δημοτικοῦ μὲ τὴν ἀθωότητα τους ἔχουν προσληπτικὴ ἱκανότητα. Καλλιεργημένη παιδικότητα μεταφέρεται στὸ σχολεῖο. Καὶ ἐκπαιδευμένη ἀθωότητα ἐπιστρέφει στὸ σπίτι. Αὐτὸ σημαίνει, ὅτι δὲν βρίσκει ὁ καλὸς δάσκαλος «ἀγαθὴ γῆ», γιὰ νὰ σπείρη τὶς γνώσεις καὶ τὸ ἦθος, ἂν ἡ οἰκογένεια δὲν ἑτοιμάζη τό μικρὸ μαθητὴ μὲ χριστιανικὴ ἀγωγή. Καὶ τὸ ἀντίθετο βέβαια: Δὲν μπορεῖ ἡ οἰκογένεια νὰ στερέωση ἠθικὲς ἄξιες  στὸ παιδί, ἄν ὁ δάσκαλος εἶναι ἄθεος καὶ ἀπαίδευτος. Στὴν τελευταία περίπτωσι ὁ ἐκπαιδευτικὸς ἀποδομεῖ, δὲν οἰκοδομεῖ.

     • Τὰ μικρὰ παιδιά, ὅταν οὔτε στὸ σπίτι βρίσκουν Χριστὸ οὔτε στὸ σχολεῖο ἀκοῦνε γιὰ χριστιανικὴ πίστι καὶ χαρούμενη ἠθικὴ ζωή, φτάνοντας στὴν ἐφηβεία ἀφήνονται στὴν τύχη τῶν ἐξωσχολικῶν ἢ καὶ ἐσωσχολικῶν συμμοριῶν. Τεράστιος τίτλος σὲ ἡμερήσια ἐφημερίδα φανερώνει τὴν τραγικότητα τοῦ ἀνεξέλεγκτου ἐγκλήματος μεταξὺ μαθητῶν γυμνασίου καὶ λυκείου. Ὁ τίτλος: «Συμμορίες ἐκτός ἐλέγχου στὰ σχολεῖα».

   • Σὲ πρότυπο λύκειο τῆς Ἀθήνας συμβαίνει στὶς 11 Νοεμβρίου τὸ περιστατικό: Στὸ διάλειμμα τρεῖς «νταῆδες» τῆς Β' λυκείου δροῦν ἀνενόχλητοι. Ὁ ἕνας θέλει ν᾽ ἁρπάξη τὴ ζακέτα κάποιου μαθητῆ. «Ἄφησέ με ἥσυχο», τοῦ λέει ἐκεῖνος. Καὶ ὁ νταὴς τοῦ ἀντιτείνει: «Ἐμένα θὰ μὲ σέβεσαι». Ὁ ἀδελφὸς τοῦ ἐνοχλουμένου μαθητῆ, λίγο μεγαλύτερος, ἐπεμβαίνει νὰ ὑποστηρίξη τὸν ἀδελφό του. Εἰσπράττει μιὰ γροθιὰ στὸ μάτι. Ὁ νταὴς κλείνει συγχρόνως τὸ μάτι στὰ ἄλλα δύο μέλη τῆς συμμορίας νὰ ὁρμήξουν. Κλωτσιές, μπουνιές, σὲ λίγο καὶ μαχαιριὲς ἀκολουθοῦν! Καὶ φυσικὰ ἡ ἀπειλή: «Ὅπου σὲ πετνχαίνουμε θὰ ὑποφέρης...».

    • Τί νὰ κάνουν οἱ καθηγητὲς καὶ ἡ διεύθυνσις τοῦ σχολείου; Δέχονται εὐθεῖες ἀπειλὲς ἀπό τὶς μαθητικὲς συμμορίες. Νὰ ἐπεμβῆ ἡ Ἀστυνομία; Καὶ λοιπόν; Εἶναι πλέον τόσες οἱ συμμορίες τῶν ὑπό ἐκκόλαψι τρομοκρατῶν, ὥστε δὲν μπαίνουν σὲ «τάξι» οἱ μικροὶ συμμορίτες. Καὶ νὰ φαντασθῆτε, ὅτι πρόκειται γιὰ παιδιὰ 14 καὶ 16 ἐτῶν!

    • Δὲν εἶναι φυσικὰ ἡ πλειονοψηφία τῶν μαθητῶν, πού ἀντὶ γιὰ βιβλία στὸ σακκίδιό τους ἔχουν μαχαίρια καὶ ρόπαλα. Τὸ φαινόμενο ὅμως ὅλο καὶ ξαπλώνεται. Ρωτᾶνε οἱ διευθυντὲς τῶν σχολείων καὶ οἱ λοιποὶ καθηγητές:

    —Τί νὰ κάνουμε; Νὰ τοὺς τιμωρήσουμε μὲ ἀποβολή; Τί νόημα ἔχει ἡ ἀποβολή σε κάποιον πού ἔχει ἤδη 150 ἀπουσίες; Νὰ τὸν διώξουμε ἀπό το σχολεῖο; Τὸ νὰ ἀλλάξη ἕνας τέτοιος μαθητὴς σχολεῖο, δὲν εἶναι λύσις. Εἶναι μετάθεσις τοῦ προβλήματος σὲ ἄλλο σχολικὸ περιβάλλον. Νὰ τιμωρήσουμε ἕνα μαθητή, πού κάνει βανδαλισμούς; Χρειάζεται νὰ περάσουν πέντε μέρες νὰ συγκληθῆ ὁ Σύλλογος τῶν καθηγητῶν. Στὸ μεταξὺ αὐτὸς συνεχίζει νὰ βανδαλίζη... Νὰ καλέσουμε τὴ Ἀστυνομία; Τότε εἶναι πού ἐσωσχολικές συμμορίες θὰ ἑνωθοῦν μὲ ἐξωσχολικοὺς ἀναρχικοὺς καὶ ἢ θὰ μᾶς κάψουν τὸ σχολεῖο ἢ θὰ τὰ σπάσουν ὅλα ἢ θὰ προβοῦν σὲ ἄγριες καταλήψεις...

    • Τὸ πρόβλημα εἶναι σοβαρό. Ὄχι μόνο διότι ἐμποδίζονται στὴν ἀναγκαία ἐκπαίδευσί τους οἱ φιλότιμοι μαθητές, ἀλλά καὶ διότι οἱ μαθητικὲς συμμορίες περιφρουροῦνται ἀπό «ἰδεολόγους (!)» τῆς ἀναρχίας καὶ τοῦ ἐγκλήματος, μὲ πρόσχημα τὴν... ἐλευθερία (!) καὶ τὸν... δικαιωματισμό (!).

     • Τὸ ποιὸς φταίει γιὰ τὴ συμμοριοποίησι μαθητῶν καὶ φοιτητῶν (μικρῆς μέχρι στιγμῆς μειοψηφίας) τὸ γνωρίζουν ὅλοι. Ἀφωπλίσαμε τὰ παιδιὰ ἀπό τά εὐλογημένα ὅπλα τῆς πίστεως στὸν Χριστό, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς σεμνότητας, καὶ τὰ ὡπλίσαμε μὲ τὶς φορητὲς βόμβες, ὅπως εἶναι τὰ ποικίλα ψηφιακὰ ἐργαλεῖα. Καί, τὸ χειρότερο ἀπό ὅλα, πολλὲς οἰκογένειες ἔκλεισαν τὴν πόρτα τους στὸν Χριστό, τὸν ἀληθινὸ φίλο τῶν παιδιῶν. Ὅταν κλείνης τὴν πόρτα στὸν Χριστὸ τῆς ζωῆς καὶ τῆς χαρᾶς, τῆς ἠθικῆς καὶ τῆς τιμιότητας, μετατρέπεις τὸ σπίτι σὲ θηριοτροφεῖο. Τὰ μικρὰ θηριάκια, τὰ κακομαθημένα παιδάκια, δὲν ἀργοῦν νὰ γίνουν φόβος καὶ τρόμος ἀκόμα καὶ τοῦ σχολικοῦ περιβάλλοντος.

    • Μπροστὰ στὸ φαινόμενο τῆς ἀγριότητας παιδιῶν καὶ ἐφήβων καλούμεθα νὰ ἀναλογισθοῦμε τὴν εὐθύνη μας. Τὸ ἐνδιαφέρον τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὰ πρόβατά της δὲν φανερώνεται μὲ πολυτελεῖς παραστάσεις! Φανερώνεται μὲ τὸ ζῆλο γιὰ τὸ «ποίμαινε τὰ πρόβατά μου». Μέσα σὲ ἄγρια ἐποχὴ πολέμων (δεκαετία τοῦ 1950) ἡ κατηχητικὴ κίνησις ζηλωτῶν ἐργατῶν τοῦ Εὐαγγελίου ἔφερε ἁγίους καρπούς. Τὸ ἔργο μας, λοιπόν, εἶναι ὄχι τὰ πανηγύρια, ἀλλά τὰ παιδιά. Ἡ προσταγὴ τοῦ Κυρίου μᾶς δεσμεύει: «Ἄφετε τὰ παιδία ἔρχεσθαι πρός με» (Ματθ. ἰθ' 14). Γιατί χαρίσαμε τὸ θησαυρό μας, τὰ παιδιά, στὸν Διάβολο;