Η αποχώρησης ενός σύγχρονου Θρησκευτικού ανδρός και ηγέτη, πάλαι τε και επεσχάτων, του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβροσίου.

Η αποχώρησης ενός σύγχρονου Θρησκευτικού ανδρός και ηγέτη, πάλαι τε και επεσχάτων, του  Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβροσίου.

Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς, Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Ενόψει της αποχωρήσεως του Σεβασμιότατου Μητροπολίτου, θεωρώ ηθικό χρέος, εγώ ως έσχατος λαϊκός,  να διαμηνύσω προς πάσα κατεύθυνση την αμέριστη συμπαράσταση και άμετρη αγάπη προς τον πάνσοφο Γέροντα της Ορθοδοξίας, ο οποίος αφιερώθηκε ισοβίως υπηρετώντας την Εκκλησία και τον Κύριό μας Ιησού χριστό, καταλείποντας προς άπαντες του Έλληνες Ορθοδόξους μία λαμπρή παρακαταθήκη σφυρηλατημένη εις τα γνήσια νάματα του Ελληνο-Ορθόδοξου πολιτισμού, άνευ συμβιβασμών και υποχωρήσεων.

Όμως χωρίς να επιθυμώ, να προβώ σε εγκώμια ή να εκθειάσω το πρόσωπό του, ο εν λόγω Μητροπολίτης, καθιερώθηκε και αναγορεύεται δια όλους ημάς τους επιγενομένους νέους ως πρότυπο, διότι ουδέποτε συνθηκολόγησε με το  άθεο και σηψαιμικό κατεστημένο το οποίο, επιχειρούσε βαθμηδόν να εκριζώσει τον Χριστό από την Καρδιά μας και να συκοφαντήσει την πατρίδα μας, καταλύοντας το Σύνταγμα καθώς και κάθε ψήγμα ηθικής.

Η  ευστοχία του πύρινου λόγου και της αποτελεσματικότητας των έργων του, τα γραπτά του κείμενα ανατέμνονται από μία άμετρη αγάπη δια την πατρίδα και την ορθοδοξία μας ως τα βασικά συστατικά στοιχεία του πολιτισμού και της Ελλάδας μας.

Είναι λοιπόν πρόδηλο, διαρκούσης της διακονίας του, ότι ουδέποτε ορρώδησε, ή ενδοίασε να πράξει αυτά τα οποία πίστευε και πιστεύει, προτίμησε το δύσκολο και ακανθόσπαρτο δρόμο να  υπηρετήσει τον Κύριο, την Πατρίδα και το ποίμνιο, δίχως να δολιχοδρομήσει, να σιωπήσει, ή να εξωραΐσει την πραγματικότητα, με δόλιο σκοπό να ευθυγραμμισθεί με την εκάστοτε εξουσία.

Ανέκαθεν εξέφρασε ρηματικώς δημόσια αλλά και εγγράφως δια του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου την εμπεριστατωμένη άποψη του, ευθαρσώς και απεριφράστως, χωρίς φόβο και πάθος, το έκανε τούτο ιστάμενος αγέρωχος εις το ύψος των περιστάσεων, μην παρεκκλίνοντας από τις διαιώνιες, απαρασάλευτες και διαιώνιες αρχές της Ορθοδοξίας μας.

Η αποστολή του δεν είναι αμιγώς «θρησκευτική-εκκλησιαστική» αλλά συγχρόνως και κοινωνική, ουδέποτε παρέλειπε να λαμβάνει σοβαρή και ουσιαστική θέση δια τα δρώμενα και τα τεκταινόμενα, εκφράζοντας εύστοχα τις  απόψεις του δια την τρέχουσα κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, όπως τούτο συνάδει και αρμόζει να πράττει ανυπερθέτως ένας θρησκευτικός ανήρ, ο οποίος έχει το θάρρος της γνώμης, και την ακεραιότητα των απόψεων και εν γένει θέσεών του.

Πάντοτε ακριβοδίκαιος, ορθοτόμος, επιεικής, άτεγκτος και αδέκαστος διατύπωνε την γνώμη του, υπερασπιζόμενος με σθένος και ορθολογισμό τα ιερά και όσια της πατρίδας μας και την πίστη μας, παθαλογοανατέμνοντας την επικαιρότητα, όπου άλλοτε επιβράβευε ορισμένα εγχειρήματα κοσμικών και άλλοτε τα στηλίτευε, με απώτερο σκοπό όχι την τιμωρία ή να πρόσαψει αιτιάσεις από καθέδρας, αλλά με την πατρική υπερεκχειλίζουσα αγάπη που τον διακρίνει, υποδεικνύον με ταπεινοφροσύνη και σύνεση ποιος είναι ο ορθός και αποδεκτός δρόμος της αληθείας.

Ο δρόμος που χάραξε επί όλα αυτά τα έτη, δυσανάβατα, οι αρχές και οι αξίες όμως τις οποίες καταλείπει εις εμάς, αποτελούν έναν μεγάλο πνευματικό-θεολογικό και κοινωνικό θησαυρό δια τον τρόπο τον οποίο δέον όπως πορευθούμε εις τον θνησιγενή βίο μας, με γνώμονα την πίστη εις πρωτοτόκιά μας, την Εκκλησία μας, καθώς και εις τις διαχρονικές αρχές και αξίες του Ελληνισμού.

Ο Σεβασμιότατος, μολονότι καταλάμβανε το αξίωμα αυτό, δεν ζούσε επιτηδευμένα, ανέκαθεν ταπεινός και αγωνιστής, ρηξικέλευθος και πατριώτης μέχρι και τελευταία στιγμή, κλυδώνιζε την καθεστηκυία τάξη, τόσος εις ορισμένους εκκλησιαστικούς κύκλους, όπως και στην πολιτεία, η οποία πολλές φορές επιχείρησε να υποσκάψει τον θώκο του, με την διασπορά ψευδών ειδήσεων ή παρερμηνείας των δηλώσεών του.

Οι επιθέσεις προς το πρόσωπό του ούκ ολίγες, όμως ο ίδιος παρέμεινε άοκνος υπηρέτης της ελληννο-ορθοδόξου παραδόσεως, εις τις επάλξεις της καθημερινότητας, αντιπαλεύοντας με σθένος τους εχθρούς του, οι οποίοι τον πολεμήσουν λυσσωδώς και υποχθονίως.

Είναι πρόδηλο ότι ο άρδην ανατρεπτικός και ριζηδόν ρηξικελεύθος και εμβριθής λόγος του, τόσο ο προφορικός  όσο και ο γραπτός, αφύπνιζε συνειδήσεις, μεταλαμπαδεύοντας την αγάπη του προς όλο το ποίμνιο, παρωθώντας μας να παραμείνουμε πιστοί εις το μετερίζι της μάχης και του διαρκούς ατελεύτητου αγώνα της αληθείας, ήτοι να διασώσουμε εις την καρδιά την άσβεστο ελπίδα της αιώνια ζωής δια του λόγου και της ζωής του αρχηγού μας, ήτοι του Κυρίου μας, ο οποίος κατέλυσε τον θάνατο με τον θάνατο, κατά την Ανάστασή του την Τρίτη ημέρα κατά τας Γραφάς, μεταγγίζοντας το ευαγγελικό μήνυμα της ολοσχερούς καταργήσεως του θανάτου.

Πραγματικά η οικειοθελής αυτή παραίτηση του Μητροπολίτου, μας άφησε ενεούς, και μας λύπησε εν μέρει ως προς τούτο, όμως σεβόμεθα την επιλογή του να αποχωρήσει.

Η οιονεί «σχολή σκέψης», του εν λόγω Μητροπολίτη αξιοσέβαστη, ένας άνθρωπος πρότυπο δια την σύγχρονη κοινωνία, ο οποίος αγνά και ανιδιοτελώς, ουδέποτε υπέστειλε την σημαία, ανέκαθεν μιλούσε  ευθέως, άνευ περιστροφών και ταλαντεύσεων, ένα γνήσιος θρησκευτικός άνδρας, ο οποίος δεν σιώπησε εκκωφαντικά όπως ορισμένοι άλλοι.

Όλη τη η ζωή  του, ένας διαρκής αγώνας δια την ελευθερία δια την πατρίδα, ταχθείς εις τον αντίποδα του ολετήρα της επελαυνούσης λαομίσητης παγκοσμιοποιήσεως και της εκγαθιδρυθησομένης Νέας Τάξης πραγμάτων.

Ως εκ τούτου λοιπόν εμείς οι νεότεροι παραδειγματιζόμαστε δια του βίου του, επιδιώκοντας να διαφυλάξουμε της αρχές και τις αξίες μας ζωντανές, μην απμεπολώντας την πίστη μας καθώς και τους αγώνες των προγόνων μας.

Αυτή η ζωή μας παρέρχεται ταχέως, εκόντες άκοντες, ένεκεν του αναπόδραστου θνησιγενούς της φύσεώς μας, όμως εμείς οφείλουμε να μην παραδίδουμε τα όπλα, να αγωνιζόμεθα με γνώμονα την αλήθεια την ελευθερία και την πίστη μας, ο καθείς με ό,τι πρόσφορο μέσο διαθέτει.

Έχουμε σιδηρά υποχρέωση να μην σιωπούμε, η Εκκλησία μας εν γένει, ήτο πάντοτε υπέρ των αγώνων, συνέβαλε τα μέγιστα  δια την απελευθέρωση του έθνους και την διάσωση του Ελληνο-Ορθόδοξου πολιτισμού, εξ αυτού του λόγου επιβάλλεται και ημείς να διαφυλάξουμε τα νάματα του γένους μας ομνύοντας πίστη και υπόσχεση ότι είμαστε εδώ δια να φυλάξουμε θερμοπύλες και να συνεχίσουμε το έργο μας αταλάντευτοι υπέρ πίστεως και πατρίδος.

Εν κατακλείδι είμεθα εσαεί και ουχί ωσεί παρόντες, εν παντί και πάντοτε !

Ιστάμεθα άοκνοι διάκονοι του θεάρεστου πνευματικού και κοινωνικού έργου, του, εν αποδρομή Μητροπολίτου, Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβροσίου, το οποίο θα αποτελεί ισόβιο οδοδείκτη δια το μέλλον.

Επιδαψιλεύουμε και ημείς οι ελάχιστοι, ως αυτόκλητοι θεματοφύλακες και φυσικοί κληρονόμοι, της αργόσυρτης ιστορικής παραδόσεως, δια το έθνος και την Ορθοδοξία,  διαμηνύοντες, μετά λόγου γνώσεως :

  «Ω ξειν, αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι», πιστεύοντες, σεβόμενοι, υπακούοντες και όντες αφοσιωμένοι εις την Συνταγματική έννομη τάξη καθώς και την ιστορική μας παράδοση η οποία συμπυκνώνεται εις αυτήν, αναβλύζουσα και «βγαλμένη» από τα Ιερά κόκκαλα των Ελεύθερων Ελλήνων.

Νύν, εν παντί και πάντοτε και υπέρ πάντων ο ατελεύτητος αγών, τασσόμενοι αναφανδόν υπέρ των γρηγορούντων και ουχί υπέρ των καθευδόντων!