Η «αθώωση» του Μιλόσεβιτς δέκα χρόνια μετά το θάνατό του!

Το Δικαστήριο της Χάγης παραδέχεται (σε καταδικαστικό πόρισμα για τον Κάρατζις) ότι δεν υπάρχουν επαρκείς αποδείξεις για την υπόθεση εθνοκάθαρσης στη Βοσνία!

Οταν βρέθηκε νεκρός στο κελί του, η εισαγγελέας Κάρλα ντελ Πόντε διατράνωσε την... απογοήτευσή της και τη βεβαιότητα ότι ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, ο πρώην πρόεδρος της πάλαι ποτέ Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας και ο άνθρωπος των οποίων η δυτική προπαγάνδα κατονόμαζε «χασάπη των Βαλκανίων», θα είχε σίγουρα καταδικαστεί. Δέκα χρόνια μετά τον θάνατό του, το 2006, το ίδιο το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης έρχεται να παραδεχθεί τελικά το αντίθετο! Οτι, δηλαδή, δεν υπάρχουν επαρκείς αποδείξεις για την κυριότερη από τις κατηγορίες που αντιμετώπιζε ο Σέρβος ηγέτης και αφορούσε στην εθνοκάθαρση που έγινε στη Βοσνία. Γεγονός που συνιστά, ουσιαστικά, την ηθική δικαίωσή του.

Το απόσπασμα που αναφέρεται στον Μιλόσεβιτς βρίσκεται θαμμένο στις χιλιάδες σελίδες του καταδικαστικού πορίσματος ενός άλλου κατηγορουμένου, του πρώην προέδρου της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης Ράντοβαν Κάρατζιτς, ο οποίος, ως γνωστόν, στις 24 Μαρτίου κρίθηκε ένοχος για 10 κατηγορίες, μεταξύ των οποίων για γενοκτονία για τη σφαγή στη Σρεμπρένιτσα.

 Στο πόρισμα αυτό, λοιπόν, στην παράγραφο 3.460, σελίδα 1.303, αναφέρεται ότι «δεν υπάρχουν επαρκείς αποδείξεις που να παρουσιάστηκαν στην υπόθεση, οι οποίες να αποδεικνύουν ότι ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς συμφώνησε με το κοινό σχέδιο» για την εθνική εκκαθάριση της Βοσνίας, αποδεικνύοντας εκ των υστέρων εκείνο που εξαρχής τόνιζαν οι υποστηρικτές του Σέρβου ηγέτη -τον οποίο τα διεθνή ΜΜΕ παραλλήλισαν ακόμη και με τον Χίτλερ!-, ότι, δηλαδή, διαφωνούσε με τις πολιτικές του Κάρατζιτς και των Σέρβων της Βοσνίας. Μάλιστα, σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Νιλ Κλαρκ του Russia Today, που ανέδειξε το συγκεκριμένο απόσπασμα (πρώην συνεργαζόμενο με τον «Guardian», την «Daily Mail» και άλλες βρετανικές εφημερίδες), στο ίδιο πόρισμα επισημαίνεται η «επανειλημμένη κριτική και αποδοκιμασία (από τον Μιλόσεβιτς) των πολιτικών του κατηγορουμένου (του Κάρατζιτς) και της σερβοβοσνιακής ηγεσίας».

Αποκάλυψη

Μάλιστα, όπως αποκάλυψε στα τέλη Ιουλίου ο δημοσιογράφος Αντι Γουίλκοξον, που μελέτησε εκτενώς το κείμενο της καταδικαστικής απόφασης του Κάρατζιτς, σε αυτήν αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι στις συναντήσεις μεταξύ Σέρβων και Σερβοβόσνιων αξιωματούχων, ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς ανέφερε πως «όλα τα μέλη άλλων εθνών και εθνοτήτων πρέπει να προστατευτούν», «το εθνικό συμφέρον των Σέρβων δεν βρίσκεται στις διακρίσεις», αλλά και ότι «ο Μιλόσεβιτς προσπάθησε να λογικεύσει τους Σέρβους της Βοσνίας, αναφέροντας πως καταλάβαινε τις ανησυχίες τους αλλά πως ήταν πιο σημαντικό να τελειώσει ο πόλεμος». Ο ίδιος ηγέτης, άλλωστε, είχε επαινεθεί από τον Αμερικανό πρόεδρο Μπιλ Κλίντον για την υπογραφή της ειρηνευτικής Συνθήκης του Ντέιτον το 1995. Ολα αυτά, βέβαια, πριν από τον πόλεμο του Κοσόβου, οπότε ο συνομιλητής της διεθνούς κοινότητας εντάχθηκε στους διεθνούς καταζητούμενους εγκληματίες.

Απόφαση
Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης φέρεται ότι απάντησε σε σχετική ερώτηση του αμερικανικού Radio Free Europe πως «η δίκη εναντίον του Κάρατζιτς ήταν αποκλειστικά εναντίον του και δεν έχει αντίκτυπο στην ξεχωριστή υπόθεση σε βάρος του Μιλόσεβιτς». Ο δικηγόρος του Κάρατζιτς Γκόραν Πετρονίγεβιτς είπε, μάλιστα, ότι «αν η καταδικαστική απόφαση σε βάρος του Κάρατζιτς αθωώνει τον Μιλόσεβιτς, τότε ενοχοποιεί τον Βόισλαβ Σέσελι- ο οποίος αθωώθηκε στη δική του δίκη». Ολα αυτά δεν δείχνει να αλλάζουν το γεγονός της παραδοχής έλλειψης αποδείξεων από τη διεθνή δικαστική αρχή, την εγκυρότητα της οποίας δεν αποδέχθηκε ποτέ ο Μιλόσεβιτς. Ο θάνατός του απέκλεισε τη δυνατότητα όχι μόνο να καταδικαστεί, αλλά και να αθωωθεί, έστω για κάποιες από τις 66 κατηγορίες σε βάρος του - ακόμη και όταν δικαιώνεται από το ίδιο το δικαστήριο που τον δίκαζε επί μία πενταετία.

Το σχετικό απόσπασμα θάφτηκε από τα διεθνή ΜΜΕ. Δεν είχε γίνει το ίδιο, όταν ο Μιλόσεβιτς ήταν ακόμη κατηγορούμενος, στο απόγειο της προπαγάνδας εναντίον του και παρότι τότε μόλις άρχιζε η διαδικασία. Τον Φεβρουάριο του 2002, το CNN είχε χαρακτηρίσει τη δίκη «την πιο σημαντική από την εποχή της Νιρεμβέργης». «Οταν βγει η καταδίκη και εξαφανιστεί σε εκείνο το κελί, κανείς δεν θα ξανακούσει πια γι' αυτόν» έλεγε η δικηγόρος Τζούντιθ Αρμάτα από την οργάνωση Coalition for International Justice, σύμβουλος της οποίας ήταν ο πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στη Γιουγκοσλαβία Γουόρεν Ζίμερμαν. Κι όμως, αναφέρει ο Κλαρκ, ήδη από τότε νομικός εμπειρογνώμονας ανέφερε στους «Sunday Times» ότι «το 80% των εναρκτήριων δηλώσεων της εισαγγελέως θα είχε απορριφθεί από τη βρετανική Δικαιοσύνη ως φήμες».

Ο υπουργός Εξωτερικών της Σερβίας Ιβιτσα Ντάσιτς (και πρόεδρος του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Σερβίας, πρώην ηγέτης του οποίου ήταν και ο Μιλόσεβιτς) εξέδωσε γραπτή ανακοίνωση, στην οποία αναφέρει ότι με την απόφαση σε βάρος του Κάρατζιτς αποδείχθηκε τελικά πως δεν είναι ένοχος ο Μιλόσεβιτς και πως αποκαλύπτονται τα δυτικά ψέματα που αφορούν στη γενοκτονία και τα εγκλήματα πολέμου.

Το (ογκώδες) κατηγορητήριο αλλά και οι βασικοί μάρτυρες που δεν έπεισαν!

«Θεωρώ το δικαστήριό σας ψευδές δικαστήριο, καθώς δεν έχει συσταθεί με απόφαση της γενικής συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, και το κατηγορητήριο, ψευδές κατηγορητήριο. Ως εκ τούτου, δεν θεωρώ ότι υπάρχει ανάγκη να εκπροσωπηθώ σε ένα παράνομο όργανο». Ο Μιλόσεβιτς, ο οποίος υπερασπίστηκε ο ίδιος τον εαυτό του (είχε τελειώσει, άλλωστε, τη Νομική Σχολή του Βελιγραδίου), δεν αναγνώρισε ποτέ το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Θεωρούσε ότι η δίκη ήταν πολιτική, γεγονός που προέκυπτε και από το ότι στις αρχικές κατηγορίες που αφορούσαν το Κόσοβο (κατηγορούνταν ότι ως πρόεδρος της Γιουγκοσλαβίας είχε την τελική ευθύνη για το διωγμό 740.000 Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου και των δολοφονιών 500 κατονομαζόμενων αμάχων) ήρθαν να προστεθούν, στα τέλη του 2001, πρώτα ένα νέο κατηγορητήριο για την Κροατία και μετά το κατηγορητήριο για τη Βοσνία.

Σε αυτόν τον δεύτερο φάκελο του ογκώδους κατηγορητηρίου εναντίον του καλούνταν να λογοδοτήσει για το ρόλο που διαδραμάτισε στα εγκλήματα που διεπράχθησαν στη Βοσνία και την Κροατία την περίοδο 1991-1995. Συγκεκριμένα, αντιμετώπιζε κατηγορίες για διάπραξη εγκλημάτων πολέμου και κατά της ανθρωπότητας στην Κροατία, ενώ στο τμήμα της δίκης για την Βοσνία βαρυνόταν με την κατηγορία της γενοκτονίας, κατηγορίες για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και παραβίαση των διεθνών κανόνων δικαίου και της Συνθήκης της Γενεύης. Για πολλούς αναλυτές, όμως, τα στοιχεία που μπόρεσε τελικά να προσκομίσει το διεθνές δικαστήριο δεν επαρκούσαν για να αποδειχθεί η ενοχή του.

Μεταξύ άλλων, αναφέρουν ότι ένας από τους βασικούς μάρτυρες κατηγορίας, ο Ρατομίρ Τάνιτς, δεν κατάφερε να πείσει για τη «στενή σχέση» που υποτίθεται ότι είχε με τον Μιλόσεβιτς, ότι ο πρώην αρχηγός της γιουγκοσλαβικής μυστικής αστυνομίας Ράντε Μάρκοβιτς τελικά όχι μόνο δεν τον ενοχοποίησε, αλλά κατέθεσε πως η γραπτή κατάθεσή του είχε «πλαστογραφηθεί» από την εισαγγελία, ενώ ο πρώην επικεφαλής ασφαλείας του γιουγκοσλαβικού στρατού, ο ουγγρικής καταγωγής στρατηγός Γκέζα Φάρκας, κατάθεσε ότι ο Μιλόσεβιτς είχε απαγορεύσει τη δράση παραστρατιωτικών ομάδων στο Κοσσυφοπέδιο. Μετά τον πόλεμο στάλθηκαν στο Κόσσοβο 20 ομάδες από το Δικαστήριο της Χάγης για να ερευνήσουν την ύπαρξη ομαδικών τάφων. Τις ομάδες αυτές πλαισίωναν άτομα από 15 χώρες, συμπεριλαμβανόμενων των ΗΠΑ. Δεν βρήκαν ομαδικούς τάφους, αλλά βρήκαν 2.108 σορούς σε ατομικούς τάφους και δεν ήταν γνωστό πόσοι από αυτούς τους νεκρούς ήταν θύματα βομβαρδισμών.

Κάποιοι είπαν ότι στην πραγματικότητα ο Μιλόσεβιτς είχε αναγνωρίσει το διεθνές δικαστήριο υπογράφοντας τη Συνθήκη του Ντέιτον. Ο ιστορικός ρόλος του, σε κάθε περίπτωση, στη διάρκεια των πολέμων της Βοσνίας και της Κροατίας, αλλά και στο Κοσσυφοπέδιο, θα παραμείνει υπό αμφισβήτηση διεθνώς, αλλά και στο εσωτερικό της χώρας του. Ηταν, άλλωστε, οι ίδιοι οι συμπατριώτες του που τον καταψήφισαν στις εκλογές της 24ης Σεπτεμβρίου του 2000, αναδεικνύοντας νέο πρόεδρο τον Βόισλαβ Κοστούνιτσα και ανοίγοντας τον δρόμο για την έκδοσή του στη Χάγη. Οταν οι Σοσιαλιστές έθεσαν υπό αμφισβήτηση τη νίκη του Κοστούνιτσα, ακολούθησε η εξέγερση της 5ης Οκτωβρίου. Στο Βελιγράδι συγκεντρώθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές, που ζητούσαν την απομάκρυνση του Μιλόσεβιτς από την εξουσία. Ο πρώην πρόεδρος θεωρείται σήμερα από αρκετούς ότι διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και ότι υπήρξε ένας από τους βασικούς υπαιτίους των πολέμων στην Κροατία και τη Βοσνία - Ερζεγοβίνη. Κατηγορήθηκε ακόμη ότι έθεσε σε εφαρμογή το σχέδιο της Μεγάλης Σερβίας και να «πνίξει στο αίμα» τα υπόλοιπα έθνη της ομοσπονδίας. Ολα αυτά, όσο και το κατά πόσο έκανε τα στραβά μάτια στα τεκταινόμενα στους εμφυλίους Κροατίας και Βοσνίας είτε στήριζε έμπρακτα τους παραστρατιωτικούς, παρά την επίσημη στάση του, θα τα κρίνει η Ιστορία.

Από την άλλη πλευρά, ως γνωστόν, το διεθνές δικαστήριο κατηγορήθηκε ότι τιμώρησε επιλεκτικά τους Σέρβους έναντι των άλλων πλευρών του εμφυλίου και ότι απάλλαξε από όλες τις κατηγορίες για εγκλήματα πολέμου τον πρώην διοικητή του Απελευθερωτικού Στρατού του Κοσόβου και πρώην πρωθυπουργό Ραμούς Χαραντινά. Επίσης αρνήθηκε να δεχτεί τις ευθύνες του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ για τις 78 ημέρες βομβαρδισμών εναντίον του πληθυσμού και των μη στρατιωτικών εγκαταστάσεων της Γιουγκοσλαβίας, βομβαρδισμούς από τους οποίους καταστράφηκαν 480 σχολεία, 33 νοσοκομεία, γέφυρες, δρόμοι, σιδηροδρομικές γραμμές, εργοστάσια ακόμη και σταθμός τηλεόρασης. Οσο για το διαμελισμό της πρώην Γιουγκοσλαβίας, είναι γνωστός ο ρόλος που έπαιξαν η Γερμανία (ο καγκελάριος Χέλμουτ Κολ πρώτος αναγνώρισε τη Σλοβενία και την Κροατία ως ανεξάρτητα κράτη στη Σύνοδο του Μάαστριχτ το 1991), η Γαλλία και η Βρετανία, παρά το γεγονός πως ήταν γνωστό ότι η αναγνώριση θα οδηγούσε σε εμφύλιο.

Η επιστολή βοήθειας στους Ρώσους και οι διαδόσεις για δηλητηρίαση 

«Πιστεύω ότι η επιμονή με την οποία μου αρνήθηκαν ιατρική περίθαλψη στη Ρωσία εξαρχής πυροδοτούνταν από φόβο ότι, έπειτα από προσεκτική εξέταση, θα ανακαλυφθεί πως είχαν ληφθεί ενεργά σκόπιμα βήματα για να καταστραφεί η υγεία μου σε όλη τη διάρκεια της δίκης...» Το απόσπασμα, που προέρχεται από την επιστολή που έστειλε ο κατηγορούμενους Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς στο ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών στις 8 Μαρτίου 2006, ζητώντας τη βοήθεια των ρωσικών Αρχών («Βοηθήστε με να υπερασπιστώ την υγεία μου από τις εγκληματικές ενέργειες αυτού του ιδρύματος» έγραφε!), μαρτυρά τις ανησυχίες του ότι κινδύνευε η υγεία του.

Σε αυτό αναφέρεται ότι, κατόπιν εξέτασης, είχε βρεθεί στο αίμα του ένα ισχυρό φάρμακο για την αντιμετώπιση της φυματίωσης και της λέπρας, ασθένειες από τις οποίες, βεβαίως, δεν έπασχε ο Σέρβος ηγέτης. Τρεις μέρες μετά την αποστολή της επιστολής, ο Μιλόσεβιτς βρέθηκε νεκρός στο κελί του στη Χάγη από καρδιακή προσβολή. Τα στοιχεία αυτά, που παρουσίασε ο ίδιος λίγο πριν από τον θάνατό του, πυροδότησαν τις θεωρίες περί δηλητηρίασής του. Ο θάνατός του, παρότι αναμενόμενος (ενδεχομένως) για κάποιον καρδιοπαθή, ήρθε μόλις 50 ώρες πριν από την ανακοίνωση της ετυμηγορίας.

Τον περασμένο Σεπτέμβριο, η αμετανόητη Κάρλα ντελ Πόντε δεν δίστασε να δηλώσει ότι τον Ασαντ περιμένει η... τύχη του Μιλόσεβιτς, παρακάμπτοντας προκλητικά το γεγονός ότι τελικά ο «χασάπης των Βαλκανίων» δεν καταδικάστηκε, αλλά απεβίωσε μόνος στο κελί του.

dimokratianews,20.08.2016

Δείτε και:

-O Μιλόσεβιτς ήταν αθώος αλλά η είδηση πέρασε «απαρατήρητη»

-Τεράστιο θέμα για τη Δύση η ΑΘΩΩΣΗ Μιλόσεβιτς από τη Χάγη…