Κυριακὴ Θ΄ Ματθαίου-«Θαρσείτε, εγώ ειμι· μή φοβείσθε.»

Απόστολος: Α΄ Κορ. Γ΄ 9 – 17

Ευαγγέλιο: Ματθ. ΙΔ΄ 22 – 34 21

«Θαρσείτε, εγώ ειμι· μή φοβείσθε.»

Μετά το θαύμα του χορτασμού των πεντακισχιλίων, αγαπητοί μου αδελφοί, τα πλήθη μέσα σ’ ένα κλίμα ενθουσιασμού, δεν θέλουν να αποχωριστούν από τον Σωτήρα Κύριο. Επιθυμούν, μάλιστα να τον ανακηρύξουν βασιλιά τους. Για να συγκρατήσει, λοιπόν, ο Κύριος τον άκρατο ενθουσιασμό τους, αναγκάζει τους μαθητές Του να μπουν στο πλοίο και να απομακρυνθούν απ’ εκεί, μέχρι να διαλύσει Εκείνος τα πλήθη. Κατόπιν ο ίδιος, ανεβαίνει στο διπλανό όρος για να προσευχηθεί. Έχει πλέον βραδιάσει κι ενώ ο Κύριος προσεύχεται πάνω στο βουνό, οι μαθητές μόνοι τους μέσα στο πλοίο, στη μέση της λίμνης, παλεύουν με την τρικυμία. Άγρια ανεμοθύελλα σηκώνει πελώρια κύματα, που συνταράσσουν το πλοίο. Οι ώρες της νύχτας προχωρούν με αγωνία, αλλά ο άνεμος δεν λέει να κοπάσει. Ξαφνικά, λίγο πριν φέξει, κάτι φοβερό συμβαίνει. Οι μαθητές μέσα στο σκοτάδι διακρίνουν κάποιο σαν φάντασμα, να περπατά πάνω στα κύματα. Και καθώς το βλέπουν να πλησιάζει κυριεύονται από φόβο, ώστε αρχίζουν να βγάζουν κραυγές τρόμου. Τότε, ακριβώς, που η αγωνία τους κορυφώνεται, ακούεται γλυκιά η φωνή του Κυρίου: « Θαρσείτε, εγώ ειμι· μη φοβείσθε». Σ’ αυτές τις πέντε λέξεις του Κυρίου, βλέπουμε κατά τρόπο ζωντανό και ανάγλυφο από την μια την αδυναμία και μετριότητα του ανθρώπου και από την άλλη την αγάπη και Παντοδυναμία του Θεού, με τα οποία θα ασχοληθούμε κι εμείς σήμερα.

Κι αρχίζουμε με την περίπτωση του Αποστόλου Πέτρου, που ζητά να περπατήσει πάνω στα κύματα. Στην αρχή ξεκινά καλά. Μόλις όμως εισέρχεται η ολιγοπιστία και δειλία στην ψυχή του, αρχίζει να βυθίζεται και κράζει με αγωνία και τρόμο, παρ’ όλον ότι σαν ψαράς που ήταν θα γνώριζε ασφαλώς να κολυμπά. Κι ο Πέτρος θα πνιγόταν, αν δεν ήταν εκεί μπροστά του ο Παντοδύναμος Κύριος, που τον πρόλαβε, τον έπιασε και τον έσωσε. Και μόλις μπαίνουν στο πλοίο αμέσως κοπάζει και ο άνεμος. Το παράδειγμα αυτό του Πέτρου, μας δείχνει ότι δεν είμαστε μόνοι στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας. Γι’ αυτό και δεν επιτρέπεται η συναίσθηση ότι είμαστε μικροί και μηδαμινοί να μας οδηγεί σε δειλία και απελπισία και να τα χάνουμε, μπροστά στα εμπόδια και στις δυσκολίες της ζωής. Αλλά, ούτε λόγω της ολιγοπιστίας μας να λησμονούμε τον Θεό και να πιανόμαστε από ψευδή και μάταια ανθρώπινα στηρίγματα. Αυτό που χρειάζεται είναι να ενθυμούμαστε στις στιγμές των δοκιμασιών μας την αγάπη και την Παντοδυναμία του Κυρίου.

Γι’ αυτό η ορθή τακτική που πρέπει να ακολουθούμε, αφού και εμείς είμαστε αδύνατοι, είναι να εμπιστευόμαστε πλήρως και τελείως και να στηριζόμαστε απόλυτα στη δύναμη και αγάπη Εκείνου που είναι Παντοδύναμος. Στην περίπτωση αυτή, ας ενθυμούμαστε πάντοτε, εκείνο που μας λέει ο Απόστολος Παύλος: « Όλα τα μπορώ, χάρη στο Χριστό που με δυναμώνει » (Φιλιπ. Δ΄ 13). Αυτή, λοιπόν, ας είναι η ορθή τοποθέτησή μας μπροστά στη διπλή αλήθεια, ότι ο Κύριος είναι Παντοδύναμος κι εμείς μικροί και αδύνατοι. Προσοχή, επομένως, από τον εγωισμό και την αλαζονεία και από την απελπισία και την ολιγοπιστία.

Σαν αδύνατοι που είμαστε ας ταπεινοφρονούμε και σαν παιδιά αγαπημένα του Παντοδύναμου Θεού ας εμπιστευόμαστε Εκείνο, ολόψυχα και τέλεια.

Σ’ όλες σ’ αυτές τις περιπτώσεις και τόσες άλλες, ένα είναι το μυστικό της δύναμης. Η στενή επικοινωνία και ένωσή μας με τον Ιησού Χριστό. Αυτή η ένωση και επικοινωνία κάμνει τον άνθρωπο υπεράνθρωπο και παραμερίζει τα εμπόδια. Αυτή τονώνει το ηθικό και χαρίζει στον άνθρωπο διάθεση αγώνα και πεποίθηση στη νίκη. Αυτή βλέπει παντού φως και διακρίνει επιτυχία και λύση όλων των προβλημάτων. Γι’ αυτό και αξίζει να κάμουμε κτήμα μας αυτή τη μυστική με τον Κύριο ένωση. Πάντοτε να ενθυμούμαστε και να συναισθανόμαστε την μικρότητα και αδυναμία μας. Και να μη αυταπατόμαστε με την ιδέα ότι τάχα είμαστε δυνατοί και σπουδαίοι. Η ζωή και η πείρα θα πρέπει να μας έχουν διδάξει ότι είμαστε μικροί, φτωχοί, αδύνατοι και φυσικά και ηθικά και πνευματικά και ό, τι καλό έχουμε, το έχουμε λάβει από τον Θεό.

Αυτή η δύναμη ή μάλλον η Παντοδυναμία του Κυρίου, η απόλυτη δηλαδή κυριαρχία Του πάνω στη φύση και γενικά στον κόσμο πρέπει να τονώνει την πίστη μας. Να ενισχύει την προς Αυτόν πεποίθησή μας και να εδραιώνει στην ψυχή μας την τέλεια εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό Του. Πρέπει να ξέρουμε ότι ο Πανάγαθος Θεός βρίσκεται αδιάκοπα στο πλευρό μας. Παρακολουθεί με άγρυπνο ενδιαφέρον και άμετρη στοργή τους αγώνες μας. Γνωρίζει τους κινδύνους και τις θλίψεις που αντιμετωπίζουμε και είναι έτοιμος σαν στοργικός Πατέρας να μας αρπάξει και να μας στηρίξει σε κάθε δύσκολη στιγμή που κλονίζονται τα βήματά μας. Ακούει τις προσευχές και τους μυστικούς στεναγμούς μας και σαν Πάνσοφος παιδαγωγός επαγρυπνεί, ώστε οι πειρασμοί να μη υπερβαίνουν το μέτρο των δυνάμεών μας, αλλά από όλους, με την βοήθειά Του, να εξέλθουμε νικητές. Την ώρα, λοιπόν, που θλίψεις, πειρασμοί, κίνδυνοι, απειλές και άλλες αναστατώσεις, έρχονται να μας κλονίσουν και να μας καταβάλουν, ας φέρνουμε στο νου μας την μεγάλη αλήθεια. Είναι κοντά μας ο Χριστός, συμπαραστάτης και βοηθός. Είναι πολύ ενθαρρυντικά για όλους μας, αυτά που αναφέρει ο Απόστολος Παύλος. «Οι πειρασμοί, που αντιμετωπίσατε ως τώρα», μας λέει, «δεν ήταν παρά στα ανθρώπινα μέτρα σας. Κι ο Θεός που κρατά τις υποσχέσεις Του, δεν θα επιτρέψει σε κανένα πειρασμό να ξεπεράσει τις δυνάμεις σας· αλλά όταν έλθει ο πειρασμός θα δώσετε μαζί και τη διέξοδο, ώστε να μπορέσετε να τους αντέξετε» (Α΄ Κορ. Ι΄ 13).

Αδελφοί μου! Αυτό που συνέβη στον Απόστολο Πέτρο, πολλές φορές συμβαίνει και στην δική μας ζωή. Γιατί κι εμείς καθώς διαπλέουμε την θάλασσα της ζωής μας, αντιμετωπίζουμε θύελλες και τρικυμίες, προβλήματα, αρρώστιες και πειρασμούς, που πολλές φορές απειλούν να καταποντίσουν το πλοιάριο της ύπαρξής μας. Σ’ αυτές, λοιπόν, τις περιπτώσεις ας πάρουμε διδάγματα από το πάθημα του Αποστόλου Πέτρου και να είμαστε σίγουροι ότι όσο θα έχουμε στραμμένο το βλέμμα μας και την ελπίδα στο Σωτήρα Κύριό μας θα περπατούμε άφοβα με πίστη πάνω από τα κύματα των πειρασμών και των θλίψεων. Αν όμως, αφήσουμε το βλέμμα μας προσκολλημένο στις δυσκολίες και τους πειρασμούς, τότε να είμαστε βέβαιοι ότι θ’ αρχίσουμε να ολιγοπιστούμε και να απογοητευόμαστε και στο τέλος να βουλιάζουμε. Η σκέψη μας, επομένως, και η καρδιά μας θα πρέπει να είναι κοντά στον Παντοδύναμο Κύριό μας. Τότε να είμαστε βέβαιοι ότι, θα πιάνει αμέσως το χέρι μας για να κατασιγάζει την τρικυμία και να μας σώζει από την καταστροφή.

 Ηγούμενος Χρυσορρογιατίσσης Διονύσιος