Ἡ Ὀρθόδοξος πίστις καὶ αἱ ἄλλαι θρησκεῖαι

 

Ἡ Ὀρθόδοξος πίστις καὶ αἱ ἄλλαι θρησκεῖαι

Γράφει ὁ κ. Ἀνδρέας Κεφαλληνιάδης, Δάσκαλος Γ΄ Ἀρσακείου – Τοσιτσείου Δημοτικοῦ Σχολείου Ἑκάλης

1ον

  Μέσα στὸ κλῖμα διαμόρφωσης ἀπόλυτης ἰσοπέδωσης καὶ ἄρνησης τῶν ἀξιῶν, ἐντάσσεται καὶ ἡ ὕπουλη προσπάθεια νὰ παρουσιαστοῦν ὅλα τὰ θρησκεύματα ὅτι βρίσκονται σὲ ἴση μοῖρα. Μέσῳ τῆς παγκοσμιοποίησης καὶ τοῦ ρεύματος τῆς «Νέας Ἐποχῆς», καταργεῖται ἡ μοναδικότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ προωθεῖται  ἡ σχετικοποίηση τῶν πάντων. Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε καὶ ἡ συνεχὴς προσπάθεια νὰ μεταβάλουν τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν σὲ θρησκειολογία.  Ὅμως, παρὰ τὸ πλῆθος τῶν θρησκειῶν,  ἀκόμα καὶ μία  ἁπλὴ σύγκριση μὲ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη, μὲ ὅρους καθαρὰ ὀρθολογικούς, καταδεικνύει ἐμφανῶς τὴν ἀνωτερότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ. Καὶ ὅπως ἀκριβῶς ὑπάρχει μόνο ἕνα γνήσιο νόμισμα καὶ πολλῶν εἰδῶν κάλπικα, ἔτσι καὶ ἡ Ὀρθόδοξη πίστη δὲν εἶναι ἁπλὰ ἀνώτερη ἀπὸ τὶς ἄλλες θρησκεῖες, ἀλλὰ ἡ μόνη ἀληθινὴ θρησκεία.

Ἡ Ὀρθόδοξος πίστις καὶ ἡ ἀρχαία θρησκεία

   Ἂς ξεκινήσουμε τὴ σύγκριση τοῦ Χριστιανισμοῦ μὲ τὴν ἀρχαία θρησκεία. Οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι, ἕνα βιβλίο κυρίως μπόρεσαν νὰ πλησιάσουν καὶ νὰ  διαβάσουν, τὸ βιβλίο τῆς φύσεως. Ὁ φιλοσοφικός τους στοχασμός, προκειμένου νὰ ἱκανοποιήσει τὴν ἐσωτερικὴ μεταφυσική τους ἀγωνία, προσπάθησε νὰ κατασκευάσει μία εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Τὰ διάφορα φυσικὰ φαινόμενα μὲ τὰ αἰσθήματα τοῦ θαυμασμοῦ καὶ τοῦ φόβου ποὺ τοὺς προκαλοῦσαν ἦταν μία πρόκληση γι’ αὐτούς. Μὴ μπορώντας ὅμως νὰ τὰ ἐξηγήσουν μὲ ὅρους ἐπιστήμης, τοὺς ἀπέδωσαν θεϊκὲς ἰδιότητες. Καλὴ ἡ προσπάθεια τοῦ φιλοσοφικοῦ τους στοχασμοῦ, ἀλλὰ λίγη καὶ ἀτελής. Εἶδαν τὴν κτίση, ἀλλὰ δὲν μπόρεσαν νὰ δοῦνε τὸν Κτίστη, λάτρεψαν τὰ δημιουργήματα, ἀλλὰ ὄχι τὸν Δημιουργό τους. Αὐτὸ ὅμως εἶναι στρέβλωση τῆς θρησκείας, εἶναι εἰδωλολατρία.  Ἔβγαλαν τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν ἔριξαν στὴ λατρεία τῆς γῆς, τοῦ ἥλιου, τῶν ἄστρων, τῶν ἀνέμων, τῶν νερῶν! Ἀντὶ νὰ δοῦν τὰ κτίσματα ὡς δημιουργήματα τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ, τὰ λάτρεψαν σὰν νὰ ἦταν τὰ ἴδια θεοί! Ἐπιπλέον, ἀντὶ νὰ ἀναζητήσουν τὴ θεία βοήθεια μέσῳ τῆς παράκλησης, προσπάθησαν νὰ τὴν ἐκβιάσουν μέσα ἀπὸ τὴν ἐφεύρεση τῆς μαγείας! Βεβαίως, ὑπῆρξαν ἀνάμεσα στοὺς ἀρχαίους κάποια ἀνώτερα πνεύματα ποὺ ἀπέρριπταν αὐτὴ τὴ θρησκεία, ἀλλὰ οἱ ἀπόψεις τους ἦταν «φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ». Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ἀρχαία θρησκεία ὁλοένα καὶ ξέπεφτε στὴ συνείδηση τῶν ἀνθρώπων, ἀφήνοντας πίσω της ἕνα τεράστιο κενό. Τὸ κενὸ αὐτὸ ἐκφράστηκε πολὺ ἐμφαντικὰ μὲ τὸ βωμὸ ποὺ εἶχαν φτιάξει,  ἀφιερωμένο στὸν «Ἄγνωστο Θεό». Ἦταν ὁ Θεὸς ποὺ ἀναζητοῦσαν οἱ Ἀθηναῖοι νὰ βροῦν, ἀλλὰ δὲν Τὸν γνώριζαν. Καὶ ἔπρεπε νὰ ἔλθει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, γιὰ νὰ τοὺς πεῖ: «Αὐτὸν ποὺ ἐσεῖς ἀγνοεῖτε, ἦλθα ἐγὼ νὰ σᾶς τὸν φανερώσω» (Πράξ. ιζ΄  16 – 34 ).Καὶ μόνο τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι δέχθηκαν νὰ ἐγκαταλείψουν τὴν παλιά τους θρησκεία καὶ νὰ ἐγκολπωθοῦν τὴ χριστιανική,  θεωροῦμε ὅτι κάνει περιττὴ κάθε ἄλλη προσπάθεια σύγκρισης μεταξύ τους.  Ὅσο ἀνώτερος εἶναι ὁ Δημιουργὸς ἀπὸ τὰ δημιουργήματά Του, τόσο ἀνώτερη εἶναι καὶ ἡ χριστιανικὴ πίστη ἀπὸ τὴν  ἀνόητη εἰδωλολατρία.

Ὀρθόδοξος πίστις καὶ Ἰσλὰμ

  Ἂς δοῦμε τώρα  τὴ σύγκριση τοῦ Χριστιανισμοῦ μὲ τὴ θρησκεία ποὺ ἵδρυσε ὁ ψευδοπροφήτης Μωάμεθ (571 μ.Χ – 632 μ.Χ.). Ὁ ἰσλαμισμός, ἂν καὶ μονοθεϊστικὴ θρησκεία, ἐντούτοις περιέχει καὶ εἰδωλολατρικὰ στοιχεῖα, κατάλοιπα ἀπὸ τὴν ἀραβικὴ ἀστρολατρία, πρὶν τὸν Μωάμεθ. Ἔτσι, θεωρεῖται ἀπαραίτητο καθῆκον γιὰ κάθε μουσουλμάνο ἡ ἐπίσκεψη στὴ Μέκκα καὶ ἡ προσκύνηση  τῆς  Μαύρης Πέτρας ( Κάαμπα ), τὴν ὁποία θεωροῦν ἱερή, διότι πιστεύουν ὅτι τὴν ἔστειλε ὁ Ἀλλάχ,  ἐνῶ στὴν πραγματικότητα πρόκειται γιὰ ἕνα…μετεωρίτη ποὺ εἶχε πέσει στὴν ἔρημο τῆς Ἀραβίας!

 Ὁ μουσουλμανισμὸς στερεῖται πνευματικότητας καὶ εἶναι στενὰ συνδεδεμένος μὲ ὑλικὲς ἀπολαύσεις. Ἀκόμα καὶ  τὴν οὐράνια ζωὴ τῶν δικαίων τὴ φαντάζονται ὡς χῶρο, ὅπου ὁ πιστὸς θὰ τρώει, θὰ πίνει καὶ   θὰ ἔχει 72 (!) ὄμορφες παρθένες νὰ τὸν ὑπηρετοῦν.

Οἱ μουσουλμάνοι πιστεύουν στὴ μοῖρα (κισμέτ). Πιστεύουν δηλαδὴ ὅτι τὸ μέλλον τοῦ ἀνθρώπου εἶναι προαποφασισμένο ἀπὸ τὸ Θεό. Μὲ αὐτὴ τὴ διδασκαλία  ἀφαιροῦν οὐσιαστικὰ τὴν ἐλευθερία βούλησης  τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὸν μετατρέπουν σὲ μοιρολάτρη, ἀφοῦ ὅ,τι καὶ νὰ κάνει, δὲν θὰ μπορέσει νὰ ἀποφύγει τὸ πεπρωμένο.

Ὁ μουσουλμάνος ἔχει ὑποχρέωση νὰ διαδίδει τὴν πίστη του ἀκόμα καὶ μὲ τὸ σπαθί. Τὸ Κοράνιο γράφει: «Πολεμᾶτε αὐτοὺς ποὺ δὲν πιστεύουν στὸ Θεό…ποὺ δὲν ὁμολογοῦν τὴν ἀληθινὴ πίστη». Ἡ ἀποδοχὴ καὶ δικαίωση τοῦ ἱεροῦ πολέμου παραμένει ἀναμφισβήτητη. (Βλ. Ἰσλάμ, Ἐκπαιδευτικὴ Ἑλληνικὴ Ἐγκυκλοπαίδεια, Ἐκδοτικὴ Ἀθηνῶν, τόμ. 21, σελ. 210).   Ἔτσι, στὸ ὄνομα τοῦ ἱεροῦ πολέμου τῶν ἰσλαμιστῶν ἐναντίον ὅλων τῶν ἄλλων θρησκειῶν (τζιχὰντ), ἔγιναν μεγάλες σφαγὲς καὶ ἀμέτρητες λεηλασίες. Ἡ μάχη κατὰ τῶν «ἀπίστων»  γίνεται μὲ σκοπὸ τὸν προσηλυτισμό, τὴν ὑποταγὴ ἢ τὸν ἀφανισμό τους. Ἀντίθετα μὲ τὸν ἐπιθετικὸ χαρακτήρα στὴ διάδοση τοῦ ἰσλαμισμοῦ, ἡ Ὀρθόδοξη πίστη σέβεται τὴν ἀνθρώπινη ἐλευθερία καὶ ἐπιλέγει τὸ δικαίωμα  ἀποδοχῆς ἢ ἀπόρριψης, ἐφαρμόζοντας τὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ: «Ὅποιος θέλει νὰ μὲ ἀκολουθήσει…» (Λουκ. θ΄ 23).

Ἡ ἰσλαμικὴ κοινωνία εἶναι καθαρὰ ἀνδροκρατική. Ἀπέναντι στὴ γυναίκα κρατᾶ μειωτικὴ καὶ περιφρονητικὴ στάση. Δίνει τὸ δικαίωμα στὸν ἄνδρα νὰ ἔχει μέχρι καὶ τέσσερις νόμιμες γυναῖκες καὶ ἀπεριόριστο ἀριθμὸ ἀπὸ παλλακίδες. Τὸ Κοράνιο δὲν ἀφήνει καμία ἀμφιβολία:  «Οἱ ἄντρες εἶναι ἀνώτεροι τῶν γυναικῶν». (Βλ. ὅπου πρὶν). Ἄλλωστε ὁ ἴδιος ὁ ἱδρυτὴς τῆς ἰσλαμικῆς θρησκείας, ὁ Μωάμεθ,  εἶχε παντρευτεῖ 14 γυναῖκες ! Ἡ τρίτη ἀπὸ αὐτές, ἡ Ἀϊσά, ἦταν μόλις ἡλικίας 7 ἐτῶν!  (Ἐδῶ κάθε ἄλλο σχόλιο περιττεύει ). Ἀκόμα καὶ σήμερα, οἱ φανατικοὶ ἰσλαμιστὲς (Ταλιμπάν) στεροῦν ἀκόμα καὶ βασικὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα ἀπὸ τὶς γυναῖκες.  Στὴν ἰσότητα τῶν ἀνθρώπων ἀντιστρατεύεται καὶ ὁ θεσμὸς τῆς δουλείας, ποὺ ἀπερίφραστα ἀναγνωρίζεται ἀπὸ τὸ Κοράνιο. Ὅλα αὐτὰ ὅμως ἔρχονται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴ χριστιανικὴ διδασκαλία περὶ ἰσότητας ὅλων τῶν ἀνθρώπων (Γαλ. γ΄ 28). Ἡ ἀνωτερότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ γίνεται ὁλοφάνερη,   ἀλλὰ οἱ ἰσλαμιστὲς ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ Χριστὸς ἦταν…κατώτερος τοῦ Μωάμεθ!

Ὀρθόδοξος πίστις καὶ Βουδισμὸς

  Ἂς ἔλθουμε τέλος, στὸ βουδισμό. Ἱδρυτὴς του εἶναι ὁ Σιντάρτα Γκαουτάμα (Βούδας) (6ος π.Χ. αἰώνας).  Στὴ βιογραφία του διαβάζουμε ὅτι ἀπέφευγε τὶς συναναστροφὲς μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, διότι δὲν ἤθελε νὰ ἀκούει τὰ βάσανα καὶ τὶς θλίψεις τους. Σὲ ἀπόλυτη ἀντιδιαστολή, ὁ Κύριός μας ἦταν πάντοτε ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους, στοὺς  ὁποίους ὄχι μόνο συγχωροῦσε τὶς ἁμαρτίες, ἀλλὰ εὐεργετοῦσε καὶ θεράπευε (Πραξ. ι΄ 38).

 Σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν Κύριό μας, στὴ ζωὴ τοῦ Βούδα διακρίνουμε ἀντιφάσεις μεταξὺ λόγων καὶ ἔργων. Ἔτσι, ἀπὸ τὴ μία ὁ Βούδας  κήρυττε τὴ συμπόνια του ἀπέναντι σ’ ὅλα τὰ ζωντανὰ πλάσματα κι ἀπὸ τὴν ἄλλη ἔτρωγε κρέατα. Μάλιστα, μία ἡμέρα, ἔφαγε χαλασμένο φαγητὸ ἀπὸ χοιρινὸ κρέας καὶ μανιτάρια, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ πεθάνει. Ἀλήθεια, ποιὰ σύγκριση μπορεῖ νὰ γίνει ἀνάμεσα στὸ θάνατο τοῦ Βούδα ἀπ’ τό…φαΐ, καὶ στὸν ἑκούσιο μαρτυρικὸ θάνατο τοῦ Κυρίου μας ἀπάνω στὸ Σταυρό;

orthodoxostypos

Ἡ Ὀρθόδοξος πίστις καὶ αἱ ἄλλαι θρησκεῖαι – 2ον

2ον.-Τελευταῖον

  Ἡ πιὸ βασικὴ διδασκαλία τοῦ βουδισμοῦ εἶναι ἡ μετενσάρκωση. Σύμφωνα μὲ αὐτή, ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ξαναγεννιέται μετὰ τὸ θάνατό του σὲ ἕνα ἄλλο ἄνθρωπο, ζῶο ἢ φυτό, ἀνάλογα μὲ τὸν τρόπο ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου[1]. Ὡστόσο, ἡ μετενσάρκωση δὲ μπορεῖ νὰ δικαιολογήσει γιὰ ποιὸ λόγο ἕνας ἄνθρωπος δὲν θυμᾶται τίποτα ἀπὸ τὴν προηγούμενη ζωή του.

  Ἐπειδὴ ἡ ζωὴ εἶναι συνυφασμένη μὲ τὸν πόνο, λέει ὁ βουδισμός, συμφέρει τὸν ἄνθρωπο νὰ σταματήσει αὐτὸ τὸ διαδοχικὸ κύκλο τῶν μετενσαρκώσεων. Γιὰ νὰ τὸ πετύχει αὐτὸ χρησιμοποιεῖ τὴ μέθοδο ἄσκησης γιόγκα καὶ τὸ διαλογισμὸ ( αὐτοσυγκέντρωση ). Ἡ γιόγκα ὅμως ἀπαιτεῖ πολύωρη ἀκινησία σώματος, συγκράτηση τῆς ἀναπνοῆς, ἀποχὴ ἀπὸ τὸ φαγητὸ κ.ἄ. πρακτικές, σαφῶς ἐπικίνδυνες γιὰ τὴν σωματικὴ ὑγεία τοῦ ἀνθρώπου. Ἀλλὰ τὸ ἴδιο ἐπικίνδυνος γιὰ τὴν ψυχικὴ ὑγεία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι καὶ ὁ διαλογισμός, στὸν ὁποῖο ὁ ἀσκούμενος, ἀρχικὰ ἀπομονώνεται ἀπὸ τὸ περιβάλλον, καὶ χάνει τελικὰ κάθε ἐπαφὴ μὲ τὸ χῶρο καὶ τὸ χρόνο, φτάνοντας στὸ σημεῖο νὰ αἰσθάνεται ὅτι βγαίνει ἔξω ἀπὸ τὸ σῶμα του! Σαφῶς δαιμονικὲς καταστάσεις δηλαδή[2].

  Ὁ σκοπὸς τῆς γιόγκα, λένε οἱ βουδιστές, εἶναι νὰ ὁδηγήσει τὸν ἄνθρωπο σὲ μία κατάσταση πλήρους ἀπάθειας καὶ ἀπόσβεσης τῶν ἐπιθυμιῶν, ἡ ὁποία θὰ τὸν λυτρώσει ἀπὸ τὴ μετενσάρκωση. Λέγεται ὅτι ὁ Βούδας, γιὰ νὰ τά…καταφέρει χρειάστηκε νὰ γεννηθεῖ 547 φορές ( ! ) καὶ τὰ τελευταῖα του λόγια ἦταν: «Δὲν θὰ ξαναγεννηθῶ πιά». Ὁ Χριστιανὸς ὅμως ἀντὶ νὰ βυθίζεται στὸν ἑαυτό του, ἐπικοινωνεῖ μέσῳ προσευχῆς μὲ τὸν Οὐράνιο Πατέρα, τὴν ἀληθινὴ πηγὴ δύναμης. Ὁ Χριστιανισμὸς δὲν ζητᾶ τὴ νέκρωση τῶν αἰσθήσεων, ἀλλὰ τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὰ πάθη μας. Γιὰ τὸ Χριστιανισμὸ ἐπίσης, ἡ ζωὴ δὲν ἀποτελεῖ «πηγὴ πόνου», ἀλλὰ πολύτιμο ἀγαθὸ καὶ ἡ προστασία της θεωρεῖται ὄχι μόνο ὑποχρέωση ἀλλὰ καὶ δικαίωμα τοῦ ἀνθρώπου.

  Ὁ βουδισμὸς διδάσκει ἀκόμα ὅτι μετὰ τὴν ἐπίτευξη τῆς λύτρωσης, ἡ ψυχὴ τοῦ ἀτόμου ἀπορροφᾶται ἀπὸ τὴν παγκόσμια ψυχή, ὅπως μία σταγόνα χάνεται μέσα στὸν ὠκεανό. Μὲ ἄλλα λόγια, ἀντὶ γιὰ τὴν αἰώνια ζωὴ κοντὰ στὸ Θεό, τοὺς δικαίους καὶ τοὺς ἁγίους, ὁ βουδισμὸς ὑπόσχεται τὴν τέλεια ἀνυπαρξία, τὴν ἐκμηδένιση. Ὁ ἄνθρωπος θὰ εἶναι μακάριος, ἐπειδὴ θὰ πάψει νά…ὑπάρχει!

   Μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ εἶναι φανερὸ ὅτι ὁ Βούδας εἶναι ὁ κατ’ ἐξοχὴν κήρυκας τῆς ἀπαισιοδοξίας καὶ τοῦ μηδενισμοῦ. Κι ἀλίμονο στὸν ἀνόητο δυτικὸ ἄνθρωπο ποὺ μπλέκει στὰ πλοκάμια τῆς βουδιστικῆς σκέψης, ὅπως π.χ. συνέβη στὸν δικό μας Νίκο Καζαντζάκη.

  Παρὰ τὶς μεγάλες διαφορὲς ἀνάμεσα στὸ ἰσλὰμ καὶ τὸ βουδισμό, ὑπάρχει στὴ ζωὴ τῶν ἱδρυτῶν αὐτῶν τῶν θρησκειῶν ἕνα κοινὸ σημεῖο. Ὁ Μωάμεθ κατέφευγε σὲ μία σπηλιὰ κι ἐκεῖ διαλογιζόταν. Ὅπως λέει ὁ ἴδιος ὁραματίστηκε τὸν ἀρχάγγελο Γαβριὴλ ποὺ τοῦ ἀποκάλυψε τὴν «ἀλήθεια». Πίστεψε πώς ἦταν μία κλήση τοῦ Θεοῦ κι ἄρχισε νὰ διδάσκει τοὺς συμπατριῶτες του. Ἀλλὰ καὶ ὁ Βούδας, ἔπειτα ἀπὸ ἕξι χρόνια ἀσκητικῆς ζωῆς βρῆκε τὴ «φώτιση» καθὼς διαλογιζόταν κάτω ἀπὸ μία συκιά. Κατόπιν ὁ θεὸς Βράχμα τὸν ἐπισκέφτηκε καὶ τοῦ ζήτησε νὰ μεταφέρει τὴ διδασκαλία του στοὺς ἄλλους ἀνθρώπους.

Μήπως ὅμως τελικά, αὐτὸς ποὺ βρισκόταν πίσω ἀπὸ κι ἀπὸ τὶς δύο «ἱερὲς ἀποκαλύψεις» καὶ προτροπές, ἦταν ὁ πατέρας τοῦ ψεύδους, ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος ἀρέσκεται νὰ πλανᾶ τὸν ἄνθρωπο καὶ νὰ ὁδηγεῖ τὶς ψυχὲς στὴν ἀπώλεια;

Συμπέρασμα

  Ἀπὸ ὅλα τὰ παραπάνω, καὶ γιὰ καθαρὰ ἀντικειμενικοὺς λόγους, κάθε ἀμερόληπτος μελετητὴς διαπιστώνει πόσο ὑστεροῦν σὲ σχέση μὲ τὸ Χριστιανισμὸ τὰ ἄλλα θρησκεύματα, ἀρχαῖα καὶ νεότερα. Γενικὰ σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες ἐκτός τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἔχουμε ἕνα σωρὸ πλάνες, ἀνακατεμένες μὲ λίγες ἀλήθειες. Στὸ Χριστιανισμὸ ἔχουμε ὅλη τὴν ἀλήθεια καὶ καμία πλάνη. Στὸ Χριστιανισμὸ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς φανερώνεται στοὺς ἀνθρώπους, στὶς ἄλλες θρησκεῖες ὁ ἄνθρωπος προσ­παθεῖ μόνος του νὰ βρεῖ τὸ Θεό. Κι ὅταν ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ ξεδιψάσει στὰ πεντακάθαρα καὶ κρυστάλλινα νερά, γιὰ ποιὸ λόγο νὰ καταφύγει στὰ μολυσμένα καὶ τὰ θολά;

Σημειώσεις:

  1.Οἱ σύγχρονοι ὀπαδοὶ τῆς μετενσάρκωσης ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ μετενσάρκωση διδάσκεται κι ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή! Γιὰ νὰ ὑποστηρίξουν τὴν ἄποψή τους χρησιμοποιοῦν δύο ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ματθαίου, τὰ ὁποῖα βεβαίως παρερμηνεύουν.  «Ποιὸς λένε οἱ ἄνθρωποι ὅτι εἶμαι;» (Ματθ. ιστ΄13) ρώτησε τοὺς μαθητὲς Του ὁ Ἰησοῦς κι ἐκεῖνοι ἀπάντησαν: «Ἄλλοι λένε ὅτι εἶσαι ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής, ἄλλοι ὁ Ἠλίας, ἄλλοι ὁ Ἰερεμίας ἢ ἕνας ἀπὸ τοὺς ( ἄλλους ) προφῆτες». Ἀπὸ αὐτὸ τὸ χωρίο ἐκλαμβάνουν τὸν Ἰησοῦ ὡς μετενσάρκωση κάποιου προφήτη. Ποιὰ ὅμως εἶναι ἡ σωστὴ ἑρμηνεία; Οἱ Ἰουδαῖοι θεωροῦσαν λαθεμένα τὸν Χριστὸ ὡς ἕνα ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους προφῆτες, ὁ ὁποῖος ἀναστήθηκε ἀπὸ τοὺς νεκρούς. Ἑπομένως, οἱ ὀπαδοὶ τῆς μετενσάρκωσης ἀγνοοῦν τὴν ἀνάσταση, στὴν ὁποία πίστευαν οἱ Ἰουδαῖοι καὶ ἐκλαμβάνουν αὐθαίρετα τὴν ἐπιστροφὴ ἑνὸς προφήτη στὴ γῆ ὡς…μετενσάρκωση!

Μιλώντας ὁ Ἰησοῦς στοὺς μαθητὲς Του τοὺς εἶπε: «Σᾶς λέω ὅτι ὁ Ἠλίας ἦλθε ἤδη, ἀλλὰ δὲν τὸν ἀναγνώρισαν» (Ματθ. ιζ΄12 ) καὶ οἱ μαθητὲς κατάλαβαν ὅτι ἀναφερόταν στὸν Ἰωάννη τὸν Βαπτιστή. Ἄρα, λένε οἱ ὀπαδοὶ τῆς μετενσάρκωσης, ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστὴς εἶναι μετενσάρκωση τοῦ προφήτη Ἠλία! Ἐδῶ ὅμως ὁ Κύριος παρομοιάζει τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Βαπτιστὴ μὲ τὸν προφήτη Ἠλία, διότι ὅπως ὁ προφήτης Ἠλίας θὰ προηγηθεῖ τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ καὶ θὰ κηρύξει μετάνοια, κατὰ παρόμοιο τρόπο καὶ ὁ Τίμιος Πρόδρομος προηγήθηκε τῆς Πρώτης Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ κηρύσσοντας κι αὐτὸς μετάνοια. Ἄλλο ὅμως ὁμοιότητα στὴν ἀποστολὴ μεταξὺ δύο προσώπων κι ἄλλο μετενσάρκωση. Ἐκτὸς αὐτοῦ, ὁ προφήτης Ἠλίας δὲν εἶχε πεθάνει, ἀλλὰ εἶχε ἀναληφθεῖ στὸν οὐρανό. Ἀφοῦ λοιπὸν ἦταν ζωντανός, πῶς εἶναι δυνατὸν ἡ ψυχή του νὰ εἶχε μετενσαρκωθεῖ στὸ σῶμα τοῦ ἁγίου Ἰωάννη;

Γιὰ τὸ πόσο ἀντίθετη εἶναι ἡ ἰδέα τῆς μετενσάρκωσης μὲ τὴ χριστιανικὴ διδασκαλία ἀρκεῖ μονάχα τοῦτος ὁ λόγος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: «Ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν, μετὰ δὲ τοῦτο κρίσις» (Ἑβρ. Θ΄27 ). Δηλαδὴ μία φορὰ ἐπιφυλάσσεται στὸν ἄνθρωπο νὰ πεθάνει, καὶ ὕστερα ἀκολουθεῖ ἡ κρίση γιὰ τὶς πράξεις του. Μήπως οἱ ἀσύγχρονοι ὀπαδοὶ τῆς μετενσάρκωσης, αὐτὴ τὴν κρίση εἶναι πού θέλουν νὰ ἀποφύγουν;

2.Μὲ βάση τὰ παραπάνω, γίνεται φανερὸ ὅτι ἡ γιόγκα εἶναι στενὰ συνδεδεμένη μὲ τὴ βουδιστικὸ τρόπο σκέψης. Μήπως τελικὰ ἡ τάση τῶν ἀνθρώπων τῆς Δύσης νὰ κάνουν γιόγκα, δὲν εἶναι τόσο ἀθώα ὅσο θέλει νὰ φαίνεται; Μήπως ὅποιος ἀσχολεῖται σοβαρὰ μ’ αὐτήν, πιθανότατα τὸ κάνει, ἐπειδὴ ἀσπάζεται καὶ τὴν ἰδέα τῆς μετενσάρκωσης; Ἀλλὰ καὶ οἱ δάσκαλοι τῆς γιόγκα, ἐμμέσως πλὴν σαφῶς, δὲν προωθοῦν τὴν ἰδέα τῆς μετενσάρκωσης στοὺς ἀσκούμενους; Μήπως τελικὰ ἡ γιόγκα ἀποτελεῖ ἕνα ὕπουλο τρόπο διείσδυσης καὶ ἐξάπλωσης τοῦ βουδισμοῦ στὴν πατρίδα μας καὶ στὴ Δύση γενικότερα; Κι ἂν κάποιος ἀδαὴς κάνει γιόγκα, ἐπειδὴ νομίζει ὅτι τὸν…χαλαρώνει, μήπως πρέπει νὰ καταλάβει ὅτι ἔχει πέσει σὲ διαβολικὴ παγίδα, ὅτι κινδυνεύει νὰ πιαστεῖ στὰ δίκτυα τῆς βουδιστικῆς πλάνης καὶ νὰ χάσει τὴν ψυχή του;