Η νίκη του 1821 οφείλεται αποκλειστικά εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν μας, της Ελλάδος και της Κύπρου!

 

Η ΝΙΚΗ ΤΟΥ 1821 ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΜΑΣ, ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ!

Τοῦ κ. Γεωργίου Κούβελα, Νομικοῦ ἐπ. Προέδρου τῆς Ἐθνικῆς Φοιτητικῆς Ἑνώσεως Κυπρίων

Χαρεῖτε ἀδέλφια τὴν τρανὴ διπλὴ Γιορτὴ

Εἶναι ἡ Γιορτὴ τῆς Πίστης καὶ τῆς Λευτεριᾶς

Καὶ τῶν προγόνων διαλαλεῖ τὴν Ἀρετὴ

Χαρεῖτε ἀδέλφια τὴν τρανὴ διπλὴ Γιορτή!

Γιὰ νὰ φθάσουμε σ’ αὐτὴ τὴν τρανὴ διπλὴ Γιορτὴ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας δὲν ἔδωσε μόνο τὴν Ἔμπνευση, τὴν Ἡγεσία καὶ τὴν Εὐλογία της, ἀλλὰ ἔγινε κυριολεκτικὰ ὁλοκαύτωμα! Κορυφαῖοι στὴ Θυσία ὁ Πατριάρχης Γρηγόριος ὁ Ε΄ στὴν Ἑλλάδα καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κυπριανὸς στὴν Κύπρο. Ὁ Ἐθνικός μας ποιητὴς Διονύσιος Σολωμὸς θὰ ὑμνήσει, θὰ δοξολογήσει καὶ ταυτόχρονα θὰ πενθήσει τὴ Θυσία τοῦ Μεγάλου Ἐθνομάρτυρα Πατριάρχη μὲ τὸ Θρῆνο:

«Κλάψτε, κλάψτε ἀποθαμένος ὁ Ἀρχηγὸς τῆς Ἐκκλησιᾶς

Κλάψτε, κλάψτε Κρεμασμένος λὲς καὶ ἤτανε φονιάς!».

Καὶ στὴν Κύπρο τὸ ἴδιο θαῦμα. Τὸ ἴδιο μεγαλεῖο Ἀντίστασης, Ἀνάστασης καὶ Ἀντοχῆς. Ἂν τὸ 1821 εἶναι Θαῦμα –ὅπως καὶ εἶναι- ἡ ἀντοχὴ τοῦ Ἕλληνα σκλάβου τῶν 800 χρόνων τί νἆναι ἆραγε; Θαρρῶ πὼς ξεπερνᾶ τὸ Θαῦμα. Γιατί ὑπάρχει ἕνα τμῆμα Ἑλληνισμοῦ, ποὺ ἔζησε ὄχι 400, ἀλλὰ 800 χρόνια σκλαβιᾶς. Καὶ ὄχι μονάχα κάτω ἀπὸ ἕνα, ἀλλὰ κάτω ἀπὸ πολλοὺς σκληροὺς Τυράννους. Καὶ τί Τυράννους! Καὶ ὅμως ὁ μεγάλος καὶ ἀσκλάβωτος Λαὸς τῆς θαλασσοδαρμένης Κύπρου, κάτω ἀπὸ τὸ βάρος τῆς Τυραννίας, τῶν ἐπιδρομῶν, τῶν σφαγῶν καὶ τῆς σκλαβιᾶς Περσῶν, Ρωμαίων, Σαρακηνῶν, Ἀράβων, Σταυροφόρων, Ναϊτῶν, Λουζιτιανῶν, Ἑνετῶν, Τούρκων, Ἄγγλων στέκει ὀρθὸς καὶ ἀλύγιστος διαλαλώντας τὴν Ἀθανασία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους. Στὰ λόγια τοῦ Ἐθνομάρτυρα Κυπριανοῦ περικλείεται ἡ Ἐθνικὴ Περηφάνια καὶ τὸ ἀδούλωτο φρόνημα τῆς «Ἀσκλάβωτης Σκλάβας». Συγκαιρινό, σύγχρονο τοῦ κόσμου, ὀνομάζει τὸν Ἑλληνισμὸ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου Κυπριανός. Γι’ αὐτὸ ὁ Κυπριανὸς θὰ δώσει στὸν Τύραννο ποὺ τὸν ἀπειλοῦσε τὴν ἀγέρωχη ἀπάντηση:

«Σφάξε μας οὕλους κι ἂς γενῆ τὸ γαῖμα μας αὐλάκιν,

κάμε τὸν κόσμο μακελειὸν καὶ τοὺς Ρωμιοὺς τραούλλια

ἄμμα ξέρε πὼς ἴλαντρον ὄντας κοπῆ καβάκιν

τριγύρου του πετάσσονται τριακόσια παραπούλια»!

Στὴν Ἑλλάδα ὁ Γρηγόριος ὁ Ε΄ καὶ στὴν Κύπρο ὁ Κυπριανὸς ἀγωνίστηκαν στὸ μεγάλο μας Ἐθνικὸ Ἐθνικοαπελευθερωτικὸ Ἀγῶνα τοῦ 1821, ἀγωνίστηκαν κατὰ τοῦ Τυράννου καὶ ἔγιναν αἰώνια σύμβολα Ἀντοχῆς καὶ Συνέχειας τῆς Ρωμιοσύνης. Γι’ αὐτὸ ὁ Κυπριανὸς μιλάει γιὰ Ρωμιοσύνη καὶ δίνει περήφανη ἀπάντηση στὸν Τύραννο ποὺ ἀπειλοῦσε μὲ σφαγὲς ὅλους τοὺς Κυπρίους.

«Ἡ Ρωμιοσύνη ἐν φυλή συνότζαιρη τοῦ κόσμου.

Κανένας δὲν εὑρέθητζεν γιὰ νὰ τὴν ἠξηλείψη,

Κανένας, γιατί σιέπει την ποὺ τ’ ἄψη ὁ Θεός μου.

Ἡ Ρωμιοσύνη ἐν νὰ χαθῆ, ὄντας ὁ κόσμος λείψη»!

Ὁ Ἀγώνας τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας ἐνάντια στὸν Τύραννο ἄρχισε στὰ 1453 καὶ κράτησε 400 ὁλόκληρα χρόνια. Πρῶτος στὰ 1611 ποὺ κάνει συνεχῆ ἐπαναστατικὰ κινήματα κατὰ τῆς Τουρκιᾶς εἶναι ὁ Ἐπίσκοπος Τρίκης Διονύσιος. Τελικὰ ὁ Ὀσμὰν Πασὰς θὰ συλλάβει τὸν μεγάλο Ἐπαναστάτη καὶ τὰ παλικάρια του, θὰ τοὺς βασανίσει καὶ θὰ ἐπιδοθεῖ σὲ μεγάλη σφαγή. Ἡ Θυσία τοῦ Διονύσιου καὶ τῶν παλικαριῶν του ἔγινε θρυλικὸ δημοτικὸ τραγούδι ποὺ τὸ τραγουδοῦσαν οἱ ραγιάδες:

Μεῖναν τὰ σπίτια ἀδειανά, γέμισαν τὰ χαντάκια

Κι ὁ Τοῦρκος δὲν ἀπόσωσε νὰ κόβει καὶ νὰ καίει.

Δὲν ἐχ’ ἡ μάνα πιὰ παιδιὰ καὶ τὰ παιδιὰ γονέους…!

Καὶ οἱ Θυσίες καὶ τὸ ἀτέλειωτο Μαρτυρολόγιο συνεχίζεται: Στὰ 1638 δίνει τὴ ζωή του μὲ μαρτυρικὸ θάνατο ἕνας μεγάλος Ἐθνάρχης τοῦ Γένους, ἕνας μεγάλος Πατριάρχης τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἡ πιὸ μεγάλη Μορφὴ τῶν χρόνων τῆς δουλείας: Ὁ Κύριλλος Λούκαρης. Λίγα χρόνια μετά, στὰ 1650 βρίσκει μαρτυρικὸ θάνατο ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Παρθένιος. Λίγο ἀργότερα, στὰ 1657 ἀπαγχονίζεται ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Παρθένιος ὁ Γ΄. Καὶ μετὰ ἀπὸ ἕνα χρόνο ἀπαγχονίζεται ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γαβριήλ. Στὰ προδρομικὰ χρόνια τῆς ἐπαναστατημένης Πατρίδας ἐντάσσεται καὶ ἡ Θυσία τοῦ μεγάλου Ἀπόστολου τῆς Λευτεριᾶς καὶ τῆς Πατρίδας Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ποὺ δίνει τὴ ζωή του μὲ μαρτυρικὸ θάνατο στὶς 24 Αὐγούστου 1779 στὸ χωριὸ Κολικόντασι τῆς μαρτυρικῆς Γῆς τῆς Βόρειας Ἠπείρου. Γιὰ νὰ τιμήσουν τὸ μεγάλο Ἐπαναστάτη μαθητές, Καθηγητὲς καὶ δάσκαλοι κάθε πρωὶ στὴν προσευχή τους ἔλεγαν καὶ τοῦτα τὰ μοναδικὰ λόγια:

Ἔφεξε τὸ Φῶς. Προσκυνοῦμε τὸ Χριστὸ

Καὶ τὸν Τίμιο Σταυρὸ καὶ τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ,

Ποὺ πεδεύτηκε γιά μᾶς. Νὰ βοηθάει τὸν

Δάσκαλό μας καὶ τὸν Οἶκο τοῦ Πατρός μας!

Μετὰ τὸν Γρηγόριο τὸν Ε΄ θυσιάζονται στὸ βωμὸ τοῦ μεγάλου μας Ἀγώνα μὲ μαρτυρικὸ θάνατο οἱ θρυλικοὶ 7 Ἱεράρχες: Ὁ Ἀγχιάλου Εὐγένιος, ὁ Νικομηδείας Ἀθανάσιος, ὁ Δέρκων Γρηγόριος, ὁ Θεσσαλονίκης Ἰωσήφ, ὁ Τυρνάβου Ἰωαννίκιος, ὁ Ἀνδριανουπόλεως Δωρόθεος καὶ ὁ Ἐφέσου Διονύσιος. Καὶ στὴν Κύπρο μαζὶ μὲ τὸν Κυπριανὸ θυσιάζονται καὶ ὅλοι οἱ Ἱεράρχες τοῦ Μαρτυρικοῦ νησιοῦ. Σ’ αὐτὸ τὸ μαρτυρολόγιο ἐντάσσεται καὶ ἡ Θυσία τοῦ Ἀθανασίου Διάκου, ποὺ τὴν ὥρα τοῦ Μαρτυρίου του καὶ στὰ λόγια τοῦ Τυράννου νὰ ἀλλάξει τὴν πίστη του ἔδωσε τὴν ἀγέρωχη ἀπάντηση: Πάτε κι ἐσεῖς κι ἡ πίστη σας μουρτάτες νὰ χαθεῖτε. Ἐγὼ Γραικὸς γεννήθηκα, Γραικὸς θὲ νὰ πεθάνω!

Ἀπὸ τὸ ὑπέροχο παράδειγμα τοῦ Κλήρου ἐμπνεύστηκε καὶ τὸ Πλήρωμα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας: Καὶ οἱ νέοι καὶ οἱ γέροντες. Καὶ οἱ ἐπιστήμονες καὶ οἱ ἁπλοὶ ἄνθρωποι τοῦ Λαοῦ μας. Καὶ οἱ ἀρματολοὶ καὶ οἱ κλέφτες. Καὶ οἱ γυναῖκες καὶ οἱ ἄντρες. Καὶ ὅλοι μαζὶ -Κλῆρος, Ἀγωνιστὲς καὶ Λαὸς- πίστευαν καὶ τόνιζαν διαρκῶς καὶ συνεχῶς ὅτι ὁ μεγάλος μας Ἐθνικὸς Ἐθνικοαπελευθερωτικὸς Ἀγώνας τοῦ 1821 εἶναι γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν Πίστη τὴν Ἁγία καὶ τῆς Πατρίδας τὴν Ἐλευθερία! Ὅλος ὁ Λαὸς τῆς Σκλαβωμένης Πατρίδας, ὅλοι οἱ ὅπου Γῆς Ἕλληνες, ὁλόκληρη ἡ Ρωμιοσύνη, ὅλοι ἑνωμένοι κάτω ἀπὸ τὴν ἡγεσία καὶ τὶς Εὐλογίες τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας ἀγωνίστηκαν τὸν ὑπὲρ πάντων Ἀγῶνα κατὰ τοῦ Τυράννου μὲ τὴν ἔμπνευση, τὴν πρωτοπορία καὶ τὴν ὁδήγηση τοῦ Κλήρου.

Δεῖτε μερικὲς χαρακτηριστικὲς Ἐπισημάνσεις τῆς Ἱστορίας:

1.-Ὁ Γάλλος Πρεσβευτὴς καὶ Λόγιος Ἱστορικὸς Πουκεβὶλ μένει κατάπληκτος ἀπὸ τὶς Θυσίες τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας καὶ γράφει: Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔδωσε στὸν Ἀγῶνα ἕντεκα Πατριάρχες, ἑκατὸ Ἀρχιερεῖς καὶ ἕξι χιλιάδες Κληρικούς!

2.-Ὁ Ὑπασπιστὴς τοῦ Κολοκοτρώνη Φ. Φωτάκος γράφει γιὰ τὴ συμβολὴ τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου στὸν Ἀγῶνα: «Οἱ Λειτουργοὶ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, ἐφρόντισαν καὶ ἑτοίμασαν τὸ Ἔθνος των, διὰ νὰ ἐπαναστατήση… Ὁ Κλῆρος παρουσιάσθη ἐμπρὸς μὲ τὸν Σταυρὸν καὶ μὲ τὸ ὅπλον εἰς τὰς χεῖρας καὶ ἔδωκε τὸ σύνθημα Πατρὶς καὶ Θρησκεία»!

3.-Ὁ Σπυρίδων Τρικούπης διακήρυξε στὴ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων στὶς 3 Αὐγούστου 1864 γιὰ τὸν Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄: «Ἀπατῶνται, κύριοι, μεγάλην ἀπάτην, ὅσοι νομίζουσιν, ὅτι ἐν τῷ Συντάγματι τῆς 3ης Σεπτεμβρίου ἐγράφη τὸ πρῶτον ἡ ἀνεξαρτησία. Ἡ ἀνεξαρτησία ἐγράφη τὸ 1821. Καὶ θέλετε νὰ σᾶς εἴπω ποίαν ἡμέραν; Ἐγράφη κατὰ τὴν ἡμέραν, καθ’ ἥν ὁ μέγας Ποιμενάρχης τῶν Ὀρθόδοξων Λαῶν, ἐξερχόμενος ἀπὸ τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων ἐκρεμάσθη ἁγιάζων καὶ ἁγιαζόμενος καὶ τρώγων ἀκόμη τὸν Ἅγιον Ἄρτον καὶ πίνων ἀκόμη τὸ Ἅγιον Αἷμα τοῦ Κυρίου. Ἐκείνην τὴν ἡμέραν ἐγράφη τὸ Δόγμα τῆς Ἀνεξαρτησίας! Καὶ θέλετε νὰ σᾶς εἴπω ποῦ ἐγράφη; Ἐν ταῖς καρδίαις σας. Καὶ διὰ ποίας ὕλης ἐγράφη; Διὰ τοῦ αἵματος τοῦ Γρηγορίου. Τοιαύτη γραφή, κύριοι, εἶναι ἀδύνατον ποτὲ νὰ ἐξαλειφθῆ. (Δ. Πετρακάκου: Κοινοβουλευτικὴ Ἱστορία τῆς Ἑλλάδος τ. Α΄ σελ. 218-219).

4.-Οἱ ἀνώνυμες Ἑλληνίδες, οἱ Σουλιώτισσες, οἱ Μανιάτισσες, οἱ Μεσολογγίτισσες, οἱ Μακεδόνισσες, οἱ Ναουσαῖες, οἱ Νησιώτισσες, ὅλες οἱ ἀνώνυμες Ἑλληνίδες στὴν ἀπορία τῶν Ξένων, γιατί ἀγωνίσθηκαν καὶ θυσιάστηκαν ἀπαντοῦσαν «Ὁ τοῦ Χριστοῦ Ἔρως καὶ ἡ πρὸς τὴν Πατρίδα Ἀγάπη μᾶς ὁδήγησαν Ἀπόφασιν νὰ λάβημεν νὰ ζήσομεν Χριστιανοὶ Ἐλεύθεροι, εἰδεμὴ νὰ χαθῶμεν»! Καὶ ὅταν ρωτοῦσαν τὴν ἀνώνυμη Ἡρωίδα, γιατί δὲν παίρνεις Τοῦρκο γιὰ ἄντρα νὰ σ’ ἀρματώσει στὸ φλουρὶ καὶ στὸ μαργαριτάρι, ἀπαντοῦσε: Κάλλιο νὰ ἰδῶ τὸ αἷμα μου τὴ γῆς νὰ κοκκινίσει παρὰ νὰ ἰδῶ τὰ μάτια μου Τοῦρκος νὰ τὰ φιλήσει!

5.- Ὁ Ἰωάννης Μακρυγιάννης κάθε μέρα ἔλεγε στὴν Προσευχή του: Ἐσὺ Κύριε θ’ ἀναστήσεις τοὺς πεθαμένους Ἕλληνες. Πρέπει Κύριε νὰ βοηθήσεις τὴν Ἑλλάδα, γιὰ νὰ λαμπρυνθεῖ αὐτὴ καὶ ἡ Θρησκεία τοῦ Χριστοῦ. Στὰ Ἀπομνημονεύματά του ὁ Μακρυγιάννης κατηγορεῖ τοὺς Ἕλληνες ποὺ δὲν τιμοῦν τὴ συμβολὴ τοῦ Κλήρου στὸν Ἀγῶνα καὶ γράφει: «Ἐμεῖς, μὲ σκιάν μας τὸν Τίμιον Σταυρόν, ἐπολεμήσαμεν ὁλοῦθε, σὲ κάστρα, σὲ ντερβένια, σὲ μπογάζια καὶ σὲ ταμπούργια. Καὶ αὐτὸς ὁ Σταυρὸς μᾶς ἔσωσε. Μᾶς ἔδωσε τὴ νίκη καὶ ἔχασε (ὁδήγησε σὲ ἧττα) τὸν ἄπιστον Τοῦρκον. Τόση μικρότητα στὸν Σταυρό, τὸν σωτῆρα μας! Καὶ βρίζουν οἱ πουλημένοι εἰς τοὺς ξένους καὶ τοὺς παπάδες μας, τοὺς ζυγίζουν ἄναντρους καὶ ἀπόλεμους. Ἐμεῖς τοὺς παπάδες τοὺς εἴχαμε πάντοτε μαζὶ σὲ κάθε μετερίζι, ὄχι μόνο γιὰ νὰ βλογᾶνε τὰ ὅπλα μας τὰ ἱερά, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ πολεμᾶνε. Ντροπὴ Ἕλληνες»!

6.-Ὁ Καραϊσκάκης διακήρυττε ὅτι ἔμενε στὸν Πύργο του κοντὰ στὸ Μοναστήρι τῆς Παναγιᾶς στὸν Προυσό. Καὶ μὲ περηφάνια συμπλήρωνε ὅτι μ’ ἀρέσει ἀπὸ κεῖ:

Νὰ κατεβαίνω στὶς γιορτὲς νὰ ροβολάω στὶς σχόλες

νὰ προσκυνῶ τὴν Παναγιὰ νὰ γονατῶ στοὺς Ἅγιους

καὶ στὸν ἀφέντη τὸ Χριστό, γιὰ νὰ σταυροκοπιέμαι

καὶ νὰ τοὺς λέω τὰ βάσανα τῆς δόλιάς μου Πατρίδας.

Ἡ Ἐκκλησία μας στὰ 1822 στὴν πιὸ κρίσιμη στιγμὴ τοῦ Ἀγώνα ἀνταποκρίθηκε στὴν Ἔκκληση τῆς Βουλῆς τῶν Ἐπαναστατημένων Ἑλλήνων καὶ προσέφερε τὰ Ἱερὰ Σκεύη τῶν Ἱερῶν Ναῶν καὶ τῶν Μοναστηριῶν γιὰ τὶς ἀνάγκες τοῦ Ἐθνικοαπελευθερωτικοῦ Ἀγώνα. Ἰδοὺ ἡ ἱστορικὴ Ἔκκληση:

«Προσωρινὴ Διοίκησις τῆς Ἑλλάδος

Τὸ Βουλευτικὸν Σῶμα ἐθεσπίσατο: Ἐπειδὴ νέος στόλος ἐχθρικός, ἐκπλεύσας ἀπὸ τὸν Ἑλλήσποντον, διευθύνεται καθ’ ἡμῶν, Ἐπειδὴ ὁ ἄσπονδος ἡμῶν ἐχθρός, καίτοι πολλάκις νικηθεὶς ἀπὸ τὰ ὅπλα μας, ἐπιμένει μεταχειριζόμενος ὅλα τὰ δυνατὰ μέσα, διὰ νὰ ἐκπληρώση τοὺς ἐκδικητικοὺς αὐτοῦ σκοποὺς ἐναντίον τῆς Πατρίδος καὶ τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Θρησκείας… Ἐπειδὴ ὁμολογουμένως τὸ ἁρμοδιώτερον μέσον εἰς ματαίωσιν τῶν σκοπῶν τοῦ ἐχθροῦ εἶναι ἡ ταχίστη ἔκπλευσις τοῦ Ἐθνικοῦ Στόλου, ἡ δὲ στέρησις τῶν χρημάτων εἶναι τὸ μόνον ἐμπόδιον τοῦ ἀναγκαίου τούτου ἐπιχειρήματος, καὶ ἑπομένως μᾶς ἀναγκάζει νὰ προσδράμωμεν εἰς ἀμέσους πηγάς, ὅσαι ἠμποροῦν νὰ μᾶς δώσωσιν ἐκ τοῦ προχείρου τὴν ἀπαιτουμένην χρηματικὴν ποσότητα. Ἐπειδὴ μόναι ἄμεσαι πηγαὶ ὅπου πρέπει νὰ καταφύγωμεν εἰς τοιαύτην κατεπείγουσαν χρείαν εἶναι ὁ χρυσὸς καὶ ὁ ἄργυρος τῶν Μοναστηρίων καὶ τῶν Ἐκκλησιῶν, μέταλλα τὰ ὁποῖα γινόμενα νομίσματα προσφέρουσι τὸ ἑτοιμότατον μέσον, διὰ νὰ πλουτίση τὸ Ἐθνικὸν Ταμεῖον, καὶ οὕτω νὰ κατασταθῆ ἐπιτήδειον εἰς τὸ νὰ παράσχη τὰς ἀπαιτουμένας δαπάνας πρὸς ὑπεράσπισιν τῆς Πατρίδος, ἡ δὲ ἀφαίρεσις αὕτη τοῦ χρυσοῦ καὶ ἀργύρου, ἁπλῶν κοσμημάτων καὶ ἔργων πολυτελείας θεωρουμένων, δὲν ἀντιβαίνει ποσῶς εἰς τὸ πρὸς τὴν Ἁγίαν Ἐκκλησίαν ὀφειλόμενον σέβας, τῆς ὁποίας ὁ θεμελιωτὴς καὶ Νυμφίος ἠγάπησε τὴν ἁπλότητα, τὴν ταπείνωσιν καὶ τὴν πτωχείαν. Ἡ Διοίκησις θέλει λάβει ὅλα τὰ ἀναγκαῖα μέτρα καὶ τὴν ἀνήκουσαν προσοχὴν διὰ τὴν ταχεῖαν καὶ ἀσφαλῆ μετακόμισιν τῶν εἰρημένων Σκευῶν εἰς τὸν τόπον, ὅστις παρ’ αὐτῆς θέλει διορισθῆ. Τὰ εἰρημένα Σκεύη νὰ μεταβληθῶσιν εἰς νομίσματα, διὰ νὰ ἐπαρκέσωμεν εἰς τὰς μεγίστας τῆς Πατρίδος χρείας.

Ἐν Κορίνθῳ τῇ 5ῃ Ἀπριλίου 1822».

Ὁ Λαός μας μὲ τὸ πιὸ κάτω δημοτικὸ τραγούδι Ὑμνολογεῖ, Εὐγνωμονεῖ καὶ Δοξάζει τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, γιατί εὐλόγησε τ’ ἄρματα τῶν Ἀγωνιστῶν καὶ ὁδήγησε στὴ Νίκη:

Χαρὰ ποὺ τὄχουν τὰ βουνὰ τὰ κάστρα περηφάνια. | Γιατί γιορτάζει ἡ Παναγιὰ γιορτάζει κι ἡ Πατρίδα. | Σὰν βλέπουν διάκους μὲ σπαθιά, παπάδες μὲ τουφέκι. | Σὰν βλέπουν καὶ τὸ Γερμανὸ τῆς Πάτρας τὸν Δεσπότη | Νὰ εὐλογάει τ’ ἄρματα νὰ εὐχέται τοὺς λεβέντες.

Γιὰ μία ἀκόμη φορά τιμοῦμε τὴν μοναδική, ἀποκλειστικὴ καὶ ἀμέριστη προσφορὰ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας στὸ μεγάλο Ἐθνικὸ-Ἐθνικοαπελευθερωτικὸ Ἀγῶνα τοῦ 1821. Καὶ Τὴν παρακαλοῦμε νὰ συνεχίσει νὰ προσ­φέρει καὶ νὰ ἐμπνέει ὅλο τὸν Λαό μας καὶ σήμερα, ὅπως τότε στὰ 1821! Καὶ σήμερα ποὺ ἐσωτερικοὶ καὶ ἐξωτερικοὶ ἐχθροὶ καὶ φίλοι βυσσοδομοῦν κατὰ τῆς Πατρίδας καὶ τοῦ Ἔθνους μας!

Ορθόδοξος Τύπος