Πόσο συχνά νά προσέρχομαι στή θεία Κοινωνία; (Δ’)

Δ’

Πόσο συχνά νά προσέρχομαι στή θεία Κοινωνία;

π. Λεωνίδα Στ. Ἀμοργιανοῦ, θεολόγου

Ἐφημερίου στόν ἱ.ναό ἁγ. Μαρίνης Ἱ.Μ. Περιστερίου

(Συνέχεια ἐκ τοῦ προηγουμένου) (Α’) & (Β’)&(Γ’)

Ἡ Ἐκκλησία

Ἐκτός ἀπό τόν 8^ο καί 9^ο Ἀποστολικό Κανόνα, πού μιλᾶ μέ αὐστηρή γλώσσα, γιά ὅσους δέν προσέρχονται στό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἔχουμε καί τόν 2^ο  Κανόνα τῆς Συνόδου τῆς Ἀντιοχείας, πού συνῆλθε τό 341 μ.Χ, ἀπό τόν Κωνσταντῖνο, τό γιό τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, ὁ ὁποῖος ὁρίζει, ὅτι ὅλοι ὅσοι προσέρχονται στή Θεία Λειτουργία καί δέν πλησιάζουν τό Κοινό Ποτήριο καί δέν μεταλαμβάνουν ἤ ἀποστρέφονται τή Θεία Μετάληψη νά ἀποβάλλονται (ἀφορίζονται) ἀπό τήν Ἐκκλησία.

Ὁ ἐπίσκοπος Κιέβου Πέτρος Μογίλας, στό βιβλίο του «Ὀρθόδοξος ὁμολογία τῆς Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀνατολῆς»[1] σημειώνει: «Ὅποιος χριστιανός εὑρίσκεται παρών συχνά εἰς τήν Θυσίαν ταύτην (Θείαν Λειτουργίαν), καί νά κοινωνᾶ τοῦ Μυστηρίου τούτου, ἐλευθερώνεται δι᾿ αὐτοῦ ἀπό κάθε πειρασμόν καί κίνδυνον τοῦ διαβόλου, διότι δέν ἀποτολμᾶ ὁ ἐχθρός τῆς ψυχῆς νά βλάψει ἐκεῖνον, ὅπου ἠξεύρει, πώς ἔχει τόν Χριστόν μένοντα ἐν αὐτῷ.  Ἡ προετοιμασία πρός τήν μετάληψιν τῶν φρικτῶν μυστηρίων, πρέπει νά γίνεται κατά τήν τάξιν τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν τῆς Ὀρθοδόξου, ἤγουν (δηλαδή) μέ καθαράν ἐξομολόγησιν, νηστείαν τε καί κατάνυξιν, καί διαλλαγήν τελείαν μέ ὅλους».

Τό βιβλίο αὐτό ἐγκρίθηκε ὡς «ἐπακόλουθον τοῖς ἱεροῖς Κανόσι καί οὐδέν ἐναντιούμενον αὐτοῖς» μέ πράξη τοῦ 1643 ἀπό τούς:

Ø  Οἰκουμενικό Πατριάρχη Παρθένιο

Ø  Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Ἰωαννίκιο

Ø  Πατριάρχη Ἀντιοχείας Μακάριο

Ø  Πατριάρχη Ἱεροσολύμων Παΐσιο καί πολλούς ἄλλους Μητροπολίτες.

Ἡ νηστεία, στήν ὁποία ἀναφέρεται ἡ παράγραφος γιά ὅσους κοινωνοῦν σέ κάθε Θεία Λειτουργία ἔχει τήν ἔννοια τῆς γενικότερης ἐγκράτειας.  Δέν πρόκειται περί συνεχοῦς νηστείας.  Ἀρκεῖ, ἡ νηστεία, πού ἔχει ὁρίσει ἡ Ἐκκλησία, Τετάρτη, Παρασκευή, Σαρακοστές, Δεκαπενταύγουστο καί ἁγίων Ἀποστόλων.  Καμμία ἄλλη ἐπιπλέον νηστεία ἐπιβάλλεται.  Γιά δέ τούς ἀσθενεῖς καί τίς ἐγκύους ἡ νηστεία θά καθορίζεται ἀπό τόν πνευματικό.

Σιγίλλιο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Αὐγούστου τοῦ 1819 μέ τίτλο «Κανονικές Διατάξεις Πατριαρχῶν Κων/λεως»[2], μέ τήν ὑπογραφή τοῦ Πατριάρχου Γρηγορίου τοῦ Ε’ καί πολλῶν ἄλλων Μητροπολιτῶν, πού ἀπευθυνόταν στήν Ἱ.Κοινότητα τοῦ ἁγίου Ὄρους γράφει: «…Ἔθος (συνήθεια) ἀρχαῖον τῆς Ἐκκλησίας…ὅτι χρέος ἔχουν οἱ εὐσεβεῖς ἐν ἑκάστῃ Ἱερᾷ Μυσταγωγία νά προσέρχονται καί νά μεταλαμβάνωσι τοῦ Ζωοποιοῦ Σώματος, διά τοῦτο προσκαλοῦνται παρά τοῦ ἱερέως μέ τό «μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης προσέλθετε».  Διά τό ὀλισθηρόν τοῦ ἀνθρώπου…ἀνέθετο ἡ Ἐκκλησία καί ἐνετείλατο νά προσέρχηται ἕκαστος ἐν τῇ Ἱερᾷ Μεταλήψει, ὁπόταν ἐξομολογηθείς τῷ πνευματικῷ αὐτοῦ πατρί εὕρῃ ἑαυτόν ἄξιον εἴς τήν Θείαν Κοινωνίαν καί λάβῃ παρά τοῦ πνευματικοῦ πατρός ἄδειαν, ἄν δέ … καθυποβληθῇ ὑπό κανόνα, ἐν μετανοίᾳ καί δάκρυσι νά ἐκτελῇ πρῶτον τόν …κανόνα καί ἔπειτα πάλιν προσερχόμενος τῷ πνευματικῷ του νά λαμβάνῃ τήν ἄδειαν, καί οὕτω νά ἀξιῶται τῆς Θείας καί Ἱερᾶς Μεταλήψεως, εἰς τό ὁποῖον οὔτε προσδιορισμός ἡμερῶν εἶναι, ἐπειδή καί εἶναι ἀκώλυτον τό τοιοῦτον καί ἀνεμπόδιστον, καί ὅστις θέλει καί λαμβάνει ἄδειαν παρά τοῦ πνευματικοῦ του, ὡς ἀνέγκλητος, ἔξεστιν αὐτῷ νά μεταλαμβάνῃ καί κατά πᾶσαν ἑβδομάδα…».

Ὁ ἱεροδιάκονος Ἀθανάσιος Πιπέρας, στό βιβλίο του τά «Εὐαγγελικά Διδάγματα»[3], γράφει: «Ὁ ἀληθινός χριστιανός πρέπει νά κοινωνεῖ τῶν ἀχράντων Μυστηρίων, ὅσον τό δυνατόν συχνότερον, ἵνα τοιουτοτρόπως λαμβάνει πλουσίαν τήν χάριν τῆς μυστικῆς μετά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ κοινωνίας καί φέρει καρπόν πλούσιον ἀγαθῶν ἔργων, καθώς τό κλῆμα, τό ὁποῖον τρέφεται πλουσίως ἀπό τῆς ρίζης αὐτοῦ». (Συνεχίζεται)

---

[1] Ἔκδοσις 1839, σελ.82, παράγραφος γ’

[2] Τόμος Β’ σελ.152

[3] α’παράγραφος σελ. 195. Τό βιβλίο συνέγραψε μέ ἐντολή τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου Ἰωακείμ τοῦ Γ’.

Δείτε και:

-Πόσο συχνά νά προσέρχομαι στή θεία Κοινωνία; (Γ’)

-Πόσο συχνά νά προσέρχομαι στή θεία Κοινωνία; (Β’)

-Πόσο συχνά νά προσέρχομαι στή θεία Κοινωνία; (Α’)