Ερμηνευτική ανάλυση της αποστολικής περικοπής της Κυριακής των Μυροφόρων - Ερμηνευτικά Σχόλια στις Πράξεις των Αποστόλων (5ον) - (Αρχιμ. Παύλου Δημητρακόπουλου)

Δείτε και: - (1ον)  - (2ον)  -(3ον) - (4ον)

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

Ερμηνευτική ανάλυση της αποστολικής περικοπής της Κυριακής των Μυροφόρων.

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου, Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς

Εν Πειραιεί τη 25η Απριλίου 2015.

(5ον)

Συνεχίζοντες τα ερμηνευτικά σχόλια στις Πράξεις, προχωρούμε στην ερμηνευτική ανάλυση της αποστολικής περικοπής της Κυριακής των Μυροφόρων. Είναι μια περικοπή από το 6ο κεφάλαιο των Πράξεων, στίχοι 1-7. Στην περικοπή αυτή ο ευαγγελιστής Λουκάς μας περιγράφειένα ακόμη θλιβερό γεγονός της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων των αποστολικών χρόνων, όπως πιο μπροστά, στο 5ο κεφάλαιο μας περιέγραψε το περιστατικό του Ανανία και της Σαπφείρας. Και αυτό δείχνει ακριβώς πόσο ακριβής και αντικειμενικός ιστορικός είναι ο Λουκάς, ο οποίος δεν εξιδανικεύει τα πράγματα. Δεν περιγράφει μόνον τα καλά στοιχεία της πρώτης Εκκλησίας, τις λαμπρές σελίδες, αλλά και τις μελανές σελίδες. 

Εδώ λοιπόν μας παρουσιάζει κάποιο γογγυσμό, που δημιουργήθηκε  μεταξύ των μελών της Εκκλησίας, μια εσωτερική ανώμαλη κατάσταση, που είχε ανάγκη από άμεση αντιμετώπιση. Αυτό δείχνει ότι η Εκκλησία από τις πρώτες ημέρες της ιστορικής της πορείας δεν είχε μόνο εξωτερικούς εχθρούς, αλλά έπρεπε  να αντιμετωπίσει και εσωτερικούς κινδύνους. Στο προηγούμενο κεφάλαιο ο Λουκάς περιέγραψε τους εξωτερικούς εχθρούς της Εκκλησίας: Την αντίδραση και τον διωγμό εκ μέρους της θρησκευτικής ηγεσίας του Ισραήλ κατά της Εκκλησίας. Οι απόστολοι φυλακίζονται, ξαναφυλακίζονται, ξυλοκοπούνται, απειλούνται κ.λ.π. Όσο όμως απειλούνται και όσο καταδιώκονται, τόσο θερμότερα και δυνατότερα κηρύττουν το ευαγγέλιο και την ανάσταση. Τώρα καλούνται να αντιμετωπίσουν μια άλλη εξ ίσου επικίνδυνη για την ζωή της εκκλησίας κατάσταση. Καλούνται να αντιμετωπίσουν ένα εσωτερικό σκάνδαλο, μια εσωτερική κρίση, η οποία απειλούσε να διασπάσει την ενότητα της Εκκλησίας. Και όπως θα δούμε παρά κάτω οι απόστολοι με τον θείο φωτισμό και την καθοδήγηση του αγίου Πνεύματος επεσήμαναν  αμέσως  την ανώμαλη αυτή κατάσταση και την αντιμετώπισαν με άμεση προσωπική επέμβασή τους και μάλιστα κατά ένα τέτοιο τρόπο που η κρίση αυτή έγινε τελικά αφορμή να αποκτήσει η Εκκλησία και δεύτερη ομάδα αποστόλων, τους λεγόμενους 7 διακόνους.

«Εν δε ταις ημέραις ταύταις πληθυνόντων των μαθητών εγένετο γογγυσμός των  Ελληνιστών προς τους  Εβραίους, ότι παρεθεωρούντο εν τη διακονία τη καθημερινή αι χήραι αυτών» (1).

«Εν δε ταις ημέραις ταύταις». Δεν προσδιορίζει πότε ακριβώς έγινε το περιστατικό που θα διηγηθεί παρά κάτω. Μπορεί να έγινε ένα χρόνο μετά την αποφυλάκιση των αποστόλων, ίσως και δύο χρόνια. Πάντως εκεί περίπου θα είναι. «Πληθυνόντων των μαθητών». Καθώς αυξανόταν όλο και περισσότερο ο αριθμός των μαθητών, δηλαδή των πιστών που έγιναν μέλη της Εκκλησίας. Εδώ για πρώτη φορά ο Λουκάς ονομάζει τους χριστιανούς μαθητές. Είναι μια λέξη πολύ ταιριαστή και χαρακτηριστική, που παραπέμπει στην έννοια του σχολείου, που δείχνει ότι η Εκκλησία λειτουργούσε τότε σαν σχολείο. Που δείχνει επίσης, ότι όλοι οι πιστοί εμαθήτευαν επί καθημερινής βάσεως σ’ αυτό το σχολείο, ότι αυτή η μαθητεία ήταν ένα κύριο χατρακτηριστικό γνώρισμα της ζωής των. Αυτό σημαίνει για μας, ότι δεν μπορούμε να είμαστε χριστιανοί αν δεν είμαστε και μαθητές. Αν δεν μαθητεύσουμε στο σχολείο του Χριστού, στο ευαγγέλιο. Αν δεν γνωρίσουμε και δεν βιώσουμε το περιεχόμενο της πίστεως μας. Και αυτή η μαθητεία θα διαρκέσει όσο και η ζωή μας. Για μια ακόμη φορά ο Λουκάς μας αναφέρει την συνεχή αύξηση του αριθμού των πιστών. Η φωτιά του αγίου Πνεύματος που άναψε την ημέρα της Πεντηκοστής, δεν σβύνει πλέον. Οι άνεμοι που πάνε να την σβύσουν,  Σαδουκαίοι και Αρχιερείς, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να την εξαπλώνουν ακόμη περισσότερο. «Εγένετο γογγυσμός των  Ελληνιστών προς τους  Εβραίους». Γογγύζω σημαίνει μουρμουρίζω εκφράζοντας δυσαρέσκεια, παράπονο, αγανάκτηση για κάτι δυσάρεστο. Είχαν μέσα τους παράπονο, πικρία, αγανάκτηση οι Ελληνιστές προς τους Εβραίους, δηλαδή οι Ιουδαίοι της Διασποράς προς τους Ιουδαίους της Παλαιστίνης. Και γιατί αγανακτούσαν; «Ότι παρεθεωρούντο εν τη διακονία τη καθημερινή αι χήραι αυτών». Διότι παραμελούσαν οι ντόπιοι Εβραίοι τις χήρες των Ελληνιστών στην καθημερινή τους διακονία, δηλαδή στη καθημερινή φροντίδα που είχαν αναλάβει για την διανομή του φαγητού και την κάλυψη των άλλων βιοτικών αναγκών των. Πιθανόν να μεροληπτούσαν και να έδιδαν περισσότερο φαγητό, η άλλα είδη πρώτης ανάγκης στους ντόπιους Εβραίους, που τους αισθάνονταν ίσως πιο οικείους, παρά στις γυναίκες των Ελληνιστών και μάλιστα τις χήρες. Βέβαια ο γογγυσμός μπορεί να ήταν δίκαιος, μπορεί όμως να ήταν και άδικος. Όπως και να έχει το πράγμα, είτε ο γογγυσμός είναι άδικος και βαρύνει τους Ελληνιστές, είτε δίκαιος και βαρύνει τους Εβραίους, οι οποίοι δεν έδωσαν και τόση προσοχή στο μοίρασμα του φαγητού, το θέμα είναι, ότι υπήρχε αυτή η ανώμαλη κατάσταση, η οποία δεν ήταν καθόλου ευχάριστη. Και όχι μονο δεν ήταν ευχάριστη, αλλά ήταν και επικίνδυνη, διότι μπορούσε σιγά σιγά ο γογγυσμός να φέρει διάσπαση και τελικά να γίνει σχίσμα.

 «Προσκαλεσάμενοι δε οι δώδεκα το πλήθος των μαθητών είπον, ουκ αρεστόνεστιν ημάς καταλείψαντας τον λόγον του Θεού διακονείντραπέζαις» (2). Όταν οι απόστολοι αντελήφθησαν αυτή την θλιβερή κατάσταση, δεν αδιαφόρησαν, αλλά αμέσως επενέβησαν και με πολλή σοφία και διάκριση την αντιμετώπισαν. Προσκάλεσαν σε μια γενική σύναξη όλο το πλήθος των μαθητών, όχι με σκοπό να στήσουν δικαστήριο για να δικάσουν αυτούς που έφταιγαν, αλλά για να αναγγείλουν σ’ αυτούς μια πολύ σημαντική απόφασή τους, η οποία θα έδινε μια νέα ώθηση στην κατ’ εξοχήν πνευματική αποστολή των αποστόλων, το κήρυγμα, αλλά και την οριστική λύση στο πρόβλημα που προέκυψε. «Ουκ αρεστόν εστιν...». Δε αρέσει στον Θεό να εγκαταλείψουμε τον λόγο του Θεού, το κήρυγμα και να διακονούμε τραπέζια. Να αφήσουμε τα πνευματικά και να απορροφηθούμε από τα κοινωνικά. Το πρώτο και κατ’ εξοχήν έργο των αποστόλων είναι η πνευματική καλλιέργεια του λαού, με την συνεχή διδασκαλία και το  κήρυγμα, και όχι η φιλανθρωπία και η ελεημοσύνη, η οποία μπορεί να γίνει και από άλλους, που δεν έχουν το χάρισμα να διδάξουν και να καταρτίσουν πνευματικά τον λαό. Πρώτη προτεραιότητα έχει η πνευματική τροφοδοσία και κατόπιν η υλική. Το ίδιο έκαμε και ο Χριστός, ο οποίος εθεράπευε βέβαια κάθε είδους ασθένειες, αλλά όλα αυτά τα έκαμε με ένα σκοπό: Να πιστεύσουν στην μεσσιανική του ιδιότητα, να μετανοήσουν, να εγκολπωθούν την διδασκαλία του και να την εφαρμόσουν. Το θέλημα του είναι: «ζητείτε πρώτον την βασιλεία του Θεού και τη  δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν» (Ματθ.6,33).

Συνεχίζεται