ΚΑΜΜΙΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ ΣΕ ΘΕΜΑΤΑ ΠΙΣΤΕΩΣ

Ο λαός μας λέγει θυμόσοφα, εύστοχα και επιτυχημένα, ότι «όταν το μυρμήγκι βγάλει φτερά, πεθαίνει» κι εννοεί την αποτυχία που συνοδεύει και ακολουθεί τον άνθρωπο εκείνο, που με εγωϊστικό τρόπο, αδιαφορώντας για το παρελθόν και τους προγενεστέρους του, τραβάει αλαζονικά και αυτάρεσκα δικό του δρόμο.
Αυτό δυστυχώς το βλέπουμε καθημερινά να επαναλαμβάνεται σε πολλούς τομείς της καθημερινής ζωής, σε πολλές πτυχές της ανθρώπινης δραστηριότητας. Βεβαίως δεν απαγορεύεται η πρωτοτυπία, η πρωτοβουλία, η ενεργητικότητα και η πρόοδος.
Αυτό όμως που είναι καλό και προάγει τα πράγματα, αν δε γίνεται με καλό και ταπεινό τρόπο, λαμβάνοντας υπόψη με σεβασμό το παρελθόν και τον κόπο των προγενεστέρων, καταλήγει συχνά και όχι σπάνια σε παταγώδη αποτυχία.
Ποιος φυσικός επιστήμονας διανοήθηκε ποτέ ερευνώντας στο εργαστήριό του να ξανακάνει εξαρχής όλα τα πειράματα, που αποτελούν τιμία παρακαταθήκη του επιστημονικού κόπου και ιδρώτα των προκατόχων του; Ή να μη λάβει υπόψη θεωρήματα, νόμους και αξιώματα των περασμένων χρόνων. Δε θα θεωρηθεί ανόητο και εξωφρενικό; Όλοι ξέρουμε από την διαχρονικότητα της κοινωνικής ζωής πόσο μέτραγε και παλιά, αλλά και σήμερα, η υπακοή του ειδικευόμενου και μαθητευόμενου τεχνίτη, του «κάλφα», στον μάστορα…
Αν αυτό όμως ισχύει για τις επιστήμες και τις τέχνες, ισχύει πολύ περισσότερο για την αλήθεια και την πίστη, για την Παράδοση και την Εκκλησία. Δεν μπορούμε επ΄ ουδενί να αγνοήσουμε την ιστορία της Εκκλησίας και να διαγράψουμε αρετές και συμπεριφορές των Αγίων Πατέρων μας, «των στερεωσάντων την Ορθοδοξίαν», επειδή μας κατέλαβε οίστρος δογματικής συγχύσεως και πνευματικής ακολασίας.
Από τα βάθη των χρόνων της Ιστορίας και της Αγ. Γραφής ακούγεται η φωνή του Πνεύματος, να μη μετακινούμε όρια και σύνορα των Πατέρων. Ας πούμε ότι με τις σύγχρονες πρακτικές των υποχωρήσεων των οικουμενιστών και συγκρητιστών δεν φτάσαμε σ΄αυτό το σημείο, της δογματικής νοθείας και αλλοιώσεως. Αλλά δυστυχώς έχουμε φτάσει σε σημεία απαράδεκτα τα οποία καθ΄εαυτά μπορεί να μη συνιστούν αυτόχρημα αίρεση «γυμνή τη κεφαλή», αλλά αποτελούν εκκλησιαστικά εγκλήματα.
Δεν είναι εκκλησιαστικό ατόπημα κατά της Ορθοδοξίας και των χριστιανών της, όταν ελαχιστοποιούμε τον κίνδυνο από τον συναγελασμό με τους αιρετικούς και τις συμπροσευχές με αυτούς; Δεν είναι λάθος και έγκλημα η ελαχιστοποίηση και ο μηδενισμός των πατερικών προδιαγραφών, δηλαδή πως φέρθηκαν αυτοί και πως εμείς, τη στιγμή μάλιστα πού όχι μόνο δεν τους μιμούμαστε, αλλά και τους κατηγορούμε ότι εμφορούνταν από το δαιμονικο πνεύμα του διχασμού και του σχίσματος και ότι οι κανόνες τους αποτελούν τα τείχη του αίσχους;
Είναι λόγια Ορθοδόξων, και δή μεγαλοσχήμων κληρικών αυτά, οι οποίοι στοιχούν στα ίχνη των Πατέρων, όπως λέγει και η προς Εβραίους επιστολή «Μνημονεύετε των ηγουμένων υμών οίτινες ελάλησαν υμίν τον λόγον του Θεού, ών αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής μιμείσθαι την πίστιν»;
Και βεβαίως μερικοί φτάνουν και στην ελαχιστοποίηση αποφάσεων Συνόδων περί των αιρετικών, στην ελαχιστοποίηση της αληθείας με την απομείωση των αιρετικών αποκλίσεων ως μηδανινών και χωρίς σωτηριολογική σημασία, ελαχιστοποίηση της αληθείας και μεγιστοποίηση της ευγενείας, δηλαδή της δήθεν αγάπης, εις βάρος όμως της αληθείας και της ακριβείας.
Η ελαχιστοποίηση αυτή, ξέρουν όσοι διαβάζουν το Ευαγγέλιο, οδηγεί στην ελαχιστοποίηση των «ελαχιστοποιούντων». «Ελάχιστος κληθήσεται, λέγει ο Κύριος, εν τη βασιλεία των ουρανών», δηλ. δε θα φανεί πουθενά. Δεν παίζουμε με το Ευαγγέλιο και την αλήθεια. Επίκειται ανάθεμα στα κεφάλια των κηρύκων του αλλοιωμένου ευαγγελίου. Τι έχει πεί ο Κύριος: «Ο ουρανός και η γη παρελεύσονται οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσι». «Πάντα όσα ενετειλάμην υμίν», αυτά πρέπει να κηρύξουμε στον άπαντα κόσμο. Αγάπη δείχνουμε όταν λέμε την αλήθεια και δεν υποχωρούμε.
«Δεν χωρεί συγκατάβασις εις τα της πίστεως», λέγει ο άγ. Μάρκος ο Ευγενικός. Δεν υποχωρούμε καθόλου «όταν η πίστις είναι το κινδυνευόμενον», λέγει ο Μ. Βασίλειος. «Μη προτίμα την ομόνοιαν της αληθείας», λέγει ο άγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος.
Δεν είναι η αλήθεια ένας ποιμαντικός διακανονισμός για μια καθημερινή πράξη, ούτε μια οικονομία θεραπευτικής προσπάθειας ενός πνευματικού. Η αλήθεια από μόνη της ελευθερώνει και θεραπεύει μόνο όταν δίνεται με πληρότητα και ακρίβεια. Αυτή είναι η πραγματική αγάπη: η φανέρωση στους αιρετικούς χωρίς υποχωρήσεις της Ορθοδόξου αληθείας. Δηλ. δεν είχε αγάπη ο Μ. Αθανάσιος όταν επέμεινε σε ένα ιώτα και σε ένα νι, ότι δηλ. ο Χριστός δεν είναι «ομοιούσιος, αλλά ομοούσιος» με τον Πατέρα, δηλ. της αυτής και όχι απλά όμοιας ουσίας;
Δεν είχε αγάπη ο άγ. Κύριλλος Αλεξανδρείας που επέμεινε να ονομάζει την Παναγία μας Θεοτόκο και όχι Χριστοτόκο; Γιατί δεν υποχωρούσε άραγε, για να λένε μια «καλημέρα» με τον Νεστόριο;
Δεν είχε αγάπη άγιος Αλέξανδρος που δεν ήθελε να συλλειτουργήσει με τον αιρεσιάρχη ΄Αρειο και προσευχόταν όλη τη νύχτα να μη επιτρέψει ο Κύριος να κάνει τέτοια βέβηλη εκκλησιαστική πράξη και τέτοια ανόσια λειτουργία; Ποιόν όμως εδικαίωσε ο Θεός;
Δεν είχε αγάπη ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς που τάβαλε με τον Βαρλαάμ τον Καλαβρό που κατηγορούσε τους ιερώς ησυχάζοντας ως «ομφαλοσκόπους» και υπεστήριζε βέβηλα δόγματα ότι ο Θεός έχει κτιστή χάρη και ότι προσεγγίζεται με την παρατήρηση, τις αισθήσεις και τον νού; «Ακατάληπτον το θείον και μόνον καταληπτόν αυτού η ακαταληψία εστί».
Τι λέμε τώρα, ότι δεν είχε ο Αγ. Μάρκος ο Ευγενικός αγάπη, όταν έλεγε τους παπικούς, και σχισματικούς και αιρετικούς, όταν τους καλούσε να επιστρέψουν την πατερική παράδοση των οκτώ πρώτων αιώνων και των επτά οικουμενικών Συνόδων και ηρνείτο να δεχθεί την προσθήκη ενός que (=και) στο Σύμβολο της Πίστεως; Υψίστη πράξη αγάπης ήταν η άρνηση να υπογράψει.
Αυτό ωφέλησε έστω και περιστασιακά, έστω και προσωρινά τους αιρετικούς παπικούς και σε μια στιγμή στοχαστικής αυτογνωσίας και αυθόρμητης ομολογίας είπαν: «εποιήσαμεν ουδέν». Τον άγιο Μάρκο δικαίωσε ο λαός και ο Θεός και η Εκκλησία και τον ονόμασε «άτλαντα της Ορθοδοξίας».
Λοιπόν, τα κείμενα τα έχουμε, τα παραδείγματα τα βλέπουμε, τις αποφάσεις των Συνόδων τις ξέρουμε, δεν μένει παρά η συμμόρφωσή μας με την αλήθεια της Ορθοδοξίας χωρίς προσθήκες, αλλοιώσεις, αφαιρέσεις και εκπτώσεις και το αγιοπατερικό ήθος της ορθοδόξου συμπεριφοράς έναντι των αιρετικών.
Δεν είμαστε εμείς αγιότεροι των Πατέρων μας ούτε σοφότεροί τους. Μυρμήγκια είμαστε μπροστά τους που αν αρχίζουμε και βγάζουμε τα φτερά της αλαζονείας μας θα χαθούμε τελείως. Ο Θεός να μας φυλάξει από τέτοιο κατάντημα!

ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΛΑΜΙΑΣ