Ἀπέναντι εἰς τοὺς κατηγόρους τῆς Ἐκκλησίας

 

Ἀπέναντι εἰς τοὺς κατηγόρους τῆς Ἐκκλησίας

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

   Οἱ κατήγοροι τῆς Ἐκκλησίας ποτὲ δὲ θὰ ἐκλείψουν. Πάντα θὰ ὑπάρχουν οἱ ἐθελοντὲς τοῦ διαβόλου, ποὺ θὰ τεντώνουν τὰ τόξα τους καὶ θὰ ἐκτοξεύουν τὰ δηλητηριώδη βέλη τους. Σκοπὸς τους εἶναι νὰ περιορίσουν τὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, νὰ τῆς στερήσουν τὴν παρρησία τῶν λόγων της καὶ νὰ ὑπάρχει μόνο ὡς παραδοσιακὸ ἀπολίθωμα. 

Οἱ πολέμιοι τῆς Ἐκκλησίας ἐμφανίζονται ὡς γνῶστες τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων καὶ γενικά τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Δὲν ἐπιθυμοῦν τὴν παρουσία της στὴ ζωή τους καὶ στὴν κοινωνία γενικότερα. Γι’ αὐτοὺς περισσότερη ἀξία ἔχει ἕνα πολιτιστικὸ κέντρο παρὰ ἕνας ἱερὸς ναός! Ἡ ἄγνοια, ἀλλὰ καὶ τὸ πάθος κατὰ τῆς πίστεως, δὲν τοὺς ἐπιτρέπουν νὰ δοῦν τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ ἐπιλέξουν τὸ φῶς τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Εἶναι οἱ ἄνθρωποι τοῦ σκότους κι ἂς διαθέτουν τίτλους σπουδῶν καὶ κοσμικὴ δύναμη.

    Οἱ ἐπιθέσεις τῶν πολεμίων ἄλλοτε εἶναι εὐθεῖες καὶ ἄμεσες καὶ ἄλλοτε πλάγιες καὶ ἔμμεσες. Ἀνάλογα μὲ τὰ ἀποτελέσματα ποὺ περιμένουν. Τελικά, ἡ Ἐκκλησία παραμένει καὶ ριζώνει βαθύτερα στὴ συνείδηση τῶν μελῶν της καὶ δὲν θεωρεῖ ἀναγκαῖο κάθε φορά ποὺ δέχεται ἐπιθέσεις νὰ ἀπολογεῖται οὔτε καὶ νὰ ζητάει βοήθεια ἀπὸ τοὺς ἰσχυρούς τῆς κοσμικῆς  ἐξουσίας, οἱ ὁποῖοι ὡς γνωστὸν διαπνέονται ἀπὸ τὰ ἴδια συναισθήματα πρὸς τὴν Ἐκκλησία μὲ ἐκεῖνα τῶν πολεμίων της. Ἁπλὰ δὲν ἐκδηλώνονται δημοσίως, γιὰ νὰ ἀποφεύγουν τὶς ἀντιδράσεις τοῦ λαοῦ.

  Ἡ Ἐκκλησία πρέπει πάντα νὰ κηρύττει καὶ νὰ διδάσκει σύμφωνα μὲ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, χωρὶς νὰ συμβιβάζεται μὲ τὴ νοοτρόπια τοῦ κόσμου καὶ τὶς ἐπιδιώξεις τῶν πολιτικῶν τῆς κάθε ἐποχῆς. Εἶναι ἐσφαλμένη ἡ ἀντίληψη πολλῶν ἐπισκόπων καὶ κληρικῶν ὅτι χρειάζεται ἡ συνεργασία μὲ τοὺς κοσμικοὺς ἄρχοντες καὶ ὅταν ἀκόμα εἶναι ἀντίχριστοι.

  Θεωροῦν ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔχει ὡς προτεραιότητα τὸ κοινωνικὸ ἔργο, ἐνῷ τὴν πρώτη θέση ἔχει τὸ πνευματικό, γιὰ νὰ ὁδηγοῦνται οἱ ἄνθρωποι στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ, τὸ ὁποῖο μπορεῖ καὶ πρέπει νὰ ἐπιτελεῖται χωρὶς τὴ βοήθεια τῶν κοσμικῶν ἀρχόντων.

  Οἱ κληρικοὶ πρέπει νὰ εἶναι ἀξιοπρεπεῖς ἀπέναντι στοὺς ἰσχυρούς τῆς γῆς καὶ νὰ μὴ ὑποκλίνονται δουλικῶς, ἀλλὰ ἐκεῖνοι πρέπει νὰ ἀναγνωρίζουν τὸ ἀνώτατο ἔργο ποὺ ἐπιτελοῦν καὶ νὰ ὠφελοῦνται πνευματικά, ὅταν εἶναι καλοπροαίρετοι. Οἱ κληρικοὶ πρέπει νὰ εἶναι ἐλεύθεροι στὸ ἔργο τους καὶ νὰ στηρίζονται στὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι στοὺς ἐφήμερους κοσμικοὺς ἄρχοντες.

  Ἕνας σεβάσμιος ἐπίσκοπος τόνιζε ὅτι ἡ Ἐκκλησία θεωρεῖ χρέος της καὶ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ «νὰ διδάξει καὶ νὰ κηρύξει στοὺς ἀνθρώπους τὴν ἀλήθεια. Ἂν δὲν τὸ κάνει, θὰ πεῖ πώς κι ἡ ἴδια δὲν πιστεύει στὴν ἀλήθεια ἢ φοβεῖται νὰ τὴν κηρύξει καὶ προτιμᾶ νὰ συσχηματίζεται καὶ νὰ προσαρμόζεται στὶς πολιτικὲς καὶ κοινωνικὲς καταστάσεις, ποὺ κάθε φορά κυριαρχοῦν στὸν κόσμο. Πολὺ περισσότερο ἡ Ἐκκλησία βλέπει πώς πρέπει νὰ φωνάξει μερικὰ πράγματα στοὺς ἀνθρώπους, ὅσο βλέπει πώς οἱ ἄνθρωποι, εἴτε ἀπὸ ἄγνοια εἴτε ἀπὸ σκοπιμότητα, ἔχουν ἀνακατεμένα μέσα τους τὴν πίστη πρὸς τὴν Ἐκκλησία μὲ τὰ πολιτικά τους καὶ κοινωνικὰ φρονήματα. Γιὰ τοὺς χριστιανοὺς ὁμιλοῦμε, γιὰ τὰ παιδιὰ τῆς Ἐκκλησίας, κι οἱ χριστιανοὶ πρέπει νὰ ξέρουν τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία καὶ τί εἶναι ὅλα τὰ ἄλλα στὸν κόσμο, ποὺ ζητοῦν τὴν πίστη τους καὶ τὴν ψυχή τους. Ὄχι πώς ἡ Ἐκκλησία θέλει νὰ ἀρνηθεῖ στοὺς ἀνθρώπους τὴν ἐλευθερία στὰ πολιτικὰ καὶ κοινωνικά τους, ἀλλὰ εἶναι χρέος της νὰ τοὺς διδάξει ὅτι πρῶτα εἶναι χριστιανοὶ κι ὕστερα ὅλα τὰ ἄλλα. Καὶ νὰ τοὺς δώσει νὰ καταλάβουν ὅτι μόνο ὡς χριστιανοὶ μποροῦν νὰ εἶναι καλοὶ πολίτες καὶ ζωντανὰ μέλη τοῦ κοινωνικοῦ σώματος».

  Παράλληλα τὸ κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας διεξάγεται καὶ μὲ τὸ ἐνάρετο παράδειγμα τῶν ἱεροκηρύκων. Ἡ φωνὴ τῶν πράξεων καὶ τῆς τήρησης τῶν ἐντολῶν εἶναι πιὸ πειστικὴ ἀπὸ τοὺς ρητορικοὺς λόγους ποὺ εἶναι ἀδειανοὶ πνευματικοῦ περιεχομένου καὶ ἀκολουθοῦν τὴν ξύλινη καὶ ἐπαγγελματικὴ γλῶσσα, ποὺ μοιάζει μὲ ἐκείνη τῶν συνηγόρων, ἡ ὁποία ἀκούγεται στὶς αἴθουσες τῶν δικαστηρίων. Τὸ κήρυγμα πρέπει νὰ ἀναφέρεται στὴν πνευματικὴ οἰκοδομὴ τῶν πιστῶν, νὰ προσφέρεται μὲ ἁπλὸ τρόπο, χωρὶς τεχνολογίες, ἀναλύσεις, στοχασμοὺς καὶ ἐλεύθερα συμπεράσματα, τὰ ὁποῖα δὲν μποροῦν νὰ γίνουν πράξη, ἀλλὰ ἐντυπωσιάζουν τοὺς ἀκροατὲς καὶ θολώνουν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Οὔτε φυσικὰ τὸ κήρυγμα νὰ μετατρέπεται σὲ σχολιασμὸ τῆς κοινωνικῆς πραγματικότητας, ποὺ πνευματικὰ δὲν ὠφελεῖ τὸν κατὰ Θεὸν βίο τῶν ἀνθρώπων.

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος