Πέρυσι
τον Νοέμβριο, όταν ανακοινώθηκε η καθαίρεση του κ. Νίκου Φίλη από το υπουργείο
Παιδείας και η αντικατάστασή του από τον κ. Κώστα Γαβρόγλου, ο νέος υπουργός
παρουσιάσθηκε ως άνθρωπος συναινέσεως, με τον οποίο θα επετυγχάνετο η επίλυση
του προβλήματος του μαθήματος των Θρησκευτικών.
Όμως, όντως ο κ. Κώστας
Γαβρόγλου διακατέχεται από πνεύμα συναινέσεως; Αλήθεια, γνωρίζουμε ποιός είναι
ο κ. Γαβρόγλου; Άραγε, οι λύσεις που θα προτείνη για την επίλυση των
χρονιζόντων προβλημάτων της Παιδείας θα είναι προς όφελος της Παιδείας; Η μήπως
θα προχωρήση και αυτός, όπως οι τόσοι άλλοι υπουργοί, στην υλοποίηση των
σχεδίων του, για την ανόρθωση της παραπαίουσας Ελληνικής Παιδείας και όταν θα
αποχωρήση και αυτός οι προσπάθειές του θα αποδειχθούν οι ακατάλληλες, και θα
έλθη ο επόμενος υπουργός, που θα βάλη σε εφαρμογή τις δικές του;
Δεν
θα πρέπη να μας διαφεύγη ότι πάντοτε στο υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων
δεν διορίζεται ένας τυχαίος υποψήφιος. Μεταξύ των διατελεσάντων υπουργών
υπήρξαν οι κύριοι Γεώργιος Ράλλης, Γιώργος Παπανδρέου, Κώστας Σημίτης, Άρης
Σπηλιοτόπουλος και οι κυρίες Μαριέττα Γιαννάκου και Άννα Διαμαντοπούλου. Έτσι
και ο νέος υπουργός δεν είναι ένα τυχαίο πολιτικό πρόσωπο. Ο κ. Κώστας
Γαβρόγλου γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και είναι Ομότιμος Καθηγητής του
Πανεπιστημίου Αθηνών, επίσης είναι μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου του
ιδρύματος Λάτση, αλλά και ιστορικό στέλεχος της αριστεράς, αφού είχε διατελέσει
μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Εκτελεστικού Γραφείου του ΚΚΕ εσ.(1982-1986).
Βασικά του χαρακτηριστικά είναι ο αριστερός τεχνοκρατικός προσανατολισμός του
και το έντονο αντιεθνικό πνεύμα του, χαρακτηριστική, μάλιστα, είναι η δήλωση
του ότι «Καθήκον των αριστερών είναι να πηγαίνουν κόντρα σε κάθε εθνική τάση».
Το πως δε αντιλαμβάνεται την σχέση του με την Εκκλησία αποτυπώνεται ξεκάθαρα με
την δήλωσή του «από μακριά και αγαπημένοι».
Ο
κ. υπουργός, μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του, μεταξύ των άλλων είχε δηλώσει
σχετικά με το μάθημα των Θρησκευτικών ꞉ «Δεν θα γίνη καμία απολύτως αλλαγή στο
μάθημα των Θρησκευτικών», τονίζοντας μάλιστα ότι το εννοεί , αφού είναι
συμφωνία, όπως είπε, μεταξύ του Αρχιεπισκόπου, του Πρωθυπουργού και του τότε
υπουργού κ. Φίλη. Όμως σήμερα το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής, το πρώην
Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, με ανακοινώσεις του δηλώνει ότι το μάθημα των
Θρησκευτικών στην Γ ἀλλά και στην Β Λυκείου θα είναι μάθημα
επιλογής και θα ονομάζεται Ζητήματα Ηθικής και Θρησκειών. Δηλαδή, όχι μόνο
χάνει τον κατηχητικό του χαρακτήρα, αλλά γίνεται και μάθημα επιλογής! Έτσι
αποδεικνύεται ότι και ο νέος υπουργός, παρά τις περγαμηνές του, φάσκει και
αντιφάσκει, αναιρώντας τους ίδιους τους λόγους του, λίγους μήνες μετά από την
ανάληψη των καθηκόντων του. Επιβεβαιώνοντας ότι σκοπός της Κυβερνήσεως είναι η
περιθωριοποίηση της Εκκλησίας αλλά και ο εξοβελισμός του μαθήματος των
Θρησκευτικών από το διδακτικό πρόγραμμα των μαθητών.
Σε
ένα άλλο βαρύ ατόπημα, στο οποίο προέβη ο κ Γαβρόγλου, στους λίγους μήνες της
παρουσίας του στο υπουργείο, ήταν και η εγκύκλιος που εστάλη προς τους μαθητές
των Γυμνασίων της Χώρας, με την οποία προτρέπει την σχολική κοινότητα να
ασχοληθή με την Θεματική που έχει τίτλο “Σώμα και ταυτότητα”. Δηλαδή, παιδιά
ηλικίας δεκατριών και δεκατεσσάρων χρόνων τα προτρέπει να ασχοληθούν με θέματα,
όπως «Φύλο, σεξουαλικός προσανατολισμός και ανθρώπινα δικαιώμματα, ομοφοβία και
τρανφοβία στην κοινωνία και στο σχολείο, η κατάρριψη των μύθων που συνδέονται
με την χρήση ουσιών» και άλλα σχετικά θέματα. Αλήθεια, ποιός είναι ο σκοπός για
να διδαχθούν τα παιδιά τέτοια θέματα, για να αναπτύξουν μήπως το κριτικό
πνεύμα; Όμως ο άνθρωπος που δεν έχει ηγεμόνα στον νου του τον Χριστό, σκέπτεται
και δρα όπως τα άλογα ζώα και αυτά «μόλις αντικρύσουν εκείνο που ορέγονται
ορμούν αμέσως ασυγκράτητα, για να το απολαύσουν». Δεν το γνωρίζει άραγε εκ
πείρας αυτό ο κ. υπουργός; Καλά δεν βλέπει τι γίνεται γύρω του, τι άλλο θέλει
να δη, για να καταλάβη ότι πάμε κατευθείαν στον γκρεμό;
Ο
κ. υπουργός, όπως ανακοινώθηκε στον τύπο, ως Κωνσταντινοπολίτης που είναι,
παραβρέθηκε στην κοπή της πίττας της νεολαίας της Πόλης και της Ίμβρου, την
οποία έκοψε ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος. Ο κ. υπουργός κατά την εκδήλωση της κοπής,είπε
«Το μήνυμα του Οικουμενισμού δεν
είναι μονάχα ένα μήνυμα θρησκευτικό, είναι ένα βαθιά πολιτικό μήνυμα, ένα
μήνυμα προς όλα τα μέλη μιας κοινωνίας, ανεξαρτήτως των θρησκευτικών τους
πεποιθήσεων», μία δήλωση με την οποία γίνεται καταφανές ότι είναι θιασώτης και
αυτός της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας, για την οποία εργάζεται. Αυτό όμως που
μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι ότι αν και αλλάζουν οι υπουργοί Παιδείας
όλοι έχουν άριστες σχέσεις με το Φανάρι. Ο προηγούμενος υπουργός κ. Νίκος Φίλης
είχε αποκαλυφθή σε δημοσίευμα, ότι βασικός λόγος για τον οποίο «βρέθηκε στο
στόχαστρο της ιεραρχίας-και τελικά απομακρύνθηκε- από κοινού με τον υπουργό
Εργασίας κ. Γιώργο Κατρούγκαλο ήταν ότι υπόθαλπαν
και τροφοδοτούσαν τις αξιώσεις που είχε το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αξιώσεις
που είχαν στο στόχαστρό τους, όπως τόνιζαν την Εκκλησία της Ελλάδος».
Γ.Κ.Τ.
2 σχόλια:
Σε πρόσφατη (30/1/17), ζωντανή εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης, έκανε μια λίαν προβληματική και αποκαλυπτική δήλωση που χρήζει περεταίρω αποσαφήνισης, διότι ούτε λίγο ούτε πολύ, κρατώντας «χειρονιπτικά» αποστασιοποιημένη θέση ο ίδιος από το γεγονός, παραδέχθηκε ομολογιακά, εκ πλαγίου λόγου και έμμεσα αλλά ξεκάθαρα, ότι οι αποφάσεις περί των «μεταρρυθμίσεων» στο χώρο της Ελληνικής Παιδείας που λαμβάνονται, πολλές φορές και με τον χαρακτήρα του «εξαιρετικά επείγον» , είναι μνημονιακά διακελεύσματα και προστάγματα. Είπε τα εξής: «…δυστυχώς το εκπαιδευτικό ζήτημα της χώρας μας σχετίζεται, ως μη όφειλε, με τα μνημόνια και τις αξιολογήσεις, ….και ελπίζω κάποτε να απεμπλακεί από αυτά…».
Ιδού, πεδίον λαμπρόν ερμηνευτικής απόδοσης!
Δ.Γ.Π.
Ο κ. Γαβρόγλου καμμία ουσιαστική περγαμηνή δέν έχει για να θεωρηθεί ικανός και αντάξιος του τίτλου του Υπουργού της εθνικής μας Παιδείας. Άλλωστε πλέον δεν υπάρχει εθνική παιδεία αλλά σκέτη παιδεία, τουτέστιν παιδεία χωρίς ελληνικό πρόσημο, χαρακτηριστικά και περιεχόμενο. Ακόμη και από πολιτικής απόψεως ανήκει σε εκείνη την μακρά δυστυχώς σειρά σύγχρονων πολιτικών της λεγομένης αριστεράς που δεν διακρίνονται για την ειλικρίνεια, ευθύτητα καί αντικειμενικότητά των. Δυστυχώς για την παιδεία αλλά και για τους ίδιους που θά μείνουν στην ιστορία έτσι ή μάλλον δεν θα μείνουν καθόλου στην ιστορία ως ανάξιοι λόγου από ελληνικής τυλάχιστον σκοπιάς.
Δημοσίευση σχολίου