Χαιρετισμός καθηγουμένου Ι. Μονής Κουτλουμουσίου, Γέροντος Χριστοδούλου Αγιορείτου, στην εκδήλωση για τον Άγιο Πορφύριο

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι. ΜΟΝΗΣ ΚΟΥΤΛΟΥΜΟΥΣΙΟΥ, ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ

Παναγιώτατε, ἀγαπητοί φίλοι καί ἀδελφοί,

Γιάτόν ὅσιο Πορφύριο μπορεῖ νά εἰπωθεῖ τοῦτο:

Ἐκπυρωθείς ἀπό τήν ἕνωσή του μέ τό ἄστεκτον πῦρ, ἔγινε γιά μᾶς ζωτική δύναμις.

Αὐτή εἶναι ἡ ἐμπειρία ὅσων τόν γνωρίσαμε, ἀλλά καί πολλῶν πού δέν μπόρεσαν νά τόν γνωρίσουν κατά τήν ἐπίγεια ζωή του.Ἦταν, καί εἶναι ἀκόμη, ἡ παράκλησις τοῦ κόσμου. Ἔχοντας τήν ἁγία εὐαισθησία τῶν Ἁγίων, εἶχε ἀπό τόν Θεό ἕνα ἰδιαίτερο χάρισμα: νά βλέπει. Κι ὅταν δυσκολευόταν νά βλέπει στό φυσικό φῶς, εἶχε τό χάρισμα νά βλέπει ὅσα συνέβαιναν μακριά ἤ κοντά, σάν μέσα σέ μιά ἀχτίδα φωτός.

Οἱ ἑμπειρίες πού μοῦ χάρισε ὁ Θεός κοντά του εἶναι θαυμαστές. Ὅμως ὁ ἴδιοςδένθεωροῦσετά θαυμαστά σημεῖαὡς τεκμήρια ἁγιότητας. Ἐκεῖνο πού ἦταν ἀναμφισβήτητα τεκμήριο ἁγιότητας ἦταν ὅτι οἱ παρεμβάσεις του ἔσωζαν ἀνθρώπους. Ἐξίσου ἀδιαμφισβήτητο τεκμήριο ἦταν καί ἡ σωστική καί ζωντανή παρουσία του μετά την ὁσία του κοίμηση.

Ἀναφέρω μόνο ἐνδεικτικάαὐτό πού μοῦ  συνέβη ἕνα χρόνο περίπου μετά τήν κοίμησή του. Ἦταν ἕνα τηλεφώνημα. Καλοῦσα ἐπανειλημμένως τήν γερόντισσα τῆς μονῆς στον Ὠρωπό, για ἕνα θέμα πού ἀφοροῦσε καί στη δική μας μονή. Κάποια στιγμή, ……………….

Ὁ γέρων Πορφύριος ἔμεινε πάντα νέος. Ἀγαποῦσε τή ζωή, ἀγαποῦσε τή φύση, τή δημιουργία, ἀλλά καί τόν πολιτισμό. Δεν ἀπέρριπτε τίποτε, γνώριζε νά δοκιμάζει και νά κατέχει τό καλό. Ἦταν ἔξω ἀπό τίς συμβάσεις τοῦ καθωσπρέπει, κοινωνικοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἦταν ὅλος φωτιά, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦἦταν ἡ φωτιά στήνὁποίαζοῦσε, και με την ὁποία φώτιζε τόν κόσμο.

Χαρακτηριζόταν ἀπό εὐθύτητα. Αὐτή ἡ εὐθύτητα, ὅμως, δεν ἄνοιγε κεφάλια, γιατί προερχόταν ἀπό την ὅραση και τή διάκριση τῆς ἀγάπης.

Γι’ αὐτό και συνιστοῦσε την ὁδό τῆς ἀγάπης. Μην πολεμᾶτε τό κακό, ἔλεγε. Ἀνοῖξτε την ἀγκαλιά σας στην ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, δοθεῖτε σ’ Αὐτόν με οὐράνιο ἔρωτα, χωρίς νά ξέρει ἡ δεξιά σας τί ποιεῖ ἡ ἀριστερά σας, δηλ. χωρίς ὑπολογισμούς, ὅτι θά κάνω αὐτό και θά κερδίσω ἐκεῖνο.

Ὁ ἅγιος δέν χρειάζεται οὔτε τήν τιμή μας, οὔτε κἄν την ἀναγνώριση. Εἶναι πάντα κοντά μας, γιατί ζεῖ μέσα στόν Θεό, πού εἶναι ὁ τόπος τῶν ὅλων. Ὁ λόγος του εἶναι πάντοτε ζωντανός, παρηγορητικός ὅσο καί κοφτερός.

Ἐάν συναζόμεθα για νά μιλήσουμε για ἕναν ἅγιο, εἶναι για να βρεθοῦμε κάπου στα ἴχνη του. Νά σπουδάσουμε τόν τρόπο του, πού εἶναι το ἐφαρμοσμένο Εὐαγγέλιο. Νά καθρεφτίσουμε στην εἰκόνα του τον ἑαυτό μας, νά πάρουμε στά σοβαρά τή σχέση μας με τόν Θεό, και ἐν τέλει, νά χαράξουμε ἀπό κοινοῦ μιά πορεία, ὄχι μέ βάση την ἰδιοτέλεια και τίς φιλοδοξίες μας, ἀλλά μέ βάση αὐτό πού ἀποτελεῖ χαρακτηριστικό τῶν ἁγίων: τήν ταπείνωση και τήν ἀγάπη.

Ποιός μπορεῖ νά φθάσει σ’ αὐτή την ἀγάπη;

Ὡστόσο, αὐτή ἦταν ἡ συμβουλή τοῦ ἁγίου Πορφυρίου: να μελετᾶμε τούς βίους τῶ νἁγίων, για να βροῦμε τούς τρόπους πού μεταχειρίσθηκαν. Καθώς ἔλεγε, «Καλό εἶναι νά κάνομε αὐτή τήν κλοπή. Νά κάνομε κι ἐμεῖς ὅ,τι ἔκαναν ἐκεῖνοι. Αὐτοί ρίχθηκαν στην ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ἔδωσαν ὅλη τήν καρδιά τους. Νά κλέψομε λοιπόν τόν τρόπο τους.»