Κυριακή της Ορθοδοξίας -Οι αθλητές της πίστεως.

Ἀπόστολος: Ἑβρ. ια´ 24-26, 32-40

Εβρ. 11,24         Πίστει Μωϋσῆς μέγας γενόμενος ἠρνήσατο λέγεσθαι υἱὸς θυγατρὸς Φαραώ,

Εβρ. 11,24                Ενεκα της πίστεως του ο Μωϋσής, όταν εμεγάλωσεν, ηρνήθη να ονομάζεται παιδί της θυγατρός του Φαραώ,

Εβρ. 11,25         μᾶλλον ἑλόμενος συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν,

Εβρ. 11,25                 και επροτίμησε καλύτερον να ταλαιπωρήται και να κακοπαθή μαζή με τον λαόν του Θεού, παρά να έχη πρόσκαιρον απόλαυσιν μιας αμαρτωλής και τρυφηλής ζωής, σαν βασιλόπουλο εις τα ανάκτορα.

Εβρ. 11,26         μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ· ἀπέβλεπε γὰρ εἰς τὴν μισθαποδοσίαν.

Εβρ. 11,26                Και από τους θησαυρούς, από τα αγαθά και την δόξαν της Αιγύπτου, εθεώρησε μεγαλύτερον και πολυτιμότερον πλούτον το να χλευάζεται και να περιφρονήται, όπως βραδύτερον θα ωνειδίζετο ο Χριστός. Διότι είχε προσηλωμένα τα μάτια του και επερίμενε με πίστιν της ανταμοιβήν, που θα του έδιδεν ο Θεός στους ουρανούς.

………………………………

Εβρ. 11,32         Καὶ τί ἔτι λέγω; ἐπιλείψει γάρ με διηγούμενον ὁ χρόνος περὶ Γεδεών, Βαράκ τε καὶ Σαμψὼν καὶ Ἰεφθάε, Δαυΐδ τε καὶ Σαμουὴλ καὶ τῶν προφητῶν,

Εβρ. 11,32                 Και τι να διηγούμαι ακόμη; Θα σταματήσω, διότι δεν θα με πάρη ο χρόνος, να διηγηθώ δια τον Γεδεών, τον Βαράκ και τον Σαμψών και τον Ιεφθάε, δια τον Δαυίδ και τον Σαμουήλ και τους προφήτας.

Εβρ. 11,33         οἳ διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων,

Εβρ. 11,33                 Αυρτοί, χάρις εις την πίστιν των, ηγωνίσθησαν και κατενίκησαν βασίλεια, ήσκησαν δικαιοσύνην, επέτυχαν την πραγματοποίησιν των υποσχέσεων του Θεού, έφραξαν τα στόματα των αγρίων λεόντων, όπως ο Δανιήλ,

Εβρ. 11,34         ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων·

Εβρ. 11,34                 έσβησαν την φοβεράν δύναμιν της φωτιάς, όπως οι τρεις παίδες, διέφυγαν τον κίνδυνον να σφαγούν με μαχαίρια, όπως ο Ηλίας, εδυναμώθησαν και έγιναν καλά από αρρώστιες, ανεδείχθησαν κραταιοί και δυνατοί στον πόλεμον, έκαμψαν και έτρεψαν εις φυγήν πολυάριθμα στρατεύματα ξένων εχθρών.

Εβρ. 11,35         ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τούς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν·

Εβρ. 11,35                 Μερικές γυναίκες, χάρις εις αυτήν την πίστιν, επήραν πάλιν ζωντανούς, δια της αναστάσεως τους νεκρούς των. Αλλοι δε εδέθησαν στο τύμπανον, στο φοβερά βασανιστικόν εκείνον όργανον, χωρίς να δεχθούν την απελευθέρωσιν, που τους επρότειναν οι βασανισταί των, εάν ηρνούντο την πίστιν των, και υπέμειναν το φοβερόν μαρτύριον μέχρι θανάτου, δια να επιτύχουν και πάρουν ανάστασιν ασυγκρίτως καλυτέραν από την παρούσαν ζωήν.

Εβρ. 11,36         ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς·

Εβρ. 11,36                 Αλλοι δε εδοκίμασαν εμπαιγμούς και μαστιγώσεις, ακόμη δε δεσμά και φυλακήν.

Εβρ. 11,37         ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι,

Εβρ. 11,37                 Ελιθοβολήθησαν, επριονίσθησαν, επέρασαν μέσα από πολλούς πειρασμούς, απέθαναν σφαγέντες με μάχαιραν, περιήρχοντο εδώ και εκεί φορούντες, αντί για ενδύματα, προβιές και δέρματα γιδιών, στερούμενοι, θλιβόμενοι, υποβαλλόμενοι εις πολλάς κακουχίας.

Εβρ. 11,38         ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς.

Εβρ. 11,38                 Τετοιους αγίους δεν ήτο άξιος να τους έχη ο αμαρτωλός κόσμος. Επεριπλανώντο εις τις ερημίες, εις τα όρη, εις τα σπήλαια, εις τις τρύπες της γης.

Εβρ. 11,39         Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν,

Εβρ. 11,39                 Και όλοι αυτοί, μολονότι έλαβαν την καλήν και τιμίαν μαρτυρίαν, ότι ευηρέστησαν στον Θεόν χάρις εις την πίστιν των, δεν απήλαυσαν πλήρως την υπόσχεσιν της λυτρώσεως και της ουρανίου βασιλείας.

Εβρ. 11,40         τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι.

Εβρ. 11,40                Διότι ο Θεός επρόβλεψε δι' ημάς κάτι καλύτερον· δηλαδή να μη απολαύσουν αυτοί πλήρη την τελείωσιν και την μακαριότητα χωρίς ημάς (αλλ' όλοι μαζή σαν ένα πνευματικόν σώμα να απολαύσωμεν κατά την δευτέραν παρυσίαν την μακαριότητα της βασιλείας των ουρανών).

Οι αθλητές της πίστεως.

                        Η πρώτη Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής είναι γιορτή της Ορθοδοξίας. Ορθοδοξία ετυμολογικά σημαίνει και ερμηνεύεται σαν ορθή γνώμη, ορθή δόξα και κατά συνέπεια αλήθεια.Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας με το να καθιερώσουν την σημερινή Κυριακή στη νίκη και το θρίαμβο της Ορθοδοξίας δεν περιορίζουν το περιεχόμενό της στο καθ’ αυτό ιστορικό γεγονός της αναστήλωσης των εικόνων, αλλά στην περιχαράκωση της κεκτημένης, της εξ αποκαλύψεως αληθείας της. Γι’ αυτό και στους επιλεγομένους αφορισμούς και αναθεματισμούς που αναφέρονται στο Συνοδικό της Ορθοδοξίας καταδικάζονται όλοι οι αιρετικοί της μέχρι τότε εποχής και επαινούνται εκείνοι που πρωτοστάτησαν στον αντιαιρετικό αγώνα, εκκλησιαστικοί και πολιτειακοί άνδρες.

            Ο λόγος του Χριστού εξ αρχής υπήρξε σημείο αντιλεγόμενο «κείμενος εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών». Αλλά και πριν από την έλευση του Χριστού στον κόσμο όσοι θέλησαν «ευσεβώς ζειν» εκδιώχθηκαν. Η εμπειρία του παρελθόντος αλλά και του παρόντος επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Η Ορθοδοξία είναι άθλημα και το να επιλέξει κάποιος τη συμμετοχή του στο άθλημα τούτο δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση έστω και αν συνοδεύεται από την ελεύθερη επιλογή.

            Ο Απόστολος Παύλος με το περιεχόμενο του σχετικού λειτουργικού του αναγνώσματος επισημαίνει τους κινδύνους μιας τέτοιας επιλογής, αλλά παράλληλα επιχειρεί και να ενισχύσει τους αθλουμένους. Απευθυνόμενος στους εξ Εβραίων Χριστιανούς, στους ομοεθνείς του, οι οποίοι ασφαλώς και θα προβληματιζόντουσαν για την ορθότητα της επιλογής τους, απαριθμεί τα μαρτύρια των προπατόρων τους. Η ιστορία της περιπέτειας του Εβραϊκού έθνους είναι γνωστή. Συνοψίζεται αλληγορικά στην πορεία απελευθέρωσης από την δουλεία στην ελευθερία. Από την Αίγυπτο στη γη της επαγγελίας. Από την κόλαση της υποδούλωσης στον παράδεισο της ελευθερίας.

            Από την άποψη πως η μετακαινοδιαθηκική ιστορία είναι συνέχεια και προϋπόθεση της παλαιοδιαθηκικής, κοινή συνισταμένη των ηρώων και των δύο διαθηκών είναι η πίστη αμφοτέρων σε έναν και μοναδικό Θεό, που κάτω από το βλέμμα και την πρόνοιά Του εξελίσσεται το ιστορικό γίγνεσθαι. Ο Παύλος ερμηνεύει την προϊστορία και την παράδοση των ομοεθνών του κάτω από το νέο ιστορικό γεγονός της Σταυρώσεως και της Αναστάσεως Εκείνου που οι ομοεθνείς του κατεδίκασαν, αρνούμενοι την κηρυττόμενη αλήθειά Του, κείμενοι «εις πτώσιν» αφού γι’ αυτούς το όλο θέμα τελειώνει με το «τετέλεσθαι» του Σταυρού, απορρίπτοντας το «Χριστός ανέστη».

            Με έναν εύστροφο τρόπο τα μαρτύρια όλων των προφητών, των κριτών, των βασιλέων και μέχρι αυτού του κατ’ εξοχήν ηρωικού προγόνου τους, του Μωϋσή, τα παραθέτει και είναι πραγματικά ποιητικός ο τρόπος της αναφοράς τους, «κατηγωνίσαντο βασιλείας, ειργάσαντο δικαιοσύνη», για να τους πείσει πως όλοι αυτοί υπέστησαν όσα υπέφεραν για κάτι που έβλεπαν «εν εσόπτρω και εν αινίγματι». Τούτο επιβάλλεται στους ομοεθνείς του Παύλου, αλλά πολύ περισσότερο στον αγαπημένο νέο Ισραήλ του Θεού, για τον οποίο και δέχθηκε όχι σαν παντοκράτωρ δημιουργός, αλλά σαν έσχατος των ανθρώπων να συγκατέβει στο κατώτατο θυσιαστικό σκαλοπάτι, προκειμένου με την Ανάστασή Του να τον προικίσει με τα φτερά της ελπίδος και να τον ανυψώσει στο ύψος της μεγαλωσύνης και της αιωνιότητος.

Μ.Φ.Ν.Θ