Πρωτοπρ. Βασίλειος Ἀ. Γεωργόπουλος, Ἐπιστροφή εἰς τόν Ἀρχέγονον Χριστιανισμόν. Ἕνα προτεσταντικόν σύνθημα

Ἐπιστροφή εἰς τόν Ἀρχέγονον Χριστιανισμόν

Ἕνα προτεσταντικόν σύνθημα

Τοῦ πρωτ. π. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτορος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

Ἕνας λόγος πού προκαλεῖ ἐπίμέρους διαιρέσεις καί τή δημιουργία νέων προτεσταντικῶν αἱρέσεων εἶναι ἕνα φαινόμενο, τό ὁποῖο ἐμφανίζεται ἐνδημικά μέσα στόν προτεσταντικό χῶρο κατά τήν ἱστορική του ἐξέλιξη καί τή γεωγραφική του διασπορά. Τό φαινόμενο αὐτό ἐκφράζεται μέ τό σύνθημα «Ἐπιστροφή στόν ἀρχέγονο χριστιανισμό».

Ἡ θέση αὐτή ἐκφράζεται ὡς ἀναζήτηση καί ἐπιστροφή τῶν διαφόρων προτεσταντικῶν κοινοτήτων πού τό υἱοθετοῦν στήν ἀρχέγονη μορφή, ὑποτίθεται, τῶν χριστιανικῶν κοινοτήτων τῶν ἀποστολικῶν χρόνων καί παρουσιάζεται ταυτοχρόνως καί ὡς μιά μορφή καταγγελίας κατά τῆς ἐκκοσμίκευσης τοῦ δυτικοῦ Χριστιανισμοῦ.

Δέν εἶναι τυχαῖο, ἐπίσης, τό γεγονός ὅτι τέτοιου εἴδους ἀντιλήψεις ἔχουν ὁδηγήσει μία προτεσταντική Ὁμολογία, παρακλάδι τῶν Μεννονιτῶν στίς Η.Π.Α, τούς Amish, νά ἀρνοῦνται πεισματικά νά ἀποδεχθοῦν καί νά χρησιμοποιήσουν καί αὐτή τήν τεχνική καί ἐπιστημονική πρόοδο (Βλ. J. Gründler, Lexikon der christlichen Kirchen und Sekten, Band I, 1961, στ.115-116). Οἱ προτεσταντικές ὁμάδες πού διατυπώνουν αὐτούς τούς ἰσχυρισμούς οὐσιαστικά δημιουργοῦν τό πλαίσιο ἐκεῖνο ὅπου κατά τρόπο ἀπολύτως αὐθαίρετο καί ὑποκειμενικό προβάλλουν ὡς αὐθεντικό καί ἀποστολικό αὐτό πού οἱ ἴδιες φαντάζονται.

Ἐξιδανικεύονται στά πλαίσια αὐτά ἀπό τίς ὁμάδες αὐτές σέ φαντασιακό ἐπίπεδο ὄχι ὁ ἱστορικός ρεαλισμός τῶν γεγονότων, ἀλλά ἡ ὑποκειμενική προβολή ἀτομικῶν ἐπιθυμιῶν. Τό χάσμα ὅμως μεταξύ ἀληθείας καί πλάνης, φαντασίωσης καί ἱστορίας εἶναι ὄχι μόνο μεγάλο, ἀλλά καί ἀγεφύρωτο.

Γιά μία ἄλλη κατηγορία αἱρετικῶν κινήσεων τό σύνθημα αὐτό συνδέεται καί μέ μία κακόδοξη καί βλάσφημη ἀντίληψη πού διατυπώνεται ἀπό αὐτές τίς αἱρετικές κινήσεις. Πρόκειται γιά τόν ἰσχυρισμό, ὅτι προϊόντος τοῦ χρόνου καί ἰδίως ἀπό τούς χρόνους τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, ἡ Ἐκκλησία ἐξέπεσε, ἔχασε τήν ἀρχική της καθαρότητα καί αὐθεντικότητα, ἀλλοτριώθηκε -ὅπως λέγουν- ἀπό ἐξωχριστιανικές κοσμικές ἤ καί θρησκευτικές πρακτικές.

Φυσικά γιά τόν Ὀρθόδοξο Χριστιανό ἡ ἄποψη αὐτή εἶναι πολλαπλῶς κακόδοξη. Γνωρίζουμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι κάποιο ἀνθρωποκεντρικό σωματεῖο, ἀλ λά εἶναι τό ἴδιο τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ (Ἐφεσ. 5, 23. Κολασ. 1, 18) μέ κεφαλή της τόν Χριστό, ψυχή της τό Πανάγιο Πνεῦμα καί ὡς σῶμα Χριστοῦ εἶναι ἁγία καί ἄμωμος καί κατά τόν ἀποστολικό λόγο εἶναι «μή ἔχουσα σπίλο ἤ ρυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων» (Ἐφεσ. 5, 27). Κατά συνέπεια οὔτε νά πλανηθῆ μπορεῖ, οὔτε νά φθαρεῖ, οὔτε νά ἐκπέσει, καθώς ἡ ἁγιότητά της εἶναι ὄχι ἠθικῆς, ἀλλά ὀντολογικῆς τάξης.

Ορθόδοξος Τύπος, 28/03/2014