Μέχρι ποιό σημεῖο ὑποτασσόμαστε στούς ἄρχοντες;

 

Μέχρι ποιό σημεῖο ὑποτασσόμαστε στούς ἄρχοντες;

Μαρία, Ἐκπαιδευτικός

Εἰς ἀπάντησιν στόν προβληματισμό τοῦ κ. Χρίστου Παναγιώτου πρός Ἱερέα στό ἄρθρο:

«Τελικά, μπορεῖ ἡ μάσκα νά μοῦ στερήσει τόν Χριστό;» (http://aktines.blogspot.com/2020/08/blog-post_640.html), κι ἐπειδή πολλοί Ἐκκλησιαστικοί Ἡγέτες μας καί κληρικοί ἔχουν κάνει πιά σύστημα νά ἐπικαλοῦνται εὐκαίρως ἀκαίρως τήν χριστιανική «ὑπακοή» καί τήν χριστιανική «ταπείνωση» πρός τούς κατά συντριπτική πλειοψηφία ἄχριστους (χωρίς πίστη στόν Χριστό, αὐτόματα δέ καί θεομάχους) κοσμικούς ἄρχοντες τοῦ τόπου μας, δράττομαι τῆς εὐκαιρίας νά δώσω τήν ἑξῆς εὐαγγελική ρήση:

«Ὑπομίμνησκε αὐτοὺς ἀρχαῖς καὶ ἐξουσίαις ὑποτάσσεσθαι, πειθαρχεῖν, πρὸς πᾶν ἔργον ἀγαθὸν ἑτοίμους εἶναι», δηλαδή:

«Ὑπενθύμιζε δέ εἰς αὐτούς νά ὑποτάσσωνται εἰς τάς ἀρχάς καί τάς ἐξουσίας, νά πειθαρχοῦν καί νά εἶναι ἕτοιμοι διά κάθε καλόν ἔργον».

(Πρός Τίτον, κεφ.3, στίχ.1).

Ἐν ὀλίγοις, κάνουμε ὑπακοή καί δείχνουμε ὑποταγή πειθαρχούμενοι στίς ἀρχές καί στίς ἐξουσίες (ἐκκλησιαστικές ἤ κρατικές), κάτω ἀπό μία καίρια προϋπόθεση πού μᾶς δίνει τό ἴδιο τό Εὐαγγέλιο μαζί μέ τήν προτροπή γιά πειθαρχία· νά εἴμαστε ἕτοιμοι γιά κάθε ἀγαθό-καλό ἔργο!

Καί βέβαια, στήν εὐαγγελική προϋπόθεση-προτροπή νά εἴμαστε ἕτοιμοι γιά κάθε καλό κι ἀγαθό ἔργο, ἀλάνθαστο κι ἀσφαλές κριτήριο γιά κάθε Ὀρθόδοξο Χριστιανό εἶναι ὁ μόνος Πανάγαθος, δηλαδή ὁ Θεός κι ἑπομένως καί οἱ τέλειες ἐντολές Του πού μᾶς ἔδωσε γιά τήν σωτηρία μας·

«πᾶσα δόσις ἀγαθὴ καὶ πᾶν δώρημα τέλειον ἄνωθέν ἐστι καταβαῖνον ἀπὸ τοῦ πατρὸς τῶν φώτων» (Ἰακ., κεφ.4, στίχ.17).

Ἄν αὐτό πού πᾶμε νά κάνουμε ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τόν Πανάγαθο Θεό, δέν μπορεῖ ταυτοχρόνως νά νοεῖται ὡς «ἔργον ἀγαθόν», ἀλλά ὡς ἀνυπακοή κι ὑπερηφάνεια ἀπέναντι στόν Τρισυπόστατο Θεό!

Καμία «ὑπακοή» καί «ταπείνωση» δέ νοεῖται ὡς γνησία ἀπέναντι σέ ἀρχές κι ἐξουσίες, ὅταν ἀντιτίθενται στήν Ὑπέρτατη Ἀρχή κι Ἐξουσία πού εἶναι ὁ Θεός!  «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις» (Πράξ. 5, 29).

Ἡ οἰκονομία ἔχει ὅρια, εἰδικά ὅταν γίνεται βλασφημία.

Ἐξάλλου, ἡ πολλή οἰκονομία γίνεται εὔκολα παρα-οἰκονομία, κι ὅταν ἡ παρα-οἰκονομία γίνεται κανόνας, τότε χάνονται τό μέτρο καί οἱ κανόνες (οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ), ὁπότε ἡ ὁμολογία κυρίως ἐν καιρῷ κινδυνευούσης Πίστεως πάει περίπατο κι ἀπό κλῆρο κι ἀπό λαό! 

Μᾶς θυμίζει κάτι αὐτό τό τελευταῖο;…