Η πρόσφατη σκόπιμη και υπερβολική αναφορά στη Συνοδικότητα από τους Παπικούς

Η ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΣΚΟΠΙΜΗ ΚΑΙ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗ ΣΥΝΟΔΙΚΟΤΗΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΠΙΚΟΥΣ

Του Β. Χαραλάμπους,  θεολόγου

Κατ’ αρχή θα πρέπει να παρατηρήσομε ότι στα βατικάνεια μέσα ενημέρωσης, τον τελευταίο καιρό γίνεται συνεχής και υπερβολική αναφορά στη Σύνοδο και τη Συνοδικότητα.  Πλήθος βατικάνειων αρθρογράφων αναφέρονται στη Συνοδικότητα, με αφορμή κυρίως την Παπική σύνοδο για την οικογένεια.  Χαρακτηριστικό είναι και το άρθρο του Andrea Tornielli στην Vatican insider ημερομηνίας 19 Οκτωβρίου 2014, που τιτλοφορείται με τη φράση του Ουνίτη ‘’επισκόπου’’ Mihai Frătilă, «Η Σύνοδος δεν είναι ένα κοινοβούλιο, (και ως εκ τούτου) δεν απαιτείται δημοτικότητα» (Ιl Sinodo non è un parlamento, non abbiamo cercato popolarità).  Ο Ουνίτης ‘’επίσκοπος’’ Mihai Frătilă, της Ουνιτικής ‘’εκκλησίας’’ της Ρουμανίας, έχει έδρα τον ‘’καθεδρικό’’ ναό του Αγίου Βασιλείου Βουκουρεστίου.

Σίγουρα η Σύνοδος δεν είναι κοινοβούλιο και ως εκ τούτου δεν απαιτείται δημοτικότητα, αλλ’ ούτε και δύναται να παραχαραχθεί η Συνοδικότητα με το εξουσιαστικό πρωτείο κάποιου «αλαθήτου-αμαθήτου» ‘’επισκόπου’’.

Η Ουνιτική ‘’εκκλησία’’ Βουκουρεστίου ή ‘’Ελληνο-καθολική’’ Ρουμανική κοινότητα στο Βουκουρέστι, όπως δολίως αυτοκαλείται το παπικό αυτό μόρφωμα, είχε την απαρχή της, όπως αναφέρεται στο άρθρο του Andrea Tornielli, το έτος 1829  με τη δημιουργία της ενορίας του Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου, ο οποίος κατόπι απετέλεσε τον Καθεδρικό ναό της Ουνιτικής ‘’Μητρόπολης’’ στο Βουκουρέστι.  Κατ’ αρχήν να αναφέρομε ότι η Ουνία στη τότε Τρανσυλβανία είχε τη απαρχή της το 1700.  Όμως δεν αναφέρεται αυτό καθότι κατά την περίοδο της Παπικής δυναστείας στην Τρανσυλβανία, οι Παπικοί κατέφυγαν σε απάνθρωπα βασανιστήρια εις βάρος των Ρουμάνων Ορθοδόξων, που πολύ θα ζήλευαν και τα ολοκληρωτικά καθεστώτα του 19ου αιώνα. 

«Ανήκω», ανέφερε ο Ουνίτης ‘’επίσκοπος’’ Mihai Frătilă, της Ουνιτικής ‘’εκκλησία’’ς της Ρουμανίας,  «στην ελληνο-καθολική ‘’εκκλησία’’ της Ρουμανίας, της ‘’Ανατολικής Καθολικής Εκκλησίας’’, όπου η συλλογικότητα αποτελεί μέρος της ίδιας της ζωής της κοινότητας», για να υποδείξει εμμέσως τα περί δήθεν συνοδικότητας του Παπισμού.  Ας αναλογιστεί  ο Ουνίτης ‘’επίσκοπος’’ Mihai Frătilă, την κακοδοξία του ‘’αλαθήτου’’ και το παπικό εξουσιατικό πρωτείο.  Όχι μόνο παρακωλύουν τη συνοδικότητα, το παπικό εξουσιατικό πρωτείο και η σχιζοφρένεια του αλάθητου, αλλά σαφώς καταστρατηγούν αυτή.  H σύνοδος στον Παπισμό είναι ένα πολύ δευτερεύον όργανο, ένα διευρημένο απλώς Κογκλάβιο. 

Επιπρόσθετα θα πρέπει να παρατηρήσομε ότι το κοινοβούλιο είναι ίδιον των δημοκρατικών πολιτευμάτων και δικαίως οι Παπικοί μιλούν τοιουτοτρόπως, καθότι ποσώς δεν συνάδει   με το παπικό ολοκληρωτικό εξουσιαστικό πρωτείο.

Προς τι η ονομασία ‘’ελληνο-καθολική’’ για τους Ρουμάνους Ουνίτες;  Ούτε Ελληνες είναι, ούτε καθολικοί. Υπάρχει οιαδήποτε σχέση με εθνικό χρωματισμό;   Ο εθνικός χαρακτηρισμός Ελληνική δεν είναι απλά ατυχέστατος, αλλά και δόλιος. Θεωρούν αδικαιόλογητη τη χρήση του «υποτιμητικού όρου Ουνίτες» (termine negative Uniati). Προς τι η διαμαρτυρία λοιπόν, για την ονομασία Oυνιτική ‘’εκκλησία’’;    Να υπενθυμίσομε ότι Oυνία είναι πολωνικο-λατινική λέξη και θα πεί ένωση. Πρώτοι αυτοί αυτοαποκλήθηκαν ‘’Ουνιτική Ορθόδοξη εκκλησία’’, στη σύνοδο της Βρέστης.  Φυσικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι Ρουμάνοι γενόμενοι ουνίτες, αλλότριοι «λύκοι βαρείς»  γίνονται για τους Ορθοδόξως φρονούντες Ρουμάνους.  

Το Διάταγμα της Β΄ Βατικανής συνόδου, επί Πάπα Ιωάννη ΚΓ΄, «Orientalium Ecclesiarum», για τις ‘’Ανατολικές Καθολικές Εκκλησίες’’, όπως πεισματωδώς καλούν οι Δυτικοί τις Ουνιτικές ‘’εκκλησίες’’, είναι ενδεικτικό των παπικών προθέσεων.  Αξιοπρόσεκτη είναι η αναφορά του π. Γ. Μεταλληνού στο κείμενό του «Ουνία.  Πρόσωπο και προσωπείο», ότι «η Ουνία δεν είναι, ούτε μπορεί να νοηθεί, ως ένα ‘’ενδιάμεσο σώμα’’ μεταξύ Ορθοδοξίας και Παπισμού.  Είναι ένα κομμάτι του Παπισμού, αποτελούμενο από γεωγραφικά και μόνο ‘’ανατολικούς’’ Χριστιανούς, πλήρως ενσωματωμένους στη Λατινική Εκκλησία».

Οι  Oυνιτικές ‘’εκκλησίες’’, στο Das Typisch Κatholisch Lexicon, (Τυπική ‘’Καθολική’’ Εγυκλοπαίδεια) σε κείμενο που υπογράφει ο Eckhard Bieger, ορίζονται ως οι εκκλησίες που έχουν την ορθόδοξη παράδοση (orthodoxer Tradition Kirtchen), προσθέτοντας ότι είναι ενωμένοι με τη Ρώμη (die mit Rom vereint).    Στο κείμενο του Balamand, οι Ουνίτικες εκκλησίες καλούνται «Καθολικές  Ανατολικές Εκκλησίες».  Δυστυχώς με το κείμενο αυτό, στην ουσία αναιρέθηκαν οι προηγούμενες καταδίκες της Ουνίας στη Βιέννη (1990) και στο Freising (1990).

Γιατί   θέλουν οι Ρουμάνοι Ουνίτες ιερείς, να ενδύονται με άμφια των Ορθοδόξων;  Γιατί η τόση ακρίβεια στην αμφίεση των Ρουμάνων παπικών ιερέων και ‘’επισκόπων’’;  Φυσικά τούτη η ακρίβεια, τις Παπικές πλάνες και δογματικές ανακρίβειες δολωματοποιεί και δυστυχώς βλασφήμως μετατρέπουν την αμφίεση σε μεταμφίεση. Γιατί θέλουν να χρησιμοποιούν τους λειτουργικούς τύπους των Ορθοδόξων;  Φυσικά για τους ευνόητους λόγους.  Θέτουν κατά απαράδεκτο τρόπο τον εθνικό διαχωρισμό και όχι τον εκκλησιαστικό.  Η παπική δολιότητα δυστυχώς, δεν εξέλιπε από την εποχή του Σχίσματος μέχρι σήμερα.

Η καταληκτική αναφορά του Ουνίτη ‘’επισκόπου’’ Mihai Frătilă «Και ήταν εκπληκτικό, επειδή ήμουν με τον Πέτρο», για ακόμα μια φορά φανερώνει την αστήρικτη εξουσιαστική εμμονή των Παπικών.  Μίλησε μάλιστα με εμφάνταστα λόγια για την Παπική σύνοδο, που είχε ως θέμα την οικογένεια, όπου ακούστηκαν απαράδεκτα ατοπήματα για την ομοφυλοφιλία και τις προγαμιαίες σχέσεις.  Η χαρακτηριστική αναφορά του για «την εμπειρία να είσαι μαζί», χρησιμοποιώντας και επεξηγώντας τη λέξη Synodos (Σύνοδος) με την ελληνική σημασία : «μαζί στην οδό» (syn-odos : insieme sulla strada), ενώ στην Ιταλική γλώσσα η λέξη Σύνοδος είναι Sinodo.  Ο Ουνίτης ‘’επίσκοπος’’ Mihai Frătilă, (όπως τούτο καταγράφει ο αρθρογράφος Andrea Tornielli ), το μεταφέρει όπως είναι στην Ελληνική γλώσσα, απλά με λατινικούς χαρακτήρες  (Synodos) για ‘’εξυπηρετήσει’’ την εξήγησή του.

Ανέφερε επίσης ο Ουνίτης ‘’επίσκοπος’’ Mihai Frătilă, με βάση το άρθρο του Andrea Tornielli ότι ήταν γι’ αυτόν μια εμπειρία που κατέδειξε το «το σύνολο της ‘’Καθολικής’’ Εκκλησίας». Ο θεολογικός λόγος του Αγίου Ιουστίνος Πόποβιτς «Το Θεανθρώπινον Πρόσωπον του Χριστού είναι ο άξων της καθολικότητος της Εκκλησίας» υποδεικνύει τον άξονα της Εκκλησιαστικής καθολικότητος και όχι τα διευρημένα Παπικά Κογκλάβια που δολίως ‘’σύνοδοι’’ καλούνται.

Η υποδειγματική επιστροφή των 1.250.000 Ρουμάνων Ουνιτών της Τρανσυλβανίας, στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρουμανίας, το έτος 1948 επί Πατριάρχου Ιουστινιανού, ας αποτελέσει την απαρχή και τον τρόπο επιστροφής των Ουνιτών στην Μία Αγία Εκκλησία.