“Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής της αιωνίου απαρχήν...”

TΟ ΜΕΓΙΣΤΟ ΚΟΣΜΟΪΣΤΟΡΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ

“Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής της αιωνίου απαρχήν...”

  Γράφει για τις ΑΚΤΙΝΕΣ ο Κων. Χαρ. Κορλός, θεολόγος

   Ο θάνατος και η ανάσταση του Χριστού είναι οι δύο όψεις του ίδιου πράγματος και αποτελούντο θεμέλιο της σωτηρίας του κόσμου. Είναι το μεγαλύτερο κοσμοϊστορικό γεγονός που άλλαξε τον ρουν της ιστορίας και τη χώρισε στα δύο, στην π.Χ. και μ.Χ. εποχή.

    Η σταύρωση είχε συντρίψει το φρόνημα των μαθητών και είχε εξατμίσει τα όνειρα και τους πόθους που είχαν στηρίξει στο Χριστό. Αν ο Χριστός δεν είχε αναστηθεί η χριστιανική θρησκεία δεν θα υπήρχε θα είχε ταφεί τη Μεγάλη Παρασκευή μαζί με το Χριστό. Αλλά μετά από τρεις μέρες αναστήθηκε ο Κύριος και μαζί του η Εκκλησία συναναστήθηκε και έκτοτε ζει και δρα μέσα στην ανθρώπινη ιστορία.

   Η Ανάσταση του Κυρίου σημαίνει την ανατολή μιας νέας ζωής για την ανθρωπότητα, την απαρχή της αναδημιουργίας και ανακαίνισης των πάντων. Αλλά ένα τόσο σημαντικό και τόσο μεγάλο γεγονός για τις τύχες της ανθρωπότητας πρέπει να παρουσιάσει αναμφισβήτητες μαρτυρίες για την ιστορικότητα του. Και τέτοιες αυθεντικές μαρτυρίες-κατά θεία πρόνοια-δεν λείπουν. Είναι οι λόγοι και η μαρτυρία του Κυρίου για την Ανάσταση Του, οι διηγήσεις και η μαρτυρία των Ευαγγελίων, οι μαρτυρίες των άλλων αποστόλων και μάλιστα του απ. Παύλου και η μεγάλη σημασία της αναστάσεως του Κυρίου για το κήρυγμα και για τη ζωή κάθε Χριστιανού.

Η μαρτυρία του Κυρίου για την Ανάσταση

Έχει μεγάλη σημασία η αυτομαρτυρία του Κυρίου, τι λέει δηλαδή ο Χριστός για τον εαυτό του. Ο Κύριος προ- είπε σε αρκετές περιπτώσεις το Πάθος και την Ανάσταση Του και μάλιστα όταν επρόκειτο να προετοιμάσει ψυχικά τους μαθητές Του για τα μεγάλα γεγονότα που θα επισφράγιζαν την επίγεια ζωή και δράση του.

  Η πρώτη πρόρρηση έγινε στην Καισαρεία του Φιλίππου, μετά την ομολογία του Πέτρου ότι ο Χριστός είναι ο Μεσσίας. "Και ήρξατο διδάσκειν αυτούς, ότι δει τον υιόν του ανθρώπου πολλά παθείν... και αποκτανθήναι και μετά τρεις ημέρας αναστήναι" (Μαρκ. Θ', 31)- Η δεύτερη πρόρρηση έγινε μετά τη Μεταμόρφωση, κατά την οποία συζητούσε με τους προφήτες Μωυσή και Ηλία σχετικά με το θάνατο του, που επρόκειτο να συμβεί μετά από λίγο στα Ιεροσόλυμα. Και η τρίτη πρόρρηση, λεπτομερέστερη από τις προηγούμενες, έγινε όταν ανέβαινε στα Ιεροσόλυμα μαζί με τους μαθητές του για τελευταία φορά, γιατί επρόκειτο πια να πραγματοποιηθούν τα Πάθη και η Ανάσταση Του.

    Με τις αλλεπάλληλες αυτές υπομνήσεις Του ο Κύριος ήθελε, πρώτον, να δείξει στους μαθητές Του ότι "ουκ αγνοών ουδέ αναγκαζόμενος" βάδιζε προς το Πάθος, αλλά θεληματικά, σύμφωνα με το θείο θέλημα και σχέδιο και σύμφωνα με τις προφητείες της Π. Διαθήκης, και δεύτερον, να προετοιμάσει τους μαθητές Του, ώστε όταν θα συμβούν όλα αυτά, να μην εκπλαγούν, αλλά να πιστεύσουν αδιστάκτως στον Κύριο. Και στους ιερείς του Ναού προείπε την Ανάσταση Του: "Λύσατε τον ναόν τούτον και εν τρισίν ημέραις εγερώ αυτόν" (Ιωαν. Β, 20). (Πρβλ. Και: "σημείον ου δοθήσεται αυτή (τη πονηρά και μοιχαλίδι γενεά), ει μη το σημείον Ιωνά του Προφήτου" Ματθ. Ιβ, 39).

Οι μαθητές του Κυρίου αψευδείς μάρτυρες της Αναστάσεως του Χριστού.

   Πέραν από τις σαφείς αυτές προρρήσεις, που καθιστούν την Ανάσταση του Χρι- στού αυθεντικό ιστορικό γεγονός, έχουμε τις αψευδείς μαρτυρίες των Αποστόλων και Ευαγγελιστών του Κυρίου. Η Ανάσταση του Κυρίου πραγματοποιήθηκε, σύμφωνα με τις προρρήσεις του, τρεις μέρες μετά την ταφή Του. Το γεγονός αυτό διηγούνται αβίαστα και με μεγάλη φυσικότητα και απλότητα οι τέσσερις Ευαγγελιστές, που εξιστορούν το βίο και τη δημόσια δράση του Κυρίου. Μετά την Ανάσταση Του ο Κύριος ζει κατά ένα υπερφυσικό τρόπο για σαράντα μέρες με τους μαθητές Του. Αυτό βεβαιώνουν εκείνοι που άκουσαν, συζήτησαν, συνέφαγαν με τον Κύριο μετά την Ανάσταση Του, και ψηλάφησαν αυτόν, μη τυχόν ήταν φάντασμα και αυταπάτη. Εκτός από τον κενό τάφο, που αποτελεί μαρτυρίαν ότι ο Χριστός αναστήθηκε, ο ίδιος ο Χριστός φρόντισε να αποδείξει στους μαθητές Του και σ' όλες τις ανθρώπινες γενιές ότι "αληθώς ανέστη", αφού παρουσίασε τον εαυτό του "ζώντα μετά το παθείν εν πολλοίς τεκμηρίοις δι' ημερών τεσσαράκοντα οπτανόμενος αυτοίς" (Πραξ. α', 3).

   Οι διηγήσεις των Ευαγγελίων δείχνουν με ενάργεια ότι οι μαθητές του Χριστού δεν ήταν ευκολόπιστοι, ευαίσθητοι και παθολογικοί χαρακτήρες. Δείχνουν αντίθετα, μια πολύ φυσική δυσπιστία στα λόγια των μυροφόρων, που πρώτες είδαν τον κενό τάφο και ακολούθως τον ίδιο το Χριστό αναστημένο "Τους φάνηκαν σαν φλυαρίες τα λόγια τους και δεν τις πίστεψαν" (Λουκ. 24,11).

   Αντίθετα, ανάλογα με τη σοβαρότητα της είδησης, ζητούν να ερευνήσουν και να εξακριβώσουν τι πράγματι συνέβη. Θέλουν απτές αποδείξεις. Θέλουν όχι μόνο να δουν το Χριστό αναστημένο, αλλά και να συζητήσουν και να φάνε μαζί του και να τον ψηλαφήσουν. Και τους τα επέτρεψε όλα αυτά ο Κύριος: "Ίδετε, λέγει, τας χείρας μου και τους πόδας μου, ότι αυτός εγώ ειμί και ψηλαφήσατέ με και ίδετε, ότι πνεύμα σάρκα και οστέα ουκ έχει καθώς εμέ θεωρείτε έχοντα" (Λουκ. Κδ', 39). Οι ιστορικοί μάρτυρες της Κ. Διαθήκης καταχωρίζουν ένδεκα εμφανίσεις μέχρι την Ανάληψη και μια μετά την Ανάληψη, στο διώκτη Σαούλ, που έγινε ο απ. Παύλος.

Η αλλαγή των μαθητών του Χριστού

Αλλά το ισχυρότερο επιχείρημα για την αλήθεια και την ιστορικότητα του γεγονότος της Αναστάσεως του Κυρίου έγκειται στην τεράστια επίδραση που είχε αυτή στο ήθος και στο πνεύμα των Αποστόλων και των πρώτων Χριστιανών. Ο Απόστολος Παύλος, ο πρώην διώκτης του Χριστού, λέει ότι: "Ει Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις υμών..." (Α' Κορινθ. Ιε, 15). Η Ανάσταση μετέβαλε τελείως τη στάση των μαθητών έναντι του Κυρίου. Γιατί, ενώ μετά το Πάθος και τη σταύρωση του Κυρίου έγιναν πανικόβλητοι και απελπίσθηκαν, μετά από λίγο κηρύττουν με ενθουσιασμό, βεβαιότητα και πολλή δύναμη ότι ο Κύριος ανέστη. "Μεγάλη δυνάμει απέδιδον το μαρτύριον οι Απόστολοι της Αναστάσεως του Κυρίου Ιησού" (Πραξ. δ' 33). Η Ανάσταση απεκάλυψε στους μαθητές ότι ο Χριστός είναι ο προσδοκώμενος Μεσσίας.

   Το απίστευτο γεγονός της Αναστάσεως απετέλεσε το κέντρο του κηρύγματος και της διδασκαλίας των Αποστόλων και των πρώτων Χριστιανών και διαδόθηκε με παρρησία, παρά τα ποικίλα εμπόδια. Με την Ανάσταση του Κυρίου συνέδεον οι Απόστολοι επίσης, την πνευματική αναγέννηση των πιστευόντων τη μεταμόρφωση τους μετά το βάπτισμα "εν καινότητι ζωής" (Α' Πετρ. Α,3).

    Με την Ανάσταση Του ο Κύριος απεδείχθη κύριος "και νεκρών και ζώντων", "απαρχή των κεκοιμημένων" (Ρωμ. Ιδ, 10). Γι' αυτό και καθιερώθηκε η Κυριακή, ημέρα της Αναστάσεως του Κυρίου, ως ημέρα λατρείας και προσευχής από τα αποστολικά χρόνια.

Τα κείμενα, λοιπόν, που διηγούνται τις προρρήσεις του Χριστού, την Ανάσταση και τις εμφανίσεις του Κυρίου, το ανακαινισμένο ήθος των Αποστόλων και των πρώτων χριστιανών, η ατρόμητη και ενθουσιώδης διάδοση της πίστεως στον Αναστάντα Κύριο, εν μέσω διωγμών που έφθαναν ως το μαρτύριο, είναι τρανές και αδιάσειστες αποδείξεις και αψευδείς μαρτυρίες ότι "αληθώς ανέστη ο Κύριος".