Το κείμενον όμως της «Ομολογίας Πίστεως» ετάραξε τον Μητροπολίτην Περγάμου κ. Ιωάννην, ο οποίος ηγείται των Θεολογικών Διαλόγων. Ούτος στερείται ποιμνίου δια να απολογηθή. Δεν κινδυνεύει από πιστόν λαόν, διότι δεν έχει. Αλλά και όσοι εκ των πιστών είναι μυημένοι εις την Θεολογίαν της Εκκλησίας μας, εις την δογματικήν και τα μυστήρια της δυσανασχετούν, όταν ακούουν το όνομά του. Ο Μητροπολίτης παρεχώρησε με αφορμήν τον Διάλογον εις την Κύπρον συνέντευξιν εις το Αθηναϊκόν Πρακτορείον Ειδήσεων.
Εις αυτήν επιχειρεί να απαλλαγή από την ευθύνην της διεξαγωγής των θεολογικών διαλόγων, ισχυριζόμενος ότι είναι «άδικο και παραπλανητικό να στρέφονται τα πυρά κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου η του προσώπου μου, τη στιγμή που τα σχετικά μνημόνια υπέγραψαν οι Προκαθήμενοι των Ορθοδόξων Εκκλησιών» και «όλες πιστεύουν ότι ο Διάλογος πρέπει να συνεχισθή». Ο Περγάμου είναι φανερόν ότι επιχειρεί να μεταθέση τας ευθύνας και να καταστήση όλας τας Ορθοδόξους Εκκλησίας συνενόχους, με σκοπόν να στραφούν αι αντιδράσεις και προς άλλας κατευθύνσεις. Ακολούθως λέγει: «Είμαστε βέβαια έτοιμοι να δεχθούμε κάθε κριτική για το εάν εκτελούμε σωστά την εντολή (των Εκκλησιών μας) γιατί δεν είμαστε αλάθητοι (όπως βέβαια δεν είναι αλάθητοι και αυτοί που μας κρίνουν). Αλλά το να μας επικρίνουν μόνο και μόνο γιατί μετέχομε στον Διάλογο είναι τουλάχιστον άδικο. Όσοι δεν θέλουν τον Διάλογο αντιτίθενται ουσιαστικά στη κοινή βούληση των Ορθοδόξων Εκκλησιών, και συνεπώς κακώς επιτίθενται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο η σε μας που εκτελούμε με κόπο πολύ το δυσχερέστατο και συχνά άχαρο έργο, που μας ανέθεσαν οι Εκκλησίες μας».
Ο Μητροπολίτης Περγάμου όμως ψεύδεται, διότι γνωρίζει ότι δεν υπάρχει αντίδρασις δια τον Διάλογον. Αλλά διατί ο Διάλογος γίνεται δια τον Διάλογον. Αυτός όμως προσλαμβάνει μορφή Προδοσίας της Πίστεως, αφού ο Παπισμός:
Α) Είναι αμετακίνητος εις τας θέσεις του,
Β) Χρησιμοποιεί την Ουνίαν, την οποίαν το Οικουμενικόν Πατριαρχείον και η Εκκλησία της Ελλάδος έπαυσαν να την πολεμούν,
Γ) Κατώρθωσε να περιληφθή εις το κείμενον της Ραβέννης συζήτησις δια το Πρωτείον κατά την Πρώτην Χιλιετίαν, όταν ο Πάπας ευρίσκεται εκτός Εκκλησίας,
Δ) Κατώρθωσε να αναγνωρισθή ως Εκκλησία, η οποία διδάσκει την Αλήθειαν της Πίστεως και ο «αλάθητος» επίγειος θεός ο Πάπας, προσφωνείται υπό του Οικουμενικού Πατριάρχου και της Συνοδείας του ως Αγιώτατος αδελφός του Θρόνου της Ρώμης, δια τον οποίον ο χορός των ψαλτών έψαλε, κατά την επίσκεψίν του εις το Φανάρι το «Ευλογημένος ο ερχόμενος κ.λπ.,
Ε) Κατώρθωσε να καταφρονούνται οι Ιεροί Κανόνες της Ορθοδοξίας υπό των κεφαλών της και να συμπροσεύχωνται οι εκπρόσωποί του μετά των Ορθοδόξων, όταν τούτο απαγορεύεται δια τους Ορθοδόξους,
ΣΤ) Κατώρθωσε την εξίσωσιν του μυστηρίου του Βαπτίσματος με αποτέλεσμα οι προσχωρούντες εις την Ορθοδοξίαν η τον Παπισμόν να μη χρειάζεται να δεχθούν κατήχησιν και να βαπτισθούν. Δι όλους αυτούς τους λόγους ο Περγάμου και ο Κωνσταντινουπόλεως δέχεται τα πυρά των Ορθοδόξων.
Δεν είναι αίρεσις ο Οικουμενισμός
Ο Μητροπολίτης Περγάμου απήντησε και εις ερώτημα σχετικόν με τον Οικουμενισμόν. Είναι αίρεσις ηρωτήθη και πως απαντάτε; Και έδωσε απάντησιν:
«Για να χαρακτηριστεί κάτι ως αίρεση πρέπει να είναι σαφής εκτροπή από τα δόγματα, που θέσπισαν οι Πατέρες και διετύπωσαν οι Οικουμενικές Σύνοδοι. Δεν γνωρίζω κανένα Ορθόδοξο, που να αρνήθηκε η να διέστρεψε τα δόγματα αυτά, στο πλαίσιο της Οικουμενικής Κινήσεως. Το να διαλέγεται κανείς με όσους αρνούνται τα δόγματα αυτά δεν τον καθιστά αυτομάτως «αιρετικό» και μάλιστα, όταν με τον διάλογο τα υπερασπίζεται». Ο Μητροπολίτης Περγάμου πιστεύει ότι απευθύνεται εις αθεολόγητους και πιστούς, οι οποίοι είναι κατ όνομα Ορθόδοξοι Χριστιανοί (υπάρχουν πολλοί τοιούτοι βεβαίως). Όλοι γνωρίζομεν ότι ο Οικουμενισμός είναι μία κίνησις, η οποία διακηρύσσει ότι έχει ως σκοπόν την ενότητα του διηρημένου Χριστιανικού κόσμου. Η ιδέα της ενότητος συγκινεί πάσαν ευαίσθητον Χριστιανικήν ψυχήν. Την ιδέαν αυτήν οικειοποιείται και ο Οικουμενισμός. Αλλά το ενωτικόν του όραμα, το στηρίζει κυρίως εις τας ανθρωπίνας προσπαθείας και όχι εις την ενέργειαν του Αγίου Πνεύματος.
Αι εκτροπαί
Ο Περγάμου υποστηρίζει ότι δεν προδίδονται τα δόγματα. Ημπορεί ακόμη να μη έχει προδοθή το δόγμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας αλλά έχομεν ανατροπάς, αι οποίαι οδηγούν εις την προδοσίαν του δόγματος, ενώ η Διοικούσα Ορθόδοξος Εκκλησία αποδέχεται την εκτροπήν, την οποίαν επιβάλλει ο Οικουμενισμός. Η πρώτη εκτροπή είναι η αντίληψις της «Διευρυμένης Εκκλησίας» συμφώνως με την οποίαν η Εκκλησία είναι μία και περιλαμβάνει τους Χριστιανούς κάθε ομολογίας, από την στιγμήν κατά την οποίαν εδέχθησαν το Βάπτισμα. Με αυτόν τον τρόπον όλαι αι Χριστιανικαί ομολογίαι είναι μεταξύ των «Αδελφές Εκκλησίες».
Η δευτέρα εκτροπή είναι η ιδέα της «Παγκοσμίου Ορατής Εκκλησίας». Με βάσιν αυτήν η Εκκλησία, η οποία υφίσταται τάχα «αόρατα» και απαρτίζεται απ όλους τους Χριστιανούς θα φανερωθή και εις την ορατήν της διάστασιν με τας κοινάς ενωτικάς προσπαθείας. Η τρίτη εκτροπή, η οποία είναι συνέπεια των δύο προαναφερομένων Εκτροπών, είναι η αποδοχή της Προτεσταντικής Θεωρίας των Κλάδων, συμφώνως με την οποίαν η Εκκλησία είναι εν δένδρον με κλάδους όλας τας Χριστιανικάς Ομολογίας, καθεμία εκ των οποίων κατέχει ένα μόνον μέρος της αληθείας.
Η τετάρτη εκτροπή είναι η θεωρία των «δύο πνευμόνων», η οποία ανεπτύχθη μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών. Η πέμπτη μεγάλη εκτροπή είναι ο «δογματικός μινιμαλισμός», τόνοποίον έχει αποδεχθή το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, ως άλλωστε και όλας τας προηγουμένας εκτροπάς. Ο δογματικός μινιμαλισμός είναι μέθοδος του Οικουμενισμού δια την συρρίκνωσιν των δογμάτων εις τα πλέον αναγκαία (εις ένα ελάχιστον) προκειμένου να υπερπηδηθούν αι δογματικαί διαφοραί. Το αποτέλεσμα είναι η παραθεώρησις του δόγματος, ο υποβιβασμός και η ελαχιστοποίησις της σημασίας του. Βασικός στόχος του δόγματος είναι πρώτα η «Ένωσις» και μετά αι συζητήσεις δια τα δόγματα. Δύνανται όμως οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί να αποδεχθούν μία τοιαύτην ένωσιν όταν μόνον αυτοί πρεσβεύουν την αλήθειαν; Μία τοιαύτη Ένωσις είναι αποδεκτή μόνον υπό του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της Οικουμενιστικής Ιεράς Συνόδου του. Τούτο, διότι το 1920 έδωσε σημαντικήν ώθησιν εις τον Οικουμενισμόν με την επίσημον δημοσιοποίησιν θέσεων, δια των οποίων διάν πρώτην φοράν εχαρακτηρίζοντο «Εκκλησίαι» όλαι αι ετερόδοξοι κοινότητες της Δύσεως. Ενώ με έμφασιν ετόνιζον ότι αυταί αι «Εκκλησίαι» εφέροντο «ως συγγενείς και οικείαι εν Χριστώ και συγκληρονόμους και συσσώμους της Επαγγελίας του Θεού!
Δια αυτών των θέσεων το Οικουμενικόν Πατριαρχείον ανέτρεπε την Ορθόδοξον Εκκλησιολογίαν. Υπενθυμίζομεν, επίσης, το Οικουμενικόν Πατριαρχείον (1985) εις εγκύκλιόν του τοποθετεί τον Παπισμόν εκτός Εκκλησίας επειδή εισήγαγεν αιρετικάς διδασκαλίας και καινοτομίας. Σήμερον το Οικουμενικόν Πατριαρχείον κηρύσσει ακριβώς τα αντίθετα, ο Οικουμενικός Πατριάρχης συμπροσεύχεται και συλλειτουργεί μετά των Παπικών και το παράδειγμά του ακολουθούν πολλοί Ιεράρχαι της Εκκλησίας της Ελλάδος, δι αυτό και καταγγέλλονται δια την Προδοσίαν της Πίστεως.
Ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς
Τέλος θέλομεν να υπενθυμίσωμεν εις τον Μητροπολίτην Περγάμου, ο οποίος είναι «το εκτελεστικό απόσπασμα» του Φαναρίου εις τους Θεολογικούς Διαλόγους, πως ο μακαριστός π. Ιουστίνος Πόποβιτς παρετήρει ότι:
«…Είναι κοινόν όνομα δια τους ψευδοχριστιανούς, δια τας ψευδοεκκλησίας της Δυτικής Ευρώπης… Όλοι δε αυτοί οι ψευδοχριστιανοί, όλαι αι ψευδοεκκλησίαι, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία αίρεσις παραπλεύρως εις την άλλην αίρεσιν. Το κοινόν Ευαγγελικόν των όνομα είναι η Παναίρεσις. Διατί; Διότι εις το διάστημα της Ιστορίας αι διάφοροι αιρέσεις ηρνούντο η παρεμόρφωνον ιδιώματα τινά του Θεανθρώπου Κυρίου Ιησού, αι δε Ευρωπαϊκαί αυταί αιρέσεις απομακρύνουν ολόκληρον τον Θεάνθρωπον και εις την θέσιν του τοποθετούν τον Ευρωπαϊκόν άνθρωπον…» (Η Ορθόδοξος Εκκλησία και ο Οικουμενισμός», Θεσσαλονίκη 1974).
Αλλά και ο Ανδρέας Θεοδώρου, Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Αθηνών, εις το βιβλίον του «Η Ορθοδοξία χθες και σήμερον», εκδόσεις «Ορθόδοξος Τύπος» (Αθήναι1973) επισημαίνει δια τον Οικουμενισμόν: «Είναι κάτι πολύ χειρότερον της Παναιρέσεως. Αι αιρέσεις ήσαν εμφανείς της Εκκλησίας εχθροί… Ο Οικουμενισμός όμως είναι ύπουλος ε χθρός, εντεύθεν δε προέρχεται ο εξ αυτού θανάσιμος κίνδυνος».
Περί συκοφαντών
Ο Περγάμου εις την ιδίαν συνέντευξιν σχολιάζει, κατόπιν ερωτήσεων, την «Ομολογίαν Πίστεως». Υποστηρίζει ότι όποιος διαλέγεται δεν παραδίδει την Πίστιν. Και υπογραμμίζει: «Ποια είναι τα δείγματα ότι ο διάλογος μας οδηγεί σε «Παράδοση»; Πρέπει να προσέχουν όσοι χρησιμοποιούν τέτοιες εκφράσεις. Όσοι μετέχουμε στους διαλόγους δίνουμε μαρτυρία Ορθοδοξίας με παρρησία και αγώνα δύσκολο. Γι αυτό και απορρίπτουμε μετά βδελυγμίας ως ιταμή συκοφαντία κάθε αναπόδεικτη αμφισβήτηση του Ορθοδόξου φρονήματός μας. Ως προς την «Ομολογίαν», που αναφέρατε, παραπέμπω στο σχετικό Γράμμα του Οικουμενικού Πατριάρχου, προς τον Αρχιεπίσκοπον Αθηνών. Τα λέγει όλα».
Εις προηγούμενα σχόλια του παρόντος κειμένου κατεδείξαμεν πως προδίδεται η Πίστις. Τούτο άλλωστε ανέδειξεν η Ομολογία Πίστεως, αλλά και το υπόμνημα, το οποίον απέστειλαν προς τον Αρχιεπίσκοπον Αθηνών και Πρόεδρον της Ιεράς Συνόδου πρωτοπρεσβύτεροι καθηγηταί Πανεπιστημίου, Ιερομόναχοι και άλλα μέλη της Εκκλησίας, δια της οποίας απήντησαν εις τας απειλάς του Οικουμενικού Πατριάρχου, αλλά και εις το Γράμμα του προς τον Αρχιεπίσκοπον. Άραγε είναι κοινοί συκοφάνται οι Μητροπολίται, οι καθηγηταί Πανεπιστημίου (ρασοφόροι και μη), οι θεολόγοι, οι Ιερομόναχοι με μεγάλην αποδοχήν υπό του πληρώματος της Εκκλησίας μας, οι Καθηγούμενοι Ιερών Μονών, Κληρικοί και Λαϊκοί; Όλοι αυτοί είναι άσχετοι με τα δρώμενα, την καταφρόνησιν των Ιερών Κανόνων και την ισοπέδωσιν της Ορθοδόξου Πίστεως από το Φανάρι και τους Οικουμενιστάς Ιεράρχας της Εκκλησίας της Ελλάδος; Υπερασπίζεται την Πίστιν ο Περγάμου και όσοι συμμετέχουν εις τον διάλογον, όταν εφθάσαμεν να συζητώμεν δια το Πρωτείον του Πάπα, ο οποίος ευρίσκεται εκτός Εκκλησίας και είναι αιρετικός; Μεγαλυτέρα συκοφαντία εναντίον των συντακτών και των υπογραψάντων την Ομολογίαν Πίστεως ηδύνατο να διατυπωθή εναντίον Ορθοδόξων Κληρικών, Μητροπολιτών, Ιερομονάχων, Καθηγουμένων Ιερών Μονών, θεολόγων κ.λπ. από τον εκπρόσωπον του Οικουμενικού Πατριάρχου εις τους Θεολογικούς Διαλόγους; Ουσιαστικώς υβρίζει ο εκπρόσωπος του Φαναρίου, διότι δεν έχει την δυνατότητα να σταθή ενώπιον του πιστού λαού και να υποστηρίξη όσα επισημαίνει εις την συνέντευξίν του. Το πολίτευμα της Εκκλησίας είναι Συνοδικόν, αν και αυτό το έχουν λησμονήσει, Πατριάρχαι, Αρχιεπίσκοποι και Μητροπολίται ως αποδεικνύει η συμπεριφορά των εις διάφορα κρίσιμα και μη ζητήματα.
Αλλά να ομιλή ο Περγάμου δια μονοπώλησιν της Πίστεως υπό των Αγιορειτών είναι πρόκλησις και ασέβεια προς την Ακρόπολιν της Ορθοδοξίας, εις την οποίαν καταφεύγουν Μητροπολίται, κοσμικοί, Βασιλείς, άρχοντες, πλούσιοι και πτωχοί δια να λάβουν συμβουλάς και να αναβαπτισθούν πνευματικώς.
Θέλομεν να παρατηρήσωμεν ότι: 1ον) Ο Βάλτερ Κάσπερ, υπεύθυνος Καρδινάλιος του Βατικανού δια την ενότητα, ωμίλησε προσφάτως (συνέντευξιν εις την «Μακεδονίαν») με μεγαλύτερον σεβασμόν δια την Ι. Κοινότητα του Αγίου Όρους, από την οποίαν θα ήθελε να ενημερωθή δια τας αντιδράσεις της. 2ον) Το Άγιον Όρος μετά την Β´ Βατικανικήν Σύνοδον έλαβε κατ επανάληψιν θέσεις.
Αμφισβητεί και την Ακρόπολιν της Ορθοδοξίας
Ο Μητροπολίτης Περγάμου όμως σχολιάζει, μετά από ερώτησιν, και την θέσιν του Αγίου Όρους, το οποίον ευθέως είπε: Κανένας διάλογος δια το Πρωτείον εάν προηγουμένως δεν παραιτηθή από τας αιρέσεις του ο Παπισμός και προσχωρήση εις την Ορθοδοξίαν. Ο Περγάμου υποστηρίζει ότι «το Αγιώνυμον Όρος έχει ελλιπή πληροφόρησιν. Μεταθέτει εκ νέου την ευθύνην δια τους Διαλόγους εις τους Προκαθημένους των Εκκλησιών. Δηλώνει ότι σέβεται την ευαισθησίαν των Αγιορειτών Πατέρων στα θέματα Πίστεως και προσθέτει: Αλλά γιατί να την μονοπωλούν;». Έχουν βέβαια κάθε δικαίωμα και χρέος οι μοναχοί, όπως και ο κάθε πιστός, να εκφράζουν την γνώμη των. Αλλά οι γνώμες όλων μας υπόκεινται στην κρίση των Ιερών Συνόδων». Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι δια τας Οικουμενιστικάς και φιλοπαπικάς ενεργείας του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των εν Ελλάδι φιλοπαπικών Ιεραρχών πάντοτε ύψωνε σημαίαν. Τούτο έπραξε και αυτήν την φοράν και διακηρύσσει ότι είναι ανεπίτρεπτος ο διάλογος δια το Πρωτείον εφ όσον ο αιρετικός Παπισμός δεν παραιτείται απ όλας τας αιρέσεις του. Το Άγιον Όρος ουσιαστικώς δια της ανακοινώσεώς του διεκήρυξεν ότι ο διάλογος αυτός είναι προδοτικός. Ίσως δι αυτό ηνωχλήθη ο Περγάμου, ο οποίος ηγείται των Διαλόγων μετά των αιρετικών.
Η Ραβέννα
Ως προς το κείμενον της Ραβέννης ο Περγάμου ισχυρίζεται ότι οι επικριτές του δεν το εμελέτησαν όσο θα έπρεπε εις σημαντικά του σημεία εις ότι αφορά το Πρωτείον, το οποίον δεν δύναται να υπάρξη άνευ Συνοδικότητος. Αυτά λέγει ο Περγάμου. Όσοι ανέλυσαν το κείμενον της Ραβέννης, ΚαθηγηταίΠανεπιστημίου (ρασοφόροι και μη) ως και ο Αρχιμανδρίτης π. Σαράντης Σαράντος, καθηγηταί της Δογματικής, θεολόγοι και πολλοί άλλοι ειδικοί εις θέματα του Παπισμού, άλλα έχουν διακηρύξει περί του Πρωτείου και έχουν δημοσιευθή εις τον «Ο.Τ.».
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ (23/10/2009) ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ:«ΒΙΑΙΑΙ» ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΟΠΑΠΙΚΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙ ΤΗΣ «ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ»
Από:Αντιαιρετικόν εγκόλπιον
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου